[Johnny Vázquez]

Z początku miał ochotę prosić ją, żeby nie odpierdala, przestała się wygłupiać i wracała. Ba, za punkt honoru sobie postawił, że nie pozwoli jej opuścić tej przyczepy, dopóki nie zrobią tego, po co tu przyszli. Jednak już po chwili doszło do niego, że miała rację. To nie miało sensu. Nie po tym jak głupi SMS na niego wpłynął sprawiając, że Johnny stał się dosłownie bezużyteczny. Westchnął głośno, opadając z impetem na poduszkę, zarzucając dłonie na poirytowaną twarz. Był zły. Na Miriam, bo jak zwykle wpieprzyła się ze swoją osobą w jego życie, ale przede wszystkim był zły na samego siebie, że pozwolił, by tak na niego wpłynęła. Kurwa, ile jeszcze razy jej na to pozwoli? Debil
- Kurwa, Ines - rzucił, wciąż chowając twarz w dłoniach, próbując się jakoś pozbierać do kupy - Przepraszam - machnął rękami w powietrzu w geście bezsilności i wzruszył ramionami, patrząc na nią miną zbitego pieska. Była ostatnią osoba, która powinna być dotknięta tą całą głupią sytuacją. Jedyne co od niego potrzebowała, to chwili zapomnienia, a on nawet tego nie potrafił jej dać.
- Jestem do niczego - zwlókł się z łóżka w poszukiwaniu bielizny, którą raz dwa wcisnął na kształtne pośladki. - Pierdole, pozwalam lasce robić ze mną co tylko chce. Jestem na każde jej skinienie, a kiedy już mnie nie potrzebuje po prostu przestaje się odzywać. Nie odzywała się pieprzone cztery miesiące. Cztery. Kurwa. Miesiące, Ines. I nagle napisała, że musimy pogadać, jak gdyby nigdy nic. Jestem beznadziejny. - zaśmiał się sam z siebie. Chyba już tylko to mu zostało.
- Chuj, nie będę do niej oddzwaniał - niczym pięcioletnie, obrażone dziecko, skrzyżował dłonie na klatce piersiowej i usiadł na brzegu łóżka, wmawiając samemu sobie, że tym razem będzie inaczej. Tym razem zrobi to tak jak należy - oleje sprawę.

Ines Villeda

[Ines Villeda]

- Daj spokój - mruknęła, bo przez jego durne zachowanie, to całkowicie straciła ochotę na jakiekolwiek igraszki. - Nie jesteś do niczego, ale jesteś strasznie głupi, że tak za nią latasz, wiesz? Ona ma cię totalnie w piździe i odzywa się tylko wtedy, kiedy jest jej wygodnie. Ale spoko, nie tylko ciebie tak traktuje - niby Ines miała Miriam za przyjaciółkę, ale nigdy nie ufała jej do końca. Zbyt wiele razy zawiodła się na niej, na jej zachowaniu i znikaniu bez większych wyjaśnień. Taka właśnie była Diaz, żyła tylko dla siebie i za nic miała fakt, że ktoś może martwić się o nią i że w ogóle komuś zależy na jej osobie. Najpierw myślała o sobie, dopiero długo później EWENTUALNIE myślała o innych. To przykre, ale chyba nikt nie mógł na nią wpłynąć, skoro przez tyle lat Cyganka suszyła jej głowę i dalej nic.
- Oddzwoń - powiedziała w końcu. Wiedziała, że jak tylko wyjdzie z przyczepy, to Vazquez i tak wykręci jej numer. - Kogo chcesz oszukać? Siebie czy mnie? Bujasz się w niej od lat, a ona ma cię za chłopca na posyłki. Pewnie znów pokłóciła się z twoim bratem. Albo z jakimś innym fagasem. Znajdź sobie wreszcie jakąś normalną pannę, która będzie cię szanować, Vazquez - dodała, naciągając na siebie majtki i wpychając kopyta do nogawek spodni. Na końcu zarzuciła na siebie szarą bluzę i opuściła przyczepę bez dalszego umoralniania. Pewnie wróciła do ogniska i chwyciła za gitarę, ignorując obecność Césara oraz wibracje telefonu, które próbowały dać jej do zrozumienia, że Gabriel usilnie próbował dodzwonić się do niej. Kogo by to obchodziło? Na pewno nie pijaną Villedę, która bawiła się w najlepsze, brzdąkając największe przeboje tej jesieni i wlewając w siebie hektolitry alkoholu.

/zt x2

Johnny Vázquez