[Hope Valley]

eventKurs samby

W tej lokacji możesz zdobyć jedną odznakę:
kręcę bioderkami na kursie samby

Napisz przynajmniej trzy posty fabularne o długości minimum 1500 znaków i zgłoś się po odznakę w odpowiednim temacie.

[Francesca Arreola-Reeves]

#11

Wydarzenia miejskie, serio Ines? W normalnych okolicznościach Franka raczej nie dałaby się namówić na takie atrakcje, ale aktualnie to dało jej się wcisnąć absolutnie WSZYSTKO. No tak mają ludzie, którzy obściskują się na kuchennym blacie z Francisco Degaldo. Stan Franki był zupełnie zrozumiały. Wyglądało to tak, że wszystkie suwaczki z jej ekspresywnymi cechami charakteru zostały wystrzelone w kosmos, a entuzjazm wręcz z niej kipiał. Motywacji do wszelkiego działania miała pod dostatkiem, a z tego zadurzenia to miała wrażenie, że nie chodzi, a unosi się kilka centymetrów nad ziemią. Szkoda, że nie widziała miny Ines, gdy na jej nieśmiałą wiadomość z propozycją skorzystania z atrakcji na imprezie miejskiej, Franka odpowiedziała milionem wykrzykników i emotikonek.
- Najpierw sambę, chodź! – Francesca zachowywała się trochę jak dziecko na wesołym miasteczku, ale stawiała drinki i większość atrakcji, więc Cyganka nie miała co narzekać. W końcu przyszedł przelew od sponsora cyklu o kulcie zdrowia w serialach dla milenialsów, więc Arreolę było stać. Ciągała Ines od atrakcji do atrakcji, aktualnie zatrzymując je przy stanowisku, gdzie uczono tańczyć sambę.
- Słucham, co? - stanęła jak wryta gdy spróbowała ogarnąć kocie kuchy miłej pani prowadzącej i muzykę jednocześnie. Halo, to ma iść razem w parze? Za dużo zmiennych. – Aaaa, Ines, pomóż mi. – wyjęczała, patrząc jak Cyganka wywija. No tak, tańczy doskonale, kto by się spodziewał. Franka spojrzała na Villedę, która tańczyła lepiej niż instruktorka, na rzeczoną instruktorkę i tańczących wokół. Zwątpiła w swoją koordynację na chwilę, żeby potem potrząsnąć głową. No da radę, to na pewno nie jest takie trudne.

Ines Villeda

[Ines Villeda]

Kilka dni wcześniej wspaniale bawiła się z Cèsarem na imprezowej wyspie, ale było jej mało, więc wykorzystując fakt, że jej facet znów rzucił się w wir zleceń, postanowiła wyciągnąć w miasto jego młodszą siostrę. Lubiła Fran, świetnie spędzało się czas w jej towarzystwie, dlatego z samego rana wysłała jej wiadomość tekstową i zaproponowała wspólny udział w letnich rozrywkach. Tutejszy park rozrywki był nieco mniejszy od tego na wyspie, ale Cyganka i tak obawiała się, że zabraknie im czasu, żeby zaliczyć wszystkie atrakcje. Czuła się głupio, kiedy Francesca fundowała wejściówki i stawiała owocowe drinki, ale po którymś razie przestała już oponować, bo to było jak jakaś walka z wiatrakami, a mina dziewczyny nie znosiła już żadnego sprzeciwu.
Ochoczo przystała na kurs samby, przecież nie po to założyła krótką fikuśną kieckę, żeby nie pokazać możliwości podczas kręcenia biodrami. I trzeba przyznać, że kręcenie biodrami wychodziło jej naprawdę dobrze. Bez przesady, na pewno nie biła instruktorów na głowę, ale szybko łapała wszystkie kroki. Pochodziła z romskiej, bardzo muzycznej rodziny, gdzie śpiew i taniec był na porządku dzienny, a każdy zjazd rodzinny przypominał ogromną biesiadę.
- Co? Co się stało? - tanecznym krokiem podskoczyła do Fran i złapała ją za rękę. - No co tak stoisz? Zakochałaś się, czy jak? - zapytała, ale potem przypomniała sobie, że dziewczyna rzeczywiście była zadurzona w Delgado, dlatego cmoknęła, mrużąc przy tym ciemne ślepia. - Soreczka - zreflektowała się natychmiast i obróciła nią dwukrotnie. - To nic trudnego, daj się ponieść muzyce - poinstruowała ją, wykonując krok w przód, a potem dwa w bok. - I nie myśl za wiele, w tańcu się nie myśli - dodała, bo jej babcia od zawsze powtarzała, że tańczy się sercem i nogami, a nie głową. Głowę trzema mieć wtedy pustą i lekką, inaczej wszystkie ruchy staną się niezgrabne, pokraczne i totalnie bez sensu.

Francesca Arreola-Reeves

[Francesca Arreola-Reeves]

Gwoli ścisłości, Franca mała na sobie równie fikuśną kieckę. Nie omieszkała zrobić sobie w niej zdjęcia i wysłać Frankowi. Sama przeciągała stan napięcia, gdyż jeszcze nie zerknęła na jego odpowiedź. Hormony, które w niej buzowały musiały jej chyba już wychodzić uszami. Nie pomyślałaby nigdy, że da się tak ocipieć ze szczęścia i chuci. Ciałem więc była z Ines dając sobie namalować coś henną na przedramieniu i ucząc się wyplatać tratwę, czy cokolwiek w czym brały udział, głową i waginą była jednak zupełnie gdzie indziej.
Pewnie właśnie dlatego nie szło jej najlepiej na kursie samby. Próbowała co prawda jednocześnie naśladować instruktorkę, jednocześnie nie gubiąc rytmu dodawać coś od siebie, ale jak tylko udało jej się ładnie zarzucić bioderkiem, myślała o człowieku, przed którym zarzucałaby nie tylko bioderkiem. Wtedy czerwieniła się i gubiła rytm.
- Czy jak. – odpowiedziała cwanie, chcąc zyskać na czasie. Myślała gorączkowo co w ogóle Ines powiedzieć. Doszła do wniosku, że Cyganka i tak jest w to wszystko zamieszana.
- No chyba ze wzajemnością. – powiedziała, a wiele wysiłku kosztowało ją, żeby zrobić to płynnie, na jednym wydechu, nie jąkając się i nie przewracając o własne nogi. Nie zaczerwienić jej się nie udało. Można mieć wszystko, ale nie wszystko jednocześnie. Uwagę o tańcu Franka przyjęła z „Yhmm” na odczepnego. No ona przecież to wiedziała, gorzej było z wykonaniem.
Była świadoma, że jej lakoniczne stwierdzenie dotyczące rozwoju relacji z Frankiem wywoła milion pytań ze strony Villedy i już na początku mogła coś więcej powiedzieć, ale po pierwsze nie chciała od razu opowiadać wszystkiego, po drugie chwilowe zawstydzenie odebrało jej mowę. Na szczęście dzięki temu nie skupiała się za bardzo na krokach co jej pomogło i jej taniec zaczął wyglądać nawet przyzwoicie.

Ines Villeda

[Ines Villeda]

Ines zawsze była zamieszana w coś, w co wcale zamieszana być nie chciała. Wiecznie znajdowała się w jakiś epicentrum, wydarzeń, chociaż jej udział w nich nie był nikomu potrzebny. Podobnie wyglądała sytuacja z problemami, które same, w cudowny sposób, lgnęły do Ines, choć nigdy o nie nie prosiła. To chyba przez te jej cygańskie uroki i jak na prawdziwą wiedźmę przystało, miała magiczne moce. Szkoda tylko, że takie totalnie bez sensu.
Położyła rękę na ramieniu Fran, żeby gibać się z nią w tym samym tempie i nie poplątać kroku, ale jej słowa zmusiły Villedę do przystania w miejscu. I tak sobie zastygła w bezruchu, próbując coś wyczytać z twarzy dziewczyny, która uciekała gdzieś wzrokiem w bok.
- Co? - zapytała z głupkowatą miną, bo nie do końca dotarło do niej to, co przed chwilą usłyszała. Może miała jakieś omamy? Może to już ten wiek, albo zaczynała słyszeć dziwne głosy w głowie, co mogło oznaczać nic innego, jak schizofrenię? - Mówisz poważnie?! - powiedziała z niemałą ekscytacją i chyba trochę za głośno, dlatego kilka osób spojrzało w ich kierunku, na co Ines machnęła tylko ręką. Niech lepiej zajmą się swoimi sprawami, a nie wścibiają nos w nieswoje sprawy, kiedy tutaj działa się taka niesamowita dyskusja. - Ale jak to? Co się wydarzyło? - no teraz to Francesca musiała jej wszystko opowiedzieć. WSZYSTKO. Nie miała innego wyjścia, skoro sama zaczęła już puszczać parę z ust.
W tej całej euforii Cyganka podskoczyła kilkakrotnie, wykonując jednocześnie jakieś bliżej nieokreślone wymachy nogami, aż w końcu wróciła do poprzedniej pozycji.
- Zamierzacie powiedzieć Cèsarowi? - zapytała już z nieco poważniejszym wyrazem twarzy. Dobrze wiedziały, jakie podejście miał starszy Arreola do tej relacji. Ines wiedziała, że to tylko kwestia czasu, żeby przywykł do nowej sytuacji. Musiał się oswoić, a do tego nie wystarczył jeden dzień. Ba, możliwe, że w jego przypadku nie wystarczy nawet miesiąc, ale w końcu dojdzie do siebie.

Francesca Arreola-Reeves

[Suzie Cervantes]

#9

Nie żeby coś, ale jednak ten kurs dla mnie oraz Lisbeth będzie czymś prostym. Nie znam bardziej wysportowanych dziewczyn w okolicy, a za nim obie wybierzemy się w coś bardziej szalonego, to jednak kurs będzie dobrym pomysłem. Mam nadzieje, ze nie zrobię z siebie jakieś idiotki przy swojej koleżance, inaczej będzie mi na serio głupio.
- Zaczniemy chyba od tego, nie? - Spytałam się czarnowłosej, wiążąc swoje włosy w kucyka. Nie lubię kiedy są rozpuszczone, zwłaszcza jak mam tańczyć lub czegoś się uczyć. - Małymi kroczkami zaliczymy wszystkie atrakcje, tylko nie wiem co dać na sam koniec - Koło a może rollercoaster? No właśnie, ale dobra tam wyjdzie to wszystko w praniu. Teraz liczy się taniec, zabawa oraz dobre oko do zapamiętania tego wszystkiego, co pokaże nam główna para prowadzących ten kurs. Jednak patrząc po wszystkich, jednym szło to dobrze a innym wręcz przeciwnie. Czy ja jeszcze widzę jakieś papierki, potwierdzające udział w tym wszystkim? Cóż dziwne, ale nie będę tego jakoś komentowała.
- Nigdy nie sądziłam, że będę brała w takim czymś udział. A ty Beth? - Ale to i tak lepsze, niż nasza praca. Tutaj chociaż nie wyleje na kogoś kawy czy coś. Najwyżej wpadnę oraz stanę komuś na nogę. Takie życie, takiej buły jak ja. Obserwowałam przez chwilę ludzi, kiedy zrobiło się odrobinę więcej miejsca weszłam na ten parkiet, zrobiony z położonych jedynie tako desek. No cóż ciekawie, ale co się chce skoro to kurs który mało kosztuje, a zajmuje dosłownie pół godziny, masz godzinę? Zmarszczyłam czoło widząc, jak jakaś starsza babcia próbowała powtórzyć kroki, aby jednak zaliczyć swój kurs. Gdybym to prowadziła, dałabym sam już papierek za odwagę. Bo jednak w takim wieku tak się poruszać, to jednak coś. A za jakieś pięć minut, zaczyna się nasza kolej nauki tego wszystkiego.

Lisbeth Fletcher

[Lisbeth Fletcher]

3.

Naturalnie wolałaby siedzieć w domu, albo na sali treningowej. Wychodzenie do ludzi ją przerastało, nie czuła się w tłumach pewnie i obawiała się, że nie jest najlepszym towarzystwem do dobrej zabawy. Tylko, że z drugiej strony bardzo ceniła sobie ich przyjaźń z Suzie i chyba nigdy by jej nie odmówiła. Właśnie dlatego tutaj była, mówiła sobie, że dla blondynki, kiedy tak naprawdę to jej były potrzebne podobne atrakcje. Cieszyła się jednak, że przyjaciółka bierze pod uwagę jej opinię i na wstępie wybrała dla nich coś, co można nazwać zabawą z ich "podwórka".
- Taniec jest spoko - skinęła głową, nie dbając o to, że jej wypowiedź ani nie była odkrywcza, ani jakaś ciekawa. Nie mniej jednak faktycznie poruszanie się do muzyki stanowiło dla niej przyjemną formę spędzania czasu. Wyszła więc za przyjaciółką na parkiet, spoglądając na mijanych przez siebie ludzi, ale unikając kontaktu wzrokowego, tak z przyzwyczajenia. Nie lubiła rzucać się w oczy, sama też złapała włosy w kucyk i była już gotowa do przystąpienia do kursu. - Byleby coś przyziemnego - mruknęła jeszcze odnośnie tych atrakcji i uśmiechnęła się niepewnie. Nie zamierzała sprawiać problemów, ale zwyczajnie od tragicznego wypadku swojej przyjaciółki, bardzo bała się wysokości. Teraz jednak nie tym miała się przejmować, a krokami, do których jak przystało na ambitną dziewczynę, chciała się przyłożyć.
- Takie zabawy to też nie moja broszka - zgodziła się bez bicia z blondynką, wykonując kolejną sekwencję kroków. - Ale jest całkiem miło. Nawet jeśli nie mam swojej wstążki - zażartowała dość szybko, żeby Suzie nie pomyślała, że Lisbeth źle się bawi. Było wręcz przeciwnie i niezwykle ją cieszyło to, że mogła nieco czasu spędzić z przyjaciółką. - W ogóle to co u ciebie? Działo się coś ciekawego? - zapytała też od razu, bo mistrzem podtrzymywania rozmów to ona nie była, ale mimo to próbowała.

Suzie Cervantes

[Suzie Cervantes]

Może to wszystko nie jest jakoś zbytnio fajne, ale chociaż papierek będzie. Ale znając życie totalnie nie będzie on potrzebny nam do życia i na tym wszystkim to się skończy. Westchnęłam, kiedy nie mogłam zrobić takiego samego kroku jak tamta babka, jednak to nie będzie tak łatwo szło, niezadowolenie pojawiło się na mojej twarzy. Chociaż jak na razie taniec to jedynie początek, potem może być jednie gorzej lub lepiej. Tego to w sumie obie nie wiemy, ale że jestem optymistką zakładam dla nas jakaś fajną zabawę. - Nie wiem czy takie znajdziemy, chyba że basen z kulkami się liczy - Zwróciłam na to uwagę, bo większość atrakcji składała się jedynie z kół, zjeżdżalni oraz wody. No i ten basen pełen kulek, gdzie bardziej przychodziły rodziny ze swoimi dziećmi. Jednak kto powiedział, że tylko one mogą tam się bawić? No właśnie, więc to taki stereotyp. Nie raz dorośli bawili się w takich miejscach, ale czy nie z powodu przegranego zakładu lub czegoś podobnego? Oh dobra, nie ważne już.
Okręciłam się i przyjrzałam się jak idzie Beth. Szło jej lepiej niż mi, ale to wina tego że byłam rozproszona. Jednak i tak byłam zadowolona z tego, że przyszła tutaj ze mną. Przecież mogła teraz robić coś zupełnie innego oraz mogłoby to być bardziej ciekawsze, niż takie kręcenie się do muzyki. Zdusiłam chichot widząc, jak babka obok nas prawie zaliczyła bliskie zbliżenie z ziemią.
- Przypomnę Ci, że obiecałaś mnie tego nauczyć. Może kiedyś połączymy to razem? - Zaproponowałam, ale jednak nie chce niszczyć czegoś co ona tak kocha, zwłaszcza że samba nie pasuje do tańca ze wstążką. Jednak dla mnie taniec to taniec, tylko jej był trochę trudniejszy i było trzeba bardziej się skupić, była niczym baletnica. - Nope, normalnie zwykła normalka. A kolega z pracy, Harry chociaż jest w naszym wieku zachowuje się jak staruszek. Szkoda że nie pracujemy razem, miałabym z kim plotkować. Bo z nim się nie da - Skrzywiłam się na swoje słowa, naprawdę mało działo się u mnie. Byłam niczym bułeczka, która nie dość że jest leniwa to dodatkowo mocno niewidoczna dla innych, ale w takich momentach cieszył się, że mam takie koleżanki jak Lisbeth, Mia lub Delilah.
- A jak u Ciebie? Na pewno lepiej niż u mnie! - Okręciłam się, aby dotrzymać tępa innym osobą z naszej grupy. Na serio słabo mi szło, ale no cóż trudno liczy się jednak zabawa.

Lisbeth Fletcher

[Francesca Arreola-Reeves]

Francesca natomiast trzymała się tego, że zawsze lepiej patrzeć na to jak ktoś wpierdala się w kłopoty niż brać w nich udział, więc bardzo próbowała zawsze stać z boku. Ale gorące zapewnienia to jedno, a rzeczywistość drugie. Jakimś cudem angażowała się w dziwne przedsięwzięcia, później bardzo tego żałując. Powtarzała, że woli sobie spokojnie zajmować się swoim życiem, niż za przykładem jej rodziny, wściubiać nos w życie innych. No ale genu nie wydłubiesz. Arreolowie byli mistrzami w komplikowaniu sobie życia, a Francesca wcale nie była inna, chociaż tak lubiła o sobie myśleć. Ostatnie dwa tygodnie były idealnym przykładem. Dawno nie odstawiła takiego cyrku, musiała to przyznać. Chociaż już na całe to zajście patrzyła z większego dystansu, to nadal żywe były w niej te emocje odrzucenia, złamanego serduszka i skompromitowania się w oczach Franka, Ines i Czarka.
Tymczasem świetnie się bawiła oglądając reakcję Ines na jej słowa. Wywijała sobie coraz sprawniej na parkiecie, jednocześnie patrząc jak w Villedzie kotłuje się pewnie milion myśli i emocji.
- No dla mnie to też była niespodzianka, nie patrz tak na mnie. – powiedziała jakby od niechcenia. – Zaczęło się od tego, że przypadkowo zobaczyłam go nago gdy na przypale znalazłam się w jego domu. Nie byłoby mnie tam, gdyby nie mój durny brat. Ej, a może właśnie genialny? – dopiero do niej dotarło, że gdyby nie Cesar, to możliwe że sytuacja między nią a Delgado tak różowo by nie wyglądała. Teraz ona z kolei przystanęła na chwilkę pod wpływem olśnienia. – Dzięki Cesarowi obściskiwałam się z Frankiem na kuchennym blacie! – wykrzyknęła i zawirowała kilka razy wokół własnej osi, wyrzucając w górę ręce i patrząc w niebo. Śmiała się przy tym radośnie. W końcu wróciła do neutralnej pozycji, i chwilę jej zajęło żeby ponownie odnaleźć Cygankę w tłumie.
- No kiedyś owszem, na razie chyba nie ma takich planów. – odparła zdyszana i ze zwichrzonym włosem. Nie myślała jeszcze w ogóle o tym jak to wszystko Czarkowi przedstaw. Prawdę mówiąc nie rozmawiała z nim od czasu incydentu na plaży. Nie czuła się z tym dobrze, szczególnie po ostatnim spotkaniu z Francisco. W tej chwili brak kontaktu z bratem zaczął ciążyć jej jeszcze bardziej.

Ines Villeda

[Ines Villeda]

Tutaj nie mogła się zgodzić z Fran, bo uważała, że jej starszy brat był mistrzem prześlizgiwania się przez życie. César nie lubił niczego sobie utrudniać i niespecjalnie przejmował się konsekwencjami. I mimo że z ich dwójki, to Ines nie miała w sobie krzty odpowiedzialności, wielokrotnie musiała ściągać go na ziemię, kiedy odpływał w swoich zamysłach za daleko.
- W takim razie koniecznie powinnaś mu podziękować - Ines zaśmiała się, przeskakując z nogi na nogę. - Albo może lepiej nie, będziesz miała ku temu jeszcze niejedna okazję - wszystko w swoim czasie. Może lepiej, żeby starszy Arreola żył na razie w nieświadomości. Im mniej wiedział, tym lepiej sypiał, a Cyganka dobrze wiedziała, jak kończył się u niego nadmiar zakodowanych informacji. Przekonała się o tym ostatnio, kiedy spuścił łomot Gabrielowi, który był chłopakiem Villedy sprzed jakichś dwóch lat. Nie, lepiej było nie mówić mu o wszystkim, przynajmniej nie od razu, tak było bezpieczniej.
- Będziemy sobie chodzić na podwójne randki? - na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. - Wyobraź sobie tylko te wspólne wyjazdy! Chciałabym znów polecieć do Europy. Delgado ma duży dom w Barcelonie, wiesz? Ogromny! I ma tam bardzo wygodne łóżka. I stół. I wannę - Ines mogłabym tak wymieniać bez końca, bo chyba nie było miejsca w lokum Francisco, w którym nie kochała się z Césarem. Rozmarzyła się przez moment, ale nie trwało to długo. Szybko uświadomiła sobie, że Francesca i Delgado oficjalnie nie tworzyli jeszcze pary. Chyba. A może jednak?
Swoją drogą, naprawdę taki wyjazd byłby czymś niesamowitym. Och, koniecznie będzie musiała z nim o tym porozmawiać, jak już oswoi się i zaakceptuje, że jego młodsza siostra spotyka się z jego najlepszym przyjacielem.
Cyganka zabujała biodrami, odgarniając z czoła kilka niesfornych kosmyków włosów, żeby po chwili przystanąć i skrzyżować sobie ręce na piersiach.
- Dalej nie rozmawiacie? - w tym miejscu miała na myśli relacje między rodzeństwem. Doskonale rozumiała te nieporozumienia, przecież miała wiele sióstr i braci, z którymi nieraz kłóciła się o mniej lub bardziej istotne rzeczy. Tak to już z rodzeństwem bywa i nie można tego przeoczyć.

Francesca Arreola-Reeves

[Francesca Arreola-Reeves]

No dobrze, może i tak, ale kończyło to wszytko się i tak obitą mordą albo spalonym kamperem, więc co to za różnica?
Francesca musiała się zgodzić z Ines. No, będzie jeszcze czas na takie podziękowania. Na przykład za kilka lat, kiedy Czarkowi ostatecznie przejdzie wkurw na ten cały ambaras. Tymczasem trzymała buzię na kłódkę i nie zamierzała się do brata odzywać jeszcze przez jakiś czas. Mimo, że nie było jej z tym całkiem wygodnie, to nie miała ochoty na mierzenie się z Cesarem. Jeszcze nie teraz, później na pewno przyjdzie na to czas. Uśmiechnęła się tylko, zgadzając się ze słowami Ines i próbując machania ramionkami, który to ruch był dla niej zupełnie nowy.
Francesca w pierwszej chwili zareagowała krótkim śmiechem. W drugiej zaś dotarło do niej, że jej plany uwzględniające Franka nie były jeszcze tak odległe. Mimo ostatniego pocałunku u niego w domu i hormonom, które w niej buzowały przecież nic nie było pewne. Te racjonalne myśli, normalnie bardzo żywe i mocne w umyśle Arreoli, teraz tylko nieśmiało przebijały się przez burzę szczęścia pod postacią głosików „niczego sobie nie obiecaliście, głupia pipo”, „on nie jest kurwa nawet twoim chłopakiem jeszcze”. Zbywała je bez problemu, jednak słowa Ines wywołały w niej dysonans, dzięki któremu owe głosiki zyskały więcej miejsca. Arreola potrzebowała chwili, żeby to wszystko przetrawić. Wyobraziła sobie tę willę, radośnie ignorując podwójne randki i wrócił jej optymizm.
- Byłoby świetnie, Ines, ale wszystko w swoim czasie. – uśmiechnęła się tajemniczo, znowu wykonując obrót. Próbowała zachowywać się, jakby właśnie takie plany, całe to miłosne szaleństwo i całowanie się na kuchennym blacie były dla niej normalne. No ale nie były i raczej po France było widać, że tak samo się ekscytuje co obawia. Owszem, lęk dobrze przysłaniała okazywaniem pozytywnych emocji, ale wprawne oko zauważy, że tak samo drży ze szczęścia jak i z niepewności. – Ale cholernie się cieszę, wiesz? – wyszczerzyła zęby w uśmiechu kręcąc biodrami. Co miała poradzić, że właśnie tak było?
- Nie. -odpowiedziała krótko, bo co miałaby więcej dodawać? Na razie sprawa z Cesarem była prosta. Nie odzywała się do niego i patrzyła co będzie dalej.
Oddaliła się na chwilę w tańcu od Cyganki, dając sobie czas i miejsce na chwilę przemyśleń. Nie trwało tak długo, bo okazało się, że z burz myśli i emocji niewiele umie na tę chwilę wyłapać. Trudno, najwyżej nie prześpi znów połowy nocy. Wróciła do Ines szybko, nie chcąc trwale stracić jej z oczu.

Ines Villeda

[Grace Warren]

Joseph Warren

Osuszyła się ręcznikiem. W drugi, mniejszy, owinęła mokry strój kąpielowy, który zdjęła z siebie po wejściu do przebieralni. Nie zaprzątała sobie głowy wysuszeniem włosów, wyłącznie rozczesała je i pozbyła się kołtunów. Na dworze, wyschną w mniej niż godzinę.
Pachniała chlorem, Joseph także. Czekał na nią na zewnątrz, Grace chwyciła jego dłoń i razem odnieśli niepotrzebne już torby do samochodu. Zjechali łącznie pięć razy, za każdym, Grace cieszyła się tak samo jak w momencie pierwszego odepchnięcia się prosto w dół krętego tunelu. Gdy więc na nowo zagłębiali się w atrakcjach parku rozgrywki, było już późne popołudnie. Woda podsycała głód, zwłaszcza, gdy jadło się za dwoje; usiedli przy piknikowym stole z rożkiem pełnym chrupiących, belgijskich frytek. Właśnie fakt, że te wręcz ociekały fryturą, sprawiał, że smakowały najlepiej. Grace chrupała jedną po drugiej, maczając najpierw kawałki spieczonego ziemniaka w sosie ranczerskim. Podzieliła się z Josephem, o ile tylko miał ochotę. Jeśli niekoniecznie, tym lepiej - więcej dla niej!
Pospacerowali wśród basenów, w których taplały się szczęśliwe rodziny. Dłuższą chwilę stali pod domem strachu, z którego dochodziły krzyki oraz zawodzenia. Spojrzała na profil Josepha, zastanawiając się, czy było to miejsce, do którego miał ochotę wejść.
- Bałbyś się? Tam, w środku? - wskazała na stary, upiorny dwór. Grace szczerze wątpiła, że cokolwiek - i ktokolwiek - mógłby ją w środku przestraszyć. Momentami do bólu analityczny umysł, nie pozwalał wyobraźni rozwinąć skrzydeł.
Skręcając w jedną z kolejnych i licznych alejek usytuowanych pomiędzy karuzelami, do ich uszu doszły gorące, latynoskie rytmy. Instruktor liczył głośno raz i dwa! Raz i dwa! kręcąc bioderkami w sposób, który mógłby zawstydzić niejedną, próżną kobietę. Pod naporem zaintrygowanego spojrzenia mężczyzny, pokręciła przecząco głową. Wiedział, że taniec nie był jej żywiołem. Z drugiej strony, wiedział przecież, jak ją podejść. Za które, wrażliwe struny pociągnąć. Sceneria zdecydowanie działała na jego korzyść, słońce chyliło się ku zachodowi, oblewając tańczących na parkiecie swoją ciepłą poświatą.