[Hope Valley]

eventwater trip

W tej lokacji możesz zdobyć jedną odznakę:
na roller coasterze jestem szybszy/a niż błyskawica

Napisz przynajmniej trzy posty fabularne o długości minimum 1500 znaków i zgłoś się po odznakę w odpowiednim temacie.

[Katie Harrington]

#24

Podobno ta ostatnia, która była tak wielką niespodzianką jest najlepsza. Chociaż jak dla mnie, one wszystkie są okropne, pewnie to jest mój ostatni raz, kiedy daje się namawiać na takie atrakcje. Dziwnie pachniało mi chlorem, a tego zapachu na maksa nienawidzę. Jednak zignorowałam go, miałam może zamknięte oczy, ale zapachu nie mogłam pomylić czymś zupełnie innym, zwłaszcza jak unikałam takich spraw jak ognia. Ale ja głupia oraz naiwna myślałam, że to bardziej chwilowe przejście obok tego wszystkiego. - Już mogę otworzyć te oczy? Bo coś długo idziemy, do tego pachnie chlorem - Zmarszczyłam czoło, kiedy powiedziałam ostatnie słowa, to jednak było w tym wszystkim najgorsze. Jednak jeśli będę tak dalej myśleć, to raczej skończę tragicznie tutaj. I wyjdę jeszcze na jakaś dziwną, która mdleje przed zwykłą atrakcją. Ale kiedy już mogłam otworzyć oczy, moje przeczucia wcale mnie nie myliły. To ma być nasz wielki finał? Zjechanie tym czymś do wody? Przetarłam ponownie oczy, mając wielką nadzieję, że to pomyłka. Oczywiście nie mogłam go oskarżać o zabranie mnie w takie miejsce, ponieważ nie wie że masakryczne boje się wody. Jestem pewna, że zbladłam, pewnie otwierałam usta niczym rybka bez głupie wody.
- Wiesz co? Nie sądzę, aby to był dobry pomysł. Doceniam że przez godzinę chodziłeś ze mną na te kolejki, ale ta..jest chyba nie dla mnie - Nie przyznam się od razu, że boje się wody, głupi mi tak. Ale cofnąć się też jakoś za bardzo nie mogłam, więc jakby to powiedzieć. Utknęłam w czymś czego się strasznie boję, jedynie cud by mnie uratować, ale jego raczej nie będzie. Skrzywiłam się jedynie, gdyby nie lęk przed wodą też czerpałabym z tego przyjemność.

Alfie Villeda

[1Olive Sheridan]

przed Marshallem jednak będzie to

To, że Olive się wszędzie przypałęta to żadne zaskoczenie, więc i na festynie się znalazła. Bez konkretnego celu, bez dokładnie umówionego spotkania, więc nic dziwnego, że życie postanowiło jej rzucić pod nogi różne przygody. Zanim pod jej nogami znalazł się basen z suchymi kulkami, do którego wpadła prosto na swoją biedną twarz, nabijając sobie bankowo siniaka na goleniu w który się walnęła, znalazła się pod kolejką, którą zdecydowanie chciała się przejechać! Ale trochę się sama bała, dlatego przyglądała się jej z boku, przestępując z nogi na nogę i… no nagle mignęło jej obok coś, co wyglądało bardzo znajomo! - Matko święta, myślałam że stanęłam koło lustra - zaśmiała się, mierząc spojrzeniem siostrę, mimo że to sensu nie miało, skoro była inaczej ubrana i miała jasne włosy. Ale kto by zwracał uwagę na takie detale? Na pewno nie głupiutka Liv. - Chcesz iść ze mną na rollercoaster? - zapytała, patrząc na nią z wielką nadzieja, że siostra się skusi, bo przecież zapowiadało się to na przednią zabawę! Jak można odmówić? Na dodatek nie było aż takiego tłumu oczekujących, zaledwie kilka osób tłoczyło się i czekało, aż panowie z obsługi pozwolą im wsiadać do środka. Dlatego złapała siostrę za rękę, ciągnąć w stronę kolejki i ładując się do niej, za Katie i jej towarzyszem. - Pamiętasz ""Oszukać przeznaczenie"? - zapytała siostrę - trzeba zapamiętać z kim wsiadamy, no tak w razie czego - pokiwała głową, zgrywając się... raczej. W sumie chyba miała w sobie odrobinę wiary w takie paranormalne sytuacje, ale w przeznaczenie poprawiające swoje "błędy" już nie. Aczkolwiek, solarium obawiała się do dzisiaj....

[Alfie Villeda]

– JEZUUU, chwila jeszcze – wyjęczał, chyba bardziej zniecierpliwiony niż Katie, której oczy starannie zasłaniał ostatnie kilka minut, prowadząc na nową, tym razem wodną kolejkę. Nigdy w życiu by nie pomyślał, że lepszą towarzyszką w wesołym miasteczku okaże się zupełnie obca osoba niż jego starzy znajomi, pod przymusem których po raz kolejny tu przyszedł. Tak naprawdę gdyby nie oni, i gdyby nie to ich niezdecydowanie, Alfie wcale nie stanąłby w kolejce do jednej z wielu atrakcji, gdzie była też Katie. I gdzie po raz pierwszy, wymieniając uścisk dłoni, zamienili też kilka słów, dowiadując się o sobie niewiele, ale dochodząc do wniosku, że resztę kolejek zaliczą razem. W tym też tą, którą wyjątkowo wybierał sam Villeda. – Dobra, na trzy, okej? Bo zostało nam kilka kroków – kilka kroków do kolejki ludzi, wyjątkowo krótkiej jak na to, ile mieszkańców Hope Valley zebrało się w tym jednym, ograniczonym powierzchnią miejscu. – Raz, dwa i... TRZY! – kiedy tylko do tych trzech doliczył, zdecydowanie zbyt entuzjastycznie podchodząc do pomysłu jaki przyszedł mu do głowy kilka minut temu, wreszcie odsłonił Katie oczy i zamiast wraz z innymi zrobić kilka kroków do przodu, nie tworząc jakiejś wielkiej dziury między nimi a osobami które w kolejce stanęły chwilę wcześniej, posłał jej wyczekujące i uradowane spojrzenie. Nie spodziewał się przecież, że z wodnej atrakcji Harrington będzie tak bardzo niezadowolona, by wzbraniać się przed nią rękami i nogami, tym samym zasmucając Alfiego. – Nieeeee, no weź! To jest dla każdego przecież, co Ty gadasz? – chyba z początku nie zrozumiał, że Katie mówiąc jakby ta kolejka była nie dla niej miała na myśli zupełnie coś innego niż jakieś wymagania, które czasem trzeba było spełnić, żeby wsiąść do środka. Wymagania takie jak wiek czy choćby wzrost, które tutaj raczej nikogo nie obowiązywały. W końcu przed nimi stała jakaś para z dwójką małych dzieci, nie? – Chodzi o to, że się pomoczysz? Kaaaaatieee – jęknął raz jeszcze, posyłając jej niezadowolone spojrzenie, jakby nie była jakąś obcą dziewczyną poznaną godzinę temu tylko jego przyjaciółką od lat, którą czasem trzeba było zgonić takim surowym wzrokiem. – Chodź, będzie super – a że Alfiego naprawdę ciężko było od jakiegoś pomysłu odwieźć, już ciągnął Harrington za sobą, w miarę jak kolejka zbliżała się do wejścia na atrakcję.

Katie Harrington

[Fallon Sheridan]

##

Początkowo plan był taki, żeby na festynie sobie nieco dorobić jako ratownik, jednak kiedy tylko przybyła na miejsce, okazało się, że seria niefortunnych zdarzeń w jej życiu postanowiła trwać sobie w najlepsze, i że absolutnie nie będzie dzisiaj potrzebna. I co z tego, że już przyszła? Niech się pobawi, pokorzysta trochę z atrakcji. Jakby jeszcze miała na to ochotę. Z trudem odparła chęć przywalenia szefowi ratowników w nos i zabrała się z zamiarem szybkiego powrotu do domu - albo swojego albo Benjamina, jeszcze nie zdecydowała - i zakopaniu się w sofie z pudełkiem lodów na kolanach, kiedy wpadł na nią ktoś, kto wyglądał jak ona sama. Albo któraś z jej sióstr. Jak to w takich przypadkach bywa, okazało się, że Hope Valley jednak jest naprawdę małym miasteczkiem i rzeczywiście była to Olivia.
- Niespodzianka? - zdobyła się na ciepły uśmiech dla niej i postanowiła jednak odgonić swoje problemy, bo jednak Liv była taką osobą, przy której ciężko było się smucić. No i ucieszyła się, że na nią wpadła, bo ostatnimi czasy tak się wkręciła w pocieszanie Willoughby'ego, że nie miała czasu dla swoich bliźniaczek. - Mogę iść - zgodziła się, bo może rzeczywiście przejażdżka na takim szalonym rollercoasterze sprawi, że z jej głowy zniknie wizja bezpowrotnie odpływających dolarów, które mogłaby dzisiaj zarobić i jeszcze się przy tym opalić. - Chyba nie widziałam wszystkich. Wydaje mi się, że w pewnym momencie już przesadzili z ilością tych filmów - zmarszczyła nosek, bo nie przypominała sobie, żeby w tych, które oglądała pojawiała się taka kolejka, ale coś jej w głowie świtało, że podobny motyw był. - Może od razu weź od wszystkich numery telefonu, tak na wszelki wypadek. A już zwłaszcza od przystojnych panów - zasugerowała z uśmiechem.

Olive Sheridan

[Laurence Blackbird]

Leah Wheeler

Łudził się, że weekend po powrocie i poprzedzającym wyjazd do Atlantic City Larry’ego, spędzą i przepędzą na nic-nie-robienie — przeliczył się, bo przesiedli się właściwie z samolotu na statek płynący w stronę wyspy..., „imprezowej” wyspy. Nie poznawał Leah i zastanawiał się czy przeżycie burzy piaskowej sprawiło, że chciała życia na najwyższych obrotach? Takiego, od jakiego miał wrażenie, że w pewnym momencie starał się uciec. Cieszył się, tylko czuł też, że musi się wyspać..., odespać wszystkie emocje i odpocząć. Rejs spędził na śnie i jedzeniu, w międzyczasie próbując dotrzymywać Leah kroku; udzielał mu się entuzjazm kobiety, tylko... Czuł, że jedzie na reszcie energii i to początek... Kiedy wejdzie w Atlantic City do kuchni Gordona albo pokocha bardziej jeszcze, albo znienawidzi idola.
Nie pamiętał wczoraj i jutro napawało go..., przerażeniem, że nie będzie widzieć się z Leah dwa tygodnie; mąż z ciebie jak..., słyszał w głowie i nie mógł, nie przyznać głosowi racji. Wolałby sobotę poświęcić jej, a nie jej i kolejce górskiej, do której doszli po tym jak obeszli większą część wyspy.
– Naprawdę? Leah, naprawdę? – Nie chciał wiedział, co myśleć widząc prędkość, z którą pędziły wypchane ludźmi wagoniki. Trzymał jej rękę, więc musiała poczuć jak od czasu do czasu zaciskał na jej palcach, palce. – Myślisz, że..., to w ogóle legalne? – zapytał, wpatrując się to w nią, to w śmigające obok kolejki, w której czekali, wagoniki. Był w stu procentach przekonany, że miała dość wrażeń po pobycie na Saharze, ale musiał się pomylić.
– Ja w to w życiu nie wsiądę – mamrotał wierząc, że Leah odpuści i kiedy nie odpuściła, a poprosiła o bilet, przystanął przy niej i odchrząknął, żeby powiedzieć nienaturalnie niskim głosem: „dwa normalne”. Widział jak kobieta zachichotała, łapiąc dłoń Larry’ego w ręce, które splotła i, kiedy tylko odebrał bilety, pociągnęła Blackbirda do kolejki. Zapiął się i przeżegnał, łapiąc brzeg wagonika.
– Boże..., miej nas w swojej opiece – wymamrotał i wpatrzył się w niebo. – Nie masz żadnej litości i serca do mnie, Leah Wheee... – Nie dokończył, bo jego głos zagłuszyły już świst powietrza i zgrzyt wagonika w szynach.

[Leah Blackbird]

Laurence Blackbird

- Naprawdę. Co to za lunapark, bez porządnego rollercoastera? Nie mów mi, że nie lubisz karuzel i innych kolejek górskich? - obejrzała się na Blackbirda z szerokim uśmiechem na ustach. Była zafascynowana kolejką, która śmigała między lejącą się wodą. Raz, musieli się cofnąć o kilka kroków, aby wagonik nie ochlapał ich przypadkiem.
Chciała odpuścić. Lot z Maroko był długi i żmudny. Czuła się wyczerpana, gdy wysiedli na lotnisku w Miami. Dobrze, że czekali na nich jej rodzice; nie skomentowali faktu, że wraz z nimi przyleciał dodatkowy bagaż, a w nim lustro oraz naczynia do tadżinów, tylko bez słowa spakowali wszystko do na szczęście pojemnego bagażnika samochodu odwożąc ich do Hope Valley. Pod same drzwi domu na wyspie. Mogli spędzić to popołudnie leniwie, gryząc się z myślami, czy na pewno Larry podjął słuszną decyzję, decydując się przyjąć zaproszenie Ramsaya, mogli też… Przedłużyć odrobinę beztroski. Z tą myślą, wsiadła na prom, który kursował na wyspę, gdzie mieściły się główne atrakcje festiwalu oraz podwodnego parku rozrywki.
Nie narzucała im szybkiego tempa, jednakże chciała obejść całą wyspę i nacieszyć oko kolorowymi karuzelami. - Zawsze mogę Cię zostawić w basenie z kulkami - żartowała, gdy Larry kręcił nosem nad jej achami i ochami. W końcu, stanęli w kolejce do największej kolejki górskiej i Leah - w przeciwieństwie do Blackbirda - nie mogła się doczekać.
Wyciągnęła z jego rąk oba bilety, które następnie skasowała przed wejściem na podest. Nie było już odwrotu. Bawiła się jego palcami, komentując zakręty oraz spady na torze, aż w końcu weszli do wagonika. Ktoś z obsługi sprawdził zabezpieczenia, po czym zainteresował się kolejną parą.
- Tylko nie zamykaj oczu, bo stracisz całą frajdę - szepnęła, przekrzywiając głowę ku siedzącemu obok niej Larry’emu.
- Obiecuję, że następną atrakcję Ty wybierzesz, a tymczasem… - urwała, gdy wagonik ruszył i poczuła wiatr we włosach.

[Laurence Blackbird]

Leah Wheeler

Trzymał się tak mocno, jak tylko od siły jego rąk zależałoby czy wypadnie; nie wiedział, co podobało się ludziom w kolejkach i nie podejrzewałby nigdy, że Leah może zaliczać się do fanów tych..., narzędzi tortur. Od kiedy ruszyli miał wrażenie, że głowa została w tamtym miejscu, w którym wsiadali do wagonika, ale była na szyi i kiwając się wydawała z siebie wszystkie dźwięki; krzyczał tak głośno, jak... Nie..., nie chciał nawet o tym myśleć, żeby nie ściągnąć na nich..., fatum. Czuł jak skóra rozciągała się mu na twarzy i był przekonany, że nie ma szans, żeby wróciła do poprzedniego kształtu.
– O ile dOOO... – ..., żyję, pomyślał, nie mogąc wykrzyczeć nic więcej; jeśli wysiądą, a on nie padnie, bo jego-nie-jego serce dojdzie do wniosku, że to „za dużo”, wiedział co będzie „kolejną atrakcją” — basen wypełniony kulkami, o którym wspomniała albo obracająca się powoli karuzela z psychodeliczną muzyką jak z katarynki, doprowadzającą do szału Larry’ego.
Nie wytrzymał i zaciskając powieki, modlił się w duchu, żeby dojechali do końca; wzdragał się, kiedy ochlapywała ich woda, ale przynajmniej krople spadając i spływając po policzkach, maskowały łzy Blackbirda. Poczuł jak kolejka zwalnia, a po chwili zatrzymała się i ludzie zaczęli wysiadać. Otworzył powieki i popatrzył na Leah; była zachwycona, a on? On miał wrażenie, że wygląda gorzej jak po dobie w zakopanym na pustyni jeepie. Wysiadł i zachwiał się tak, że musiała go podtrzymać, żeby nie upadł; nie udawał — nie czuł się najlepiej i poprosił, żeby usiedli w cieniu.
– Kręci mi się w głowie tak, jak miałbym... – Dosłyszał jak kobieta spytała: „..., kaca?”; spojrzał na nią i śmiejąc się potaknął skinieniem. – Odpocznijmy tutaj jeszcze i zjedzmy coś, co będzie słodkie..., bardzo słodkie – zaproponował, łapiąc dłoń Leah w dłonie. Nie chciał nic mówić, ale..., zdecydowanie wolałby spędzić ten weekend w jej objęciach w domu na wyspie.

[Leah Blackbird]

Laurence Blackbird

Świat wirował jej przed oczyma. Wagonik pędził z prędkością światła, a przynajmniej takie wrażenie odnosiła Leah, gdy po wdrapaniu się do góry, kolejka runęła w dół, przebijając się przez ścianę z wody. Krzyczała ile sił w płucach, choć jej wrzask, znikał w chórze innych uczestników przejażdżki.
Miała rumieńce na twarzy i potargane we wszystkie, możliwe strony włosy. Spojrzała na Larry’ego, odgarniając sprzed oczu wilgotne pasma. Wyglądał na… Przerażonego. Tym bardziej, roześmiała się głośno i dźwięcznie. - To co? Jeszcze raz?
Posłał jej spojrzenie zbitego psa. Leah zachichotała, zgrabnie wychodząc z wagonika. Wyglądała na taką, na której przejażdżka nie zrobiła najmniejszego wrażenia. Jeśli już, to tylko i wyłącznie rozbudziła apetyt na więcej.
Widząc, jak Blackbird słania się na nogach, chwyciła go za ramię i pomogła mężczyźnie doczłapać do zielonego zakątka w cieniu. Usiedli na niskiej ławeczce, przez chwilę przyglądała się, jak odzyskuje zdrowe kolory na twarzy.
- Dziękuję, że się dla mnie poświęciłeś - szepnęła, pochylając się ku niemu i kradnąc całusa. Był bezbronny, co Leah perfidnie wykorzystała.
- Coś bardzo słodkiego mówisz… A może oponki!? - palcem wskazała na budkę, w której sprzedawca smażył w głębokim oleju serowe, mini pączki w kształcie obręczy, a następnie, obsypywał je solidną warstwą cukru pudru. - Zaraz wracam,
Wstała i tanecznym krokiem, podeszła do budki. Ucięła sobie krótką pogawędkę ze sprzedawcą, raz nawet pokazała palcem w stronę Blackbird. Wróciła do Larry'ego z rożkiem pełnym pączusi i wręczyła mu je niemalże tak zamaszyście, jakby w ręku trzymała kwiaty.
- Są tak samo dobre jak wtedy, gdy byliśmy dziećmi? - zapytała, przeciągając się. Nie chciała spędzić tu całego dnia, obiecała sobie w duchu, że wrócą tak, aby na pewno nie spóźnić się na ostatni, popołudniowy kurs promu na wyspę.
- Więc? Wybrałeś już następną atrakcję? Czy to będzie… - ściszyła głos do konspiracyjnego szeptu, zbliżając swoje usta do jego ucha. - ... Basen z kulkami?

[Laurence Blackbird]

Leah Wheeler

Wiedział, że zapamięta ten wypad niekrócej jak wszystko to, co działo się w Maroko i..., nie da namówić się na kolejny wypad do wesołego miasteczka ani nigdzie, gdzie będą kolejki; bardzo szybko zweryfikował też, że nie musi żałować tego, czego żałował do tej pory — nigdy nie był w Disneylandzie i czuł, że nie prędko będzie chciał wrócić do realizacji marzenia z dzieciństwa o wycieczce tam..., może kiedy doczekają się dziecka? Nie wcześniej to na pewno.
Siedział na ławce, wpatrując się w kupującą oponki z serowym nadzieniem. Kołysał się lekko, oglądając bawiące się w basenie z kulkami dzieci i kilku nastolatków; zaśmiał się, kiedy jeden z nich wpadł do basenu, udając truposza, a zaraz potem zombie. Kiedy usiadła, wskazał Leah dzieci i odwróciwszy się do niej, przytulił ją. Wziął pączek, który ugryzł i westchnął; był dobry, ale napity tłuszczem.
– Dobre, ale myślę, że nasze byłyby lepsze – zaśmiał się z pełnymi ustami nachylając nad Leah, dopowiedział – Możemy po powrocie zrobić sobie oponki i spróbować zrobić tobie oponkę. – Popatrzył na nią, unosząc brew i wskazując głową na bawiące się dzieciaki. – Musimy się pospieszyć, żeby nie pytali w szkole naszych dzieci „czy dziadek przyjdzie na wywiadówkę”? – Zaśmiał się i pocałował Leah w czoło, na którym odbił ślad z cukru pudru. Otarł go i sięgnął po drugiego pączka, mimo że zaczął narzekać na to jakie są tłuste; nie mógł się opanować, bo nie dość, że był głodny po tej kolejce, to jeszcze faktycznie smakowały tak, jak te z czasów dzieciństwa.
– ..., a co do atrakcji... Może diabelski młyn? Przynajmniej jeździ się na nim wolno..., bo na te wszystkie karuzele, w których żołądek podjeżdża pod gardło mnie nie namówisz – powiedział, dojadając oponkę i wycierając palce w papierową chusteczkę, którą podała mu Leah. Spojrzał na nią i jakby nigdy nic dodał, znowu z ustami pełnymi słodkiego ciasta:
– I ffidziałem, sze bendzie pokaz burlezki. Pójdziemy, co nie? – Przełknął, mrugając bo miał wrażenie, że nie pogryzł tej oponki tak, jak powinien był; kiedyś się udusisz, Larry, usłyszał i uśmiechnął się do siebie — może? A może nie?

[Leah Blackbird]

Jednego mógł być pewien - w Disneylandzie, Leah będzie bawić się tak samo świetnie, jak ich dziecko. Wiedziała, że Larry chciałby zostać ojcem jak najszybciej i choć podzielała jego pragnienie, gdyż sama z każdym upływającym rokiem i kolejną świeczką na torcie odczuwała złość, że nie postawiła wtedy na swoim, gdy rozmawiali z Jacobem oj wizji ich rodziny i przyszłości, jednocześnie uważała, że co nagle, to po diable. Wciąż oswajała się z faktem, że zdecydowała się w Maroku na spore, niepasujące do niej kompletnie szaleństwo. Czy była gotowe na kolejne?
- Przeceniasz moje cukiernicze zdolności… Ale w porządku. Przywitam Cię, gdy będziesz wracał z Atlanty, własnymi pączkami z marmoladą, prawilnie wysmażonymi na smalcu - obiecała, pochylając się nad Blacbirdem i niepostrzeżenie, kradnąc jedną oponkę z rożka.
- Dzisiaj, po powrocie, na pewno nie będziemy niczego smażyć, ani piec… Na drugą propozycję, mogę się zgodzić, ale wszystko, co będzie odciągać moją uwagę od Ciebie, odpada, Laurence Blackbirdzie - puściła mu perskie oczko, wgryzające się w twarogowy środek. Zmuszona będzie spędzić następnie, dwa tygodnie w rozłące i naprawdę nie chciała trwonić czasu na pączki, które nie uciekną.
Prześlizgnęła się spojrzeniem po basenie z kulkami, w którym jak nietrudno się domyślić rządziły dzieci, a następnie zawiesiła oko na diabelskim młynie.
- Nie zamierzam nawet próbować. Przynajmniej nie teraz - sugestywnie wskazała na pączki, którymi nie mógł się najeść. Gdy Blackbird zgniótł papierek, po rożku, podała mu paczkę z chusteczkami oraz butelkę wody. Uniosła brew, słysząc o pokazie burleski. Czy czuła potrzebę patrzenia się na tańczące w zmysłowym negliżu kobiety? Niekoniecznie.
- Pokaz jest późnym popołudniem. Jeżeli zostaniemy, nie zdążymy wrócić przed zmrokiem do domu. Myślałam, aby po kole widokowym czy jak wolisz diabelskim młynie, spacerkiem udać się na najbliższy prom, który odpływa do Hope Valley. Jeśli jednak wolisz zostać tu dłużej, odhaczyć jeszcze jedną karuzelę i pokaz burleski… - wzruszyła ramionami z perfidnym uśmieszkiem. Kim była, aby mu odmówić?

[1Olive Sheridan]

Olive w sumie nawet nie myślała o tym, ile osób jest tutaj teraz w pracy, zamiast się dobrze bawić. A jednak było dość sporo, obsługi i technicznej ekipy. W końcu na szali było życie i zdrowie ogromnej ilości osób, nie ma co ryzykować, że jakaś śrubka wypadnie i stanie się tragedia, jak w Oszukać przeznaczenie właśnie. A wypadki się zdarzają, takie scenariusze nie biorą się w końcu znikąd. Liv nigdy nie sprawdzała takich kartek z historii, ale po dzisiaj zdecydowanie to zrobi!
No, chyba, że zapomni. A to też było dość mocno prawdopodobne, w jej przypadku…
I rzeczywiście, pogoda była zbyt super, żeby się smucić pracą, czy jakimiś facetami, więc zdecydowanie Liv nie zamierzała pytać siostrę o Benka. Zamiast tego planowała się po prostu dobrze bawić.
- To dobrze, pozwalam ci iść - rzuciła, z rozbawieniem, unosząc wysoko brodę i posyłając siostrze niesamowicie szeroki uśmiech. - Ej powiem ci, że totalnie nie pamiętam jedynki. Co się tam działo? Bo dwójka to chyba ten samolot, nie? A trójka właśnie na kolejce.. a czwórka coś z samochodami - zmrużyła lekko oczy - na pewno była tam jakaś mordercza opona. To chyba jakieś wyścigi były - zdecydowała po chwili, bijąc się ze swoimi myślami bardzo intensywnie. Nie miała ich niby zbyt wiele, ale i tak, nie była to łatwa bitwa! - A potem są jeszcze jakieś? - zapytała, zdziwiona. Będzie musiała sobie zrobić jakiś maraton! Ale nie sama, bo jednak była tchórzem i będzie się potem całą noc bała, że te szuranie za oknem to jakiś morderca… czy inne przeznaczenie, które chce ją zabić ołówkiem.
- Ktoś tutaj jest w nastroju na podrywy. Ej to nie jest taki zły pomysł, chociaż moja pewność siebie po ostatnim jest zachwiana… jak facet przychodzi do Ciebie na pieczenie ciasteczek, przynosi wino i czekoladki, to chyba logiczne że to randka, nie? - zapytała, marszcząc brwi. No dla niej było!