[Hope Valley]

eventsymulator statku kosmicznego

W tej lokacji możesz zdobyć jedną odznakę:
kontaktuję się z obcymi w symulatorze statku kosmicznego

Napisz przynajmniej trzy posty fabularne o długości minimum 1500 znaków i zgłoś się po odznakę w odpowiednim temacie.

[Ines Villeda]

my tutaj tylko na kilka postów i uciekamy

- Podoba mi się, że wszędzie mają takie zajebiste rekwizyty - powiedziała Ines, próbując wcisnąć się w skafander astronauty. Co jak co, ale na wyspie zadbano o wszystkie szczegóły, żeby uczestnicy imprezy bez problemu wczuli się w role. Cyganka doceniała ogrom detali i fakt, że organizatorzy włożyli w atrakcje ogrom pracy. Nie wiedziała, jak inni, ale ona bawiła się fantastycznie. Cèsar zresztą też, przecież wystarczyło tylko na niego spojrzeć i od razu dało się dostrzec w jego oczach tańczące ogniki. Byli stworzeni do tego typu zabaw, bo tworzyli niezapomniany duet. No bardziej epickiej pary, to ze świecą szukać.
- Chyba przytyłam - dodała po chwili, bo z ledwością wcisnęła się w strój. Może niepotrzebnie poprosiła o najmniejszy rozmiar? Przeliczyła się z tą chudością swojego tyłka. - Gotowy, kapitanie Arreola? - zasalutowała mu, po czym wcisnęła na głowę przezroczysty, plastikowy hełm. - Houston, słyszysz mnie? - zapytała jeszcze dla pewności, bo na wejściu powiedziano im, że w kostiumach zamontowane są mikrofony, żeby móc swobodnie porozumiewać się między sobą.
W pomieszczeniu obok czekały na nich dwa fotele ze sterami i monitoringiem, a całość odzwierciedlała wnętrze statku kosmicznego.
Villeda przystanęła na moment, bo na suficie dostrzegła znajome konstelacje gwiazd, których nazwy automatycznie zaczęła wyliczać w głowie. Wielka Niedźwiedzica, Mała Niedźwiedzica, Koziorożec, Andromeda, Orion, Koziorożec, Woźnica, Pegaz. Szybko jednak przeniosła wzrok na Cèsara, który siadał już za sterami, gotowy na kosmiczną przygodę, więc Ines nie pozostało nic innego, jak do niego dołączyć.
- Tylko nas nie rozpierdol - mrugnęła porozumiewawczo, bo to on robił tutaj za dowódcę. Przynajmniej niech zabawy ma coś z życia, skoro na co dzień to ona nosiła spodnie w tym związku. A przynajmniej tak jej się wydawało i trwała sobie w beztrosko w tym przekonaniu.

Cesar B. Arreola

[Cesar B. Arreola]

- Ciekawy jestem, jak efekty w symulatorze. Ale jest znacznie lepiej niż kilka lat temu, gdy ostatni raz wybrałem się na wyspę. – powiedział, zapinając na piersi kostium prawdziwego kapitana statku kosmicznego. Nigdy nie był fanem filmów fantastycznych, zazwyczaj zajmował się czymkolwiek innym, albo co dla wielu było zaskakujące ,czytał książki. Nie przeszkadzało mu to w tym, żeby przebierać nogami z niecierpliwości na samą myśl o kolejnej atrakcji, która po wspomnianych rekwizytach zapowiadała się doskonale.
-Hm, czekaj sprawdzę – położył jej ręce na biodrach, odkładając hełm na fotel i stanął za nią, przybierając minę prawdziwego krytyka. Nie trwało to jednak długo, bo zaraz objął się w pasie, całując w odsłonięty kawałek szyi – Tyłek bez zmian. Tak samo idealny i seksowny – szepnął jej do ucha, przygryzając je zaczepnie, żeby zaraz wrócić do zakładania hełmu.:
-To jak ja jestem kapitanem, to jaki Ty masz tytuł? – na pewno Ines z Johnnym oglądali miliony takich filmów, może w jakąś grę zagrali i akurat oddawanie mu sterów było średnio rozsądne. Nadal miłe, ale nie wróżył im sukcesów:
- Zapięłaś pasy? – zapytał troskliwie, co nie zabrzmiało zbyt fortunnie z prośbą jego dziewczyny. Zaśmiał się, kładąc rękę na szczupłym udzie, które swoją drogą doskonale wyglądało w kombinezonie, który z wysiłkiem na siebie wciągała. – Nie mamy tego w planach wycieczki – zaśmiał się, naciskając start, a pomieszczenie wypełniło się odgłosami, które doskonale naśladowały przestrzeń kosmiczną. Nie, żeby César kiedyś był, ale tak sobie to zazwyczaj wyobrażał.:
-Myślisz, że jebnie nas jakiś meteoryt? – zapytał, a jego głos brzmiał bardzo śmiesznie przez mikrofon umieszczony w hełmie. No zabawa na sto dwa.
Ines Villeda

[Ines Villeda]

Ines miała okazję być na wyspie dwa razy i za każdym razem przypływała tutaj z całą rodziną. Niełatwo było okiełznać małych, rozwrzeszczanych Cyganów, bo dzieciaki z dużym zaciekawieniem i zapałem podbiegały do różnych atrakcji, a nie każdy miał okazję z nich skorzystać ze względu na nieodpowiedni wiek i brak czasu.
- Jak byłam na wyspie z rodzicami, to nie było wtedy symulatora, a do podwodnego muzeum chyba nawet nie zdążyliśmy pójść. Mamá y papá mieli misję upilnowania kilkanaściorga kul z niewyczerpującymi pokładami energii. Sam rozumiesz, to większe zadanie niż przetrwanie w symulatorze statku kosmicznego - zaśmiała się, żeby zaraz się wzdrygnąć, bo musnął ustami jej szyję, żeby po chwili zastąpić ten pocałunek przygryzionym uchem. Za każdym razem miękły jej wtedy kolana, więc Villeda musiała przytrzymać się jego ręki, a z jej ust wydobyło się niekontrolowane mruknięcie. Mało brakowało, a rozpłynęłaby się, choć najchętniej zerwałaby z Arreoli ten skafander i go przeleciała. Wtedy mieliby prawdziwy kosmos.
- Zobaczymy, czy będziesz tak mówił za dwadzieścia lat, jak roztyję się na starość - powiedziała zadziornie, choć oboje wiedzieli, że z jej figurą po abueli nic takiego nie będzie miało miejsca.
Zamyśliła się nad swoimi tytułem astronauty, ale nic konkretnego nie przyszło jej do głowy, dlatego wzruszyła ramionami, wciskając chudy tyłek w fotel.
- Powiedzmy, że jestem drugi pilotem i w razie awarii będziesz mógł mi oddać stery, a ja postaram się nas nie rozjebać, kiedy będziesz musiał naprawić usterkę - brzmiało jak zajebisty plan, prawda? Zapięła posłusznie pasy i umieściła ręce na sterach, które przypominały trochę kierownicę rowerową. - Najwyżej zginiemy. Przynajmniej razem. To bardzo romantyczne - pochyliła się w bok i stuknęła hełmem w hełm Césara. - Czas odpalić tę piekielną maszynę - powiedziawszy to, Cyganka nacisnęła czerwony przycisk startu z nadzieją, że za chwilę serio nie wypierdoli ich w powietrze.

Cesar B. Arreola

[Cesar B. Arreola]

- Zawsze podziwiałem twoich rodziców, że wychowali tyle dzieciaków. U mnie w domu wydawało się być tłoczno jak byliśmy w czwórkę – zaśmiał się, ale ani trochę nie przesadzał. Zawsze, jak tylko poznał rodzeństwo, zastanawiał się jakim cudem jej rodzice dali sobie radę z taką dużą gromadkę. Sam nie miał nic do zarzucenia swojej rodzicielce i Kevinowi, ale doskonale pamiętał walkę o pilota od telewizora, plucie sobie kanapki i wojnę o łazienkę. U Villedów to musiało przypominać prawdziwe igrzyska śmierci.
Uwielbiał jej bliskość, zapach jej włosów, zawsze ciepłe dłonie. Nigdy nie miał dość i wykorzystywał każdą okazję, żeby z tej bliskości korzystać, nawet na ułamki sekundy. Nawet na tak krótko, było warto. Czasem miał nieodparte wrażenie, że podświadomie nadrabia stracony czas, który spędzili jako przyjaciele.:
- Nie pierdol Villeda – cmoknął, siedząc już na fotelu. Nie wybiegał za często aż tak w przyszłość, ale chciał się w jej towarzystwie zestarzeć.
Gdy symulacja zaczęła się na całego, obserwował dokładnie co się działo:
-Chętnie zaserwuje ci inne romantyczne chwile, co? Może bez umierania – zarechotał, ale zaraz kręcił sterem ostro w prawo, widząc jak jakiś wrażliwy na wspomnienie meteoryt prawie w nich wleciał – Nie pomyliłem się szczególnie z tymi meteorami? – wyprostował ster, skupiając wzrok na ekranie, choć tak naprawdę miał wrażenie, że naprawdę są już w przestrzeni kosmicznej. Lecieli sobie spokojnie, Arreola testował ile można dodać gazu, ile odjąć. O dziwo, takim statkiem latało się równie łatwo co jeździło samochodem, czy pływało łodzią.:
- W ogóle wierzysz w ufo? No wiesz, kręgi w zbożu i tak dalej. – zapytał, zerkając na idealnie odwzorowane kontrolki.

Ines Villeda

[Ines Villeda]

Ona sama nie miała pojęcia, jakim cudem jej rodzicom udało się wychować taką gromadkę. Przecież to było nieprawdopodobne. A jednak wszyscy wyszli w większym lub mniejszym stopniu (tak, jak Ines) na ludzi. Każdy skończył szkołę, znalazł pracę i co najważniejsze - podczas wojen pośród rodzeństwa - nikt nie zginął.
Może to i lepiej, że to César przejął dowodzenie, a właściwie to ona sama oddała mu stery, chcąc połechtać jego ego. Lubiła patrzeć, jak myślał, że w czymś był lepszy, chociaż tak naprawdę dawała mu fory. Kiedyś też tak było, a trzeba wspomnieć, że rywalizowali we wszystkim. Ines nigdy się do tego nie przyznała, ale czasem odpuszczała, jak już z góry widziała, że Arreola z czymś sobie nie radził. Lubiła rywalizację, ale podświadomie lubiła też Césara. Nawet potrafiła oddać mu ostatni kawałek pizzy, a to musiało o czymś świadczyć!
- Jak zaraz nie zlecisz niżej, to pierdolniesz w tę dużą asteroidę - zauważyła, zresztą całkiem słusznie, bo z ledwością uniknęli zderzenia, a podczas turbulencji fotele zatrzęsły się niespokojnie.
Czy wierzyła w kosmitów? Niekoniecznie. Cyganka wierzyła w różne pojebane rzeczy, między innymi w podróże astralne, albo życie po życiu, ale w pozaziemskie, o dziwo, nie za bardzo.
- Szczerze mówiąc, nie zastanawiałam się nad tym, czy jesteśmy sami we wszechświecie. Okej, jestem trochę zdziwaczała, kręci mnie astrologia i narysowałabym wszystkie gwiazdozbiory z zamkniętymi oczami, ale obcy? To nie moja bajka. O wilku mowa - nacisnęła przycisk odpowiadający za kamerę, żeby mieć lepszy widok na zbliżający się w ich kierunku statek ufoludków. - Tym się strzela? - zapytała i zanim uzyskała odpowiedź, pociągnęła za dźwignię, wystrzeliwując pocisk wprost pojazd kosmiczny, tym samym uszkadzając jego bok. - O kurwa, ale zajebiście! - aż podskoczyła w fotelu z podekscytowania i już przygotowywała się do kolejnego ataku.

Cesar B. Arreola

[Cesar B. Arreola]

W ostatniej chwili wyminęli asteroidę, co wywołało przyjemny dreszcz na plecach szkutnika. Wydał radosny okrzyk, jak małe dziecko na kolejce górskiej. Bawił się świetnie, ale jak pokazywał dzisiejszy dzień, do dobrej zabawy wcale nie potrzebował za wiele. I chyba właśnie zaletą robienia tego z Ines było też to, że gdy razem działali zawsze miał gdzieś z tyłu głowy przyjemną rywalizację. Był uparty i lubił gdy jego było na wierzchu, ale bardzo szybko w czasie ich przyjaźni zrozumiał ze to nie tylko o to chodziło. Chodziło o samą rywalizację, poczucie, że ktoś depcze nam po piętach, a nie samą wygraną. Rywalizowanie smakowało najlepiej właśnie wtedy, gdy było przeplatane porażkami i słodkimi zwycięstwami. Dlatego dawkował swoje sukcesy, oddając czasem palmę pierwszeństwa Ines. Nie walkowerem, zazwyczaj w ostatniej chwili popełniał głupi błąd, żeby wyglądało to wiarygodnie.
- Jak byłem młodszy, to uwielbiałem komiksy o obcych – powiedział, a gdyby patrzyli sobie w oczy Villeda mogłaby zobaczyć ten dobrze sobie znany błysk ekscytacji – Ale jakoś nie kupuje, że porywają krowy i ostatecznie chcą odpierdolić jakaś inwazję na ziemię. – pewnie jeszcze by coś dodał, gdyby nie to, że ich główny przeciwnik w tej zabawie pojawił się od prawej. Przekręcił statek tak, żeby znajdował się idealnie na wprost wrogiego statku i nacisnął przycisk, który odpalał rakietę z jego strony. Kolejny okrzyk wydobył się z jego ust:
-Dobra, strzelaj, ja będę pilnował, żeby w nas nie trafili – rozdzielił obowiązki, żeby ich atak na pewno się udał. Poza tym miło było patrzeć, jak Ines tak się tym ekscytuje, a jego zdecydowanie jarało samo prowadzenie statku. Robił uniki, przed kolejnymi pociskami, które wylatywały ze statku obcych, co chwila, wskazując kierunek, a w który najlepiej byłoby skierować działa. Nagle zanurkował w dół, cudem unikając ogromnego pocisku. No widać, że obcy się w tańcu nie pierdolą.

Ines Villeda

[Ines Villeda]

- Żeby tylko nie porwali naszej krowy - powiedziała z udawanym przejęciem, mając na myśli cielaka, którego César wygrał w darta i podarował jej go w prezencie. Ines musiała przyznać, że był to najdziwniejszy, a zarazem najbardziej uroczy prezent, jaki kiedykolwiek w życiu dostała. - A właśnie - przypomniała sobie o czymś istotnym, uchylając się całą sobą przed odłamkiem meteorytu, bo ten wyglądał tak, jakby miał zaraz przedostać się na drugą stronę ekranu. - Może przeniesiemy Andy'ego do ciebie? Jest już taki duży, że ledwo mieści się nie tylko w szopie, ale w moim ogródku. A i tak bywam u ciebie praktycznie co drugi dzień. Tylko nie myśl, że chcę się go pozbyć. Po prostu na obrzeżach Cape Coral miały dużo miejsca, żeby się wyhasać. Kto wie, może pozna jakąś miłą mućkę i zakocha się w niej tak obłędnie, jak ja w tobie? - sprzedała mężczyźnie zadziornego kuksańca w bok.
Skierowała działa w stronę statku obcych, ale ufoludki podjęły kontratak, na co Ines zaklęła pod nosem po hiszpańsku i odpłaciła im się pięknym za nadobne.
- No kurwa, Arreola, co ty wyprawiasz? Miałeś mnie osłaniać - zbeształa go, pochylając się nad sterami, co miało pomóc jej w skupieniu. Jeszcze tylko brakowało, żeby pokłócili się na głupim symulatorze podczas inwazji obcych. A przecież nawet nie rywalizowali, bo grali w jednej drużynie. Tylko teraz strzelano już do nich z każdej strony i sytuacja nie wyglądała za ciekawie. Tak właściwie, to była patowa i jeśli wyjdą z tego cało, to będzie sukces. Na razie przegrywali, więc szło im tak, jak na deskach surfingowych, czyli beznadziejnie.

Cesar B. Arreola

[Cesar B. Arreola]

- Może się wprowadzić, ogarniemy to w weekend, bo chyba nie pracujesz? – zapytał, bo sam do końca własnego kalendarza nie ogarniał a co dopiero kalendarza swojej dziewczyny. Andy naprawdę mocno urósł i faktycznie ogórdek Villedy robił się dla niego za mały. Przez ten czas zdążył pokochać cielaka jak dziecko, więc nawet ucieszył się na myśl, że Andy wprowadzi się na jego działkę. Przynajmniej upora się z ta okropną trawą, której Arreoli nie chciało się kosić.
- O kurwa, nie zauważyłem – zaklął pod nosem, napinając nieco ramiona, jakby to pomogło mu się skupić na całej tej zabawie. Faktycznie było słabo, zapowiadało się, że nie mają już szans się wybronić, gdy nagle César przyśpieszył widząc kątem oka asteroidę, lecącą prosto na statek przeciwników. Stawiał wszystko na jedną kartę, nie miał pewności, czy to w ogóle się uda. I tak byli na przegranej pozycji, gdy unikał kolejnych strzałów, żeby zaraz poderwać się do góry i wykorzystać największy nabój jaki mieli. Trafiając w asteroidę, która przyśpieszyła i wybucha wprost na środku statku obcych. W tym momencie na ekranie pojawił się wielki, niebieski napis „Wygrana”. César z wyciągnął ręce do góry, żeby zaraz ściągnąć hełm z głowy. Na usta wpłynął mu szeroki, zadowolony uśmiech, gdy wychylił się w stronę Ines, żeby skraść jej kolejny pocałunek:
-Mówiłem, że ze mną nie zginiesz – puścił jej oczko, naprawdę dumny z siebie jak dziecko. Szybko pozbyli się skafandrów, udając się na kolejną atrakcję, zdaniem Cesara jedną z ciekawszych. Był ciekaw, jakie materiały czekają na niego na miejscu, jak dużą tratwę będzie można zbudować. Wychodząc, kupił sobie i Ines identyczne koszulki z jednego ze swoich ulubionych komiksów.
/zt x2
Ines Villeda

[Mia Walker]

-Teraz wiem - powiedziała cichutko, słysząc jego słowa. Czyli jej obawy były bezpodstawne, tak? Czyli naprawdę mogła go mieć dla siebie, co było dla niej po prostu ulgą. Bo nie podejrzewała go o żadne kłamstwa, więc nie miała podstaw, aby teraz kwestionować jego zdanie. Dlatego od razu było po niej widać, że cały wcześniejszy stres, ciężar myśli, spłynęły z jej twarzy, a uśmiech stał się znacznie bardziej szczery. Co prawda niesmak pozostał, ale to tylko zabawa, tak?
-Ja po prostu, sama nie wiem, chyba myślała, że w sumie nie powinnam cię stamtąd zabierać - westchnęła. Właśnie tak rodziły się dziwne nieporozumienia. Jedna strona myślała co innego, druga liczyła na coś innego i ostatecznie wychodziło beznadziejnie i niepotrzebnie. Dobrze, że chociaż trochę sobie to wyjaśnili.
-To nie może być bardziej bolesne, niż upadek z drzewa - stwierdziła. A z tym spadła naprawdę dużo razy - czy to w dzieciństwie, czy chociażby teraz, kiedy miała niemal dwadzieścia jeden lat.
Szybko przekonała się, że nie powinna nigdy zakładać podobnych rzeczy, ponieważ już w pierwszej sekundzie, w której stanęła na desce, zaliczyła pierwszy upadek, lądując na tyłku, który boleśnie obiła. Billy będzie musiał jej później zrobić masaż.
Niemniej patrząc przez pryzmat całości, bawiła się bardzo dobrze, nie narzekając ani trochę. Dorobiła się kilku siniaków, ale nie były tak nachalne, aby utrudniać jej dalszą zabawę. A przecież chciała zobaczyć wszystkie atrakcje!
-Czyli teraz symulator statku kosmicznego? Ej, chcę prowadzić! Bo mogę, prawda? - ucieszyła się, jak małe dziecko. Nie była na czymś takim. Nawet nie jechała symulatorem wyścigówki, więc doświadczenie nikłe, ale grała w gry video. Oby jej się to na coś przydało.
Stanęli w kolejce, która była przerażająco długa. Widać od razu, że było to bardzo popularne miejsce.

Billy Harrington

[Billy Harrington]

#42

Uśmiechnął się, kiedy przyznała, że wie i nie zrobiła zaraz z tego sensacji, psując jego plan i pytając o to co w końcu jest między nimi. Póki co było chyba jasne. Spotykał się tylko z nią, tylko z nią się całował i sypiał. Poza tym kiedy miałby czas na inne panny, kiedy większość dni i tak spędzali razem? Rozstawali się tylko na czas pracy, więc niemożliwe, żeby miał kogoś na boku. Albo ona. Widząc zmianę na jej twarzy odetchnął z ulgą.
— Szkoda, ale następnym razem po prostu mnie porwij, ok? Nie chcę, żebyś znowu była smutna, kochanie. — powiedział, dotykając delikatnie jej policzka. Cmoknął ją jeszcze czule w usta. Uwielbiał widzieć uśmiech na jej twarzy i nigdy więcej nie dopuści, żeby smuciła się z jego powodu.
— Tu przynajmniej wpadniesz do wody. — zauważył, wskazując na basen pełen wody. Sam zaliczył pewnie w życiu mnóstwo upadków, ale te najbardziej bolesne miał trzy kiedy łamał sobie nos. Przy pierwszym razie myślał, że się posika z bólu, a przy trzecim był już całkiem przyzwyczajony.
Surfing chyba minął mu zdecydowanie za szybko. Uwielbiał łapać prawdziwe fale, a potem zanurzać się w chłodnej wodzie. Tu przynajmniej nie spotka rekina jak ostatnim razem z Asherem. Mógł jedynie obić się o ściany lub dno basenu, jeśli wpadnie na nie z impetem. Martwił się tylko o Mię i jej siniaki, które wysmarują maścią jak tylko dotrą do domu.
— Symulator? — zerknął na listę, żeby się upewnić czy to właśnie na tą atrakcję nadeszła kolej i rzeczywiście tak było. — Możesz, Pani Kapitan. Uratuj nas zanim będzie za późno. — powiedział, prowadząc ją w stronę budynku. Kolejka była cholernie długa, przez coś długo się w niej wystali, ale w końcu mogli znaleźć się w środku. Zajęli miejsca i pozwolił Mii pilotować. Niech się dziewczyna trochę zabawi i spróbuje swoich sił.

Mia Walker

[Mia Walker]

Ponownie kiwnęła na jego słowa. Porwie go. Jeśli dał jej prawo do robienia tego, miała zamiar z niego korzystać, chociaż zdecydowanie bardziej wolałaby, aby nie powtórzyły się takie sytuacje. Nie była nawet na niego zła, bo wiedziała, że nie robił tego z własnej woli. Bardziej nie podobało jej się, że jakaś kobieta zaciągała przypadkowych ludzi do budki i stawiała ich trochę pod ścianą faktu dokonanego. Mało przyjemne.
Niemniej w chwili, w której przynajmniej te najbardziej dręczące ją rzeczy zostały wyjaśnione, humor dziewczyny zaczynał się z każdą chwilą coraz to bardziej poprawiać. Zjedzenie gofra jedynie w pewien sposób to przypieczętowało i odzyskała siły, by dalej korzystać z radości poszczególnych atrakcji.
-Nie wiem czy powierzenie mi pełnej kontroli nad statkiem kosmicznym jest z twojej strony rozważne, biorąc pod uwagę to, jak radzę sobie za kierownicą, ale postaram się zrobić to najlepiej, jak umiem - wyrzuciła z siebie, kiedy stali w kolejce. Rozmawiając czas znacznie szybciej leciał, a co za tym szło, zanim się obejrzeli przyszedł ich czas. Mia oczywiście była ciągle podekscytowana. Kto nie chciałby zostać chociaż na chwilę Kapitanem?
Usiadła na jednym z wygodnych foteli, patrząc na konsolę przed sobą. To wszystko wyglądało tak realistycznie, że faktycznie człowiek mógł poczuć się jak w wielu filmach. Wiele przycisków, jakieś drążki kontroli.
-Co właściwie mam tutaj naciskać? Mianuję cię moim zastępcą, bo inaczej się rozbijemy - zaśmiała się. Początkowo wszystko działo się spokojnie. Lecieli, a obraz przed nimi się zmieniał. Zaraz, czy ona właśnie minęła planetę? - Chciałbyś kiedyś naprawdę polecieć w kosmos? - obróciła się w jego stronę. Ona by mogła, chociaż z drugiej strony również się tego obawiała. Jedyny plus, że w kosmosie nie było pająków. Chyba.

Billy Harrington