100Grace Warren

[Joseph Warren]

100Grace Warren

Whispers in a dream
The world is quiet and waiting
And all around the air is still
And sings the angels

When all is come to pass
The storm has breathed it's last
And the rain
Has washed our fears away
Love will find

Dziwił się otaczającej go, ogarniającej sennym wyczekiwaniem ciszy, niezmąconej żadnym nawet najmniejszym szelestem jego własnego oddechu, który miał wrażenie, że rozsadzał płuca gorącem. Nie spodziewał się, że może słyszeć, ale miał wrażenie, że słyszy jedynie bicie swojego serca, które przyspieszyło w chwili, w której przestąpił próg kaplicy wojskowej, która była jedynym kościołem w mieście. Surowość tego miejsca otoczonego parkiem, który od strony absydy przechodził w niewielki cmentarz, nawet teraz w zimie zachwycała tym nieopisanym kontrastem wnętrza odartego wręcz jakby brutalnie z ozdób i latem zieleni, dzisiaj zaś pokrytych grubą warstwą śniegu drzew..., tych o nagich gałęziach i tych zieleniących się spod bieli świerkowych gałązek, które skrzyły się w słońcu. Stał w milczeniu, wpatrując się w ołtarz, także bez dekoracji ze strzelistym krzyżem unoszącym się ponad nim i rozświetlonym wpadającym przez ogromne okno zaraz za tym najświętszym z wszystkich symboli oknem, przez które wpadało o wiele więcej światła rozjaśniając całe wnętrze, niż w jakimkolwiek innym kościele, w którym był do tej pory albo który widział. Jedynymi ozdobami były świąteczne wieńce i niewielkie czerwone kokardki w tym samym odcieniu, co szal, którym miała mieć owinięte ramiona i co jego krawat z pasującą do niego poszewką. Starał sobie wyobrazić to miejsce nocą, kiedy rozświetlało je jedynie światło świec i..., chciał to zobaczyć — może nie dzisiaj, ale póki ich dekoracje, które zgodzili się, żeby ksiądz zostawił na święta przystrajały kościół.
Wpatrując się w krzyż, podążając po jego pionowej, dłuższej belce, zadarł głowę i wpatrzył się w drewniany sufit, na którym deseczki układały się w kształty strzelistych tak samo, jak krzyż gwiazd. Na polach po obu stronach pod odznaczeniami żołnierzy należących do tej parafii wisiały symboliczne tablice drogi krzyżowej odlane z brązu tak, jak pozostałe metalowe części wystroju. Westchnął i miał wrażenie, że ten cichy szmer odbił się zwielokrotnionym tysiąc razy echem od ścian; już będąc tutaj w lipcu na nabożeństwie upamiętniającym 4 lipca słyszał, że akustyka tego miejsca zapierała dech i potęgowała każdy szmer, a co dopiero głos tak, że bał się czy usłyszawszy pierwsze dźwięki utworu, przy którym miała wejść do środka..., nie popłacze się wzruszony bardziej jeszcze niż teraz.
Z trudem opanował łzy, cisnące się mu do oczu, kiedy rzeczywiście doleciał do niego melodyjny dźwięk przeciąganych po strunach smyczków i natychmiast odwrócił się w stronę wejścia, żeby zobaczyć najpiękniejszą, najczystszą i najukochańszą istotę, które pod swoim sercem nosiła owoc ich miłości, jaką mieli przypieczętować za chwilę dosłownie w tym miejscu, w tym dniu, który dla niego był szczególnie ważny przez to z jakiej rodziny pochodził. Wpatrywał się w nią jak powitana przez księdza tak samo, jak on zaraz po przyjedzie w wejściu do kościoła, szła w jego stronę lśniąc jak diament w sukni mieniącej się bielą, od której odbijała wszystkimi odcieniami czerwień szala, którym miała opatulone ramiona, a który z każdym krokiem zsuwał się coraz niżej, odsłaniając jej lśniącą, wciąż opaloną, ale bledszą już skórę; gdyby nie to miejsce..., dotknąłby do niej jedynie opuszkami palców w obawie, że mogłaby się rozpłynąć.
Nie wytrzymał i wyszedłszy w jej stronę, ujął jej delikatne dłonie w swoje i przyklęknąwszy przed nią, ucałował obie, żeby po chwili, w której wpatrywał się w jej jasną twarz i roziskrzone, bursztynowo-złote oczy, dłuższą chwilę, a miał wrażenie że to był tylko ułamek sekundy.
– Grace... – wyszeptał i podniósłszy się podprowadził ją pod sam ołtarz, przed którym mieli przygotowane miejsce tonące w kwiatach, które po ceremonii miały pozostać tutaj. Nie odrywał od niej spojrzenia nawet wtedy, kiedy wiedział, że powinien już myśleć o tym, co mówił ksiadz...

[Grace Warren]

Joseph Warren

Dotknęła do ciętych, białych kwiatów, ubranych w bukiet, który otulał czerwony ostrokrzew oraz pojedyncze gałązki iglaka; w dotyku, przypominały srebrzystą jodłę. Jak ta, która stała w ich salonie. Zanim wsiedli do samochodu, którym przyjechali do kościoła, wsunęła w kieszeń w jego marynarce drobną butonierkę z pąkiem kwiatu ze swojego bukietu nie zdradzając, na jakie ostatecznie zdecydowała się.
Denerwowała się. Nie mniej, jak wtedy, gdy w kaplicy wśród chmur w Las Vegas, przyrzekali sobie miłość i wierność nawet wtedy, gdy śmierć nas rozłączy. Dziś, gotowa była powtórzyć te słowa w obliczu siły niebieskiej, która choć nie towarzyszyła jej w życiu na każdym kroku, była czymś, przed czym nawet Grace i jej twarde stąpanie po ziemi oraz zamiłowanie do nauki, potrafiły pochylić czoła, jak i przyznać, że wierzy.
Gosposia na plebani proboszcza, pomogła jej otulić się czerwonym, miękkim jak jedwab szalem. Nie chcieli świadków oraz gości innych, niż oni sami, była więc wdzięczna starszej kobiecie za drobną pomoc, gdyż jej poczucie perfekcjonizmu domagało się, aby najmniejsza fałdka nie odkształciła się na sukni.
Wchodząc po kilku, niedużych stopniach, wstrzymała oddech. Drzwi od kościoła, ustąpiły lekkiemu pchnięciu. Dostrzegła księdza, który wychodząc z zakrystii, zmierzał ku niej z szerokim uśmiechem na twarzy, widziała organistę oraz jego żonę - wiolonczelistkę - na chórze oraz pojedyncze wianki, którym ustrojony był kościół zgodnie z ich prośbą wyrażoną podczas rozmowy z proboszczem - skromnie, ale ciepło.
Wymieniwszy z mężczyzną kilka słów, wśród których zawarło się błogosławieństwo oraz życzenia pomyślności oraz bożej opieki, stanęła przy pierwszej ławce, w cieniu rzucanym przez drewniane sklepienie chóru i dopiero, podniosła spojrzenie ku ołtarzowi, a konkretniej - na Josepha. Miała świadomość, że wpatruje się w nią urzeczony, nie mogła się nie uśmiechnąć, ufając, że dostrzegł ten subtelny ruch kącików jej ust, mimo, iż przysłaniała je cienka koronka welony; nie chciała go. Na przymiarce w Miami, zdecydowana była na biżuteryjną spinkę. A jednak, kiedy odebrała od kuriera po przyjeździe do Quentico swoją suknie i rozpiąwszy pokrowiec, wyciągnęła z niego, dostrzegła dołączony, ręcznie haftowany welon z ozdóbką przypominającą pąk kwiatu, którego płatki wysadzane były drobnymi, iskrzącymi się w świetle kamieniami; tak ją złapała za serce, że projektantka miała rację, iż zechce założyć go dzisiejszego dnia.
Muzyka, echem odbiła się nie tylko we wnętrzu kościoła, ale i jej głowie; nuciła ją w myślach, stawiając drobne kroki i sukcesywnie skracając dystans, jaki dzielił ją od ołtarza oraz męża; proboszcz, opowiedział im dokładnie przebieg ceremonii, Joseph miał więc czekać przy ostatnim rzędzie ławek a nie tak, jak teraz, wyjść jej na przeciw. Zaskoczona, posłała mężczyźnie pytające spojrzenie. Nic jej nie odpowiedział, ujął tylko jej ręce i ucałował kłykcie, klęcząc przed nią długą minutę. Wzruszona, wpatrywała się w niego szklistym wzrokiem, aby ostatni odcinek, pokonać u jego boku.
Starała się skupić na tym, co mówił do nich proboszcz, celebrując msze, a także całą uroczystość, wszystko jednak wydawało się dziać tak szybko, że kiedy zwrócił się do nich z pytaniem, czy chcą zawrzeć związek małżeński, wstała z ociągnięciem, a odpowiedź, padła z jej ust z rumieńcem niczym dorodna piwonia lub szal, jaki miała zarzucony na nagie ramiona.
- Chcemy - powtórzyła wspólnie z Josephem.

[Joseph Warren]

Grace Warren

W aucie nie denerwował się jeszcze, ściskając wciąż i całując dłoń, którą wyciągała w jego stronę; pierwszy raz nie mówił nic, że lepiej jeśli trzymałaby kierownicę oboma rękami i bawiąc się palcami żony, pozwolił, kiedy zatrzymali się pod kościołem, wpiąć w butonierkę te same kwiaty, które miała w bukiecie. Nie denerwował się tak długo, jak długo nie przekroczył progu wojskowej kaplicy, w którym przywitał Josepha tak, jak ją teraz proboszcz. Idąc samotnie do ołtarza..., przez chwilę poczuł się..., niezauważalnym i niewiele znaczącym punktem w obliczu historii tych wszystkich żołnierzy, których odznaczenia wisiały wysoko ponad głowami w owalnych obramieniach, w obliczu Wszechświata, a nawet..., Boga i zaczął się zastanawiać czy zasługiwał na to wszystko, co dostawał..., szczególnie w tym momencie, ale zaraz przypomniał sobie wszystko to, co mówił mu Wensky.
Potrząsając głową..., jak koń..., starał się rozluźnić i wyrzucić z głowy wszystkie, ale dosłownie wszystkie myśli i uczepiwszy się jednej, jedynej, będącej jasnym punkcikiem na jego niebie, które wcześniej było tylko i wyłączenie jej..., skupił cała swoją uwagę na Grace tak, że kiedy zbliżała się, żeby wejść do kaplicy, miał wrażenie, że słyszał dosłownie jej kroki coraz głośniejsze i coraz bliższe, że kiedy jej obcas stuknął o kamienną posadzkę, odwrócił się jak na rozkaz; karnie jak byłby znów w wojsku. Wydawało się Josephowi, że wszystkie zmysły wyostrzyły mu się i nie dość, że słyszał jej szeleszczący oddech, widział wyraźnie jej twarz, mimo że była ukryta pod welonem, którego nie spodziewał się zobaczyć, bo powtarzała wciąż, że „nie chce go”, a jednak włożyła białą, przezroczystą i lejącą się tkaninę z ręcznym haftem.
Nie odrywając od niej spojrzenie, mimo że ustalali z księdzem przebieg ceremonii, nie mógł nie przyklęknąć przed nią tak, jak chciałby oddać jej..., hołd... Wiedział, że i ona wiedziała, że tym samym dziękuję jej za te spędzone z sobą chwile, jednocześnie prosząc o kolejne. Wiedziała, a przynajmniej musiała wiedzieć, że wyrażał tym swoje jej oddanie i..., uwielbienie, z którym nie krył i nie zamierzał kryć się nawet, jeśli miałby..., bluźnić ale nie uważał, żeby kochając kogoś ponad wszystko, ponad siebie i innych, mógłby obrażać..., Boga, który był przecież miłością.
Podniósł się w końcu i ujmując ją pod rękę, podszedł bliżej. Wszystko toczyło się swoim rytmem, a on raz miał wrażenie, że czas leciał nieubłagalnie szybko, a raz czuł jak stałby w miejscu. Miał wrażenie, że to nie on, a jedynie jego usta odpowiadały w tym momencie, w którym powinien się odezwać tak, jak funkcjonować mogłyby w oderwaniu od myśli, które wszystkie skupione były na niej i chociaż starał się spoglądać na celebransa, zaraz wracał spojrzeniem do Grace, odwracając w jej stronę głowę tak, jakby jakaś niewidzialna siła, przyciągała go do niej. Kiedy znów po kaplicy poniosło się echo skrzypiec i wiolonczeli, żeby ucichnąć na chwilę przed tym jak mieli złożyć przysięgę, wydawało się mu, że jeszcze chwila, a oszaleje... Oszaleje ze szczęścia i emocji rozdzierających jego wnętrze, których nie potrafiłby nawet opisać w tym momencie.
Przed samą przysięgą., kiedy ksiądz dał mu czas na kilka słów od siebie, Joseph popatrzył na Grace i wyszeptał, z trudem mogąc tak naprawdę mówić:
– Grace... – zaczął i uśmiechając się, czuł jak po policzku potoczyła się mu łza, ale nie starł jej i spuszczając głowę na piersi, wpatrywał się w lśniącą na jej palcu obrączkę, którą dociśnięty był pierścionek, zamrugał i potrząsnąwszy znów głową, ciągnął dalej, gładząc jej ręce kciukami, zahaczając o ten pierwszy pierścionek z mieniącym się wyjątkowo różem oczkiem. – Grace..., przyniosłaś mi spokój. Obmyłaś mnie z lęku, z dławiącego wstydu, z brudu przeszłości, którą opanowałem i pojąłem dzięki tobie. Przyniosłaś mi..., radość. Dotknęłaś moich oczu, abym mógł widzieć, moich ust i mojego serca, a bym mógł żyć. Stałaś się moją ziemią, po której mogę stąpać pewnie i moim..., niebem, do którego mogę dosięgnąć.. Wyprowadziłaś mnie z mroku do światła i stałaś się światłem..., moimi gwiazdami, w które chcę patrzeć i widzieć ich odbicie w twoich oczach..., wiecznie... – Skłoniwszy się, pocałował jej dłonie kolejny raz i zaraz stanął prosto, żeby powtórzyć słowo w słowo za księdzem przysięgę, że ślubuje jej miłość i wierność do ostatnich chwil..., mimo że był pewien, że nie odszedłby nigdy od niej i nie mogłaby rozdzielić ich nawet śmierć.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Nie czuła się komfortowo, kiedy przed nią klęczał. Musiał widzieć to w jej oczach, wyjątkowo dzisiaj speszonych otoczkom, jak i świadomością, co właśnie się działo. Nie podobała się jej ta poddańcza postawa, wolałaby, aby powiedział jej to wszystko, co chciał, stojąc z nią na równi i twarzą w twarz, zapewne, gdyby nie okoliczność, poprosiłaby go o to, nie mniej, wyjątkowość dzisiejszego dnia, przekonała Grace, aby jednak ugryzła się w język i ten jeden raz, przymknęła oko na nawyki Josepha, które wynikały z jego nieszczęśliwej przeszłości. Choć chciałaby, aby akurat dzisiaj trzymała się ona od nich z daleka, musiała ją zaakceptować, ponieważ - niestety - była częścią Josepha, o czym w ciągu ostatniego miesiąca, boleśnie dała jej do zrozumienia.
Przymknęła oczy, klęcząc na ozdobionym białą tkaniną i gałązkami choinki klęczniku, modląc się w ciszy oraz w skupieniu, podczas kiedy ksiądz, wznosił swoje formułki do niebiosa. Nie podejrzewała, że aż tak do szpiku kości wzruszy ją podniosłość tego momentu, w którym przed obliczem boga, mieli zostać nazwami mężem oraz żoną. Dla niej, wszystko to, co powiedzieli sobie w kaplicy w Las Vegas było obowiązujące oraz wiążące, a jednak, czuła, że oboje chcieli także powierzyć swoją miłość jakiejś większej sile i zyskać w jej oczach aprobatę; bo jeżeli faktycznie istniało jakieś życie po śmierci, niebo czy czyściec, który był im pisany, chciałaby się znaleźć tam wspólnie z nim. Wieczność bez Josepha, była dla Grace nie do pomyślenia.
Zamrugała. Spojrzeniem, przez chwilę utkwionym w surowy, ale pasujący do wnętrza i charakteru kościoła ołtarz, prześlizgnęła się na twarz Josepha. Nawet, jeśli się modlił, wydawał się bez wytchnienia wpatrywać w nią oraz delikatną, jasną jak jej suknia ivory koronkę. Uśmiechnęła się i wyciągnąwszy rękę, musnęła palcami jego dłoń.
Podnieśli się oboje, jak na komendę, wchodząc te trzy stopnie do góry na zaproszenie kapłana, który kiedy usłyszał z ich ust szczere zapewnienie, gestem przywołał ich do siebie. Już chciała podać Warrenowi swoją rękę, pewna, że to chwila, w której proboszcz obwiąże ich dłonie szarfą, gdy - niespodziewanie - zamknął jej zawisła w powietrzu w swoją i musnąwszy kłykcie, powiedział to, co chciał. Od serca.
Grace, niekontrolowanie, pociągnęła nosem i pokiwawszy głową, sprawiła, że łza, która potoczyła się po jej policzku, zalśniła w świetle lamp oraz świec. Nie powiedziała nic, zamiast tego, zrobiła krok do przodu i... kapłan musiał jej wybaczyć, bowiem dosięgnęła do jego ust, na których złożyła przelotny, słodko - słony pocałunek. Proboszcz, pozwoliwszy sobie na żartobliwy, w tym sympatycznym tonie komentarz, dopełnił ceregieli, zwracając się w pierwszej kolejności do Grace.
- Czy Ty, Grace Warren, bierzesz sobie...
- Tak - odparła na każde, pewna. Wpatrzyła się w jego oczy, kiedy role się odwróciły. Lekko drgały kąciki jej ust, nie wymienili się obrączkami, aby trzymając dłoń na dłoni, ksiądz poświęcił ich obrączki i odmówiwszy krótką modlitwę, ogłosił raz jeszcze mężem i żoną.
- Tak, to moment, kiedy na pewno możecie się pocałować...
Zagrała wiolonczela, Grace wspięła się na palce, zatrzymując tak niedaleko jego ust. Dotknęła do dłoni, którymi chwycił skrawek jej welony, pieszczotliwie przebiegając po grzbiecie palcami.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Wiedział jak bardzo krępowała się zawsze wtedy, kiedy przyklękał nawet na chwilę przed nią, bo chciała widzieć w nim równego, a nie poddanego jej i jej woli mężczyznę. Nie uważał, żeby klękając przed kimś, kim sycił wszystkie zmysły, czyniło go gorszym..., wręcz przeciwnie, chociaż nie wywyższał się nigdy i nie chełpił tym, że może leżeć przed nią, a i tak będzie czuł się tak, jak mógłby owładnąć światami, przestrzeniami i czasem. Była i wiedział już, że będzie zawsze wszystkim tym, co cenił i..., kochał ją całą taką, jaką była i jaką dała się poznawać codziennie, bo miał wrażenie, że wciąż pozostaje dla niego nie odkrytym lądem, dającym mu poczucie stałości i niezmienności, których tak bardzo pragnął — zatrzymać się i wiedzieć, że nawet wtedy, kiedy pójdzie przed siebie, wracając stanie w tym samym miejscu, które jeśli zacznie się zmieniać, nie stanie się obce i inne, od tego, które pokochał i z którym związał tak mocno swoje łopoczące jak pochywcony w klatkę z żeber, o które obijał się skrzydłami ptak.
Wszystko, co robił, robił bez zastanowienia..., automatycznie, nie przestając wpatrywać się w żonę i nie wiedzieć czemu, czuł się tak, jak przechodziliby razem kolejne bramy, aby na samym końcu otworzyć i przejść pod tą najważniejszą. Uśmiechnął się do swoich myśli, które zaraz przyzwały wspomnienie Japonii i tych dni, wypełnionych spokojem. Miał wrażenie, że nasyciła się nim..., przesyciła, aby teraz móc oddawać i obdarowywać go tym spokojem, który włożyła w pocałunek kompletnie niespodziewany i nieprzewidziany, którym łamała wszelkie zasady. W pierwszej chwili chciał przymknąć oczy, ale wiedział, że nie wytrzyma nawet tych kilku sekund bez widoku jej twarzy. Musnąwszy jego wargi przez koronki welonu, ukrywającego i spowijającego ją jak mgła, przez którą przedzierała się światłem, rozpraszając mrok, który mógłby go otoczyć.
Przeszłość była integralną częścią Josepha, ale coraz zanikała w nim, mimo że zachowywał, a przynajmniej chciał zachowywać w pamięci każdą chwilę, nieważne jaka by nie była — aby nie stracić tożsamości musiał pamiętać, ale nie chciał i..., nie wspominał tego, co mogłoby przywoływać mrok, który rozpraszała. Z niespotykaną delikatnością, o jaką nie podejrzewał sam siebie, muskając jej wargi, odwzajemnił się, żeby słysząc to, co powiedział ksiądz, odsunąć się z powagą, jakiej tamten nie podejrzewał, że może wywołać. Ustalili, że ich przysięga będzie tą zachowującą ceremoniał, ale... Musiał powiedzieć jej tych kilka słów, które wzruszyły ją tak bardzo, że zdobyła się na taką reakcję.
Nie wymieniali się obrączkami, jedynie przyjmując błogosławieństwo tych, które mieli i kiedy usłyszeli, że „teraz już tak”, Joseph powoli i ostrożnie podniósł i odrzucił w tył welon, odsłaniając tę najukochańsze, wpatrzone w niego oczy. Dotknął do jej policzków, przesuwając kciukami po miejscach, w których musiały spłynąć jej łzy i wychylając się do niej, wpił w jej wargi, smakując wciąż słono-słodkich warg, w których zatapiał się tak, jak tonął w jeziorach jej źrenic, kiedy całowali się z nieposkromioną namiętnością. Widział jak pąsowiała coraz bardziej i kiedy ich usta oddzieliły się od siebie, objął Grace tak, żeby mogła schować się w jego ramionach, odgrodzona od całego świata i bezpieczna.
– Kocham cię, Grace...

[Grace Warren]

Joseph Warren

Wystarczyło odrzucić welon, aby miękko opadł i wpasował się w koronkę, która okrywała jej włosy; biżuteryjna spinka, wplątana w welon jak kwiat w pofalowanych i skręcających się na końcach puklach, pełniła sprytną rolę łącznika, dzięki której można było osłaniać się na dwa sposoby.
Oddała pocałunek, w który mimo powagi miejsca oraz świadków, jakim był duchowny, Joseph włożył całą swoją pasje, jak i emocje towarzyszące mu od chwili przekroczenia kościelnego progu. Wspinała się na palce, pogłębiając ten intymny moment, wydłużając go w czasie i nie kończąc na jednym pocałunku, a gdy oboje zaczerpnęli tchu, jakiego zaczęło im brakować, wtuliła policzek w jego polik, chowając następnie twarz w objęciach męża, gdy ten, przyciągnął ją do siebie i sprawił, że poczuła, jak szaleńczo bije jego serce, gdy oparła czoło o jego obojczyk. Stali tak chwilę, kołysząc się na palcach, aż proboszcz nie zaklaskał i pozwolił sobie wręczyć im drobny upominek - księgę psalmów z odręcznie napisaną dedykacją, w której zawarł najszczersze życzenia oraz cytat hymnu o miłości - (....) miłość cierpliwa jest, łaskawa, nie unosi się pychą, nie szuka poklasku.
Zagrał marsz weselny w smyczkowym wykonaniu, gdy wziął ją pod ramię, prowadząc przez środek kaplicy do wyjścia. Muskając jego dłoń, którą splótł z nią jak warkocz, zadarła wysoko głowę, bowiem na dworze szarzało. Zanim dojadą do domu, najprawdopodobniej będzie już całkiem ciemno.
- Chyba widzę pierwszą gwiazdkę.... - wskazała palcem na sklepienie, puszczając jego rękę, która automatycznie wylądowała na jej talii. Obejrzała się na Josepha, wykrzywiając usta w uśmiechu. i nim otworzył jej drzwi od samochodu, pocałowała jego policzek, kącik ust, kończąc na wargach, w które wyszeptała:
- Ja Ciebie też kocham, Josephie Douglasie Warrenie - pocałunek, nie pozwolił mu zaprotestować na dźwięk drugiego imienia, którego nie używał i nie lubił, mimo iż figurowały w oficjalnych papierach.
Przejechali rozświetlonymi przez dekoracje domów ulicami, skręcając w węższe drogi na osiedle, gdzie pojedyncze rodziny lepiły bałwana bądź spacerowały po okolicy. Grace, zaparkowała na podjeździe, wypuszczając Josepha, a następnie wjechała do garażu. Jak się spodziewała, czekał na nią, aby pozbierać ich rzeczy z bagażnika oraz, gdy tego się najmniej spodziewała, wcisnąć jej pokrowiec po garniturze, a samemu, biorąc żonę na ręce, przenieść ją przez próg do ciepłego przedpokoju. Popatrzyła się na Warrena i zrzuciwszy z nóg szpilki, wycofała się do dużego pokoju, pod jemiołę. Śmiejąc się, całowała jego usta, już mniej grzeczne i ostrożne. Nie mogła, nie zarzucić na jego szyje rąk, czuł więc jak łaskotały go po szyi oraz karku, płatki kwiatów oraz gałązki.
- Trzeba podgrzać kolację i... możemy siadać, prawda? - rano, nakryli stół oraz wykończyli sałatki oraz rybę, która w wysmażonym cieście naleśnikowym, czekała na podanie w piekarniku wraz ze skrojonymi słupkami warzyw oraz ziemniaków - zwykłych i batatów. W garze, czekał barszcz z bezmięsnymi pasztecikami, a lodówce - napoczęte już strucle.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Jeśli nie wpiłaby się w jego wargi, zobaczyłaby jak pierwszy raz na dźwięk drugiego imienia, które wybrał mu – tak, jak jego starszemu bratu – ojciec..., nie skrzywił się i nie drgnął ani jeden mięsień w jego twarzy, przepełnionej spokojem i..., miłością...
Nie dość, że wcisnął jej pokrowiec po garniturze, to jeszcze wziąwszy Grace na ręce, okręcił się z nią i zaraz przykucnął, żeby wyciągnęła z bagażnika pudło po swojej sukni i zatrzasnęła klapę. Nucąc utwór, który rozbrzmiał w kościele w chwili, w której weszła, tanecznym, żeby nie powiedzieć, że walcowym krokiem przeszedł do domu, od czasu do czasu, pozwalając sobie na piruet taki sam, jak jeden z tych, które sama zaprezentowała mu wczoraj na lodowisku. Uśmiechając się, zaczepiał grace, trącając nosem jej albo wodząc czubkiem po policzku i łaskocząc ciepłym oddechem w miejscu, w którym jeśli uniosłaby kąciki w górę, pojawiłyby się małe dołeczki, rozczulające go przy każdym jej uśmiechu.
– Prawda – odpowiedział, odłożywszy pudło i pokrowiec na szafkę na buty, na której siadywał, żeby ruszyć zaraz za nią, w stronę salonu, do którego wycofywała się powoli — chyba nie zamierzała uciec? Obejmując ją, przyjmował wszystkie pocałunki, obojętnie czy muskała jego wargi swoimi, czy dotykała nimi do policzków, czy nosa, który zmarszczył, kiedy lekko przygryzła czubek. – Chcesz zostać w sukni i będziemy ryzykować plamy, czy przebieramy się..., nawet i w piżamy? – Zaśmiał się, zasypując pocałunkami jej dekolt i nagie ramiona, na których odciskał ślad we wszystkich miejscach, w których miała pieprzyki i piegi..., a tych..., miała wszędzie pełno.
Zgodnie z jej wolą albo pozostali w odświętnych strojach licząc, że los, który sprzyjał im ostatnio, pozostanie łaskawy, albo przebrali się w coś wygodniejszego i o wiele bardziej..., domowego. Czekając na Grace, która wciąż była na górze, włączył piekarnik i rozświetlił lampki na choince, a także iluminacje, które pozakładali na dom. Wygaszając coraz któreś ze zwykłych świateł, zapalał świece, które po chwili rozpraszały ciemności i prowadziły ją od schodów prosto do salonu w jego objęcia. Nie mógł oderwać się od Grace i kiedy piekarnik dał sygnał, ze już mogli zaczynać kolację, westchnął ciężko, opierając czołem o jej czoło, ale zaraz uśmiechnął się i poprowadziwszy Grace do kuchni, odsunął jej krzesło u szczytu stołu.
– Siedź, siedź! – Poprosił, ale stanowczo i sam poznosił i poustawiał na stole wszystko to, co przygotowali już wcześniej, żeby ostatecznie, wyciągnąć z piekarnika rybę i postawiwszy półmisek, na który przełożył na honorowym miejscu, usiadł zaraz przy Grace i wpatrując się w nią, czekał... Nie spodziewała się, że może wstać i pewnie nie wiedziała co myśleć, kiedy wycofał się na chwilę do kuchni, z której wrócił z małym talerzykiem. Przykucnął przy niej i spoglądając na białawe opłatki, zachęcił ją, żeby sięgnęła po jeden.
– Nie wiem jak smakują, bo upiekłem je dzisiaj w nocy... – zaczął. – To taka tradycja, że łamiemy się nim i życzymy sobie..., czego tak naprawdę zechcemy – wyjaśnił i odstawiwszy talerzyk, ułamał z kawałka, który wzięła sporą część, życząc Grace, żeby „była zawsze taka sama i zawsze z nim”; ledwie się opanował, żeby łzy znowu nie pociekły mu po policzkach i zaraz uśmiechnął się do żony najserdeczniej i najszczerzej, żeby po krótkiej modlitwie, którą zaczęła, życzyć jej „smacznego” i na chwilę zamilknąć, ale wiedzieli oboje, że Joseph nie wytrzyma długo i po kilku pierwszych kęsach, zaczął mówić. – Chciałabyś po kolacji pośpiewać kolędy? Mogłoby być miło, chociaż nie wiem czy spodobają ci się te, które zamierzam ci..., przybliżyć... – Uśmiechnął się tak, jak to on... Jak szelma, a żeby nie musieć odpowiadać na ewentualne pytania o repertuar, zapchał usta pasztecikiem, który był naprawdę dobry sam w sobie, a barszcz, który pochlipywali z filiżanek, tylko podbijał smak całkiem przyprawionego farszu.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Zaśmiała się perliście, czując, jak okręca się z nią w ramionach i do końca waha, czy odstawić ją na ziemie, czy niekoniecznie. I lepiej nie wypuszczać już Grace z objęć. Suknia, szelescila cicho tak, jak robił to śnieg pod ich butami. Gdyby nadstawić ucho, być może udałoby się usłyszeć co takiego mamrocze do nich cicho cichuteńko.
Popatrzyła się na Josepha mrużąc oczy. Kupił ją swoją propozycją z marszu, co dostrzegł w chochlikach widocznych przez chwilę w jej ciemnych tęczówkach.
- Przebieramy się w ciepłe piżamy oraz szlafroki. Suknia, lepiej, aby była czysta i nieskalana, skoro przed nami sesja zdjeciowa. Podobnie Twój garnitur powinien wystrzegać się plam... Podaj mi tylko proszę ten wazon z górnej półki - wskazała szklo, które napełniła wodą i postawiła na wyspie kuchennek obok skromnego stroika. Otworzyła saszetke z odzywką, rozpuściwszy ją w wodzie, sięgnęła po bukiet. Ułożyło wiazanke tak, aby żaden pąk nie zginął w gałązkach i innych dodatkach. Dopiesciwszy kwiaty, siegnęła po dłoń męża.
- Kto pierwszy na górze, ten... - nie dokończyła. Zostawiwszy Warrena w tyle, wbiegła na schody, na których ptzeskakiwała po dwa, a nawet trzy stopnie na raz mimo dość dopadowanego kroju. Szanse, aby zarównać się z Grace miał dopiero na piętrze. Końcem końców, oboje wpadli do sypialni, dosłownie i w przenosi wchodząc do niej z drzwiami. Odetchnęła, odrzucając włosy na plecy; wilgoć, zburzyła ład jej dopieszczonego upięcia, ale nie wydała się tym faktem przejęta. Powiesiła dlugi szal, odpięła kolczyki oraz bransoletkę - dwa prezenty od Josepha - i odlozywszy je do szkatulki, obróciła się miękko na palcach.
- Mógłbyś? - poprosiła. Pod guziczkami i sznureczkami gorsetu, krył się zamek, za który należało pociągnąć, aby rozpiąć suknie. Wyplatawszy się z bieli, siegnęła do haftek stanika, ale i w tym ją wyręczył; ciche westchnienie wyrwało się z jej ust, gdy poczuła, jak obcałowywał jej ramiona. Odsunęła się i zapewne już miał dosięgnąć do jej ust, ale Grace położyła palec na jego ustach.
- Cierpliwości. Zakładamy piżamy w kratke, czy polarne niedźwiedki? - otuliwszy się szlafrokiem, zeszła razem z Josephem do kuchni. W antypoślizgowych, grubych skarpetach i tak udawało się jej kręcić na panelach piruety; z popisowym, znalazla się przy stole, a kiedy Joseph odsunął jej krzesło u szczytu, pokręciła głową i wskazała na dwa miejsca obok siebie. - Tutaj usiądę. Na pewno nie potrzebujesz pomocy? - zaprzeczył, nie nalegała więc. Rozcieliwszy serwetkę na kolanacj, cierpliwie czekała, aż wszystkie wazy i inne półmiski znajdą się na stole; ponieważ większość grzała się w oczekiwaniu na nich w piekarniku, rozkladala korkowe, zabarwione na świątecznie podstawki. Chwilę, skubała choinkę, a gdy Joseph w końcu usiadł obok, siegnęła po oplatek, który jej podał
- To swiecka, czy religijna tradycja? W każdym razie... Życzę Tobie i sobie, abyśmy za rok, spotkali się tutaj w tym samym, w może już i powiększonym składzie - dotknęła do swojego brzuszka, kryjąc e swoich słowach sugestie, jqk i życzenie, a połamany oplatek zjadła; nim się zorientowała, schrupała cały do końca.
Odwzajemniając usmiech męża, pomodliła się razem z nim. Rozpleciwszy dłonie, siegnęła po paszteciki i filiżankę goracego barszczu. Nigdy wcześniej nie jadła czegoś takiego, szukała więc w pamięci smaku, z którym można było go skojarzyć, ale nic poza carpacio z buraka nie przychodziło jej do głowy.
- A czy posiadasz tekst lub zapis nutowy tych kolęd? - rzuciła niezobowiazujaco, nakładając sobie i Warrenowi dorsza w naleśniku.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Przyglądał się jej wciąż z tym samym zachwytem, z jakim wpatrywał się w nią w kościele i kiedy poprawiła bukiet, dotknął delikatnie kilku kwiatów, trącając ich płatki palcami, żeby po chwili objąć ją, ale nie zdążył — Grace wyrywała się już, żeby wbiec na górę, podtrzymując suknię. Ruszył zaraz za nią i zrównał się z nią w połowie, żeby razem — z drzwiami, jak sama zauważyła — wejść do sypialni. Pomógł żonie rozebrać się nie bez przyjemności i chwilę rozkoszował się ciepłem jej ciała i miękkością skóry. Przyjął jej wolę i uśmiechając się, wybrał..., niedźwiadki i zaraz przykucnął, żeby pomóc założyć jej skarpety.
Wolał, kiedy siedzieli przy sąsiednich krańcach stołu tworzących kąt, bo mógł patrzeć na nią, nawet wtedy, kiedy był zajęty jedzeniem, ale skoro wolała siedzieć obok..., nie zamierzał się spierać — nie dzisiaj. Dzisiaj mogła zażądać dosłownie wszystkiego, a on bez zastanawiania się i bez zająknięcia wiedział, że zrobiłby to, o co prosiła.
Uniósł brwi, kiedy spytała, bo..., nie był do końca pewny, ale wydawało się Josephowi, że to musiał być zwyczaj związany z religią, a w chwili, w której wspomniała, żeby „za rok spotkali się w większym gronie”, zrozumiał to, co miała na myśli i chciał dodać, że może podwójnie, ale nie zakładał, żeby mieli tyle szczęścia, żeby była już w drugiej ciąży. Poza tym..., wszystko okaże się po porodzie i tym, jak zniesie go Grace, ale także Lily, do której odezwał się, składając małej życzenia „aby szybko rosła”, a przede wszystkim „była zdrowa”.
Zajadając się pasztecikiem, który pozwolił sobie popijać barszczem, którego musiał brać naprawdę małe łyczki, bo wciąż był gorący, pokręcił przecząco głową. – Nie..., nie mam, ale jestem pewny, że znajdziemy przynajmniej tekst. A jak będziemy mieć szczęście to może i zapis nutowy – dodał, w ostatniej chwili gryząc się w język, bo chciał już spytać „czy zamierzała mu akompaniować”. Dokończywszy pasztecik, powiódł spojrzeniem po stole i biorąc na cel kartoflaną sałatkę, wskazał na nią Grace; nie powiedziała „nie”, więc nałożył najpierw jej, a potem sobie, nie przesadzając z ilością; mieli jeszcze trochę przed sobą, a on najadał się..., szybko ostatnim czasem.
Przyglądał się jej uważnie jak jadła, żeby kiedy tylko oparła rękę o biały obrus, który wyprasował na kartkę, zużywając prawie cały krochmal, złapać jej dłoń i dosięgając do drugiej, zamknął obie w swoich o chudych palcach — lewą zawinął na noc, żeby jeszcze mocniej zmniejszyć opuchliznę, i zapytał:
– O czym myślisz? Bo ja ciągle mam przed oczami jak idziesz do mnie przez całą długość głównej nawy... – przyznał się i nie mogła nie dostrzec jak rozmarzał się jego wzrok, kiedy domyślała się, że wracał w pamięci do tamtej chwili sprzed..., chwili tak naprawdę. – I..., wiesz, że liczę mocno na perły – dodał niespodziewanie; kiedy spojrzała na niego, od razu wykorzystał chwilę i musnął jej w policzek.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Przed sobą, mieli choinkę. Miał więc na czyn zawiesić oko, kiedy w pierwszej chwili, w milczeniu zajadali się pasztecikami z drożdżowego ciasta. W przeciwieństwie do Josepha, który jadł każdy element osobno, Grace utopiła w półmisku pasztecik w barszczu dzięki czemu aromatyczny wywar zyskał jeszcze większą głębie smaku. Niemiecka kuchnia, dotąd obca, miło ją zaskakiwała na każdym kroku i musiała otwarcie przyznać, że chętnie sięgnie do przepisów z podarowanej Warrenowi przez Mikołaja książki kucharskiej wcześniej niż na przyszloroczną gwiazdkę.
Oparłszy łyżkę o naczynie, podniosła na niego spojrzenie.
- To sa kolędy inne, niż nasza Cicha noc? I chyba nie kazesz mi śpiewać po niemiecku, co? - pokręciła nosem. Znał jej zdanie na temat tego jezyka, który dla uszu w jej mniemaniu brzmiał wyjątkowo nieprzyjemnie. Prędzej, zgodzilaby się na próbę powtórzenia po irlandzku, ponieważ spodobała się jej kiedyś, uslyszana jeszcze w chatce Josepha szanta; kwestie pianina i akompaniamentu, wymownie przemilczała, próbując salatki, którą nałożył jej i sobie pomimo najszczerszych starań i tak od serca.
Po zjedzeniu kartoflanej, przysunęła sobie przezroczystą miskę z krewetkami podawanymi w koktajlowym sosie oraz z bukietem świeżych warzyw - przede wszystkim kilku salat. Nałożyła tylko sobie i nabiwszy liść salaty, paprykę, kielki i krewetkę, podała swój widelec Josephowi.
- Masz ochotę spróbować? - nic na siłę. Choć, gdyby zjadł z jej talerza wszystko, Grace skwitowałaby ten widok serdecznym śmiechem, a nie przywracając oczami.
Czując, że zaczyna mieć dość, a przed nimi najlepsze, czyli kawa i strucle, odłożyła sztućce dziękując. Spojrzała na ich dlonie, opuszkami palców polaskotała środek tych, które otuliły jej i rozcierały tak, jakby chciały rozgrzać wyjątkowo zmarzniete na chłodzie palce.
- Naprawdę? Moje myśli są bardziej przyziemne... - przyznała i zaśmiała się nerwowo, gdyż o perlach wyszeptał tonem, który sprawił, że dreszcz przebiegł po jej ciele; wpatrywał się w nią i trzymał ją za ręce. Prawdopodobnie, fakt ten nie umknał jego uwadze.
- Myślę, czy... - przysunęła się, jedną nogą siedząc praktycznie na jego krześle. Nagle, znalazła się tak blisko, a ciepły oddech Grace, jak i zapach jej perfum, owiał go, mogąc przyprawiać o zawrót głowy.
- ... Czy możemy już posprzątać ze stolu, zaparzyć kawę w kawiarce i podać strucla z sosem toffie oraz bitą smietana, tylko jedno pytanie w związku z tym nie daje mi spokoju, wiesz? - musnęła płatek jego ucha wargami, na które ostatnie słowa wyszeptała tonem kusicielki. - Skoro to będzie deser, powinnam go zjeść już w perlach? - chciala ten moment i to spojrzenie uwiecznić, dlatego gdy najmniej się tego spodziewała, a Grace oparła głowę o jego obojczyk, blysnął polaroid, po który sięgnęła podstępem; mieli dużo zdjęć z przygotowań, chciała dołożyć choć kilka ze swiatecznego stołu nie czekając do jutra.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Ich choineczkę uważał za najpiękniejszą ze wszystkich, ale obojętnie, co miałby teraz przed oczami i tak, i tak odwracałby się do Grace; chciał nacieszyć się jej widokiem, mimo że byli już w piżamach, a ona rozczesała włosy, które zdecydowała się zebrać w luźny warkocz. Napawał się każdą minutą, a nawet sekundą, bo nie dość, że to były jego pierwsze od wielu..., naprawdę wielu lat prawdziwe święta, to jeszcze przed chwilą, przypieczętowali swój związek na wieczność w obliczu siły, której sprawczą moc czuł zawsze i doszukiwał się jej w dosłownie wszystkim.
– Są i nie, nie każę ci śpiewać po niemiecku. I jeśli nie będziesz chciała słuchać mojego wycia, jest kilka angielskich wersji tekstu. – Skwitował, śmiejąc się z jej zdziwienia i miny, którą musiała wywołać sama myśl o „śpiewaniu po niemiecku”. Joseph nie posługiwał się tym językiem biegle; znał jedną, może dwie kolędy i kilka zwrotów, trochę więcej pojedynczych słów — w tym jego ulubione Schlag, który zastępował fuck, kiedy tylko mógł, jeśli musiał zakląć.
Przyglądał się jak nakładała krewetki i nie był pewny czy ma na nie ochotę, ale doszedł do wniosku, że może spróbować z jej talerza; skończyło się na tym, że wyjadł jej sałatę i inne dodatki, a same różowe i na pewno smaczne owoce morze..., zostawił, sięgając po rybę w cieście naleśnikowym, którą w zamian za zieleninę, z której objadł żonę, dokarmiał ją swoim widelcem. Miał dość i widział, że ona także najadła się do syta. Wyciągnął w stronę Grace ręce, którymi rozcierał jej ciepłe przecież dłonie. Wpatrując się w jej oczy, nie przestawał gładzić rąk, a kiedy przysunęła się jeszcze bliżej, objął ją i posadził sobie na kolanach, odchylając na krześle na tyle, żeby móc widzieć całą jej twarzy, szyję i ramiona, a jednocześnie, żeby nie przewrócić się do tyłu.
– Naprawdę? – Powtórzył po niej, uśmiechając się coraz szerzej i wodząc jedynie opuszkami palców już nie tylko po jej rękach, ale i ramionach. – To o czym myślisz? – Dopytywał tak długo, jak długo nie przedstawiła mu swojej wizji deseru. Wyciągnął się i trącając jej nos swoim, musnął usta Grace i wziąwszy ją w ramiona, podniósł się i ruszył w stronę salonu. – Na kanapę czy...? – Poruszył brwiami, nie przestając przyglądać się jej uważnie. – Bo..., może wytrzymam i zaczekam jeszcze trochę... Mamy co robić tutaj, chociażby prezenty... Same na pewno się nie otworzą, a widziałem tam kilka paczek dla ciebie. No i..., mogłoby być ci zimno w perłach, gdybyś chciała w nich zjeść deser, pośpiewać kolędy i... – Posadził Grace przy samej choince na dużej poduszce w dzierganej poszewce i zachęcił, żeby „sprawdziła kto był grzeczniejszy i dostanie więcej prezentów”, a sam w tym czasie zaczął przygotowywać kawę i sprzątać ze stołu. Uśmiechał się do niej przekornie kręcąc głową, kiedy zaczęła popędzać go, widząc ogromne pudło zapakowane tak samo, jak pozostałe z bilecikiem, na których było wypisane znajomym charakterem jej imię. Wiedział, że przeciąga strunę, ale podszedł do niej dopiero z filiżanką kawy i kawałkiem strucli ukrytym pod bitą śmietaną i sosem toffi. Wziąwszy porcję także dla siebie, usiadł przy Grace na dywanie i skwitował:
– Jakaś ty niecierpliwa...

[Grace Warren]

Joseph Warren

Cmoknęła, widząc, że zjadł wszystko do ostatniego pęczka kiełek, zostawiając jednak owoce morze. Śmiejąc się, nabiła krewetki na widelec, aby zjeść i nie zostawiać niczego na później, bo po tak systej kolacji, to później mogło nie nadejść. Zjadła kęs, może dwa ryby, którą podsuwał jej pod nos Joseph, ale szybko się poddała i odsuneła do siebie jego rękę, jak i talerz. Miała dość, a strucla nie chciała sobie odmówić.
Rozsiadla się na jego kolanach, na ktore sam ją wciągnął. Kokoszac się, miała pewnosc, że już wygodniej się nie da. Wtuliła się w niego, nosem tracajac jego szyje, którą draznil jej oddech. Bliżej uszu, wyczuła intensywniej woń wody kolońskiej, która pachniala oblednie; westchnęła rozkosznie, zaciagajac się nią i przyciskając czubek nosa do zagłębienia.
- Pachniesz prawie tak dobrze, jak pierniczki. Nie ruszaj się przez chwilę... - poprosiła, praktycznie na nim leżąc. A gdy jej oddech, jak i końcówki włosów zaczęły go łaskotac, potrzasnela glowa, podciagajac się na kolanach meza wyżej.
- A dlaczego nie? Na co dzisiaj jeszcze innego, niż pierwsza gwiazdka czekamy? - odpowiedziała pytaniem na pytanie, zaglądając w jego oczy. Rozesmiała się, gdy poderwał się z nią z krzesła, ale słysząc o prezentach i ze ma siedzieć sobie wygodnie, podczas kiedy on wszystko zrobi i we wszystkim ją wyreczy, zaprotestowała.
- Jak to prezenty dzisiaj? Wolałabym otworzyć je jutro, z samego rana, jak zawsze. Wytrzymasz do Bozego Narodzenia, prawda? Bo ja tak. I chciałbym, abyś przestał wszystko robić sam, bo siedzenie i czekanie na Ciebie jest dla mnie bardziej meczace, niż pozbieranie talerzy ze stolu... - wolała to powiedzieć teraz, zanim się nie zagalopował w tym całym wręczaniu jej, niż później się złością na Warrena. Zaczekawszy, aż przytaknie jej slowom, utwierdzajac ją w przekonaniu, że zrozumiał, Grace stanęła na wlasnych nogach i jak kot po popoludniowej drzemce, przeciagnęła się. - Zajmij się kawą i struclem, a ja tu posprzątam... No idź - pogonila Warrena z uśmiechem do kuchni, a sama pozbierala talerze ze stolu oraz sztućce. Brudne naczynia, z msrszu wyladowaly w zmywarce. Pochowala do lodówki to, co zdążyło wystygnac, a reszte poprzekladala do przypisanych im pojemnikom, które zostawiła na blatach otwarte, wyłącznie przyslonięte wieczkiem. Umyla ręce w kuchennym zlewie, następnie wybierając je w scierke, którą jej podal. Skuszona zapachem kawy, stanęła za plecami męża. Przyglądała mu się, co robi, opierając się o jego plecy. Gdy się najmniej spodziewał, jej palec zanurkował w zrobionym na świeżo sosie toffie; tę samą sztuczkę powtórzyła po chwili z bitą śmietaną.
- Bardzo dobra - stwierdziła, oblizawszy palec ze słodkości.
Z talerzykami ze struclami, wróciła pod choinkę. Usiadła na jednej z dwóch, haftowanych poduszek z nogami na kokardke. Oddala mu jedną porce i od razu, wbiła łyżeczkę w jabłkowy środek.
- Pokażesz mi te kolędy? - poprosiła, zajadajac się struclem.