[Aaron McKay]

ubranie

Liczył, że ten wyjazd pomoże mu pozbierać myśli i ułożyć wszystko w głowie na tyle, by mógł wrócić do pracy w pełni sprawny, bo chociaż jego siła fizyczna ciągle pozostawała taka sama, tak chaos, który panował w umyśle po informacji, którą rzucił w niego Dylan, nie pozwalał mu skupić się wystarczająco, co w jego zawodzie było niebywale ważne. Jedna zła decyzja i całą sprawę mógł trafić szlag.
Dlatego potrzebował odpoczynku. Ciężko powiedzieć, czemu ostatecznie zdecydował się na miejsce, z którym wiązał tak wiele wspomnień dotyczących młodego chłopaka, który nie był już osobą, o którą McKay mógł się tak troszczyć, jak chciał.
Westchnął, unosząc do ust kubek z gorącą czekoladą, którą zaledwie trzy minuty temu zalał ciepłym mlekiem. Uśmiechnął się lekko spoglądając w ciecz. Gdyby ktoś teraz go widział uznałby, że zachowuje się jak przykładowa nastolatka po rozstaniu. Odosobnienie, czekolada, jakiś film lecący w telewizji w niewielkim salonie. Może właśnie tak przebiegało to zawsze? Różniły się tylko emocje pokazywane światu zewnętrznemu.
Powędrował wzrokiem za okno, zatrzymując spojrzenie na jeziorze. Kolejny uśmiech pojawił się na jego ustach, kiedy w głowie pojawił się obraz Dylana, tak uśmiechniętego, kiedy po raz kolejny wybrali się na wycieczkę łódką, oddając się lenistwu na środku spokojnej tafli. Miał nadzieję, że niezależnie od tego, gdzie chłopak teraz przebywał, jest szczęśliwy, bo chociaż Aaron nie mógł nazywać go swoim, tak nadal chciał dla niego jak najlepiej trzymając kciuki, by z jego ust nie schodził uśmiech, w którym było mu tak do twarzy. Jeśli ktoś na tym świecie zasługiwał na to, co najlepsze, zdecydowanie był to młody Seo.
Odstawił kubek, zamieniając go na telefon. Napisał krótką wiadomość do Huntera, informując go, że na chwilę wyjechał. Nie chciał, by Młody zaraz postawił na nogi całą komendę policji tylko dlatego, że jego brat zniknął kilka dni temu.
Ledwo łapiąc zasięg, wymienił z nim jeszcze kilka SMSów, ostatecznie odkładając komórkę. Plusem tego miejsca było to, że człowiek nie spędzał Bóg wie ile czasu z nosem w ekranie.
Wyszedł na zewnątrz, wdychając ciepłe, świeże powietrze. Hope Valley, chociaż samo w sobie czyste, nie mogło zaoferować mu takich zapachów. Przeciągnął się, kierując w stronę lasu. Miło było pospacerować czasami pomiędzy nimi, napawając się jedynie pięknem natury. To sprzyjało myśleniu i wyciągnięciu odpowiednich wniosków, przynajmniej w przypadku policjanta.
Nie miał pojęcia ile czasu minęło odkąd zniknął w gąszczu drzew, kiedy usłyszał przed sobą dźwięk łamanej gałęzi. Przystanął, nie do końca pewien, czego się spodziewać. Jeśli był to jeleń, nie chciał go spłoszyć. Jeśli zaś jakaś puma, niedźwiedź czy jaguar wolał wiedzieć zawczasu, by mieć chociaż chwilę na ucieczkę.
Kiedy dźwięk się powtórzył, intuicja podpowiedziała mężczyźnie, że wydawane dźwięki, które musiały być krokami, nie należały go żadnego ze zwierząt, które pojawiło się w jego myślach.
Ruszył w tamtą stroną ostrożnie, zastanawiając się, kogo tu przywiodło. Ostatecznie był to teren prywatny, o czym informowały tabliczki rozwieszone w kilku miejscach.
Dotarł do miejsca, w którym drzewa rosły znacznie rzadziej i dostrzegł postać, powoli kierującą się w jego stronę. Odniósł wrażenie, że była jakaś dziwna, zachowując się tak, jakby nie widziała McKaya.
Lekko zmarszczył brwi, decydując się zmniejszyć dystans. A kiedy tylko znalazł się dostatecznie blisko, musiał zwiększyć tempo widząc, jak postać młodego chłopaka upada na ziemię.

Nero Hitchcock

[Nero Hitchcock]

Problemy codziennego życia nie dotykały dwudziestojednolatka. Nie przejmował się on bowiem pracą, karierą czy rodziną. Najbardziej zamartwiał się kolejnymi i nieustannymi ucieczkami. Pierwsze dni w nowym miejscu nie powodowały już u niego chwilowego spokoju, tak jak bywało to wcześniej. Wystarczyła godzina, aby planował kolejną ewentualną ucieczkę do kolejnego miasta, bo przecież wiedział, że prędzej, czy później przyjdzie czas, w którym znowu będzie musiał wiać. Tej nie spodziewał się jednak tak szybko. Nie wiedział, czy gdzieś w tym udawaniu normalnego chłopaka, stracił czujność, przez co znalezienie go było o wiele łatwiejsze, niż bywało to wcześniej, czy może kończyły mu się miejsca albo stawał się zbyt przewidywalnym? Już idąc do pracy, zauważył niepokojące go samochody, dlatego podążał albo mocno zatłoczonymi uliczkami, albo szukał takich, w których nie było nikogo, a przejazd samochodem był niemożliwy. Zamiast skupić się na robocie, myślał już nad planem. W przerwach sprawdzał możliwy dojazd do miasta, który wcześniej sobie wypatrzył, prosząc w międzyczasie szefa o szybszą wypłatę, pod koniec mając odwagę, aby się zwolnić. Gdy wszystko udało mu się dopiąć na ostatni guzik, wrócił do mieszkania, zabierając ze sobą najpotrzebniejsze rzeczy. Tylnymi drzwiami, przez podwórko wyszedł z bloku, starając się komunikacją miejską dostać do autobusu, który miał przewieźć go dalej. Wszystko szło zgodnie z planem, gdyby nie awaria, którą złapał kierowca, a na którą on nie miał czasu. Zdecydował się na drogę pieszo, co może było błędem, zważywszy, że po dwóch kwadransach słyszał kroki oraz czuł na sobie wzrok kogoś innego. Idąc więc szybciej, chciał się przekonać, czy po prostu już wariował, czy jego przeczucie i tym razem się nie myliło. I nie myliło się. Wewnętrznie zaczął więc mocno panikować, wyobrażając sobie swoje ostatnie minuty życia, biegnąc jakkolwiek, ile sił miał jeszcze w nogach gdziekolwiek, gdzie poczułby się, choć na chwilę bezpiecznie. Las, do którego finalnie jednak wbiegł, nijak nie był niezagrożonym miejscem. Dopiero pod wieczór stał się on przydatnym, mimo że Nero nie sądził, że dożyje zmroku. Był zmęczony, woda mu się już dawno skończyła, a, mimo że dalej szedł, to nogi potrzebowały odpoczynku. Czuł, jak mroczki pojawiają mu się przed oczami i zamiast przystanąć gdzieś, choćby na krótką przerwę szedł dalej. Nie wiedział już nawet, gdzie jest, ale czy było to w tym momencie jakkolwiek ważne? Widząc przed sobą postać, zaczął się obawiać, że osoba, która go chcę mu zrobić krzywdę, właśnie go znalazła. Wyobrażał już sobie, że jego ucieczka właśnie dobiegła końca, więc szedł jeszcze kilka kroków w stronę mężczyzny, nie dochodząc jednak do niego przez nagłe omdlenie.

Aaron McKay

[Aaron McKay]

Jednym z głównych powodów, dla których Aaron zdecydował się kupić domek, w którym postanowił spędzić kilka najbliższych dni, był fakt, iż znajdował się na uboczu, a tereny go otaczające należały do posiadłości, izolując go od cywilizacji. Cisza, jak również natura dawały przyjemne odczucie, którego w ostatnim czasie potrzebował.
Dodatkowo był dość ciężko dostępny, jeśli tylko dana osoba nie wiedziała o istnieniu budynku. Dla większości był to jedynie las, do którego mało kto się pchał. Ostatecznie tak rozległy stwarzał idealne warunki do zagubienia się i nawet najlepsza orientacja w terenie mogła okazać się niewystarczająca.
Nic dziwnego, że widok obcej osoby zdziwił McKaya. Był tu już kilka razy i do tej pory nie zdarzyło mu się natrafić na nikogo, kogo nie widziałby wcześniej. Bo jasne, faktycznie nie miał bliskich sąsiadów, ale pojawiali się nieliczni, którzy kilkanaście kilometrów dalej mieli własne zacisza.
Tym samym instynkt dał o sobie znać, a w głowie pojawiło się wiele pytań. Co tu robił? Czemu był w takim stanie? Zgubił się, czy może uciekał? Musiał znać odpowiedzi, które z czasem postanowił odszukać.
Nie zdążył dostatecznie szybko do niego podbiec. Widział, jak się osuwa, ale był za daleko. Patrzył, jak bezwładne ciało uderza o ziemię i liczył, że nic mu się nie stanie. Mógł go nie znać, ale nie życzył mu źle.
-Ej, słyszysz mnie? - powiedział, kiedy już był przy nieznajomym. Wyglądał naprawdę źle. Niby nic mu nie dolegało, nie miał też widocznych ran, ale zdecydowanie był wychudzony, a jego cera była nienaturalnie blada.
Westchnął, sprawdzając puls; tak na wszelki wypadek.
Był, a to zwiastowało dobrze.
Poklepał go po policzku, a nie otrzymując odpowiedzi pod postacią żadnej reakcji, wziął go na ręce. Przecież leżenie na ziemi nie było przyjemnym lekarstwem.
Uderzyło go, jaki był lekki. Czy faktycznie błąkał się po tych terenach kilka dni?
Kiedy dotarł do domku, położył go na kanapie, raz jeszcze upewniając się, że podczas upadku niczego sobie nie uszkodził.
Przykrył go kocem, nie przejmując się, że jego ubrania były brudne. To było najmniejsze zmartwienie.
Słysząc jego oddech, sam odetchnął. Brzmiał tak, jakby po prostu spał, potrzebując odpoczynku.
Wlał do miski letnią wodę, uznając, że dobrze będzie chociaż umyć mu twarz. Nie miał zamiaru go kąpać, nie był zboczeńcem i chciał zostawić mu wybór.
Zamoczył szmatkę w naczyniu, następnie przykładając ją do skóry chłopaka.

Nero Hitchcock