[Hailee Burkhart]

026

U Cyrusa mieszkała już od dłuższego czasu. Odwiedza ją tylko mama, ojciec też chce, ale nikt mu nie pozwalał – zwłaszcza Cyrus, który jasno wyraził swoje zdanie, kiedy opuszczali jej rodzinny dom. Nie lubił go i wcale mu się nie dziwiła. Żaden mężczyzna nie chciałby usłyszeć od swojego przyszłego teścia tego co on. Cały czas trzymała stronę Cyrusa i nie odpisywała na wiadomości, jakie ojciec codziennie jej wysyłał. Niektóre pokazywała Cyrusowi, niektórych nie. Nie chciała go codziennie denerwować, więc odpuszczała i nic nie mówiła. Jej ojciec – jej problem.
Dzisiaj był jeden z nielicznych dni, gdzie oboje byli w domu. Hailee od kilku dni była już na zwolnieniu i nie pracowała, ciężko jej było wykonywać pracę w 5 miesiącu ciąży. Była bardzo szczupła, więc u niej brzuch był dość mocno zaokrąglony. Schylanie się, czy nawet samo wiązanie butów było już dla niej problemem. Na dzisiejszy dzień miała plan i Cyrus chciał, czy nie, ale będzie brał w nim czynny udział.
Z przygotowaną kartką w dłoni wstała z popołudniowej drzemki – a takie zdarzały jej się zawsze, gdy w nocy nie dała spać Cyrusowi. Hormony w niej szalały i nie miała go dość. Czuła się, jak na początku ich znajomości, gdzie dopiero poznawała co to seks.
– Cyrus? – Zawołała go idąc korytarzem. Miała nadzieję, że znajdzie go w kuchni lub salonie, nie była pewna, czy w trakcie jej drzemki nie wyszedł z domu. Od początku dobrze się tu czuła. Prawie nic tu nie zmieniła. Dodała trochę poduszek do salonu, zmieniła zasłony i dodała kilka rzeczy do łazienki – głównie jej ulubione świecie i kosmetyki. Kupiła też maty antypoślizgowe dla bezpieczeństwa. Nie pomalowała ścian na różowo, jak to ostatnio żartował.
– Dzień dobry – Przywitała go buziakiem, gdy w końcu go znalazła. – Wstałam i wpadłam na genialny pomysł. Myślę, że czas to zrobić. – Położyła przed nim kartkę wyrwaną z jej notesu i położyła na niej długopis. – Mamy już niewiele czasu, więc czas wymyślić imię. Co Ty na to? – Dokładnie 4 miesiące, ale kto by się czepiał o szczegóły… Minęła go i otworzyła lodówkę. Wyciągnęła z niej wodę i jogurt. Zdecydowanie jej apetyt mocno się poprawił. Jadła regularnie, mdłości minęły i nawet trochę przytyła. Miała nieco bardziej zaokrągloną buzię i nie miała już tak chorobliwie chudych ramion. Same plusy w tej ciąży.

Cyrus Sherwood

[Cyrus Sherwood]

Ostatni czas można uznać nawet za owocny, pomijając fakt że przyszły teść z całą pewnością go nie polubił, ale Sherwooda to nie obchodziło, liczyła się tylko Hailee i bezpieczeństwo jej i dziecka, a to oznaczało, że musiała ograniczyć jakiekolwiek stresy, na szczęście udało mu się ją namówić do tego, by zamieszkała z nim, aby miał ją cały czas na oku. Podświadomie się z tego cieszył, rozumiejąc że w końcu wszystko układa się tak, jak powinno, że jego życie, które było skopane od samego początku, chyba wraca na odpowiednie tory. Czego chcieć więcej?
Dzisiaj wyjątkowo postanowił zostać w domu. Bar poradzi sobie bez niego jeden, może dwa dni, a ostatnio wychodził z niego pracoholizm, bo chciał zapewnić im to, co najlepsze, jednocześnie pomagając jej w codziennych czynnościach, które powoli stawały się uciążliwe. Poza tym, pracować można z domu, co też czynił, siedząc w kuchni i przeglądając każde kolejne faktury znad kubka kawy i przecierając nieco zaspane oczy. Noce były udane, jej hormony go zaskakiwały z dnia na dzień, przypominały mu się stare czasy. Tak skupił się na pracy, że prawie nie zauważył jej wejścia, uniósł wzrok dopiero, gdy usłyszał jej głos.
- Hej mała. – odparł odwzajemniając pocałunek i odkładając kolejny plik papierów, mimowolnie ziewając przeciągle. Na jej słowa zareagował uniesieniem brwi i rzucił szybkie spojrzenie kartce, która przed nim wylądowała. – Niewiele czasu. Cztery miesiące. A nie możemy urządzić jakiegoś losowania? Wiesz, wrzucić randomowe imiona do słoika i wylosować jedno? – to miał być oczywiście żart, nie byłby sobą, gdyby nie zażartował z każdej rzeczy, jaka dzieje się w jego życiu. Wiedział, że akurat ta kwestia jest dla niej bardzo ważna, w zielonych oczach mogła dostrzec iskierki rozbawienia, gdy ponownie sięgnął po kubek z kawą.
- To oczywiście żart, spokojnie. – wiadomo, lepiej nie igrać z kobietą w ciąży, bo można oberwać po głowie czymś bardzo ciężkim. Upił łyk kawy i podążył za nią spojrzeniem, biorąc do drugiej ręki długopis i stukając nim o blat w zamyśleniu. – Dobra, ale najpierw ty dajesz swoje propozycje. Wiesz, pierwszeństwo kobiet i tak dalej. – wywrócił oczami, dopił kawę i odstawił pusty kubek do zlewu.


Hailee Burkhart

[Hailee Burkhart]

W oczy rzuciły jej się dokumenty, które wypełniał Cyrus. Poczuła napływającą zazdrość. Nikt chyba nie wiedział, jak bardzo tęskniła za pracą. Bardzo chciałaby pracować z domu, ale przełożony nic dla niej nie miał, i pracować dalej jej nie pozwolił. Szybko się męczyła, jej ruchy były ograniczone i przez to często czuła się sfrustrowana. Ciężko jej było pogodzić się z odejściem z pracy, była pracoholiczką i każdy kto ją znał, doskonale to wiedział. Odwróciła wzrok i odkręciła butelkę. Słysząc jego żart spojrzał na swojego jakby nagle wyrosły mu dwie głowy. Dla niego to tylko 4 miesiące, ale wybór imienia był trudny.
– Chciałabym wybrać ładne imię, nie chciałabym, żeby w przyszłości nasz syn nas znienawidził, bo go skrzywdziliśmy dając mu dziwne imię… – Posłała mu znaczące spojrzenie i przyciągnęła w swoją stronę kartkę. – I cieszę się, że żartujesz, bo nie chciałbyś, żebym była na Ciebie zła… – Kąciki jej ust drżały od powstrzymywania uśmiechu. Doskonale wiedziała, że żartuje, robił to przy bardzo wielu okazjach, a ona uwielbiała wtedy się z nim droczyć. Odebrała mu długopis, gdy wstawał odstawić kubek do zlewu.
– Jeśli nie chcesz tego robić, to powiedz… – Zerknęła na niego kątem oka. Nie chciała go do niczego zmuszać, ale sama przecież nie mogła zdecydować. Westchnęła cicho i spojrzała na kartkę. Przez chwilę wpatrywała się w nią w milczeniu. – Edward? To imię po moim dziadku… Podoba mi się imię Robert... – Zapisała imiona na kartce – A może ty chciałbyś dać mu imię po kimś z rodziny? – Uniosła głowę spoglądając na Cyrusa. Nie chodziło jej konkretnie o jego ojca, który był dla niego złym ojcem, sama nawet nie chciałaby, żeby ich syn nosił imię po kimś takim. Miała jeszcze jedno imię na myśli, ale bała się jak zareaguje, bo jednak osoba, która je nosi była mu znana, bardzo dobrze znana.

Cyrus Sherwood

[Cyrus Sherwood]

Och, on za to doskonale wiedział, że męczyła się ciągłym siedzeniem w domu i czasami obrywał przez to rykoszetem, przenosząc pracę do domu, aczkolwiek wolał już znosić jej humory, ale wiedzieć, że nic jej nie jest, niż miałby być cały dzień poza domem i niepokoić się, że coś się jej przytrafiło. Oczywiście, pomagał jej na tyle, na ile sam był w stanie, starał się jakoś oderwać jej myśli od faktu, że nie może pracować, raz z dobrym skutkiem, raz ze złym. Jak to mawiają, miłość wymaga poświęceń, prawda?
Westchnął ciężko.
- No dobra, niech będzie, widzę że to dla ciebie ważne, a nie chcę oberwać po łbie. – mruknął, mimowolnie posyłając jej uśmiech. Tego mu jeszcze brakuje, by jego własne dziecko go znienawidziło za nadanie jakiegoś wytrzaśnietego wiadomo skąd imienia. Skoro wszystko stopniowo się układa, lepiej tego nie psuć. W sumie, to nawet logiczne, że takie rzeczy omawia się znacznie wcześniej. Jej spojrzenie go zmroziło, aż dostał ciarek po plecach, przez ostatni czas przekonał się że naprawdę nie chce, by była na niego zła. Popatrzył na nią z wyrzutem, ale już więcej nie komentował, nie chcąc psuć nastroju.
- Nie to że nie chcę. Po prostu nie wiem jak się za to zabrać. – wzruszył ramionami. Odstawiając kubek do zlewu przeciągnął się mocno, czując jak bardzo ostatnimi czasy zesztywniał. Chyba najwyższa pora zainteresować się jakąś aktywnością fizyczną. - Edward? Takie trochę staroświeckie, nie uważasz? Robert w sumie mógłby być. – sięgnął po stojące w misie jabłko i usadowił się obok niej. Dziwnym trafem, odkąd u niego mieszka, w jego domu zaroiło się od owoców i warzyw, które jadał stosunkowo rzadko. Ugryzł kawałek, a żując myślał nad jej pytaniem. - Może Patrick? Albo John? O wiem, PJ. – pokiwał głową, bo ten pomysł bardzo mu się podobał. Nie oklepane, mało popularne, wcale nie śmieszne. Nawet nie pomyślał o tym, by proponować imię swojego ojca, tego który urządził mu nieludzkie piekło na ziemi. W kościach jednak czuł, że to wybieranie imienia do niczego dobrego nie doprowadzi

Hailee Burkhart

[Hailee Burkhart]

Nie było też tak, że codziennie chodziła za nim i chciała to palnąć w łeb po powiedział coś nieodpowiedniego. Nie, ale dość często miała huśtawki nastroju. Raz się śmiała, a za chwile miała łzy w oczach, nigdy nie sądziła, że będzie tak ciężko, ale już na samym początku ciąży przekonała się na tym, że każda kobieta przechodzi ciążę inaczej. Nie chciała się na nim w żaden sposób wyżywać, więc starała się nic nie mówić, a najczęściej to po prostu wychodziła.
– Mówisz, to tak jakbym cały czas cię biła… – Odezwała się z wyrzutem w głosie. Nie lubiła, gdy tak mówił, bo wtedy czuła się jak najgorsza dziewczyna na świecie. Nigdy nie podniosła na niego ręki i nie chciała tego robić. Westchnęła odwracając głowę. Chciała być dobrą dziewczyną i chyba jej się to udawało, a może nie? Może rzucając takie komentarze dawał jej sygnały, że coś jest nie tak? Nie miała jednak czas dłużej się nad tym zastanawiać, bo naprawdę chciała wybrać dzisiaj imię dla syna.
– Staroświeckie? Jeszcze kilka lat temu jedna pisarka sprawiła, że prawie każda dziewczyna chciała mieć faceta o takim imieniu. – Dodała, wykreślając imię dziadka z listy, Roberta zostawiła, bo może jeszcze dadzą mu szansę. Mówiąc o pisarce miała na myśli tę która napisała Zmierzch i sprawiła, że prawie cały świat zwariował na punkcie wampirów, ona również, ale głośno się do tego nie przyzna.
Kiwnęła głową zapisując jego pomysłu, ale gdy powiedział Pj dłoń, w której trzymała długopis znieruchomiała. Popatrzyła na niego, mrugając szybko. – Pj? brzmi trochę … nie wiem jak imię dla psa… – Wzruszyła ramionami. – To już wolę Max, skrót od Maximilian – dodała, zapisując imię na kartce. Ok, to mieli już 4 takie całkiem, całkiem niezłe imiona, było z czego wybierać.
Popatrzyła na kartkę, a potem na Cyrus i postanowiła zaryzykować. Chrząknęła poprawiając się na krześle i zaczęła mówić.
– A co powiesz na … Harvey’a? Bardzo lubię to imię, nie ze względu na Twojego brata, tylko … ładnie brzmi, ogólnie bardzo mi się podoba… – Mówiła cicho, dobierając odpowiednie słowa, nie chciała, żeby coś sobie pomyślał. To co było między nią a Harveyem już dawno zostało skończone, choć niczego sobie nie wyjaśnili wiedziała, że Harvey rozumiał jej wybór. Nie wiedziała jednak, że Sherwood wciąż czasami o niej myślał.

Cyrus Sherwood

[Cyrus Sherwood]

Niby tak nie było, ale on naprawdę czasami się bał że przez te jej huśtawki kiedyś w łeb oberwie, a oboje doskonale wiedzą jaki jest i że żartami może ludzi zdenerwować. Oczywiście, wspierał ją jak tylko mógł, ale wiadomo, wielu rzeczy nie rozumie, więc nie może jej pomóc w stu procentach. Musi zapewnić im byt, ale zawsze, w każdym momencie jest pod telefonem. Gdyby działo się coś złego, jest w stanie rzucić wszystko i być przy niej. Przecież tak to powinno wyglądać.
- Czasami mogłabyś. – mruknął, a w jego zielonych oczach pojawiły się zawadiackie iskierki. Oczywiście, wiadomo w jakich momentach mogłaby podnieść na niego rękę, co zapewne wzbogaciłoby jeszcze ich życie łóżkowe, ale wiadomo, nie naciskał, pamiętał przecież, że do niektórych rzeczy musiała się przekonać, a teraz lepiej na nią nie zrzucać wiele, chociaż ta burza hormonów w nocy czasami go mile zaskakuje.
Wywrócił oczami.
- To dlatego te książki leżą na honorowym miejscu na półce. No naprawdę, nie wiedziałem że drzemie w tobie romantyczna nastolatka. – mruknął z lekkim uśmiechem. Nie rozumiał tego fenomenu na temat wampirów, ale nie jest kobietą, a wiadomo że one są z Wenus i żyją na zupełnie innych częstotliwościach niż płeć brzydsza. Gdy usłyszał jej kolejną propozycję drgnął, a jabłko które podnosił ku ustom, zatrzymało się w połowie drogi, a on skierował spojrzenie zielonych oczu prosto na blondynkę.
- Wcale nie ze względu na mojego brata, co? – powiedział krótko, starając się, aby nie brzmiało to chłodno, aczkolwiek nie wiadomo jak mu to wyszło. Cóż, jego relacje z bratem są stabilne, aczkolwiek nie idealne, bardziej go jednak zastanawiał fakt, że tak chciała nazwać, przypominam ICH syna. - Nie ma mowy. Nie powinnaś w ogóle tego proponować. – wgryzł się w jabłko, patrząc za okno. Jeśli miał dobry humor rano, to w jednej chwili prysł. Nadal doskonale pamiętał, co zaszło między nią a jego starszym bratem i mimo czasu i jej decyzji, nie potrafił tego przeboleć. Owszem, wierzył jej, że nic nie czuje do jego brata, ale mimo wszystko, to przywoływało nieprzyjemne wspomnienia.

Hailee Burkhart

[Hailee Burkhart]

Wiedziała, że żartował i nawet uśmiechnęła się delikatnie słysząc jego komentarz. Oczywiście wiedziała, że to żar i tak naprawdę nie chciałby, żeby go biła… Chyba… Chociaż przez chwilę zaczęła myśleć, czy w jego wypowiedzi nie było żadnego podtekstu. Ich seks uważała za udany, a do głowy nigdy jej nie przyszło, żeby wzbogacić go o… uderzenia. Potrząsnęła blond głową próbując wyrzucić z głowy te erotyczne myśli. Zdecydowanie mieli ważniejsze sprawy.
– Gdy byłam nastolatką bardzo lubiłam tego typu książki. Lubię książki, gdy wszystko dobrze się kończy… Po prostu jestem niepoprawną romantyczką. – Oddała uśmiechając się do niego słodko. W jej skromnej biblioteczce było wiele pozycji, które czytała kilka lat temu, niektóre oddała do publicznej biblioteki, niektóre zostawiła, żeby móc kiedyś do nich wrócić.
Odetchnęła głęboko widząc reakcję Cyrusa. Nic a nic nie łączyło ją z Harveyem i chciała, żeby to wiedział, po prostu naprawdę podobało jej się to imię. Lubiła je, brzmiało ładnie i nie sądziła, że wywoła to takie emocje.
– Cyrus.. – Odezwała się cicho odkładając długopis i wstając z wysokiego krzesła. Trzymając dłoń na brzuchu zbliżyła się do swojego narzeczonego i oparła głowę o jego ramię. – Nie chciałam Cię zdenerwować i to co powiedziałam… zgodzę się, że nie było to przemyślane, ale… – Zaniemówiła, bo wiedziała, że musi teraz dobrze dobierać słowa, żeby nie pogorszyć sytuacji. – Po prostu podoba mi się to imię i tyle. Nic więcej. Nie damy mu tak na imię, dobrze? – Objęła swoimi dłońmi jego ramię i pociągnęła go w swoją stronę. Chciała, żeby na nią spojrzał i zobaczył, że żałuje swoich słów. – Przepraszam…. Kochanie, naprawdę przepraszam, że w ogóle to zaproponowałam… – Wzięła głęboki wdech i skarciła się w myślach za swoją głupotę.

Cyrus Sherwood