[1Olive Sheridan]

#4

Cały dzisiejszy dzień Olive spędziła u swojego taty, rozpraszając jego myśli przed kolejnymi badaniami. Sama się nimi strasznie stresowała, ale nie mogła mu pokazać, że tak jest. Dlatego jak już wróciła do domu, zrobiła sobie drinka, wlała różowe wino do wielkiego kieliszka, dorzuciła tam kostki lodu, trochę truskawek i wypiła ze smakiem. Chciała mieć dobry humor, w końcu czekała ją dzisiaj randka! Bo właśnie w taki sposób patrzyła na dzisiejsze, umówione spotkanie z Haydenem. W końcu mieli piec, mieli się spotkać u niej i mieli się spotkać wieczorem, to zapowiadało się na całkiem niezły wieczór. Poza drinkami zrobiła też jakieś przekąski, oczywiście wegańskie. Pozwijała rollery z hummusem i warzywami, zwinęła też kilka spring rollsów pełnych smacznych dodatków i nalała trochę sosu sojowego do maczania. Uznała to za niezłe przekąski w trakcie pracy, która ich czekała. Może i powinni się umówić u niego w domku, w końcu miał w kuchni o wiele więcej miejsca, ale to jednak jej szafki były idealnie zaopatrzone we wszystko, co będzie im potrzebne do wytwarzania smacznych wypieków. W tym miała na myśli oczywiście wszystkie składniki, jak i miseczki, foremki i inne takie. Włączyła też muzykę, żeby się lepiej pracowało, założyła fartuszek i miała drugi dla mężczyzny i kiedy zobaczyła, że nadchodzi, uśmiechnęła się promiennie. Miała inną fryzurę niż poprzednim razem, więc poprawiła sobie włosy, zanim nie wyszła się przywitać. - Cześć! Świetnie wyglądasz, słońce Florydy ci służy - pochwaliła go, zapraszając do środka - przygotowałam małe przekąski i drinki na ochłodę, żeby lepiej nam się pracowało. Mam też dla Ciebie fartuch, żebyś sobie nic nie pobrudził w trakcie działania - wyjaśniła, jak już znalazł się w środku i nawet pokazała mu jaki ten fartuch był. Męski, czarny, nie było na nim kwiatków. I jak już mu go pokazała, wyciągnęła przed siebie ręce z nim, tak żeby pomóc mu go założyć. - Czujesz się gotowy do działania? - zapytała, z zadziornym uśmiechem, kiedy fartuch znalazł się już w odpowiednim miejscu i lekko się rumieniąc, przesunęła wzrokiem po sylwetce mężczyzny. Był w końcu przystojniakiem.

[hayden lyons]

#6 tylko koszula zapięta

Dzisiejszy dzień w pracy i rozmowa z żoną nie były niczym przyjemnym. W ogóle ostatni miesiąc był naprawdę ciężki i Lyons potrzebował jakiejś odskoczni od tego wszystkiego. Nie miał zbyt wiele znajomych w Hope i trochę mu czasem samotność doskwierała, szczególnie gdy trzeba było jakoś sobie czas i głowę zająć, żeby nie myśleć o tym jak życie się skomplikowało. Miał pieski, które teraz kochały go bardzo mocno, bo wychodził z nimi o wiele częściej niż tego potrzebowały kierując się oczywiście w inną stronę niż do tej pory, żeby przypadkiem nie wpaść na Finley. Jeszcze, by pomyślała, że ją śledzi czy próbuje kontrolować, a tego przecież nikt, by nie chciał, a już na pewno nie Lyons. Całe szczęście dzisiejszego wieczora był zaproszony do koleżanki na wspólne wypiekanie psich przysmaków. Nie od dziś wiadomo, że Hay wcale nie należał do najlepszych piekarzy czy kucharzy, ale przy odrobinie pomocy może coś z tego, by wyszło. Trochę obiecujące było to, że Tesla i Newton i tak będą się zajadać nawet jeżeli nie wyjdzie do końca tak jak powinno. Mógł mieć nadzieję, że nie puści z dymem przyczepy Liv, bo wtedy na pewno czułby się potwornie, a tego wolał uniknąć! Chciał spędzić miły wieczór i może przy okazji się czegoś nauczyć.
Pomyślał, że w odwiedziny się nie powinno przychodzić z pustymi rękami więc poszedł do sklepu i kupił jej wino wraz z jakimiś czekoladkami, bo nie znał dziewczyny na tyle dobrze, żeby wymyślić coś lepszego. Z tego co pamiętał, dziewczyna była weganką więc poszukał odpowiednich słodyczy i później już skierował się w stronę jej przyczepy. Był tu po raz pierwszy i trochę przypomniały mu się wizyty u siostry, gdy jeszcze w podobnej przyczepie mieszkała. Trochę nawet w tym momencie zatęsknił za domem, ale zbyt długo o tym nie myślał, bo zobaczył znajomą twarz kobiety, do której się szeroko uśmiechnął i pomachał jej z daleka. - Cześć - przywitał się - dziękuję bardzo, Ty też ślicznie wyglądasz. Nowa fryzura? - zapytał, bo jakieś zmiany jednak widział! - Przyniosłem wino i czekoladki, nie wiem czy będą Ci odpowiadać, ale proszę - powiedział podając brunetce swoje mini zakupy, gdy już znalazł się w środku jej przyczepki. - Fajna przyczepa, moja siostra kiedyś mieszkała w podobnej, ale miała niższy standard - bo jak się tak porozglądał dookoła, to jednak ta jego siostry nie prezentowała się aż tak dobrze. - O dziękuję bardzo, widzę że jesteś perfekcyjnie przygotowana - uśmiechnął się szeroko i cóż, takim fartuchem to Hayden nie pogardzi. Wziął go więc od dziewczyny i założył go sobie na szyję, a później nawet z tyłu związał żeby mu tak niebezpiecznie nie latał. - Urodziłem się gotowy - mruknął z uśmiechem, chociaż no po angielsku to lepiej jednak brzmi. - Ale może najpierw się napijmy, wtedy na pewno pójdzie mi to łatwiej - w swoim życiu Lyons sie już nauczył, że po alkoholu wiele rzeczy było łatwiejszych.

[1Olive Sheridan]

Olive nie znała się na żonach, na mężach, ani na niczym chociaż ocierającym się o prawdziwe małżeństwo. Sama w końcu miała męża, ale nie żyli sobie jak mąż z żoną, właściwie to nigdy nawet nie uprawiali seksu, żeby jakoś ten związek przypieczętować. I prawdę mówiąc, nie zwróciła uwagi na to, że facet ma pierścionek na palcu. Nie należała do tych osób, które krytykowały innych za biżuterię, czy tatuaże, nie przywiązywała też uwagi do tych przesądów, że w tym uchu to kolczyk jest na geja, a na tym palcu pierścionek na lesbijkę... więc na ten, gdzie się dawało obrączkę też nie zwracała. Poza tym w jej głowie byli umówieni na randkę, a patrząc na to, że Hayden zjawił się wieczorem w jej domu, gdzie od łóżka dzieliło ich zaledwie pięć kroków, a do tego niósł w ręce alkohol i czekoladki, to cóż... jak mogłaby wątpić? Wszystko wskazywało na randkę. A gaśnicę miała, oczywiście, że miała. Była w końcu czasem pechowcem...
- Tak, uznałam że to czas na zmiany... i samą siebie zaskoczyłam - przyznała, śmiejąc się cicho. - Dziękuję - dodała, z uśmiechem uroczym, zarówno na komplement, jak i na podarki.
- To bardzo miłe z Twojej strony - przyznała, zauroczona trochę, wino chowając do lodówki, czekoladki kładąc koło przygotowanych przekąsek, a potem podała mu jego drineczka.
- Dzięki, mieszkam tutaj tylko dlatego, że jest tanio. Oszczędzam na... własny biznes - wyjaśniła, lekko zarumieniona, bo prawdę mówiąc wstydziła się trochę opowiadać o swoich ambicjach. Bała się, że ludzie wezmą to za głupoty. - Oczywiście. Nie możemy pozwolić żeby ta fantastyczna koszula się pobrudziła - wyjaśniła, a potem zaśmiała się zalotnie na jego kolejne słowa, cofając się trochę dalej, bliżej blatu gotowego do pracy. - Okej, więc Twoje zdrowie - no skoro chciał pić, czemu nie, jej to było na rękę. Dopiła swojego drinka, a potem zrobiła im po kolejnym. - Okej, tak się zastanawiałam, co ty na to żebyśmy zrobili partię babeczek dla ludzi, a potem precelki dla piesków? Obiecuje, oba przepisy są super łatwe, w babeczkach po prostu chodzi o wymieszanie odpowiednich składników - wyjaśniła, pijąc jeszcze łyczka drinka. - Zasada jest dość prosta, potrzebujemy zawsze jakiejś mąki, jakiegoś tłuszczu i jakiegoś spoiwa. Przy zwierzakach możemy sobie niby tłuszcz odpuścić, ale prawda jest taka, że wiele witamin się w nich dobrze rozpuszcza, więc ja z nich nie rezygnuję - wyjaśniła, uśmiechając się delikatnie. Tak, mogła mu zrobić mały wykład o wypiekach. - Za to przy mąkach mamy większą dowolność. Osobiście lubię do wypieków na co dzień używać owsianej, bo ma bardzo dużo witamin, ale mieszam ją z pszenną. A dla psich najczęściej sięgam po kukurydzianą, bo dobrze się spaja z resztą składników. Nie będziemy oczywiście używać jajek, ale siemienia lnianego. To ziarenka, bardzo zdrowe, a działają tak samo - wyjaśniła, jako ciekawostkę. W końcu była weganką, co nie.

[hayden lyons]

- Zmiany są czasem bardzo dobre - powiedział i się uśmiechnął. Czasem były chujowe, tak jak zmiana miejsca zamieszkania, zmiana statusu związku, czy zmiana podatków na wyższe. Akurat o Liv ta zmiana była ładna i Hayden obiektywnym okiem mógł jej to powiedzieć. - Nie ma sprawy - odpowiedział, bo przecież to tylko wino i słodycze, nic wielkiego prawda? No własnie! Hayden był słodki chłopakiem więc jeszcze coś słodkiego oprócz siebie musiał przygarnąć. - Oooo, a co to za biznes planujesz? - zapytał szczerze zainteresowany. - Jak będziesz sprzedawać psie babeczki to Tesla z Newtonem na pewno będą stałymi klientami - stwierdził posyłając dziewczynie uśmiech. Jego psy to żarłoki! Newton był jeszcze mały i potrzebował dużo jedzenia żeby rosnąć, a Tesla... on nigdy się nie mógł opanować widząc żarcie na misce i nie tylko. Wziął od Liv alkohol z nadzieją, że mu jakoś pomoże w zostaniu mistrzem piekarstwa, ale chyba musiałby wypić o wiele, wiele więcej żeby to miało sens. Po takim jednym drineczku to człowiekowi nawet w głowie nie zaszumi.
Słuchał jej słów raz na jakiś czas kiwając głową, chociaż był prawie pewien, że i tak nic z tego nie zapamięta. Hayden i kulinaria nie szli ze sobą w parze. - Okeeej, to zróbmy tak... że będziesz mi mówić co mam robić i ja będę starał się to zrobić tak żeby nie popsuć - powiedział i podrapał się nieco po głowie, bo no na pewno coś zawali znając Lyonsa. Tutaj nic nie mogło pójść dobrze. - To pewnie jakąś mąkę musimy wsypać do miski tak? - No chyba tak mu się wydawało, ale wolał się upewnić, żeby nie było! - Ile? - Zapytał biorąc jakąś mąkę do ręki gotowy żeby wsypać tyle ile będzie chciała.

[1Olive Sheridan]

Uśmiechnęła się do niego uroczo i przez kilka dłuższych chwil patrzyła mu w oczy, bo faktycznie, miał sporo racji w tym temacie i nie zamierzała się z nim kłócić. Poza tym miał ładne oczy, więc jak tu nie patrzeć? Uśmiech też całkiem zaraźliwy, no nie trafiła najgorzej! Co prawda nie do końca zgodziłaby się z tymi wszystkimi zmianami, jako dobrymi rzeczami, ale…. no niektóre z nich pewnie takie były. Mimo wszystko.
- Ale nie będziesz się śmiać? - zapytała i przygryzła, nieco zestresowana dolną wargę - bo… no chciałabym mieć taki pełny psi serwis. Strzyżenie, jedzenie, ubranka własnych projektów i akcesoria też - przyznała, zawstydzona, czerwieniąc się od razu. Nie była bogaczem, nie była też rekinem biznesu, więc dużo osób mogło uznawać jej marzenia za nieco naiwne i po prostu nie do spełnienia. - Wiesz, nawet teraz czasami piekę psie torty na zamówienie - pochwaliła się, z rozbawieniem lekkim - jak któryś z Twoich śliczności czerołapnych będzie miał urodziny, mogę ci zrobić dla nich idealny przysmak - zaoferowała, bo czemu nie, lubiła to co robiła. Wszystko. Dlatego chciała robić jeszcze więcej.
Drinków też było więcej, zdecydowanie, chociaż Olive była mniejsza i mniej jej trzeba było do wesołego nastroju. Ale też nie chciała go jakoś super bardzo upijać, bo przy gorącym piekarniku to może być trochę ryzykowne! Zaśmiała się zaraz potem wesoło na jego słowa i zaczepnie oparła się ramieniem o jego ramię - okej, wiem, trochę zasypałam cię informacjami. Zrobimy tak, tutaj mamy przepis, to idealny przepis, bo jest super łatwy i nie da się go zepsuć. Ty wszystkie suche składniki połącz na wadze kuchennej, dodając ich wagę do siebie - i tutaj mu pokazała wagę z miską, mąkę, proszek do pieczenia, bo wszystko miała podpisane - a ja wymieszam składniki mokre. Potem mieszały to razem na jednolitą masę, dodajemy owoce i do papilotków. I gotowe - wyjaśniła, bo to był bardzo łatwy przepis. Obserwowała oczywiście, czy wszystko dobrze wsypywał, ale jako naukowiec przecież wiedział jak przenieść dane na praktyczny projekt - no jeśli o mnie chodzi, to nie zauważyłabym, że mam przy sobie babeczkowego amatora. Naprawdę dobrze ci idzie - pochwaliła go, mieszając ze sobą składniki z obu misek i podsuwając zaraz potem foremkę z papilotkami - a teraz po łyżce, na spokojnie wkładamy do środka - poinstruowała. - Gotowanie i pieczenie wcale nie jest takie straszne, wystarczy mieć jakieś bazowe, najprostsze przepisy opanowane i potem je swobodnie modyfikować. Jak jajecznicę na śniadanie, dodatki zmieniają je w zupełnie nowe danie. Próbowałeś kiedyś szakszuki? - zapytała, zgrabnie przechodząc od tematów śniadań, nie pytając wprost, ale właśnie w ten sposób co by sobie zjadł, jeśli zostanie do rana. A potem pozwoliła mu wsunąć babeczki do rozgrzanego piekarnika. - I proszę bardzo, one siedzą przez dwadzieścia pięć minut, ale zawsze dobrze sprawdzić czy brzegi są już ładnie zarumienione i jak masz patyczek, jak do szaszłyków, to czy ciasto jest upieczone w środku - wyjaśniła, przyglądając mu się z uśmiechem - to co, teraz czas na coś dla psiaków? - zapytała, a potem zaśmiała się cicho - chociaż mam zasadę, że nie piekę nic psom, czego sama bym nie zjadła, bo trzeba dbać o ich brzuszki - przyznała, wstając na palce, żeby sięgnąć po inną mąkę. A kiedy ją ściągała, wysunęła jej się z dłoni i z impetem wylądowała na blacie, obsypując ją i Haydena mąką. - Ojej, przepraszam - od razu rzuciła, śmiejąc się mimo wszystko, bo oboje byli cali w mące. - Poczekaj, masz ją nawet na włosach, pomogę ci - zaoferowała, biorąc ścierkę i przysuwając się bliżej, przed niego, żeby ścierką przetrzeć mu czoło i palcami zrzucić mąkę z jego włosów - nie będę kłamać, w białym byłoby ci całkiem nieźle - dodała, w ramach żarciku, patrząc mu w oczy, skoro się znalazł tak blisko. Potem spojrzała na jego usta i znów na włosy, otrzepując jego loczki delikatnie i… no trochę sama siebie zaskoczyła, wspinając się trochę bardziej na palce i łącząc ich usta w pocałunku, skoro już był tuż obok….

[hayden lyons]

- Jasne, że nie... jestem ciekaw - rzucił uśmiechając się zachęcająco, bo nie musiała się martwić, Hayden nie oceniał pomysłu na życie innych osób, chyba że mowa o jego siostrze, wtedy już bywało różnie. - O brzmi całkiem fajnie - powiedział unosząc brew - masz już jakieś projekty tych ubranek i akcesoriów? - zapytał z zaciekawieniem, bo był jednak psim tatą i dobrze było wiedzieć, gdzie fajne rzeczy można dla Tesli i Newtona kupić. - Byłoby super, kiedyś moja żona zrobiła coś takiego dla Tesli i bardzo mu smakowało - jemu w sumie wiele rzeczy smakuje, nie jest wybrednym psiakiem o dziwo.
- Okej, postaram się nie zepsuć - mruknął i z powagą zabrał się za odmierzanie kolejnych składników. Byłoby wielkim wstydem gdyby coś skopał, nie chciał wyjść na nieudacznika, co nawet nie potrafi się z wagą obchodzić. Całe szczęście szło mu chyba całkiem nieźle i mógł być z siebie dość dumny. Robił wszystko tak jak trzeba było, ale w decydujących momentach oddawał pałeczkę Liv, na przykład przy dodawaniu mokrych składników do suchych. Nie wiedział co mógłby tam wtedy zepsuć, ale coś na pewno. - Szczerze? Nie mam pojęcia co to jest - powiedział śmiejąc się pod nosem. - Jestem fanem pizzy - dodał, bo akurat tym się mógł pochwalić. Nie było chyba takiej, której Hayden, by nie chciał zjeść, no może hawajska... bo ten ananas... ale jakoś, by chyba to też przeżył.
Później zgodził się na to, by zaczęli robić te rzeczy dla piesków skoro już byli na dobrej fali i Hayden niczego nie zepsuł. - Ojj... - mruknął gdy mąka się rozwaliła i cóż, wyglądali oboje jak wariaci. - Trzeba było mówić, pomógłbym, może się moje dodatkowe centymetry, by w czymś przydały - powiedział rozbawiony, bo cóż nic złego się przecież nie stało. Nie spodziewał się jednak, że oprócz mąkowych porządków Liv da mu jeszcze coś dodatkowego. Mocno go zaskoczyła całując go i pewnie dlatego miał dość mocno otwarte oczy z tego całego szoku, a później położył ręce na jej ramionach i odsunął ją od siebie delikatnie. - Eee... Liv... co Ty robisz? - zapytał marszcząc czoło i przyglądając się jej z naprawdę wielkim zaskoczeniem. - Schlebiasz mi naprawdę, ale mam żonę i raczej nie całuje innych kobiet poza nią - dodał i nawet podniósł rękę, żeby pokazać jej obrączkę, która ciągle była na jego palcu.

[1Olive Sheridan]

A Olive bardzo lubiła planować i wymyślać wszystko, co związane ze swoim biznesem, po prostu martwiła się, że jest to mało realne. I jednak dużo osób kiwało głową, usmiechało się, ale ostatecznie wyglądało jakby nie wierzyło, że jej się to uda.- Już je szyje, ale na zamówienie, sprzedaje w internecie - wyjaśniła, zawstydzona - później mogę ci pokazać kilka moich prac na zadowolonych modelkach - dodała, już pewniejsza siebie, bo akurat tego się nie wstydziła. Lubiła dawać upust kreatywności. - Tort albo takie układy z babeczek, wtedy psu łatwiej to zejść! - no tak się zamyśliła, że jakoś umknęło jej to magiczne słowo na ‘ż’. A może po prostu uznała, że to była? A tym sobie na randkach przecież głowy zaprzątać nie można, zwłaszcza na pierwszych, lepiej nie pytać o zbyt wiele trudnych tematów. Uśmiechnęła się też zaraz potem do niego, bo naprawdę wierzyła w jego siły! Zresztą, to naprawdę nie było aż tak skomplikowane. A przy mokrych składnikach mu wyjaśniła, że masło nie może być zbyt gorące, bo wtedy zetnie jajka, jeśli by ich używał, zamiast jej wegańskich odpowiedników. I ciasto nie wyjdzie. Ale szło im całkoem nieźle!
- Może kiedyś ci zrobię, żebyś spróbował - zaoferowała, z tajemniczym uśmieszkiem, a potem uniosła brwi - wiesz, chyba nie spotkałam jeszcze kogoś, kto nie byłby jej fanem. Jak w ogóle można nim nie być, przecież można na niej położyć wszystko - zauważyła, a potem uniosła brwi - jadłeś kiedyś słodką pizzę? - dodała, kolejne pytanie, jak to na randkach bywa, trzeba je zadawać, trzeba się poznawać. Bo tak, Liv była przekonana, że jest to randka, wszystko na to wskazywało. Wspólne gotowanie było seksowne, Hayden przyniósł wino, czekoladki, byli sami w jej domu, zaledwie kilka kroków od łóżka i… no nie odsuwał się, kiedy do tej pory nawiązywała kontakt fizyczny w różnoraki sposób, czy otarciem się, czy łapaniem za rękę, żeby coś mu pomóc zrobić. Non stop byli bardzo blisko. A kiedy do tego wszystkiego doszło jeszcze trochę mąki rozwianej na twarzach i fartuchach, atmosfera zrobiła się sama. - Obawiam się, że to trochę nieuniknione, trzeba się czasem pobrudzić w trakcie gotowania - wyjaśniła, z rozbawieniem. Mąki nie było dużo, ale zawsze to jakiś pretekst. Olive przyglądała się mężczyźnie z delikatnym napięciem i pożądaniem lekkim również. I zrobiła to, złączyła ich usta i wcale się nie chciała odsuwać, ale skoro Hayden był silniejszy….
- No… całuję cię - wyjaśniła, bo to przecież było oczywiste - ale nie tutaj - zauważyła, zdziwiona trochę. A potem spojrzała na jego rękę, gdzie faktycznie była obrączka. A potem lekko zmarszczyła brwi, zdezorientowana - żonie nie przeszkadza, że chodzisz na randki? - zapytała zaraz potem, bo chyba się zgubiła w tym układzie, więc zdecydowała, że zapyta! Jakiś dziwny układ chyba mieli. - Mleko się już i tak rozlało - no dodała zaraz potem i wzruszyła, delikatnie ramionami i uśmiechnęła się lekko.

[hayden lyons]

- Ooo no to zdecydowanie musisz mi pokazać, jestem ciekawy jak to wygląda... ale robisz im takie ubranka żeby wyglądały jak rekin, albo maltańczyk księżniczka Elsa? - zapytał uśmiechając się durnowato, bo Hayden widział takie zdjęcia na insta piesków, które właśnie w ten sposób były wystylizowane. Może więc już wpadł na jakieś stroje zrobione przez Liv. - Będę musiał coś wymyślić jak Newton albo Tesla będą mieć urodziny - chociaż chyba prędzej Tesla, bo jednak Newton miał dopiero pół roku więc jeszcze trochę do jego urodzin jest, ale będą pierwsze, a roczek chyba musi być huczny!
- A bardzo proszę, ja lubię jeść - zje prawie wszystko co ktoś mu zrobi, nie miał z tym problemów. - Taaak, ale nie jest to moja ulubiona wersja. Jestem tradycjonalistą chyba jednak. Jak mieszkałem w Seattle to miałem najlepszą pizzerię w mieście zaledwie kilka kroków od domu, to chyba była najlepsza pizza jaką jadłem w Stanach - a jadł ich sporo. Co innego ta we Włoszech, tam też się nimi najadł i były naprawdę zajebiste, ale jak się nie ma co się lubi to się lubi co się ma.
Hayden wcale nie uważał żeby między nimi wytwarzała się jakakolwiek atmosfera inna niż koleżeńska. Nie znał Liv na tyle dobrze, by kupić jej coś co byłoby trafionym prezentem na pierwsze odwiedziny w przyczepie więc postanowił na standard, wino i słodycze. Był też przyzwyczajony do tego, że ktoś mu musi pomagać z robieniem czegokolwiek w kuchni, bo pod tym względem był upośledzony i pewnie bez pomocy, by spieprzył te ich wspólne gotowanie. To, że się o niego w jakikolwiek sposób ocierała czy obijała też był w stanie logicznie wyjaśnić, bo w końcu byli w przyczepie, w której zbyt wiele miejsca nie mieli, a jednak Lyons zajmował go trochę więcej niż drobna Liv. Dlatego nie spodziewał się, że w ogóle wpadnie na pomysł, by go pocałować.
- No własnie - odpowiedział, bo dokładnie o to mu chodziło, chociaż przecież robić tego nie powinna. Chyba, że to jakieś florydzkie zwyczaje, że jak ktoś do Ciebie przychodzi to się na niego rzucasz z ustami. - Na co? - zapytał zaskoczony. - Przyszedłem żebyś mi pokazała jak zrobić żarcie dla psów, a nie na randkę... - wytłumaczył się szybko i pokręcił lekko głową na boki. - Wiesz co, chyba lepiej będzie jak już sobie pójdę - powiedział, ale nawet na nią nie spojrzał, bo było mu dziwnie i trochę głupio. Czuł się teraz bardzo niekomfortowo więc szybciutko wziął swoje rzeczy i wyszedł z przyczepy żegnając się z nią zwykłym cześć.

[1Olive Sheridan]

- Różne, niektóre typowo na pory roku, inne właśnie kostiumowe. Na zamówienie, więc wszystko zależy od wizji samego właściciela. Póki co najtrudniej szyje się przeciwdeszczowe płaszczyki, ale to przez ten materiał, łatwo się drze i trzeba dokładnie wiedzieć, co się robi. Na szczęście, jak byłam małą dziewczyną to często ubierałam swoje Barbie na deszcz i mam wprawę - przyznała. Skórzane rzeczy też trzeba było wiedzieć jak szyć, ale tego już nie mówiła, żeby go nie zasypywać informacjami. Oczywiście była to ekoskóra albo taka z second handu, gdzie często polowała na materiały.
- Zapraszam - posłała mu seksowny, tajemniczy uśmiech. Mogła mu zaoferować o wiele więcej, w dziale ubrań, a raczej ich braku, ale trzeba zrobić sobie przekąski na chwilę po.
- Ja też. Jak ludzie słyszą, że jestem weganką, to zawsze pada pytanie “a co ty właściwie jesz?”. Ludzie sobie nas wyobrażają jako jedzących tylko same warzywa… kiedy weganizm to o wiele, wiele więcej - wyjaśniła, uśmiechając się delikatnie. - A pizzę bardzo lubimy i nietrudno zrobić wegańską. Może następnym razem sobie upieczemy - zaoferowała, bo nie widziała powodu, przez który nie miałoby być drugiej randki. Bardzo dobrze się z nim bawiła i dobrze dogadywała… według niej przypadkiem. No ale kto by pomyślał, że facet widząc że zaprasza go do siebie, no i jednak przynosząc wino na wspólne pieczenie, nie uważa tego za randkę? No było romantycznie, seksownie, atmosfera jak ta lala. Rzucała mu też dłuższe spojrzenia, nawiązywała kontakt i była pewna, że dobrze idzie.
- No randka… wino… pieczenie… czekoladki…. zachód za oknem - wymieniała, bo przecież atmosfera była, nie? A no była. Dlatego patrzyła na niego strasznie zdziwiona - no to pretekst… jest bardzo dobry, taki kod, wspólne pieczenie - zmarszczyła lekko brwi, ale po chwili zrozumiała, że przecież nie będzie się z nim kłócić - hej, Hayden, poczekaj, przecież pieczemy i nawet nic nie zdążyłeś zjeść… i babeczki są w piekarniku… będę trzymać ręce przy sobie, obiecuję! - zapewniła go, nawet jeśli nie mogła dać żadnej gwarancji. No był atrakcyjnym facetem, a ona była naiwna i trochę kochliwa. I jak widać, i tak sobie poszedł, więc została sama… na szczęście miała dużo jedzenia, alkoholu i babeczki na pocieszenie, eh!

/zt