[Finley Lyons]

#30

Kwiecień? Nie nie, to luty, no cóż, tak bywa! Luty, bo dokładnie siódmego lutego Fin miała rodzić, ale jej bobas w brzuchu postanowił mieć trochę inne plany. I tak właśnie nagle zrobił się 12, Fin zaliczyła śmieszną radiową rozmowę, w której przypadkiem wygrała walentynkowy wypad, no i tak właśnie znalazła się przy aucie rano, kiedy mieli z Haydenem jechać do pracy. Bo przecież nie będzie siedzieć w domu, mimo że to był już prawie tydzień od jej planowanej daty porodu. Oczywiście była u lekarza, żeby sprawdzić czy wszystko okej, ale że tętno płodu było mocne i stabilne, nie zaplanowano awaryjnej cesarki ani no generalnie wywołania porodu. Póki co. Więc zamiast się tym zadręczać, wolała pracować, co oczywiście nie podobało się absolutnie nikomu w pracy, bo panikowali czy zaraz nie urodzi i Haydenowi, który chodził za nią jak cień, w razie gdyby to było już. A że był to 9 miesiąc, czy raczej już 10 grubo, a Fin była wielka, ociężała i w ogóle, to jej było bardzo niewygodnie, niewiele spała i dość łatwo się wkurzała na cokolwiek. Nawet na spojrzenia. Po części dlatego, że dzisiaj w nocy kopniaki dawały jej zaskakująco mocno w kość i sama nie wiedziała, czemu aż tyle razy się budziła przez nie…
- Nie rzucaj mi takiego spojrzenia, nie zostanę w domu, jadę do pracy i będę pracować do normalnej godziny - ojebała go przy aucie, a potem wymierzyła w niego groźnie palca - ja bez problemu dam radę nawet to auto do tej pracy poprowadzić i wiesz co? Zrobię to. Daj mi kluczyki - zdecydowała po chwili, robiąc dwa kroki w stronę męża i… po tym drugim kroku zatrzymując się i unosząc w górę brwi w zaskoczeniu ogromnym! Otworzyła szerzej oczy i przez moment nie wiedziała nawet co ma powiedzieć! Bo było to tak dziwne uczucie, kiedy po jej nogach nagle popłynęła jakaś ciecz. - Okej, nie jadę do pracy i ty też nie jedziesz do pracy - rzuciła w końcu z cichym jękiem na końcu, bo razem z odejściem wód, poczuła też w komplecie coś, co mylnie brała w nocy za kopniaki, a tak naprawdę było po prostu SKURCZEM.

[hayden lyons]

No cóż, każda godzina mogła być już tą ostatnią, w której rzeczywiście są sami. Hayden trochę obawiał sie tego, dlaczego dziecko jeszcze nie chciało przyjść na świat, bo byli już trochę po terminie. Lekarz całe szczęście mówił, że tak może się wydarzyć więc jeszcze nie panikował jakoś przesadnie. Chciał jednak, by Fin sobie na spokojnie odpoczywała i czekała aż dziecka postanowi się w końcu z niej wydostać. No, ale jak wiadomo jego żona zawsze miała inne plany przez co często mu się obrywało, szczególnie w ciągu ostatnich dni. Oczywiście, że teraz chciał ją ograniczać, bo się po prostu bał, że stanie się coś poważnego. Normalna sprawa. Nie był więc najbardziej zadowolony z tego, że pchała się do pracy tak jakby nigdy nic.
- Nie, nie będziesz - stwierdził, bo zdecydowanie to już była przesada i na pewno, by nie pozwolił na to, żeby siedziała tyle czasu za biurkiem. To, że była jego żoną nawet nie miało takiego znaczenia, bo każdej kobiecie pracującej przy tym projekcie kazałby siedzieć w domu i wyluzować. Każda kobieta mogłaby się go nawet posłuchać, ale Fin nie była każdą. - Jasne, że nie poprowadzisz - powiedział tak profilaktycznie podnosząc rękę z kluczykami na tyle wysoko, by Fin nie mogła jej dosięgnąć. To była zaleta wysokiego wzrostu. No, a później zadziały się te dziwne rzeczy, które Hayden wiedział, że się zadzieją, ale gdy przyszło co do czego to jednak trochę go to zaskoczyło i chyba Finley też.
- Tak, tak, myślę, że to całkiem rozsądny pomysł - powiedział kiwając głową, bardzo zadowolony, że jednak Fin nie chce odwalać tych ośmiu godzin w pracy. - Okej, idź do auta, ja sprawdzę czy na bank mamy torbę i dzwoń do lekarza, że będziesz za chwilę w szpitalu - trochę panikował, ale starał się myśleć dość trzeźwo, co łatwe nie było. - Jezu Fin... będziemy mieć dziecko - teraz to do niego dotarło mocniej niż kiedykolwiek i aż się z tego wszystkiego szeroko uśmiechnął, a później pocałował żonę. - Jak chcesz się przebrać to chyba jeszcze mamy trochę czasu - bo chciał żeby jak najbardziej komfortowo się czuła w trakcie tej całej podróży.

[Finley Lyons]

Hayden posługiwał się tym określeniem jak akurat mu pasowało. Ale cóż, Fin w tym temacie jak wiadomo miała niewiele do powiedzenia i chyba powinna się przyzwyczajać, że jej mąż już po prostu tak ma i że dwa lata temu weszli w zupełnie nową dynamikę w związku, w której powinna się cieszyć z tego co gdzieś tam po drodze łaskawie dostaje. I kto wie, może nawet przez jakiś czas będzie. Póki co jednak dawała ujście złości, której miała w sobie sporo, przez frustrację (i nie tylko), spotęgowaną przez rozszalałe hormony, które nie opuszczą ją jeszcze przez kilka miesięcy. Bo po porodzie jej ciało też będzie potrzebowało czasu żeby wszystko wróciło do normy.
- Oczywiście że będę - prychnęła, bo teraz nie było aż tak łatwo ją do czegoś zmusić! Była duża i mogła na przykład na nim usiąść, a wtedy to przekichane, Hayden nie wstanie i nigdzie się nie ruszy. I nawet miała mu zagrozić że na nim usiądzie, jak nie odda jej kluczy, ale nagle jakoś spór o klucze wydał się naprawdę mało istotny!
- Właśnie tak - przytaknęła, początkowo mając całkowitą pustkę w głowie przez to co się działo. Potrzebowała chwili żeby jej mózg zaczął działać, dlatego dopiero po chwili pokiwała głową - jeszcze muszę sprawdzić co ile są skurcze… o matko, ja mam skurcze - rzuciła, trochę przerażona, bo uświadomiła sobie, że to nie był jej pierwszy skurcz! - W końcu - przytaknęła, kiedy już oderwał się od jej ust, a potem zmarszczyła brwi - nie, Hayden czekaj, nie mogę iść do auta, potrzebuję ręcznik i spodnie, nie pojadę mokra do szpitala - zmarszczyła brwi, z mieszaniną przerażenia i rozbawienia. - Ty idź, ręcznik, spodnie, jakąś koszulkę.... weź i… i majtek nie musisz, chyba nie potrzebuje… Twoja torba jest spakowana? Weź i zadzwoń że psy potrzebują doglądania i wracaj, bo ja nie wiem ile mamy czasu, więc poczekam tu - wymieniła polecenia i plan działania, w obawie że Hayden w szoku zaraz jej tu przyniesie jakieś koronkowe stringi, które w panice złapie jako pierwsze, albo same spodnie, bez koszulki, jak potrzebowała czegoś do przebrania się i to czegoś wygodnego. Albo psa, jak o psie wspomniała, bo halo, chaos, ok, sama czuła się strasznie zagubiona. A kiedy on poszedł, spojrzała na zegar w swoim telefonie, żeby wiedzieć co powiedzieć lekarce kiedy do niej zadzwoni. Teraz, kiedy jej mózg zaczynał powoli wychodzić z pierwszego szoku, pamiętała procedurę.

[hayden lyons]

- Okej, okej, okej - powiedział kiwając głową, chociaż jak na razie był trochę w szoku i musiał swoją głowę chyba ogarnąć. Strasznie się zaczął stresować całą tą sytuacją i miał wielką ochotę zapalić, żeby uspokoić nerwy. Nie było jednak na to czasu więc starał jak mógł zapamiętać wszystko co Finley do niego mówiła. Miał nadzieję, że niczego z domu nie zapomni wziąć! Szybko więc wrócił do chatki i pobiegł do ich sypialni, by z szafy wyciągnąć odpowiednie rzeczy, te o które żona go prosiła. Nie zastanawiał sie nad tym zbyt długo, tylko wziął te, które wydawały mu się odpowiednie, bo przecież jadą na porodówkę, tam nie muszą do siebie ciuchy kolorystycznie pasować! Zresztą potrzebne rzeczy mieli już zapakowane w torbie, więc tak naprawdę wystarczyło im coś tylko na drogę. Po chwili wyszedł z domu i podał kobiecie ciuchy, a później wziął jeszcze psy i zaprowadził do sąsiada, który miał się nimi zająć w momencie, w którym oni będą w szpitalu. - Dobra, pomóc Ci z przebraniem się? - zapytał, chociaż pewne przebieranie się na podjeździe jakoś mocno komfortowe nie było. - Może wejdź do tylu, to będzie jakoś wygodniej - zarówno w zmianie ciuchów jak i chyba ogólnie w jeździe, bo będzie tam mieć więcej miejsca. - Jak stoimy z czasem? Dzwoniłaś do lekarki? - zapytał, bo musiał wiedzieć jak mocno ma grzać gaz w aucie i jak bardzo może przekroczyć dozwoloną prędkość. Teraz przecież nikt mu nie da mandatu skoro na siedzeniu ma rodzącą żonę! - Gotowa? - miał nadzieję, że mogą już jechać, wtedy musiałby sie jakoś skupić na drodze i może to, by mu pozwoliło się jakoś odstresować. Jezu... miał być ojcem i to już naprawdę niedługo.

[Finley Lyons]

Finley nie była w mniejszym, sama nie wiedziała czy powiedziała mu wszystko co chciała.. i czy aby na pewno mu to powiedziała, bo z jej głowy bardzo szybko teraz uciekały informacje! Bo jednak… no czytała o porodzie, była w szkole rodzenia, słuchała innych matek, ale kiedy coś takiego dzieje się z Twoim ciałem, no to był dla niej naprawdę szok! Poza tym musiała się skupić na wyliczaniu co ile są skurcze i… no musiała też sprawdzić, czy woda między jej nogami aby na pewno jest tylko wodą, a nie wodą z krwią, bo to by bardzo komplikowało ich sytuację! Ale, oddychanie pomagało, w połączeniu z gapieniem się na zegar, na którym oznaczała kolejne skurcze, bo na pewno miała na to specjalną apkę. Stała przy otwartych drzwiach samochodu, więc dla bezpieczeństwa oparła się o auto, drugą ręką rozpinając swoją sukienkę, bo zamierzała ją zdjąć. Ale bała się ruszyć dalej, bo trochę nie ufała, że nogi się pod nią nie ugną. I kiedy Hayden po prostu wyszedł i dał jej ubrania, rzuciła mu wkurzone spojrzenie! - Ejjj - rzuciła, chociaż trochę spóźnione, jak już pobiegł znowu do domu tak naprawdę, bo no co on sobie myślał, że tak jej rzuci ciuchy i wszystko będzie okej? - Ręcznik! - przypomniała mu, jak stał przy drzwiach i dopiero jak zjawił się obok niej znów, uniosła brwi i pokręciła głową. - Tak Hay, wyobraź sobie że przyda mi się pomoc, widzisz jak mi się trzęsą nogi? - zapytała, rzucając wymowne spojrzenie w dół. - Pomóż mi założyć spodnie - poprosiła, swój telefon trzymając w jednej ręce, a drugą łapiąc się za barki Haydena. Już wcześniej przetarła nogi, więc musiał jej pomóc zdjąć bieliznę i wciągnąć spodnie na tyłek. - Nie będę nigdzie wsiadać, bo nie wiem czy wyjdę… zaraz pół oddziału będzie oglądać mój tyłek więc serio, niespecjalnie się tym teraz przejmuję. A teraz pomóż mi, bo te skurcze nie stają się mniej bolesne - rzuciła, marszcząc brwi i pokręciła głową, łapiąc go drugą ręką za bark, żeby się nie wywalić w trakcie przebierania. A jak już spodnie miała na sobie, po prostu zrzuciła sukienkę z góry i założyła koszulkę, którą jej przyniósł - nie, zaraz, w aucie… ałłł… - skrzywiła się, przy kolejnym skurczu i pozwoliła mu sobie pomóc przy wsiadaniu. Ręcznik zostawiła na kolanach, mokre cichy rzuciła pod swoje nogi, a potem wybrała numer lekarki - tak, jedź i błagam, nie wjedź w nic ani w nikogo - przytaknęła, rzucając mu błagalne spojrzenie, bo naprawdę to byłoby ponad jej siły, przeżyć wypadek i jeszcze rodzić. Lekarka odebrała po kilku sygnałach, więc powiedziała jej że rodzi, co ile ma skurcze i jak się czuje. Dodała, że najwyraźniej miała już w nocy skurcze, ale się nie zorientowała, myśląc że to kopniaki i po chwili już miała od niej instrukcje. - A my jesteśmy gotowi? - zapytała, z obawą, jak już się rozłączyła, nawiązując do jego wcześniejszych słów i zerknęła na niego z małą paniką w spojrzeniu.

[hayden lyons]

Hayden nie wiedział, że nie jest w stanie się sama przebrać, bo niby skąd? Pierwszy raz był w takiej sytuacji i sam był w dużym szoku. Starał się myśleć jak najbardziej logicznie i zrobić kilka rzeczy z jednym zamachem żeby nie tracić czasu, bo teraz on odgrywał kluczową rolę. - Dobra - odpowiedział i pomógł jej w przebraniu się, nie odzywając się za bardzo, bo sam nie wiedział co powiedzieć. Dziwne rzeczy mu teraz przechodziły przez głowę. Denerwował się i jednocześnie czuł ulgę. Bał się, ale też cieszył wiedząc, że niedługo pozna małego człowieczka, który ukrywał się w brzuchu jego żony. Ekscytował się i był jednocześnie przerażony, że będzie w stu procentach odpowiedzialny za żywą istotę, która nie ma czterech łapek i futerka.
- Okej, pomyślałem tylko, że będziesz się czuć tam bardziej komfortowo podczas jazdy, bo jest więcej miejsca - niby z przodu można też rozłożyć fotel, ale jednak tylna kanapa była lepsza. Mogła się tam położyć żeby było względnie wygodnie, chociaż Lyons sądził, że w takim stanie to mało prawdopodobne. - Dobra, dobra - kiwnął głową, miał nadzieję, że lekarka jej nie powie, że już za późno i będzie musiała rodzić na środku drogi, a Hayden na szybko jakimś cudem zostanie zmuszony do bycia położną roku. - Postaram się - musiał się skoncentrować na drodze. Łatwe to nie było, bo co chwile chciał się w jej stronę odwracać i pytać czy wszystko jest w porządku. Głupie pytanie, ale jedyne jakie mu w tej pustej głowie przychodziło w takiej chwili. - Oczywiście, że tak, w pełni - nie był co do tego w stu procentach przekonany, ale przecież nie mógł tego po sobie poznać. Jego zadaniem było wsparcie fizyczne i psychiczne, zapewnianie, że wszystko skończy się świetnie i będą super rodzicami, nawet jeżeli zdarzy im się popełnić kilka błędów. Nikt nie jest przecież idealny. - Finley może mi opowiesz dokładnie i ze szczegółami o swojej pracy magisterskiej? - zapytał próbując ją jakoś zająć i siebie przy okazji też. - Słyszałaś o nowej teorii, w której mówią, że supernowa iPTF14hls wybuchła już wcześniej w 1954 roku i teraz niby zrobiła to po raz drugi w 2014... a przecież one wybuchają tylko raz - czy to było dobre odciągnięcie uwagi? Na bank trochę nerdowskie.

[Finley Lyons]

W sumie… od miesiąca Fin miała już coraz większe problemy ze wstawaniem z kanapy, z łóżka, czy z toalety, nie sięgała do własnej stopy żeby zawiązać buty, więc teraz zdecydowanie sięganie między kostki, żeby włożyć nogę do nogawki mogło być problematyczne. No ale Fin generalnie wciąż była sobą, więc przez większość ostatnich dwóch miesięcy sama starała się wstać z tego łóżka, kanapy i tak dalej, bez proszenia o pomoc. I sama się ubrać, no i w większości przypadków jej się udawało. Tylko czasem było “Hayden ratuuuj”...
I chociaż on się nie odzywał przy przebieraniu, ona go instruowała i nawigowała, żeby się razem nie wywalili na podjeździe. To przy okazji pomagało jej odwrócić uwagę od faktu że hej, zaczynał się poród, a właściwie już trwał od kilku godzin, co oznaczało że w jej ciele działo się wiele zupełnie nowych rzeczy! I skupianie się na nich zanim dojadą do szpitala może wywołać u niej duży atak paniki, a to jest coś zdecydowanie niewskazanego w tym momencie. Czy w ogóle w ciąży, bo musiała dostarczać regularnie i normalnie tlen do dwóch organizmów, więc jakiekolwiek zaburzenia mogą wyrządzić sporo złego.
- Hay, zaraz z mojego ciała będzie chciał wyjść nowy człowiek, nic nie sprawi że będzie mi komfortowo. A teraz chodź, jedziemy tam gdzie są leki przeciwbólowe, monitory rytmu serca płodu i inne fajne rzeczy - pokiwała głową, żeby go przekonać że jednak to będzie dla niej lepsze, niż wygodne ułożenie w aucie. I w sumie to wystarczy odsunąć fotel bardziej do tyłu z przodu i będzie dobrze. W sumie Fin tu cały czas jeździła będąc w 9 miesiącu ciąży, więc pewnie i tak było dość daleko ustawione.
- Okej, to dobrze - rzuciła na jego zapewnienia, kiwając powoli głową. - To takie dziwne uczucie… nawet nie wiem jak to opisać - przyznała, marszcząc brwi i trzymając się za brzuch. Zdecydowanie nie było to podobne do okresowych skurczy! A tak naprawdę to nie wiem, heh, ale pewnie się jednak różni.
- Co? - spojrzała na niego pytająco - czy ty próbujesz odwrócić moją uwagę? - zapytała z rozbawieniem, a potem stęknęła cicho, bo akurat przyszedł skurcz. I uniosła brwi - wybierz coś co wymaga mniejszego skupienia, bo boli coraz bardziej - przyznała i zmrużyła lekko oczy, starając się skupić na oddechu. Jego kolejna propozycja za to była już lepsza, bo nawet zaśmiała się cicho. - Myślę że za mało jeszcze o nich wiemy. Bo sam pomyśl, ile otaczających je sfer zbadaliśmy? - zapytała, a potem uniosła brwi - i ja nie wiem czemu nie wykorzystałeś iPTF14hls jako inspiracji do psiego imienia - dodała, biorąc głębszy wdech i wydech. - “Do nogi iPTF14hls” brzmi świetnie. I możesz skracać, jak “chodź iptf14, czas na jedzonko” - zauważyła, bo tak, zdecydowanie takiego rozproszenia potrzebowała, żeby się nie zastanawiać, czy ten szpital nie został przypadkiem przesunięty o kilka mil dalej…

[hayden lyons]

- Ej spróbować nie zaszkodzi tak? - No dopóki nie spróbują to nie sprawdzą. Może jakoś się uda znaleźć miejsce, w którym byłoby lepiej siedzieć, niż w innym. Byli naukowcami, powinni wiedzieć, że niczego nie można tak po prostu zakładać, wszystko trzeba było sprawdzać, nawet teorie, żeby później nikt nie mógł ich zbyt łatwo obalić, a najlepiej to żeby w ogóle było to niemożliwe. Dlatego Hayden, by się tak łatwo nie poddawał, ale teraz to ona tu dowodziła więc nie przeciągał struny i po prostu przyjął sobie za punkt honoru żeby zawieźć ich jak najszybciej i jak najbezpieczniej do szpitala.
- Hmm spróbuj opisać, gdzie to czujesz? Długo trwają skurcze? - dopytywał, chociaż nie był pewien, czy właśnie na tym powinna się teraz skupiać. Lepiej byłoby jej odwagę od tego odciągnąć, a nie coraz bardziej na tym skupiać. Hmmm... całe szczęście już po chwili spróbował to zmienić.
- Próbuje, ale chyba nie za bardzo wychodzi nie? - Rzucił lekko rozbawiony. Podobno liczyły się też chęci, ale co do tego to akurat nie był pewien. - No weź, język bym sobie połamał, a jakbym miał tak nazwać oba? To już w ogóle, bym tego nie wymówił - szczególnie gdy na przykład miał jakiegoś zganić za zrobienie czegoś głupiego, a jak wiadomo Tesla w głupotkach był pierwszy, a Newton zaraz za nim. Temu drugiemu przynajmniej można było to wybaczyć ze względu na młody wiek. Tesla już nie miał wytłumaczenia. - Ale możemy się zastanowić nad taki imieniem dla Twojego samoyeda - kiedyś w przyszłości nie!? - W ogóle co myślisz żeby zrobić błękitną sypialnię z obrazkami w białych ramkach i białymi meblami - zapytał, bo w sumie takie rzeczy musieli też ustalić, a skoro i tak trzeba było jakoś zająć jej myśli to czemu nie tym!? Gdy wyjechali już z Hope Valley na drogę w kierunki Cape, to Lyons nieco mocniej wdepnął na gaz, w końcu teraz miało być już prosto.

[Finley Lyons]

- Jeśli chcesz spróbować przyjąć poród, jak coś pójdzie nie tak i nie będziesz umiał mnie stąd wyjąć, albo jak próby i porównanie zajmie za dużo czasu - rzuciła, z uśmiechem ładnym na ustach, pewna że jednak nie będzie zainteresowany takim rozszerzeniem swoich kwalifikacji. I tak, to zdecydowanie było pytanie retoryczne, heh.
- Po całości… - przyznała niemrawo, bo nie był to aż takie łatwe się skupić na nich! Ale zdecydowanie czuła je niżej niż wyżej i tam zarysowała mu dłonią po swoim brzuchu. - I no chyba… chyba od nocy - przyznała, kiwając powoli głową - obudziłam się przed budzikiem kilka razy jak było ciemno, ale myślałam że tylko kopie, więc poszłam siku i spać dalej… - wyjaśniła, unosząc brwi - ale to były mocniejsze kopniaki, więc nie wiem ile mamy czasu kotku - wyjaśniła, trochę przerażona. - Czytałam o kobietach, które tylko myślą że mają zgagę albo skurcze nóg, a okazuje się że to poród, ale to kompletnie inna sprawa kiedy dotyczy Ciebie - wyjaśniła, kiwając powoli głową. - Musisz mi teraz powiedzieć, że sobie poradzę, że wszystko będzie dobrze, że nie zrobię mu przypadkiem krzywdy i że on nie zrobi krzywdy mi - przypomniała mu i tak, to chyba nie był najlepszy sposób na odwracanie uwagi, bo trochę zaczynała panikować! Zwłaszcza tak daleko od szpitala… - Mogłeś zapytać jakie kołysanki będziemy śpiewać - dodała, marszcząc brwi, bo no, nad tym się nie zastanawiali jeszcze, a to już prawie ten moment, kiedy będą bobasa usypiać! No, o ile oczywiście Fin i dziecko, albo razem nie umrą przy porodzie, heh.
- Ale jakie ćwiczenie na pamięć i w ogóle, bystrość umysłu na lata - zauważyła i nawet zaśmiała się cicho, a potem złapała za brzuch od dołu, chociaż wiedziała jaka to irracjonalna obawa, że dziecko jej wyskoczy przez takie wstrząsy - i zawsze byś miał o czym gadać w psim parku… a zdecydowanie musisz sobie powiększyć męskie grono przyjaciół - zauważyła, bo chyba tylko z Yannisem się bujał, a to podróżnik, więc kto wie kiedy gdzieś nie wybędzie. Albo no, jak się zajmie dziewczyną..
- Totalnie, po co nam w końcu dom, jak nie po to żeby wylewały się z niego zwierzęta i dzieci - pokiwała głową, bo podejrzewała, że trochę czasu minie zanim poczuje, że jest gotowa na własnego psa i będzie mogła poświęcić mu odpowiednią ilość uwagi przy dziecku i pracy. - Tak żeglarsko? - zapytała, zerkając na niego pytająco - okej ale będzie musiał być jeszcze jakiś kolor, żeby nie było zbyt zimno - skinęła lekko głową - i nie chce dodatków, które kojarzą się z żeglugą, ani z Grecją - dodała, bo wolała troche bardziej oryginalne wnętrza. - Gdzie ten cholerny szpital - i jęknęła, przy kolejnym bolesnym skurczu, łapiąc Haydena za ramię, bo co, tylko ona ma cierpieć?

[hayden lyons]

- W sumie jestem doktorem nie - co z tego, że nie takim. Gdyby musiał to oczywiście, że by to zrobił... płacząc w międzyczasie z bezradności, że nie może jej podać żadnych środków przeciwbólowych i, że nie ma pojęcia co robi. Całe szczęście żyjemy w dziwnych czasach więc nie zdziwiłby się gdyby były tutoriale o tym jak odebrać poród. - Damy radę, nie denerwuj się - powiedział chcąc ją jakoś uspokoić. - To jest Lyons, na pewno lubi w Tobie siedzieć - dodał, chociaż pewnie to zabrzmiało głupio, ale byli sami, nikt ich nie słuchał, a on był w nerwach więc trzeba mu to było jakoś wybaczyć. - Oczywiście, że sobie poradzisz. Zobaczysz, że za godzinę, dwie albo trzy będziemy już we troje - bo lepiej żeby ten poród szybciej poszedł i tak się biedaczka nie męczyła. Naprawdę gdyby tylko mógł wolałby wziąć to wszystko na siebie, ale niestety nie tak działa natura.
- Luli luli laj z drugiej części Króla Lwa - obvious! Nie no żartował sobie, chociaż ta piosenka była sztosem. Lyons nie znał zbyt wiele kołysanek, ale na bank się jakiś nauczy, na pewno nie były trudne. Zresztą pewnie śpiewanie każdej piosenki w zwolnionym tempie byłoby okej. - Ale wiesz, że wokalista ze mnie marny, więc jak będzie płakał zamiast spać to będziesz musiała wkroczyć do akcji - nie było się co oszukiwać, że miał jakiś wybitny głos, bo tak niestety nie było.
- Wystarczy mi Yannis i Scott z Twoim bratem online - przyznał, bo nie miał aż tyle wolnego czasu żeby go spędzać ze znajomymi, szczególnie teraz gdy rodzina im się powiększy. Rodzina, dwie prace i dwa psy, to absorbowało dużo jego uwag i jak najbardziej Yannis mu wystarczał, a w gorszych momentach zawsze mógł zrobić wideokonferencję z tą bandą nieudaczników, których zostawili w Covington. - No właśnie tak - dodał z uśmiechem. - Nie no bardziej tak wiesz... francusko. Yannis nam pomoże, bo pochodzi z Francji - powiedział, bo pewnie do tego, by się dodało jakąś lawendę na obrazkach i ładne widoczki. No i kwiatki, ale tym to musiałaby sie zajmować Fin, bo Hayden nie miał ręki do roślin. - Już kochanie, prawie jesteśmy - jęknął, bo trochę go jednak mocno złapała. No i tak jechali jeszcze piętnaście minut aż w końcu dojechali do szpitala, gdzie powitała ich lekarka, która prowadziła całą ciążę. Dość szybko udało im się przetransportować do sali, gdzie po kilku wstępnych badaniach, znów zostali sami. - I jak się czujesz? Potrzebujesz czegoś? Wody? - zapytał, bo chciał być jak najbardziej pomocny.

[Finley Lyons]

Pewnie takich tutoriali jest dość sporo, ale takie rodzenie na ślepo, bez monitora serca dziecka i w ogóle byłoby po prostu niebezpieczne. I po części dlatego Finley w ogóle nie rozważała porodu w domu, bo nie wiedziała czego się po tym spodziewać i czy w ogóle jest w stanie urodzić sama… w szpitalu było po prostu bezpieczniej.
Hayden uświadomił jej że w kwestii śpiewania piosenek mieli jeszcze dużo do zrobienia, ale naprawdę nie umiała się skupić na innych propozycjach piosenek, Bo z każdym kolejnym było jej coraz trudniej oddychać, a co dopiero robić inne rzeczy! Dlatego kiedy w końcu znaleźli się pod szpitalem, odetchnęła z ulgą. Poczekała aż Hayden pomoże jej wysiąść, bo trochę się bała zrobić to sama, a potem musieli się zatrzymać po drodze, jak dostała skurcz i prawie się poskładała na parkingu… więc biedny Hayden z tymi wszystkimi torbami musiał jeszcze ją przytrzymać. A jak znalazła się w sali, przebrała i lekarze ją pobadali, to ból tylko się nasilał.
- Kogoś kto za mnie urodzi, coś do jedzenia i leki przeciwbólowe - odpowiedziała, kręcąc powoli głową - mogę tylko kawałki lodu, słyszałeś lekarza…. i o mamooo, jak to boli… o właśnie, daj znać moim rodzicom co się dzieje - przypomniała mu, podnosząc się na czworaka i szukając jakiejś pozycji, w której będzie mniej bolało przy skurczu. Bo nie chciała póki co leków, dobrze wiedziała że im później się je poda, tym łatwiejszy będzie poród, lepsze rozwarcie i mniejsze ryzyko rozdarcia... czyli rzeczy o których Hayden wiedział, jeśli się dorwał do książek albo uważał na zajęciach w szkole rodzenia, a wiadomo jak bardzo nimi gardził.
I w sumie nie ma co przedłużać…

*** cztery godziny później ***

- Haydeeeen, dlaczego to dziecko jeszcze nie wyszło? - jęknęła boleśnie, wyginając się nieco do tyłu na piłce, na której siedziała od jakiegoś czasu. - Weź tu usiądź - mruknęła, wskazując mu łóżko, a kiedy to zrobił, położyła się na jego udach, obejmując go w pasie i jęcząc przy kolejnym skurczu - nie pozwól mi z niej spaść… - mruknęła jak już się skurcz skończył i zamknęła oczy, skupiając się na oddychaniu. Właściwie to jej oczy przez większość czasu były takie półprzymknięte, bo cholernie ją wymęczyły ostatnie godziny, mimo że jej rozwarcie przy ostatnim sprawdzaniu miało dopiero 7 centymetrów. - I gdzie jest ten frajer z moim epi…. - dodała z cichym jękiem, bo tak, w końcu się poddała i nie miała już siły znosić kolejnych skurczów bez znieczulenia, ale najwyraźniej pielęgniarz postanowił się wybrać na przerwę na lunch. Więc Hayden musiał cierpieć, kiedy zaciskała na nim ręce, na jego ciele albo koszulce. To trochę pomagało jej to wytrzymać! No i w sumie w tej pozycji czuła jakąś lekką ulgę, a że Hayden mógł w niej sięgnąć żeby ją masować po plecach, zwłaszcza na dolnym odcinku i zmniejszyć ból, to uznała że trochę dłużej tak poleży.- Opowiedz mi coś, musisz odwrócić moją uwagę Hay - pogoniła go, czując jak kolejny skurcz nadchodzi... więc zacisnęła dłonie na jego koszulce, próbując oddychać mimo bólu.

[hayden lyons]

Całe szczęście Hayden nawet pod wpływem ogromnego stresu jakoś dawał radę za kierownicą. Udało im się dojechać na miejsce i w końcu poczuł trochę ulgę, że na miejscu są lekarze, którzy będą mogli sie Finley odpowiednio zająć. Zdawał sobie sprawę, że cały poród mógł trochę potrwać, ale szczerze mówiąc miał jakieś takie ciche marzenia żeby jednak tak nie było. Nie chciał żeby Finley się męczyła i serce go bolało gdy widział jak ją boli. Niestety nie było innego wyjścia, no może oprócz cesarki ale tego Finley nie chciała.
- Na pewno już niedługo - mógł ją tylko w ten sposób pocieszać, bo nie miał innych możliwości żeby tego dzieciaka z niej wyciągnąć. Chciałby, ale nie mógł. Oczywiście wykonywał dzielnie wszystkie prośby Fin i usiadł na łóżku trzymając między nogami tą jej piłkę żeby z niej nie spadła, samą Fin objął w pasie trochę się nad nią pochylając przy tym. - Wytrzymaj jeszcze chwilę - mruknął i cmoknął ją w czoło żeby jej nie przeszkadzać z oddychaniem. - Może Ci plecy pomasuje? - Nie wiedział czy to jej w czymś pomoże ale zawsze to coś. No więc tak zrobił z nadzieję, że jakoś to jej ulży w bólu. Pojęcia nie miał co miałby jej teraz opowiedzieć, co zainteresowałoby ją na tyle, żeby chociaż na chwilę jakoś odwrócić jej uwagę. Namyślił się przesz chwilę, a później postanowił wyciągnąć największe ze swoich dział. Nie wiedział, czy to dobry pomysł jej mówić teraz o jego dzieciństwie, ale w normalnych warunkach praktycznie nie rozmawiał na ten temat więc kto wie? Może się uda. - Jak byłem mały to ojciec kupił mi rowerek, był cały czerwony i uczył mnie na nim jeździć, oczywiście na początku na czterech kółkach. Pamiętam, że dostałem jeszcze od babci taki śmieszny kask batmana i jeździłem po podwórku wyobrażając sobie, że jestem superbohaterem - taka ciekawostka z życia Lyonsa. Finley mogła sobie wyobrazić te złote loki wystające spod kasku i uśmiech na jego dziecięcej twarzy.