[Grace Warren]

Joseph Warren

Wszystko działo się tak szybko, przez co ostatnie kilka dni dla Grace zlewały się w jeden. Długi i niekończący się zarazem. Telefon, który odebrał Joseph w środku nocy, wbił ją w materac w łóżku. Był moment, kiedy miała złudną nadzieję, że to jakiś zły sen i za moment obudzi się, a po koszmarze nie będzie już śladu. Nic z tego. Po północy, ojciec trafił do szpitala. Zawał serca. Jego stan był ciężki, matka łkała w słuchawkę i prosiła... Nie chciała nawet o tym słyszeć, a już na pewno tam jechać. Naciągnęła na siebie kołdrę, spod której nie wypełzła tak długo, aż nie nastał świt, a zmartwiony jej osobą Joseph, który nie mógł wysiedzieć w pracy, zaczął w równym odstępie dwóch - nawet nie trzech minut - wysyłać do niej wiadomości. Wzbraniała się długo, ale gdy Joseph oznajmił, że wyjdzie dzisiaj wcześniej, gdyż zamienił się z Evanem... Uległa.
Dochodziła jedenasta trzydzieści, gdy zaparkowali przed szpitalem w Cape Coral. Windą, wjechali na piętro oddziału intensywnej terapii. Stanęła w progu, czując, że nie potrafi zmusić się, do zrobienia kroku na przód. Charlotte zanosiła się płaczem nad łóżkiem podłączonego do aparatury Blackbirda. Nie skończył się dzień, a mężczyzna dostał zapaści. Nie przeżył. Tę informację, z którą zadzwoniła siostra matki, przyjęła ze spokojem ducha. Nie musiała ją powtarzać Josephowi. Wystarczył, że spojrzał na Grace, podnosząc oczy na żonę, aby domyślić się dlaczego zaciska palce na telefonie i nie odkleja go od ucha...
Uroczystość pogrzebową zaplanowano nazajutrz. Na cmentarzu w Cape Coral, zebrała się rodzina oraz przyjaciel, współpracownicy, dalsi znajomi... Stali wśród tłumu ludzi, których widziała pierwszy raz na oczy. Nie chciała podchodzić bliżej, zajmować miejsca obok matki i rodziców ojca, być częścią tego zakłamanego obrazka pogrążonego w smutki i rozpaczy.
Po raz pierwszy, odkąd zaszła w ciążę, szczerze pożałowała, że nie mogła sięgnąć po paczkę papierosów. Złożyła na grobie ojca skromną wiązankę otuloną wstążką bez żadnych słów. Idąc pod rękę z Josephe, nie oglądała się za siebie. Mimo iż Charlotte wołała do nich, Grace narzuciła sobie oraz Warrenowi szybki krok, którym czym prędzej znaleźli się za cmentarną bramą.
Zamknął za nią drzwi do porsche, upewniwszy się, że ma zapięte pasy. Nie musiała przedyktowywać Josephowi adres, otrzymał go w wiadomości od Charlotte, która przyszła nie tylko na numer telefonu Grace, ale także i jego. Jechali w milczeniu, Grace siedziała z nosem przyklejonym do szyby oraz zaciśniętymi w wąską kreskę ustami. Joseph, zatrzymał się po drugiej stronie ulicy, przed ogrodzoną willą. Kilka samochodów, stanęło obok. Pojedyncze, wjechały za bramę. Potrząsnąwszy głową, odpięła pasy.
- Nie powinno nas tu być. Ta szopka... Mogłam się nie zgadzam. Nie wiem, co sobie myślała.... - mamrotała pod nosem, nerwowo wygładzając materiał czarnej jak noc spódnicy.
- Widziałeś ich ciekawskie spojrzenie? Słyszałeś szepty o nas i dziecku? - dodała, krzywiąc się na samo wspomnienie, jak dziadkowie oraz dalsi krewni, obrzucili ich zdumionym spojrzeniem. Podniosła oczy na Warrena. Pochylał się nad nią zatroskany, na co Grace mogła tylko westchnąć głośno.
- Musimy tam wchodzić?

[Joseph Warren]

Grace Warren

Opierając się o dach Porsche, wpatrywał się w Grace naprawdę zatroskany, żeby po chwili ukucnąć przy jej wystawionych z samochodu nogach, o które zaczepiał palcami, opartej o kolano lewej ręki, kiedy drugą trzymał dłoń żony.
– Kochanie..., nie musimy. Nie musimy tam wchodzić i nie musimy tu być..., tylko jesteś świadoma, że jeśli tam nie wjedziemy..., nie będą mówić o niczym innym? Jeśli masz to w dupie tak bardzo, jak ja..., bo jestem tutaj jedynie dla ciebie..., to mogę wsiąść i pojedziemy gdzieś, gdzie będziesz chciała. – Nie spuszczając z żony spojrzenia, starał się zachowywać najspokojniej jak to było możliwe, ale widząc ile kosztowało to wszystko Grace... Żałował, że jej powiedział o telefonie matki; mógł wykasować z historii połączeń jej numer. Mógł zostawić w domu swój telefon i niby przypadkiem wziąć do pracy ten należący do żony, a potem, kiedy Charlotte zadzwoniłaby w ciągu dnia..., był pewny, że nie odebrałaby. Mógł też, nie zgodzić się na ten cyrk, w którym musieli wziąć udział na cmentarzu; nie stali z resztą rodziny, a mimo to miał wrażenie, że wszyscy nie patrzą na miejsce, w którym leżał teraz Blackbird, a przyglądają się im, szczególnie intensywnie wpatrując się w widoczny spod cienkiego żakietu brzuszek Grace.
– Zawsze..., zawsze jestem i będę po twojej stronie – zaczął. – Chyba, że będziesz wmawiać naszym dzieciom, że owce nie wyglądają jak obłoczki – wyszeptał w naiwnej nadziei, łudząc się, że wywoła chociaż nikły cień uśmiechu na jej zaciśniętych w wąską kreseczkę ustach. Chwilę gładził żonę po łydce, żeby dopowiedzieć:
– Zawsze będę po twojej stronie i czego nie postanowisz..., zgodzę się... Wiesz o tym, prawda? Nie będę cię do niczego zmuszać. Nie znam tych ludzi i nie wiem, co zrobią ani jak się zachowają... Zakładam niestety, że w najgorszy możliwy sposób, dlatego nie odstąpię cię nawet wtedy, kiedy, jeśli tam wejdziemy, będziesz chciała zamknąć się na pięć minut w toalecie. Tylko to ty... Ty musisz zdecydować czy faktycznie wchodzimy, czy nie. Ja nie mogę zdecydować za ciebie. – Ciężko oddychając, spuścił głowę; nie wiedział, dlaczego... Przypomniał się Warrenowi pogrzeb byłej żony i..., ulga, którą poczuł, kiedy po odejściu żałobników, usłyszał pierwsze grudy ziemi wrzucane na trumnę kobiety. W tamtym momencie miał wrażenie, że mógł zacząć oddychać pełną piersią i widział podobne emocje w Grace, mimo że nie pokazywała po sobie od czterech dni nic..., kompletnie nic — nie mówiła o ojcu, nie mówiła o matce. Jedyne, co powtarzała to to, że „nie chce tam być” i o ile w nakłonieniu jej do odwiedzenia Blackbirda w szpitalu widział jakikolwiek sens, o tyle we wzięciu udziału w tej..., farsie nie widział najmniejszego — tych kilka chwil na cmentarzu, utwierdziło Josepha w przekonaniu, które wszczepiała w niego skutecznie, Grace... Mimo że mówiła o swoich najbliższych, miała rację; ci ludzie nie byli warci, żeby poświęcić na nich chwilę swojego czasu i uwagi.
Podnosząc głowę, wpatrzył się w jej wielkie, ciemniejsze oczy; wydawała się zagubiona, ale gdzieś w głębi jej źrenic widział..., złość. Dotknął do brzuszka, po którym pogładził Grace i po chwili zapytał:
– To co? Jedziemy czy idziemy..., tam?

[Grace Warren]

Joseph Warren

Wbrew temu, co myślała o ojcu i mówiła na jego temat, nie życzyła mu śmierci. Był, jaki był i szczerze go za to nienawidziła, a jednak, gdy śmierć się o niego upomniała... Poczuła się dziwnie. Zaprzeczyła myślom, że już więcej go nie zobaczy na oczy oraz nie usłyszy jego protekcjonalnego tonu głosu. Nie docierało do niej, że odtąd będzie już tylko i wyłącznie matka oraz... ona. Odcięta od rodziny, rzewnie opłakującej mężczyznę, który na to na pewno nie zasłużył.
Stojąc nad trumną ojca, wsłuchując się w piękne i jakże nie pasujące do tego, jakim był człowiekiem słowa, kątem oka przyglądała się twarzom innych ludzi, którzy stawili się na pogrzebie. Celowo omijała wzrokiem sylwetki swoich krewnych, czując, że mdli ją od wylewającej się od nich obłudy; na matkę nie musiała patrzeć, aby domyślać się, że zanosi się płaczem. Dotąd, zależna od Blackbirda, prawdopodobnie nie miała zielonego pojęcia, co teraz ze sobą począć.
Podobnie jak Grace w tej konkretnej chwili, gdy Joseph zaparkował przed jej rodzinnym domem oraz zgasił silnik. Podniosła oczy, wpatrując się w wystające zza drzew domostwo. Obiecywała sobie w duchu, że gdy mniej więcej rok temu wychodziła stamtąd szybkim, sprężystym krokiem, jej noga więcej nie przekroczy progu budynku... Wszystkie znaki na ziemi oraz niebie wskazywały, że wyjątek, na który zbierała w sobie siły, miał ją tylko utwierdzić w tej narzuconej przez siebie samą regule.
Dotyk dłoni Josepha, którą zacisnął na jej uczepionej palcami o spódnicę ręce, momentalnie skierował duże, pochmurne dzisiejszego dnia oczy na twarz Warrena. Popatrzyła na męża uważniej, dyskutując w myślach ze słowami, które skierował do niej.
- Oczywiście, że mam, bo te sępy o niczym innym już nie myślą jak tylko o najkorzystniejszym dla siebie podziale majątku, jaki mój ojciec po sobie zostawił, a ja... Ja jestem przeszkodą do położenia ich oślizgłych łap na łatwej kasie, więc im więcej będą mogli szepnąć na nasz temat prawnikom, tym bardziej będą usatysfakcjonowani - stwierdziła do bólu zdroworozsądkowo. Próba, aby wywołać na jej ustach uśmiech, spełzła na niczym. Kąciki co prawda drgnęły, ale nie przykryły zobojętniałego oblicza Grace łagodnym uśmiechem. Nie była osobą wylewną, choć w stosunku do Josepha nie kryła się z uczuciami. Dzisiaj jednakże, od rana wydawała się chować za maską, jakby w obawie, że moment nieuwagi i to wszystko, co trzymało ją w kupie, rozleci się z efektem domina. W najmniej odpowiednim miejscu oraz czasie.
Wysunęła dłoń spod jego, sięgając na tyle siedzenie po kopertówkę.
- Nie spodziewaj się niczego innego, niż szopki... Miejmy tę farsę czym prędzej za sobą - chwyciła rękę, którą jej podał i opierając się na Warrenie, wysiadła z auta. Zapięła guziki żakietu, idąc naprawdę wolnym krokiem w stronę domu. Pozwoliła, aby otoczył ją ramieniem i gdy zapukał do drzwi, na ułamek sekundy, zacisnęła powieki.
Otworzyła im starsza kobieta - gosposia, jak wyjaśniła Grace, gdy zdejmowali w przedpokoju buty oraz odwieszali odzienie wierzchnie na wieszaki. Korytarz był przestronny, przechodziło się do niego bezpośrednio do pokoju dziennego oraz jadalni, z której do ich uszu dolatywały strzępki rozmów; wspominali Blackbirda, sącząc whisky ze szklanek, w których strzelały kostki lodu. Towarzystwo zamilkło, gdy pojawili się w zasięgu wzroku, a zmowę milczenia niemalże od razu przerwała matka Blackbirda, zapraszając na obiad. Weszła w rolę gospodyni, gdyż Charlotte wydawała się obecna wyłącznie ciałem.
Zanim Joseph odsunął jej krzesło, dotknęła nosem do policzka męża, szepcząc.
- Pamiętaj, że możemy stąd wyjść szybciej, niż przyszliśmy... I wierz mi, że niewiele mnie powstrzymuje, aby tak nie zrobić.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Kiedy wspomniała o pieniądzach, które mogłaby odziedziczyć po Blackbirdzie..., zrobiło się Josephowi niedobrze. Przełknął kilka razy ślinę, słuchając co mówiła, ale jego myśli uparcie wracały do jednego — świadomości, że on nie zabezpieczy swojej córki tak, jak mógł to zrobić i..., był tego pewny, zrobił to ojciec Grace; nie..., nie chciałbym być taki, jak on, pomyślał i wpatrując się w Grace, kiedy jej kąciki jedynie drgnęły, westchnął i położył głowę na jej kolanach.
– Nie spodziewam się niczego – odpowiedział i podnosząc głowę, pocałował jej opięty czarnym materiałem spódnicy, brzuszek. – I tak, jak mówię..., będę tam jedynie dla ciebie. Jeśli powiesz, że chcesz wyjść..., wyjdziemy od razu. – Wstał i ujmując dłoń żony, pomógł jej podnieść się z siedzenia. Zamknął jej samochód i otulając ją ramieniem, powoli ruszył dostosowując swój krok do jej, w stronę domu. Obejmował Grace mocno, opierając dłoń na biodrze i rozłożonymi palcami dotykał do brzucha. Zapukał i kiedy drzwi otworzyła im starsza kobieta, z którą przywitał się tak, jak Grace, z tym, że skłonił głowę odpowiadając „dzień dobry”, czym wprawił ją w..., zakłopotanie?..., a przechodzących przez korytarz w tym samym momencie mężczyzn w..., zniesmaczenie?...
– No tak..., jak możemy odpowiedzieć służbie. Z nimi się nie rozmawia..., do nich się mówi – wyszeptał na tyle cicho, że nie był pewny nawet czy grace dosłyszała, co powiedział, tym bardziej, że weszli w głąb gwaru, który ucichł tak, jak przy wyłączaniu starego radia — stopniowo opadał dźwięk, który na sekundę zamieniał się w sprzęgający, mrukliwy szmer i dopiero po nim pojawiała się cisza. Czuł na sobie wzrok tych wszystkich ludzi i poczuł się tak, jak czuł się trzydzieści lat wcześniej, kiedy dwóch funkcjonariuszy prowadziło go korytarzem, a inni przyglądali się Josephowi tak, jak to on zabiłby..., Grace Warren. Przymknął na ułamek sekundy powieki i przyciągnął żonę bardziej do siebie, kiedy z przeszłości wywołał go kobiecy głos — babka Grace wskazała im miejsce przy stole. Spoglądając na żonę, chciał spytać o coś, co dosłownie wyparowało mu z głowy w chwili, w której dotknęła do jego policzka nosem. Ciepło jej oddechu, uspakajało Josepha tak, że był pewny, że wytrzyma wszystko..., do chwili, w której nie popatrzył na talerz...
Musiała widzieć jak wciągając policzki do środka, zagryzał je najpewniej do krwi, wpatrując się w właściwie białe puree, na którym leżał w większości przypieczony mocno stek, z którego sos spływał prosto w groszek z marchewką. Opierając się o podłokietnik krzesła, wsparł głowę na ręce, zasłaniając dłonią usta i wpatrzył się w Grace, która patrzyła na talerz nienawistnie tak, jak miałaby stać się jej krzywda. Oderwawszy od twarzy rękę, wyciągnął ją w stronę żony i zwracając na siebie jej uwagę, uniósł brwi tak, jak chciałby upewnić się, czy wszystko było względnie w porządku?
Wahał się chwilę, po której z cichym szelestem obrusu poruszonego, kiedy przesunął się bliżej Grace, nachylił się do niej i nie zwracając najmniejszej uwagi na tych wszystkich ludzi, musnął jej czoło, nie wypuszczając rąk żony, które pochwycił w swoje od razu, kiedy znalazł się o kilka cali od niej, jednych wyprowadzając z równowagi i innych wprawiając w konsternację. Nie oglądał się na nic i nikogo tak długo, jak długo nie chrząknęła, dając Josephowi do zrozumienia, że właściwie każdy z siedzących przy stole, wpatrywał się w nich bardziej lub mniej..., jawnie i nieprzyjaźnie. Westchnął w odpowiedzi i już chciał pocałować wierzch chudych dłoni Grace, kiedy powstrzymał się, ściskając jedynie mocniej jej rękę.
Marzę o papierosie...

[Grace Warren]

Joseph Warren

Usiadła przy stole, naprzeciwko swojego kuzynostwa. Blady uśmiech kobiety, która mogła być w wieku Grace, wyrażał dla niej więcej, niż starannie wyselekcjonowane słowa. Spojrzała na nią przelotnie, na dłużej wzrok skupiając wyłącznie na eleganckim podtalerzu. Czuła, jak Joseph chwyta pod stołem jej dłoń, w odpowiedzi musnęła opuszkami palców wnętrze jego, a gdy gosposia podeszła do nich z talerzami, odsunęła się nie chcąc przeszkadzać kobiecie wobec której miała więcej życzliwości, niż do własnej matki.
Uniosła brew, dostrzegając groszek z marchewką. Zachodziła w głowę, kto wpadł na pomysł, aby podać na w jej odczuciu eleganckim i sztywnym obiedzie dodatki, które nijak nie wyglądały estetycznie, abstrahując już od smaku... Z potoku pędzących myśli, wyrwał ją Warren. Podniosła oczy na jego zatroskaną i zmieszaną - co dostrzec mogła wyłącznie ona, znająca go na wylot - twarz. Niestety, ale nic w tym domu nie było w porządku czy względnie okej i choć nie o to chodziło Josephowi, Grace skupiała się w tej chwili tylko na swoim obrzydzeniu rodzinom, ich zachowaniem, zakłamaniem, nędznym teatrzykiem, w końcu na tym pożal się boże groszku z marchewką.
Uśmiechnęła się niemrawo, pod nosem, odwzajemniając ten moment czułości na oczach wszystkich, po czym, jak gdyby nigdy nic, chwyciła widelec i ostentacyjnie, odsunęła od mięsa przyrządzone na parze oraz oprószone grubo zmieloną solą warzywa.
Nie miała najmniejszego problemu z tym, że nawet nie tknęła marchewki; wybrała pojedynczy groszek, który rozcierała na talerzu i zjadała w towarzystwie puree oraz naprawdę doskonale przyrządzonej wołowiny. Była jedną z pierwszych osób, jakie wstały od stołu. Nie skusiły ją wyłożone na patery ciasta; chwyciwszy pełną filiżankę w dłoń, bez słowa oddaliła się z jadalni. Szła przed siebie, wymijając pojedyncze zgrabnie osoby, które odprowadzały Grace przeciągłym spojrzeniem. Ignorowała je, choć korciło ją, aby w najmniej się tego spodziewanym przez nie momencie, obejrzeć się przez ramię oraz spotkać wzrokiem z przesadnie zainteresowanym jej osobom krewnym.
Westchnęła, opierając się o stojącą pośrodku kuchni, sporą wyspę. Przymknęła oczy, słyszała, że Joseph zatrzymuje się te dwa kroki przed nią. Odchyliwszy do tyłu głowę, nabrała głębokiego wdechu i z długim, przeciągłym wydechem, wyprostowała się. Nie mogła, nie ważne jak bardzo by się starała, uciec od tych wszystkich emocji, które targały nią od wejścia do swojego rodzinnego domu.
- Masz ochotę na tarte cytrynową lub tort ze słonym karmelem? Oba piekła Lydia, muszą być więc przepyszne... I są - dodała, jak tylko łyżka, którą na oślep chwyciła, zatopiła się w ukrojonym kawałku i znalazła się z ciastem w ustach Grace. Oblizała ją, wybierając karmel, jaki lepił się do metalu.
- Potrzebujesz zapalić? Możemy wyjść do ogrodu, a najlepiej... do samochodu - obróciła ku niemu blachę, w zachęcającym geście podała mężczyźnie drugą z długich łyżeczek przeznaczonych do wybierania galaretek z pucharka bądź spienionego mleka w latte, nie mniej, Grace bez skrępowania wyjadała nimi ciasto, mając w nosie konwenanse. Zahaczyła palcami o jego palce, niechętnie puszczając dłoń męża, gdy ten zdecydował się uszczknąć trochę dla siebie.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Przyglądał się Grace; jadła wolno w skupieniu przeżuwając kęs po kęsie. Większość zgromadzonych prowadziła rozmowy przyciszonymi głosami i miał wrażenie, że to wszystko było wyreżyserowaną i stworzoną na potrzeby tej jednej chwili, inscenizacją, która miała odsłonić obłudę tych wszystkich ludzi, spoglądających na Warrenów z zażenowaniem.
Nie tknął tego, co podała gosposia, mimo że było żal Josephowi pracy, którą musiała włożyć w przygotowanie tych wszystkich mniej i bardziej wykwintnych dań; z tego, co zauważył gości podjęto innymi zestawami i tak oni i siedzące po przeciwnej stronie kobiety, z których młodsza uśmiechnęła się przelotnie do Grace dostali stek z kartoflami i sosem, marchewką i groszkiem..., mężczyzn, z którymi minęli się w przedpokoju uraczono łososiem z zielonym kremem przyozdobionym małymi kawałkami brokułów, a siedzące obok Josepha kobiety zajadały się szparagami i najpewniej kurczakiem. Potrząsnął głową; nie pojmował po co to wszystko? Po co to udawanie..., zastanawiał się, uświadamiając coraz boleśniej, że jego babka niewiele różniła się od Blackbirdów..., wstał zaraz za Grace i wyszedł w stronę kuchni, do której przemknęła, starając nie zwracać na siebie uwagi.
Nie wiedział..., czy podejść i objąć ją, ale kiedy odchylając głowę rozejrzała się tak jak..., miał wrażenie, że szukała go spojrzeniem. Podszedł i opierając dłonie na ramionach..., chudszych i wydawało się Josephowi, że drżących, nachylając się, chciał pocałować Grace, kiedy odwracając się zaczęła mówić o cieście, wciskając mężczyźnie łyżeczkę w rękę. Popatrzył na nią i położywszy łyżeczkę gdzieś, gdzie nie spadłaby na podłogę, dotknął do jej rąk, po których przejeżdżając dłońmi, złapał jej i przybliżając się, szepnął:
– Jeśli chcesz..., możemy wyjść nawet teraz. Nie mam papierosów, więc choćbym chciał..., nie zapalę – dodał, dotykając do policzka, po którym gładził ją tak długo, jak długo nie dosłyszeli głosów docierających do nich z bardziej reprezentacyjnej części domu, do których kuchnia, miał wrażenie, że nie mogłaby należeć, mimo że wykończenie i wyposażenie były najlepszej klasy. Wzdychając ciężko, odwrócił się i opierając o blat kościstym tyłkiem, stał obok kobiety wpatrując się w dyskutujących i wskazujących na kuchnię mężczyznę i babkę Grace.
– Mam wrażenie, że właśnie dyskutują na nasz temat. A ty? Jak obstawiasz? – Zapytał, sięgając po talerzyk, na który nałożył kawałek tarty i łyżeczką odkroił kawałek, który wpakował do ust razem z metalem; rączka dyndała Josephowi spomiędzy warg, kiedy jedną ręką przeszukiwał kieszenie spodni, żeby po chwili powiedzieć:
– Mogę założyć się o 4$... Niestety nie dysponuję większą gotówką na ten moment... – Ironizował, odkrawając kolejny kęs; wiedziała, że to dlatego, że denerwował się.., musiała to widzieć. Martwił się o nią, a czuł, że tych kilka godzin może odchorowywać długo, a poza tym miał świadomość, co musiało dziać się z nią w tych wszystkich chwilach. Może nienawidziła ojca, ale miał świadomość, że nie życzyła mu śmierci — wręcz przeciwnie, wydawało się Josephowi, że życzyła mu jak najdłuższego życia.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Mając na uwadze ostatnie słowa Josepha, aby jego neofobię żywieniową potraktować z przymrużeniem oka, gdyż prędzej czy później - szybko okazało się, że niestety prędzej - na ich drodze stanie groszek z marchewką, dała mu szansę. Widząc jednak, że ten nawet nie tknął dania na talerzu i tylko męczył się, memłając widelcem w puree, zwróciła się bezpośrednio oraz bez najmniejszego skrępowania do gosposi, prosząc, aby podała mężczyźnie łososia. Lydia, zawahała się, jednakże trwało to wyłącznie ułamek sekundy; nie minęło pięć minut, jak wróciła z talerzem z rybą w bukiecie warzyw, a po steku z koszmarnymi dodatkami nie było śladu. Uśmiechnęła się do starszej kobiety w podziękowaniu i na deser, aby wywołać jeszcze większe oburzenie przy stole, skubnęła kawałek upieczonego w papilotach łososia i zjadła, spoglądając w oczy Warrena.
W obawie, że przez towarzystwo rodziny zbrzydnie jej smak kawy, porwała w ręce jedną z filiżanek i z porcelaną, wycofała się do kuchni. Nie oglądała się za siebie, chciała przemaszerować przez pomieszczenie oraz korytarz, a następnie zniknąć zbieraninie krewnych sprzed ich oczu. Spełniła swój obowiązek względem ojca i choć miała tę świadomość, że w rzeczywistości nie była mu nic winna... Dla własnego spokoju, podmuchała na zimne. Zadbała o to, aby teraz już na pewno nikt nie mógł jej zarzucić, że odwróciła się od Blackbirda w dniu ostatniego pożegnania. I choć ta świadomość budziła w niej ambiwalentne uczucia... Wierzyła, na przekór swojemu upartemu, zdrowemu rozsądkowi, iż nie pożałuje.
Oby. Inaczej pretensje będzie mogła mieć tyko i wyłącznie do siebie.
Z potoku rozbieganych myśli, wyrwał ją głos oraz dotyk Josepha. Otworzyła oczy, spojrzała bezpośrednio na męża, który stał przed nią i palcami, obejmował jej ramiona. Nie było zimno, właściwie to od kilku dni utrzymywał się upał oraz duchota, charakterystyczna dla momentu po deszczu, gdy kałużę zaczynały parować. A mimo to, nie opuszczał ją chłód, przez który momentami drżała niczym osika.
Odstawiwszy kubek, zainteresowała się ciastem. Wszystko - dosłownie - było dla niej ciekawsze, co nie wiązało się z towarzystwem w jadalni oraz miejscem, w paszczy którego się znalazła.
- Chciałabym wiele rzeczy, ale te są niestety poza moim zasięgiem... Wyjdzie stąd, a smród tego dnia i tak się będzie za nami ciągnął. Pogrzeb to dopiero początek, na dniach przyleci Meryl i dopiero się zacznie teatrzyk u notariusza... Ja im przeszkadzam, a co dopiero moja siostra, która wyniosła się do Francji i nie pokazuje się nawet na Święcie Dziękczynienia - pokręciła głową, nie mając słów, aby wyrazić, jak bardzo... Wbiła łyżeczkę w ciasto, bezlitośnie zgarniając na nią solidny kawałek słonego karmelu. Choć na moment, dosłownie kilka uderzeń serca, słodycz koiła jej nerwy. Podobnie jak dotyk męża, dlatego gdy cofnął się, zabierając dłoń... Chwyciła ją i odłożyła na swój policzek. Jakby tam było jej miejsce.
- Nie mówmy o nich, proszę... Meryl zawsze miała w tym domu papierosy. Chcesz od niej pożyczyć? - zwróciła się do męża, oderwawszy łyżeczkę od ust.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Mimo że Grace poprosiła gosposię o porcję łososia nie zjadł; nie miał apetytu i już nie chodziło o to, co byłoby na talerzu, bo o ile przez chwilę miał wrażenie, że widział w ziemniakach dołożonych do poprzedniego dania, odbity dołek po kobiecym nosie... Wiedział, że to nie było i nie mogłoby być realne — to przeszłość, której odór ciągnął się za nim i..., spodziewał się, że podobny będzie owiewać grace na wspomnienie tych wszystkich chwil spędzonych w tym wielkim domu przepełnionym..., chłodem. Miał wrażenie, że zgromadzeni tu ludzie nie rozmawiali z sobą..., a jedynie mówili do siebie; widział ich poruszające się i układające w słowa wargi, ale nie rozumiał, co mówili tak, jak używaliby obcych słów w innym, nieznanym Josephowi języku.
Spoglądał na Grace dziwiąc się, jak mogła dorastać w tym miejscu i nie stać się taką samą, jak oni wszyscy..., kukłą. Dotknął do jej policzka, w którym schowała większy kęs podkradzionego z jego nie napoczętego talerza, łososia — musiała zauważyć jak na krótką chwilę kąciki ust Josepha uniosły się minimalnie w niewyraźnym, niezauważalnym uśmiechu.
Nie mógł wysiedzieć, a kiedy sporo oczu zwróciło się w ich stronę, po tym jak Grace zjadła z jego talerza kawałek ryby, kiedy tylko wstała, ruszył zaraz za nią. Mijając się z gosposią, która spieszyła się, żeby przygotować salon, w którym miała podać ciasta i kawę, złapał kobietę za ręce, dziękując za przyniesienie innego obiadowego dania, a jednocześnie zakłopotany przeprosił ją, że nie zjadł i ku zaskoczeniu starszej kobiety, musnął wargami wierzch jej spracowanych dłoni, co nie umknęło uwadze kilku siedzących najbliżej osób.
Wszedł do kuchni i wiedział już, że starała się zająć czymkolwiek, byleby..., nie myśleć. Podszedł do Grace i gładził jej ramiona, a kiedy oparł się obok niej, nie chcąc wzbudzać kolejnej sensacji, jeśli zauważyłby ich ktoś, kto przechodziłby przez korytarz..., nie spodziewał się, że sięgnie po jego dłoń, żeby unieść ją na wysokość oczu i wcisnąć w nią policzek tak, jak wcześniej, kiedy trzymał w zębach łyżeczkę oblepioną cytrynowym musem z tarty.
Westchnął słysząc, co powiedziała, a kiedy wspomniała o papierosach, zaprzeczył kręcąc głową. Wpatrując się w oczy żonie, nie poznawał jej; wydawała się zimna i niewzruszona, ale miał wrażenie, że wystarczyłby jeden bodziec, żeby ta maska, którą przywdziała na twarz opadła i roztrzaskała się o podłogę — bał się, że może pociągnąć za sobą Grace, a wtedy co miałby zrobić? Jak miałby jej pomóc? Teraz czuł się podle, bo nie wiedział, co robić, kiedy zamyślała się i zapatrywała w jedno miejsce, a co dopiero w chwili, w której załamałaby się, pozwalając tej otaczającej ich z wszystkich stron czerni wedrzeć się w głąb siebie...
Wszystko w tym domu wydawało się Josephowi czarne i lepkie, a jednocześnie..., zimne.
– Tylko jeśli nie będziemy musieli wracać..., tam... – odpowiedział, wskazując w stronę jadalni i pokoju dziennego. Popatrzył na Grace. Nie odezwał się słowem na temat jej młodszej o dwa lata Meryl — jego i jego siostrę dzieliła wiekowa przepaść; kiedy on kończył szkołę, ona zaczynała trzecią klasę...
Nie wiedział, dlaczego?... Spojrzał na żonę i ujmując jej twarz w dłonie, które oparł na policzkach, wyszeptał, całując ją w czoło i przyciągając do siebie:
– Możesz odrzucić spadek. Pewnie nie będą zwlekać z otwarciem testamentu, więc od razu po nim złóż u notariusza oświadczenie i nie będą cię szarpać. Niech się zabijają między sobą o to-o... – Obrócił głową tak, jak chciałby omieść spojrzeniem całą kuchnię. – I jeśli możesz..., wyczaruj mi chociaż jedną zgniecioną fajkę... – Trącił nosem jej nos.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Uśmiechnęła się cieniem, gdy ich spojrzenia spotkały się ze sobą nad talerzem z łososiem. Nie miała Josephowi za złe, że zdecydował się nie jeść. Ją również opuścił apetyt i gdyby nie Lily... Widelcem nie tknęłaby tego, co podała im gosposia, najprawdopodobniej poinstruowana przez wiadomych krewnych. W innych okolicznościach, od razu wstałaby i głośno wyraziła swoje zdanie, nie mniej, nie była dzisiaj tutaj sama. Nie chciała wystawiać Josepha na ostrzał tych wszystkich harpii. Nie bez znaczenia był również fakt - do czego Grace naturalnie się nie przyznawała przed samą sobą - że spotkali się tutaj w związku ze stypą po śmierci jej ojca. Jemu szacunek się nie należał, ale tradycji? Tutaj nie była już taka pewna.
Z westchnięciem, wtuliła policzek w rękę Josepha, a przesuwając głową, schowała w niej całą twarz. Tego prawdę mówiąc najbardziej w tej chwili wydartej z ponurej rzeczywistości, w której czuła się jak zatrudniony na siłę statysta, pragnęła- zniknąć. Sprzed oczu znienawidzonej rodziny, ze swojego rodzinnego domu, wydarzeń, które bezpośrednio dotyczyły jej osoby, gdyż chcąc nie chcąc - wiadomo, ku czemu bardziej skłaniała się Grace - była córką Blackbirda.
- Nie. Na pewno tam, do nich już nie wrócimy - wymamrotała, a ciepły oddech uderzył o skrawek dłoni mężczyzny. Gładził ją po bladych licach, ścierając puder, czym absolutnie nie przejmowała się Grace.
Czując, jak łapie jej twarz w obie ręce, podniosła na Josepha bliżej nieokreślone spojrzenie dużych, a jednak dziwnie pustych oczu. Od dawna nie widział w nich ani światełka, ani tym bardziej psotnych chochlików.
- Ze mną sprawa będzie łatwiejsza, ale z naszym dzieckiem? Jeżeli faktycznie zapisał Lily jakąś lokatę lub inny prezent... Obawiam się, że prawo nie będzie po naszej stronie i zanim się pozbędziemy tych niechcianych, brudnych pieniędzy, czeka nas długa przeprawa przez ustawy, notariuszy, prawników.... - urwała, bojąc się w tej chwili kończyć myśl, która cieniem kładła się od kilku dni na jej przemyśleniach. Pokręciła głową, opierając czoło o klatkę piersiową męża. Wsłuchiwała się w jego oddech, to, w jakim rytmie bije serce. Szukała ukojenia, tego, który zawsze spływał na nią jak przykładała ucho do jego żeber... Gdzie więc było teraz? Kiedy najbardziej go potrzebowała?
Po dłuższej chwili zawahania, skinęła głową.
- Chodźmy więc na górę - oparła łyżeczkę o talerz, na którym wyłożone było ciasto, a następnie pociągnęła za sobą Josepha. Zostawiła niedopitą kawę, co absolutnie nie było podobne do Grace.
Weszli po drewnianych, eleganckich schodach na piętro. Otworzywszy drugie drzwi po prawej, przepuściła Josepha w progu. Wystarczył jeden krok, aby znaleźć się w pokoju, który musiał należeć do Grace. Kilka fotografii oraz nagród za balet wciąż tkwiło na półce. Skrzywiła się, dostrzegając je. Przesunęła zaścielone pledem łóżko, a z luźnej deski w podłodze, wyciągnęła... paczkę papierosów.
- Jeżeli Meryl nie podbierała i nie włożyła nowej... Sama już nie wiem, ile tu leżą. Masz przy sobie zapalniczkę? - podała Josephowi fajki. Stanęła obok mężczyzny, przyglądając się mu w zamyśleniu. Mimochodem, jej dłoni otarła się o jego krocze.... Może powinna złamać jeszcze jedną, żelazną zasadę? Czuła się... Zagubiona i na gwałt starała się odnaleźć w tej mgle nim spanikuje.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Gładził kciukiem jej policzek zaraz przy nosie, starając się ścierać jak najmniej pudru, którym miało wrażenie, że starała się zamaskować wyjątkową bladość. W pierwszej chwili chciał coś powiedzieć, ale ostatecznie nie odezwał się słowem. Z trudem znosił spojrzenie jej pierwszy raz, od kiedy poznali się i byli razem, pustych oczu, które przez chwilę zdawało się Josephowi, że uciekło z nich życie razem z wszystkimi iskrami jarzącymi się w źrenicach do tej pory. Coraz bardziej skracając dystans między nimi, stanął przed nią, odgradzając ją od tamtej, lepszej części domu, do której ewidentnie nie pasowali i trącając nosem jej czoło, w pierwszej chwili pomyślał, żeby pocałować Grace, ale nie mając pewności czy chciałby tego, tym bardziej, że ktoś, kto przechodziłby przez korytarz, mógłby ich zobaczyć, objął ją tylko i musnął wargami jej o, w chwili, w której zaczęła mówić o tym nieszczęsnym spadku. Uśmiechnął się tak krótko i przelotnie, niewyraźnie, że nawet Grace, chociaż znała go na tyle dobrze, żeby móc odczytać z jego twarzy dosłownie wszystko, nie zdążyła zauważyć uśmiechu przypominającego bardziej przelotny grymas.
- Kochanie - zaczął łagodnie, dotykając do jej twarzy i zmuszając, żeby popatrzyła mu w oczy. - Domyślam się, że oni nie będą chcieli uwierzyć w to, że nie upomnisz się o swoje, ale złożysz u notariusza oświadczenie, że Ty odrzucasz spadek i tak samo zrobisz, po narodzinach Lily. Kiedy mała się urodzi, będziemy mieć pół roku na złożenie oświadczenia w jej imieniu u notariusza albo w sądzie rodzinnym, jeśli notariusz zamknąłby w tym czasie działalność. - Wpatrywał się w nią i widać jej..., zaskoczenie?..., uśmiechnął się, tym razem na dłuższą chwilę pozostawiając kąciki ust uniesione.
- Na studiach miałem prawo. Krótko, bo krótko, ale wszystko to, co mogłoby okazać się pomocne w codziennym życiu, najszybciej weszło mi do głowy. Myślisz, że dlaczego nie brałem prawnika? - Nie dokończył, wiedząc, że będzie wiedziała o co mi chodzi.
Przygarnął ją do siebie, kiedy wtuliła policzek w jego klatkę z żeber, opierając się o okryty wyprasowaną na kartkę koszulą, mostek. Gładził jej włosy, starając się oddychać wolno i równo, kiedy w najmniej spodziewanym momencie pociągnęła go za rękę, kierując się ku schodom na piętro.
W pierwszej chwili pomyślał, nie wiedzieć czemu, że idą do pokoju jej siostry, ale kiedy weszli i zobaczył nagrody na jednej z półek, domyślił się, że byli..., u niej. Widząc, jak kobieta szarpie się z łóżkiem, podszedł, żeby jej pomóc. Wpatrywał się jak leżąc na pledzie i poduszkach wyciągnęła tak naprawdę znikąd paczkę fajek, które wziął od niej i przesunął łóżko tak, jak stało razem z nią.
- Mam - odpowiedział, ale nie wyciągnął zapalniczki z kieszeni spodni i kiedy się, stając tak blisko, że ocierała się o niego, spojrzał na Grace; nie spodziewał się, że poczuje jej rękę prześlizgującą się po jego spodniach w dół, między uda. Przymknął na moment powieki i otworzysz je, popatrzył na żonę. Dotknęła do jej twarzy i przyciągnąwszy do siebie, w pił się w jej wargi z całą mocą powstrzymywanych do tej pory emocji i uczuć. Drażnił koniuszkiem języka jej wargi i przejeżdżał nim po ostrej krawędzi zębów, żeby wniknąć w głąb i spodziewanym do jej języka, ale kiedy poczuł, że niecierpliwymi dłońmi zaczęła mocować się ze sprzączka paska, przerwał ten namiętny moment zapomnienia i oderwawszy się od niej, złapał jej ręce w nadgarstkach i wpatrując się w oczy Grace, wyszeptał:
- Jesteś pewna? - Nie chciał, żeby po chwili zapomnienia, która przyniesie jej ulgę teraz, musiała zmagać się z moralnym kacem mogącym pojawić się później...

[Grace Warren]

Joseph Warren

To, co mówił Joseph, brzmiało zbyt pięknie, aby okazać się prawdą i choć naprawdę chciała mu uwierzyć... Doświadczenie stopowało jej euforię. Przeżyła w tym domu długie, dziewiętnaście lat, dlatego też pomimo najszczerszych chęci, nie potrafiła od tak dać wiary obietnicom, jakie chciał jej złożyć. Widział zawahanie w oczach Grace oraz nie tyle niedowierzanie, co myśl, że jego pewność siebie czeka gorzkie rozczarowanie. Bo przecież czym było jego miałem na studiach dwadzieścia lat temu prawo wobec całego zastępu prawników z prestiżowej kancelarii, którymi dysponował jej ojciec? Zawsze był przygotowany na każdą ewentualność, nie zdziwiłaby się więc wcale, gdyby przewidział swoją przedwczesną śmierć i dokładnie poinstruował adwokatów oraz notariusza, jak mają się zachować. Zdrowy rozsądek był nieugięty i od razu określał ich pozycję jako tę przegraną.
- Nic w życiu co wiązało się z moim ojcem nie było takie proste i oczywiste, więc... Nie wiem, Joseph, czy tyle wystarczy. Naprawdę, nie wiem - potrząsnęła głową, zabierając ówcześnie jego dłonie ze swoich policzków. Im dłużej o tym rozmawiali i więcej jej myśli skupiało się na spadku, dziedziczeniu oraz lokatach, tym zdecydowanie gorzej znosiła te rozważania.
Uciekła od nich, łudząc się, że posępne myśli zostaną w kuchni. Na dole. Wejście do swojego pokoju obudziło jednakże w Grace inne wspomnienia. Zaciskając powieki, a także palce na ramie łóżka zdusiła je w zalążku. Uciec i nigdy nie wracać, Czy to naprawdę w tej chwili było możliwe?

Spoiler

Show

Ukrywanie treści: włączone

Aby zobaczyć ukrytą treść, musisz odpisać w tym temacie.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Spoiler

Show

Ukrywanie treści: włączone

Aby zobaczyć ukrytą treść, musisz odpisać w tym temacie.