[Oliver Jung]

ubranie

Walentynki zdaniem Olivera były wyjątkowo oklepanym świętem. Nie dość, że aż go mdliło od ilości czerwonych, różowych i białych rzeczy, które ociekały słodyczą, tak na dodatek wszędzie kręciły się pary, które nagle postanowiły zacząć okazywać sobie uczucia publicznie. Już sam fakt, że normalnie go to irytowało, by jakoś mało smaczne było, kiedy laska ładowała na siłę swój jęzor w usta faceta, a co dopiero teraz, kiedy zwyczajnie namnożyło się tego wszystkiego. Czy ludzie naprawdę uważali, że przez jeden dzień jak będą sobie okazywać uczucia, to starczy na cały kolejny rok?
Pomimo osobistej niechęci Olivera do dnia czternastego lutego, siedział właśnie nad walentynkową kolekcją, która miała poniekąd wpłynąć na jego rozpoznawalność. Był w branży na tyle długo, że wiedział, iż jako projektant musiał podążać za pewnymi trendami, jak również być zdecydowanie bardziej nowoczesnym człowiekiem, niż jego starsi koledzy, którzy gdyby mogli pewnie siedzieliby jedynie w jednym temacie. Niby wszystko spoko, ale po jakimś czasie potencjalnym klientom to się nudziło.
Poprawił dłonią włosy, patrząc krytycznie na sukienkę, którą właśnie miał na sobie manekin. Trochę odbiegała od typowych walentynkowych standardów, ale powinna się dobrze przyjąć. Taką miał nadzieję, bo jeśli chodziło o tę kolekcję, miał tylko jedną szansę do roku. I nie chciał jej w żaden sposób zmarnować.
Wbił szpilkę, zaznaczając element przyszycia rękawa, prostując się. Tak, będzie wyglądało dobrze. Podszedł do biurka, na którym walało się niemal wszystko i sięgnął po nożyczki. Musiał się pozbyć jednego z elementów, a jak lepiej to zrobić, jak nie zwyczajnie go odcinając.
Już miał podejść do manekina, kiedy do jego uszu dobiegł głos, którego z całą pewnością nie chciałby słyszeć w radio. A już zdecydowanie nie w ujęciu jego osoby.
Stał chwilę po prostu oniemiały. Serio? George, serio? Czy tego człowieka do reszty powaliło? A może nawdychał się za dużo środków czystości i komórki mózgowe mu poznikały? Jakakolwiek nie byłaby przyczyna, nic nie dawało mu prawa do mieszania Junga w jakieś swoje urojenia, które musiał ziścić.
Wypadł z pokoju, mocniej ściskając nożyczki i momentalnie pojawił się w pomieszczeniu, które wynajmował, jak zwykł określać to Oliver, George.
-Czy ciebie do reszty pojebało? Co to miało niby być?! - rzucił do niego, machając nożyczkami.

George Leeds

[George Leeds]

#7 + Outfit

W życiu obchodził Walentynki może dwa razy, bo akurat w danym momencie z kimś się spotykał. Nie liczył tego, że co roku dawał swojej mamie różne słodycze w kształcie serduszek, żeby było jej miło. W każde nawet małe święta obdarowywał ją prezentami, bo bardzo mu na niej zależało i chciał jej to udowadniać za każdym razem.
Teraz jednak było trochę inaczej. Po ostatnich wydarzeniach z Oliverem uznał, że fajnie by było spędzić ten dzień razem. Niekoniecznie jako zakochana w sobie para, trzymająca się za ręce i całująca na każdym kroku, ale taka, która dopiero zaczyna coś do siebie czuć. Sam nie mógł w to uwierzyć, ale tak. Zaczynał coś czuć do knypka, który był zapisany w jego telefonie jako ugly cucumber i gnębił go od dnia w którym zaczął tu pracować. Gdyby nie ten wyjazd dalej by go pewnie nienawidził za to, że po prostu istnieje.
Nie miał tylko pomysłu gdzie mógłby Olivera zaprosić. Odłożył trochę pieniędzy, ale i tak nie wiedział co mogłoby się chłopakowi spodobać. Luksusów przecież mu nie zapewni. I wtedy usłyszał w radiu audycję, gdzie można wygrać walentynkową randkę w jakimś fajnym miejscu. Idealnie! Atrakcje były tak wybrane, że na pewno coś powinno im się spodobać, dlatego postanowił zaryzykować. I tak się składało, że akurat wczoraj udało mu się skończyć piosenkę, którą w sumie miał zachować dla siebie, póki nie nadarzy się idealna okazja do zaprezentowania jej, a skoro właśnie się pojawiła to po co zwlekać?
Strasznie się zestresował słysząc sygnał oczekiwania, ale jak już się przedstawił i opowiedział o ich relacji piosenka poszła z górki, chociaż i tak przez cały ten czas przechadzał się nerwowo po pokoju. Nie umiał usiedzieć w miejscu, myśląc o tym co Oliver powie o jego niespodziance. A czy w ogóle zgodzi się z nim gdzieś pójść?
Widząc Olivera, który wtargnął do jego pokoju był trochę zaskoczony. W sumie i tak miał do niego iść, ale nie spodziewał się, że przyjdzie im rozmawiać o tym tak szybko. Odłożył telefon na szafkę i podszedł do chłopka z nerwowym uśmiechem na ustach. No raz się żyje.
— Ummm… pomyślałem, że moglibyśmy razem gdzieś wyjść w te Walentynki i skoro nadarzyła się okazja… chyba nie jesteś uczulony na kwiaty, co? — że też wpadł na to dopiero teraz! Trochę słabo zabierać Junga w miejsce, gdzie miałby dostać silnej alergii, ale ogród botaniczny wydawał mu się całkiem uroczym miejscem na jakieś spokojne spotkanie.

Oliver Jung

[Oliver Jung]

Ciśnienie Olivera było aktualnie wysokie, a to wszystko za sprawą głupiego wybryku, którego dopuścił się George. Do tej pory znosił niemal wszystko to, co odstawiał ten pożal się boże sługus, który nawet porządnie nie potrafił zająć się swoją pracą. Ale to, ten cały występ w radiu był czymś, czego Jung nie mógł puścić płazem, jak gdyby nigdy się nie wydarzyło. O nie. Za to zdecydowanie Leeds powinien ponieść konsekwencje, tym bardziej, że z pewnością wiele osób, które znał, słyszały to całe pierdolenie, już nie wspominając o piosence. Na litość wszystkiego, czy naprawdę musiał pod swoim dachem gościć kogoś, kto miał ewidentne problemy psychiczne? No dobrze, może i na wycieczce doszło do pewnego incydentu, ale po pierwsze nikt o tym nie wiedział i miał się nie dowiedzieć, a po drugie Jung nigdy nie mówił, że to cokolwiek pomiędzy nimi zmieni. Ba, zdawać by się mogło, że nawet Oliver był znacznie bardziej cięty na George’a, jakby w ten sposób chciał mu udowodnić, że tamta noc nie miała znaczenia. I nawet, jeśli czasami nachodziły go chwile zwątpienia i wiele razy przyłapywał się na tym, że myślami wracał do tego zdarzenia, szybko odpychał to wszystko. To ewidentnie potęgowało jego irytację.
Dlatego ostatecznie znalazł się w pokoju chłopaka, trzymając nożyczki w dłoni, o których prawdę powiedziawszy zdążył na chwilę zapomnieć. Może to nawet i lepiej, bo kto wie, czy w tym momencie Oliver nie cisnąłby nimi przez całe pomieszczenie licząc, że utkną w gardle, ewentualnie głowie, George’a.
Mierzył go chłodnym spojrzeniem, kiedy ten do niego podszedł. Ale go denerwowało, że był od niego wyższy! Czemu natura nie obdarzyła go kilkoma centymetrami więcej, byleby tylko nie musiał znosić myśli, że Leeds patrzy na niego z góry. Niby niewiele, ale wystarczyło, by dodatkowo podnieść mu ciśnienie.
-Pomyślałeś, że moglibyśmy wyjść - przedrzeźnił go. - Wiesz co, mi się wydaje, że ty w ogóle nie myślałeś. Co to miało w ogóle być? Jakiś głupi występ przed innymi? Jasne, spoko, chcesz się upokarzać, droga wolna. Ale kto ci dał prawo, żeby mnie w to mieszać?! - wyrzucił z siebie, machając bezwiednie ręką, w której znajdowały się nożyczki. Cud, że jeszcze nikomu nie wbił ich w oko.
-A po co ci to w ogóle wiedzieć? Jestem czy nie, nawet nie myśl o kupowaniu mi ich! - skomentował, patrząc na niego jak na jakiegoś przybysza z innej planety. Cóż, lepsze to, niż patrzenie jak na debila, więc kto wie, może jednak były jakieś postępy.

George Leeds

[George Leeds]

Nie przeszkadzało mu, że Oliver był niższy. To było nawet urocze, chociaż z tej dwójki to właśnie Jung miał silniejszy charakter i do niego pasowała rola dominująca w związku, a to George pasował na tego słodkiego i wymagającego opieki. Wzrostem się nie dobrali, ale kto powiedział, że są do tego jakieś wymagania? Już i tak od samego początku ich relacja nie była zwyczajna. Poza tym po co być jak wszyscy?
— A to nie spodobała Ci się piosenka? Bo jest specjalnie dla Ciebie, a nie jakaś pierwsza lepsza z internetu. Nie śpiewam może jak Shawn Mendes, ale nie było chyba aż tak źle, co? — ludzie zawsze mu mówili, że ma ładny głos i powinien częściej śpiewać, więc to nie wina tego. Może słowa źle dobrał? Może go za bardzo poniosło i wyszło zbyt poważnie jak na tak niepewną jeszcze relację. Ale już za późno i musiał ją zaakceptować taką jaką jest, a w przyszłości — jeśli wyjdzie między nimi coś więcej — będzie to ich piosenka i będzie mu ją śpiewał przy każdej możliwej okazji.
— Hej, hej, hej… nie machaj tym! — rzucił, chwytając jego nadgarstek. Wolał, żeby nie machał mu nożyczkami przed twarzą, bo komuś mogłoby się coś stać. Delikatnie ujął jego dłoń swoimi, gładząc opuszkami skórę na jej wierzchu i patrząc uważnie prosto w oczy wyciągnął przedmiot z jego dłoni i odrzucił go na bok. Teraz przynajmniej nie musiał się obawiać, że ostry przedmiot zostanie wbity w jego szyję albo oko. Nie puszczał jednak dłoni Olivera, uznając to za całkiem romantyczny gest i zapraszanie go na randkę wydawało się teraz o wiele prostsze. No i sam dotyk jego dłoni powodował u niego dreszcze przez co czuł się jak jakiś zakochany dzieciak, który pierwszy raz trzyma za rękę obiekt swoich westchnień.
— Nieee… nie chodzi o kupowanie. Chodzi o ogród sam w sobie, bo przecież będzie ich tam pełno i nie chciałbym, żebyś nagle się źle poczuł czy coś. — powiedział. Zależało mu, żeby ten dzień był wyjątkowy i obyło się bez jakichś skutków ubocznych o których powinien pomyśleć zanim wybrał taką nagrodę. Nie zauważył jednak nigdy, żeby ten był uczulony na kwiaty bo jego mama często rozkładała po domu kupione na targu bukiety i nic się nie działo. Poza tym nic mu nie pasowało do Olivera, a większość była naprawdę bardzo romantyczna, kiedy on szukał czegoś neutralnego by mogli spędzić miło czas i porozmawiać bez kłótni i docinków.

Oliver Jung

[Oliver Jung]

Oczywiście, że był zirytowany. Nie zapowiadało się przy tym, by ta irytacja miała w jakikolwiek sposób minąć, zważywszy na to, że najwidoczniej george faktycznie żył w przekonaniu, że nie zrobił niczego złego, a ośmieszenie Junga na antenie było dobrym pomysłem, nie mówiąc już o wycieczce, na którą oczywiście sam zainteresowany nie miał najmniejszego zamiaru jechać. Po pierwsze była nudna, a po drugie ostatnie na co miał ochotę, to wyjazd gdziekolwiek z Leedsem.
-Na Boga, ty serio jesteś przekonany, że to było super. Weź ty się może w łeb puknij, co? Wolę nie wiedzieć, co pomyśleli sobie moi przyjaciele, słysząc coś takiego w radiu - skomentował chłodno. Nie daj Boże jeszcze usłyszał to ktoś z rodziny. Chociażby jego kuzyn. Co prawda niby mógł liczyć na jego dyskrecję, bo ten nigdy się specjalnie nie mieszał, ale co, jeśli palnie coś przypadkiem przy wujostwie? Dodatkowo nie miał zamiaru tracić w oczach swoich znajomych tylko dlatego, że George nie umiał się powstrzymać przed zrobieniem czegoś tak głupiego. - Serio to cię obchodzi? Jak zaśpiewałeś? NIespecjalnie mnie to interesuje. Mnie interesuje fakt, czemu próbowałeś mnie upokorzyć? Chociaż wiesz co, odkręcę to. Ostatecznie to mi uwierzą, a nie tobie - rzucił, po raz kolejny machając nożyczkami. George powinien być wdzięczny opatrzności, która nad nim czuwała, bo przynajmniej nie stracił oka, ani żadnej części ciała.
Przez jego ciało przebiegł dziwny, niepokojący i zdecydowanie niezrozumiały dreszcz, kiedy dłoń wyższego mężczyzny zacisnęła się delikatnie, acz stanowczo na jego nadgarstku. Wciągnął niekontrolowanie powietrze, zerkając na jego rękę, której palce oplotły nadgarstek. Co do kurwy?
Z tego wszystkiego nawet nie zacisnął mocniej dłoni na nożyczkach, które zostały zabrane i odrzucone. Bardziej skupił się na tym, by się opanować, nie rozumiejąc co się właściwie działo.
Mięśnie szczęki lekko mu drgnęły, kiedy natrafił wzrokiem na oczy George’a. Był za blisko, stanowczo za blisko, ale duma nie pozwalała Jungowi się cofnąć. Ten drugi jeszcze wykorzystałby to przeciwko niemu.
-Nie mam najmniejszego zamiaru iść do żadnego ogrodu. Nie kręci mnie coś podobnego - powiedział, patrząc gdzieś w bok. Powinien się cofnąć, zdecydowanie. Czemu więc jeszcze tego nie zrobił?

George Leeds

[George Leeds]

— A może nic nie słyszeli? Nie masz się czym przejmować jeśli twój telefon nie wybucha od wiadomości. — powiedział, milknąc na chwilę. Nie słyszał dzwonka ani wibracji, które mogłyby świadczyć o próbach skontaktowania się z Jungiem, by wypytać go o sytuację sprzed chwili. Nie każdy przecież w mieście słuchał radia albo tej konkretnie stacji, więc mała szansa na rozprzestrzenienie się tej akcji wśród jego znajomych, a nawet jeśli to co? Powinni uznać, że było to urocze albo chociaż zabawne i dać im spokój. Chwilę pogadają i zaraz zapomną, bo znajdą sobie lepszy powód do śmiechów. — Nie chciałem Cię upokorzyć, Ollie… Jeśli tak uważasz to przepraszam, ale miałem nadzieję, że jednak Ci się spodoba. Miało wyjść… romantycznie. Co chcesz zrobić? — zapytał, smutniejąc. Czemu chciał to wszystko odkręcić? Nie powiedział przecie wprost, że chodzi o Olivera. Po jego imieniu też niekoniecznie ktoś mógł skojarzyć o kogo chodziło, więc tak naprawdę wcale go nie skompromitował, a cała piosenka nawet przez Speedy’ego została uznana za całkiem uroczą. Czy w takim momencie nie liczył się gest? Ostatecznie napisał dla niego piosenkę, a kto zrobiłby coś takiego dla swojego obiektu westchnień? Bo Oliver właśnie nim dla niego był. Dobra, może kilka osób by to zrobiło, ale pisaliby o kwiatkach i serduszkach, a on porównał Junga do czegoś co naprawdę kochał.
Uśmiechnął się lekko widząc, że Oliver jednak nie uciekał i pozwolił mu zabrać nożyczki, zamiast gwałtownie mu je gdzieś wbić. Był jednocześnie trochę zaskoczony, że ten pozwolił mu na taki gest. Nieznacznie zmniejszył bardziej odległość między nimi, dotykając wolną dłonią policzek niższego mężczyzny. Zmusił go tym samym do spojrzenia na niego, kiedy miał go właśnie oficjalnie zaprosić.
— Oliver, proszę. Tylko ten jeden raz, skoro mamy okazję i są Walentynki. Pójdź ze mną na randkę. Jeśli uznasz po wszystkim, że nic między nami nie ma to dam Ci spokój. — obiecał. Nie mógł przecież wiecznie za nim latać jeśli tego nie chciał, ale widział w jego oczach, że coś ich łączy i nie chciał zmarnować tej szansy. Chyba się wariat… zakochał.

Oliver Jung

[Oliver Jung]

-Och, z pewnością słyszeli. Większość z nich słucha tej głupiej stacji i większość sama sobie śpiewa jakieś pierdoły, byleby tylko być w radiu. A ja nie korzystam z telefonu podczas pracy, więc nie wiem jeszcze czy nie zostałem zasypany wiadomościami - warknął. Mógł być pewien, że przynajmniej kilka osób, zwłaszcza tych, która była u niego w domu i znała Leedsa, była w stanie skojarzyć fakty, a co za tym idzie, napiszą do niego by się dowiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi. A wtedy Oliver powie im, że George odjebał manianę, zapewne myśląc, że w ten sposób zdoła się wkręcić w ich towarzystwo. Był w stanie powiedzieć wszystko, byleby tylko prawda, które źle rzutowałaby na jego reputację, nie wyszła na jaw. - Przestań mówić do mnie Ollie. To nawet… nie brzmi - skomentował. Mógłby się przyzwyczaić, bo prawdę powiedziawszy nijak mu to nie przeszkadzało i brzmiało nawet jak dobry pseudonim dla osoby zajmującej się modą, ale aktualnie był zdenerwowany całą sytuacją, więc musiał się oczywiście wyżyć na osobie, która była za to wszystko odpowiedzialna. - Romantycznie? Oszalałeś? Nie jestem zwolennikiem romantycznych rzeczy. Poza tym co ci odbiło? Ja i ty romantycznie? Nie możesz bawić się w to z jakimś kolegą? - wyrzucił z siebie. Nie rozumiał tego i prawdę powiedziawszy nie chciał. Jasne, kilka razy coś się wydarzyło, ale to nie znaczyło, że teraz George miał prawo do przywłaszczenia sobie Junga, a tym bardziej myślenia, że oni by mogli być razem. To nie miało racji bytu.
Zignorował fakt, że mina Leedsa nagle stała się inna. Nie z nim te numery.
Starał się zachować tak, jak zachowywał się zawsze. Na luzie, z wyższością patrząc na chłopaka. Z tym, że wewnętrznie czuł, że coś go rozpraszało, a on nawet sam przed sobą nie chciał przyznać, że to właśnie ta bliskość brała w tym wszystkim udział.
Wciągnął cicho powietrze, kiedy ten zmniejszył pomiędzy nimi dystans. Na Boga, Jung, ogarnij się. To tylko George. A może aż?
Wzdrygnął się na ten dotyk. Coś kazało mu uciekać, ale druga połowa trzymała go w miejscu, nie pozwalając się ruszyć. Dziwny paraliż, którego nie ogarniał. Uniósł lekko głowę, patrząc na jego twarz, starając się uspokoić serce, które zaczęło wariować. Kurwa, że co? To z pewnością przez stres, tak sobie mówił.
-Jaką randkę? To nie jest żadna randka, a ja nie obchodzę Walentynek. Zresztą wybij sobie to z głowy, dobra? Że ja i ty… Jesteś taki naiwny i dziecinny - warknął. Tak działał jego system obronny. Kiedy zaczął panikować, atakował, niezależnie od wszystkiego.
Wyszarpnął dłoń, cofając się, tym samym odzyskując kontrolę. No, tak lepiej. Stanie blisko Leedsa zdawało się być bowiem zbyt niebezpieczne.

George Leeds

[George Leeds]

— Na pewno nie zwrócili na to uwagi, daj spokój. Po prostu udawaj, że nie wiesz o czym mówią. Nie muszą się chyba wszystkim interesować, prawda? — Skoro sytuacja aż tak mu nie pasowała, mógł wmówić im po prostu, że to nie chodzi o nich. Przez telefon głos zawsze brzmiał trochę inaczej i może mogło się im coś przesłyszeć, a prawdę znali tylko oni. Poza tym po co mieszać w to inne osoby? Już nie przejmował się ich opinią na swój temat, bo nie było to na tyle wartościowe osoby, żeby to robić. Bardziej chodziło o Olivera, któremu pewnie tego nigdy nie zapomną nawet po jego zapewnieniach, że to nie o nim albo jemu się coś pomieszało. — Brzmi bardzo ładnie, Ollie. No i lubię tak do Ciebie mówić. — odparł, uśmiechając się delikatnie. Naszło go na to po ich wspólnej wycieczce, kiedy wydarzyło się tyle rzeczy, a za wcześnie było na pseudonimy typu „misiu” albo „kochanie”. Pewnie mógłby go tak nazywać, ale wolał zostawić to na wyjątkową okazję jak już sam pozwoli mu na więcej. — Z żadnym kolegą nie łączy mnie to co z Tobą. — rzucił, wzruszając ramionami. Może nie miał aż tylu kolegów, ale Creed przecież miał Huntera, więc dla niego nie mógłby zaśpiewać. Może gdyby oboje byli singlami i nie mieli żadnych planów na ten dzień, ale tak chciał spędzić więcej czasu z projektantem, którego wbrew wszystkiemu jednak polubił. Kto się czubi ten się lubi, nie?
Będąc tak blisko Olivera i mogąc go prawie pocałować przez tę bliskość czuł przyjemne ciepło rozchodzące się po całym ciele, przypominające mu ich wspólne chwile na wycieczce. Wariował, wyobrażając sobie nie wiadomo co, ale najchętniej wróciłby do tamtego dnia, kiedy zapomnieli o wszystkich kłótniach i po prostu miło spędzili czas. Chociaż wcześniej chciał zamordować Creeda tak teraz był mu wdzięczny, że mieli taką szansę. Był pewny, że gdyby tylko pozwolił mu się do siebie zbliżyć poczułby to samo co on teraz czuł na jego widok.
Przez cały czas starał się patrzeć mu w oczy, chociaż wzrok czasem uciekał niżej na jego usta, których smak wciąż czuł w środku nocy, chcąc więcej, uzależniając go jak narkotyk.
— Ollie… idziemy na randkę. Mam Ci przypominać co dla Ciebie zrobiłem ostatnio? Jesteś mi to winny. — nie działało to spróbował z innej strony. Nie latał przecież w spódniczce przed jego rodzicami za nic. Zmarszczył brwi, kiedy ten wyszarpnął rękę i się cofnął, wracając do tej wrednej postawy sprzed chwili. A już go miał… Chyba nie myślał, że George się podda? Zrobił krok w jego stronę, a kiedy ten zaczął się cofać kontynuował, aż natrafił plecami na ścianę. Uśmiechnął się z satysfakcją, opierając rękę o ścianę tuż przy głowie Junga. — W Walentynki idziemy na randkę. Ubierz się ładnie i przestań tak od tego uciekać, a nawet nie zauważysz jak wrócimy do domu. — powiedział, nachylając się w jego stronę, żeby cmoknąć go szybko w policzek, chociaż najchętniej wybrałby jego usta. — A może się boisz, hmmm?

Oliver Jung

[Oliver Jung]

-A co ty możesz o nich wiedzieć? Znam ich lepiej od ciebie i wiem, na co zwracają uwagę, a na co nie. Plotki i skandale są częścią mojego świata, ale ty oczywiście nigdy tego nie zrozumiesz, bo zwyczajnie nie masz pojęcia o tym wszystkim - skomentował chłodno. To był kolejny przykład tego, że żyli w dwóch różnych światach i dzieliła ich ogromna przepaść, której nie dało się pokonać. Przynajmniej zdaniem Olivera. On znał wszelkie prawa, które panowały wśród bogatych rodzin. Wiedział, co się liczyło, a na co inni mogliby uwagi nie zwracać. To wszystko nie było tak proste, jak się Leedsowi wydawało. A sam Jung nie miał najmniejszego zamiaru pozwolić, aby jego reputacja ucierpiała i to jeszcze przed tym, jak został sławny. Później proszę bardzo, ale teraz musiał dbać o wizerunek znacznie bardziej, niż inni. - To nazywaj sobie tak kogoś innego, ale nie mnie. Mnie to drażni - rzucił, zerkając na niego. Czy on robił to wszystko specjalnie, chcąc wyprowadzić chłopaka z równowagi? Czy zapomniał już, że jedyną osobę, która miała tu władzę, był właśnie Jung? Jedno słowo, a jego matka razem z nim będą zmuszeni poszukać innego miejsca, niż ten dom.
-Nic nas nie łączy, czemu to do ciebie nie dociera? Raz się zdarzyło, a ty zachowujesz się tak, jakbyśmy byli zaobrączkowani. Zapomnij. Mnie się nie da usidlić - prychnął. Pamiętał wszystko, co miało miejsce na wycieczce. Każdą sytuację, począwszy od nieszczęsnego prysznica, od którego wszystko się zaczęło. Wystarczyło temu zapobiec, a żyliby tak, jak wcześniej. On nie czułby się dziwnie za każdym razem, kiedy Leeds był za blisko, a Leeds by go nie wkurwiał, wykorzystując pewne rzeczy przeciwko niemu. Brak panowania nad sytuacją był niebywale frustrujący.
-Ty wykonywałeś swoje obowiązki. Ty jesteś moją służbą, a nie ja twoją - odpowiedział, starając się, by jego głos brzmiał tak, jak do tej pory. Gdzieś tam jednak zgubiła się ta całkowita pewność siebie i wkraczała dziwna panika, która i w ciele miała swój udział. A to już zdecydowanie się Jungowi nie podobało.
Mimowolnie zaczął się cofać, kiedy ten się do niego zbliżał. Powinien przewidzieć, jak to się skończy, ale było za późno. Za sobą miał ścianę.
-To nie jest żadna randka. Spełnij swoje chore fantazje z kimś innym - rzucił. Serce łomotało mu niespokojnie i nad tym już nie panował. Przełknął ślinę, starając się nie wdychać zapachu perfum chłopaka. Nie teraz. Już wystarczy, że czuł je często nawet, jak tego nie było obok. - Bać? Ciebie? Chyba śnisz. Po prostu nie mam ochoty nigdzie z tobą iść. A teraz się odsuń. Muszę wracać do pracy - powiedział i zwyczajnie go pchnął. Musiał się uwolnić i musiał stąd iść, bo jego własne myśli zaczęły go zdradzać, podsuwając rzeczy, których nie powinien mieć w głowie.
A wszystkie dotyczyły chłopaka, który zaledwie kilka minut wcześniej stał tak blisko Olivera.
Dobrze, że ostatecznie wyszedł z jego pokoju, bo to wszystko mogłoby się źle skończyć.

zt. x2

George Leeds