[Creed Whittemore]

ubranie

Czy mogły istnieć święta bez wypieków? Być może dla innych ludzi tak, ale dla Creeda, który był pasjonatem pieczenia, nie było takiej możliwości. Zapach pierniczków, ciasta korzennego, czy różnego rodzaju babeczek z żurawiną był obowiązkowy o tej porze roku, niezależnie od wszystkiego. Chociażby się paliło, świat by zaczął się rozpadać, Whittemore i tak doprowadziłby pieczenie do końca, nie przerywając swojej corocznej tradycji.
W tym roku, jak okazało się kilka dni wcześniej, kiedy to dogadał się z Hunterem co do pomocy w akcji charytatywnej na rzecz świąt dla osób, których nie było na to stać, miał mieć podczas pieczenia towarzystwo w postaci uroczego jegomościa, z którym tak dobrze spędzało mu się ostatnio czas. Kto by pomyślał, że zaledwie kilka spotkań wystarczy, aby Creed (to wcale nie tak, że był kochliwy) się do McKaya przywiązał. Zapewne wiele osób by mu powiedziało, że powinien uważać, bo ludzie jednak są perfidni i potrafią ranić, ale Creedowi nie chciało się wierzyć, aby ktoś taki jak Hunter był do tego zdolny. Poza tym nie idzie z nim do ołtarza, a jedynie spędza po kumpelsku czas.
Nic dziwnego, że kierując się do jego domu był zarówno podekscytowany, jak i zestresowany. Z jakiegoś powodu spotkania w domu innych osób napawały go mieszanymi odczuciami. Nie to, żeby zaraz ktoś miał go związać i zamknąć w piwnicy, niemniej zwyczajnie było to dla niego nieznane terytorium.
Odetchnął głęboko, stając przed drzwiami jego okazałego domu. Teraz rozumiał, czemu tak ciężko było mu się poruszać po niewielkiej przyczepie studenta. Z taką przestrzenią człowiek mógł się nabawić klaustrofobii.
Zadzwonił dzwonkiem, poprawiając trochę ubranie. Powinien się uspokoić, przecież to nie było żadne oficjalne spotkanie, na którym trzeba było się stresować.
-Cześć - uśmiechnął się do niego, kiedy ostatecznie został wpuszczony do środka. - Mam nadzieję, że niczego nie zapomniałem. Mam tyle foremek w domu, że nie umiałem się zdecydować, więc wziąłem większość. Nasze pierniczki będą miały wiele kształtów - uśmiechnął się do niego, wskazując na reklamówkę z przyborami do pieczenia.

Hunter McKay

[Hunter McKay]

#7 + Outfit

Gdyby ktoś mu wcześniej powiedział, że zagubiony chłopak siedzący po turecku na środku drogi zostanie w jego życiu na dłużej chyba parsknąłby śmiechem. Dopiero poznanie go w kawiarni i kolejne spotkanie przekonały go w jakim był błędzie. Teraz jakoś nie wyobrażał sobie, żeby ten słodki (bo nie oszukujmy się, nawet Hunter był w stanie to zauważyć) student mógłby zniknąć z jego życia tak po prostu. Nie żeby od razu się zakochał, ale na pewno czuł w jego towarzystwie coś dziwnego, ale zdecydowanie było to przyjemne uczucie.
Tego dnia znowu mieli spędzić razem trochę czasu, piekąc pierniczki, które mieli upiec ostatnim razem, ale mieli coś ważniejszego do roboty. I tym razem mieli spotkać się u niego w domu. Dobrze, że nie był jakimś tam bałaganiarzem i nie musiał zatrudniać ekipy sprzątającej, żeby ogarnąć dom, ale i tak postarał się trochę bardziej podczas sprzątania, skupiając się głównie na kuchni gdzie będą spędzać najwięcej czasu. Potem wyciągnął na wierz wszystkie składniki przyniesione od Creeda i to co mu jeszcze napisał w wiadomości. Myślał nawet czy powinien już nastawić piekarnik, żeby było szybciej ale uznał, że lepiej z tym poczekać na Whittemore'a, bo on jeszcze coś źle ustawi i wysadzi dom w powietrze. Kompletnie się na tym nie znał, używając piekarnika jedynie do odgrzania jakiegoś jedzenia, ale skąd miał siedzieć, że zasada jest podobna i piekarnik nie ma jakiejś ukrytej opcji do ciastek?
Potem pozostało mu czekać na swojego gościa. Miał nadzieję, że nie będzie miał problemu z dojazdem. Ostatecznie droga do niego nie była skomplikowana, ale mówimy o umiejętnościach Creeda, który gubił drogę do własnego domu. Chciał nawet do niego napisać i upewnić się, że wszystko jest w porządku i nie trzeba po niego jechać, ale powstrzymał się w momencie kiedy usłyszał dzwonek do drzwi. Odłożył telefon na blat i poszedł otworzyć.
— Hej. Już się bałem, że się zgubiłeś, ale najwidoczniej Ci się udało. — zaśmiał się, wpuszczając go do środka. — W razie czego sklep jest niedaleko, ale chyba mamy wszystko. Właśnie widzę, że jest tego sporo. — dodał, zerkając na torbę w jego ręce i zaprowadził go do kuchni, gdzie mieli zabrać się do pracy. — Ty jesteś tu szefem, więc mów mi co mam robić. I nie krępuj się z niczym. W tym momencie to twoje królestwo. — stwierdził, opierając się o blat.

Creed Whittemore

[Creed Whittemore]

Uśmiech zagościł na jego twarzy na stałe w momencie, kiedy drzwi się tworzyło, a on dostrzegł w nich Huntera. Wyglądał tak dobrze jak zawsze, jednak to zupełnie go nie dziwiło. Był przystojny, a tego nie mógł zmienić ani strój, ani fryzura. Chociaż tu Creed był skłonny się założyć o to, że McKay był jedną z tych osób, które należały do przedstawicieli społeczeństwa, którzy we wszystkim dobrze wyglądają. Czy w tym miejscu powinien być zazdrosny?
-Nie mogę powiedzieć, że nie było ciężko, ale samochodem jakoś łatwiej wszędzie trafić, niż na piechotę. Może dlatego, że nie musiałem jeździć po skomplikowanych leśnych drogach - skomentował z rozbawieniem. Gdyby Hunter mieszkał bliżej miasta, a Whittemore miałby się do niego udać na piechotę, pewnie by zabłądził z piętnaście razy, ostatecznie siadając na chodniku i czekając, aż Hunter ponownie na niego wpadnie. Ewentualnie napisałaby mu wiadomość, że nijak nie wie, gdzie jest. Mógł sobie jedynie wyobrazić minę, którą zrobiłby chłopak, gdyby coś takiego przeczytał.
-Piekłeś kiedyś pierniczki? Pytam tylko z ciekawości, bo nawet jeśli nie, to nie ma w tym nic trudnego - powiedział, uśmiechając się ciepło. Nie miał zamiaru nikogo po tym oceniać, bo każdy człowiek miał swoje talenty. Creedowi wychodziło pieczenie, Hunter natomiast był mistrzem w swoim fachu, który zdaniem studenta niósł ze sobą znacznie więcej odpowiedzialności, niż to, co robił Creed. Jasne, mógłby kogoś otruć, ale ostatecznie to dzieła Huntera zostawały na ciele ludzi do końca życia. No chyba, że postanowią zrobić laserowy zabieg, ale to też było mało przyjemne.
-Masz może jakieś fartuszki? Wiem, dziwne pytanie, ale uwierz mi, że podczas pieczenia, a już na pewno podczas ozdabiania człowiek może się porządnie ubrudzić - zerknął na niego, rozkładając na stole wszystkie swoje foremki. Rzeczy do dekorowanie odłożył póki co, bo jeszcze jakiś czas nie będą im potrzebne.

Hunter McKay

[Hunter McKay]

— Masz szczęście, bo do wyboru właśnie miałem jeszcze dom w środku lasu i byłby wtedy problem. — zaśmiał się, zerkając na młodszego chłopaka. Gdyby tak było pewnie prędzej sam by po niego pojechał, niż wpuścił samego do lasu. Nie chciałby mieć biedaka na sumieniu, gdyby zgubił się bo skręcił w złą drogę i potem nie wiedział jak ma wrócić. Miał też zbyt wybujałą wyobraźnię i pewnie zaraz by sobie wyobraził „Drogę bez powrotu” na żywo. Ale na szczęście wybrał dom na widoku z naprawdę fajną okolicą i sąsiadami przez co nie wyobrażałby sobie siebie w innym miejscu.
— Może kiedyś z mamą jak byłem mały, ale już nie pamiętam i jedyne co mogłem wtedy zrobić to wylizać miskę czy coś w tym rodzaju. — zaśmiał się, przypominając sobie tamte dni spędzone w kuchni z matką. Musiał czymś ją zajmować, żeby nie była smutna. Miała przecież na głowie bandę dzieciaków, którymi musiała zajmować się sama.
— Fartuszki? Myślę, że coś takiego powinienem mieć, ale tylko dlatego, że moja matka tak uważa. — odparł, przeszukując szuflady w pobliżu piekarnika i w jednej z nich rzeczywiście znalazł fartuszki. Wiedział tylko tyle, że gdzieś tu były, ale nie zdawał sobie sprawy, że matka kupiła dla niego fartuszki w kwiatki. Spojrzał na niego lekko skonfundowany, drapiąc się po głowie. Czemu wcześniej o tym nie pomyślał? — Emm… nie lepiej je sobie odpuścić? Od czegoś mam pralkę, a ubrania mogę Ci jakieś pożyczyć w razie czego. — powiedział, mając nadzieję, że to go uchroni od noszenia kwiecistego fartuszka. Nie żeby ten wzór mu uwłaczał, bo nie miał problemu z noszeniem różowych koszulek, ale jakoś nie czuł się z tym czymś komfortowo. Już by wolał chyba piec w samych spodniach, bo problemów ze swoim ciałem nie miał, a też nagi tors u mężczyzny nie był niczym szczególnym.

Creed Whittemore

[Creed Whittemore]

-To wtedy musiałbyś po mnie przyjechać, bo nie ma mowy, abym z własnej woli pakował się w takie otoczenie - zakomunikował, lekko kręcąc głową. Przecież wtedy jak nic utknąłby w lesie, czekając na pomoc, która mogłaby nigdy nie nadejść. Jak w tych wszystkich horrorach, które zdarzało mu się oglądać. Może nie był typem strachliwym, ale niektóre z nich potrafiły mu się na długo w pamięci wyryć. Tym bardziej, jeśli chodziło o zjawiska paranormalne jak duchy, bo jednak zombie czy inne takie nie robiły na nim większego wrażenia.
-W takim razie na nowo stworzymy ci wspomnienia. Tych już nie zapomnisz, więc będziesz mógł piec co roku - powiedział uradowany, jakby właśnie na tym najbardziej mu zależało. Na przygotowaniu wspólnych wspomnień. Chociaż czy nie robił tego od dnia, w którym się spotkali? - Nie jesteś na nic uczulony, prawda? Mam na myśli też barwniki spożywcze, czy lukier? Nie wiem, może jakiś składnik ciasta? Zaraz pokażę ci przepis i powiesz mi, czy wszystko ci odpowiada - powiedział.
Wygrzebał z kieszeni plecaka, który miał ze sobą, kartę papieru zapisaną starannym pismem. Przynajmniej tego nie musiał się wstydzić, bo do tej pory nikt nie miał problemu z rozczytaniem się po nim.
-Wspaniale. Nie ma pieczenia bez fartuszków, bo to nawet nie wypada. Sam mam kilka, jednym z moich ulubionych jest taki w pandy. Kiedyś ci pokażę - zaśmiał się. Domyślał się, że brzmiał jak dziecko, ale co zrobić, że uwielbiał urocze przedmioty. Nie bał się kolorów i sam czasami się w takowe ubierał, nie chcąc uchodzić za tego, co wiecznie chodzi w czerni.
-Daj spokój, są śliczne. Będziemy wyglądać niczym łąka. Nie przejmuj się, jesteśmy tutaj sami, więc nikt nie spojrzy na ciebie krzywo tylko dlatego, że będziesz miał fartuszek w kwiatki. Ja cię nie wydam - szepnął konspiracyjnie, widząc jego niezdecydowanie. Przecież nie było w tym niczego złego, przynajmniej dla Creeda. - Poza tym będziesz wyglądał uroczo. No już, zakładamy - polecił, podchodząc do niego.
Wziął jeden z nich, oplatając wokół mężczyzny, by ostatecznie mu go zawiązać.
-Widzisz? Wyglądasz świetnie. To co, może zdjęcie? - zaśmiał się. Wiedział, jaka będzie odpowiedź, dlatego miał nadzieję, że Hunter domyśli się, że żartował. - Pomożesz? I nie do końca wiem co gdzie masz, a będziemy potrzebowali kilku misek.

Hunter McKay

[Hunter McKay]

— Nie martw się. Przyjechałbym. Nie pozwoliłbym, żebyś się zgubił w lesie. Kto inny piekłby dla mnie te wszystkie ciastka? — zaśmiał się, oczywiście żartując. Nie uważał, że Creed był mu potrzebny tylko do tego. Jakimś cudem ten uroczy osobnik wprowadzał do jego życia wiele radości i jego życie nie wyglądało już tak monotonnie. Już nie wstawał z łóżka z myślą, że jak tylko wróci z pracy rozsiądzie się na kanapie z piwem i tak będzie wyglądał jego wieczór. Nie znał dnia ani godziny, kiedy Whittemore postanowi się do niego zgłosić i zaproponować jakąś wspólną aktywność.
— Widzę, że zaplanowałeś nam już chyba kilka lat wspólnego pieczenia. Jeszcze coś masz w planach? — zapytał, przekrzywiając głowę na bok. Normalnie osoba, którą dopiero się poznaje nie robi planów, które obejmują kolejne lata bo mogłoby to kogoś spłoszyć. I pewnie tak by zareagował, gdyby Creed był inny, ale poznał go już na tyle, że nie przeszkadzała mu wizja w której będą się dalej spotykać za parę lat. — Nie, z jedzenia nie jestem na nic uczulony, więc spokojnie. — zapewnił, ale dla pewności wziął od Creeda kartkę i sprawdził co się na niej znajduje. Nie widział niczego podejrzanego, więc tylko pokręcił głową i odłożył kartkę na blat, żeby się nie zgubiła.
— W pandy mówisz? — aż sobie wyobraził jak uroczo musiał w nim wyglądać. No ale on to on, a Hunter uchodził za poważnego właściciela, który jedyne szaleństwo jakie uznawał to w swoim wyglądzie czyli zmiana koloru włosów, tatuaże i kolczyki. Ubrania wybierał raczej spokojne, więc sam nie kupiłby sobie fartucha w kwiatki. Matka chyba pomyślała o jakiejś jego przyszłej dziewczynie, stąd dwa w tak idiotycznym wzorze. Już prędzej by wolał jednokolorowy bez żadnych nadruków.
— No… skoro tak. — wzruszył ramionami, pozwalając Creedowi zawiązać mu fartuszek. W sumie rzeczywiście skoro byli sami nie musiał przejmować się tym co miał na sobie. W tym domu nie było nikogo kto by go oceniał. Nie komentował jedynie kwestii, że będzie wyglądał w nim uroczo, bo do tego raczej mu daleko. Westchnął, zerkając na fartuszek na sobie. Gwałtownie podniósł głowę do góry, kiedy usłyszał propozycję zdjęcia, ale po jego minie uznał, że po prostu żartuje. — Miski zaraz znajdę. Jeszcze czegoś potrzebujemy? — zapytał, pomagając mu zawiązać fartuszek i zaczął przeszukiwać szafki w poszukiwaniu misek.

Creed Whittemore

[Creed Whittemore]

-Czyli tylko do ciastek jestem ci potrzebny, tak? Dobrze wiedzieć - zaśmiał się, zerkając na niego. Nie brał tych słów na poważnie. Zresztą nawet, jeśli faktycznie Hunter zadawałby się z nim tylko dlatego, że Creed dobrze piekł i miał do tego dryg, nie przeszkadzałoby mu to. Póki mógł spędzać z nim czas, nie widział przeciwwskazań. Dodatkowo pieczenie było dla niego bardzo ważne, nie mówiąc już o posiadaniu testera kulinarnego. Teraz mógł trafić w podniebienie zarówno męskie, jak i damskie, mając dwie osoby o odmiennych płciach, które stale próbowały tego, co robił. Co prawda McKay był w tym nowy, ale liczył na jego szczerość.
-Czy lata to nie wiem. Jestem pewien, że szybko wszystko załapiesz - uśmiechnął się do niego szeroko. Nie to, aby miał coś przeciwko tym latom, niemniej gdzieś w środku pojawił się cichy głosik, że jednak powinien uważać co mówi i jaki to wszystko ma wydźwięk. Co, jeśli Hunter poczuje się przytłoczony tym wszystkim? Tym, jak bardzo Creedowi podobała się ta znajomość i jak się cieszył, że może spędzić z chłopakiem czas. Dawno nie czuł się przy kimś tak dobrze, a dokładając do tego fakt, że z taką łatwością się do ludzi przywiązywał, wychodziło właśnie to, co mieli teraz. - Dobrze, w takim razie zrobimy kilka rodzajów. Jedne standardowe, jedne z żurawiną, z orzechami, cynamonem, suszonymi bananami i wiśniami - rzucił uradowany, klaszcząc w dłonie. Ach, już się nie mógł doczekać, żeby to wszystko poczuć. A później wspólnie wszystko udekorują i pierniczki będą gotowe na kolację dla dzieciaków. Byleby tylko im to posmakowało i byleby nikt nie miał żadnego uczulenia, bo zrobi mu się przykro.
-Kiedyś ci pokażę. A może mam zdjęcie na instagramie. Później zobaczymy. Teraz mój drogi, mamy bardzo ważną misję przed sobą - skomentował i zakasał rękawy, wyciągając wszystkie potrzebne produkty z lodówki. Trochę się panoszył, ale liczył, że McKay go za to nie wyrzuci z domu.
-Miarkę, stolnicę, wałek, dwie szklanki i łyżeczkę - wyliczył, zabierając się za wyciąganie produktów suchych z reklamówki, którą ostatnio Hunter od niego zabrał. - Mam nadzieję, że nie jesteś na mnie zły, że tak ci wszędzie grzebię.

Hunter McKay

[Hunter McKay]

Pokręcił przecząco głową na słowa Creeda, uśmiechając się przy tym niepewnie. Kompletnie nie wiedział jak ma ubrać w słowa to co chciał powiedzieć, żeby nie zabrzmiało jakoś dziwnie. Lubił go, ale każda wersja brzmiała jakby mieli wkrótce zacząć randkować. Póki co niczego nie przewidywał, bo nie wiedział co też działo się w głowie jego towarzysza, ale przyjacielska relacja też nie była przecież taka zła.
— Z twoją pomocą na pewno, ale jest chyba za dużo przepisów, żebym poradził sobie kiedyś bez Ciebie. — powiedział, zerkając na chłopaka. Nie chciałby, żeby w którymś momencie Creed uznał, że umie wszystko i nie jest mu dłużej potrzebny. Przecież i tak nie spotykał się z nim tylko z powodu ciastek. Kto inny bez problemu namawiałby go na tyle różnych rzeczy? Często wspierał różne akcje charytatywne czy po prostu wrzucał trochę pieniędzy do puszki jakiegoś bezdomnego spotkanego na parkingu czy pod sklepem. Ale ostatnia pomoc sąsiadom Creeda była naprawdę przyjemna. Sam pewnie by na to nie wpadł, bo w jego okolicy nie było jakoś zbyt wielu samotnych ludzi, których nie byłoby stać na święta, a głupio byłoby mu jeździć po dzielnicach i szukać takiej rodziny na własną rękę. — Aż tyle tego da się zrobić? — zdziwił się, bo pierniczki wyobrażał sobie po prostu klasyczne z lukrem i jakimś nadzieniem owocowym, a tu jeszcze tyle tego. Ale w sumie czego się spodziewał, skoro miał przez sobą takiego zdolnego cukiernika?
— No tak, ważna misja. Fartuszek w pandy później. — zaśmiał się, podwijając rękawy, żeby mu w niczym nie przeszkadzały i obserwował jak Creed wszystko wyciąga z lodówki. Ostatecznie to on najlepiej wiedział czego będą potrzebowali.
— Przecież powiedziałem, żebyś się nie krępował. — odparł, wywracając oczami. Pewnie nawet gdyby wcześniej tego nie powiedział, nie miałby mu tego za złe. Nie miał problemu z tym, że ktoś grzebie mu w szafkach o ile nie są to te prywatne z bielizną czy dokumentami. Kuchnia akurat była miejscem neutralnym, więc mógł się panoszyć do woli.
Wyciągnął na blat wszystko to o co poprosił Creed i spojrzał na niego wyczekująco.
— Co mam robić? — zapytał, czekając na instrukcję. Oby nie był jakieś skomplikowane.


Creed Whittemore

[Creed Whittemore]

Jakoś mu się na serduszku zrobiło cieplej, kiedy usłyszał kolejne słowa Huntera. Może to tylko jego wyobraźnia, ale to wszystko brzmiało tak… no, jakoś dziwnie. Jakby McKay wcale nie chciał, żeby student kiedyś zniknął z jego życia. Wiadomo, nie planował czegoś takiego, ale myśli, że tatuażysta chce go obok siebie była taka przyjemna i taka nie na miejscu, jeśli rozpatrywało się to inaczej, niż tylko relacja przyjacielska, na której się znajdowali. Albo kumpelska, bo trochę mało się znali.
A jednak Creed pozwolił sobie na chwilowe zapomnienie i zagalopowanie się w rejony, które nie były dla niego w tym względzie dozwolone.
-W takim razie będę twoim przewodnikiem po krainie wypieków - rzucił, żartując. No, przynajmniej po części, bo mimo wszystko uważał, że wspólne pieczenie było znacznie lepsze od samotnego. Jeśli więc tylko Hunter wyraziłby chęć, Creed nie miał nic przeciwko, by podjąć się nauczania go. A kto wie, może McKay pokaże mu jakieś tajniki dekoracyjne, bo coś mu mówiło, że to właśnie w tym będzie naprawdę dobry.
-Oczywiście, że tak. Tak można zrobić ze wszystkim, to w dużej mierze jest kwestia dodania dodatków i zadbania o właściwie proporcję. Lubię eksperymentować w kuchni, bo wtedy można odkryć nowe, ciekawe smaki - powiedział, a kiedy to mówił dało się słyszeć prawdziwą pasję. Gdyby nie to, że aktualnie taniec był u niego na pierwszym miejscu, jak również podobało mu się to, gdzie pracował, zostałby cukiernikiem, zbierając na otworzenie swojego własnego lokalu.
-Wiem, ale to i tak… dziwne. Jestem tu pierwszy raz - zauważył. A przecież rodzice go wychowali i zawsze powtarzali, że nie należy panoszyć się po czyimś domu. - No to będziesz moją prawą ręką. Ja zajmę się głównymi rzeczami, a ty będziesz moim pomocnikiem - uśmiechnął się.
Dawał mu kolejno instrukcje, co ma robić, kiedy dodawać, gdy Creed zajmował się ugniataniem ciasta na stolnicy. Ostatecznie po paru przeszkodach, jak chociażby pomyleniu soli z cukrem, udało im się ostatecznie zrobić pierwszą porcję, z której mogli wycinać ciasteczka.
-Jakie chcesz kształty? Wybierz nam po foremce, a ja rozwałkuję ciasto - rzucił, przecierając twarz dłonią, co nie było zbyt dobrym posunięciem, biorąc pod uwagę, że była cała w mące.

Hunter McKay

[Hunter McKay]

— Będzie mi bardzo miło. — przyznał, zanim zdążył ugryźć się w język. Zdecydowanie za słodko im ta rozmowa wychodziła, ale nie mógł nic poradzić na to, że Creed tak na niego działał i mówił co myślał, zamiast wcześniej przez moment to przemyśleć. Ale w sumie ułatwiło mu to już przyszłość, bo nie będzie musiał go przekonywać, żeby nie znikał z jego życia, co mogłoby wyjść jeszcze gorzej niż to co powiedział teraz.
— Naprawdę to lubisz. Czemu nie poszedłeś do szkoły cukierniczej? Co ty właściwie studiujesz, bo chyba nie wspominałeś albo ja zapomniałem. — no byłby przypał gdyby zapomniał, że Creed wspominał o swoich studiach, bo co jeśli właściwie uczy się w jakiejś szkole gastronomicznej i palnął tym tekstem jakąś wielką gafę. No i mówił o wypiekach z taką pasją jakby zajmował się tylko nimi.
— Nie szkodzi, naprawdę. Czuj się jak u siebie czy co się tam mówi. Nie mam z tym problemu. — rzucił, wzruszając ramionami. W sumie nie powinien się dziwić, że Creed się krępuje bo pierwszy raz w nowym miejscu był rzeczywiście niezręczny. Ale był pewny, że jak już spędzi tu chwilę czasu i poczuje się pewnie nie będzie mu to przeszkadzało. Hunter przecież go nie zje jak otworzy sobie szafkę czy coś. Mógł nawet otworzyć paczkę z jego ulubionymi chipsami gdyby był głodny i nie zrobiłby mu przecież o to awantury. — Dobra, na pomocnika chyba się nadaję. — zaśmiał się, ustawiając się obok niego. Podawał mu wszystko o co poprosił, starając się niczego nie pomylić (a sól z cukrem łatwo pomylić, więc proszę nie oceniać, bo nawet najlepszym się zdarza) i ostatecznie udało się.
— Czyli mam zanurkować w torbie pełnej foremek? — spojrzał niepewnie w tamtym kierunku, nie wiedząc czego się tam spodziewać i już miał po nią ruszyć, kiedy zauważył jak Creed ubrudził się mąką. Czy mógł wyglądać jeszcze bardziej uroczo? Roześmiał się wesoło na ten widok i sięgnął po ścierkę, którą od razu zaczął ścierać mąkę z jego twarzy i dopiero po pierwszym pociągnięciu zdał sobie sprawę co robił. — Wybacz… — oddał mu ścierkę i odsunął się, czując jak policzki palą go ze wstydu. Żeby to ukryć. sięgnął po torbę i przeglądając foremki wyciągnął te w kształcie choinki i mikołaja. — Mogą być? — zapytał, podsuwając mu foremki.

Creed Whittemore

[Creed Whittemore]

Uśmiechnął się jedynie szeroko na jego słowa. To było zwyczajnie miłe, że Hunter nie miał nic przeciwko jego osobie. Nie przeszkadzało mu, że Creed miał jakieś tam plany, w których uwzględniał również starszego chłopaka. Nie miał nic przeciwko jego sposobowi bycia, jak również dziwnym komentarzom, które czasami były naprawdę nie na miejscu i nie pasowały do relacji zaledwie koleżeńskiej. Z tym, że Creed już tak miał i nie zawsze potrafił się kontrolować. Może powinien uprzedzić o tym wcześniej, by przypadkiem kiedyś McKay nie poczuł się osaczony?
-Wiesz, to całkiem dziwne, ale nawet nie wiem skąd mi się wzięła chęć na pieczenie - odpowiedział, bawiąc się składnikami. Nigdy o tym nie myślał. Po prostu któregoś dnia go naszło i tak już zostało. - Bo tańczę i właśnie to studiuję. Nie można robić dwóch rzeczy tak bardzo pochłaniających czas - uśmiechnął się, zerkając na niego. Lubił to, czym się zajmował, a o cukiernictwie nigdy nie myślał poważnie. To było hobby, dzięki któremu mógł uszczęśliwiać ludzi. Bo czy było coś lepszego, niż dostać na urodziny własnoręcznie upieczony tort?
-Czyli nie będziesz miał nic przeciwko, jeśli zrobię nam mrożoną kawę? - rzucił, patrząc po kuchni. - Z tym, że nie do końca wiem, gdzie masz kawę i kubki - powiedział, drapiąc się po głowie trochę zagubiony. Kuchnia Huntera zdecydowanie była większa niż ta należąca do Whittemore’a, więc nic dziwnego, że nie zapamiętałby od razu gdzie co jest.
-Dokładnie tak. Tylko mi się tam nie zgub, dobrze? - zażartował, ugniatając ciasto, które następnie zaczął wałkować. Dobrze, że miał w tym już wprawę, bo zawsze to stanowiło jego zdaniem najbardziej skomplikowany element. Nic dziwnego, skoro trzeba było włożyć odpowiednią ilość siły, a tej Creed nie miał aż tyle.
Poczuł dziwne, acz przyjemne ciepło, kiedy Hunter zaczął mu ścierać z twarzy mąkę. To wcale nie tak, że myśli chłopaka trochę uciekły i pomyślał, że to całkiem romantyczne i takie świąteczne. Jak w tych filmach, które czasami oglądał, jak już nie miał siły na nic innego.
-Nie szkodzi - rzucił, czerwieniąc się. Przygryzł lekko wargę, wpatrując się w rozwałkowane ciasto. Och, na litość wszystkiego, ogarnij się chłopie. - Są idealne - skinął głową, mając nadzieję, że już wrócił do normalności.
Chwilę później wycięli pierwszą partię, którą od razu wstawił do piekarnika, następnie zajmując się kolejną. Tym oto sposobem mieli przygotowanych pięć rodzajów pierniczków, z czego większość właśnie stygła.
-Te można zacząć już lukrować - uśmiechnął się, dotykając niektórych. - Zaczniemy od choinek?

Hunter McKay

[Hunter McKay]

— Studiujesz taniec? I jeszcze ani razu nie pokazałeś mi jak tańczysz. Powinienem się chyba obrazić. — zażartował, sunąc wzrokiem po jego ciele. Jakoś nie wyobrażał sobie, że taki drobny chłopak mógłby studiować właśnie taniec. Widział w nim raczej studenta jakiegoś przedmiotu ścisłego albo czegoś lekkiego i przyjemnego, dzięki czemu miał czas na pieczenie i pracę w barze po nocach, kiedy to zwykle studenci się uczyli.
— Mrożoną kawę? Już spadła Ci kofeina? — zaśmiał się, wyciągając z górnej szafki kawę i kubki z innej. Z mlekiem chyba sobie poradzi skoro używali go do pierniczków i stało na wierzchu, tak samo cukier. Akurat dobrze się składało, bo kawy chętnie się napije, nawet mrożonej.
— Postaram się. — rzucił, mając nadzieję, że nie czeka tam na niego jakaś armia ludzików czy innych zwierzaków. Jakby świąteczne pierniczki nie mogły się ograniczyć jedynie do gwiazdek i choinek, a teraz wymyślają jakieś ludziki, renifery i bałwanki. No pogubić się idzie, ale miał małą wprawę tworząc przeróżne wzory na ciałach swoich klientów, więc może jednak coś mu się uda.
Normalnie pewnie by się tak nie zachował. Sam nie wiedział co w niego wstąpiło, że tak po prostu szmatką zaczął ścierać mąkę z twarzy, naruszając tym samym jego przestrzeń osobistą, której naruszać nie powinien na tym poziomie znajomości. Wyglądało to też jak scena z jakiegoś filmu romantycznego, którego bohaterem wcale nie był i nie powinien być, bo się po prostu nie nadawał.
Całe szczęście Creed nie wydawał się być oburzony jego zachowaniem, ale zanim na jego twarzy pojawił się rumieniec Hunter odwrócił wzrok i nie wiedział, że ten gest podziałał również na niego. Trochę za bardzo się spoufalał jak na tak krótką i męską znajomość. Chociaż Hunter nigdy nie wstydził się swojej orientacji tak nie wiedział czego się spodziewać po Creedzie.
Wycinanie pierniczków wcale nie było takie trudne jak myślał i bez żadnych problemów pierwsza partia wylądowała w piekarniku. Sam by pewnie nie wpadł na to, żeby zrobić tyle rodzajów, ale miał przy sobie najlepszego cukiernika jakiego znał, więc czego miał się bać?
— Tak, możemy od choinek. — zgodził się i po wskazówkach od Creeda zabrał się za lukrowanie. Na szczęście to było coś z czym sobie radził. Kontury i wypełnianie miał na co dzień, więc skupił się na tym i nawet nie zauważył jak skończył pierwszą partię, a potem i kolejne i ostatnie. — No to chyba ostatnie. — powiedział, odkładając na bok ostatniego pierniczka i zabrali się za sprzątanie.

// zt. X2

Creed Whittemore