[Hunter McKay]

— Dobra, maluchu. Teraz będę Cię pilnował, żeby krzywda Ci się nie stała. — zaśmiał się, mierzwiąc mu włosy. Oliver zawsze był takim młodszym bratem przy którym budził się jego instynkt opiekuńczy, więc jeśli będzie musiał latać z packą po dworze i wybijać wszystkie owady jakie znajdzie pewnie to dla niego zrobi. Nie pozwoli mu przecież siedzieć w domu przez cały weekend. Drugą osobą był Creed, ale przy nim nie dało się inaczej. Tylko z Oliverem nie krępował się go obejmować czy mieć jakikolwiek kontakt fizyczny, a wystarczyło, że Creed złapał go za rękę czy stanął przy nim bez koszulki i Hunter już nie wiedział co ma ze sobą zrobić. Gdzie podziać ręce? Co zrobić z oczami? Nawet nie miał okazji przekonać się, że coś się między nimi zmieniło po tym seksie przed świętami, bo od tamtej pory ani razu się nie widzieli.
— Myślisz, że ja umiem gotować? Ale… to nie może być aż takie trudne, nie? Od czegoś mamy internet. — rzucił, wyciągając z kieszeni telefon. Chyba bezpieczniej będzie jeśli wezmą jakiś przepis z internetu niż jakby mieli iść na żywioł i gotować tak jak im się wydawało, nie? Zerknął jeszcze raz na składniki, myśląc co można ze sobą połączyć. Aaron na pewno prędzej by coś wykombinował, bo w tej rodzinie zaraz po mamie to on jest mistrzem kuchni. Hunter był tam chyba tylko po to, żeby jeść. Ale jak ich zabraknie to chyba umrze z głodu, jeśli nie znajdzie sobie jakiegoś zastępstwa albo sam nie nauczy się gotować. Może to był właśnie ten dzień?
Zerknął na Olivera, który przyczłapał go kuchni owinięty w koc jak naleśnik. Jeśli zamierzał mu pomagać lepiej, żeby się tego pozbył.
— Ryż z kurczakiem i warzywami? To chyba nie powinno być trudne, nie? — zapytał, znajdując w zamrażarce kilka paczek warzyw. W którejś szafce na pewno znajdą ryż, więc chyba uda im się coś z tego przyrządzić. No bo co mogli zepsuć? Kurczaka wystarczy pokroić i usmażyć. Warzywa też. Ryż ugotować. Czy ugotowanie torebki ryżu przerośnie dwóch dorosłych mężczyzn? Chyba nie.

Oliver Jung

[Oliver Jung]

-Dobra, czyli mamy deal. I lepiej uważaj, żebym kiedyś nie odgryzł ci ręki za to mierzwienie mi włosów. Masz szczęście, że tutaj za bardzo nikt nas nie widzi i mogę ci to jakoś wybaczyć - skomentował, bo nie miał najmniejszego zamiaru się przyznawać, że to było całkiem miłe. Jeszcze Hunter uznałby, że może robić tak częściej, a na to chłopak nie miał zamiaru mu pozwolić. Ten jeden raz wystarczył. W końcu Oliver nie był dzieckiem, a pomiędzy nim i McKayem były zaledwie trzy lata różnicy. To dość niewiele, chociaż nie przeszkadzało Jungowi w nazywaniu przyjaciela staruszkiem, kiedy tylko bardziej mu podpadł.
-Hunter, na litość wszystkiego. Czy ty właśnie zabrałeś mnie na wycieczkę, do miejsca, w którym nie ma żadnych restauracji, nie mówiąc już o tym, że tu nie ma nawet blisko żadnego sklepu i teraz mi mówisz, że wcale nie umiesz gotować? Niby co, mam przez ciebie umrzeć z głodu? - żachnął się. Pacnął go lekko w ramię, mając nadzieję, że chłopak dostrzeże swój błąd. Może sam zmieni zdanie i ich stąd zabierze? Co prawda Jung wcale nie miał nic przeciwko samej wycieczce, ale wiadomo, że głodny człowiek musiał sobie trochę pomarudzić. Zwłaszcza, jeśli był to bogaty głodny. To zawsze stwarzało pewne problemy. Na nieszczęście Huntera, Oliver nawykł do luksusów, więc niech lepiej coś szybko wymyśli, bo ten potrafił być niebywale nieznośny.
-No, jeśli sprawisz, że to będzie jadalne, to dla mnie może być. Tylko nie myśl, że dotknę surowe mięso. To mimo wszystko trochę obrzydliwe - uprzedził. On mógł zrobić… no właśnie, co takiego, skoro na niczym się nie znał. Na litość wszystkiego, nie podejrzewał, że ta wycieczka będzie jakąś szkołą przetrwania. Jeszcze brakowało, żeby musieli polować albo szukać jedzenia w lesie. - Dobrze, mów co mam robić. Tylko bez dziwnych instrukcji, Hunter - zerknął na niego. W międzyczasie nalał im obu trochę soku, bo niby miał herbatę, ale wciąż była trochę za gorąca.

Hunter McKay

[Hunter McKay]

— No już nie fikaj. — rzucił, wywracając oczami. Cały Oliver, chociaż i tak ten gest odbierał dość spokojnie. Czasem mu się wydawało, że był zbyt przewrażliwiony na punkcie swoich słów i był agresywny wobec każdego kto spróbował chociaż ich dotknąć.
— Daj spokój. Jesteśmy dwójką dorosłych mężczyzn, którzy powinni dać sobie radę w każdych warunkach nawet jakbyśmy mieli rozpalić sami ognisko w lesie i upiec upolowane wcześniej wiewiórki. Mamy chyba jedne z lepszych warunków jeśli chodzi o domki nad jeziorem, więc ugotowanie czegoś powinno być prościzną. A sklep masz kilka kilometrów dalej, więc autem na spokojnie można skoczyć jak nam czegoś zabraknie. Nie ma co się załamywać i bierzemy się do roboty. — powiedział, zacierając ręce do pracy. Był dobrej myśli, szczególnie mając przepis pod nosem. Gotowanie ryżu to nie jakaś czarna magia, więc jak tylko nie popsują czegoś po drodze wkrótce powinni mieć na talerzach całkiem dobry obiad, a potem z pełnymi żołądkami wyruszyć na kolejną przygodę. Dla Huntera póki co lepsze było skupienie się na gotowaniu niż myślenie o Creedzie, który od kilku dni zagnieździł się w jego umyśle i nie mógł się go pozbyć w żaden sposób. Czasem jego miejsce zajmował Gabriel, ale ile można myśleć o seksie?
— Ja zajmę się mięsem skoro tak. — stwierdził, patrząc na Olivera. Kompletnie nie rozumiał awersji niektórych ludzi do dotykania surowego mięsa. Jeść gotowe to już tak, ale dotykać podczas przygotowywania to problem? — No to może… — zerknął jeszcze szybko na przepis, żeby nie robił czegoś bez sensu. — Wstaw wodę na ryż? Tylko posól ją, a ja przygotuję mięso. — dodał, wyciągając z lodówki mięsa i zabrał się za przygotowywanie go. Odkroił wszystko to co mogłoby przyjacielowi nie pasować i pokroił mięso. Doprawił je jeszcze tym co znalazł w szafce, a było opisane w przepisie i mógł zabrać się za smażenie. — I jak Ci idzie? — zapytał, szukając patelni. No chyba nie mogło mu zająć to aż tyle czasu? Ale w sumie to Oliver, który nigdy niczego nie gotował.

Oliver Jung

[Oliver Jung]

-Mam nadzieję, że nie masz tego w planach. Jeśli tak, mnie w to nie mieszaj. Daleki jestem od chęci rozpalenia ogniska w lesie czy upolowania czegokolwiek. Po to cywilizacja się rozwija, żeby korzystać z udogodnień, a nie cofać się do czasów ludzi pierwotnych - skomentował, patrząc na niego. Hunter potrafił mieć naprawdę dziwne pomysły, dlatego Oliver nie zawsze traktował jego słowa jedynie jak żarty. Mógłby się założyć, że gdyby tylko przyjaciela naszło to już teraz lazłby do lasu i szukał odpowiedniego miejsca na obóz. Pod tym względem diametralnie się róznili, bo Jung nawykł do luksusów, o których większość ludzi mogła jedynie pomarzyć. - Następnym razem kochasiu ja wybieram miejsce, do którego pojedziemy - zawyrokował. Bo jeśli to były jedne z lepszych warunków, to on wolał nie wiedzieć, jak wyglądały pozostałe miejsca. Co, gdyby trafili właśnie tam? Chyba chłopak z miejsca pakowałby walizki i wróciłby do domu, chociaż miałby wynajmować prywatny samolot.
-Powinniśmy wziąć ze sobą kogoś, kto by nam gotował. Byłoby łatwiej i pewnie smaczniej - mruknął jedynie. Ten optymizm Huntera był przerażający, bo pewnie nawet jak kuchnia zacznie się palić, on uzna, że to nic takiego, bo sobie poradzą. Gdzie realizm? Zdecydowanie będzie musiał pomyśleć o jeszcze jednej wycieczce, aby mieć pewność, że jedzenie będą dostawali od kogoś, a nie sami sobie gotować będą. No bo jakie to wakacje, skoro człowiek musiał coś robić?
-To mogę zrobić - skinął ostatecznie głową, owijając się kocem ciaśniej. Nie miało znaczenia, że było wystarczająco ciepło i bez niego. To aktualnie stanowiło jego tarczę i nie było szans, aby nagle z niej zrezygnował. Może później, jak faktycznie zacznie się pocić, ale póki co było dobrze.
Wyciągnął garnek, nalał wody i wsypał łyżkę soli. Bo chyba tyle powinno wystarczyć, prawda? Nie chciał przesolonego jedzenia, bo było mało zdrowe.
-Jak możesz tego dotykać - wzdrygnął się widząc, co Hunter wyczynia. Obleśne, zdecydowanie.
Upił łyk soku ze szklanki. Nie przypominał tego, który zawsze kupował, ale nie było źle.
-Dobra, chyba się gotuje, wiesz? - rzucił, patrząc na wodę, która faktycznie bulgotała.

Hunter McKay

[Hunter McKay]

— Nie masz ochoty przeżyć przygody? Noc w lesie to nie jest coś co się robi codziennie i zawsze to jakaś odskocznia. Serio Cię to nie przekonuje? — Hunter nie miałby nic przeciwko spędzeniu nocy pod gwiazdami. Polowanie na wiewiórki może by sobie odpuścił, bo jednak wolałby nie zabijać tych biednych zwierzątek, ale coś musieliby wykombinować. Jagodami i malinami pewnie by się nie najedli no i istniała szansa, że się nimi zatrują. W sumie nikt by nie wiedział, że trochę oszukali i wzięli jedzenie ze sobą, a i tak spróbowaliby czegoś nowego. — Dobra, będziesz miał okazję się wykazać. Pewnie wybierzesz jakiś bardziej wypasiony domek ze światłem zapalnym głosowo i grającą toaletą. — zaśmiał się. On nigdy nie żył w jakiś wypasionych warunkach, więc jemu to było obojętne i nawet zniósłby wspólną toaletę w jakiejś drewnianej szopce głęboko w lesie.
— No już nie przesadzaj, masz służbę w domu. Daj im trochę odpocząć od siebie i pracy. Dalej dokuczasz temu biedakowi? — zapytał, zerkając na przyjaciela. Znał jego stosunek do syna gosposi, która od niedawna u nich pracowała i nie umiał go przekonać w żaden sposób, żeby ten dał mu spokój. Miał przecież dodatkową osobę, która była na każde jego zawołanie, więc nie było w tym nic złego. Nawet nie rozumiał jak zaczął się ten ich konflikt, ale z Oliverem przecież było różnie i czasem wyolbrzymiał niektóre sprawy.
— Normalnie. — odparł, wzruszając ramionami i biorąc kawałek surowego mięsa w palce podsunął je w stronę Olivera. Jeszcze jakby się to ruszało może sam by się tego bał, a tak? To tylko jedzenie, które po chwili wylądowało na patelni jak już jakąś znalazł.
— No to wrzuć ryż… — polecił mu, ale chyba uznał, że będzie szybciej jak on to zrobi i wrzucił do garnka dwa woreczki ryżu. Lepiej, żeby trochę zostało niż któryś z nich miał za mało, a nie chciał znosić głodnego Olivera. — Dobra, to ja zajmę się warzywami, a ty sobie usiądź. Chociaż w sumie możesz już przygotować talerze, żeby były gotowe. — dodał, wyciągając z zamrażarki gotową mieszankę warzyw i wyciągnął kolejną patelnię na której miał je przygotować. Chyba całkiem nieźle im szło, bo jeszcze nic nie wybuchło.

Oliver Jung

[Oliver Jung]

-Hunter, powiedz mi, ale tak szczerze. Czy ty się czegoś nawąchałeś? JA i noc w lesie? W LESIE, gdzie jest pełno robaków i pewnie większość z nich chciałaby mnie zjeść? Nie, dziękuję. Jakoś nie kręcą mnie takie masochistyczne wyprawy. Ale feel free, poczekam tutaj na ciebie. Z tym, że zanim wejdziesz do domu będziesz musiał porządnie się zdezynfekować - skrzywił się lekko. McKay i te jego dziwne pomysły. Ciekawe, czy to było u nich rodzinne. Jego starszy brat też wyglądał na takiego, co chętnie by się pobawił w taki survival. Jak w ogóle można było brać pod uwagę taką formę spędzenia czasu, skoro miało się mnóstwo innych, bardziej cywilizowanych wyborów? No na przykład jakieś Karaiby, prywatna plaża czy miejsca, gdzie prawdopodobieństwo natknięcia się na gniazdo os było nikłe. - Grające toalety są akurat zbędne i bardziej pasują mi do Japończyków. To oni lubią dziwne gadżety. Ale z całą pewnością będą dwa łóżka i to wygodne - odpowiedział, lekko się krzywiąc. Myśl o kanapie już bolała jego kręgosłup. Hunter miał szczęście, że mimo wszystko Jung go lubił, bo w innych okolicznościach popamiętałby takie niedopatrzenie.
-Wcale mu nie dokuczam. Ja mu pokazuję jak wygląda prawdziwe życie i jak prezentuje się podział społeczeństwa. Nie powinien narzekać. Gdybyśmy żyli w średniowieczu i kierowali się tamtejszymi zasadami, pewnie pałętałby się po ulicy. A już z całą pewnością nie mieszkałby u mnie w domu - odpowiedział jedynie. Wiedział, że za każdym razem McKay weźmie stronę tamtego chłopaczka i była to jedna z tych rzeczy, która dość mocno ich różniła. Całe szczęście nie na tyle, by się o to kłócili. Z natury bowiem Hunter nie wtrącał się aż tak bardzo. - Nie chcę go tam, to tyle w temacie. Nie pasuje - dodał jeszcze, zerkając na chłopaka. Co miał mu powiedzieć? Że za nim nie przepada, że go nie lubi, że w ogóle nie powinno go tam być?
-Goń się, McKay. Jeszcze raz, a będziesz to miał na swojej twarzy - skrzywił się, odsuwając. Przecież to było dostatecznie obleśne. Ugotowane, spoko. Ale surowe? O w życiu.
-Może jeszcze mam poskładać serwetki? - mruknął, podchodząc do szafki. Wyciągnął z niej talerze, które zaraz ułożył na stole. Na nich położył nóż i widelec, stawiając dodatkowo po jednym piwie dla każdego. Może było wcześnie, ale im się należało po tej tragicznej walce z osą, której użądlenie Oliver nadal czuł na swojej delikatnej skórze. - No chyba, że jemu przed telewizorem - rzucił, bo skoro tutaj był, można było skorzystać.

Hunter McKay

[Hunter McKay]

— W ogóle nie umiesz się bawić. — rzucił, wywracając oczami. Noc w lesie to zawsze jakieś ciekawe doświadczenie i próba swoich umiejętności przetrwania, a nigdy nie wiadomo kiedy nadejdzie apokalipsa zombie i trzeba będzie jakoś sobie radzić. I z kim miał się sprawdzić jak nie z najlepszym przyjacielem?
— Oliver… ughh… uwielbiam Cię, ale czasem powinieneś dostać lanie. Teraz świat stawia na tolerancję i traktowanie ludzi jak równych sobie, a ty… to nie jego wina, że nie ma tyle pieniędzy co ty. Poza tym pewnie nie uważa ich za coś najważniejszego w życiu i widzi szczęście w innych rzeczach? Może też powinieneś? I nie musisz traktować go jak przyjaciela. Po prostu odpuść mu, bo po co tworzyć nieprzyjemną atmosferę w domu? — westchnął, patrząc na przyjaciela. Ile razy by nie próbował go przekonać, ten wiedział swoje, więc postanowił odpuścić, ale dopiero po tym razie. Jak tak bardzo uwielbia sobie psuć humor to proszę bardzo. Wcale by się nie zdziwił, gdyby te kłótnie były prowokowane przez Junga, który potem opowiadał jak tamten go bardzo denerwuje.
— Myślisz, że to zrobi na mnie jakieś wrażenie? — zapytał i parsknął śmiechem. Czemu niby dotykanie mięsa miałoby mu przeszkadzać? Surowego by nie zjadł, ale dotykanie? Przecież nie zrobi mu krzywdy. Ach ten Oliver, taki delikatny jak dziewczynka. Jego rodzicom zdecydowanie coś poszło nie tak.
— No już się tak nie przemęczaj. Talerze wystarczą. — rzucił, kręcąc głową i przemieszał jedzenie na patelni. Warzywa w końcu zrobiły się miękkie, kurczak wyglądał na usmażonego i ryż na szczęście się nie rozgotował, więc nie było tragedii i parę chwil później jedzenie znalazło się na ich talerzach. Gordon Ramsay może nie byłby dumny, ale przynajmniej będą najedzeni i niczym się nie zatrują. — Możemy zjeść przed telewizorem. Możesz wziąć piwa? — zapytał, łapiąc za talerze z jedzeniem i ruszył z nimi do salonu, ustawiając je na niewielkim stole przed kanapą. Rozsiadł się wygodnie i sięgnął po pilota, odpalając pierwszy lepszy kanał na którym leciał jakiś film, a nie dziwny teleturniej czy wiadomości. — Chcesz potem popływać czy boisz się, że znowu Cię coś zaatakuje? — zapytał, sięgając po talerz i pochłaniając pierwszy kęs jedzenia, które było całkiem smaczne. Może jednak nie jest taki beznadziejny w gotowaniu jak mu się wcześniej wydawało? Ale zawsze to była jakaś wymówka, żeby pójść na obiad do brata albo mamusi, nie musiał jednak się do tego przyznawać, prawda?

Oliver Jung

[Oliver Jung]

-Umiem. Ale nie w dziczy, bo tam nie ma niczego ciekawego. Naprawdę Hunter, ty czasami powinieneś się puknąć w łeb, wiesz? Zaproponuj mi jakąś imprezę, to wtedy porozmawiamy o zabawie - odpowiedział, wzdychając. I to niby on był niereformowalny? A McKay to co sobą reprezentował, skoro w głowie to mu były jakieś hulanki po lesie, najlepiej jeszcze z zaledwie podstawowym wyposażeniem, jak nóż i krzesiwo. A co to oni, ludzie pierwotni? Niczego innego nie wynajdą, skoro koło już jest, umiejętność rozpalania ognia podobnie. Nie musieli się cofać w czasie, żeby dobrze się bawić i Oliver miał zamiar to przyjacielowi udowodnić.
-Jestem tolerancyjny. Ostatecznie jeszcze go nie wywaliłem z domu, a to chyba coś, nie? Ale mogę mieć swoje własne zdanie - wzruszył ramionami. Oczywiście nie widział niczego złego w takim traktowaniu swojego minionka. Był jego służbą, więc czego oczekiwał? Może jeszcze Jung miał mu pomagać w codziennych obowiązkach? Nie jego pracą było gotowanie, czy sprzątanie. - Och, ale ja ani trochę nie narzekam na atmosferę w domu. Momentami naprawdę wyśmienicie się bawię - odpowiedział. Kosztem Leedsa, ale tego pewnie Hunter się domyślał. Cóż, faktycznie jeśli chodziło o jego podejście do George’a, Jung był wyjątkowo niereformowalny. Tak został wychowany i tak wydawało mu się, że jest w porządku. Że byli ludzie wyżej i niżej, nic pomiędzy.
-Jesteś obrzydliwy. Przypomnij mi, czemu ja się w ogóle z tobą zadaje - skrzywił się. Fuj. Naprawdę tamten lubił, jak przwalało mu się mięsem w twarz? Mało fajny fetysz, trzeba przyznać. Rozumiał, że każdy miał swoje dziwactwa, ale to już była przesada.
Zerknął sceptycznie na jedzenie, które dostał na talerzu. Nie pachniało najgorzej, musiał to przyznać. No i ostatecznie nikt nie kazał mu wcześniej biegać za kurą, by ją upolować. Duży plus.
Postawił piwa, o które poprosił Hunter i dołączył do niego na kanapie przed telewizorem.
-W wodzie nie ma robali. A jeśli jakieś będą, będziesz je wyławiał - skomentował, ostatecznie siadając po turecku, przez co trochę popchnął McKaya. Ta kanapa zdecydowanie była za mała. I jak on miał na niej spać?
-Zjadliwe - skomentował, kiedy spróbował ostrożnie posiłku. Naprawdę nie było takie złe, jak mógł początkowo podejrzewać. - Nawet całkiem - dodał. No dobrze, Hunterowi mógł powiedzieć komplement. - Poszukaj czegoś głupiego. Może jakiś program na TLC? Tam zawsze lecą zabawne rzeczy.

Hunter McKay

[Hunter McKay]

— Ale imprezkę możemy mieć nawet co tydzień jeśli chcesz, a do takiego lasu pewnie wybierzemy się raz na ruski rok. W życiu trzeba spróbować kilku rzeczy przed śmiercią, wiesz? — powiedział, kręcąc głową. Nawet nie pytał co było na liście Olivera, bo pewnie wszystko dotyczyło jego kariery, chociaż był ciekawy czy jest tam coś o związkach przed którymi się ostatnio tak bronił.
— Nawet nie chcę wiedzieć… — westchnął. Tak, Oliver na pewnie zajebiście się bawił kosztem swojego służącego, ale nawet nie tracił czasu na tłumaczenie mu jak bardzo nie podobało mu się takie zachowanie. Nie ważne co powie on i tak zrobi swoje, więc po co się produkować? Ale trochę szkoda mu było chłopaka, który musiał dla niego pracować.
— Bo jestem przystojny i dobrze wyglądam w ubraniach od Ciebie? No i jestem jak twój starszy brat, którego nigdy nie będziesz miał, więc nie narzekaj. — odparł, wzruszając ramionami. Sam się czasem zastanawiał jakim cudem Oliver był jego bliskim przyjacielem, skoro mieli różne podejście do ludzi, którzy mieli mniej pieniędzy. Dla niego nie było różnicy czy ktoś jest bogaczem i co tydzień jeździ na weekend do innego kraju, czy ledwo wiąże koniec z końcem i musi pracować na trzy etaty, żeby mieć na jedzenie i rachunki. Liczyło się to jakim ktoś był człowiekiem i co sobą reprezentował. Oliver najwidoczniej coś takiego w sobie miał, ale czasem powinien zostać wyjaśniony i to porządnie.
Całe szczęście Oliver nie marudził jak bardzo jedzenie mu nie pasuje przy którym się przecież tak cholernie napracował, a na jego zdolności (raczej ich brak) to naprawdę spory wyczyn. W sumie został tak jakby zmuszony do gotowania, bo tak z własnej woli to raczej niechętnie by się do tego zabrał.
— Wyluzuj. W wodzie jedyne czego powinieneś się obawiać to rekiny, ale w tym jeziorze ich nie ma, więc luźna guma. — rzucił, pochłaniając kolejny kęs jedzenia.
— Czyli damy radę przeżyć bez wynajętej kucharki? — zapytał, zerkając na niego. Jeśli kolejne próby gotowania pójdą im tak dobrze to chyba nie umrą z głodu. Po słowach Olivera zmienił kanał na TLC i akurat leciała „Wiza na miłość”. — Myślisz, że mógłbyś wziąć udział w czymś takim? — zapytał, odkładając pilot na bok i zabrał się za jedzenie, które popijał co jakiś czas piwem.

Oliver Jung

[Oliver Jung]

-Ty się nie martw o listę rzeczy, które chcę zrobić przed śmiercią. Zapewniam cię, że jest całkiem pokaźna, ale zdecydowanie nie ma na niej szlajania się po lesie. Przecież tam są robale. Niby jak chcesz mnie przed nimi uchronić, co? - spytał patrząc na przyjaciela. To było niedorzeczne. McKay nie był w stanie zapewnić go, że z nim nic mu nie groziło, jeśli brać pod uwagę owady. One latały według własnych zasad, a już jedna osa go dzisiaj ugryzła. Nie było mowy, aby nastawił się po raz kolejny. Uwielbiał swojego przyjaciela i mógł tak powiedzieć jedynie o nim, ale czasami aż prosiło się by trzepnąć go po łbie.
-Kiedyś do mnie przyjdziesz to zobaczysz. Poza tym Hunter, litości, nie robię mu niczego złego. Nie każę mu skakać do studni, wieszać się, czy coś - wzruszył lekko ramionami. Równie dobrze mógł być dla Leedsa gorszy, ale miał jakieś tam granice, które zachował. Nie chciał go u siebie w domu, ale też nie chciał, by jego sumienie przejmowało się kimś takim, jeśli stanie mu się coś poważnego. Jak dobrze, że Jung znał sposoby, aby komuś dopiec bez użycia dużej ilości siły. Przynajmniej tej fizycznej.
-No dobrze, masz rację. Nigdzie indziej nie znajdę tak dobrze zbudowanej osoby, która będzie się tak łatwo oddawała pod wszelkie przymiarki. Tak nawiasem będziesz mi niedługo potrzebny, ale dam ci znać, kiedy zbliży się termin - rzucił, uśmiechając się szeroko. Oliver mógłby podać jeszcze więcej powodów, dla których przyjaźnił się z McKayem, ale te, które wymienił drugi mężczyzna były najważniejszymi. - I chwała wszechświatowi. Nie potrzebuję kolejnej osoby w domu. Cenię sobie spokój, więc dobrze bracie, że mieszkasz gdzie indziej - odpowiedział, lekko go szturchając. Hunter znał go najlepiej, bo to właśnie jemu dał się poznać.
-Dlatego mogę pływać - rzucił, przełykając ostatni kęs. Było całkiem smaczne, o czym jasno świadczył fakt, że chłopak zjadł wszystko. Był raczej niejadkiem, który dbał o swoją figurę, więc widok pustego talerza powinien schlebiać Hunterowi. - Ale musimy chwilę odpocząć. Nie wskoczę do wody zaraz po jedzeniu. To wpływa niekorzystnie - uprzedził, wstając. Przeciągnął się, mrucząc cicho.
Opadł na kanapę, zerkając na telewizor.
-A co to w ogóle jest? Tak, wiedzę, TLC, ale nie oglądam tego często. Tyle, co jak są programy o sukniach ślubnych i innych modowych rzeczach, które lubię. No i jeszcze Słodki biznes. To by się spodobało twojemu nowemu chłoptasiowi - powiedział, patrząc na ekran. Upił łyk piwa, które powoli zaczynało się kończyć.

Hunter McKay

[Hunter McKay]

— Wszędzie są robale, wiesz? Nawet tutaj zaraz może jakiś wylecieć i ugryźć Cię w dupę, ale z niej już niczego nie będę wysysał i będziesz musiał sobie jakoś poradzić. — rzucił, krzywiąc się. Nawet jeśli był bardzo otwarty i wiele rzeczy mu nie przeszkadzało, tak zbliżanie twarzy do tyłka przyjaciela nie wchodziło w grę.
— Mam patrzeć, jak mu dokuczasz? Nie wariuj. — mruknął. Jak już miałby się wybrać do Olivera, pewnie kazałby mu się uspokoić za każdym razem, jak według niego przesadzi. Nigdy nie rozumiał radości płynącej z dokuczania komuś, bo nie miał tyle samo pieniędzy co on. Przecież przy Oliverze to jakieś trzy czwarte społeczeństwa jak nie więcej. Jeszcze rozumiałby to jakby George był naprawdę okropną i denerwującą osobą, a on był po prostu prowokowany przez Junga i próbował się bronić. Czemu bezpodstawnie miałby dokuczać swojemu pracodawcy, ryzykując wyrzuceniem z pracy siebie i matki?
— No i po co to mówiłem. — zaśmiał się, teatralnie uderzając się w czoło. Przymiarki nie były złe, jeśli szły sprawnie, a znając profesjonalizm Junga na pewno szybko się uwinie, nie tracąc niepotrzebnie czasu na coś do czego potem nie będzie go potrzebował. — No bardzo miły jesteś dla brata. Czemu właściwie wciąż mieszkasz u rodziców? Ja w twoim wieku już dawno mieszkałem sam. — odparł, zerkając na przyjaciela. Skoro tak mu przeszkadzała służba wybrana przez rodziców, na swoim mógł wybrać kogo tylko chciał i nikt nieproszony by mu nie przeszkadzał. O wiele prostsze i przyjemniejsze rozwiązanie.
— Nikt Ci nie każe od razu iść pływać. — uspokoił go, połykając ostatnie kęsy jedzenia i odłożył talerz na stolik, sięgając po sok. Dobrze, że oboje się najedli, ale czy teraz do końca wyjazdu to on będzie musiał gotować? Jeśli tak, pewnie codziennie będą jedli to samo, bo aż tak dobrze sobie nie radził.
— Wiza na miłość? Nie oglądałeś tego nigdy? — zdziwił się. Sam nie oglądał telewizji zbyt często, a TLC na jego ekranie pojawiała się niezwykle rzadko, ale kilka programów ogarniał. Nie był to jakiś wysoki poziom, ale po ciężkim dniu można obejrzeć, żeby się odmóżdżyć. — Creedowi? To nie jest mój nowy chłoptaś. Właściwie… nie rozmawiamy od świąt… — mruknął, opierając policzek na dłoni. Sama myśl, że student go ignorował tyle czasu strasznie go bolała, bo nie rozumiał dlaczego. Może skrzywdził go tamtej nocy i tamten bał się mu o tym powiedzieć? A może rzeczywiście był w tych sprawach beznadziejny i nikt mu nie powiedział, żeby nie zrobić mu przykrości?

Oliver Jung

[Oliver Jung]

-Już nie udawaj, że nie chciałbyś zobaczyć mojego tyłka z bliska. Obaj wiemy, że jest idealny. A jeśli jeszcze raz wspomnisz mi o wchodzących tu robalach, postaram się byś nie miał więcej żadnych klientów w swoim studiu - odpowiedział. Wzdrygnął się na samą myśl, że coś mogłoby po nim w nocy chodzić. Jak nic zanim pójdą spać, Hunter będzie musiał dokładnie sprawdzić cały dom, aby mieć pewność, że nic nigdzie nie wtargnęło. Zdecydowanie Oliver nie chciałby się obudzić z czymś obrzydliwym na twarzy, nie mówiąc już o tym, że jakieś ohydztwo mogłoby wejść mu do buzi. No i czemu w ogóle o tym teraz myślał?! Wszystko wina McKaya.
-Przynajmniej zobaczyłbyś, że nie dzieje mu się żadna krzywda. Ja mu tylko pokazuję, że świat nie jest taki, jak mu się wydaje w tej jego główce - wzruszył ramionami. Jung nie widział niczego złego w tym, co robił. Jego zdaniem Leeds powinien zmierzyć się z prawdą. On jedynie mu w tym pomagał, pokazując, że niestety, ale status ma znaczenie, a każdy kto myślał inaczej, był zwyczajnie w błędzie. Pod tym względem Olek zdecydowanie był niereformowalny, nie mając nawet najmniejszego zamiaru zmieniać niczego w swoim zachowaniu.
-Jesteś mi to winien - uśmiechnął się do niego. Mógł zabrać go na wycieczkę do jakiejś willi, ewentualnie wypasionego domku, a nie na łono natury, gdzie musiał się mierzyć z jakimiś robalami. Po tym wszystkim tak drobna rekompensata zdecydowanie należała się chłopakowi. Poniesione straty i takie tam. Zresztą przymiarki w jego wykonaniu nie były niczym złym. Co prawda mogła mu się gdzieś igła omsknąć, jeśli tylko McKay nie będzie wystarczająco posłuszny, ale poza tym Oliver nie przewidywał rozlewu krwi. Lepsze z Hunterem, niż z tym jełopem u niego w domu.
-A po co mam się wyprowadzać, skoro mam niemal cały dom dla siebie? Poza tym skupiam się teraz na swojej karierze, nie mam czasu na szukanie domu - skomentował. To wymagało poświęcenia chwili, której Jung nie posiadał. Miał nawał pracy, a rodziców i tak nie było w domu specjalnie często. Matka co prawda bywała codziennie, ale jakoś się mijali.
-A po co miałbym to oglądać Hunter? - popatrzył na niego jak na głupka. Do miłości było mu daleko; kolejna rzecz, na którą Oliver po prostu nie miał czasu. Zresztą był młody, musiał się wyszaleć, a nie jeszcze komuś wyznać, że go kocha. Brzmiało wystarczająco głupio, nawet w jego myślach. -Nie rozmawiacie? Co zrobiłeś? Albo co on zrobił? Myślałem, że dobrze wam się gada - powiedział, patrząc na chłopaka. Teraz trochę go zszokował i zirytował, że nie powiedział mu o tym wszystkim wcześniej. - No już, jak u spowiedzi.

Hunter McKay