[Gayleene D. Hudson]

009.
Gayleene dzisiaj postanowiła zaprosić Astrid do siebie na obiad. No dobra, nie koniecznie do siebie, ponieważ nadal mieszkała u swojego brata razem z synem i cala swoją zgraja. Szukanie domu tez nie szło jej za dobrze, ponieważ nie czuła tego czegoś. nie chciała kupować domu, ponieważ musi. Carter zapewnił ja o tym, że nie musi się szybko wyprowadzać, jednak ona nie chce tego robić na szybko bo to nie o to chodzi. Chce czuć się w domu bezpiecznie i pewnie, to samo dotyczy się jej syna. Co prawda agent nieruchomości postarał się i pokazywał dziewczynie naprawdę cudowny domu, ale ani jej ani Nicholasowi się to nie podobało. Może jeszcze kiedyś znajdzie to czego szuka, ma nadzieje, że szybko. Chciała być w końcu na swoim.
Małego nie było w domu, ponieważ udało jej się zapisać syna do przedszkola z czego była bardzo zadowolona. Było dla niego miejsce i przyjęli go. Mały uwielbia przebywać wśród dzieci, nie mógł doczekać się swojego pierwszego dnia w nowej szkle. Od soboty już szykował sobie plecak, do którego wrzucał różne zabawki, by po chwili je wypakować i włożyć inne.
Zaprowadziła syna i poszła na miasto zrobić zakupy by móc przygotować dla siebie i dla przyjaciółki posiłek, bo oczywiście w lodówce i w szafkach straszyło pustką, bała się nawet, że nie ma światła w lodówce, ale na szczęście było, więc lodówka jest sprawna. Zleciało jej sporo czasu nim mogła uznać, że ma wszystko co potrzeba.
W kuchni rozpoczęła przygotowywać obiad, gdy była już na ostatniej mecie, właściwie miała już nakładać wszystko na talerze, gdy zorientowała się, że jednak nie kupiła wina. Chwyciła klucze i pojechała do najbliższego sklepu. Praktycznie w drzwiach spotkała się z Astrid, którą zaprosiła do środka z uśmiechem, ale gdy zobaczyła salon to się przeraziło. Cała zgraja psów, których w domu było kilka, chyba pięć dorwały się do gazet oraz poduszek. Salon wyglądał jak po jakiejś wojnie. Kawałki równego rodzaju latały w powietrzu. Pojawienie dwóch osób psy nawet nie zarejestrowały. Jeden z jej pociech wziął się za kwiatka, ale Holloway jednym słowem go powstrzymała.
- O mój boże. - powiedziała i skierowała przepraszające słowa w stronę Rosenthal.

Astrid Rosenthal

[Astrid Rosenthal]

#19

Astrid bardzo starała się skupiać na pracy w nowym roku, ale… ale wciąż była jakaś taka rozkojarzona. I dobrze wiedziała czemu, ale nie zamierzała się z tym jakoś specjalnie mierzyć. Jak zawsze. Jeśli kiedyś z jakiegoś powodu dostanie medal za odwagę, czy inne oznaczenie, to podejrzewała że ją ten medal po prostu oparzy, przez to takim była tchórzem w życiu. I wiedziała, że musi sobie z tym poradzić, bo inaczej znowu dostanie kulkę w pracy i cóż, obawiała się, że tym razem jednak może tego nie przeżyć. Więc… spakowała pierścionek zaręczynowy. Wiedziała, że nie może dłużej trzymać Dallasa w niepewności, musiała coś zrobić, cokolwiek. Więc tak, chociaż nie nosiła go od operacji, wiedziała że musi go mu oddać, tylko wciąż nie zdecydowała, czy zrobić to osobiście, czy wysłać go razem z jakimś listem, którego oczywiście nie potrafiłaby napisać. I czuła się przez to jak skończona i najgorsza suka świata. I co gorsza, dobrze wiedziała że zasłużyła na takie określenia.
Zaproszenie Gayleene Holloway przyjęła z wdzięcznością. Korzystała z każdej okazji wyjścia z domu i ucieczki od gonitwy myśli i wyrzutów sumienia. I cholernego poczucia winy.
Zabrała ze sobą dwie butelki wina, bo alkoholu ostatnio nadużywała i kupiła lody w sklepie, przykładając je w drodze do swojego policzka. Powrót do pracy i na ulicę czasami niósł ze sobą małe obrażenia i cóż, oberwała od aresztowanego w trakcie skuwania go i miała teraz małego siniaka na policzku właśnie. Ale ten na pewno wyglądał o wiele lepiej, niż salon Gay, kiedy weszły do domu…
- O…. nie mówiłaś, że to one dzisiaj się biorą za gotowanie… - mruknęła, rozglądając się po pogorzelisku. - Chcesz otworzyć pierwszą butelkę na znieczulenie? - zapytała, wyciągając jedną z butelek w jej stronę, bo cóż… czekało je sporo pracy!