[Hope Valley]

eventTerror Tower

W tej lokacji możesz zdobyć jedną odznakę:
nawiedzam nawiedzony hotel

Napisz przynajmniej trzy posty fabularne o długości minimum 1500 znaków i zgłoś się po odznakę w odpowiednim temacie.


Na czym polega fenomen tego miejsca?
Po zwiedzeniu korytarzy starego, nawiedzonego hotelu, postacie zostają zaproszone do windy, która wznosi się na piętnaste piętro... po czym gwałtownie spada.

[Charlotte Cowen]

#17

Nie jestem fanką takich spraw, bałam się prawie wszystkiego co mogło na mnie wyskoczyć. Jednak kiedyś trzeba przełamać swój strach, nie tylko taki przed telewizorem. Ale też taki na własnej skórze, a fakt że jednak przy mnie będzie Jake, jakoś sprawiało że byłam gotowa na to wszystko. Ludzie jakoś wychodzili zadowoleni, może i ze mną będzie tak samo? Tylko dlaczego wybrałam to jako pierwszą atrakcję? Powinnam to dać na sam koniec, jednak nie cofnę czasu ponieważ za dosłownie parę minut, wejdziemy do środka.
- Przepraszam jeśli ścisnę za mocno twoją rękę lub krzyknę w jakimś nieodpowiednim momencie - Przeprosiłam go, a jeszcze nawet nie zaczęła się atrakcja. Wypuściłam głęboko powietrze, blady uśmiech był widoczny na mojej twarzy. Sama zmusiłam nas na to, to dam radę. Niezależnie od tego czy wyjdę na własnych nogach lub na noszach karetki. Wyprostowałam się i byłam gotowa na to wszystko. Jak na razie nie było źle, może dlatego że to początek tego wszystkiego. Jednak nie zmieniało to głównego faktu, że wciąż byłam przyczepiona do Jake'a niczym dziecko do swojego misia. Mam tyle lat, a bałam się jak dziecko. Co będzie ze mnie za matka, za parę lat. Zamknęłam oczy, kiedy przed oczami wyskoczył pierwszy pająk. Otworzyłam jedno oko, a potem kolejne to przecież dopiero początek. Niepewnie poszłam dalej, przełknęłam ślinę. Dzieciaki dają radę, więc i ja dam. Dodatkowo to hotel, a ja pracuję w takim miejscu jak te. Tylko bez tych ohydnych rzeczy co tak wyskakują, oraz sam wygląd był o wiele lepszy.
- Dobra mamy za sobą wstęp, będzie tak dalej? To może dam radę- Chociaż to powiedziałam, to wtuliłam się jeszcze mocniej w jego ramię. Biedny Jake, biedna ja. jednak chyba bardziej ja, ponieważ ostatnio to on bardziej oglądał Horror niż ja. Jedynie co pamiętałam, to fakt że czeka nas na samym końcu jakaś winda, a to chyba nie było, fajne.
- Jak będzie finał, czyli ta winda..będziesz przy mnie, prawda? - Szepnęłam do niego.

jake harrington

[Billy Harrington]

#28

Całe szczęście, że udało im się znaleźć ich buty, bo poruszanie się w tylko jednym nie byłoby zbyt wygodne. Mię jeszcze mógłby nosić na rękach albo na ramionach, samemu cierpiąc przez ostry i gorący piasek. A do pokoju po drugą parę butów nie chciałoby im się pewnie wracać. Na szczęście taki basen nie był studnią bez dna.
Kolejna atrakcja? Przejrzał szybko listę w telefonie, wykreślając z niej basen z kulkami i wybrał to co było najbliżej — czyli nawiedzony hotel.
— Mam nadzieję, że nie jesteś jakoś szczególnie strachliwa. — posłał jej tajemnicze spojrzenie, ciągnąc ją w stronę wysokiego budynku. Sam normalnie po obejrzeniu wszystkich horrorów związanych z nawiedzonymi miejscami raczej by tam nie wszedł, gdyby serio było to nawiedzone miejsce, a nie zaprogramowane przez kogoś. Dopiero po alkoholu nabierał odwagi i leciał pierwszy, przez co narażał się wszelkie zagrożenia, ale kogo to obchodziło po pijaku? Na pewno nie jego. Tutaj jednak musiał być trzeźwy i chociaż próbować udawać odważnego, żeby Mia widziała w nim kogoś kto będzie ją wspierał w takich chwilach.
Weszli do budynku, gdzie było o wiele ciemniej niż na zewnątrz. Zupełnie jakby hotel był w innej czasoprzestrzeni i za oknami był środek nocy. Było też o wiele chłodniej. — No to idziemy. — rzucił w jej stronę i ruszyli ciemnym korytarzem. Słychać było jakąś straszną muzykę, pod nogami chyba przebiegł im jakiś szczur czy inny pająk, którego na szczęście nie zauważył, a obraz obok którego przechodzili akurat postanowił głośno się wydrzeć przez co podskoczył w miejscu, łapiąc się przy tym za serce. — Kurwa… — zaklął, oddychając ciężko i przyciskając od razu Mię do siebie. — Ale wstyd. Jeszcze wyjdzie na to, że to ty będziesz mnie ratowała przed potworami spod łóżek. — zaśmiał się, wchodząc do otwartego pokoju, gdzie od razu wyskoczyła na nich jakaś zjawa z prześcieradła. No cóż, reakcja była podobna jak z obrazem.

Mia Walker

[Mia Walker]

Odniosła wrażenie, że Billy miał już dla nich cały plan wycieczki, ale nijak jej to nie przeszkadzało. Jeśli ktoś podczas tego wypadu miał być chociaż trochę zorganizowany, to właśnie on, bo niestety Mia była zbyt zafascynowana wszystkim na około, aby w ogóle myśleć, nie mówiąc o tym, że chyba nie potrafiłaby wybrać, gdzie mają iść w następnej kolejności, chcąc iść wszędzie. A to niespecjalnie mogło im pomóc.
-To zależy. Ale ogólnie uwielbiam wszystko, co nawiedzone. Raz wybrałam się z kolegą na poszukiwanie duchów w opuszczonej posiadłości, którą znalazłam w internecie - odpowiedziała, podążając tuż za nim. Co innego, że faktycznie kilka razy miała tam momenty, w których wystraszyła się dość bardzo. Ale teraz miała obok siebie Billy’ego, więc nic jej się nie mogło stać, prawda? A jeśli nagle podskoczy, będzie mogła się do niego przytulić, czyli nadal była na wygranej pozycji. - Kiedyś się wybierzemy na taką wycieczkę. Bo wiadomo, że tutaj wszystko jest kontrolowane, ale kto wie, co znajdziemy w opuszczonym szpitalu psychiatrycznym - ciągnęła swoją wypowiedź, wylewając z siebie kolejną rzekę słów. Bo to wcale nie tak, że to całe gadanie poniekąd miało zamaskować fakt, że mimo wszystko trochę się bała. A może myliła to z ekscytacją? Cóż, przekona się o tym, jak już zaczną wędrówkę po nawiedzonym hotelu.
-Dziwnie tutaj. Gdybym nie wiedziała, że to atrakcja, zaczęłabym podejrzewać, że kręci się obok nas jakiś duch - szepnęła, mimo wszystko ściskając dłoń chłopaka, kiedy to zagłębili się trochę bardziej w budynek.
Kiedy Billy podskoczył, podskoczyła i ona, głównie przez jego reakcję.
-Boże, człowieku, o zawał mnie przyprawisz! - rzuciła i pisnęła ponownie, kiedy coś dotknęło jej ramienia. - No nie! - odetchnęła głęboko. To była jakaś paranoja, żeby się tak obawiała wiedząc, że tu nie było żadnego ducha.
Cofnęła się, kiedy wyskoczyła na nich zjawa. No dobrze, akurat prześcieradła nie robiły na niej wrażenia.

Billy Harrington

[Billy Harrington]

Billy pracując na recepcji doskonale opanował organizację swoich planów krok po kroku. Tutaj miał wszystko idealnie podzielone na wyspę i miasto, więc po prostu szli jak leci, zaliczając wszystkie atrakcje. I taka zabawa powinna im wystarczyć przynajmniej na tydzień, zanim znowu oboje czegoś szalonego nie wymyślą. Chociaż najpierw powinni chyba zaliczyć ten umówiony wcześniej areszt i weekend pod namiotami.
— Wariatka. — skomentował krótko rozbawiony. Jak miał się w niej nie zakochać, skoro wiecznie go zaskakiwała? Kto normalny wyszukuje nawiedzoną posiadłość i do niej jedzie? Na pewno nie on. — No dobra, ale pamiętaj wtedy o alkoholu. Bez niego nigdzie nie pójdę. Wtedy prędzej sam porozwalam to miejsce, a nie jakieś duchy będą mi otwierać okna czy trzaskać drzwiami. — rzucił w jej stronę, grożąc pięścią wyimaginowanemu duchowi. Po pijaku każdy odważny, więc i on inaczej będzie się zachowywał niż tu i teraz. Dobrze, że go nie widziała podczas gry w Outlasta. Pół wyspy chyba go słyszało, a sąsiad myślał, że go mordują. Dobrze, że nie wezwali policji tylko sami sprawdzili co się z nim dzieje.
— Wierzysz w duchy? Bo niektórzy uważają, że to tylko wyobraźnia płata nam figle. No to ciekawe kto zrzuca te cholerne rzeczy ze stołu. — mruknął, ostrożnie stawiając każdy krok. Nie chciał nadepnąć na jakąś tajemniczą pułapkę, która wywoła kolejne strachy.
Wcale nie planował tak panikować, ale to samo tak wychodziło. No i jak on ma robić na nie wrażenie, skoro wyszła z niego strachliwa pizda? — Przepraszam, kochanie. No ale widzisz… — wskazał na „ducha”, który po chwili zniknął gdzieś za ścianą. Rozejrzeli się po pokoju, gdzie było już chyba dość spokojnie i ruszyli do kolejnego. Po wejściu od razu zamknęły się za nimi drzwi, a w lustrze po drugiej stronie pokoju pojawiła się inna zjawa. Spiął się lekko, ściskając mocniej dłoń Mii. — Nienawidzę takich zamkniętych pokoi. — mruknął, próbując otworzyć drzwi.

Mia Walker

[Mia Walker]

-Nie mów, że pękasz - zaśmiała się, lekko szturchając go ramieniem. Och, gdyby tylko wiedział, jakie czasami pomysły miała Walker, pewnie już teraz poważnie by się zastanowił, czy nie zrezygnować z tej znajomości. Wszak kiedy Mia coś sobie w głowie uroiła, nie było siły, która sprawiałby, że owe plany nagle znikną. Nie. Według niej trzeba było natychmiast to w życie wprowadzić, więc niech się lepiej Billy nie zdziwi, jeśli nagle w środku nocy do niego przypłynie w wypożyczonej łódce i oznajmi, że idą szukać skarbów w podwodnej jaskini. - No nie wiem czy picie w takich miejscach jest dobrym pomysłem. Czasami ważna jest trzeźwość - stwierdziła, po raz kolejny się z nim drocząc. Czasami naprawdę żałowała, że kiedy szła na polowanie na takie duchy, nie miała ze sobą alkoholu. Wtedy przynajmniej mogłaby wszystko na procenty zrzucić. I pewnie mniej by się bała.
-Wierzę. Znaczy nie tyle wierzę, co dopuszczam możliwość ich istnienia. Chociaż nie, jednak wierzę. Moja wyobraźnia nie może być materialna i z pewnością nie trzaska drzwiami, oknami czy nie sprawia, że przedmioty lewitują - odpowiedziała. Rozumiała innych. Jak się czegoś nie doświadczyło, to było trudniej, ale wystarczyło raz mieć styczność ze zjawiskami paranormalnymi, aby myślenie znacznie się zmieniło.
Podskoczyła nieznacznie, kiedy nadepnęła na skrzypiącą deskę. Ciekawe czemu nie było tu z nimi innych ludzi. A może to całkiem osobny wymiar? No dobrze, wyobraźnia zaczynała ją ponosić. Ale jak miała nie, skoro na około niej było tak wiele czynników ją pobudzających?
-Aj! - wyrzuciła z siebie, kiedy zamknęły się za nimi drzwi. - Ej, tak się nie robi! - krzyknęła w eter, jakby to miało nagle drzwi otworzyć. - Ale nie masz klaustrofobii, prawda? Co prawda to małe nie jest, ale wolę wiedzieć. No ej! - rzucił, bo znowu coś ją dotknęło, tym razem w okolicach kostki.

Billy Harrington

[Billy Harrington]

— Ja? Pękam? A w życiu! — odparł, dumnie prężąc pierś do przodu. Nie mógł wyjść przy niej na miękką faję. Tym bardziej, że weszła mu teraz na ambicję tymi słowami. Jedno słowo i leci z nią wszędzie. Jedynie z pająkami będzie musiała go bardziej przekonać, o ile uda mi się pokonać strach. Ale zrobi to! Chyba. — Dam sobie radę. Nie upiję się przecież w trupa, bo prędzej sam zacznę wtedy straszyć jako duch. Tylko setka na odwagę i lecimy. — zapewnił. Już nie raz taka setka potrafiła go uratować przed zawałem, ale nie przed urazem którego doświadczał czując się jak jakiś kozak. A bo to raz spadł ze chodów czy zahaczył ręką o ostrą gałąź? Pewnie miał kilka blizn, które już nie były widoczne na pierwszy rzut oka.
— Dokładnie. Niby to ekscytujące, ale z drugiej strony przerażające. Fajnie, że jest coś po śmierci, ale zmienianie się przez to w złego ducha nie jest na pewno przyjemną wizją. Ale jakby Winchesterowie mnie odesłali w zaświaty nie miałbym nic przeciwko. — przyznał, wzruszając ramionami. Z takich pogromców duchów w swoim domu dałby się poćwiartować, nawet jeśli to tylko postacie fikcyjne. No ale skoro duchy istniały, to może tacy bracia polujący na nie też? A jak nie to sam zapakuje pistolet z nabojami wypełnionymi solą i pojedzie w świat. Tylko kupi jeszcze wymarzonego Chevroleta Impalę z ‘67 i gotowe.
Wzdrygnął się, kiedy ta nadepnęła na skrzypiącą deskę. Czy każdy nieostrożny krok musiał doprowadzać do zawału serca?
— Nie mam, spokojnie. — odparł, ciągnąc za klamkę, która wcale nie chciała puścić. I wtedy za nimi rozległ się huk tłuczonego wazonu, który nagle spadł na podłogę. Billy znowu podskoczył w miejscu, zaciskając pięści przed sobą jak do walki. No taki Instakill mode mu się czasem załączał jak się wystraszył. — Cholera… — mruknął, kopiąc drzwi, które nagle magicznie się otworzyły. Spojrzał niepewnie na Mię, a potem wyjrzał na korytarz. Pusto. Złapał dziewczynę za rękę i ruszyli na dalsze zwiedzanie, aż dotarli do windy. — Gotowa na przejażdżkę nawiedzoną windą?

Mia Walker

[Mia Walker]

-Wspaniale, w takim razie jesteśmy umówieni na łapanie duchów, Billy. I nawet nie myśl, że się wykręcisz, bo ja już dodałam to na listę rzeczy do zrobienia - powiedziała dumnie. Jeśli wcześniej sądził, że mogła żartować, to niestety będzie musiał się zmierzyć z brutalną rzeczywistością, że Mia nigdy w takich momentach nie żartowała. Nie, ona faktycznie miała zamiar go zaciągnąć wszędzie, gdzie się dało, póki miała ku temu okazję. - Niech będzie. Skoro ma ci to pomóc przetrwać taką wyprawę - szturchnęła go lekko, kiedy poruszali się po rzekomo nawiedzonym hotelu.
Zabawne, że Mia, chociaż wiedział, że większość z tego było zwyczajną farsą, jednak dawała się wystraszyć, czy to poprzez nagły ruch, czy dotknięcie, którego się nie spodziewała. Zapewne fakt, iż w głowie miała świadomość, że jednak znajduje się w czymś “nawiedzonym” sprawiał, że można było ją podpuścić.
-Myślisz, że mógłbyś być złym duchem? Ja chyba byłaby bardziej jak Kacperek i straszyłabym jedynie osoby, które zalazły mi najbardziej za skórę. Och, już wyobrażam sobie miny kilko koleżanek - powiedziała, uśmiechając się przy tym. Może była z natury bezproblemowa, ale w życiu bywało tak, że każdy miał wrogów. A Walker posiadała ich najwięcej właśnie u własnej płci. - O tak. Taki Dean mógłby robić ze mną co by chciał - rzuciła, wzdychając cicho. Prawie jak ideał, który miała każda nastolatka.
-To dobrze - stwierdziła. Klaustrofobia z całą pewnością byłaby zbyt skomplikowana, bo Mia nie wiedziała, czy by sobie z nią poradziła.
Mocniej ścisnęła jego rękę, kiedy za plecami nagle usłyszała bicie zegara. Na Boga, co to miało być?
Tuż po nim rozległ się dźwięk tłuczonego szkła, na co dziewczyna tak gwałtownie zareagowała, że nadepnęła chłopakowi na stopę.
-Oj, wybacz. Nieplanowane. Ale nic ci nie jest, prawda? - spytała, mimo wszystko z troską. Nie chciała go uszkodzić.
-Wiesz, nie do końca lubię windy - skrzywiła się, a jednak ostatecznie się w niej znaleźli. W środku jednak przytuliła się do chłopaka, by mieć pewność, że nic jej nie grozi.

Billy Harrington

[Billy Harrington]

— Ale ja nie planują się z niczego wykręcić. Nie wiem tylko kiedy znajdziesz na to wszystko czas, ale to już pozostawiam Tobie. Ja nas mogę tylko zawieźć i zapłacić za wszystko. — powiedział, wzruszając ramionami. Już przyzwyczaił się, że Mia nie rzuca słów na wiatr i jak czegoś chce — na pewno to zrobi. Czy mu to przeszkadzało? Ani trochę. Każdy wolny dzień od pracy poświęci jej. Każdą wolną chwilę spędzi z nią na różnych zabawach i wycieczkach. Już nie lubił samotnego lenistwa przed telewizorem. Z nią podobało mu się o wiele bardziej.
Gdyby nie był to specjalnie stworzony do straszenia budynek, tylko znaleziony gdzieś w środku lasu o którym krążą legendy po całym mieście pewnie obawiałby się nawet zwykłej muchy, która przeleciałaby mu obok ucha. A tak była to może połowa jego możliwości.
— Kacperek? Mnie też będziesz nawiedzać? — zapytał, zerkając na nią. Dziwnie by się czuł, widząc że Mia obserwuje go z zaświatów i odstrasza wszystkie jego kochanki. Pewnie dlatego zrobi wszystko, żeby była bezpieczna. — Ejjj, nie zapędzasz się trochę? Ja rozumiem, że Dean to ciacho, chociaż ja bardziej wolałbym iść do łóżka z Castielem, ale od robienia z Tobą wszystkiego na co się ma ochotę chyba jestem tutaj ja. — zauważył, przyciskając ją mocniej do siebie. Musiała zapamiętać, że od tamtej nocy po balu cała należała do niego. Jeszcze nie oficjalnie, ale już wkrótce.
Zacisnął zęby żeby nie krzyknąć, kiedy ta nadepnęła mu na stopę. Na szczęście była lekka, więc aż tak mocno tego nie poczuł, ale jednak. — Wszystko w porządku, kochanie. — zapewnił, gładząc ją po głowie. Nie był jakąś miękką fają, która płacze z powodu przydeptania.
W windzie przytulił ją mocno do siebie. Sam też trochę się bał tego, że coś ich będzie tu straszyć, a stąd nie mieli żadnej drogi ucieczki. — Ja też nie, ale damy radę. Jestem przy Tobie. — powiedział, całując ją w skroń. Winda ruszyła powoli w górę. Pierwsze piętro. Drugie piętro. Piąte. Ósme. Zbliżało się piętnaste o którym mówił przewodnik. Ciekawe co się wtedy stanie.

Mia Walker

[Mia Walker]

-O to się nie martw. Będziesz musiał jedynie zrezygnować z planów z innymi, to wszystko - zaśmiała się. Wiele razy ludzie jej powtarzali, że życia jej braknie na realizację wszystkich pomysłów, które miała w głowie. Niemniej nie zrażała się wiedząc, że dla chcącego nic trudnego, więc wystarczyło ładnie wszystko zorganizować. Tym bardziej, że było wiele rzeczy, które można było ze sobą połączyć, a co za tym szło, zrobić za jednym zamachem. - Nawet nie myśl, że za wszystko będziesz płacił - skomentowała, dźgając go palcem w tors. Miała swój honor, musiała się chociaż trochę dołożyć. Może nie miała kieszeni wypchanych pieniędzmi, ale nie mogła pozwolić, aby Billy wydawał swoje oszczędności na nią.
-Och, ciebie w szczególności. Ale głównie po to, żeby przypominać ci o swoim istnieniu. Wiesz, myślę, że żaden duch nie chciałby być zapomniany - stwierdziła. Może dlatego straszyły? Kiedyś czytała naprawdę dużo na ten temat, trochę się interesując zjawiskami paranormalnymi i odmiennym na nie spojrzeniem. Jaka szkoda, że jej to teraz nie pomagała, bo kiedy tylko usłyszała przeciągłe wycie, aż podskoczyła. Po prostu nie spodziewała się tak nagłego dźwięku, to wszystko!
-Nie mam nic przeciwko całej trójca - zaśmiała się, lekko trącając go ramieniem. - A umiesz takie rzeczy jak oni? - mruknęła cicho, co zabrzmiało perwersyjnie nawet w tych warunkach.
Kiedy podeszli do windy, patrzyła na nią dość sceptycznie. Nie to, żeby miałą awersję do małych pomieszczeń, ale windy były po prostu specyficzne i zawsze czuła się w nich źle. Może dlatego, że w wielu horrorach wejście do takiej źle się kończyło, a to poniekąd był horror.
-Gdyby cię przy mnie nie było, nawet bym tu nie weszła - zaznaczyła, przyciskając się do niego. Z jakiegoś powodu serce waliło jej jak oszalałe i nijak nie czuła się dobrze, kiedy powoli wjeżdżali na górę. Jasne, że to nie mogło się dobrze skończyć!

Billy Harrington

[Billy Harrington]

— Z pracy pewnie też, kochanie? — zaśmiał się, przekrzywiając głowę w bok. Czasem spędzał w niej całe dnie, a nawet noce, więc będzie musiał się nieźle nagimnastykować, żeby znaleźć czas na szalone pomysły Walker. Może weźmie sobie urlop i potem na jakiś czas mu odpuści? Z pracy mimo wszystko nie mógł zrezygnować, bo skąd weźmie pieniądze na ich zachcianki i wspólne przygody? Na pewno nie pozwoli na to, żeby ona go utrzymywała. Męska duma by mu na to nie pozwoliła. — Serio myślisz, że masz tutaj coś do gadania? — było to pytanie retoryczne, bo jedyne na co mogła wydawać swoje pieniądze to ciastka dla nich. Nawet nie było opcji, żeby płaciła na ich wyjściach, a w razie czego przypomni jej, że powinna odkładać pieniądze na samochód, bo on od kilku wyjść nie zbankrutuje.
— Myślisz, że dałbym radę o Tobie zapomnieć? — zapytał, łapiąc ją za rękę. Skoro do tej pory nie potrafił wyrzucić jej ze swojej głowy było pewne, że zostanie tam na zawsze. Ale wolałby mieć ją przy sobie naprawdę, żebym móc ją przytulać i w ogóle, bo gdyby kręciła się przy nim jako duch pewnie byłoby mu smutno i nie wiadomo czy nie zrobiłby wtedy czegoś głupiego.
— Kochanie, umiem lepsze rzeczy jakbyś zapomniała, ale w razie co mogę Ci je przypomnieć. — mruknął, uśmiechając się kusząco. Normalnie obraziłby się, że woli jednego z Winchesterów i Anioła. Wolał nawet nie wyciągać facetów z innych filmów czy seriali, żeby zaraz nie miał kilometrowej listy z nazwiskami swoich konkurentów. Ale w razie jakby chciała się potargować on też wymyśli listę z kobietami.
W końcu winda dojechała na piętnaste piętro. Czekał na jakieś wrzaski, mruganie świateł i potwory wychodzących z różnych miejsc, ale zamiast tego winda nagle zaczęła spadać w dół. Pierwsze trzy piętra nie wiedział co się dzieje, a potem zaczął się wydzierać jak chyba jeszcze nigdy. Jedną ręką przyciskał Mię do siebie, a drugą trzymał się barierki, żeby nagle nie wylądowali na równoległej ścianie bo im się nogi zaplączą. W końcu winda się zatrzymała, a on jeszcze przez kilka chwil trzymał Mię w uścisku, oddychając ciężko. — Kurwa… to było chore… — mruknął pod nosem, upewniając się, że Mia jakoś się trzyma i wyprowadził ich na zewnątrz. Oby kolejne atrakcje były spokojniejsze.

// zt. x2

Mia Walker

[Yannis Blackwood]

#10

Yannis uwielbiał przygody, to wiadomo nie od dzisiaj. Więc kiedy trafiła się okazja na ciekawą przygodę w miasteczku, które nagle część swojej przestrzeni zmieniło w prawdziwy imprezowy kącik, oczywiście że musiał sprawdzić co tam jest! Nawet chciał zagadać do Franky, ale z drugiej strony nie do końca wiedział, czy nie będzie w ten sposób zbyt dużym natrętem, dlatego wybrał sie tak o, pewien że na pewno spotka gdzieś po drodze jakąś znajomą twarz… czy nawet kilka twarzy. I faktycznie, udało mu się mignąć z kilkoma osobami, w tym także takimi, z którymi nie widział się od bardzo dawna i cóż, okazało się, że to jednak była bardzo dobra decyzja, żeby się z nimi nie widzieć. Dlatego pod wpływem desperacji, kiedy tylko zauważył jakąś samotną dziewczynę pod nawiedzonym hotelem, uznał że to będzie jego szansa na ratunek - O matko, Kate? - zapytał, zaskoczony, podchodząc do kobiety i nachylając się, jakby chciał ją objąć na przywitanie - błagam, wyratuj mnie od tych ludzi, a odwdzięczę się czymś super na tym festynie, błagam - i wyszeptał zaraz, żeby nie myślała że ją tutaj próbuje napadać, czy nie wiadomo co robić! I nawet posłał jej błagalny uśmiech, licząc że trafił na kogoś, kto lubi się w życiu czasem trochę pozgrywać i podążyć za przygodą tak samo jak on! - Wieki się nie widzieliśmy, wyglądasz fantastycznie! To moi starzy znajomi, z liceum, ale zdecydowanie z Tobą muszę o wiele więcej nadrobić - zauważył, zastanawiając się czy jego kłamstwo aby na pewno ma sens, czy jednak robi z siebie idiotę przed wszystkimi. I jeszcze nie wiedział, czy Laura Moran faktycznie pójdzie za jego szaradą, czy jednak zacznie krzyczeć albo wezwie jakieś pogotowie i panów z białym kaftanikiem....