[Hunter McKay]

#15 + Outfit

Odkąd pogodzili się z Creedem był w o wiele lepszym humorze. Nie chodził już taki zdenerwowany i smutny, zastanawiając się nad swoimi błędami, których ostatnio trochę popełnił. Nic nie usprawiedliwiało tego, że dobrał się do swojego przyjaciela, który był hetero i za cholerę nie interesowały go związki z osobą tej samej płci. Na szczęście ten nie zdecydował się zerwać z nim znajomości, ale następnym razem powinien przystopować z alkoholem. Tym postanowieniem zajmie się jak wróci z wycieczki.
Wycieczki, którą przygotował dla Creeda z okazji jego urodzin. Nawet nie pytał go o zdanie tylko sam postanowił, że wykupi dla nich kilka dni w malowniczym domku w Alpach. Zawsze chciał tam pojechać, a to akurat była dla niego idealna okazja do zwiedzania jak i spędzenia z nim czasu. Podał mu tylko termin, listę co ma spakować i tyle. Miał gdzieś protesty i nie przyjmował od niego pieniędzy. To miał być prezent.
W dniu wyjazdu wstał bardzo wcześnie jak na siebie. To chyba z tej ekscytacji, która narastała w nim od kilku dni. Sprawdził jeszcze czy wszystko ma przygotowane i rodzina wie o jego nieobecności. W studiu też miał wszystko ustawione tak, żeby Caleb dał sobie radę sam i mógł przestać się tym przejmować chociaż na trochę. Zamknął drzwi do domu i ruszył do miasta, żeby kupić dla nich jakieś śniadanie. Nie chciał, żeby Creed znowu się zamartwiał czy sam siedział głodny podczas drogi na lotnisko. Zadbał o każdy szczegół, żeby wszystko było idealne. Po drodze jeszcze podrzucił klucze swojemu bratu i mógł spokojnie pojechać po solenizanta.
Z reklamówką w ręce zapukał delikatnie do drzwi przyczepy, ale nie dostając żadnej odpowiedzi wyciągnął zapasowy klucz i wszedł do środka. Nie widział nigdzie kręcącego się Creeda, więc odłożył torbę na stół i ruszył cicho do jego sypialni.
Cholera, ten chłopak jak śpi wygląda tak strasznie uroczo.
Uśmiechnął się delikatnie, widząc jak ten przytula się do swojej przytulanki. I wcale nie uważał, że ten był na to za stary. To po prostu do niego pasowało. Musiał jednak przestać się nim zachwycać i go obudzić, jeśli chciał jeszcze znaleźć czas na jedzenie i przygotowanie się przed lotem. Westchnął cicho i zbliżył się do łóżka Creeda, kucając tuż przy jego głowie. Odsunął delikatnie włosy z jego czoła i cmoknął w nos.
— Wstajemy, śpiochu. Śniadanie czeka. — szepnął mu do ucha, muskając palcami jego policzek.

Creed Whittemore

[Creed Whittemore]

ubranie

Creed nie miał czasu myśleć o swoich urodzinach, które zbliżały się wielkimi krokami. Miał poważniejsze rzeczy na głowie w ostatnim czasie, jak chociażby sytuacja z Hunterem, do której sam doprowadził, odpychając go z premedytacją. Bolało go to każdego dnia, kiedy tylko przypomniał sobie, że koniecznie trzeba było powstrzymać usilną chęć napisania do chłopaka z jakąś nowiną. Ach, gdyby tylko inni wiedzieli, jak to wszystko niszczyło chłopaka wewnętrznie.
Do czasu tamtego pobicia, po którym na jego ciele nadal widniały ślady niewidoczne dla wszystkich. Skrywał je pod ubraniami i odpowiednią dawną makijażu, dzięki czemu nadal mógł tańczyć w klubie. I chociaż nie chciałby przeżywać tego wszystkiego raz jeszcze, odnalazł w tym pozytywny aspekt - ponownie rozmawiał z Hunterem, jedynie w połowie wyjaśniając mu, czemu do od siebie odpychał.
Po tym wszystkim odżył, na nowo ciesząc się z każdego ich spotkania. Niemniej nawet wtedy nie miał czasu myśleć o dniu, w którym przyszedł na świat. Lubił swoje urodziny, ale teraz po prostu nie wydawały mu się takie ważne.
Hunter miał inne zdanie. Zaledwie kilka dni temu podał studentowi datę oraz listę przedmiotów do spakowania. Creed domyślił się z niej, że jadą na wycieczkę w jakieś chłodne miejsce, ale poza tym nie wiedział nic. To było z jednej strony ekscytujące, bo lubił niespodzianki. Z drugiej zaś chciał wszystko wiedzieć już.
W przeddzień wyjazdu trochę zaszalał szykując im trochę prowiantu. Po raz pierwszy eksperymentował z drożdżówkami i liczył, że będą odpowiednio dobre, by wziąć je na drogę. Tak go to wszystko poniosło, że padł dopiero koło czwartej nad ranem, nawet nie wiedząc jakim cudem udało mu się dostać do łóżka.
Biorąc pod uwagę to wszystko, nie można było się dziwić, że chłopak nie wstał, kiedy Hunter do niego zapukał. Prawda była taka, że nawet go nie słyszał, błądząc gdzieś po krainie snów, wyobrażając sobie Bóg jeden wie co.
Wciągnął głośno powietrze, uśmiechając się przez sen. Ten zapach był miły i kojący. Dobrze mu się kojarzył.
Gdzieś z oddali doleciał do niego głos, tak znajomy, tak uwielbiany. Pragnął go i wiedział, że przy nim można było czuć się bezpiecznie.
Hunter.
-Czy jest kawa? - mruknął, powoli się budząc. Potrzebował dużo czasu, aby zrobić to całkowicie, ale zawsze to jakiś początek.

Hunter McKay

[Hunter McKay]

Nie mógł wyrzucić z głowy tamtego dnia, kiedy znalazł Creeda pobitego i skulonego na ziemi. Opanowanego Huntera zawładnęła wtedy chęć zemsty na tych, którzy dopuścili się takiego czynu. Przecież student był najbardziej niewinną i nieszkodliwą osobą, która nie zasługiwała na takiego traktowanie. Jak ktoś w ogóle mógł pomyśleć o tym, żeby zrobić mu krzywdę? Hunter nie mógłby go nawet pacnąć ręką, a co dopiero uderzyć mocniej by go zranić. Musiał jednak się nim zająć, zabierając do swojego domu i zapewniając, że już jest przy nim bezpieczny. Przykre, że dopiero w takim stanie dowiedział się czemu tak naprawdę Creed postanowił go od siebie odsunąć, ale od tamtego dnia było już tylko lepiej między nimi. I dobrze, bo chyba by zwariował, gdyby dalej tkwili w tej niepewności.
Kolejny uśmiech pojawił się na jego twarzy, kiedy do Creeda dotarła świadomość o jego obecności.
— Już Ci robię. — szepnął, gładząc jeszcze przez moment jego policzek i ruszył do części kuchennej, gdzie wstawił wodę. Zajrzał do szafki w której ten zawsze trzymał swój ulubiony napój i znalazł tę, którą został od niego na święta wraz z pasującymi do siebie kubkami. Miło, że Creedowi spodobał się jego prezent, chociaż sam również podarował mu podobny z tą różnicą, że w jego paczce znajdowała się herbata. Dopasowali się, nawet tego ze sobą nie konsultując. Oczywiście sięgnął po oba kubki i nasypał do nich kawy, które zalał wodą jak tylko się zagotowała. Dodał jeszcze cukier i z parującymi kubkami ruszył powoli do Creeda, ustawiając je gdzieś z boku.
— Śpioch. — zaśmiał się, widząc jak ten jeszcze tuli się do swojej przytulanki. No ale musiał zjeść śniadanie, więc Hunter wrócił do kuchni po torbę z której wyciągnął dwa pudełka. Złapał jeszcze widelce i wrócił do studenta.
— Mam nadzieję, że lubisz naleśniki na śniadanie. Wolisz z borówkami czy czekoladą? — zapytał. Usadowił się wygodnie na podłodze, bo nie chciał biedaka spychać z łóżka w takim stanie. Niech się powoli rozbudza, a Hunter będzie go karmił naleśnikami, żeby zdążył zjeść ciepłe. Dawno w sumie nikim się w ten sposób nie zajmował i zapomniał jak bardzo inni potrafią być uroczy kiedy są zaspani. Chociaż w przypadku studenta powinien chyba sobie gdzieś zakodować, że ten był uroczy niezależnie od sytuacji.

Creed Whittemore

[Creed Whittemore]

Zamruczał raz jeszcze przez sen, wcale nie chcąc wstawać. Potrzebował przynajmniej kilku kolejnych godzin, aby ostatecznie nazwać siebie samego chociaż trochę wyspanym. Każdy, kto bowiem znał Creeda wiedział, że chłopak był niewyobrażalnym śpiochem i nijak nie zaliczał się do porannych osób. Dla niego w ogóle poranki mogłyby nie istnieć, bo na co one komu właściwie? Tylko się człowiek męczył, kiedy musiał podnieść się z wygodnego łóżka, w którym spał przytulając się do ulubionej maskotki.
Wiedział jednak, że Hunter nie odpuści, a tym bardziej się do niego nie przyłączy. A szkoda, Whittemore nie miałby nic przeciwko, by się do niego przytulić. Nie narzekał na swoją przytulankę, ale mimo wszystko ciało McKaya było znacznie cieplejsze. I bardzo ładnie pachniało. I było wygodniejsze. Same plusy, z których człowiek aż chciał korzystać.
Mruknął raz jeszcze czując jego dłoń na swoim policzku. To było przyjemne, czemu chłopak przestał? Według studenta nie powinien. W ogóle nie powinien się od niego oddalać, bo to zmuszało go do wstania, jeśli chciał być bliżej niego. Tak zdecydowanie się nie robiło.
Z tym, że nie miał na to jeszcze siły. Ani na wstanie, ani na szykowanie się. Na nic. Tylko sen był dla niego ratunkiem, jeśli w ogóle Hunter chciał mieć z niego dzisiaj użytek w postaci kompana podróży.
Poczuł naleśniki zanim ten się z nimi zbliżył. Pachniały słodko i apetycznie. Uchylił powiekę, patrząć na kolegę. Zaraz powoli, trochę nieporadnie usiadł na łóżku, pozwalając głowie latać na wszystkie strony. Nie panował nad tym, więc nie był pewien, czy jedzenie w jego stanie było dobrym pomysłem.
-Bardzo lubię… a mogę każdego po trochu? - wymamrotał, nijak nierozbudzony.
Zerknął na widelec trzymany przez mężczyznę i uchylił lekko usta, zamykając przy tym oczy. Jeśli miał coś zjeść, to tylko z pomocą Huntera. Istniało bowiem prawdopodobieństwo, że Creed nijak nie trafiłby do ust, a przecież upaćkanie pościeli jedzeniem nie leżało w niczyim interesie.

Hunter McKay

[Hunter McKay]

Chociaż bardzo miał na to ochotę, nie mógł dołączyć do chłopaka, bo łóżko chociaż małe kusiło go swoim ciepłem i chciał zastąpić miejsce przytulanki, której miał nadzieję nie weźmie na wycieczkę. Creed mógł się do niego przytulać w samolocie, a potem dospać jeszcze w domku jak już się zameldują. Ogólnie miał nadzieję, że miejsce mu się spodoba. Mieli dla siebie osobny domek na uboczu z dwiema sypialniami (tak, tym razem się upewnił), ale nie miał nic przeciwko spaniu razem. Już mieli za sobą kilka wspólnych nocy i teraz nie będzie między nimi przez to nieporozumień, więc Creed nie musiał się krępować w razie czego, ale to już mu powie jak będą na miejscu. Póki co miejsce do którego się udawali było dla chłopaka tajemnicą, której z niego nie wyciągnie aż do lotniska gdzie nie da już rady tego przed nim ukryć.
— Możesz. — odparł tylko, przesiadając się jednak na łóżko. Z podłogi trudno mu będzie karmić chłopaka, a tak chociaż będzie mógł się o niego oprzeć i zjeść bez obawy o opadającą na wszystkie strony głowę. Upewnił się, że ten siedzi wygodnie i wysunął do jego ust widelec z nadzianym kawałkiem naleśnika. Poczekał aż przeżuje i zrobił tak z kolejnym kawałkiem. Co jakiś czas sam pochłaniał kawałek naleśnika, patrząc z delikatnym uśmiechem na Creeda. Na sam widok takiego słodkiego i zaspanego studenta serce zaczynało bić szybciej. Na ogół nie zachwycał się takimi bubkami, ale Creed był takim wyjątkiem, że nawet najbardziej poważny człowiek na świecie by zmiękł.
— To teraz kawa. Powinna już być idealna do picia. — powiedział, sięgając po kubek i podał go chłopakowi przez cały czas podtrzymując go ręką dla bezpieczeństwa. Przy okazji mógł sprawdzić godzinę na zegarku i na szczęście nie musiał jeszcze panikować, że się spóźnią. Mieli sporo czasu na powolne rozbudzanie się i szykowanie, chociaż chyba tylko Creed, bo on miał to już dawno za sobą. Musiał skoro był kierowcą i miał pilnować każdego szczegółu.

Creed Whittemore

[Creed Whittemore]

Lubił wycieczki. Owszem, nie jeździł na nie zbyt często, ponieważ zwyczajnie nie było go na to stać, niemniej tych kilka razy w życiu zapadło mu w pamięć. Zawsze dobrze się bawił, starając się zapamiętać z tego wszystkiego jak najwięcej. Wspomnienia miały dla niego ogromną wartość, dlatego był wielbicielem kolekcjonowania ich. Pewnie był to jeden z powodów, dla których tak ochoczo spędzał czas z Hunterem, pomijając epizod, kiedy tak podle go odpychał, pomimo faktu, że McKayowi ewidentnie zależało na ich relacji. To stało się jedynie mglistym widmem, które ostatecznie Whittemore chciał wyrzucić z głowy wiedząc, że więcej się nie powtórzy.
Dzisiejszy wyjazd miał mieć dla niego szczególne znaczenie. W końcu po raz pierwszy jechał gdzieś z Hunterem, prawda? Jasne, że aparat był gotowy, aby mogli uwiecznić jak najwięcej wspólnych chwil. A kiedyś, jak już Whittemore kupi sobie swój własny dom, w którym będzie dużo miejsca, powiesi ich zdjęcia na jednej ze ścian sypialni. Tak, jak zawsze mu się podobało.
Póki co było to jednak w sferze marzeń, bo zanim uda mu się odłożyć, miną wieki. Już pomijając, że na chwilę obecną był zbyt pochłonięty myślami o spaniu. I naleśnikach, które naprawdę ładnie pachniały.
Wziął naleśnika z widelca, wolno przeżuwając. Ramię chłopaka okazało się być niebywale pomocne; dzięki niemu student nie wypluł tego, co znajdowało się w jego ustach, bo przecież zbyt męczące było ich zamykanie. Cud, że nie mlaskał jak powalony, wolno przeżuwając.
-Dobre są. Sam robiłeś? - mruknął, kiedy Hunter dał mu kolejną porcję. Fakt, że dla niego zrezygnował ze swojego codziennego śniadaniowego przyzwyczajenia świadczył, że faktycznie był dla niego kimś bliskim. Ostatecznie Whittemore zawsze raczył się smoothie.
-Tak, zdecydowanie potrzebuję kawy, jeśli mamy się gdzieś dzisiaj ruszyć. Chyba, że chcesz mnie zanieść do samochodu - zaśmiał się, zerkając na niego. Upił łyk napoju, który miał zacząć działać cuda. Nieznacznie się rozbudził, chociaż nadal był typową dla siebie przylepą, o czym Hunter mógł się przekonać, kiedy młody striptizer się do niego przytulił obejmując tak, jak zwykle obejmował swoją przytulankę.

Hunter McKay

[Hunter McKay]

Tak, wycieczki były fajne. Ale najpierw trzeba mieć na nie czas i osobę z którą chciałoby się jeździć. Bo czas może i miał, skoro sam był dla siebie szefem i załatwianie wolnego w pracy to nie problem. Gorzej z osobą, bo ostatnią jaką miał i mógł wyciągać za miasto wolała raczej spędzać czas w świecie wirtualnym, zamiast realnym. Pewnie dlatego jak tylko nadarzyła się okazja zdecydował zabrać Creeda w jakieś nowe miejsce, nie przejmując się zupełnie niczym. Mieli po prostu spędzić razem miło czas, skoro akurat się pogodzili i już nic nie powinno zepsuć tej sielanki w jakiej teraz żyli.
— Ja miałem je zrobić? Chyba zapomniałeś jak przy pierniczkach pomyliłem sól z cukrem. — zaśmiał się, karmiąc dalej chłopaka. Do tej pory było mu głupio za tą pomyłkę, ale teraz postanowił obrócić ją w żart skoro nie dało się o tym zapomnieć. No ale serio. On uważał, że po czymś takim Hunter powinien dotykać się do czegokolwiek w kuchni? Tym bardziej w dzień wyjazdu, gdzie lepiej nie ryzykować, by nie mieć potem w samolocie problemów z żołądkiem co z góry zniszczyłoby całą wycieczkę. Ale może któregoś dnia nauczy się dobrze gotować, żeby właśnie obudzić chłopaka własnoręcznie przygotowanym śniadaniem? Ale czy to nie brzmiało zbyt… romantycznie? Szczególnie jak na…. W sumie czy oni byli już tylko kolegami czy może kimś więcej?
— Mogę Cię zanieść Śpiąca Królewno. — rzucił, zerkając z rozbawieniem na studenta. Zaraz jednak rozbawienie zmieniło się w rozczulenie kiedy ten się do niego przytulił jak do maskotki. No przecież jego powinno tam teraz mdlić z poziomu słodkości jaki osiągnął Creed tym gestem. I wyglądał tak cholernie uroczo, że chciało się jedynie otulić go kocykiem(najlepiej różowym w jakieś jednorożce), przytulić i zasnąć na resztę dnia.
Ale nie mogli. Nie i koniec, i Hunter musiał walczyć sam ze sobą w tym momencie. Niechętnie, ale było to konieczne, zaczął delikatnie łaskotać Creeda w bok, żeby ten wyskoczył z łóżka i poszedł się szykować, bo nie mogli tracić więcej czasu na przytulanki, które przecież mogli odłożyć na później.

Creed Whittemore

[Creed Whittemore]

-Hmmm… bardzo możliwe. Wiesz, myślę, że w takim stanie też z łatwością pomyliłbym cukier z solą. Ale kiedyś… zrobimy razem naleśniki - zaśmiał się cicho pod nosem, zerkając na chłopaka. Oczywiście, że był zaspany. Nie tylko miał do tego prawo, co zwyczajnie każdego innego dnia też miał problem ze wstawaniem. teraz istniała szansa, że Hunter trochę go ogarnie. Proszę, już nie pozwolił mu wyjść z domu bez śniadania, jak również odpowiedniej dawki kofeiny. Whittemore był przekonany, że każdy człowiek na ziemi chciałby mieć takiego przyjaciela, jak McKay.
Przeciągnął się lekko, patrząc na kolejną porcję.
-Chyba mi wystarczy. Nie umiem jeść rano jakoś dużo - powiedział, uśmiechając się do niego przepraszająco. Miał nadzieję, że chłopak nie będzie miał mu tego za złe. Niestety, biorąc pod uwagę, że każdy dzień serio zaczynał od smoothie, jego organizm nie był przygotowany do tak solidnej dawki węglowodanów. Później pewnie zgłodnieje, bo tak było zawsze, ale jeszcze nie teraz. Zwłaszcza, że dopcha się kawą, którą często traktował jako osobny posiłek.
Zachichotał, kiedy Hunter zaczął go łaskotać.
-No dobrze, dobrze, już wstaję - westchnął i wygramolił się ostatecznie z łóżka, stając na własnych nogach. Przeciągnął się po raz kolejny, poprawiając piżamę. - Ile mamy jeszcze czasu. Jestem chyba spakowany, ale muszę się ogarnąć - rzucił i podszedł do niewielkiej szafy, w której trzymał ubrania. Nie był pewien, co teraz na siebie założyć, bo niby tu było gorąco, ale oni jechali w miejsce, w którym chłód miał dać im nieźle popalić.
Ostatecznie zdecydował, że założy glf, a płaszcza weźmie do ręki, by w każdej chwili móc go na siebie zarzucić. Odwrócił się plecami do Huntera, który pewnie i tak zajęty był kończeniem śniadania. i zrzucił z siebie piżamę, przebierając się. Jeszcze tylko poranna toaleta i będą mogli jechać.
-Możesz spakować jedzenie z lodówki? To takie przekąski na drogę. I kilka kanapek. Mam nadzieję, że będzie to można wnieść na pokład samolotu, bo szkoda by było wyrzucać - powiedział do niego, kiedy już się do końca ubrał.
Zniknął na chwilę w łazience, w której się umył i ostatecznie wyszedł, oznajmiając swoją gotowość do wyjścia z domu.
-To co, na lotnisko? - uśmiechnął się. Zaczynał coraz bardziej odczuwać wewnętrzną ekscytację na myśl, że ich przygoda serio miała się zaraz rozpocząć.

Hunter McKay

[Hunter McKay]

— W porządku, możemy zrobić naleśniki. — zgodził się, kiwając głową. No ze studentem na pewno będzie to o wiele prostsze, bo bardziej ogarniał gotowanie w przeciwieństwie do Huntera, który umiał chyba jedynie odgrzewać gotowce. Może w sumie to i lepiej skoro umiał pomylić dwa podstawowe składniki bo miały identyczny kolor. Słodka zupa? Słone ciasto? No to chyba nie był najlepszy pomysł. Już pal licho dla siebie, ale przy gościach byłoby mu wstyd.
— Dobrze, ale zjesz większy obiad, żebyś nie był głodny. — odparł, pochłaniając kolejny kawałek naleśnika. Nie chciał, żeby ten był głodny w momencie, gdzie czekało ich na początek dwie godziny jazdy do Miami, potem czekanie na lotnisku i sam lot. Jak nic po wylądowaniu będą głodni, a tam będzie ich jeszcze czekało dostanie się do domku gdzie spędzą tę wycieczkę. Poza tym to był prezent na jego urodziny, więc musiał o niego zadbać jak należy, żeby dobrze zapamiętał ten czas.
Na szczęście jego łaskotanie podziałało i nie musiał zastosować bardziej drastycznych środków.
— Na spokojnie masz jeszcze czas, ale wiadomo nie tyle, żeby zrobić pełny makijaż i wybierać ciuchy przez godzinę. — zażartował, zajmując się jedzeniem. Odwrócił się, żeby Creed mógł się w spokoju ubrać. Może i widział go już nagiego, ale wolał dać mu odrobinę prywatności zamiast patrzeć na niego jakby pożerał go wzrokiem. Dokończył naleśniki i złożył razem pudełka, żeby móc je potem wyrzucić.
— Przygotowałeś jedzenie? — zdziwił się, podnosząc z łóżka. Czy nie prosił go wcześniej, żeby niczego nie przygotowywał? Ach ten Creed, zawsze o niego dbał. — Pewnie po drodze i czekając na samolot trochę tego zjemy, więc może nie będzie problemu. — rzucił, otwierając lodówkę i wyciągnął z niej jedzenie przygotowane przez studenta. Rozejrzał się jeszcze czy przypadkiem nie zostawił czegoś ważnego na wierzchu po co musieliby nagle wracać albo całkiem odwołać wyjazd, ale niczego nie znalazł.
— Mam nadzieję, że spakowałeś paszport. — powiedział, łapiąc walizkę Creeda i zaniósł ją do samochodu. Dał chłopakowi jeszcze chwilę na upewnienie się, że wszystko zabrał, wyłączył wszystko co się dało i nie musiało działać przez ten czas, a potem wsiedli do auta.
— Możesz sobie włączyć muzykę jeśli chcesz. — powiedział, uśmiechając się i ruszyli do Miami, skąd samolotem mieli dostać się do celu swojej podróży.

Creed Whittemore

[Creed Whittemore]

Uśmiechnął się do niego z wdzięcznością, kiedy ten zgodził się usmażyć z nim naleśniki. Creed nie pamiętał, kiedy miał okazję gotować z kimś innym, niż ze swoimi wieloletnimi przyjaciółmi. Zawsze wydawało mu się to dość urocze i poniekąd romantyczne, zwłaszcza robione z kimś szczególnym w inny sposób. Poza tym jedzenie smakowało znacznie lepiej, kiedy zrobiło się je wspólnie. A fakt, że Hunter wyraził chęć pomimo swojego nikłego rozeznania w kuchni sprawił, że studentowi zrobiło się naprawdę miło na serduszku.
-Obiad mogę zjeść, wtedy już będę naprawdę głodny. Po prostu teraz jeszcze trochę śpię - rzucił. Ledwo wypowiedział te słowa, a ziewnął potężnie, przecierając zaspane oczy. Musiał wyglądać komicznie. Dobrze, że nigdy nie przywiązywał wagi do tego, jak się prezentował tuż po spaniu, bo pewnie nie chciałby, żeby Hunter widział go w stanie takiej bezbronności, ślamazarności i w ogóle.
Łaskotki z rana okazały się być znacznie lepsze, niż zimny prysznic, który pewnie zafundowałby mu Mark czy George, gdyby nie chciał wstać. Jak dobrze, że McKay miał więcej przyzwoitości i wybrał metodę mniej inwazyjną, dzięki której Whittemore nie musiał się obawiać, że następnego dnia dostanie zapalenia płuc. Brzmiało jak coś mało realnego, ale jego liche zdrowie i niska odporność dawały o sobie znać zawsze w najmniej spodziewanych momentach. Miał nadzieję, że na tej wycieczce się nie pochoruje, bo nie chciał niszczyć wyjazdy chłopakowi, który postarał się o ich wspólne spędzenie czasu. Potrzebowali tego, a przynajmniej takie wrażenie miał Creed, który uważał, że konieczne jest nadrobienie tego, co sam im odebrał przez własną głupotę.
-Nie mogłem się powstrzymać. Pomyślałem, że się przyda. Po co mamy wydawać pieniądze na coś w barze, jeśli można zrobić samemu - uśmiechnął się do niego, przeczesując dłonią włosy. Nawyk, kiedy był trochę zakłopotany.
-Oczywiście. Mam wszystkie dokumenty, trochę ubrań, telefon, ładowarkę i portfel. Wszystko inne w razie czego wezmę od ciebie. No, może poza szczoteczką, bo to jednak niehigieniczne - powiedział, żartując. Prawda była taka, że nawet, gdyby byli parą. Whittemore w życiu nie umyłby zębów szczoteczką inną, niż jego własna.
Kiedy zapakowali bagaże, Creed usiadł na miejscu pasażera, od razu zapinając pasy. Bezpieczeństwo ponad wszystko.
-A jaką lubisz? - zerknął na niego. Uderzyła go myśl, że Hunter wyjątkowo seksownie wyglądał, kiedy prowadził, ale szybko to od siebie odsunął. Z całą pewnością nie o tym powinien teraz myśleć.

Hunter McKay

[Hunter McKay]

— Śpioch. — zaśmiał się, widząc jak ten ziewa. Dlaczego. On. Był. Taki. Uroczy? Był jak taki słodki koteczek, który dopiero co obudził się z drzemki i nie ogarniał jeszcze co się dzieje. Po tym wszystkim Hunter zaczął się zastanawiać czy ten wyjazd to był dobry pomysł, skoro będzie musiał go oglądać w takim stanie co rano. Były dwie opcje. Albo umrze tam z powodu przesłodzenia i gdyby całkiem unikał cukru pewnie stałoby się to tutaj na miejscu przez co nawet nie wyjechaliby spod jego domu. A druga opcja to taka, że zmieni się w jakąś piszczącą nastolatkę, bo nie będzie mógł wytrzymać w spokoju przy takim uroczym studencie. Ta wycieczka to będzie jeden wielki test dla jego nerwów, ale przynajmniej odkąd mieli za sobą już różne doświadczenia nie rumienił się tak przy każdym dotyku. Lubił nawet jak ten się do niego przytula czy go niespodziewanie łapie za rękę. Było to całkiem przyjemne nawet jak na przyjacielski gest.
— Mam tylko nadzieję, że nie robiłeś tego do późna. — powiedział, przyglądając się zaspanemu Creedowi. Rozumiał, że chciał się wykazać i zrobić coś miłego, przygotowując dla nich coś specjalnego, ale nie było to warte zarwania nocki. Może powinien był zostać z nim na noc i dopilnować, żeby wyspał się przed lotem? Luz, nie miał problemu z zanoszeniem go do auta czy pilnowaniem na lotnisku, ale noszenie i jego i bagaży podczas odprawy bez dodatkowej pary rąk raczej nie byłoby możliwe.
— W razie czego nie krępuj się, ale jak coś będą tam chyba jeszcze jakieś sklepy. — odparł. Nie miał nic przeciwko pożyczaniu rzeczy Creedowi. Ubrania pewnie będą na nim wisieć (co już w sumie miał okazję zobaczyć jak spał u niego po tym incydencie z pobiciem), ale będą tam praktycznie sami, więc kto by na to zwracał uwagę? Ważne, żeby było mu ciepło.
— Obojętne. Włącz cokolwiek co będzie Ci pasowało. — rzucił, zerkając na niego i skupił się na drodze. Radio może nie puszczało jakichś szalenie ciekawych kawałków przy których mogli miło spędzić dwie godziny, ale na szczęście mógł odpalić muzykę z telefonu. W sumie nawet był ciekawy czego tak naprawdę Creed słucha. Spokojne ballady czy ostre rockowe kawałki. A może był fanem techno i tego łubu dubu? Ale tego Hunter już chyba by nie zniósł.

Creed Whittemore

[Creed Whittemore]

-Nie wiem. Znaczy, wydaje mi się, że nie, ale czasami naprawdę potrafię się zatracić. Nie przejmuj się tym Hunter, nawet jeśli, spokojnie wyśpię się w samolocie. Ostatecznie pewnie czeka nas trochę godzin lotu, bo z Ameryki nigdzie nie jest blisko - uśmiechnął się do niego. Nie chciał, by chłopak zaprzątał sobie głowę czymś, co nie miało większego znaczenia. Nawet, jeśli Whittemore faktycznie zarwał nockę, zrobił to z przyjemnością wiedząc, że wszystko to, co udało mu się przygotować, będzie jadł Hunter. Czego to nie robiło się po to, aby komuś chociaż trochę zaimponować.
-To dobrze, bo jestem niemal pewien, że na miejscu okaże się, że faktycznie czegoś zapomniałem - podrapał się po policzku, lekko skrępowany. Niestety, zdarzało mu się zapominalstwo, szczególnie jeśli był niewyspany. Teraz niestety daleko było mu do stanu tryskania energią, ale pewnie w chwili, w której dolecą na miejsce, wszystko diametralnie się zmieni. Z racji tego, że nie latał, nie mógł wiedzieć, że różnice czasowe potrafiły dać człowiekowi w kość.
Uśmiechnął się, wybierając ostatecznie stację. Poleciała jakaś spokojniejsza piosenka, której jednak daleko było do ckliwych miłosnych, które zdecydowanie zdominowały przemysł muzyczny. Nie miał co nich nic szczególnego, ale ile można było słuchać jednego i tego samego.
-Jeśli będzie ci przeszkadzało, daj znać - zerknął na niego, wygodniej sadowiąc się w fotelu. Czuł, że jeszcze chwila i zacznie zachowywać się jak nader podekscytowane dziecko, które nie może się doczekać wycieczki. Kiedy ostatnio był na jakiejś dłuższej? Nie pamiętał zupełnie.
Wewnętrzna ekscytacja sięgnęła zenitu, kiedy ostatecznie dojechali na lotnisko. Było wielkie.
-Będziesz musiał mnie pilnować, żebym przypadkiem się nie zgubił, bo ja cię tutaj nie odnajdę - skomentował, kiedy Hunter zaparkował. -Nie boisz się zostawiać tutaj samochodu? - spytał. Niby pełno tu było kamer, ale wiadomo, że jeśli ktoś naprawdę chciał coś ukraść to i tak to zrobi, a Whittemore nie chciał, by po powrocie okazało się, że McKay nie będzie miał czym jeździć.

Hunter McKay