[Gabrielle Wheeler]

#14 + Outfit

Wieczorne spacery były świetnym sposobem na problemy ze snem. Nie było niby jeszcze aż tak późno, ale ona czasem lubiła się wcześnie położyć, żeby od samego rana mieć mnóstwo siły do pracy jak tylko wróci z porannego biegania. Była pracoholiczką, bo całe jej dni były wypełnione ćwiczeniami i sprawami dotyczącymi kanału i innych zleceń. Rzadko kiedy znajdowała chwilę czasu na taki prawdziwy odpoczynek przed telewizorem z chipsami i lampką wina, chociaż i tak nie był to jej ulubiony sposób na spędzanie wolnego czasu. Lubiła aktywny odpoczynek, dlatego zamiast leżeć w łóżku i jakoś się uśpić nudnym serialem czy zaczętą ostatnio książką zdecydowała się właśnie na spacer. Miała to być spokojna rundka po okolicy i powrót do domu do łóżeczka. Nawet nie wiedziała jak bardzo się myliła.
Przechadzała się powoli różnymi ulicami miasta, spotykając czasem grupki imprezowiczów zmieniających klub z jakiegoś powodu. W sumie dawno nie była na imprezie, a Mia i tak miała ostatnio dla niej coraz mniej czasu, więc może powinna wyciągnąć Kaia z domu? No bo ile życia można tracić siedząc przed komputerem? Jak on chciał kogoś poznać grzebiąc w różnych kodach? Jeszcze jakby miał apkę randkową to w porządku, ale on nawet nie próbował. Koniecznie trzeba to zmienić, żeby nie zestarzał się w samotności, kochając jedynie swój komputer.
Z zamyśleń wyrwał ją czyiś głos. Wtedy też zdała sobie sprawę, że zawędrowała do parku, który teraz wydawał jej się dziwnie straszny.
— Nie słyszałaś, cukiereczku? Pytałem czy się zgubiłaś? — zapytał jakiś koleś, a jego kolega zaśmiał się bezczelnie. Było widać, że są pod wpływem alkoholu i wolała nie mieć z nimi do czynienia. Zwłaszcza teraz, kiedy nie miała ze sobą torebki z gazem łzawiącym.
— Właśnie idę do przyjaciela. Proszę się nie martwić, dam sobie radę. — zapewniła, nerwowo rozglądając się dookoła, ale jak na złość nikogo więcej w parku nie było. Przeklęła w myślach i starała się iść dalej, nie zwracając uwagi na idących za nią mężczyzn, ale jeden z nich postanowił złapać ją za ramię, zmuszając tym samym do zatrzymania się.
— A może skoro już tu jesteś pomożesz nam w jednej sprawie. Obiecuję, że jak tylko skończymy damy Ci spokój. Nawet nie zauważysz kiedy minął czas. — mówił, próbując zaciągnąć ją w pobliskie krzaki, a jego kolega sprawdzał czy nikt ich nie obserwuje.
— Nie ma mowy! Puść mnie bo zacznę krzyczeć! — odrobinę podniosłą głos, próbując wyrwać rękę z jego uścisku na co on gwałtowniej szarpnął jej ramię.
Teraz żałowała, że poszła na ten cholerny spacer. Może jednak telewizja i chipsy to nie był taki zły pomysł?

Aaron McKay

[Aaron McKay]

ubranie

Aaron uwielbiał spacery. Nie miało dla niego znaczenia, czy przechadzał się wcześnie rano, zanim jeszcze poszedł do pracy, czy późnym wieczorem, kiedy z niej wracał. Zdarzało się nawet dość często, że wychodził z domu w nocy, nie mogąc zasnąć. Toben, który niemal zawsze mu towarzyszył, nigdy nie miał nic przeciwko, zadowolony, że ponownie może się wyszaleć, za co za tym idzie, dostać swój ulubiony smakołyk w postaci ciasteczka. McKay nie znał chyba drugiego tak cwanego zwierzaka, który wykorzysta każdą możliwą okazję, na dodatek w sposób dość inteligentny, byleby tylko zjeść przysmak.
Zapiął psu smycz, darując sobie kaganiec. Było ciemno, mało ludzi, a na dodatek jego zwierzak nigdy nie był agresywny, więc jeśli tylko policjant nie wyda mu odpowiedniego polecenia, nie było szans, aby kogokolwiek lub cokolwiek zaatakował.
Odetchnął głęboko, rozkoszując się przyjemnym powietrzem. Wieczorami temperatura była idealna, bo nie było słońca, które potęgowałoby odczucie ciepła. Jak tu odmówić sobie w takim razie podobnej, odświeżającej wyprawy?
-To jak Toben, pobiegniemy? - uśmiechnął się do psa, spuszczając go ze smyczy. Niech się serio trochę wyszaleje, to i on będzie miał znacznie lepszy sen.
Pobiegli obaj, chociaż trzeba przyznać, że z ich dwójki znacznie lepszą sprawność miał właśnie pies. Kto wie, może kiedyś McKayowi uda się do przegonić, ale na chwilę obecną nie było szans.
Kiedy wbiegli do parku, trochę zwolnił. Musiał złapać oddech, bo pomimo pracy w terenie i częstego chodzenia na siłownię, męczył się jak każdy inny człowiek.
Odetchnął kilka razy głęboko, a wtedy nastała cisza, w której usłyszał nieznacznie podniesiony głos kobiety dobiegający z całkiem bliskiej odległości. Jako, że intuicja niemal nigdy mężczyzny nie zawodziła, postanowił to sprawdzić. Może to tylko zwyczajna sprzeczka, ale lepiej mieć czyste sumienie. Tym bardziej, jeśli okolica nie była zbyt korzystna dla przedstawicielek płci pięknej.
Kilka kroków i już wiedział, że coś jest nie tak. Wystarczyło spojrzeć, jak dwóch jegomości zastępowało drogę dziewczynie, przy czym jeden ciągnął ją w stronę znacznie bardziej odosobnioną.
-Ej! Dla własnego bezpieczeństwa ją zostawcie - krzyknął. Zagwizdał, a Toben pojawił się przy nim, warcząc mało przyjemnie. Nawet on wyczuł, że nadciągają kłopoty. Dwóch na dwóch, w razie czego walka będzie sprawiedliwa. A czy wyrównana? Mało prawdopodobne, chociaż McKay wiele razy przekonał się, że po pijanych można się spodziewać wszystkiego.

Gabrielle Wheeler

[Gabrielle Wheeler]

Ile razy wybierała się na wieczorny spacer czy bieganie nigdy nie natrafiła na taką sytuację. Na ogół ludzie ją ignorowali albo po prostu grzecznie się witali, co niektórzy poznawali ją przez działalność w internecie i zamieniali kilka słów, ale to tyle. Zawsze czuła się bezpiecznie, nawet jeśli była ubrana dość frywolnie, ale niezależnie ile skóry pokazywała nikt nie miał prawda jej dotykać czy uważać tego za zaproszenie do seksu. Niestety, ale pijani ludzie nigdy nie rozumieli sygnałów i uważali, że mogą sobie pozwolić na wszystko stąd ta sytuacja.
— Krzycz sobie do woli kochanie, bo i tak nikt Cię nie usłyszy. Nie martw się, szybko skończymy i będziesz mogła wrócić do domu. — szepnął jej do ucha jeden z nich, a zapach alkoholu z jego ust drażnił jej nozdrza. Jej ręce wciąż były skrępowane i miała trudność z wyrywaniem mu się. Poza tym nawet jeśli udałoby jej się uwolnić drugi mężczyzna rzuciłby się za nią w pogoń. Czy jako trzeźwa miałaby jakieś szanse z wyższym od niej mężczyzną? Nawet jeśli chciała spróbować to i tak była zbyt roztrzęsiona całą tą sytuacją, że jedyne co mogła zrobić to zapierać się nogami przed zaciągnięciem w krzaki.
— Nie rozumiesz po ludzku? Nigdzie z wami nie idę! — pisnęła, a tamci zaśmiali się komentując jaka jest urocza i będą się z nią dobrze bawić.
Słysząc zupełnie obcy głos odwróciła się gwałtownie w jego stronę i zobaczyła wysokiego mężczyznę z psem, który warczał na pijanych osobników. Odetchnęła z ulgą, że ktoś się nią zainteresował, bo znieczulica w obcych ludziach była czasem przerażająca, a potem takie osoby najgłośniej komentowały jak to ktoś powinien zareagować w takiej sytuacji. Póki jednak trzymali ją przy sobie nie poczuła się bezpiecznie. Była jeszcze szansa, że włączy się im agresor i przegonią jej bohatera i skończy z nimi w krzakach, nie mogąc nawet wezwać pomocy.
— No i czemu przerywasz nam zabawę, koleś? Zabieraj kundla i szukaj panienki gdzie indziej, bo ta jest nasza. — warknął ten drugi, zasłaniając jej widok, a ten co ją trzymał zacisnął mocniej ręce na jej ramionach. Jak nic będzie miała po tym spotkaniu siniaki i uraz do końca życia przed wieczornymi wyjściami w samotności. Może też powinna zainwestować w psa jeśli z tego wyjdzie cała i zdrowa?

Aaron McKay

[Aaron McKay]

Aaron nigdy nie rozumiał (prawda była taka, że nawet nie starał się tego robić, bo dla niego nie było żadnego wytłumaczenia podobnego zachowania), a już z pewnością nie tolerował takiego zaczepiania kobiet. Uważał, że to było poniżej godności, jak również poza jakimikolwiek zasadami moralnymi. Jakim więc okazałby się człowiekiem, gdyby nie zareagował, przechodząc obojętnie. Nawet, jeśli faktycznie miało okazać się, że to jedynie spór znajomych, będzie spokojniejszy jako człowiek, że zareagował.
Tym bardziej gratulował sobie podejścia do grupki w chwili, w której przekonał się, że tych dwóch typów zwyczajnie nagabywało dziewczynę, ciągnąc ją w mało przyjemne rejony. W taki, w których nie byłoby ich tak dobrze widać jak teraz.
Automatycznie coś się w nim napięło. Nigdy nie postąpiłby tak jak oni i aż go kurwica strzelała, że podobne osobistości śmiały się nazywać mężczyznami. Gnidy, właśnie tak mógłby ich co najwyżej określić. Nie było mowy, aby zaliczył ich do tej samej grupy, w której on się znajdował.
Położył dłoń na grzbiecie Tobena, któremu zjeżyła się sierść. On wiedział, bo tak szkolił go McKay.
-Zabawę? A co, jeszcze mi powiesz, że ona jest waszą zabawką, hę? I uprzedzam, lepiej bacz na słowa - skomentował. Był już w pełni gotowości. Znał ten typ i wiedział, że niewiele mu było potrzeba do bójki. Aaron nie miał zamiaru dać się ograć tylko dlatego, że nie zareagował za wczasu. Miał o tyle przewagę, że nie pierwszy raz musiał ścierać się z kimś, komu nie podobało się, że przerwał mu potencjalną “zabawę”. Czy to na imprezie, czy teraz, wszystko działo się podobnie.
-Toben - powiedział, gotowy wydać psu komendę, jeśli trzeba będzie.
-Tak się składa, że akurat ta jest moja, chociaż nie w tak ohydnym ujęciu, jak wam się wydaje. To moja przyjaciółka, więc z łaski swojej zabierzcie łapy, jeśli nie chcecie, żeby ktoś wam je połamał - skomentował, robiąc krok w ich stronę. Dwóch na jednego. Teoretycznie, bo on miał zęby czworonoga, który aż się rwał, żeby pogonić tę dwójkę. - Po dobroci, czy może mam was aresztować?

Gabrielle Wheeler

[Gabrielle Wheeler]

— No a nie? Zobacz jakaś śliczna. Tyle można z nią zrobić. A te usta co potrafią… No chyba się nam nie dziwisz, kolego? — powiedział mężczyzna, nie przejmując się groźbami, najpierw zahaczając palcem o jej dekolt, a potem przesuwając kciukiem po dolnej wardze. To było tak obleśne, że miała ochotę napluć mu w twarz.
— Precz z tymi obleśnymi łapskami, bo jak Ci je odgryzę to…
— Haha, jaka urocza. Bądź taka ostra jak się Tobą zajmiemy to może jeszcze dostaniesz nagrodę na koniec. — dodał typ, patrząc na nią z rozbawieniem. Ten drugi za nią oczywiście też się chichrał jak jakiś debil. Alkohol chyba kompletnie wyżarł im szare komórki, jeśli liczyli na dobrą zabawę. Nie będzie jakąś uległą suczką, bo sobie takiej zamarzyli. Chyba powinna była chodzić na te lekcje samoobrony, które jej proponowano.
Wyglądali na takich, którzy liczyli na szybkie dogadanie się z mężczyzną, by móc zrobić to co chcieli, ale tamten na szczęście nie dawał za wygraną. Ilu to ludzi często rezygnowało z pomocy, bo wystraszyło się dwójki pijanych facetów, którzy w takim stanie byli nawet nieobliczalni. I nawet nie wystraszyli się groźnego psa na którego widok ona pewnie uciekłaby na drugą stronę ulicy albo jeszcze dalej. Dopiero jego kolejne słowa zrobiły na nich wrażenie.
— Aresztować? — zapytał ten, który ściskał jej ramiona, a drugi spojrzał na niego jak na debila.
— Tak. Mój przyjaciel jest policjantem, nie mówiłam wam? — zapytała, udając głupią. Miała nadzieję, że dadzą się nabrać, chociaż nie miała pewności czy osobnik przed nią mówił prawdę.
— Stary, nie mogę znowu iść siedzieć. To nie jest tego warte. — powiedział, kręcąc głową i odsunął się, wypuszczając ją z uścisku. Gabi od razu postanowiła to wykorzystać i uciekła do mężczyzny z psem, ukrywając się za jego plecami. Drugi z pijanych gości nie był zadowolony z takiego obrotu spraw, bo chyba liczył na ostrą zabawę. Zwyzywał swojego kolegę od najgorszych, przywalił mu w twarz i zaczął uciekać, a drugi po chwili popędził za nią, żeby nie zostać aresztowanym. Czy to koniec?
— Boże… dziękuję. Gdybyś nie był w pobliżu, nie wiem co… by się stało… — wydusiła z siebie, obejmując się ramionami. Nagle jak już wszystkie emocje opadły zaczęła się trząść, bo dotarło do niej co mogło się stać, gdyby nie pomoc nieznajomego.

Aaron McKay

[Aaron McKay]

Gardził takimi mendami. Z całego swojego serca, które mimo wszystko było jednym z tych łagodniejszych, gardził nimi, czując pogardę za każdym razem, kiedy zdarzało mu się być świadkiem takowej sytuacji. Nie rozumiał, jakim cudem człowiek nie miał szacunku do drugiej osoby uważając, że jeśli tylko jest silniejszy, jak również ma przewagę liczebną, to wolno mu wszystko, pomimo sprzeciwu drugiej strony. Nie tak powinno wyglądać społeczeństwo. Czasami zastanawiał się tylko, czy to właśnie tacy ludzie byli najgorsi, czy jednak ci znieczuleni, którzy przechodzili obok, jakby nie było problemu. To też się zdarzało, poniekąd go przerażając.
Z racji tego, że nie lubił podobnego zachowania, nie miał najmniejszego zamiaru zostawiać dziewczyny samej. Nawet, jeśli faktycznie miał ich posłać do paki, przy okazji obijając trochę te parszywe mordy, nie odejdzie.
-Żebym ja się wami zaraz nie zajął. Chociaż Toben chyba jest lepszy w te klocki. To jak, który chce się dowiedzieć, co potrafią jego żeby? - zerknął to na jednego, to na drugiego. Jeśli trzeba będzie, pośle do nich psa i nie będzie miał żadnych wyrzutów sumienia. Nie, kiedy chodziło o dobro, godność i bezpieczeństwo niewinnej dziewczyny.
Zdawało się, że słowa, które wypowiedział w ich kierunku policjant, zaczęły z wolna docierać do typów. Może słowo areszt sprawiło, że chociaż trochę wytrzeźwieli i spojrzeli na sytuacją inaczej. Na to liczył Aaron, chociaż nie pogardziłby, gdyby dali się sprowokować.
Zasłonił ją bardziej, kiedy schowała się za jego plecami, mając przy tym pewność, że nic więcej jej nie grozi. Teraz jedynie bacznie przyglądał się osobnikom, jakby sprawdzając czy uciekną, czy jednak będą się bardziej stawiać.
-No już was tu nie ma - odpowiedział. Gdyby nie to, że aktualnie najbardziej liczyło się dobro dziewczyny, już dawno by się za nimi w pogoń rzucił. Tu jednak musiał myśleć już nie tylko o sobie.
Kiedy ostatecznie uciekli, obrócił się do panny.
-Nie powinnaś sama zapuszczać się w takie rejony, kiedy jest ciemno. Może to małe miasteczko, ale gnidy są wszędzie. Nic ci nie jest? - spytał, patrząc na nią z troską.

Gabrielle Wheeler

[Gabrielle Wheeler]

Czy jeśli ktoś ma za dużo szczęścia w życiu, musi zdarzyć się coś co to zepsuje? Jej życie ostatnio naprawdę było super i chyba nadszedł czas na małą dawkę pecha. Ale czemu tak? Czym sobie zasłużyła na to, żeby zaciągnąć ją w krzaki i potraktować gorzej niż pannę lekkich obyczajów, która przecież sama tego chciała, a Ci chcieli ją wziąć siłą. Może sypiała z kim popadnie, ale to nie znaczy, że taki seks też ją interesował. Wiadomo, jeśli miało się odpowiedniego kochanka mała dawka dominacji nie zaszkodziła nikomu, a nawet była bardziej podniecająca niż szybki seks pod kołdrą przy zgaszonym świetle, który był tak potwornie nudny, że każdemu facetowi zaczynającemu w ten sposób po prostu dziękowała i wychodziła. Może kiedyś jak znajdzie kogoś przy kim sposób nie będzie ważny, ale na razie chciała korzystać z życia, próbując różnych rzeczy.
Dobrze, że mężczyźnie i jego psu udało się przegonić tych pijaczków, którzy byli dosłownie o cal od zaryzykowania dla chwili dobrej zabawy. Poczuła się trochę pewniej ukrywając za jego plecami, ale wiadomo, że wszystko mogło się wydarzyć. A co jeśli mieliby w krzakach wsparcie? Tego wolałaby się nie dowiadywać na własnej skórze.
— Praktycznie co wieczór biegam po mieście i nic takiego się nie wydarzyło. Najwidoczniej nie zawsze może być tak idealnie… — westchnęła, obejmując się ramionami jakby to miało dać jej jakieś bezpieczeństwo. Cała ta sytuacja była dla niej nowa i gdyby trafiła w inne miejsce, gdzie już nikt by jej nie pomógł… prędko nie doszłaby do siebie. Niby była pewna siebie i mało co mogło wpłynąć na jej samopoczucie, ale tak mówił każdy, kto nie doświadczył czegoś takiego w swoim życiu. Może teraz pomyśli o kupieniu gazu pieprzowego albo lekcjach samoobrony, które mogłyby jej się przydać. Tam poznałaby kilka sposobów na wyrwanie się z takiego uścisku. — N-nie, nic… na szczęście do niego nie doszło, bo udało Ci się ich zatrzymać. Naprawdę jesteś policjantem czy to tania wymówka, która odstrasza pijanych typków? — zapytała, zerkając na mężczyznę, a potem na psa, który przestał już warczeć z powodu braku zagrożenia. Sama by się go wystraszyła, gdyby kiedyś podpadła osobnikowi przed sobą, bo psy potrafiły naprawdę zrobić komuś krzywdę.

Aaron McKay

[Aaron McKay]

Wewnętrznie odetchnął z ulgą, kiedy tamci dali sobie spokój. Znacznie bardziej wolał załatwiać sprawy właśnie w taki sposób, niż brać udział w potyczce, której dało się uniknąć z taką łatwością. A i Toben będzie miał spokojniejszą noc, bo chociaż z całą pewnością chciałby sobie poużywać, tak McKay wolał, by jego psina nie była postrzegana jako agresywna. Od małego przyzwyczajał go do ludzi, jak również odpowiednio tresował, ale wiedział też, że pies był tylko psem i niekiedy instynkt był znacznie silniejszy od wszelkich nauk, jakie zwierz otrzymał.
-Niestety, nawet w tak spokojnym miasteczku nie można mieć stuprocentowej pewności, że zawsze będzie tak samo bezpiecznie. Natura niektórych ludzi jest po prostu zła na to, by inni mogli mieć takie poczucie - westchnął. Nigdy nie był w stanie zrozumieć tego, że niektórzy zachowywali się po prostu jak dzikie zwierzęta, nie potrafiąc nad sobą zapanować. Aaron, nawet po narkotykach, nie dobierał się do kobiet, potrafiąc je szanować nawet w tak ciężkiej sytuacji. Owszem, robił wiele rzeczy, z których ani trochę nie był dumny, a których też nie dało się usprawiedliwić, jednak poza grożeniem przypadkowej osobie, która nie chciała pożyczyć mu pieniędzy, raczej zajmował się kradzieżą.
-Nie myśl nawet o tym, co mogło się stać. Niepotrzebny stres. Najważniejsze, że jesteś cała - uśmiechnął się do niej. Wiedział, co mogło ją spotkać, gdyby się nie pojawił. Domyślał się, jak wielka byłaby to dla niej trauma i jak każdy dzień wyglądałby koszmarnie. Wewnętrznie aż go paraliżowało, że gdyby tylko z domu wyszedł później, być może to on dzwoniłby po karetkę, która miałaby ją zabrać. Nie chciał, by dziewczyna myślała o czymś takim. - Naprawdę jestem. Co prawda trochę inna specjalizacja, ale nikt nigdy nie powiedział, że dany policjant musi się trzymać tylko swojej profesji - odpowiedział. Nie raz zdarzało się, że towarzyszył innym mundurowym, jeśli tylko pojawiała się sytuacja, w której mógł się przydać.
-Odprowadzę cię do domu, dobrze? Nigdy nie wiadomo, gdzie ta dwójka poszła - zaproponował.

Gabrielle Wheeler

[Gabrielle Wheeler]

— W każdej dobrej osobie jest coś złego. Następnym razem chyba zaopatrzę się w jakiś gaz pieprzowy czy coś. — odparła, pocierając własne ramiona. Zawsze brała jedynie telefon i klucze, czasem butelkę wody, a teraz będzie musiała zaopatrzyć się jak na jakąś wojnę, żeby poczuć się bezpiecznie. Podejrzewała, że po ekwipunek będzie musiała się wybrać do Miami, bo w Hope nie znajdzie takiego sklepu. To trochę przerażające, że we własnym mieście nie mogła już czuć się bezpiecznie, obawiając się każdego złego dźwięku jak tylko zapadnie zmrok. Przez pewien czas na pewno odpuści sobie wieczorne spacery i bieganie, żeby nie kusić losu po raz kolejny.
— Tak, masz rację. — skinęła głową. Była cała, bo mężczyzna zdążył na czas. Gdyby nie on, na pewno nikt inny by nie zareagował, skoro nikt więcej się nie pojawił po jej krzykach. — No to chyba mi się udało trafić na idealną osobę. Normalna osoba pewnie szybko by zrezygnowała z pomocy, gdyby miała przed sobą takich typów. — westchnęła. Nigdy powinna być wdzięczna za każdą próbę pomocy, ale skoro ktoś już decyduje się na postawienie takim typom, powinien chociaż wezwać odpowiednie służby, a nie uciekać jak tylko ktoś zrobi w jego kierunku krok i zapomnieć o osobie, której dzieje się krzywda. Ile razy dochodziło do takich sytuacji i nigdy sobie nie wyobrażała, że weźmie udział w jednej z nich.
— Dobrze, dziękuję. — skinęła głową, nerwowo rozglądając się dookoła za czającymi się gdzieś mężczyznami, ale nikogo nie zauważyła. Lepiej nie ryzykować i po prostu się zgodzić na towarzystwo, które swoją drogą nie wydawało się takie złe. — I jestem Gabrielle, ale mów mi Gabi. Jeszcze raz Ci dziękuję za pomoc. — uśmiechnęła się do niego i po poznaniu jego imienia, powoli ruszyli w stronę jej domu. Chciała zaprosić Aarona na herbatę i coś słodkiego, ale było dość późno i umówili się, że innym razem będzie miała szansę mu się odwdzięczyć za pomoc, a póki co zostaną w kontakcie.

// zt. x2

Aaron McKay