[Dean Atherton]

ubranie

Może i był chłodnym, zdystansowanym człowiekiem, który w dużej mierze skupiał się na swoich problemach, mając ich całkiem sporo ostatnimi czasy. To jednak nie znaczyło, że nie potrafił dostrzec, kiedy druga strona potrzebowała jego wsparcia, tym bardziej, jeśli był to jego przyjaciel. Dla tych na swój sposób potrafił być pomocny, kierując się przy tym również lojalnością.
Z Jasperem Dean znał się nie od dzisiaj, co tym bardziej w pewien sposób wymagało od niego podjęcia odpowiednich kroków, aby młodemu mężczyźnie udzielić wsparcia. Tylko czy w tej kwestii potrafił? Utrata kogoś bliskiego dla nikogo nigdy nie była łatwa i Atherton nawet nie umiał sobie wyobrazić, co takiego przeżywał Jas po stracie ukochanej. Nie do końca znał się na tym, co robiło się w takich sytuacjach, niemniej nie chciał przyjaciela zostawiać samego sobie. To chyba była najgorsza możliwość, chociaż ludzie to wypierali. Kiedy Dean stracił rodziców chciał wewnętrznie, by ktoś przy nim był, niemniej nigdy o to nie poprosił.
Tuż po skończonych zajęciach z tańca, które poważnie nadwyrężyły jego kolano, skierował się do sklepu, aby zakupić najlepsze znieczulenie na świecie - alkohol. Nie był pewien na co Jasper będzie miał ochotę, dlatego pokusił się o trzy butelki różności mając nadzieję, że czymś trafi. Do tego kilka przekąsek, żeby jedynie nie wlewali w siebie płynów i już był gotowy, aby odwiedzić chłopaka. Stawiał, że coś jeszcze u niego zamówi, bo coś mu podpowiadało, że ten niespecjalnie będzie skory do zadbania samemu o swoje wyżywienie. Tak na człowieka działała żałoba.
Kilka minut później znalazł się w jego domu. Zadzwonił raz, drugi, trzeci, a kiedy nikt nie odpowiedział, sięgnął po klucz, który znajdował się w pozornie tajemnej skrytce i sam sobie otworzył.
-Nie wiem co aktualnie robisz, ale przyszedłem i nie wyjdą stąd póki nie wypijemy wszystkiego, co przyniosłem - skomentował.
Jaspera znalazł w salonie na kanapie, oglądającego coś w telewizji. No, przynajmniej na ekran się patrzył, ale gdzie był myślami, Dean nie miał pewności.
-No już, wstajemy - rzucił, klepiąc go po ramieniu. - Na co ciekawego patrzysz?


Jasper Stackhouse

[Jasper Stackhouse]

#4#

Jasper nie miał pojęcia, że ktoś do niego przyjdzie. Ba, wręcz nikogo nie zapraszał. Po ostatniej wizycie Gayleene jakoś nie miał ochoty na odwiedziny. Nie chodziło tutaj, że mu się podobało towarzystwo tylko po prostu chciał pobyć sam. Czy to naprawdę jest takie trudne do zrozumienia? Jak się okazało tak, bo ktoś już się zaczął dobijać do niego. Zanim się spodzial ten ktoś wbił mu się na chatę i to tak dosłownie.
Niewiarygodne, to nie kto inny jak... Dean Atherton. Dawno swojego przyjaciela nie widział. Jakoś ostatnio nie było im podrodze.
Jazz udając, że go nie widzi dalej gapił się w ekran. Jednak przyjaciel blondyna od razu chciał wybudzić mężczyznę z zamyślenia w którym Stackhouse nie był. A może to tak z zewnątrz wyglądało? Możliwe. Jednak Jasperowi nie chciało się odpowiadać na pytania. Znów się zjerzył jak kot.
- Czy się zamówiłeś z Gayleene? Mówiłem, że nic mi nie jest - powiedział.
Zaraz jednak się opamiętał. Nie mógł tak wszystkich odstraszać. Wystarczy, że jakoś z rodziną się nie układało i znów został sam.
- Przepraszam, po prostu za dużo u mnie złych emocji. Widzę, że przyniosłeś dobroci. Za co chcesz pić? - zapytał.
Jeszcze była taka możliwość, że panowie podwspominają dawne czasy, a to się im przyda. Beztroskę dni, które były wolne bez żadnych problemów. A teraz... życie dorosłego jest do bani. Tym bardziej jak dzieje się takie nieszczęście z Aurelią.
Jakoś tak się zdarzyło, że Jasperowi zakruczało w brzuchu. Dawno nic jadł. Jego zdaniem nie potrzebował i też sporo czasu spał. A jak miał zły humor to szedł malować i tam się wyładowywał. Musiał przecież skończyć obrazy, a zamówienia same się nie zrobią prawda?
A gdy myślał jak namaluje następne dzieło kładł się albo bezczynnie siedział i oglądał telewizję.
Najgorzej, że przed nikim nie chciał się przyznać, że nie chciał zostać sam.

Dean Atherton

[Dean Atherton]

Był przygotowany na to, że przyjaciel w każdym momencie mógł wyrzucić go z domu stwierdzając, że Dean nie ma czego tutaj szukać. Był również gotowy na to, aby trochę się z nim pokłócić, a tym samym pozwalając ulżyć mu w żałobie, którą zapewne przeżywał jedynie wewnętrznie.
Jak Atherton.
Był pewien, że to właśnie takie wyżycie się przyniosłoby mężczyźnie jakąkolwiek ulgę, pozwalając wylać wszelkie emocje na zewnątrz. Trzymanie ich w środku było zdecydowanie mało zdrowe i chociaż Dean swego czasu zrobił tak samo, tak ostatecznie nie popierał tej metody. Miał w tej kwestii wiele do powiedzenia, skoro sam z niej skorzystał i okazała się być wcale nie taka fajna.
Zmierzył Jaspera spojrzeniem, znajdując go na kanapie. No tak, pewnie nawet nie chciało mu się ruszyć, żeby mu otworzyć. Całkiem zrozumiałe. Byle tylko alkoholu nie odmówił, bo nie było mowy, aby dzisiaj młody tancerz pił samotnie.
-Z nikim się nie zmawiałem, ani specjalnie nie rozmawiałem w ostatnim czasie z kimkolwiek, ale znam cię wystarczająco dobrze by wiedzieć, że jednak jest - rzucił niewzruszony jego słowami. Czyli tak, jak podejrzewał, będzie wyparcie całym sobą. Pewnie gdyby Dean się z nim nie zadawał, dałby mu spokój, ale z racji tego, że znali się nie od dzisiaj, rościł sobie prawo do wkurwiania go kiedy trzeba.
-Nie musisz mnie za nic przepraszać. Jestem tu, żebyś się wyżył. Najwyżej przywalę ci w mordę, ale to też potrafi działać cuda - skomentował, uśmiechając się lekko. Zajął miejsce pewnie na fotelu, bo na kanapie to rozwalony był Jasper. - Tak po prostu. A co, już nie mogę się napić z kumplem? Kiedyś nie potrzebowaliśmy pretekstu - powiedział, wystawiając na stolik wszystko, co miał. Do koloru, do wyboru.
-Widzisz? Bardzo dobrze, że tu jestem - westchnął, rzucając w niego paczką chipsów bekonowych. - A później zamówimy pizzę. Chociaż nie, zamówię ją teraz - zawyrokował, sięgając po telefon i wybierając odpowiedni numer.

Jasper Stackhouse

[Jasper Stackhouse]

Kiedyś to były czasy Jasper prawie wszędzie łaził z Deanem. Niestety po ślubie z Aurelią wszystko się zmieniło. A teraz wygląda na to, że "stary" przyjaciel przypomniał sobie o blondynie. Naprawdę Stackhouse miał szczęście, że miał Athertona i mężczyzna chciał go pocieszyć. Na początku chciał jeszcze go wkurwić, ale jakoś Jasper dziś nie miał siły na wkurzanie się.
- Cóż mogę powiedzieć. Ludzie przychodzą i odchodzą. Taka kolej rzeczy - rzekł pozbawiony emocji.
Zaraz zauważył co przyniósł Dean. Chyba trochę za dużo tego alkoholu. Jednakże co Jazz będzie się przejmował. Jutro nie musi wstać do pracy. W sumie to nic nie musi...
Po chwili dostał w gębę chipsami.
- Ej no! Uważał byś trochę na moją facjatę, że jestem wdowcem to nie znaczy, że nie znajdę sobie kogoś innego - powiedział.
Bardziej mi się to wyrwało i jakoś te zdanie nie było zbyt składne. Jasper nie był na tyle w załamany by ocenić, że na Aurelii cały świat się kończy. Trochę też mu to uświadomiła była przyjaciółka jego zmarłej żony. Choć pozytywne emocje czuć i powoli szło wszystko dobrym torem z panią Stackhouse to musiało się wszystko spieprzyć.
Jednak to walnięcie chipsami trochę obudziło Jaspera. Blondyn podniósł sie z pozycji leżącej na siedzącą. Zaraz usłyszał o pizzy. Jakoś tak się stało, że Stackhouse'owi za buczało w brzuchu.
- Przyniosę szklanki, a ty zamów - powiedział.
Następnie ruszył do kuchni po szkło. Zaraz wrócił do swojego przyjaciela. Postawił szklanki na stoliku i nalał pierwszy lepszy alkohol. Potem otworzył chipsy.
- Proszę i częstuj się - mówiąc to podał Deanowi szklankę i podstawił pod nos chipsy.
Oczywiście to wszystko się działo jak jego przyjaciel złożył zamówienie na pizza. W sumie Jazz dawno nie jadła takich fast foodów. Zawsze to gotował w domu jedzenie, choć i tak cały dzień to robił w pracy.
- A jak tam u ciebie? Poznałeś kogoś? Opowiadaj, naprawdę dawno się nie widzieliśmy - przyznał zgodnie z prawdą.
Mężczyźni naprawdę szmat czasu się nie widzieli.

Dean Atherton

[Dean Atherton]

Oczywiście, że było mu go szkoda. Może Atherton był skurwielem, ale kiedy dostrzegał, że coś było nie tak, a drugą osobę spotkała prawdziwa tragedia, panował nad swoimi komentarzami. Przynajmniej do czasu, aż jego rozmówca nie palnął czegoś, co aż prosiło się o kontratak. Ile bowiem można było się użalać? Nie oceniał przyjaciela, domyślał się jak bardzo musiała boleć strata osoby, na której mu zależało. Wszak Dean sams tracił rodziców i gdzieś w środku nadal go to bolało, chociaż nigdy nie poruszał tego tematu.
Niemniej chciał, aby Jasper zaczął postrzegać życie trochę inaczej, niż przez pryzmat bólu. Cierpiał i cierpieć będzie, bo to nie minie. Co najwyżej mógł się do bólu przyzwyczaić, ale czy jego ukochana chciałaby, aby tak się marnował?
-Jasne, z pewnością. Ale to nie znaczy, że masz tak do tego podchodzić - stwierdził, lekko marszcząc brwi. Już sam nie wiedział, czy wolałby, aby kumpel zalewał się łzami, czy jednak by patrzył na wszystko tak beznamiętnie. Przecież ukrywanie emocji nie mogło być zdrowe i akurat Dean coś o tym wiedział.
-Proszę, takie podejście niemal szanuję. Ale jak nie skończysz pierdolić, to ci facjatę obiję - uprzedził. To tak na zapas, jakby nagle Jasperowi strzeliło do głowy coś głupiego. Aktualnie mógł spodziewać się po nim dosłownie wszystkiego, więc niczego nie wykluczał.
-Wolę nie pytać kiedy ostatnio jadłeś, skoro nagle ci się żołądek obudził - powiedział, sięgając po telefon. Trzeba było w końcu tę pizzę zamówić, bo i sam Dean nie miał zamiaru tak siedzieć o pustym brzuchu. Zresztą przy jedzeniu człowiek zawsze jakoś tak lepiej się czuł. Może dzięki temu Jas wyrzuci z siebie wszystko, co leżało mu na sercu.
Upił łyk alkoholu, który znalazł się w jego szklance.
-Nie znalazłem i nawet nie szukam niczego stałego. Wiesz, muszę się wyszaleć i sprawdzić co najbardziej mi się podoba. Zresztą pracuję nad swoją karierą - odpowiedział. Uwielbiał kobiety, to nie ulegało wątpliwości. Niemniej nikt nie powiedział, że zaraz musiał się jakiejś oświadczać.

Jasper Stackhouse