[Oliver Jung]

ubranie

Oliver był dzisiaj w prawdziwie szampańskim nastroju. Już od chwili, w której podniósł się z łóżka wiedział, że dla niego ten dzień będzie prawdziwą kumulacją weny twórczej, która miała poskutkować stworzeniem kolejnych projektów do nowej kolekcji, którą miał zaprezentować pod koniec stycznia. Nie zostało tak wiele czasu, jak mogło się wydawać, dlatego potrzebował takich dni jak ten. Pełnych spokoju i wielu godzin spędzonych z pracowni, w której zaszył się po kąpieli i zjedzeniu skromnego śniadania. Nie lubił pracować, kiedy na żołądku ciążyło mu jedzenie. Zresztą jako ikona mody nie miał zamiaru pozwolić sobie na zbędne kilogramy, które pewnie by się pojawiły, gdyby tylko zaczął się przesadnie objadać tak wcześnie. Wystarczy, że obiady były u nich dość wystawne, niemniej z nimi radził sobie znacznie lepiej.
Umył ręce, wracając do wykrojów, które walały się niemal po całym pomieszczeniu, począwszy od podłogi, kończąc na szafie i lampie, która stała w kącie pokoju. Miał wrażenie, że było tutaj zdecydowanie mało miejsca (co z tego, że ten pokój był niemal trzy razy większy niż jego sypialnia), ale póki nie kupił własnego domu, musiał się tym zadowolić.
Poprawił okulary na nosie, wycinając kolejne części. Tak niewiele brakowało, żeby połączyć je w całość, za co zresztą zabrał się chwilę później, przyczepiając wszystko do manekina szpilkami. Nucąc pod nosem jedną z ulubionych piosenek, trzymając w ustach szpilki, raz po raz wprowadzał kolejne poprawki, nie myśląc nawet o tym, że po jego domu krząta się jegomość, który po ostatnim razie jeszcze bardziej mu podpadł. Nie, kiedy Oliver wpadał w szał pracy nie miało dla niego znaczenia nic, co działo się poza tym pomieszczeniem.
Skąd miał wiedzieć, że tak niewiele brakowało, by ktoś zniszczył jego twórczą wenę? Pojawienie się jednej osoby, która swoim jednym słowem postanowiła sprowadzić go na ziemię. A każdy wiedział, że tego się nie robi.
Wbił sobie szpilkę w palce, kiedy usłyszał, że ktoś wchodzi do pokoju, odzywając się znacznie głośniej, niż powinien. Ba, tu nie miał wstępu nikt poza Jungiem!
Obrócił się gwałtownie, wyciągając szpilki z ust.
-Wynoś się stąd! - huknął na chłopaka, który stał na środku pokoju. - Aż tak głupi jesteś, że nie potrafisz czytać? Zajmij się jakimś sprzątaniem czy innymi rzeczami, do których się nadajesz!

George Leeds

[George Leeds]

#2 + Outfit

Po ostatnim incydencie z wanną jego matka nie odzywała się do niego przez tydzień oprócz krótkich poleceń. Przepraszał ją codziennie przy każdej okazji, tłumacząc swoje zachowanie, ale za nic nie wierzyła mu, że to wszystko wina Olivera. Było mu trochę smutno, że matka mu nie wierzy. Znała go przecież i wiedziała, że nie zrobiłby takich rzeczy bez powodu i musiał go sprowokować, ale na marne. Będzie musiał przywyknąć do tego, że w tym domu to on będzie tym złym, a Oliver dalej będzie się do niej sztucznie uśmiechał, a za jej plecami pokazywał swoje prawdziwe oblicze małego diabła. Trudno, przywyknie, ale najważniejsze, że nie został zwolniony i mógł dalej pomagać swojej mamie.
Już myślał, że sytuacja trochę się uspokoiła i do kolejnego starcia z Oliverem nie dojdzie. Ale nie.
Akurat nie miał nic do roboty i wrócił do swojego pokoju, żeby nakarmić Minmina, kiedy zaraz po otwarciu drzwi z jego pokoju wybiegł kot. Zdziwił się, że ten futrzak pałętał się po jego pokoju bez jego wiedzy, ale pewnie wykorzystał sytuację i wślizgnął się do środka, kiedy nie zamknął drzwi i został tu zamknięty. Trudno. Pewnie jak to kot obwąchał wszystko i wcale by się nie zdziwił, gdyby na złość gdzieś mu nie nasikał co będzie musiał za chwilę sprawdzić zanim cały jego pokój przejdzie kocim moczem.
Nawet nie przewidywał, że ten kot mógłby zrobić coś gorszego. Najpierw w oczy rzuciła mu się otwarta klatka Minmina, a po przeszukaniu jej nie znalazł swojego ukochanego zwierzaka. Sprawdził też wszystkie miejsca w swoim pokoju, gdzie mógłby się maluch dostać i nic. No co mógł sobie George pomyśleć? Zaraz połączył fakty i pierwszym podejrzanym był kot Olivera. Tego było za wiele. Wcale by się nie zdziwił, gdyby to nie była jakaś zemsta Junga. Ale nie zamierzał tego tak zostawić tym bardziej, kiedy praktycznie gotował się ze złości. Ruszył prosto do pokoju kurdupla, ale nie znajdując go tam skierował się do kolejnego miejsca, gdzie ten mógł przesiadywać — pracowni. W dupie miał zakazy wstępu i zakaz przeszkadzania mu. Liczyło się tylko to, że jego kot zamordował jego chomika!
— Ty wstrętny, mały karaluchu! — warknął, wchodząc do środka bez pukania i zatrzymując się dopiero gdzieś pośrodku pokoju. — W dupie to mam! Twój wstrętny kot zeżarł mojego chomika! Aż tak mnie nienawidzisz, żeby zrobić coś takiego? Mi rób co tylko chcesz, ale co Ci zawinił taki maluch? — zapytał, krzyżując ręce na piersi. Był zły. No dobra, był wkurwiony i ani trochę nie przejmował się tym, że hałasy mogły przyciągnąć jego matkę, która miała chyba słuch nietoperza.

Oliver Jung

[Oliver Jung]

Zdecydowanie potrzebował pełnego skupienia do dzisiejszej pracy. W jego umyśle nagle zaczęło wirować tak wiele myśli, że ciężko było wyłapać tą najbardziej odpowiednią, by wcielić ją w życie. Nic dziwnego, że miotał się po pokoju robiąc kilkanaście rzeczy jednocześnie. A to rysował coś na kartce, nadając to nowy kształt stawianym kreskom, a to podchodził do manekina łącząc ze sobą kolejne części wykroju, a to podchodził do maszyny, by coś ze sobą zszyć.
Nic dziwnego, że w chwili, w której w pomieszczeniu pojawiło się zdecydowanie ciało obce, wybijając go z rytmu, Oliver nie był zadowolony. Na litość boską, nie byłby nawet taki gdyby w innych okolicznościach George władował się do pokoju, w którym nie powinien być. Czy tak trudno było zapamiętać pieprzone plecenie i komendę “nie wchodzić”? Sprzątanie tutaj, w jego drogiej pracowni, nie należało do obowiązków chłopaka, który chyba był zbyt upośledzony umysłowo, aby to zakodować. Jak tak dalej pójdzie wytatuuje mu to na ręce, albo zamontuje zamek szyfrowy, będąc jedyną osobą, która będzie znała kod.
Patrzył na niego chłodno, mordując go w umyśle kolejnych piętnaście razy. Gdyby nie groźna więzienie pewnie już dawno strzeliłby mu w łeb. Chociaż zaraz, może rodzice byliby w stanie go z tego wyciągnąć…
-A mówisz teraz o…? Bo wiesz, niewiele zrozumiałem z tego bełkotu pomywacza - rzucił, nijak nie przejmując się, że jego słowa brzmiały zwyczajnie chamsko. George wiedział na co się naraża w chwili, w której postanowił przekroczyć próg tego pokoju. Już wcześniej mieli ze sobą na pieńku, a ta sytuacja niczego nie poprawiała. Wręcz przeciwnie - Oliver gardził nim jeszcze bardziej.
-Naprawdę jesteś aż tak głupi, naiwny i wybrakowany, że myślisz, że mój kot połasiłby się na coś takiego, jak twój zapchlony chomik? Puknij się w łeb i następnym razem naucz pilnować zwierzaka, a nie wiń innego - skomentował, wzruszając ramionami. Niespecjalnie przejmował się faktem, że ten szczyl zgubił zwierzątko. Niczego innego by się po nim nie spodziewał.
-A teraz z łaski swojej rusz swoje cztery mało zgrabne litery i wyjazd - zmrużył lekko oczy. Jak trzeba będzie to i szpilkę mu wbije w oko, byleby tylko się go pozbyć.

George Leeds

[George Leeds]

Wcale nie chciał wchodzić do tego głupiego pokoju. Starał się trzymać jak najdalej od pomieszczeń należących do Olivera kiedy nie musiał, żeby mieć jak najmniej sposobności do spotkania go podczas chwili odpoczynku, której nie chciał tracić przez jakieś dziwne rozkazy. Ale teraz musiał tu wejść, nie przejmując się, że jego niezdarność spowoduje zniszczenie kilku rzeczy dookoła jak tylko powinie mu się noga, ale póki co trzymał się dość pewnie na obu nogach. Rozwiązać sytuację i wyjść — taki był plan.
— Twój kot siedział w moim pokoju, a jakimś cudem klatka była otwarta i chomika nie ma w środku. To chyba oczywiste, że jest teraz w żołądku tego potwora. — warknął, wskazując w stronę drzwi za którymi kot pewnie gdzieś się szlajał, trawiąc jego biednego chomika. Przecież to było jeszcze dziecko, które miało przed sobą trochę życia. Jeśli Oliver nie maczał w tym paluchów to jak inaczej zwierzak Junga mógł dostać się do jego pokoju? On zawsze zamykał za sobą drzwi, żeby nie doszło do takiej sytuacji. Nie chciał potem znaleźć swoich poszarpanych czy obsikanych przez złośliwego zwierzaka rzeczy. Nawet by nie podejrzewał, że mógłby próbować dostać się do klatki Minmina, którą po wprowadzeniu się tutaj dodatkowo zabezpieczył na wypadek gdyby jakimś cudem udało się kotu ją otworzyć. Jak nic musiał to zrobić człowiek, więc wina spada na Olivera.
— Nigdzie się nie ruszę, dopóki się nie przyznasz albo chomik magicznie się nie pojawi w swojej klatce. Nie możesz mnie tak traktować. Nie masz w ogóle empatii, człowieku? — skrzywił się, a w głowie już odpowiedział sobie na to pytanie. Oliver nie wyglądał na takiego co rozumiał uczucia innych, myśląc tylko o sobie. Pokazał to już podczas ich pierwszego spotkania, kiedy potraktował go jak śmiecia bo nie spodobała mu się jego obecność. Nic dziwnego, że przed zatrudnieniem się tutaj miał złe przeczucia, bo bogaci i rozpieszczeni ludzie zwykle tak się zachowywali względem służby, więc jak tutaj mogłoby być inaczej? Nie zostaną przyjaciółmi, a już tym bardziej kolegami czy znajomymi, którzy będą się przynajmniej tolerować. Uczucie które ich łączyło, było czystą nienawiścią i chyba nigdy się to nie zmieni.

Oliver Jung

[Oliver Jung]

Gdyby to od niego zależało, już dawno pozbyłby się tego chłopaka ze swojego domu. Po prostu wziąłby go za fraki i wywalił przed domu, później każąc innym pozbyć się jego rzeczy. Niestety, nie on o tym decydował, a przynajmniej nie całkowicie i skoro jego matka uznała, że ta kobieta, która teraz zajmowała się ich domem, będzie odpowiednia, to znaczy że tak było. Co innego, że musiała mieć tak skoszonego syna, który nie rozumiał poleceń. Równie dobrze Oliver mógłby kazać swojemu kotu zająć się ogarnianiem domu i pewnie wyszedłby na tym lepiej, bo jego zwierzak rozumiał więcej.
Czy naprawdę aż tak komuś tam na górze podpadł, że dostał karę w postaci George’a?
-Umówmy się - ty nie masz swojego pokoju w tym domu. Wszystko co w nim jest, należy do nas więc jakim w ogóle prawem tak o tym mówisz? Fakt, że go dostałeś jest jedynie aktem dobrej woli - stwierdził, prychając. JEGO pokój, dobre sobie. Gdyby nie okoliczności, pewnie z miejsca zaśmiałby się chłopakowi w twarz. Aktualnie jednak do śmiechu mu nie było, bo chciał jak najszybciej wrócić do pracy. Niestety, ten mu na to nie pozwalał, nadal zakłócając aurę tego pomieszczenia swoją obecnością. Jak długo jeszcze będzie zanieczyszczał tutaj powietrze? Jeszcze chwila, a Jung zacznie się dusić przez te wszystkie toksyny. - Po pierwsze, nazwij jeszcze raz Winter potworem, a te nożyczki znajdą się w twojej tchawicy. Po drugie, trzeba było zamknąć klatkę. Jeśli twój chomik z niej zniknął, wiń siebie - powtórzył. No tak, powinien przywyknąć, że do tego typa właśnie tak trzeba było mówić. Kilak razy, to może w końcu dotrze. Z tym, że nawet tutaj dopadały go pewne wątpliwości.
-Wynoś się stąd. Nie za to ci płacę, żebyś się obijał, nic nie robiąc. Nie mam zamiaru się do niczego przyznawać, a już zwłaszcza tobie - prychnął ironicznie. I co, może to on miał mu buty czyścić? Może on miał mu pranie robić? Jakim w ogóle prawem ta przybłęda czegokolwiek od niego wymagała?

George Leeds

[George Leeds]

George nie uważał siebie za złego człowieka. Zawsze chętny do pomocy innym nie zrobił nic czym mógłby sobie zasłużyć na taką karę jak życie w domu z takim Oliverem. To było jak najgorszy koszmar z którego nie mógł się obudzić. I gdyby nie matka, pewnie zrobiłby wszystko, żeby zostać wyrzuconym z tej roboty i szukałby innej. Lepszej. Gdzie nikt nie będzie go traktował jak śmiecia za to że jedynie istnieje.
— A wsadź sobie ten zakichany pokój w dupę. Myślisz, że mnie teraz interesują akty własności? — serio? Musiał się przypierdalać czegoś co nie było w tym momencie takie ważne. Bo jego nie interesowało gdzie spał. Mógł nawet rozbić namiot w ogrodzie, a swoje rzeczy trzymać w bagażniku auta. Cokolwiek, byle mniej przebywać z Oliverem w jednym budynku i nie narażać się na jego towarzystwo. Matka pewnie dostałaby zawału, gdyby dowiedziała się, że przez kłótnię musi wynieść się do ogrodu, ale zbytnio się tym nie przejmował. Nie, kiedy próbował się dowiedzieć o się stało z jego ukochanym zwierzakiem. — Jest potworem, który pożera inne zwierzęta. A klatka. Była. Zamknięta. Knypku. — mruknął, podchodząc do Junga jednocześnie nie odrywając od niego wzroku. Był wyższy, więc mógł patrzeć na niego z góry. Miał gdzieś, że nie powinien się tak zachowywać względem rodziny właścicieli, ale Oliver był akurat taką jednostką, której nie potrafił szanować. Zwykle spokojny i uprzejmy George przy nim zmieniał się w tykającą bombę i używał słów za które jego matka pewnie wytargałaby go za uszy. Grabił sobie, ale czy mógł pogorszyć jeszcze bardziej swoją i tak trudną sytuację?
— Ty mi nie płacisz, ale twoi rodzice. I tak wiem, że to byłeś ty. Nikt inny nie ma powodu. — no bo jaki? Tylko z Oliverem miał konflikt od momentu w którym się poznali. Cała reszta ludzi pracujących dla Jungów nie była do niego wrogo nastawiona, więc ich nie oskarżał. To musiał być on. I George tego tak nie zostawi, nawet jakby miał psuć teraz wszystko co on każe mu zrobić.

Oliver Jung

[Oliver Jung]

Miał go dość. Tak zwyczajnie serdecznie dość. Był niczym karaluch, którego człowiek najchętniej by się pozbył, bo swoją obecnością jedynie zawadzał. Kimś, kto w ogóle był tutaj niepotrzebny, panosząc się jedynie i swoim bezguściem sprawiając, że na twarzach pozostałych domowników pojawiało się zniesmaczenie. Czy nie mógł się zaszyć w jakiejś norze i wychodzić jedynie pod osłoną nocy, kiedy to Oliver spał i nie było szans, aby na niego spojrzał? Nie, oczywiście, że nie mógł i zamiast tego warczał w tym swoim dziwnym dialekcie na chłopaka, przeszkadzając mu w pracy. Cóż, mógł się domyślić, że tacy nieudacznicy nie mają zielonego pojęcia co to znaczy ambitna praca, bo nigdy takiej nie mieli. Nic dziwnego, że kończyli szorując podłogi u kogoś w domu.
-To co, może przeniesiesz się do komórki pod schodami? Będziesz magiczny jak Harry Potter. Chociaż nie, on przynajmniej w życiu coś osiągnął - odpowiedział, odwracając się do niego plecami. Może uda mu się zapomnieć o jego obecności i chociaż trochę projektu dokończyć. Liczył, że kiedy tylko przestanie poświęcać wypłoszowi uwagę, ten da sobie spokój i wróci do prania, czy co tam miał do zrobienia. Jeśli potrzebował zajęcia, Jung śmiało mógł rozwalić worek z ziemią w domu, nich sprząta.
-Po pierwsze uważaj do kogo się zwracasz. Ta ręka karmi ciebie i twoją matkę. Chcesz, żeby musiała wracać tam, gdzie siedziała wcześnie? - warknął, ponownie na niego patrząc. Jakim prawem nazywał go knypkiem? Jak w ogóle śmiał się tak do niego odzywać, skoro w hierarchii społecznej znajdował się znacznie niżej, niż Jung? - Po drugie mam dość twojego bełkotu. Od tego natężenia dźwięków boli mnie głowa. Więc idź szukać swojego pieprzonego chomika gdzie indziej - odpowiedział. Nawet nie zamrugał, kiedy ten do niego podszedł. Jedynie skrzywił się, bo sam fakt, że stał tak blisko, był zwyczajnie obrzydliwy.
-Jaki twoim zdaniem miałbym powód, żeby znęcać się nad zwierzęciem? Nie lubię ciebie, ale to chomik niczym mi nie zawinił. To TY jesteś nieodpowiedzialny - prychnął, śmiejąc się z niego jawnie.

George Leeds

[George Leeds]

Wciągnął gwałtownie powietrze, wpatrując się w Olivera. Ani myślał pozwolić mamie wrócić do tamtej fabryki, gdzie zapieprzała więcej niż nie jeden facet na budowie i zarabiała marne grosze. To tam dorobiła się problemów z kręgosłupem, którego nie mogła teraz nadwyrężać. I jedynie utrata obecnej pracy powstrzymywała go przed złapaniem Olivera za tą wypacykowaną koszulę, którą mógłby opłacić pewnie wielki dom i mieć jeszcze trochę kasy na jedzenie, i potrząśnięciem nim jak szmacianą lalką. Co było akurat proste, kiedy był od niego większy i na pewno silniejszy. Naprawdę miał wielką ochotę mu przywalić, bo był pewny, że to on był zamieszany w morderstwo jego chomika. Co prawda śladów krwi nie znalazł, ale co to za problem połknąć takiego malucha w całości?
— Na pewno chciałeś…. — zaczął, ale w tym momencie do pokoju wpadła jego matka. George automatycznie się wyluzował i próbował wyglądać jak najbardziej naturalnie, żeby ta zaraz nie zwyzywała go za zaczepianie Olivera. Nie zniósłby chyba kolejnego tygodnia milczenia z jej strony, kiedy tak bardzo ją kochał i jej potrzebował.
— Pomagasz Oliverowi w jego projektach? Jak miło, że w końcu się dogadaliście. Ale proszę Cię, żebyś następnym razem pilnował Minmina, bo znalazłam go myszkującego w kuchni. Chyba dałeś mu jeść, co? — jego mama zaśmiała się, podając mu zwierzaka na ręce i pogładziła go czule po policzku. George momentalnie zapomniał o całej kłótni, a mając ukochane zwierzątko na rękach rozpromienił się jak małe dziecko, które właśnie dostało cukierka.
— Dziękuję mamo, kocham Cię. — powiedział, obejmując kobietę ramieniem i wycałował jej oba policzki. Ta tylko zaśmiała się po raz kolejny, posłała ciepły uśmiech w stronę Olivera i po cichu wycofała się do kuchni dając im znać, że nie będzie już dłużej przeszkadzać w ich pracy. Czyli tym razem mu się upiekło.
I nawet nie przejmował się obecnością Olivera na którego dopiero co nawrzeszczał i zwyzywał jego kota od mordercy tylko gruchał czule nad swoim zwierzakiem, którego trzymał na obu dłoniach przed swoją twarzą.
— No i gdzie uciekasz mały rozrabiako? Wiesz jak się o Ciebie martwiłem? Nie możesz znikać ze swojej klatki. — mówił, uśmiechając się czule do zwierzaka. Jak dobrze, że jednak nie został zjedzony.

Oliver Jung

[Oliver Jung]

Nie miał zamiaru się z nim cackać. Najwidoczniej pozwalano mu w tym domu na zbyt wiele i właśnie tak to się skończyło - niesubordynacją, na którą nijak nie powinien sobie pozwolić. Ba, George nawet nie miał do niej prawa, bo tak się składało, że to on żył w domu Olivera, a nie odwrotnie. I to on miał się słuchać, zamiast podnosić głos na kogoś, kto mógł dołożyć wszelkich starań, byleby tylko usunąć go z otoczenia.
Patrzył na niego chłodno, nawet na chwilę nie spuszczając z tonu. Och, już on zadba o to, żeby ta przybłęda zapłaciła za wszystko. By odczuła skutki swojego zachowania tak dotkliwie, jak to tylko możliwe.
-Jesteś nudny, mówił ci to ktoś? Nie masz czasem żadnej podłogi do wyszorowania? Jestem pewien, że w piwnicy jest syf. Chociaż ty pewnie do takiego przywykłeś - odpowiedział lustrując go uważnie. Ach, gdyby to był ktoś kogo chociaż trochę tolerował, z całą pewnością zadbałby o to, aby zmienił to, co ma na sobie. Jednak do niego nie miał zamiaru ręki przykładać w obawie, że jeszcze coś na niego przejdzie. Bleh, aż się delikatnie wzdrygnął na samą myśl.
-Dzień dobry. Och, pani syn jest niebywale pomocny - uśmiechnął się słodko do kobiety, kiedy ta postanowiła wejść do pokoju. Przemilczał fakt, że nie powinna była tego robić, ale skoro ją szanował, postanowił i za to wyżyć się na jej synalku. Idealny worek treningowy, w którym można było rzucać wszelkimi epitetami.
Zacisnął usta w cienką kreskę, byleby tylko darować sobie jakiś komentarz na temat chomika i upośledzenia umysłowego chłopaka, który zajmował się zwierzątkiem.
Dopiero, kiedy jego matka opuściła pokój, wciągnął głośniej powietrze.
-Zapłacisz za to wszystko. Za wtargnięcie tutaj, oskarżanie MNIE i MOJEGO kota o rzekome zabójstwo chomika, którego właśnie trzymasz w rękach - powiedział, uśmiechając się do niego słodko. Z tym, że owa słodycz była wyjątkowo niebezpieczna i dało się to jawnie dostrzec w jego oczach, które zapłonęły ciężkim do opisania blaskiem. Tak, ta zemsta sprawi mu wiele przyjemności. Zadba o ty, by ten gnojek zapamiętał dosadnie, gdzie było jego miejsce.

George Leeds

[George Leeds]

Zerknął jedynie na Olivera, który jakimś cudem nie wydał go od razu jak by się spodziewał po nim. Był jednak tak szczęśliwy odnalezieniem swojego zwierzaka, że nie wyczuł podstępu, którego skutki pewnie wkrótce odczuje na własnej skórze. Ale kto by się tam tym przejmował, skoro Minmin jednak żyje i ma się dobrze. Tylko w takim razie po cholerę jego kot pałętał się po pokoju który zajmował George? Koty w sumie to ciekawskie zwierzęta i nie powinno mu się to wydawać dziwne.
Dobrze, że matka nie postanowiła wypytywać ich o to co robią, bo George z pewnością nie wiedziałby co ma powiedzieć. Nie interesowało go to czym zajmował się Jung i nie wiedział nawet jak miałby to nazwać? Czy podawanie igieł miało jakąś specjalną nazwę w jego zawodzie? Chociaż je pewnie chętnie wbiłby mu w oko.
— Wyluzuj Oli. Najważniejsze, że się znalazł i twój kot jednak jest niewinny. Przepraszam, okej? Zrobiłbyś to samo na moim miejscu. — powiedział, zerkając na niego, wciąż uśmiechając się na widok chomika. Jego zachowanie zmieniło się momentalnie i może za bardzo się spoufalał, chociaż ten groził mu zemstą, ale nawet nie zwrócił na to uwagi. Był zbyt szczęśliwy, że jego kochany Minmin wrócił cały i zdrowy.
Już nie było sensu, żeby tu stał jak debil, wpatrując się w malucha na jego rękach. Za dużo czasu spędził w tej jaskini Junga, która nawet nie zachęcała do spędzania tutaj kolejnych minut. Spojrzał na Junga i jego ręka drgnęła w jego stronę jakby chciał jeszcze uścisnąć mu rękę na zgodę albo chociaż poklepać po ramieniu, ale odpuścił to sobie w ostatniej chwili nie chcąc więcej ryzykować. Dotykanie go i tak nie było dla George’a zbyt przyjemne.
— Nie przeszkadzam Ci dłużej. Baw się… dalej w krawca. — rzucił, wskazując na rzeczy dookoła i trzymając chomika ruszył ostrożnie w stronę wyjścia, próbując nie zniszczyć wszystkiego po drodze i chyba nawet mu się to udało, bo nie słyszał kolejnych krzyków po zamknięciu drzwi. Wzruszył jedynie ramionami i radośnie skierował się do swojego pokoju, gdzie od razu zajął się poprawieniem klatki, żeby chomik następnym razem mu nie uciekł.

// zt. x2

Oliver Jung