[Ferebee carter]

Uśmiechnęła się w odpowiedzi na jej słowa po cichu licząc, że tak właśnie zdecyduje. Ona sama nie pogardziłaby jakim alkoholem, którego co prawda nie potrzebowała do odwagi, ale w takich sytuacjach to zawsze dobry pomysł. Nie miało to nic wspólnego z wiekiem, o czym Lennon niedługo się dowie. Alkohol to zawsze dobry pomysł. Dała jej się pokierować w stronę odpowiedniego miejsca od razu śledząc wzrokiem listę proponowanych drinków. Postanowiła totalnie zaufać dziewczynie w wyborze, głównie dlatego że ona zazwyczaj ogranicza się do swoich stałych, sprawdzonych ulubieńców. Kiedy stanął przed nią jednorożec w szklance spojrzała z lekkim zaskoczeniem, a potem z zachwytem na trunek - Wygląda niesamowicie - skomentowała - A to działa tylko na jego korzyść - dodała, po tym jak Lennie zdradziła jej część składu niczym jakiś sekret.
Od razu upiła łyka, zanim jeszcze skierowały się ponownie w kierunki młyna. Smak był czymś nowym, ale idealnie pasował do tego, jak drink się prezentował. Co do imprezy to Ferby specjalnie trzymała się stref z alkoholem i tym skierowanych do bardziej dorosłych uczestników. Nie miała nic do dzieci. Uważała, że niektóre są nawet fajne, ale przyjechała tu się zrelaksować, zostawić codzienność po drugiej stronie i zdecydowanie nie musieć się pilnować, bo jeszcze zgorszy jakieś dziecko. Chociaż to część mogłaby nauczyć ją jakiś nowych przekleństw.
- Umowa - odpowiedziała bez wahania łapiąc swoim małym palcem za jej, żeby przypieczętować umowę. Ferby wierzyła w siłę tak złożonej obietnicy, chociaż takiej na słowo też by nie złamała. Szczególnie, że nie bardzo wiedziała komu miałaby zdradzić jakieś tajemnice, które wyjdą na jaw podczas przejażdżki - Dasz radę. Wierzę w Ciebie - powiedziała jeszcze na zachętę popijając drinka o wiele szybciej, niż powinna. Miała, jednak świadomość, że nie mogą z nimi wsiąść, dlatego tempo jakie sob ie narzuciły było dość szybkie. Ostatnie krople dopiły przed wygodnym usadzeniem się i zapięciem pasów - W ogóle to czym się zajmujesz?- zapytała zanim jeszcze ruszyły, żeby trochę odciągnąć jej uwagę od tego, że zaczynały po woli unosić sie ku górze. Pewnie Lennie zauważy to prędzej czy później, ale lepiej to odlewa i jakoś ją zagadać.

Lennie Baynton

[Lennie Baynton]

— Założę się, że bez mojej podpowiedzi nigdy byś nie zgadła — odpowiada trochę tajemniczo, nie kryjąc jednak szerokiego uśmiechu. — Pracuję w sklepie ze słodyczami. Mamy najróżniejsze żelki, zaczynając na takich zwykłych gumowych misiach, przez różne nadziewane patyczki, aż po galaretowate ciastka posypane pudrem musującym. No i oczywiście cukierki, bo to podstawa tego rodzaju biznesu: nie wiem, czy kiedykolwiek próbowałaś pastylek eukaliptusowych, ale mogę cię zapewnić, że są dużo smaczniejsze niż zwykłe miętówki, a działają równie orzeźwiająco. — Jakby na potwierdzenie swoich słów Lennon sięga do kieszeni i wyjmuje z niej dwa zielone zawiniątka. Słodycze wyglądają, jakby przeszły w życiu przez coś strasznego (bardzo możliwe, że wylądowały w pralce, bo blondynka często zapomina o opróżnianiu spodenek), ale należy wierzyć, że smakują tak, jak powinny.
— Poczęstujesz się? — proponuje, wciskając w dłoń Ferebee jednego cukierka. Korzysta też z okazji i splata z dziewczyną palce; ostrzegała przecież, że w momencie wejścia na młyn będzie potrzebowała czegoś więcej niż werbalne wsparcie. Nie może też przysiąc, że faktycznie nikogo nie podrapie, ale na pewno postara się trzymać nerwy na wodzy. Lennie po prostu, jak na małą dziewczynkę przystało, bywa trochę strachliwa.
— A ty? Bo wyglądasz całkiem badassowo, jak jakaś superagentka, czy coś w ten deseń. Nie przyjechałaś chyba do Hope Valley z ramienia S.H.I.E.L.D., co? — No i proszę! Lenka to jednak od czasu do czasu powinna zatrzymać coś dla siebie, albo chlapnie głupstwo nawiązujące do jej skrajnego nerdostwa. Jest ogromną fanką Kapitana Ameryki, Iron Mana, a nawet zielonego Hulka i — niestety — nigdy się tego nie wstydzi.

Ferebee carter

[jessamine monaghan]

– Owszem – przyznała z flirciarskim uśmiechem. Jakieś krążenie wokół tej odpowiedzi i niewinne minki były dla lasek, które nie wiedziały, czego chcą od życia albo wstydziły się przyznać czego pragną. A ona nie miała żadnego z tych problemów, kiedy rozmawiała z Jaredem. – Jestem tego całkowicie świadoma – odpowiedziała mu, już nieco poważniejszym tonem, jasno dając do zrozumienia, że doskonale zdaje sobie sprawę z tego, dokąd zmierza obecnie ich relacja i nie ma nic przeciwko. A nawet całkiem sporo za. Oprócz randki miała jeszcze posłuchać jak gra na gitarze i śpiewa, więc była tym bardziej chętna. Jeśli oprócz śpiewania i grania będą mieli też szansę dalej dyskutować na mniej i bardziej abstrakcyjne tematy oraz może na zakończenie wieczoru u niego to już w ogóle byłoby idealnie.
– Byłam team „nie oglądałam tego filmu póki nie byłam za stara i nie stwierdziłam, że każdy z nich jest równie beznadziejny” – stwierdziła zgodnie z prawdą. Kiedy film pojawił się w kinach Jessie była między jedną rodziną zastępczą a drugą. Dom dziecka, w którym wówczas przebywała nie zorganizował wycieczki na seans, a później przez kilka lat nie miała okazji by nadrobić tę popkulturową zaległość. Udało jej się obejrzeć wszystkie części dopiero jak miała szesnaście lat i wówczas wszystko to było dla niej jednym wielkim cringe’m. Pokiwała głową na wieść, że znają już następny przystanek i jeszcze raz rzuciła okiem na młyn. Romantic. Nie kłóciła się z nim, kiedy zechciał zapłacić za drinki, było to bardzo szarmanckie. Większość chłopaków w jej wieku nie miała pieniędzy na takie gesty. Jess miała, ale im się nie chwaliła. – Och, mam wyśmienity – odparła bez żadnej fałszywej skromności. Co jak co, ale uważała, że w wielu kwestiach, tych najbardziej kluczowych w szczególności, ma świetny gust. Jared będzie miał jeszcze szansę się o tym przekonać. – Dirty deeds done dirt cheap to jeden z moich ulubionych utworów, ale kto umie się powstrzymać przed śpiewaniem Bohemian Rapsody jak poleci? – podzieliła się z nim swoimi opiniami, popijając drinka w kolejce do młyna. Przesuwali się dość sprawnie do przodu i wkrótce stanęli na samym jej przedzie. – To dopiero drugi raz w życiu jak będę na kole młyńskim – przyznała się, spoglądając w górę. Nie ze strachem, tylko z ciekawością.

Jared Dawson

[Ferebee carter]

Faktycznie się tego nie spodziewała. Widziała Lenny bardziej jako artystyczna duszę, która właśnie tym sie zajmuje. Nawet nie przez jej zachowanie, a makijaż który od kiedy tylko ja zobaczył zwracał uwagę - Powinni Ci płacić za takie rekomendacje po godzinach pracy - stwierdziła z uśmiechem, bo jakoś od razu miała ochotę tam zawiatć i kupić wszystko o czym wspomniała jej towarzyszka. Urzekły ją, nawet te pastylki, które faktycznie nie brzmiały zbyt znacznie. I jak sie okazało nie wyglądały tez. Ferby niepewnym gestem wyciągnęła rękę, żeby wziąć od niej cukiera - Po przejściach - stwierdziła poważnym tonem, ale kim ona była aby osądzać. Sama była po przejściach tylko wyglądała troszkę lepiej.
Nie skupiała się teraz na cukierku, a swojej dłoni ściśniętej przez dłoń dziewczyny. Zacisnęła na chwilę mocniej palce mając tym gestem na celu przekazanie wsparcia i uśmiechnęła się lekko. Spodziewała się tego, chociaż po cichu liczyła, że na tego typu gestach i lekkiej panice się skończy. Najgorszą opcją byłoby, gdyby zaczęła tam szaleć wprowadzając wagonik w ruch, bo wtedy to i Ferby chyba by się wystraszyła. Już nawet wolałaby drapanie od tego.
- Teraz Ci nie powiem – pokręciła głową – Twoja opcja jest o wiele lepsza i głupio się teraz przyznać, że nie jestem tajną agentką, która pomaga ratować świat – stwierdziła zgodnie z prawda. Może nie wolała tego od robienia muzyki, ale na pewno brzmiało to lepiej, niż bycie barmanką. Szczególnie, że Ferby wcale nie czuła się taka super, jak widziała ją Lenny, więc totalnie był to dla niej komplement, o którym będzie opowiadała chyba każdemu do końca życia. Westchnęła ciężko – Jestem barmanką – powiedziała – Byłam skrzypaczką, ale zrezygnowałam na rzecz robienia muzyki, co aktualnie wychodzi mi tragicznie. Ale napisałam dwie piosenki, które ktoś nagrał i umieścił na swojej płycie. Przy jednej, nawet pomagałam w produkcji, więc jestem muzykiem? Tak jakby? Trochę? – chciała by móc o sobie tak powiedzieć, ale aktualnie uważała to za duże naciąganie rzeczywistości, bo była tylko barmanką. Robiącą super drinki własnego autorstwa, ale nadal barmanką.

Lennie Baynton

[Jared Dawson]

Na jego twarzy od razu pojawił się uśmiech, który próbował zamaskować, jednak słabo mu szło. Podobała mu się jej odpowiedź, nie ma co owijać w bawełnę. Upewnił się, że są na tej samej stronie i mógł włączyć swoją porządną, lekko żenującą, a jednocześnie bardzo uroczą bajerę - Okej, czyli mamy plan na potem. Ktoś tu na pewno ma gitarę - jako osoba, która nie ma problemu z zagadywaniem do innych bez problemu znajdzie instrument. Co prawda, aby dać koncert przed większym gronem musiałby być bardziej pijany. O wiele bardziej. To prywatny koncert tylko dla niej, szczególnie, że na prawdę zamierza zrobić dobre wrażenie i wygrać sobie randkę.
- Uuu... - skrzywił się - Dużo straciłaś - stwierdził z niepocieszoną miną - Znaczy to jeden z najgorszych filmów na świecie, zero wątpliwości. Ale ten szał, kiedy faceci na ulicy zaczynali wyglądać jak ten wampir to było piękne - powiedział rozbawiony. Dużo jego znajomych zmieniało fryzury, bo przecież takie były modne, to podobało się dziewczynom. I to nie były najbardziej ekstremalne przypadki. Z tego co pamiętał niektórzy mocno się wkręcali. A przecież nie należał wtedy do tej najmłodszej grupy wiekowej fanów. Znaczy on nie należał do żadnej, ale jego młodsza dziewczyna nie miała wtedy szesnastu lat, żeby stracić głowę dla bardzo złego filmu. Była inteligentną studentką, a przynajmniej wydawał się być. Niemniej on miał w tym okresie niezły ubaw. Zaśmiał się słysząc jej słowa. Do skromnych ludzi zdecydowanie nie należała, ale jej dalsza wypowiedź utwierdziła go w tym, że mogła nie być. W końcu miała rację. Przynajmniej to mógł stwierdzić po jej odpowiedzi - Albo Another one bites the dust, świetna piosenka - stwierdził popijając drinka- Kiedy był pierwszy? - zapytał zastanawiając się czy kryje się za tym jakaś głębsza historia. Po chwili nachylił się, jakby miał jej zaraz zdradzić jakiś sekret - Uważam, że są o wiele nudniejsze, niż ludzie chcą przyznać - powiedział ciszej, żeby przypadkiem nie usłyszał tego ktoś kto tym zarządza i nie dał im zakazu. Był ciekawy jej opinii. To nie tak, że nie uważał tego za fajne doświadczenie z pięknymi widokami, ale to tyle. To przecież nie kolejka górska, gdzie czasem ze strachu zapominasz złapać oddech. Przed wejściem zdążyli dopić drinki, wyrzucić kubeczki, a kiedy już się rozsiedli posłał jej uśmiech.

jessamine monaghan

[Lennie Baynton]

— Czyli że — zaczyna, pocierając w zastanowieniu brodę — jesteś trochę jak Ed Sheeran dla Justina Biebera? — Nie do końca trafione spostrzeżenie, skoro oboje są bardzo znanymi i całkiem lubianymi (przynajmniej w przypadku tego pierwszego!) muzykami, a większość piosenek piszą sobie samodzielnie, ale... — No wiesz, Ed napisał "Love Yourself", a potem sprzedał ją Justinowi, prawie jak ty, nie? Jestem pewna, że świetnie by ci poszło, gdybyś zdecydowała się wydać którąś ze swoich nutek pod własnym nazwiskiem. — To powiedziawszy, zaczęła się kiwać w rytm muzyki, która szumi jej w głowie. I zanim się spostrzega, już uchyla usta, żeby wyrzucić z siebie kilka rytmicznych wersów.
— Cause if you like the way you look that much,
Oh baby you should go and love yourself. — Nurka jak każda inna, z pozoru brzmiąca jak absolutnie wszystkie piosenki puszczane w radiu. A jednak głos Lennie nadał jej trochę innego tonu, zabawowego, brokatowego i kolorowego jak ona. W końcu wszystko, co Baynton robi, jest w dziwaczny sposób pozytywne, zupełnie jakby postawiła sobie za nadrzędny cel rozpromienienie każdego rozmówcy. Żeby potwierdzić tę teorię, szturcha Ferebee łokciem i znów podaje jej rękę, kiedy tylko pracownik młyna zamyka drzwiczki ich gondoli.
— Umrę — szepcze cicho w stronę nowej koleżanki, przygryzając policzek od środka. Robi to za każdym razem, kiedy odczuwa zdenerwowanie, a to — czemu nie można się dziwić — atakuje ją ze zdwojoną siłą. W jednej chwili zaczyna trochę żałować tej decyzji, ale kiedy zbiera się w sobie, żeby poinformować, że wolałaby jednak zejść, to całe koło zostaje wprawione w ruch.
— O kurwa — sapie cicho, przysuwając się do brunetki. Obejmuje jej przedramię, bo przytulona w ten sposób czuje się trochę stabilniej. Co prawda takie czułości nie pomogłyby, gdyby gondola nagle się odblokowała i — na przykład — SPADŁA, ale iluzja bezpieczeństwa pozytywnie wpływa na samopoczucie Lenki.
— Powiedz mi szybko coś miłego!

Ferebee carter

[jessamine monaghan]

Spojrzała na niego z miną wyrażającą głębokie zastanowienie, jak gdyby wahała się czy powinna mu coś zdradzić.
– Albo gitarę możemy odłożyć na kolejny raz – zaproponowała, a jej tonowi daleko było do niewinnego, więc bez trudu można było domyślić się, jakie plany ma na resztę wieczoru. Bo na razie liczyła na to, że nie będzie to ich ostatnie spotkanie i na kolejnym będzie mogła bliżej zapoznać się z jego zdolnościami muzycznymi oraz wokalnymi. W bardziej ustronnym miejscu niż na wyspie/parku rozrywki lub w kajucie na statku wycieczkowym. Te kajuty były za małe na takie rzeczy. Za to idealne na inny rodzaj dobrej zabawy. Jessie nie kryła się z tym na, co liczyła i jak chciała by ten wieczór się zakończył.
– Utwierdzasz mnie tylko w przekonaniu, że nic nie straciłam, bo faceci pokryci brokatem to nie moja bajka – stwierdziła z przekąsem i dla potwierdzenia swoich słów zerknęła na niego wymownie. Jakoś nie potrafiła sobie wyobrazić by w czasach szału na „Zmierzch” paradował z włosami, w których kryła się za duża ilość żelu, krył się przed słońcem i udawał melancholijnego wampira z depresją. Zupełnie jej to nie pasowało do człowieka, który stał tutaj przed nią. I zdawała sobie sprawę z tego, że za młodu ludzie robią różne głupie rzeczy, ale wciąż nie byłaby skłonna uwierzyć, że dał się w to wciągnąć. Chyba że próbował wyrwać jakąś laskę, wtedy by zrozumiała. Sama robiła znacznie głupsze rzeczy czasami by poderwać dziewczynę lub chłopaka.
– Oczywiście, klasyka gatunku – zgodziła się z nim, kiwając głową. – Kilka lat temu jak rodzice zabrali mnie pierwszy raz do parku rozrywki – odpowiedziała, nie zagłębiając się w szczegóły. Nie wstydziła się ani tego, że była adoptowana, ani tego, że przez znaczną część swojego życia nie miała okazji doświadczyć wielu rzeczy, które dla innych dzieci były całkowicie normalne. Po prostu nie chciała psuć tej bardzo przyjemnej chwili opowieściami ze swojej przeszłości. – Zgadzam się z tym, choć moje doświadczenie w temacie jest niewielkie – choć chyba ten jeden raz wystarczył by móc wydać opinię, która była podobna do tej, którą Jared się właśnie podzielił. – Ale widoczki będą ładne i w końcu na chwilę będziemy sami – dodała, kiedy wciąż był bliżej niej i uśmiechnęła się ładnie. Potem dopiła drinka i razem wsiedli do jednego z wagoników. Gdy ruszyli, przez chwilę oboje obserwowali widok, który powoli się przed nimi wyłaniał. Jednak już gdzieś pod koniec pierwszego obrotu się całowali. Po zakończeniu drugiego obrotu zeszli z młyna, a Jessie wyciągnęła do niego rękę i pociągnęła na następną atrakcję. Potem na drinka, a potem na statek do jego kajuty.

koniec, Jared Dawson

[Ferebee carter]

Zmarszczyła brwi zastanawiając się nad tym porównaniem - W sumie można tak powiedzieć - przytaknęła, chociaż daleko jej było do Eda. Bardzo daleko. Nie marzyła o karierze na scenie, ale patrząc na to ile i jakie piosenki napisał to był takim celem, który chciała osiągnąć. Kiedyś może - Nie śpiewam za dobrze, ale jakby Justin Bieber chciał kiedyś kupić moją piosenkę to pewnie posikałabym się ze szczęścia - wyznała.
Uśmiechnęła się słysząc jak śpiewa i zaczęła poruszać głową w rytm piosenki, którą śpiewała. Miała ładny głos. Przyjemny dla ucha, a jednocześnie kolorowy. Ferby technicznie potrafiła śpiewać i skorygować czyjąś technikę, plusy studiowania takiego a nie innego kierunku, jednak to barwą nie dosięgała Baynton do pięt.
- Nikt nie umrze - odpowiedziała stanowczo, ale miło na jej słowa, bo chociaż mogło się wydawać, że przesadza to Ferb wcale tak nie pomyślała. Każdy ma swoje lęki, a ona nie zamierzała umniejszać tego jej. Obiecała ją trzymać za rękę i to właśnie będzie robić. Co prawda przydałoby im się tu więcej alkoholu, ale teraz było za późno niestety.
- Więcej ludzi umiera w wypadkach samochodowych, niż na diabelskich młynach - rzuciła, chociaż niezbyt to przemyślała. Nie spodziewała się takiej prośby. Powinna raczej mówić o słodyczach, tęczach i jednorożcach, bo to każdemu się dobrze kojarzy. Nie o wypadkach. Plus totalnie to zmyśliła, bo nie miała pojęcia czy tak jest - I masz piękny makijaż - dodała i to już było o wiele lepsze. I prawdziwe - Boję się brokatu, a na Tobie wygląda fantastycznie. Jakim cudem o tej porze nadal masz go w takiej ilości i wygląda tak świetnie? - na ostatnie pytanie na prawdę chciała znać odpowiedz. Liczyła, że uda jej się ją zagadać, plus może oprócz sprzedawania cukierków zajmuje się też malowaniem i Ferbs wkręci się na taki czadowy mejkap. Plus nie miała pojęcia co zrobi, jeśli Lennie zacznie panikować jeszcze bardziej. Za słabo ją znała, żeby wiedzieć co zadziała - Zaśpiewajmy dalej. Jak to leciało... - wypaliła nagle próbując sobie przypomnieć kolejne słowa piosenki
-and love yourself
And if you think that I'm still holdin' on to somethin'
You should go and love yourself - zaśpiewała jednocześnie trochę zaprzeczając swoim wcześniejszym słowom, że nie potrafi.

Lennie Baynton

[Lennie Baynton]

— A widzisz! — Wstępuje w nią trochę więcej energii, bo nawet zaczyna machać nóżką, choć takie zawieszenie kilka metrów nad ziemią wciąż nie bardzo jej odpowiada. — Właśnie dlatego do tej pory nie zrobiłam prawka. Rodzice nalegali, kiedy skończyłam szesnastkę, a tata to nawet chciał jeździć ze mną, bylebym się tylko nauczyła, ale ja jakoś nie potrafię zaufać tym puszkom na kółkach. Lepiej się czuję na rowerze i tak sobie myślę, że powinnyśmy się kiedyś umówić na przejażdżkę! Na sto procent będziemy przyciągać spojrzenia, bo mój rower jest cały różowy, brokatowy i ma tęczowe frędzle przy kierownicy, a ty... no, ty jesteś śliczna, więc pewnie zaskarbiasz sobie uwagę tak po prostu. — Kiedy się denerwuje, zaczyna mnóstwo paplać. Gęba jej się nie zamyka, papla jak najęta i strzela oczami to w prawo, to w lewo, jakby obawiała się, że lada chwila coś na nią wyskoczy. A że wczoraj była w domu strachów, gdzie prawie umarła na zawał, to nawet spacerując promenadą, rzuca podejrzliwe spojrzenia w stronę wszelkiej maści mimów, akrobatów i clownów.
— Dzięki — mamrocze cicho, odruchowo dotykając swojego policzka. Na palcach Lennie zostaje kilka złotek, ale skóra na twarzy wciąż się błyszczy. W ogóle cała jest jakaś błyszcząca i nawet łatwo uwierzyć, że jej rower wygląda tak samo. — Jeśli chcesz, to kiedyś zrobię ci taki makijaż. Nie jestem może jakąś specjalistką kosmetyki albo wizażu, ale lubię się czasem pobrudzić. Jakieś farbki do ciała, neonowe paletki z cieniami, mnóstwo cekinów i brokatów... mniej-więcej tak wygląda moja szafka nocna. Także: jeśli tylko uda nam się wyjść z tej przejażdżki cało, to obiecuję, że zrobię ci najładniejszy makijaż, jaki kiedykolwiek będziesz nosiła!
Ściska dłoń Ferebee trochę mocniej i skupia się na ulatujących z jej ust słowach piosenki. Podoba jej się, jak pięknie śpiewa, więc szybko się dołącza, nucąc kolejne wersy.
— Dobra, zmieniam zdanie. Jednak najpierw zrobię ci mejkap, a potem pójdziemy na karaoke i zaszalejemy do jakiejś nuty z Mamma Mii!

Ferebee carter

[Ferebee carter]

Tego się nie spodziewała. Oczywiście była zaskoczona w dobrym sensie, bo nie podejrzewała, że jej gadanie faktycznie odwróci jej uwagę od tego gdzie się teraz znajdowały. Chociażby na chwilę. Szczególnie, że no ustalmy to co powiedziała nie było jakieś mocno optymistyczne, ale nie zamierzała teraz się na tym skupiać - Są zdradliwe, ale szybsze niż rower. Chociaż wolałabym Twój rower od każdego samochodu - przyznała. No sory, ale Ferby była jedną z tych osób, która za dzieciaka marzyła o takim rowerze i z wiekiem wcale jej nie minęło. Wręcz przeciwnie- Zdecydowanie musimy, ale uprzedzę już teraz, że będę próbowała go ukraść. I myślę, że to Twoje nogi przyciągnął uwagę wszystkich - miło jej było słyszeć coś takiego (i wiedzieć, że nie zmieniło się to po kąpieli), ale Ferbs nie mogła pozostać jej dłużna w kwestii komplementów, bo Lennie była na prawdę piękna. Każdy marzy o takich nogach do nieba.
W otoczeniu takiej ilości świateł brokat na twarzy wyglądał jeszcze lepiej i nie można było przejść obok niej obojętnie. Ferby nie mogła oderwać wzroku od jej twarzy uśmiechając się przy tym cały czas, jakby razem z tym brokatem rozsypywała pozytywną energię - Oczywiście, że chce! - odpowiedziała podekscytowana - Możesz ze mną zrobić wszystko co chcesz. Brokat, neony, cekiny Ty decydujesz - dodała jeszcze. Gdyby nie znajdowały się na wysokości od razu pociągnęłaby ją do kajuty, żeby zamieniła ją w piękne, magiczne stworzenie, jakim sama była. Co prawda to nie tylko kwestia makijażu, ale robił on robotę. Nie przerywała śpiewania trochę myląc słowa, bo do fanki Justina było jej daleko, chociaż te najpopularniejsze piosenki znała, jak każdy. Nie uważała je za złe, po prostu nie jej klimaty.
- Jesteśmy umówione - powiedziała radośnie ciesząc się, że jej początkowo marne próby - Ale nie śpiewam sama, musimy w duecie - zastrzegła. To nie tak, że miała kompleksy albo się wstydziła. Zupełnie nic z tych rzeczy, szczególnie że na prawdę uwielbiała karaoke. Może nawet nie być żadnego karaoke, wystarczy dać jej odpowiednią ilość alkoholu i puścić jedną z ulubionych piosenek, a sama sobie zrobi karaoke - I wyjdziemy z tej przejażdżki cało, bo znam każdy układ z tego filmu, więc pozbawienie świata śpiewających i tańczących nas byłoby... nie znam nawet słowa, żeby to opisać- stwierdziła zupełnie poważnie. Miała nadzieję, że Lennie należy do grupy osób, które są tak wielkimi fankami, jak one, ale jeśli nie to bez problemu ją nauczy, żeby mogły dać występ życia.

Lennie Baynton

[Lennie Baynton]

— No jasne, że w duecie! — wykrzykuje, zupełnie jakby od razu zrobiło jej się trochę lepiej, nawet jeśli pozostaje zawieszona kilkadziesiąt metrów nad ziemią, a w najwyższym punkcie tego OGROMNEGO młyna ma wrażenie, że przebija pierwszą warstwę chmur. — Nawet sobie nie wyobrażasz, jak dobrze śpiewam w normalniejszych okolicznościach — zapewnia, delikatnie gładząc dłoń koleżanki kciukiem. Bała się trochę, że zrobi jej krzywdę, bo zazwyczaj w chwilach największego stresu ma zwyczaj mocno zaciskać pazury na najbliższym obiekcie, ale... Ferebee działa na nią jakoś uspokajająco i wcale nie chce zostawiać na jej skórze problematycznych śladów.
— Naprawdę nie wiem, dlaczego ludzie z własnej woli i w dodatku za ciężko zarobione pieniądze decydują się na przejażdżkę tym ustrojstwem. — Sama przecież nie jest lepsza — dała się skusić obietnicy "dobrej zabawy" i, niewiele się zastanawiając, wskoczyła do przeklętej gondoli. — To idiotyczne, ale są tak naprawdę dwie rzeczy, których boję się najbardziej w świecie: pierwsza to pająki i ogólnie każde stworzenie, które ma więcej niż cztery nogi, a drugie to... no, wysokość. — Można by się zagłębiać w przeszłość Lennie i dzięki temu pewnie doszłoby się do wniosku, że oba te lęki związane są z łażeniem po drzewach, które w młodości ubóstwiała. To tam dziabnął ją pająk i w następstwie gruchnęła na ziemię, łamiąc sobie nogę i lądując w szpitalu na długie tygodnie. Tylko że Baynton niechętnie mówi o sobie, będąc urodzoną słuchaczką.
— Ale pięknie — szepcze, kiedy młyn na moment się zatrzymuje, a one mają możliwość podziwiania całej wyspy z wysokości kilkudziesięciu metrów. Z tej perspektywy nawet wielki wulkan, będący centralną częścią wszystkich zabaw, nie wydaje się wcale taki ogromny. Niestety, Lennon nie może cieszyć się tym widoczkiem długo, bo cały alkohol, który w siebie wlała, zaczyna dawać o sobie znać. W jednej chwili robi się jej niedobrze, zasłania usta dłonią i zamyka oczy, do końca jazdy modląc się, żeby to wszystko już się skończyło.
I kiedy jej stopy dotykają podłoża, zrywa się, zbiega ze stelaża i przechyla przez najbliższy kosz. Nie najlepsze zakończenie randki, co?
— Przepraszam cię — mamrocze, kiedy już wyrzuci z siebie całą zawartość żołądka — ale chyba wrócę na statek i trochę się zdrzemnę. Dzięki za wszystko, na pewno się odezwę — dodaje, zielona na twarzy, choć obie dobrze wiedzą, że nawet nie mają na siebie namiaru.

// zt x2, ukochuję mocno