Balon

Post 14 lut 2021, 16:56

Czy można być jeszcze bliżej nieba? Niekoniecznie. Po krótkim przeszkoleniu przez profesjonalnego instruktora, zostaniecie zaproszeni do dwuosobowego kosza, w którym wzbijecie się w przestworza, aby móc sięgnąć chmur oraz wspólnie zapatrzeć się na panoramę Hope Valley, jak i całego wybrzeża. Wśród miękkich poduszek, na których można się bezkarnie wyciągnąć, znajdziecie słodkie przekąski oraz bezalkoholowego szampana.

Post 17 lut 2021, 23:12

ubranie

Aaron musiał przyznać, że cała sytuacja z Walentynkami, jak również wygraną w konkursie, w którym spontanicznie wziął udział, była zabawna. Samo to, że naprawdę zaśpiewał tę dziwną i dość creepy piosenkę na antenie, zasługiwało na jakiegoś Nobla. Niestety, na niego nie mógł liczyć, za to koledzy w pracy nie omieszkali wystosować kilku komentarzy, które McKay przyjął ze śmiechem. Przecież w chwili, w której wybierał numer, nie mówiąc o tym, że wyszukał w internecie najśmieszniejszą piosenkę, liczył się z faktem, że jego występ nie obejdzie się bez echa. Zbyt wiele osób w tym czasie słuchało owej stacji, podobnie jak wielu z nich go znało. Hope Valley było zbyt małą mieściną, by człowiek mógł zrobić coś niezauważenie.
Jak dobrze, że w tym wszystkim podszedł do całej sprawy na luzie licząc, że z Dylanem będzie podobnie. Ciężko powiedzieć, czemu właściwie zależało mu, aby chłopak przestał na niego warczeć, jak również ciężko zrozumieć, czemu McKay wybrał właśnie taki sposób na zwrócenie na siebie uwagi (poza nieznaczną chęcią dopieczenia chłopakowi, który należał do osób peszących się częściej, niż wszystkie inne, które policjant znał) i pokazanie, że tak, wcale nie jest taki zły, za jakiego Dylan go brał. Co prawda pierwsze spotkanie było dla drugiej strony mało przyjemne, ale hej, przecież później pokazał, że można z nim rozmawiać, jak człowiek.
Zapisując ich nazwiska na listę uczestników dwuosobowego (nie licząc osoby kierującej) lotu, uśmiechnął się pod nosem. Nie miał jeszcze pewności, czy w ogóle chłopak będzie chciał się z nim wybrać, ale kto nie ryzykuje, ten nie żyje, prawda? Jeśli odmów, trudno, Aaron poleci sam. Normalnie mógłby zabrać Alexandra, ale zrobił się z niego taki pantoflarz, że musiałby się sporo natrudzić, by przyjaciel w ogóle na jakiekolwiek piwo z nim poszedł.
Dzień lotu był dniem, który nie należał do aż tak przyjemnych, jak chciał, by był. Problemy w pracy, o których poinformowano go telefonicznie, odbiły się na całym jego poranku, trochę podkopując jego wcześniejsze plany. Nie, nie miał zamiaru z niczego rezygnować, jak również nie miał zamiaru pokazać swojej walentynce, że coś jest nie tak, ale osobiście wiedział, że po wszystkim będzie musiał odreagować.
Wsiadł do samochodu, podjeżdżając pod dom Dylana, który ostatecznie wyraził zgodę na udział w tej jakże miłej wycieczce.
Zatrąbił trzy razy, zastanawiając się, czy powinien wyjść z pojazdu i zapukać do drzwi, czy lepiej nie stawać twarzą w twarz ponownie z panię Seo. Ostatecznie wybrał siedzenie w samochodzie. Napisał jedynie wiadomość do chłopaka, by się trochę pospieszył, jeśli nie chciał, by jego mama zaprosiła ich na obiad czy zaczęła wypytywać. Szybko okazało się, że chłopaka aktualnie nie ma w domu, bo zajmuje się zwierzakami Alexandra. No tak, Aaron powinien to przewidzieć, skoro posiadał już wcześniej informacje na ten temat, pisząc o tym nawet z samym zainteresowanym. Brawo policjancie, idealna umiejętność łączenia faktów. Chyba zbyt bardzo podjarał się perspektywą lotu, zapominając o myśleniu.
Wrócił do swojego domu, śmiejąc się sam z siebie. A wystarczyło przejść chwilę wcześniej kilka kroków, odbierając chłopaka.
-I jak samopoczucie? Ekscytacja, czy może strach? - uśmiechnął się do niego szeroko, kiedy ten ostatecznie zajął miejsce pasażera.

Dylan Seo

Post 18 lut 2021, 01:56

outfit

Nie przypominał sobie, by kiedykolwiek wdepnął w tak ogromne bagno, jak te, w którym właśnie pływał. Chyba nigdy nie odwdzięczy się kuzynowi i jego chłopakowi za to, że pozwolili mu pomieszkać u siebie na czas ich nieobecności. Gdyby miał przebywać teraz w rodzinnym domu, pewnie w końcu by oszalał. Nie rozmawiał z rodzicami, a jego matka niemal sama wyrzuciła go z domu, gdy zauważyła, że Dylan posiał gdzieś swój samochód. Należał do niego, ale i tak była na niego wściekła, że się go pozbył. Jakie miał jednak wyjście, skoro diler, któremu zapłacił raz, teraz domagał się od niego kolejnej sumy pieniędzy? On lub jego ludzie nachodzili go niemal co drugi dzień i ciągle chcieli więcej w zamian za „bezpieczeństwo”. Seo niestety nie miał już praktycznie pieniędzy, a pożyczanie od kogokolwiek nie wchodziło w grę. Nie chciał też okradać swojego szefa i po prawdzie nie wiedział już co ma robić.. Przez to odzywał się nawet rzadziej do Nicka, z którym do tej pory był przecież nierozłączny. Nie chciał by przyjaciel domyślił się, że dzieje się z nim coś złego. Ale cóż, jeśli wkrótce będzie leżeć trzy metry pod ziemią, ukrycie tego przestanie być już łatwe. Na domiar złego, jeszcze dręczył go cholerny McKay. Och, ten McKay.
Gdy tylko już myślał, że być może pojawił się cień szansy na to, by podarować mu jego winy, McKay uznał, że dobrym pomysłem będzie go od tego odwieść. Bo jak inaczej mógłby nazwać coś tak żenującego i upokarzającego? Stacy nie pozwalała mu o tym zapomnieć, oj nie. Codziennie wysyłała mu tę głupią piosenkę i pytała jak jego romans z policjantem. Tyle, że żadnego romansu nie było; nie licząc McKaya i twardej ziemi, gdy już go wypchnie z tego cholernego balonu. Nawet nie wiedział dlaczego w ogóle się na to zgodził. Może dlatego, że nie miał głowy do myślenia nad czymkolwiek i chciał już by facet dał mu spokój? Spędzi z nim jeden dzień. Jeden głupi dzień i to koniec, będzie mieć go z głowy. Powie mu, że między nimi spoko i że mogą zostać ziomkami, ale nimi nie zostaną, bo przestanie reagować na jego wiadomości i więcej go nie spotka. Brzmiało jak dobry plan? Owszem. Miał tylko jedną, ogromną wadę: WALENTYNKI.
To nie tak, że jakoś bardzo je obchodził, nic z tych rzeczy, choć uważał, że spędzanie ich z McKayem to błąd. Szczególnie, że tego dnia urodziny miał jego najlepszy przyjaciel, i zawsze, ale to zawsze, od przynajmniej trzynastu lat spędzali je razem. Dlatego do listy rzeczy, nad którymi załamywał ręce dołączyło też to, że właśnie potężnie zawiódł Nicka.
- Wkurwienie pasuje? - burknął, zapinając pasy. Wziął głęboki oddech. - Nie wiem. Może będzie fajnie. Jeśli nie, twój entuzjazm musi wystarczyć też za mój - dodał, nie chcąc kolejny raz przepraszać (jak na to, że go nie znosił, przepraszał go stanowczo zbyt często). - Nie chcę wyjść na dupka. Po prostu mój przyjaciel ma dzisiaj urodziny i od zawsze spędzamy ten dzień razem. Czuję się podle, że go wystawiłem - mruknął, wpatrując się w widok za oknem. - Leciałeś kiedyś balonem? - zagadnął, mimo wszystko. Wystarczyło, że on miał gówniany humor. McKay nie musiał, a na pewno nie przez niego. Nie lubił odreagowywać na innych swoich problemów.

Aaron McKay

Post 23 lut 2021, 23:42

Zapraszając Dylana na lot balonem, Aaron nie miał na myśli niczego złego, a przynajmniej nie w jego własnym mniemaniu, które czasami mogło odbiegać od postrzegania rzeczywistości przez inne osoby. To nie tak, że chciał chłopakowi bardzo dopiec, czy siłą zmusić do tego, aby udał się z nim na wycieczkę, za którą na dodatek żaden z nich nie musiał płacić. Zwyczajna chęć pokazania, że nie był tak złym człowiekiem, za jakiego miał do Seo, próba rozewselanie go po ostatnim spotkaniu, kiedy tak wiele negatywnych emocji zajmowało jego drobne ciało. Czy to źle, że pomimo tego, iż Dylan nie pałał do niego sympatią, McKay chciał dla niego zrobić coś miłego licząc, że na chwilę zapomni o problemach przytłaczających go znacznie bardziej, niż pewnie chciał powiedzieć? Należał mu się jeden dzień relaksu i właśnie to chciał mu Aaron podarować. A to, że żartował o wspólnie spędzanych Walentynkach (co w sumie było prawdą, ale nikt nie powiedział, że muszą się wtedy zachowywać jak para), było jedynie dodatkiem, który miał wprowadzić luźniejszą atmosferę. No, przynajmniej zdaniem Aarona, który nigdy nie traktował tego dnia poważnie, mając go raczej za nad wyraz komercyjny. Z tym, że chyba faktycznie nie przewidział, że druga strona może mieć jakiekolwiek obiekcje. Z drugiej strony nie zmuszał siłą Dylana, by stawił się na spotkaniu.
-Ktoś tu wstał lewą nogą. Ale to nic, zobaczysz, że twój nastrój ulegnie zmianie - skomentował, zerkając na chłopaka. Uśmiechnął się do niego lekko. Co innego mu zostało, skoro Seo i tak niemal za każdym razem początkowo na McKaya krzyczał, ewentualnie mu czymś groził. Niemal, jakby nie potrafił do niego inaczej podejść. Nic dziwnego, że policjant zaczął traktować to jak coś zupełnie normalnego w ich dziwnej relacji. - Jeszcze cię nim zarażę. Jak tylko znajdziemy się nad ziemią, będziesz myślał zupełnie inaczej - dodał, zerkając na drogę. Niespecjalnie zależało mu na tym, aby ich zabić, czy uszkodzić. W chwili, w której Dylan wsiadł do jego samochodu, mężczyzna był za niego odpowiedzialny i miał zamiar odstawić go do domu w jednym kawałku.
-Wiesz Dylan… nie musiałeś się zgadzać. Jeśli nie chcesz lecieć, odstawię cię do domu, a ty będziesz mógł iść do przyjaciela. Czemu nie mówiłeś wcześniej? Ja potraktowałem to jako żart, w sensie całe to spotkanie, chociaż nadal uważam, że to całkiem fajne, ale mogłeś mnie uprzedzić, że jednak masz już plany - powiedział, cicho wzdychając. Czy on właśnie poczuł lekkie rozczarowanie, że jednak pomysł z balonem nie wypali? Mimo wszystko cieszył się, że będzie miał towarzystwo w dzień, w który każdy inny i tak był zajęty. Ludzie niby nie lubili Walentynek, ale zawsze mieli w ten dzień coś do zrobienia. - Nigdy nie leciałem. Nie wiem nawet, czy nie mam lęku wysokości. Ale o tym przekonam się na górze - uśmiechnął się lekko, zwalniając. Musiał być przygotowany na to, że Seo jednak będzie chciał, aby ten zawrócił.

Dylan Seo

Post 02 mar 2021, 12:40

Może i nie miałby nic przeciwko takiej wycieczce, gdyby:
a) nie został na nią zaproszony w takich okolicznościach,
b) odbyła się innego dnia,
c) nie towarzyszył mu Aaron McKay.
To nie tak, że wyjątkowo się na niego uparł, nie miał przecież jakichś wyjątkowych powodów by go nienawidzić. Nawet jeśli przez niego wpadł w kłopoty, Aaron o tym nie wiedział. I nie mógł się dowiedzieć, bo byłoby tylko gorzej. Dylan martwił się jedynie, że jeśli ktoś zobaczy ich razem, to może później nieźle za to oberwać. Dopóki krzywda stanie się jemu, a nie jego bliskim, wszystko było w porządku. Nie wybaczyłby sobie, gdyby inni ucierpieli z jego powodu. Już i tak wystarczająco przyniósł im w życiu zmartwień. McKay niby nie zmuszał go do tego, by z nim jechał, ale wolał zrobić to dla świętego spokoju. Poza tym, jakkolwiek by go nie lubił, nadal był sobą, i nie chciał zawodzić innych czy sprawiać im przykrości. Szkoda, że w tym wszystkim zapomniał na moment o Nicku, który przecież tak wiele dla niego w życiu zrobił, a on nie chciał z nim nawet spędzić urodzin. Był beznadziejnym przyjacielem.
- Wątpię - mruknął, ucinając temat. Gdyby nie napiętrzające się problemy, może jego nastawienie byłoby inne. Może nawet by się na to cieszył, bo nigdy nie leciał balonem, a to zawsze było gdzieś na jego liście rzeczy do zrobienia przed śmiercią. Nie chciał bardziej psuć atmosfery niż już to zrobił w momencie, gdy wsiadł do auta, więc po prostu milczał, wyglądając za okno. Ostatnio był na zmianę zdenerwowany i smutny i ukrywanie tego wychodziło mu coraz gorzej. Przy McKay’u jednak musiał robić dobrą minę do złej gry. Na szczęście ten idiota zrzucał jego dziwne zachowanie na niechęć wobec niego. Jak na policjanta był wyjątkowo bezmyślny. No ale czy powinno go to jeszcze dziwić, skoro już wcześniej się o tym przekonał? Tym lepiej dla niego.
- Przecież pisałem ci, że mam plany - odparł cicho, wreszcie się odzywając. McKay wziął to jednak wówczas za jego próbę wymigania się od spotkania. - Nie przejmuj się, obiecałem mu, że spotkam się z nim wieczorem. Dziwi mnie jednak to, że sam nie miałeś planów na ten dzień - w końcu do niedawna nie wiedział czy kogoś nie ma, raczej obstawiałby, że mogła być jakaś pani McKay. W końcu Aaron był przystojny, więc jeśli komuś nie przeszkadzało to, że jest też głupi, to… Skoro jednak spędzali ten dzień razem, było jasne, że z nikim się nie spotyka. - Wiesz, że jedziesz tak wolno, że zaczynasz stwarzać zagrożenie? Skoro już zmieniłem plany to myślisz, że teraz zmienię je znowu? - zapytał, uśmiechając się słabo. Nick i tak był już na niego zły (choć tego nie okazywał) i nic tego nie zmieni. Nie chciał jeszcze wkurzać policjanta. - Byłoby całkiem zabawnie, gdybyś miał lęk wysokości. Ile trwa taki lot balonem? Godzinę? Nie wiem czy mój pęcherz tyle wytrzyma lol - tym razem, nauczony ostatnią wycieczką z Sandersem i Jaeminem, pił od rana niezbędne minimum. Wolał się nie posikać przy Aaronie, bo takiego upokorzenia to by już nie zniósł.

Aaron McKay

Post 06 mar 2021, 00:28

Poprawił dłonie na kierownicy, sprawdzając przy okazji, czy jest w stanie wyprzedzić samochód, który znajdował się przed nim. I chociaż zdawało się, że ma ku temu idealne warunki, ostatecznie zrezygnował z pomysłu stwierdzając, że zdrowie i życie pasażera jest dla niego znacznie ważniejsze, niż zmniejszenie czasu, który pozostał im do pokonania. Odległość z Hope Valley do miejsca, z którego mieli wylecieć, wcale nie była aż tak wielka, a kto wie, może w tym czasie Dylan mimo wszystko trochę się rozchmurzy i znajdzie powód, dla którego warto się cieszyć na podobną wyprawę. Ostatecznie nie każdego dnia człowiek mógł sobie pozwolić na to, by wznieść się ku niebu, patrząc na wszystko z takiej odległości. No chyba, że miało się lęk wysokości, to powodzenia. Tu jednak mężczyzna zdawał się na szczęście i intuicję, stwierdzając, że Seo nie wyglądał na kogoś, kto mógłby się skulić w kącie koszyka, modląc się by już wylądowali. Czemu? Nie wiedział, ale jakoś mu to do niego nie pasowało.
Westchnął jedynie, darując sobie odpowiedź na jego uwagę. Czy on na siłę starał się znaleźć powód, by faktycznie się dzisiaj dobrze nie bawić? Chciał pokazać, że spędzenie czasu z McKayem nie jest w ogóle godne zachodu, ani poświęcania temu innych emocji, niż te negatywne? Jeśli tak, Aaron nie mógł nic na to poradzić, bo przecież nie da się zmusić drugiej strony, by przestała się boczyć. A już z pewnością nie, kiedy znało się ją tak mało i nie wiedziało, jakie dokładnie argumenty mogłyby zadziałać. Może powinien następnym razem zrobić większy research na temat Dylana? Tylko z drugiej strony, czy nie byłoby to trochę creepy?
-Prawdę powiedziawszy wtedy stwierdziłem, że napisałeś to tylko dlatego, żeby po prostu nigdzie ze mną nie jechać. Mój błąd. Następnym razem będę wiedział, żeby niczego na tobie nie wymuszać - rzucił, lekko ramionami wzruszając. Teraz nie pozostało mu nic innego, jak dać chłopakowi możliwość zawrócenia, jeśli naprawdę będzie tego chciał. Mógł mu zagrozić, mógł faktycznie wymusić, by siedział na tyłku i nigdzie się nie ruszał, ale jaki miałoby to sens? Co najwyżej zapałałby do niego jeszcze większą niechęcią.
-Dla mnie Walentynki nie są czymś szczególnym. Zresztą ostatni raz obchodziłem je ze swoją żoną, bo nie widzę sensu faktycznie się nimi fascynować, jeśli nie bierze się na randkę kogoś, kto faktycznie się lubi - odpowiedział. Nie przykładał wagi do tego dnia, nie rozumiejąc do końca czemu właściwie był koło tego taki szum. Czy kochać nie powinno się cały czas, a nie tylko od święta? Gorzej, że nie pomyślał, że być może Dylan jest jedną z tych osób, dla których czternasty lutego jednak ma głębsze znaczenie.
-Daję ci czas do namysłu. Spontaniczność, więc kto wie - uśmiechnął się lekko, ostatecznie przyspieszając. Skoro nie wyraził ostatecznego sprzeciwu, miał zamiar doprowadzić ich do celu szybciej, niż jutro. - Bardzo zabawne. Życzysz mi wszystkiego najgorszego. Gdybym miał lęk wysokości, musiałbyś trzymać mnie za rękę, a coś mi mówi, że tego wolałbyś uniknąć - skomentował żartobliwym tonem. - Półtorej. Nie podejrzewam, żeby się przedłużył, chyba, że nie będzie gdzie wylądować, to kto wie. Butelka? W sensie, w razie czego można jakąś wziąć. Mało pocieszające, ale możesz też sikać z kosza - odpowiedział.
Pół godziny później znaleźli się na wielkiej polanie, na której stał przygotowany balon. Co prawda nie był jeszcze napompowany, bo to była część atrakcji, ale wizja wzniesienia się w powietrze była coraz bliżej.
-Tam masz ubikację, jeśli chcesz skorzystać - wskazał na rząd kibelków. - Ja pójdę kupić nam coś do jedzenia - rzucił. Kto nie chciałby zjeść czegoś smacznego w takim otoczeniu?

Dylan Seo

Post 22 mar 2021, 01:59

- Loool, dobra, przyznaję, to mogło tak wyglądać - westchnął. Dlaczego nagle zrobiło mu się głupio? McKay musiał naprawdę myśleć, że go nienawidził. No… dobra, może i darzył go niechęcią, ale nie aż taką silną. - Niczego na mnie nie wymusiłeś. Przecież mnie nie zakułeś w kajdanki i nie wepchnąłeś siłą do samochodu, prawda? Jestem tutaj, bo sam tego chciałem - mimo wszystko, Dylan nadal był Dylanem i czułby się źle wiedząc, że sprawia komuś przykrość. Sumienie mu na to nie pozwalało.
- Uhm… Z żoną? - zapytał, marszcząc czoło. Chyba jej nie zdradzał, prawda? A może nie było jej w mieście i nie miał co robić? Tysiące myśli przemknęły mu teraz przez głowę. Może się rozwiedli? A może umarła? Nie wiedział jak delikatna była to sprawa, więc tylko pokiwał głową na znak, że się z nim zgadza w kwestii obchodzenia tego durnego święta. - Nigdy nie obchodziłem walentynek. To znaczy, bywałem w związkach, ale jakoś nigdy wtedy, kiedy akurat wypadało te głupie święto - wzruszył ramionami. Z jakiegoś powodu, jego związki nie przekraczały magicznej bariery dziesięciu miesięcy. A po swoim ostatnim chłopaku, który był aroganckim bucem i zostawił go, gdy tylko dowiedział się o tym, że Dylan może umrzeć, wolał trzymać się od związków z daleka.
- Tak? Dobra, no to pa - udał, że sięga klamki, ale tylko zachichotał. Wolał nie wyskakiwać z jadącego samochodu, nawet jeśli dzieci obok jechały szybciej na rowerze lol. - Gaz do dechy McKay, ile fabryka dała, bo nie dojedziemy tam przed osiemdziesiątką! - ponaglił go, by jednak wyprzedził tego dwunastolatka z sąsiedztwa, który wytykał im język.
Naburmuszył się, gdy został oskarżony o życzenie mu złego. Wcale tak nie było. - Zmieniam zdanie. Mam nadzieję, że czujesz się w powietrzu jak ryba w wodzie. Albo ptak na niebie lol - zmarszczył czoło, bo te pierwsze porównanie było raczej nietrafione. Półtorej godziny? Szybko przekalkulował co trzeba (na tyle szybko, na ile umiał matmę, więc raczej słabo) i pokiwał głową. Tyle wytrzyma. - Nie będę sikał do butelki, chyba zwariowałeś. Już wolę sikać ludziom na głowy - burknął, krzyżując ręce na piersi. To by było zabawne, ale raczej nie w jego stylu. Reszta drogi upłynęła im na przekomarzaniu się, a Dylan zapomniał o problemach, gdy tylko zobaczył ogromny kosz i balon, który miał dopiero zostać napompowany. Przestał nawet być zły na McKaya, że go w to wmanewrował i od razu pognał do łazienki, przeklinając swoją jedną nerkę i ten głupi pęcherz.
- A ty co, zbierasz zapasy na wojnę? - zapytał Aarona, kiedy już do niego wrócił i zobaczył go z całą tą ilością jedzenia. - Chociaż właściwie, jakbyśmy mieli utknąć tam na górze to lepiej mieć coś ze sobą… No i po co to powiedziałem, mam pecha i teraz pewnie tak będzie - jęknął, łapiąc się dramatycznie za głowę. Może daleko było mu do Jaemina, ale nazwisko Seo zobowiązywało do bycia drama queen raz na jakiś czas.

Aaron McKay

Post 30 mar 2021, 21:42

-W takim razie jest mi bardzo miło Dylan, że postanowiłeś ostatecznie spędzić ten dzień ze mną. Zobaczysz, że wycieczka będzie przyjemna - uśmiechnął się, zerkając na chłopaka na krótką chwilę. Nie wiedział, czy ten faktycznie mówił szczerze, czy po prostu nagle nie chciał brzmieć jak największy hejter Aarona, niemniej postanowił to potraktować jako komplement, chcąc spędzić ten dzień naprawdę dobrze. Trzymał wewnętrznie kciuki, aby w którymś momencie chłopak obok przestał się na niego boczyć, samemu dostrzegając okazję do ciekawej przygody. Wszak nie każdego dnia człowiek wznosi się w powietrze, mogąc dokładnie przyjrzeć się światu z góry.
-A co, zaskoczony, że kiedyś byłem żonaty? Tak, miałem żonę, ale przez własną głupotę ją straciłem. Powiedzmy, że moja przeszłość nie jest dla mnie zbyt pochlebna - skomentował. Mało z kim rozmawiał na ten temat. Bo chociaż nie miał problemów z przyznaniem, że swego czasu brał narkotyki, ćpając codziennie do nieprzytomności, tak utrata kobiety, którą wtedy tak bardzo kochał była dla niego poważną ujmą na honorze. Wyjście z nałogu było pewnego rodzaju powodem do dumy, ale rozwód niekoniecznie. Nic dziwnego, że nawet teraz nie kwapił się aż tak bardzo do tego, aby zdradzać Dylanowi dokładnie wszystkie szczegóły z minionych lat.
-A teraz masz okazję spędzić je z kimś, z kim w związku nie jesteś. Ostatecznie para znajomych też może się gdzieś razem wybrać, na przekór wszystkiemu - rzucił. Jego zdaniem podobne spędzanie tego dnia było znacznie lepsze, niż zamknięcie się w domu i udawanie, iż ten dzień wcale nie istnieje. Ilu to przyjaciół, czy chociażby kolegów wychodziło gdzieś razem? Nie musiało być w tym żadnego podtekstu seksualnego.
-Nie prowokuj mnie, bo zaraz zmienię się w kierowcę rajdowego - rzucił, uśmiechając się do niego.
Przyspieszył, zachowując bezpieczną prędkość.
-Okaże się na górze - stwierdził. Nie wiedział, czy ma lęk wysokości. Siedząc w samolocie nie czuł się aż tak dobrze, jak na ziemi, ale nie panikował. Z tym, że balon a samolot to były dwie różne rzeczy. Widoki z nich również było odmienne, na swój sposób specyficzne. - To tylko krzycz, a cię podsadzę i będziesz mógł sikać. Tam w powietrzu nie będę policjantem - zaśmiał się. Mimo wszystko wolałby jednak uniknąć podobnej sytuacji, w której Dylan zacznie lać na ludzi.
Uśmiechnął się lekko, kiedy dostrzegł jak Seo spogląda na balon. Czyli co? Jednak udało mu się sprawić, że chłopak będzie zadowolony z lotu. Dziwne, że też tak bardzo zależało mu na tym, aby to osiągnąć.
-Na czarną godzinę. Bo hej, piknik w powietrzu to też dodatkowa frajda - stwierdził, wskazując na jedzenie, które miał ze sobą. - A teraz chodź, zaraz będziemy się wznosić w powietrze - stwierdził, łapiąc delikatnie chłopaka za rękę. Poprowadził go w stronę balonu, który został przygotowany do wylotu.
Weszli do wielkiego kosza, który został dokładnie zamknięty.
-No to co, czas na przygodę - uśmiechnął się szeroko czekając, aż wzniosą się w powietrze. - Jak wrażenia? Nie przewidujesz omdlenia?

Dylan Seo

Post 01 kwie 2021, 13:43

Naprawdę miał nadzieję, że zdrada Nicholasa przynajmniej będzie tego warta. Nadal czuł się z tym źle, biorąc pod uwagę to jak wiele przyjaciel dla niego w życiu zrobił, ale było już za późno na zmianę planów i nie chciał odreagowywać na Aaronie swoich wyrzutów.
- Trochę tak, trochę nie. To znaczy… Jesteś stary, więc jeśli miałbym obstawiać, to dopóki mnie nie zaprosiłeś to stawiałbym na to, że jest jakaś pani McKay. Albo pan McKay - dodał, bo przecież nie wiedział jakiej ten jest orientacji, a zakładanie, że wszyscy są hetero byłoby głupie. Nie chciał zadawać mu pytań, a po jego słowach domyślił się, że musieli się rozwieść. Słyszał co nieco na jego temat od Sandersa, który był okropnym plotkarzem i zrobił research w kilka minut, ale nie lubił też przekraczać granic prywatności. Ani nikogo pochopnie osadzać. - Każdy popełnił w życiu jakieś błędy. Jeśli tylko je zrozumiałeś to przeszłość nie powinna przekreślać twojej przyszłości - dodał, uśmiechając się do niego. Nie chciał, żeby się smucił. Westchnął jednak słysząc co też ten kretyn wygaduje. On nie był zbyt rozgarnięty, ale McKay to już przechodził samego siebie. - McKay… Nie chcę wyprowadzać cię z błędu, ale nie słyszałem o tym, żeby dwóch facetów, którzy są kolegami, wybierało się gdzieś razem na walentynki. Po prostu przyznaj, że zaprosiłeś mnie na randkę, przecież cię nie pogryzę. Jestem tutaj, więc się zgodziłem… No chyba, że serio tak o tym nie myślisz - trochę przypał, gdyby tak było, bo zrobiłby teraz z siebie głupka. To nie tak, że chciał z nim iść na jakąkolwiek randkę, duh. Jasne, był przystojny, nawet bardzo i gdyby go nie denerwował swoją głupotą, to może spróbowałby go podrywać gdyby miał pewność, że ten nie jest hetero. Dlaczego w ogóle o tym teraz myślał? Glupi McKay!
- Gdybym miał dwanaście lat to pewnie bym z tej propozycji skorzystał, ale teraz to chyba wolę wstrzymywać - odparł, wywracając oczami. Siara na całego jakby tak zrobił.
Nie wybiegałby tak bardzo w przyszłość, ale na chwilę obecną zaczynał się robić podekscytowany tym lotem. W końcu coś takiego od zawsze było gdzieś na jego liście rzeczy do zrobienia przed śmiercią (którą naprawdę sobie ułożył kiedy przyjmował chemię). Nie spodziewał się, że ten konkretny punkt spełni tak szybko. - Dobry pomysł. Nie wiem jak ty, ale ja zawsze jestem głodny - zaśmiał się cicho. Uniósł brew ze zdziwienia, kiedy McKay złapał go za rękę, choć wyjątkowo się nie wyrwał. Kumpelski wypad? Mmm, jasne. Niech oszukuje się dalej. Przywitał się uprzejmie z obsługą balonu i z entuzjazmem wszedł na pokład. Dawno nie odczuwał takiego przyjemnego dreszczyku jak w momencie, gdy zaczęli wzbijać się w powietrze.
- Dziwne uczucie, ale… jest całkiem fajnie - odparł, uśmiechając się, wpatrzony w widok pod nimi. Zmarszczył czoło na kolejne słowa chłopaka i pokręcił głową z rozbawieniem, przenosząc na niego spojrzenie. - A co ja, pogodynka? Nie mam lęku wysokości, jeśli o to pytasz. A jak ty, McKay? Nie widzę, żebyś zamykał oczy ze strachu. Może potrzymać cię za rękę, hmm? - droczył się z nim, ale nie wyglądało na to, żeby policjant się bał.

Aaron McKay

Post 05 kwie 2021, 17:18

-Stary? Jestem niewiele starszy od ciebie, więc może już bez przesady, co? - zaśmiał się, zerkając na niego. Jasne, niewiele brakowało mu do trzydziestki, ale żeby od razu nazywać go starym? Przecież był w kwiecie wieku! Na dodatek faktycznie pomiędzy nim, a Dylanem było może ze cztery, pięć lat różnicy. - Kiedyś była pani McKay, ale to było jakiś czas temu. Już od kilku lat nie wyszedłem z nikim na Walentynki, nie mówiąc o zapraszaniu gdzie indziej, niż na piwo, czy pizzę - lekko ramionami wzruszył. Był człowiekiem zapracowanym, który miał serio jakiś syndrom superbohatera, chcąc cały świat uratować. Jaka szkoda, że tak się nie dało i zwalczanie zła wcale nie było tak łatwe jak się widziało na filmach.
- Zrozumiałem. Ostatecznie jestem tutaj, całkiem trzeźwy, a nie w jakimś rynsztoku, naćpany do nieprzytomności - skomentował. Stawiał, że Dylan wiedział o nim co nieco, bo wiedziało o tym trochę osób. A przynajmniej te, co interesowały się życiem swoich sąsiadów, jak również uwielbiały plotkować na różne tematy. Tym bardziej jakoś nie wstydził się mówić o tym, że swego czasu się stoczył. Było tak, jak powiedział chłopak. Nauczył się i teraz nie popełniał tych samych błędów. Doświadczenia zrobiły go silniejszym.
-Wyjście będzie nazywane randką tylko, jeśli faktycznie chcesz, żeby randką było. Nie każde ostatecznie, nawet w walentynki, musi się do tej kategorii zaliczać. Ale skoro nie masz nic przeciwko, to dobrze. To jest randka, panie Seo i wymagam od pana dobrej zabawy, jak również miłych wspomnień - skomentował, obracając na chwilę głowę w jego stronę, uśmiechając się przy tym. Na Boga, kiedy on faktycznie był na ostatniej randce? Innej, niż z telewizorem, swoją pracą, czy psem, który wiernie czekał na niego w domu każdego dnia.
-To nawet lepiej, bo naprawdę tu jest niemal wszystko. Może poza kebabem, ale to można zostawić na później, jak już wylądujemy. Idealnie zakończenie dnia - stwierdził, wskazując przy tym na jedzenie. Jeśli Dylan już miał na coś ochotę, to feel free, niech bierze co mu tam w oko wpadnie.
-Później z pewnością będzie jeszcze lepiej, zobaczysz. Tylko uważaj, jak będziesz robił zdjęcia. Wolałbym jednak, żebyś nie wypadł - uśmiechnął się lekko. Bezpieczeństwo ponad wszystko, zwłaszcza Dylana.
Wychylił się lekko, spoglądając w dół. Ziemia coraz bardziej się od nich oddalała, a w którymś momencie zamiast do góry, zaczęli szybować w bok.
-Myślę, że nie będę panikował, chociaż trzymaniem za rękę nie pogardzę. Oferta nadal aktualna? - rzucił, zerkając na chłopaka. Oczywiście wcale nie oczekiwał, że ten faktycznie ujmie go za rękę, ale nic nie stało na przeszkodzie, aby się z nim trochę podroczyć.

Dylan Seo

Post 10 kwie 2021, 14:53

Nie miał pojęcia ile Aaron ma lat, ale nie wyglądał na dużo starszego od niego. Może miał jakieś maksymalnie trzydzieści? Chyba nie więcej? - No nie wiem. Założę się, że jak nosiłem pieluchę to łapałeś już przestępców - uśmiechnął się do niego zaczepnie. To co mówił McKay było dosyć przykre, bo wynikało z tego, że rzadko kiedy miał okazję do wychodzenia z kimkolwiek czy randkowania. Dylanowi po jego ostatnim związku nieszczególnie spieszyło się do kolejnego. Zdecydowanie bardziej odpowiadały mu w ostatnim czasie luźne znajomości. Wolał nie usłyszeć po raz kolejny, że ktoś nie chce być z umierającym chłopakiem. Kto wie czy nie będzie miał nagle nawrotu. - Mniej pracy, więcej wyjść z domu. Wiesz, że to niezdrowe, jak się nigdzie nie wychodzi?
Pokiwał głową. Nie oceniał go, jeśli naprawdę się zmienił to dobrze dla niego. Każdy zasługiwal na drugą szansę. Nie chciał ciągnąć dłużej tego tematu, bo mógł być dla McKaya nie tylko niewygodny, ale i zwyczajnie przykry, a ten dzień mial być miły.
- Huh? - zdziwił się i trochę się zmieszał, szczególnie po tym uśmiechu Aarona, bo - co by nie mówić - miał naprawdę piękny uśmiech. Czy chciał, żeby to była randka? Może i nie miał nic przeciwko, zwłaszcza bez żadnych zobowiązań, ale nie zwykł chodzić na randki z ludźmi, za którymi nie przepadał. Tylko skoro już to powiedział, to głupio byłoby teraz się z tego wykręcać, prawda? Jedna randka. Nic więcej. - O ile tylko przestaniesz być sztywnym gliną, na pewno będzie fajnie - odparł, wytykając mu język. Mógł zapomnieć o tym, że go nie lubi. Na jeden dzień. Jutro będzie wkurzał się na niego tak jak zawsze.
- Nie wiem czy jedzenie kebaba przed lotem to byłby dobry pomysł - zaśmiał się. Wolał nie testować swojego żołądka. Pamiętal jak raz urządzili sobie z Kaiem i Jaeminem wypad do wesołego miasteczka i przed pójściem na karuzelę napchał się słodyczami, a potem... No wiadomo. Pewne wspomnienia lepiej było zakopać na dnie świadomości.
- Może i potykam się czasem o własne nogi, ale nie wypadnę z balonu. Chyba... Mają dobre zabezpieczenia - a przynajmniej tak wolał myśleć, choć z jego talentem wszystko było możliwe. Musial przyznać, że widok z góry był niesamowity. Oglądał już wcześniej ziemię z wysokości podczas lotu samolotem, ale te doświadczenie było dużo lepsze. - Wow, wszystko jest takie małe - zachwycał się, wychylając się lekko poza krawędź balonu. Wolał nie kusić losu lol. Zerknął na McKaya po jego słowach i pokręcił głową, wzdychając głośno. - Nie przeginaj. Nie trzymam się za ręce na pierwszej randce - odparł, odrobinę się uśmiechając. Za sukces uznawal to, że McKay jeszcze nie pofrunął. Musiał przyznać, że nie był aż tak irytujący jak obawiał się, że będzie. Był całkiem... sympatyczny. O zgrozo. Dylan tracił powoli powody do nieznoszenia go i musiał szybko znaleźć sobie nowe.

Aaron McKay

Post 23 kwie 2021, 20:42

-Ej, nie jestem wcale taki stary! Zaledwie kilka lat starszy, niż ty. Pamiętaj, że miałem wgląd w twoje dane - skomentował, lekko go szturchając. A co, jeśli mimo wszystko wyglądał na starszego, bo zaczęły mu się robić zmarszczki? Nigdy specjalnie się tym nie przejmował, nie przywiązując aż takiej uwagi do wyglądu. Co takiego zmieniło się teraz, skoro w jego głowie pojawiła się podobna myśl? No tak, zapewne towarzystwa, którego poza pracą nie miał aż tak wiele. - W takim razie zabieraj mnie gdzieś, to może przestanę myśleć tylko o pracy - zerknął na niego, lekko się uśmiechając. Nie miałby nic przeciwko; w jego oczach Dylan był ciekawy i nie drżał wewnętrznie na myśl, że rozmawia z policjantem, zastanawiając się, czy nie palnie nagle jakiejś gafy. Wręcz przeciwnie, był raczej zdystansowany, dzięki czemu Aaron mógł poczuć się chociaż trochę normalnie. Zakładając, że można było tak nazwać pewnie zirytowanie pojawiające się czasami na twarzy baristy.
Prześlizgnął się wolno wzrokiem po jego twarzy, kiedy zaczęli wyjaśniać bardzo ważną rzecz - czy to spotkanie było randką, czy jednak kumpelskim wyjściem. McKay, który od rozwodu ze swoją żoną nie miał okazji być w poważnym związku, nie umawiając się też z nikim za często, zdawał się pod tym względem lekko zagubiony uważając, że nie powinien nazywać tego tym pierwszym. Nie dlatego, że nie chciał, a dlatego, że zdawało mu się, że na randkę Dylan z pewnością by z nim nie poszedł. Może powinien być bardziej pewny w tym temacie?
-Wcale nie jestem sztywny! Umiem się dobrze bawić, tylko nie miałeś jeszcze okazji się o tym przekonać. Daj mi szansę, a pogadamy za jakiś czas - rzucił, wychylając się trochę poza koszyk, aby spojrzeć w dół. Pięknie, ale nie był przekonany, czy nadaje się do częstych lotów. Chyba bardziej stworzony był do chodzenia po ziemi.
-Zawsze coś może pójść nie tak. Wiesz statystycznie… - zaczął, ale szybko przerwał. To chyba było to, o czym wcześniej mówił Dylan - że mężczyzna zachowuje się za sztywno. Tylko czy takie komentarze nie były tym samym częścią osobowości Aarona? Chyba za mocno wziął do siebie brak imprezowania, by nie wrócić przypadkiem do nałogu. Matka wraz z rodzeństwem zabiliby go, gdyby dowiedzieli się, że znowu bierze. Chociaż jego rodzicielka nadal żyje w przekonaniu, że Aaron nie do końca się wyleczył. Czy miał do niej żal? Nie, bo miała powodu po tym, co jej zafundował, kiedy był młodszy. - No to nie zostaje nic innego, jak umówić się na drugą. Będziesz już na niej mniej zdystansowany? - zaśmiał się. Udało mu się uniknąć ciosu chłopaka, który chciał mu przywalić. Przy Dylanie refleks się przydawał; tyle dobrego, że u McKaya był całkiem dobry.
-To co, chcesz lepsze zdjęcia. Tylko mi zaufaj - powiedział. Złapał co w pasie, unosząc tak, by Dylan miał jeszcze lepszy widok z kosza.
Bawił się dobrze. Nie znalazł ani jednego powodu, przez który miałby w przyszłości, o ile będzie mu dane, nie wyciągnąć gdzieś Seo.
Po wylądowaniu, kiedy Dylan załatwił swoje potrzeby fizjologiczne, pod koniec wycieczki mówiąc, że trochę chce mu się sikać, zabrał go jeszcze na kebaba.
-Mam nadzieję, że jedzenie po złym pomysłem nie będzie - uśmiechnął się do niego szeroko.
Czy to mogło ujść jako randka idealna? Nagle Aaronowi zaczęło zależeć na tym, by właśnie tak o tym dniu pomyślał chłopak.

zt. x2