[Hope Valley]

eventWodna kolejka

W tej lokacji możesz zdobyć jedną odznakę:
jeżdżę wodną kolejką

Napisz przynajmniej trzy posty fabularne o długości minimum 1500 znaków i zgłoś się po odznakę w odpowiednim temacie.

[Grace Warren]

Joseph Warren

- ... Kiedy? - spojrzała na niego i na to, co trzymał w ręku. Wrócili się do samochodu, aby wyciągnąć z bagażnika dwie spakowane torby na wypadek, gdyby naszła ich ochota dać nura do wody. Kręcąc głową i zagryzając usta, na które cisnął się uśmiech, wyciągnęła rękę po biki i zanim puścił jej dłoń, wspięła się na palce, całując go tak, że miał prawo na moment zapomnieć o oddechu. Tu, na parkingu, nie było żadnych dzieci, które mogły poczuć się zgorszone widokiem dwóch, zakochanych w sobie na zabój dorosłych.
W drodze do przebieralni, Grace zatrzymała się w połowie kroku i konspiracyjnym gestem, wskazała Josephowi na koniec skręcającej w lewo alejki. - Znalazłam! - tłum dzieci, otaczał mężczyznę obracającego drewniane patyczki tak, aby zebrać jak najwięcej cukrowej waty.
- Po obiedzie albo na deser, już wiemy gdzie należy zajść… Swoją drogą, widziałeś tę wielką budkę z frytkami belgijskimi? Podwójna porcja i sos ranczerski. Nic więcej nie potrzebuję do szczęścia - puściła mężczyźnie perskie oczko.
W przebieralni, rozdzielonej na męską i damską, wskoczyła w bikini w duże groszki, które wyczarował Joseph. Swoje rzeczy, złożyła w depozycie. Zapinała bransoletkę z numerkiem na nadgarstku, gdy podszedł do niej Warren i objął, opierając dłonie na jej brzuchu. - Gotowy? Ostrzegam, że na jednym zjeździe się nie skończy!
Dyskutując o tym, że w takim razie na ilu? wspięli się na konstrukcję, skąd zjeżdżać można było albo pojedynczo, rwącą rzeką, nieco spokojniej na pomponie lub wybrać szerszy tunel dla dwóch osób. Choć ten był dedykowany rodzicowi z dzieckiem, Grace nie grzeszyła gabarytami i wskazała na właśnie tę rurę. - Możemy zjeżdżać wspólnie, o ile pozwolisz mi wybrać ponton - była twardym negocjatorem, który końcem końców i tak postawił na swoim.
Zadowolona z siebie, wręczyła Josephowi dużego, różowego donuta. - Ustawmy się w kolejce. Następny zjazd jest nasz.

[Joseph Warren]

Grace Blackbird

Uśmiechnął się…, jak szelma i pokręcił głową, a kiedy dopytywała, nie chcąc odpuścić dotknął do policzka koniuszkiem chudego palca i po tym, jak pocałowała w miejscu, w którym wskazywał, muskając skórę bardziej oddechem niż wargami, odpowiedział:
– W ostatniej chwili, kiedy poszłaś do łazienki. – Nie spodziewał się, że na parkingu, uśmiechając się do niego, odwzajemni się o wiele bardziej namiętnie; nie mógł złapać oddechu, kiedy usta Grace wpijały się w jego wargi, z których górną przygryzł w momencie, kiedy przerwała. Westchnął i łapiąc dłoń kobiety, pozwalał ciągnąć się przez tłum. Stanęła niespodziewanie i o mało nie wszedł w nią; popatrzył w stronę, w którą wskazywała. Uśmiechnąwszy się, pocałował w policzek kobietę.
– Sokoli wzrok, kochanie! – Zaśmiał się, obejmując ją i kiedy wspomniała o frytkach, poczuł łaskotanie w wciąż przyzwyczajającym się do codziennego jedzenia żołądku. – Jeśli chcesz... – odpowiedział tylko, bo dochodzili do przebieralni; żałował, że rozdzielili część dla kobiet i nie mógł się do niej przekraść, żeby popatrzeć na Grace i pomóc powiązać troczki od bikini.
Poprawiał szorty, kiedy wyszła przebrana i podbiegłszy, oparła się o niego. Spojrzał na nią przez ramię; zawiesiła się na nim, przyglądając Josephowi — wiedziała, o czym myślał, więc szepnęła mu na ucho, że „wygląda bardzo dobrze”.
– Nie tym się martwię..., raczej tym, że z przerażeniem uciekną wszystkie ryby z tej rury, którą mamy zjeżdżać – zażartował, maskując zażenowanie tym, że wciąż przypominał bardziej kościotrupa straszącego w kącie większości klas biologicznych obciągniętego skórą, niż mężczyznę. – Nooo..., chyba? A i tak, i tak wiem, że wybierzesz... Różowy? – spytał, kiedy dotarli do góry i z radością zdecydowała się na ponton w kolorze „różowej Pantery”. – W sumie..., pasuje – odpowiedział, kładąc dłonie na jej brzuchu. Ucałował czubek jej głowy i stojąc za nią, wyglądał w przód do wlotu, w którym był pewny, że widział jak mignęła Audrey Willoughby.
– Nie zdziw się jak kobieta z dzieckiem podejdzie do nas na dole. Chyba właśnie mignęła mi bratowa Leah. Mogłem się spodziewać, że będzie tutaj z Josie – dopowiedział, biorąc od Grace donuta, którego ułożył u wlotu. – Zapraszam moje kruszynki – i sam wsiadł zaraz za nią na ponton.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Troczki od bikini nie były tak dużym wyzwaniem, jak zapięcie bransoletki z numerem i magnesem, który otwierał drzwi szafki w depozycie; irytowały ją drobne dziurki, w której musiała trafić kawałkiem plastiku. Męczyła się z tym chwilę, skubiąc paznokciami, po czym poprosiła Josepha o pomoc.
- Na ostatnią dziurkę najlepiej - miała drobne dłonie i nadgarstki, musiała zacisnąć maksymalnie pasek, aby mieć pewność, że nie zgubi bransoletki gdzieś w podwodnym tunelu.
Dostrzegła to, jak krytycznie przyglądał się Joseph sam sobie, dlatego też wsunęła palce pod jego podbródek i delikatnie go podniosła. Mniej więcej na wysokość oczu.
- Zdziwiłbyś się, dla jak wielu ryb i innych stworzeń okazałbyś się całkiem smacznym kąskiem - dotknęła nosem czubek jego nosa i chwyciwszy dłoń mężczyzny, zbiegła na górę. Odetchnęła głębiej, gdy znaleźli się na miejscu startu. Chwilę myszkowała wśród pontonów, choć od początku wiedziała, który z nich wybierze.
- Nie można dyskryminować różowego koloru. Zgaduje, że przeważnie wybierają go małe dziewczynki, a powinien czuć się potrzeby także osobom starszym - oparła donuta o ziemię i swoje ręce na nim. Czekała, aż światło przy początku zmieni się na zielone, dając im sygnał, że mogą usiąść i puścić się z nurtem wody. Widział, jak przebierała nogami i gdy w końcu zgasła czerwona lampa, Grace klasnęła w ręce. - No w końcu!
Odsunęła się, przepuszczając Josepha jako pierwsze. Usiadła z przodu, podkurczając nogi, które objęła tak samo, jak zrobił to mężczyzna. - W porządku. Możemy się przywitać, jeśli chcesz i jeśli faktycznie złapiemy ją na dole. Może tak, jak my, będzie miała ochotę powtórzyć zjazd?
Oparła się o tors Josepha, spojrzał na nią, skinęła więc głową i… ruszyli! Ponton ślizgał się na wodzie, pędząc nie za szybko przez rurę. Grace z szeroko otwartymi oczami przyglądała się przez przezroczyste szyby podwodnemu światu.
- Spójrz! To chyba płaszczka! - wystrzeliła palcem do góry tak, jakby chciała popukać paznokcie o szkło.

[Joseph Warren]

Grace Blackbird

Zapiął jej bransoletkę z numerem szafki i zajął się swoją, z którą siłował się chwilę; nie miał wiele grubszych nadgarstków od niej i musiał wycelować w trzecią dziurkę..., w ostateczności piątą, bo do kości i nadgarstka miał nieproporcjonalnie wielką dłoń. Uśmiechnął się, słysząc co mówiła o rybach i „smacznych kąskach”.
– Szczególnie tym mającym czterdzieści pięć zębów w siedmiu rzędach, co? Nie wiedział czy bała się rekinów tak, jak niektórzy, którzy na widok „okrutnych żarłaczy” wpadali w panikę; miał nadzieję że nie..., trudno opanować bybyło się jej w rurze, w której nie mogli zwolnić, a tym bardziej zatrzymać się nawet na chwilę, tym bardziej, że nad przezroczystymi ścianami przepływały od czasu do czasu te..., ludojady...
Uśmiechał się, kiedy widział jak stała oparta o ponton, nie mogąc doczekać się kolejki i z trudem, nie wybuchł tym „szczekaniem” albo chichotem, który mogła odkryć kilka dni temu w chwili, w której niechcący polała po jego plecach zimną wodą. Objął ją i oparł o brzuch dłonie; nie mógł się napatrzeć na jej reakcje. Kiedy sygnalizator zmienił się na zielony..., czuł jak kobieta poganiała go, mimo że nie odzywała słowem, wpatrując się tylko w Josepha. Rozsiadł się wygodnie w tylnej części pontonu, a po chwili pomógł jej zająć miejsce przed sobą; wcisnęła się między jego kolana, o które oparła się rękami i oplatając nimi jego nogi, wspomniała o tym, że może przywitają się, kiedy zjadą jeśli dziewczyny nie zdecydują się na kolejny raz.
– Wiesz, że... – Nie dokończył, bo w momencie, w którym pierwszy raz zamrugał sygnalizator, puścił się uchwytu i uderzenie pierwszej, większej fali, która rozbryzgnęła na jego opalonych plecach, zsunęła ich w głąb rury. W pierwszym odruchu z ust wyrwało się Josephowi coś, co przypominało pisk, ale kiedy uspokoił się, zorientowawszy, że prędkość nie jest straszna, zaśmiał się z siebie. Obejmował Grace, trzymając się brzegu donutowatego pontonu, o który opierała się stopami.
– Chyba tak – odpowiedział, spoglądając w stronę wskazywaną przez kobietę. – O proszę! – dodał w momencie, kiedy nad ich głowami przepłynął rekin. – Myślisz, że już się na nas szykuje?

[Grace Warren]

Joseph Warren


- Otóż to! Właśnie o takich mówię - gestem w powietrzu, zobrazowała to wszystko. Jakby trzymała w dłoni pędzel i kilkoma, sprawnymi pociągnięciami, stworzyła obraz rekina - ludojada z rozdziawioną paszczą. Nie bała się podwodnych drapieżników, pająków, insektów czy owadów. Obojętnie przechodziła obok robactwa lub polnych myszy, wiedząc, że są rzeczy o wiele, wiele gorsze. Jak tarta marchewka. Bądź rodzynki upchane w cieście. Grace nawet łyżeczką nie tknęłaby kawałka sernika z masą pełną rodzynek. Okropieństwo. Na widok tych, którzy pakowali w swój otwór gębowy zmielony z rodzynkami twaróg, czuła, jak żołądek podchodził jej do gardła. Nie istniało na to żadne, racjonalne wytłumaczenie. Wyłącznie jej fanaberia, z którą nauczyła się żyć.
Uczucie towarzyszące fali, która pchnęła ich ponton w dół, sprawiło, że Grace odruchowo na moment zamknęła oczy. Ochlapała ich woda, pojedyncze krople ściekały po policzkach i brodzie. Włosy, które zapomniała związać, lepiły się teraz do jej twarzy. Odgarnęła je sprzed oczu, gdy w końcu - czyli po raptem kilku ułamkach sekundy - uchyliła powieki. Po pierwszym zakręcie, wpadli w podwodny świat i prawdę mówiąc, Grace w nim przepadła. Cieszył ją fakt, że ponton tak wolno sunął do przodu. Dzięki temu, mogła napatrzeć się na faunę z bezpiecznego donuta i wygodnych ramion Josepha. Zapadała się w nie, jakby w pewnym momencie chciała się na nim położyć. .
Wzdrygnęła się, gdy wielki rekin przepłynął nad ich głowami. W rzeczywistości, był o wiele większy niż można było odnieść wrażenie oglądać programy przyrodnicze. Joseph ulubował sobie te o ptakach, ale trafić można było na różne gatunki. W tym, na żyjące w oceanach rekiny.
- Jeśli już, to na Ciebie. Ze mnie miałby skromny amu zbóż - płynny, francuski akcent wkradł się w tembr jej głosu.
Ponton podskoczył, ślimak pełen zakrętów skończył się dłuższym, prostym odcinkiem wśród koralowców. Oczy Grace, odbijały refleksy światła. Zwolnili na tyle, że gdyby tylko Joseph jej nie trzymał, podniosłaby się, wygięła szyje i przykleiła nos do szyby.
- Ojacie! Powiedz, że zjedziemy jeszcze raz… No powiedz! - dopytywała tak długo, jak długo Joseph nie skapitulował. Nie miała warunków, aby z piskiem radości rzucić się mu w ramiona, nie mniej, zrobiła to, gdy tylko wypłynęli z tunelu; w płytkim basenie, gdy ledwo wstali, zgarniając na brzeg donuta.
Nie chcąc tracić ani sekundy, pociągnęła go w stronę schodów. Sama, była już na piątym, o ile nie szóstym stopniu…

[Joseph Warren]

Grace Blackbird

Tak..., tarta marchewka mogłaby być straszna, jeśli nie istniałaby ta gotowana w zawiesistym sosie z groszkiem. Do sernika z rodzynkami miał o wiele mniej zastrzeżeń, ale mimo wszystko na samą myśl, że taka rodzynka mogłaby otrzeć się o migdałki…, okropieństwo. Nie bał się tych wszystkich stworzeń jakie grasowały na bagnach Everglades i zapuszczały do domów, ale wiedział, że konsekwencje spotkania z niektórymi, nie mogły skończyć się dobrze i…, nie byłyby niczym przyjemnym, a na pewno nie czymś, co chciałoby się przeżyć. Kiedy szedł pływać, i dawniej jeszcze…, surfować..., nie myślał o ludojadach i innych przedstawicielach chronionego mimo wszystko gatunku tak długo, jak długo nie rozbrzmiewał sygnał ostrzegający o pojawieniu się w wodzie drapieżnika; może dlatego wybrał domki przy plaży, na której nie było ratowników, mimo że mieli tam stanowisko — ostatniego widział w roku ubiegłym, kiedy malował podwyższenie przypominające niewysoką wieżę. Wybrał domki, żeby nie myśleć o tych zagrożeniach za każdym razem, kiedy wchodziłby do oceanu.
Zaśmiał się, kiedy uświadomił sobie, że przez moment Grace nie mogła nic widzieć; jedną dłonią, którą oderwał od pontonu, zebrał jej z twarzy włosy i zaczął owijać na ręce tak, jak chciałby stworzyć z mokrych pasm, nisko opadający na szyję koczek. W ostatnim momencie, kiedy weszli w zakręt, chwycił ją i objął w talii; nie mógł nie odwrócić głowy, żeby przyjrzeć się przepływającemu rekinowi — czuł jak kobieta wtuliła się w niego mocniej zapierając się o brzeg donuta. Pogładził po brzuchu Grace i pocałował w czubek głowy, wpatrując się jednocześnie w wciąż przepływające dookoła ryby; te mniejsze przyciągały jego spojrzenie na dłużej, ale nie mógł się na nie napatrzeć, bo poruszały się o wiele szybciej i zwinniej jak rekin nawracający nad głowami.
– No nie wiem..., nie wiem... – odpowiedział, wtulając się w jej włosy policzkiem. – O-ho-hoho..., parlez-vous français? – odpowiedział; nie mówił w tym „magicznym języku” jak mówiła o francuskim babcia Warrena od czasu ukończenia szkoły, ale pamiętał kilka najprostszych zwrotów. Nie mógł oderwać się od jej głowy i włosów, w które wtulał wciąż twarz; zamyślił się na moment i nie wiedzieć, kiedy wypadli z rury do płytkiego brodzika. Zaśmiał się, nie mogąc się podnieść i kiedy nalegała na kolejny raz, zmarszczył czoło; droczył się z nią, żeby po chwili powiedzieć: „no dobrze” — niewiele brakowało, żeby przewrócił się, kiedy przyciągnęła go i pociągnęła w stronę stopni na górę.
Mógł jedynie wnieść za Grace różowego donuta, którego trzymał na plecach jak żółw w skorupie...


kontynuacja na kursie samby

[eyre renshaw]

010.
Ostatnim razem, kiedy Eyre korzystała z podobnych atrakcji, miała jakieś trzynaście lat i z racji tego, że niedawno zainteresowała się paprotkami, to ciągle o nich opowiadała Forestowi, który musiał znosić jej towarzystwo. Nie sądziła, że jako dorosła kobieta będzie korzystała z takich miejsc, ale miło zaskoczyła samą siebie, kiedy jednak się na to zdecydowała. Chciała w ten sposób wykorzystać dzień wolny, podczas którego ani nie pracowała na plaży, ani nie pisała kolejnych słów swojej najnowszej książki. Kiedyś uważała, że takie dni to kompletna strata czasu, ale teraz rozumiała, że było wręcz przeciwnie — po takim odpoczynku była bardziej zmotywowana do pracy i ogólnie rzecz biorąc, lepiej jej się wszystko robiło, więc pozwalała sobie na takie chwile tylko dla siebie. Pewnie niejedna osoba uznałaby ją za dziwaczkę, skoro potrafiła wtedy sama ze sobą wyjść do kina czy w jakiekolwiek inne miejsce, ale Eyre nie widziała w tym nic nadzwyczajnego. Lubiła spędzać czas sama ze sobą, a to chyba dobrze o niej świadczyło.
Jednym z pierwszych przystanków w jej dzisiejszym planie była kolejka wodna. Słyszała, że podczas przejazdu nią można dostrzec naprawdę ciekawe widoki, dlatego zdecydowała się na wodną przejażdżkę. Atrakcja ta przyciągała wiele osób, więc Eyre nie zdziwiła się, gdy po przyjściu na miejsce okazało się, że będzie musiała postać chwilę w kolejce. Szła ona dość szybko, a poza tym Renshaw miała czas, więc ostatecznie nie przejęła się zbytnio tym faktem. Oczekując na swoją kolej, rozglądała się po swoim otoczeniu, a jednocześnie zastanawiała, gdzie powinna się udać w następnej kolejności. Trzeba było przyznać, że czuła się trochę dziwnie ze świadomością, że za nią i przed nią stoją przede wszystkim dzieciaki, ale starała się tym nie przejmować. Jasne, była dorosła, ale czy to oznaczało, że nie mogła się świetnie bawić w ten sposób? Dobrze, że tuż za nią stała podobnego do niej wzrostu blondynka, bo dzięki temu nie czuła się aż tak odosobniona. Właściwie od samego początku miała wrażenie, że gdzieś już widziała twarz nieznajomej, ale teraz, kiedy jej się przyjrzała, to… — Elene? — wypaliła nagle, kiedy zorientowała się, na kogo patrzy. Aż zdziwiła się, że wcześniej nie poznała kobiety. Pewnie głupio wyglądała, gapiąc się na nią ciągle i próbując przypomnieć sobie, skąd ją zna. — O mamo, nigdy bym nie pomyślała, że cię tutaj spotkam! — zaśmiała się. W końcu w takich kolejkach zazwyczaj nie działo się nic ciekawego, a tu taka niespodzianka. Co prawda swoim podwyższonym tonem głosu i niespodziewaną radością zwróciła uwagę kilku osób, które spojrzały na nią dziwnie, ale w ogóle się tym nie przejęła, w całości pochłonięta spotkaniem z dawną znajomą.

Elene Whitely

[Elene Whitely]

001.

Nigdy nie sądziła, że da się namówić na to, żeby wziąć udział w tych wszelkich atrakcjach organizowanych na wyspie. Nie przepadała za tłumem ludzi, biegającymi dzieciakami, które boleśnie przypominały jej o tym co takiego straciła przez swój toksyczny związek. To nic, że minęły już 2 lata i Elene powoli wychodziła na prostą, nie raz jeszcze i zapewne nie dwa będzie budziła się z krzykiem w środku nocy. Niektórych obrazów i doznań nie da się tak po prostu wyrzucić z głowy, chociaż niesamowicie żałowała że tak po prostu nie da się wyłączyć uczuć. Może wtedy zdecydowanie by mniej cierpiała? Musiała się rozerwać, a pójście na kolejkę wodną wydawało się być dobrym pomysłem.
Nie czuła się dziwnie stojąc w kolejce praktycznie tylko z jakimiś dzieciakami, które podekscytowane nie mogły ustać w miejscu. Za nią stało także parę par, które razem chciały zjechać, a jej ściskało się serce, że przecież nie ma żadnej pary. Drgnęła jednak zaskoczona gdy usłyszała swoje imię i co gorsze, ten głos wydawał się jej dziwnie znajomy, tak jakby dopuszczony do niej został z odmętów przeszłości, uniosła delikatnie głowę do góry bo z jakiegoś powodu wpatrywała się we swoje stopy przygryzając lekko dolną wargę, a na jej ustach pojawił się szeroki uśmiech. Eyre. Whitely także nie sądziła, że ją tutaj spotka, wiedziała od znajomych, że brunetka opuściła Hope Valley, a potem Elene sama rzuciła się wir swojego jakże zwariowanego życia i kompletnie nie miała w głowie co dzieje się z jej starymi znajomymi. Musiała jednak przyznać, że Renshaw cały czas przyćmiewała swoim urokiem i ta była w duchu zła na siebie, że nie założyła bardziej wyzywającego bikini. Miała na sobie proste, czarne bikini i zawiązaną luźno na biodrach chustę. Nawet gdy cały czas przyciągała spojrzenie mężczyzn, to z jakiegoś powodu nie czuła się już ani trochę seksowna.
- Eyre! Hej, kupę lat się nie widziałyśmy - szczery uśmiech rozjaśnił jej lico, gdy zrobiła ku niej parę kroków, żeby się przywitać delikatnym całusem w policzek, oczywiście jakieś dzieci krzywo na nią spojrzały, gdy przecisnęło się ku niej. Odgarnęła kosmyk blond włosów, który opadł na jej twarz.
- Musisz mi opowiedzieć co Ciebie i kiedy wróciłaś do Hope Valley, nawet nie miałam pojęcia - ale najpierw czekała je przejażdżka, od której skręcało się Elene w brzuchu i to nie miało nic wspólnego z motylkami. Nie mogła uwierzyć, że jej dawna przyjaciółka jest tutaj sama.

eyre renshaw

[eyre renshaw]

Gdyby ktokolwiek wspomniał jej o tym domniemanym uroku, którego według Elene nigdy nie straciła, pewnie roześmiałaby się na głos, mówiąc, że coś takiego absolutnie nie istnieje, jeśli o nią chodzi. Nie widziała w sobie niczego nadzwyczajnego i pewnie w kwestii wyglądu określiłaby siebie jako przeciętną. Jeszcze w liceum zwracała na to uwagę, jak prawie każda nastolatka, ale wiele zmieniło się od tamtego wydarzenia. Renshaw i tak poczyniła spore postępy od tamtego czasu, choć echa tego traumatycznego zdarzenia wciąż odbijały się w jej życiu. Na to akurat została przygotowana przez swoją terapeutkę, która przestrzegła ją, że pomimo ogromu pracy, jaką wykonała, nigdy nie będzie taka jak sprzed tamtego dnia. Wtedy ta perspektywa wydawała jej się przerażająca, ale na przestrzeni lat Eyre nauczyła się z tym żyć. Bardzo pomagało jej w tym przelewanie słów na papier i właśnie to stanowiło fundament jej powrotu do zdrowia. Nie sądziła, że zwykłe hobby może być aż tak pomocne. I chociaż była dumna ze swoich postępów, to jednak zdecydowanie nie chciała wracać do tak nieprzyjemnych wydarzeń, dlatego wyrzuciła je na ten moment z głowy. To miał być przecież radosny, a nie ponury dzień. Widok Elene sprawił jednak, że Renshaw mimowolnie cofnęła się do przeszłości.
— To zdecydowanie za długo — odpowiedziała, a jej odczucia w pełni zgadzały się z tym, co mówiła. Dobrze wspominała znajomość z Whitely, choć zdawała sobie sprawę z tego, że to za słabe słowo, aby określić to, co je łączyło. Eyre ponownie ogarnął natłok wspomnień, tym razem tych o wiele, wiele przyjemniejszych. Zarumieniła się lekko, w całości zrzucając odpowiedzialność za ten stan rzeczy na upał. Stwierdzenie to było oczywiście dalekie od prawdy. — Jestem tutaj od pięciu lat i nie wiedziałam, że w ogóle mam szansę cię tutaj spotkać — przyznała. Sądziła, że Elene robi karierę w wielkim mieście, choć nie do końca wiedziała, czym to przekonanie jest podyktowane. Może faktem, że większość jej znajomych stąd wyjechała, szukając lepszego życia w innym miejscu? — A co u mnie… cóż, to rozmowa na chwilę dłużej niż stanie w kolejce — zaśmiała się, choć z drugiej strony nie było aż tyle do opowiadania. Od dobrych kilku lat nic się u niej nie działo oprócz tego, że posyłała w świat kolejne książki. — Nie mam z kim zjechać, więc jeżeli jesteś w podobnej sytuacji, to zapraszam — zaproponowała z uśmiechem na twarzy. Po krótkiej obserwacji doszła do wniosku, że Elene raczej przyszła tutaj sama, ale zawsze mogła się mylić. Liczyła jednak na to, że ma rację i do pontonu wsiądą razem.

Elene Whitely

[Elene Whitely]

Nigdy nie sądziła, że ta wyglądała na przeciętną i tak naprawdę to Elene zawsze zazdrościła jej tego, że to za nią w czasach szkolnych oglądali się nie tylko faceci, ale i także dziewczyny. Wśród nich oczywiście była Whitely, która przygody z kobietami miała już za sobą, tak samo jak z mężczyznami. Nie mogła się zdobyć na kolejny związek, bo gdy miało do czegoś dojść, to ta uciekała niczym spłoszony królik, który pragnął tylko schować się w swojej noże, a w jej przypadku w jej domu na wyspie, tam tylko naprawdę czuła się bezpiecznie a jej sąsiedzi spowodowali, że uwielbiała to miejsce. Po jej wypadku w którym straciła część tęczówki w oku zaczęła nosić soczewki, które pomagały jej to ukrywać, bo tylko dzięki temu czuła się.. pewnie. Tak jak teraz, gdy stanęła oko w oko ze swoim dawnym zauroczeniem. Cofanie się do przeszłości mimowolnie mogło być zgubnie, zwłaszcza w przypadku obu kobiet, bo każda miała traumatyczne przeżycia, które zmieniły ich osobowość. Czasami Whitely zastanawiała się co by teraz robiła gdyby tamtego dnia nie powiedział tak, gdy jej ukochany uklęknął przed nią. Nie mogła jednak wiedzieć, że tak naprawdę był to diabeł w ludzkiej skórze, seksownej skórze.
Obdarzyła ją szerokim uśmiechem gdy nareszcie ją puściła. Jakoś Elene nigdy nie miała problemów z zawieraniem nowych znajomości czy odświeżaniem starych, jednak w jej oczach nie było tego dawnego błysku, który mogła zobaczyć za czasów szkolnych gdy miały się ku sobie. Jej żywiołowość zgasła 2 lata temu, a teraz Whitely powoli wracała do żywych, albo starała się to zrobić.
- Ja byłam tutaj cały czas, wyjechałam tylko na studia, nic wielkiego - machnęła ręką na to, bo tak naprawdę wspomnienia ze studiami cały czas wiązały się z nim, a nie chciała do tego wracać co było kiedyś. Kiwnęła tylko głową na jej słowa, zdecydowanie będzie jeszcze okazja, żeby się spotkać i porozmawiać.
- Wiesz, zawsze możemy umówić się na kawę - wypaliła, zanim zdążyła się ugryźć w język, przygryzła tylko delikatnie dolną wargę po tych słowach, po czym spojrzenie skierowała na przygotowane dla nich dmuchane koło. Na początku myślała, że brunetka ma z kim zjechać, ale dopiero teraz zdała sobie sprawę, że tak naprawdę to nikogo obok niej nie było oprócz niecierpliwych dzieciaków.
- Jasne.. chętnie z Tobą zjadę - rzekła do niej, wchodząc pierwsza na koło, żeby móc się dobrze usadowić, pomógł jej przy tym jakiś przystojny koordynator tej całej atrakcji. Czekała tylko na swoją parę.
- Mam nadzieję, że jakiś rekin nagle nas nie zaatakuje
Kiepski żart..

eyre renshaw

[Ines Villeda]

Z racji tego, że na liście atrakcji tylko dwie znajdowały się w mieście, Ines i Fran postanowiły udać się na kolejkę wodną, żeby później móc na spokojnie popłynąć na imprezową wyspę, gdzie Cyganka miała okazję być już z Césarem, jednak wtedy zaliczali zupełnie inne rozrywki. Swoją drogą, z zarówno z Arreolą w wersji męskiej, jak i w wersji damskiej bawiła się naprawdę wspaniale. Jej facet miał fajną siostrę, musiała to przyznać. Chyba lepszej przyszłej szwagierki nie mogła sobie wymarzyć.
- Chcesz siedzieć z przodu, czy z tyłu? - zapytała, zrzucając z siebie kieckę. Skoro miały później płynąć statkiem, fajnie byłoby mieć na sobie coś suchego, a nie po to założyła odstrzałowe, czarne bikini, żeby nie móc się w nim zaprezentować. - Siadaj z przodu. Jesteś niższa, będziesz lepiej widzieć - powiedziawszy to, wpakowała się do podwójnego pontonu, czekając aż Fran do niej dołączy.
Oczywiście, że w dalszym ciągu chciała drążyć temat Delgado, ale ostatecznie postanowiła odpuścić. Nie zamierzała naciskać, przecież przyszły tutaj, żeby dobrze się bawić, a nie rozmawiać o swoich facetów, którzy chyba dalej darli koty, a Cèsar nie mógł pogodzić się z faktem, że jego młodsza siostra czuła coś do jego najlepszego przyjaciela. Cyganka miała do tej relacji zupełnie inne podejście. Wiedziała, że Francisco to dobry facet i lepiej, żeby spotykała się z nim, niż z jakimś frajerem. Jeśli mężczyzna potrafił ją uszczęśliwić, nie było żadnych obaw do niepokoju. Umówmy się, gdyby Delgado w jakikolwiek sposób skrzywdził Francescę, miałby do czynienia nie tylko z Cèsarem, ale również z samą Villedą. A to tej drugiej powinien bać się znacznie bardziej.

Francesca Arreola-Reeves