98Grace Warren

[Joseph Warren]

98Grace Warren

– Kochanie – zaczął, wchodząc do pokoju z zapisaną kartką A4. – Nie chcę nic mówić..., ale... – popatrzył na nią; musiała domyślać się o co mogło chodzić Josephowi. – Nie uważasz, że powinniśmy ograniczyć tę listę? – Spytał, odwracając kartkę w jej stronę i wskazując dłonią na kilkanaście pozycji, które były..., daniami, które chcieli ugotować na święta. Bo owszem..., Joseph zaczął jeść zdecydowanie o wiele więcej jak do tej pory czy do czasu zanim związał się z Grace, ale nie widział siebie — nawet w duecie z żoną — pochłaniającego jedenaście potraw, z których każdą mogliby zostawić na następny dzień i odgrzać.
Położył listę na blacie kuchennej wyspy, o którą oparł się łokciem i czekając, żeby podeszła do niego, nucił znów tę samą kolędę, co dzień wcześniej, kiedy ubierali choinkę. Raz po razie przebiegał wzrokiem listę zastanawiając się, z czego zrezygnować albo, co mogliby przygotować po okresie świątecznym. Chwilę musiał zaczekać na Grace i..., zupełnie nieświadomie zaczął rysować po kartce; w rogu pojawił się domek, który wyglądał tak samo, jak ten, który narysował na kartce z..., „umową” z Fraser — jak chatka z piernika, a obok zamiast płotu, zaczął dorysowywać coraz więcej większych i mniejszych choinek, z których jedną zdecydował się przyozdobić gwiazdą na czubku i bombkami w kratkę.
– Powiedz, co zostawiamy na milion procent... Tak, wydaje mi się, że będzie łatwiej i podaj jedną potrawę z listy, którą możemy wykreślić z marszu. Ja zostawiłbym pieczeń, ale z mniejszego kawałka niż ten w przepisie i struclę – powiedział i dorysował do tych dwóch pozycji na liście takie same bombki w kratkę jak te na choince w rogu kartki i kiedy Grace zastanawiała się, przyglądając się liście, w górnym rogu narysował gwiazdę betlejemską, którą otaczał kolejnymi, mniejszymi, żeby w chwili, w której wymieniła swoje typy, skreślić ten do odrzucenia od razu. Uśmiechając się..., czy raczej szczerząc do niej, wymamrotał:
– Nieźle nam idzie..., ale chyba powinniśmy troszeczkę przyspieszyć, jeśli mamy zacząć gotować..., dzisiaj... – zażartował, obejmując Grace i opierając o jej biodro głowę, skreśli z listy kolejne dwie potrawy; po jednej na głowę — nie chciał nic mówić, ale wiedział, że jeśli nie skrócą tej listy do kilku..., czyli nie więcej jak pięciu pozycji, jedzenie się po prostu zmarnuje, tym bardziej, że nie spodziewał się, żeby Harry z żoną przyjął cokolwiek oprócz niewielkiego kawałka ciasta, bo kiedy rozmawiali dzisiaj rano odśnieżając chodnik, sąsiad przyznał się już, że jego żona od dwóch dni nie wychodzi z kuchni, mimo że ostatecznie nie wiedzieli jeszcze czy dzieci przyjadą do nich w tym roku, czy jednak kierunek ich podróży będzie zupełnie inny.
– Co z sałatkami i czy naprawdę chcesz trzy ciasta oprócz strucli? – Zapytał po chwili, zastanawiając się czy ostatecznie nie odżałować..., kartoflowej, o ile faktycznie tak bardzo zależało jej na sałatce z tej samej strony, na której znalazła przepis na warzywną..., ale co z puddingiem?

[Grace Warren]

Joseph Warren

- Chciałeś, abym zrobiła po żydowsku, pamiętasz? Miseczka, nie więcej z krewetkami i miseczka po żydowsku. Nie robiłabym innych, bo sałatki akurat można przygotować na świeżo na śniadanie lub kolację jeżeli najdzie nas na jakaś ochota... - zaproponowała, widząc, na jakim punkcie z listy skupiał się wzrok Josepha. Kiedy więc mężczyzna przytaknął i zgodził się z nią, Grace klasnęła w dłonie. Dość dyskusji, nie po to robili zakupy dwa dni wcześniej, aby dzisiaj trwonili czas zarezerwowany na kuchnie. Podała mężowi kraciasty kuchenny fartuch, identyczny jak ten, który sama miała na sobie. Zanim jednak Joseph podniósł się ze stołka, zabębniła palcami o skrawek papieru, zatrzymując go jeszcze na moment na miejscu.
- Wykreśl pudding. Dla mnie nie będzie to żadna strata, wolę zjeść Twoją struclę w dwóch wersjach... A skoro już o strucli mowa. Chcesz oprawić mięso na pieczeń, czy skroić jabłka? - dała mężowi wybór, a sama miała zamiar zając się tą drugą rzeczą, kiedy tylko wyciągnął wszystkie, niezbędne składniki z lodówki oraz garażu. Do gotowania, Grace podchodziła taktycznie. Zamiast co krok odrywać się od blatu i w panice szukać tego, co potrzebuje, wcześniej wyciągała na wyspę to, co będzie wykorzystywane - zarówno produkty, jak i kuchenne przybory. Kiedy więc Joseph obwiązał się fartuchem, pociągnęła męża najpierw do pomieszczenia gospodarczego, skąd poprzynosili kartony, w których ułożone były półprodukty, mąki, puszki i wszystko inne, a także warzywa i owoce, jakie nie musieli przechowywać w lodówce; te mleczne składniki i wymagające schłodzenia, powykładała z lodówki tworząc małą konstrukcję, podczas kiedy Joseph wycierał z kurzu kartoniki oraz puszki.
- Mówisz, że połowę mięsa mrozimy? - wskazała na miskę, w której znajdował się kawałek na pieczeń. Nie zamierzała upierać się, aby zrobili większą porcję. Przepłukała pod bieżącą wodą ręce, a gdy sięgnęła po ściereczkę, którą sprzed nosa zabrał jej Warren, przewróciła oczyma.
- Nie podzielisz się? - nie czekając na odpowiedź mężczyzny, wspięła się na palce i kradnąc mu buziaka, w tym samym momencie, wyciągnęła ściereczkę z jego rąk. Osuszywszy dłonie, odwiesiła ją na haczyk.
Podłączyła do ładowania tablet, który wybudziła ze stanu hibernacji. W zakładkach, na stronie głównej, miała pozapisywane przepisy. Odhaczyła te, z których ostatecznie zrezygnowała i w tle, uruchomiła świąteczną składankę, która w okresie przedświątecznym, najczęściej miała ochotę nucić. Włączyła piekarnik, który rozgrzewał się do pożądanej temperatury, a sama dosłownie i w przenośni zakasała rękawy, po czym odwróciła się do męża.
- Najpierw ciasta, czy mięso? A może oba na raz? Da się piec dwie, niezależne potrawy, mogę nastawić drugą temperaturę, jeżeli preferujesz multiinstrumentalne podejście - gdyby to od niej zależało, pozwoliłaby się prowadzić za rękę Gordonowi i innym kucharzom, których przepisy będzie wykorzystywać, ponieważ jednak gotowała z mężem, oddała mu decyzyjność.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Pokiwawszy potakująco głową, dorysował małego, czarnego kota na dole kartki..., mniej więcej w połowie jej szerokości i po chwili powiedział:
– Wiem, ale... Zastanawiam się czy... – przerwał i wpatrując się w Grace skonsternowany, nie krył zdziwienia, że w tym samym momencie pomyśleli dokładnie to samo..., że nie musieli robić wszystkich sałatek „na raz”; zaśmiał się, kiedy zaskoczenie ustąpiło miejsca rozbawieniu niespodziewaną zgodnością. Widząc minę żony, dotknął do jej nosa palcem i wyjaśnił:
– Wiesz, że pomyślałem o tym samym i przygotowanie takiej sałatki dla dwóch osób nie trwa długo, więc może zrobić tak, jak mówisz. – Wykreśliwszy wszystko przy puddingu postawił spory znak zodiaku, który przerobił w świąteczną cukrową laskę i przypomniawszy sobie, że obiecała zostawić kilka, których nie zużyli do dekoracji, rozejrzał się zastanawiając, gdzie mogła schować słodycze; już miał zapytać, kiedy zarzuciła mu fartuszek i kręcąc Josephem tak, jak chciała — dosłownie i w przenośni — zawiązała troczki przyszyte do boków z tyłu. Uśmiechnął się jak szelma i uciekając w ostatniej chwili przed lekkim klapsem, który chciała sprezentować jego chudej jeszcze pupie, wystawił do niej język, którego nie schował tak długo, jak długo nie wspomniała o puddingu. – Nie chcesz spróbować nawet jednej, małej kokilki? Zrobiłbym dwie i jakby ci posmakowała, to świetnie, a jak nie... Będzie więcej dla mnie... – Wyszczerzył znów w uśmiechu równe zęby, którymi chciał złapać zbliżający się do jego nosa smukły palec. Ciężko wzdychając wykreślił ostatecznie pudding i niepocieszony ruszył zaraz za nią do spiżarki przy garażu, stwierdzając po drodze, że zajmie się mięsem. Zabrał ze schowka karton, do którego Grace dokładała kolejne puszki i paczki, żeby ostatecznie nie widział wiele przed sobą, ale... Nie zamierzał oddawać nic i musiała zadowolić się dwoma puszkami, które pozwolił jej ponieść.
Wycierał opakowania, kiedy spytała o mięso; odwrócił się i popatrzywszy na kawałek, zaczął się zastanawiać czy nie lepiej jednak upiec go w całości — nie był szalenie wielki, ale ostatecznie przytaknął, nie chcąc później żałować, że wyrzucają jedzenie. – Nie... – odpowiedział, unosząc brwi i..., ręce tak, żeby nie mogła od razu dosięgnąć do ściereczki. — Czy raczej..., nie za darmo – dodał i kiedy musnęła jego gorące wargi swoimi, opuścił ręce, oddając jej ręczniczek. Nie czekając zabrał się za mięso, które wyjąwszy z miski, w której, wstawione do lodówki, leżało całą noc natarte przyprawami i poodkrawawszy jeszcze kilka kawałków tłuszczu, które wydawały się mu zupełnie niepotrzebne, ponacinał kawałek tak, aby móc powkładać w powstałe kieszonki śliwki. Zerkając na żonę przez ramię, popatrzył na piekarnik i przyznał:
– Najpierw mięso, bo niewiele mu już brakuje i..., kusząca propozycja, ale nie chciałbym, żeby ciasta przeszły zapachem pieczeni – dodał wzruszając ramionami i wracając do kawałka mięsa, po którym musiał dokładnie wyszorować ręce, co lepiej, żeby umknęło jej oczom, więc zajął ją obieraniem jabłek tłumacząc, że będą potrzebować ich..., „sporo” — nie zdradził jedynie ile to dokładnie jest „sporo”. Oglądając się na nią od czasu do czasu, wyciągnął stolnicę i rozłożywszy się na blacie kuchennej wyspy, zaczął przesiewać odmierzoną ilość mąki. – Na pewno chcesz dwie wersje strucli i nie wolisz któregoś z ciast z listy, które wykreśliliśmy? – Dopytywał, sprawdzając w książce Joosta, którą ułożył zaraz za stolnicą, żeby „się nie pobrudziła” ile dokładnie cukru powinien dodać. – Podałabyś mi jajka i skórkę pomarańczową..., tę którą zrobiłem po śniadaniu? – Spytał, spoglądając na Grace; widział jak kawałeczek plasterka jabłka zniknął w jej ustach, ale nie odezwał się słowem, uśmiechając się jedynie do siebie pod nosem.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Przez chwilę, przyglądała się kartce papieru, po której Joseph bazgrał w najlepsze, dorysowując symbole oraz przedmioty, tworząc cały misterny system oznakowania przy poszczególnych podpunktach wypisanych raz jej, a raz jego charakterem pisma; końcem końców, ściągnęła go ze stołka przy wyspie i ubrała w kuchenny fartuszek, w którym jego chude ciało mieściło się tak na styk. Nie chciała mówić tego na głos, ale mieli wyłącznie damskie rozmiary, z których wybrała największy, a i tak nie pogardziłby, gdyby był jednak odrobinę szerszy. Trudno.
- Możesz przygotować dwie, małe kokilki jak już wszystko będzie gotowe, a Ty nadal będziesz miał na ochotę - zastrzegła, ponieważ pudding nie był na jej liście priorytetem i owszem, mogła spróbować, ale bez niego na świątecznym stole świat się nie zawali. Wyłącznie z uwagi na Josepha, napomknęła, że jeżeli mu na nim zależy, to zgoda, ale na szarym końcu. Doba była w końcu ograniczona, a on musiał jeszcze w ciągu dnia znaleźć chwilę na ćwiczenia, jakie zlecił mu Drew, a także masaż, który Grace trzymała w zanadrzu jak nagrodę za dobrze dzisiaj wykonaną robotę.
Chaos na wyspie powstały w efekcie wyciągnięcia każdej, potrzebnej puszki czy kartonika, był wyłącznie iluzją; tak naprawdę, Grace wiedziała co gdzie jest i w ułamku sekund, podawała mężowi to, o co poprosił. Posegregowała produkty na poszczególne potrawy, pośrodku zostawiając wspólne elementy. Bądź pod wyspą. Nie zmieściły się kolejne mąki czy mleka, które musieli omijać, lawirując niemalże tak, jak w tańcu. Szybsze, świąteczne piosenki, nadawały się do tego idealnie.
- To raczej dwa, osobne przestrzenie i producent gwarantuje, że możesz piec jednocześnie rybę oraz słodkie, ale... Rozumiem. Robimy to tradycyjnie - wyszczerzyła się do męża, ustawiając więc temperaturę w całości i nie dzieląc piekarnika na pół, wsunęła zbędne blaszki pod blaty.
Przesypała mniej więcej kilo jabłek do durszlaka, po czym spłukała je dokładnie wyciąganym kranem w zlewie. Osuszywszy papierowym ręcznikiem, zajęła się obieraniem. Jabłka bez skórki, wrzucała do metalowej miski, a gdy ta zapełniła się w całości, zajęła się krojeniem je na mniejsze cząstki oraz wyciąganiem gniazd nasiennych; przerzucała jabłka z miski do miski, z każdym kolejnym nabierając większej wprawy. Kawałki, nie były jednakowej grubości czy szerokości, pojedyncze także zjadła bezkarnie; co ciekawe, nie za każdym razem trafiała na ten sam smak. Część jabłek była bardziej słodka, inne kwaskowate.
Obróciła się do Josepha w momencie, w którym rozkładał stolnicę.
- Na pewno. Sam mnie namawiałeś na ten drugi wariant, a inne ciasta grzecznie poczekają na przyszłe święta lub nowy rok... Jabłka dajemy surowe, czy przesmażone? - wyciągnęła szyje, aby spojrzeć do książki, w którą wczytywał się Joseph, odmierzając proporcje. Niby przypadkiem, skubnęła jego szyje.
- Jajka i skórka z pomarańczy raz... - położyła mu pod ręką dwie miseczki, a kiedy poprosił, wbiła najpierw jedno, a później drugie, w usypany kopczyk z mąki. Nie mogła się powstrzymać i gdy ciasno było już zagniecione, nacisnęła na nie palcem; miękkie i elastyczne, odkształciło się w tym miejscu, aby po chwili, powrócić do swojego pierwotnego kształtu. - Ładnie pachnie.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Może na pierwszy rzut oka to wszystko, co narysował wyglądało jak jakiś system oznakowań, ale tak naprawdę było przypadkowymi obrazkami, które jeśli już miałyby być czymkolwiek to jedynie ilustracją z domem w lesie i niebem rozgwieżdżonym dziesiątkami malutkich skrzących się punkcików, do których dorysowywał już płatki śniegu. Uśmiechnął się, kiedy zabrała mu z ręki długopis i kartkę; przyczepiwszy ją magnesem do drzwiczek lodówki zaczęła wyciągać z niej produkty, których będą potrzebować.
Zadowolony z siebie, że ostatecznie zgodziła się na dwie małe kokilki puddingu, zastanawiał się chwilę jak wszystko rozplanować, żeby mieć czas je przygotować. Część ćwiczeń wykonał zaraz z rana, jeszcze przed śniadaniem, a masaż spodziewał się, że Grace będzie chciała wykorzystać jako nagrodę — tak, jak wczoraj — i odpoczynek po skończonej pracy; nie zakładał, żeby dzisiaj namęczył się bardziej jak przy ubieraniu drzewka i dekorowaniu domu, przy którym o wiele łatwiej i szybciej mógł nadwyrężyć lewą rękę.
W pierwszej kolejności zajął się mięsem, bo to..., najbardziej przerażało Josepha; nie chciał, żeby cokolwiek nie wyszło, bo po pierwsze nie będą mieli głównego dania, a po drugie zmarnowałoby się sporo przypraw i przede wszystkim mięso. Włączywszy dzielenie ekranu, na drugiej części odpalił filmik, w którym Gordon krok po kroku pokazywał kolejne czynności i..., wiedział to wszystko, a jednak zerkając na ekran czuł się..., bezpieczniej? Zdecydowanie pewniej i swobodniej przechodził do kolejnych etapów.
– Wiesz, że Leah dała się namówić na warsztaty gotowania w Nobu? Urządzają je raz w miesiącu –powiedział i poprawiwszy mięso w żaroodpornym naczyniu, uśmiechnął się do żony. – Wiem, ale... Nie ufam tym wszystkim zapewnieniom. Zapach..., zawsze się przeciśnie... – Chciał powiedzieć coś jeszcze, co wiązało się z ich pracą, ale darował sobie, dochodząc do wniosku, że żarcikami na ten temat będzie mógł zacząć sypać będąc dziesięć lat na emeryturze. Czekając aż piekarnik nagrzeje się do odpowiedniej temperatury, przyjrzał się kuchennej wyspie; zerkając na Grace uśmiechnął się, bo posegregowała wszystko i mimo że w pierwszej chwili nie był pewny czy odnajdzie się w tym chaosie, szybko odkrył, że wszystko było logicznie podzielone i ustawione.
Wstawiwszy mięso i odszorowawszy dokładnie ręce — przy czym syknął kilka razy, bo jednak opuchlizna na lewej dłoni wciąż dawała się mu we znaki — zabrał się za ciasto. Nie wiedział, dlaczego o wiele lepiej czuł się i łatwiej radził sobie z wypiekami — ciastami i ciasteczkami, naleśnikami, goframi i słodkimi bułeczkami — niż z pieczenią czy innymi mięsami i z tego, co pamiętał tak samo było, kiedy pomagał Leah; chętniej garnął się do pieczenia, ale domyślał się, czym mogło być to spowodowane. W dzieciństwie przy tych zajęciach pomagał najczęściej i właśnie dlatego mógł czuć się przy nich pewnie; miał więcej czasu, żeby się ich nauczyć tak, jak obierania owoców i warzyw, że potrafił ziemniaka pozbawić skórki, która nie byłaby grubsza niż milimetr.
Zrobił dołek w mące i kiedy Grace podeszła z jajkami, poprosił żonę, żeby od razu wbiła je do dołka, który zaraz zaczął zasypywać mąką i zagniatać powoli dolewając mleko tak, żeby nie rozlewało się po stolnicy. Chwilę zajęło mu uformowanie większej kuli z ciasta, które nacisnęła palcem. Uśmiechnął się i zauważył:
– Ładnie pachnie i ładnie wraca do poprzedniego kształtu. Chciałabyś je trochę pougniatać czy wolisz się nie ubrudzić? – Zapytał, spodziewając się, co odpowie, więc rozwałkował połowę z uformowanej przed chwilą kuli i wyłożywszy ciastem formę, zaproponował, żeby ułożyła jabłka. – Tak o..., żeby jeden plasterek zachodził na kolejny. Tak – przytaknął i stając zaraz za Grace, przez chwilę kierował jej dłońmi, układając kolejne plasterki jabłka na cieście.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Wsłuchiwała się w instruktaż Ramsay'a, za którym starał się nadążyć Joseph. Jego polecenia, na swój sposób współgrały z piosenką Sinatry i nawet, na upartego, padały do rytmu. Przytrzymała mężowi brytfannę, kiedy przekładał z miski natarte mięso. Rozprowadził je równo, układając w kołderce z gałązek rozmarynu, tymianki i estragonu; wrzuciła dwie główki czosnku, który miał oddać swój aromat i przykrywszy naczynie, wstawiła je do piekarnika. Owszem, mógł przenieść je Joseph, aczkolwiek oboje wiedzieli, że jego lewa ręka bywała kapryśna i lepiej, aby mięso trafiło do piekarnika niż na posadce; kiedy rzuciłby się je ratować, zrobiłby sobie jeszcze większą krzywdę.
- Obiad na dwa dni mamy z głowy - stwierdziła, wycierając wilgotne od wody ręce w ściereczkę. O dodatki, zatroszczy się na bieżąco. Miała pod ręką przepis na puree z kalafiora lub - jeśli chcieliby zaszaleć - z groszku, ale postanowiła niczego nie planować na ten moment i zdać się na ich kaprys w momencie szykowania kolacji wigilijnej oraz świątecznego obiadu dwudziestego piątego grudnia. Będzie musiała jedynie spytać Josepha dzień wcześniej, czy życzy sobie zjeść w Boże Narodzenie zupę z kury; aby zachować świąteczny akcent, mogła ugotować ją na gnatach z indyka.
Pokręciła nosem, kiedy spytał ją, czy ma ochotę pozagniatać ciasto.
- Niekoniecznie. Robisz to tak dobrze, że nie będę Ci wchodzić w paradę. Przy okazji, poćwiczysz rękę, a i moje paznokcie raczej nie polubiłyby się z ciastem... - sypiąc argumentami jak z rękawa, wycofała się na drugi koniec wyspy. Jabłka, oprószyła cynamonem, była to jednak tak cieniutka warstwa, że wyłącznie zapach, jaki nagle rozszedł się po kuchni, zdradzał jej użycie. Niuchał nosem, podstawiła mu więc pod niego swoje palce, które zanurkowały w przyprawie; roześmiała się, kiedy Joseph zlizał resztki po cynamonie.
- Druga kulka ciasta na drugi rodzaj strucla? - wskazała na ciasto, które nakrył miseczką, podstawiając mu do spróbowania farsz jaki miał być w jego środku; nie wiedziała, jak powinien smakować, dlatego doprowadzić musiał Warren. Odstawiwszy naczynie, zajęła się układaniem plasterków jabłka na rozwałkowanym na papierze do pieczenia cieście; nawet, jeśli chciał wycofać swoje ręce, nie pozwoliła mu na to. Musiał objąć Grace i pozwolić, aby razem poukładali jabłko, częstując się jednym, czy dwoma kawałkami; pochłonęła je tak szybko, że nawet się nie zorientował, kiedy dokładnie. Stanęła obok męża, patrząc się na mu ręce, gdy składał strucla w całość i układał na blasze. Oparła głowę o jego ramię, mrucząc do ucha słowa Preslay'a. Odstawiła blachę obok piekarnika, interesując się drugą, zawijaną struclą; tutaj nie odważyła się podjadać. Chciała spróbować w całości, kiedy już wyjdzie z piekarnika, bo... - Chyba nie będziemy czekać do świąt, aby odkroić sobie kawałek, co? - popatrzyła się na męża dużymi, roziskrzonymi oczyma, opierając się o wyspę, podczas kiedy ten sprzątał po sobie i wypiekać, aby zrobić miejsce dla dorsza z nowojorskiego przepisu.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Za każdym razem, kiedy bez słowa podchodziła i pomagała mu, podtrzymując tak, jak teraz brytfannę czy tak, jak kilka dni wcześniej, przenosząc blachy z pierniczkami, nie mógł się nie uśmiechnąć z wdzięcznością, bo doceniał i to naprawdę mocno wszystkie te chwile..., normalności, którą miał wrażenie, że dopiero teraz mógł się naprawdę cieszyć bez zastanawiania się i bez obaw, że może będą musieli zapłacić za każdą jedną sekundę tej nieskrępowanej radości i spokoju łzami. Nie chciał niczego zapeszać, ale wydawało się Josephowi, że może płakać już tylko ze szczęścia, ale nie przyznawał się do tego głośno..., a nawet starał się sam przed sobą odsuwać te myśli, byleby nie zapeszyć. Obrócił się do Grace, śledząc uważnym spojrzeniem — trochę jak pies..., jak ich Accio!, obserwując mądrymi oczami — wszystkie jej płynne, zaplanowane ruchy i dopiero, kiedy zamknąwszy piekarnik zaczęła nastawiać temperaturę, odwrócił się znów, żeby umyć ręce.
– To prawda – przytaknął, zastanawiając się na co z dodatków do pieczeni miałby największą ochotę; przez chwilę pomyślał o słodkich ziemniakach, ale zaraz przypomniał sobie o brokułach, a potem o fasolce szparagowej, która była dawno po sezonie i musieliby ratować się mrożonką, a nie był do końca przekonany czy na świąteczny obiad chciałby przeżuwać coś, co musieliby wyrwać ze szponów szronu zaciskających się na wszystkim w zamrażalniku. Uśmiechając się coraz szerzej, kiedy przedstawiała całą listę argumentów przemawiających za tym, że lepiej, żeby nie zabierała się za ciasto, potakująco kiwając głową, odpowiedział:
– Dobrze..., już dobrze... Ja zagniotę a ty zajmiesz się jabłkami. – Podzielił ciasto na części i większą zaczął rozgniatać najpierw ręką, a dopiero uformowawszy spory, okrągły placek, zaczął go rozwałkowywać. Cynamon wyczułby wszędzie, więc nieważne jak mało go wzięła..., wiedział już, że użyła jednej z jego ulubionych przypraw, której nie mógł przeboleć, że Grace nie dawała się przekonać, żeby dodawać go do czegokolwiek innego niż jabłka, a konkretnie szarlotka, więc tym bardziej cieszył się, ale i był w szoku, że użyła go do posypania tych, które miały wylądować w pierwszej strucli. Nie mogąc się opanować, oblizał jej palce, ostatecznie ssąc je chwilę i musiała zacząć energicznie potrzepywać ręką, żeby uwolnić się od jego ust. Zmarszczywszy czoło, udawał jak bardzo zajmują go kawałki owoców, które ostatecznie wspólnie rozłożyli na cieście. Widział jak podjadała kawałeczki jabłka, ale nie odzywał się słowem, mimo że sam nie skusił się nawet na najcieńszy, prawie całkiem przezroczysty okrawek. Kiedy skończyli i Grace dostawiła blachę, wrócił do stolnicy i ciasta na niej, które musiał rozwałkować i w miarę sprawnie wyłożyć na nie farsz. Najtrudniejsze było pierwsze zwinięcie placka, ale z każdym kolejnym miał wrażenie, że idzie łatwiej a pasy nadzienia nie są wiele grubsze od tych z ciasta. Ułożył zawiniątko w foremce i spoglądając na Grace, odpowiedział starając się zachować jak najpoważniejszy ton głosu:
– Oczywiście, że będziemy czekać... – Widział zawód coraz wyraźniej odmalowujący się na jej twarzy, więc zaraz dodał, śmiejąc się, że udało mu się ją nabrać. – Będziemy czekać, aż wystygnie. – Objął ją i prosząc, żeby się nie dąsała, pocałował jej skroń na czubku nosa rozcierając trochę masy i zanim mogłaby się oburzyć, zebrał ze stolnicy i blatu wszystko to, co musiało wylądować w zlewie — musiał zrobić miejsce dorszowi, za którego nie wiedział dokładnie jak się zabrać; nie chciał nic mówić, ale nie wykrawał nigdy dzwonków czy jakkolwiek nazywały się filety. Mógł złapać, wypatroszyć i oskrobać rybę do czystego mięsa, ale pokroić? Pewnie jakoś by pokroił, gdyby musiał, ale nie chciałby potem oglądać tego dorsza na półmisku... Zupełnie niepewnie, spytał:
– Co mam z nim zrobić? – Musiała słyszeć, że miał nadzieję, żeby usłyszeć „nic”, ale wiedzieli oboje, że nie będzie tak lekko.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Wychodziła z założenia, że skoro kucharz musi wszystkiego spróbować, oni tym bardziej powinni. Zwłaszcza, że miała na wyciągnięcie ręki kilka nowych smaków, z którymi nie była oswojona i jak dotąd, budziły w niej raczej sceptyczne skojarzenia. Przykładowo taki cynamon; fakt, że wyjadała plasterki jabłka obsypane tę mało lubianą przez nią przyprawą był dla Grace wielkim krokiem na przód. Nie oznaczało rzecz jasna, że z dnia na dzień przestanie jej przeszkadzać nuta cynamonu w perfumach Josepha bądź jego posmak w sosie pomidorowym, aczkolwiek mały ukłon względem męża poczyniła i miała cichą nadzieję, że doceni jej otwartość.
Obie strucle, finalnie, wylądowały na blasze do pieczenia, oczekując na swoją kolej. Pieczeni, zostało półtorej godziny, nakryła więc czystą ściereczką ciasto, aby to nie obeschło. - Czy jedzenie jabłkowego strudla z bitą śmietaną i gałką lodów waniliowych byłoby odbieranie jako faux pa? - starała się ostrożnie wybadać grunt, ponieważ miała wielką ochotę na gorący jabłecznik polany sosem toffi, bitą śmietaną i będącą wisienką na torcie gałką lodów które - a jakże! - mieli w zamrażalniku.
Uśmiechnęła się szeroko, słysząc, że Joseph wcale nie zamierzał być apodyktyczny i upierać się, że to, co na święta, jeść można wyłącznie w święta; z radosnym piskiem, rzuciła mu się w ramiona, a gdy okręciwszy się z Grace, odstawił ją na ziemię, cmoknęła z głośnym mlaskiem jego ust.
- Pysznie. Zrobimy sobie kawę z kawiarki i na obiad, zjemy gorącą strucle.... - wpatrywała się w niego, wyczekując, czy może wymienić pozostałe dodatki, które chodziły za nią jak cień, czy nie powinna.
Otrzepawszy się z mąki, naciągnęła na dłonie rękawiczki.
- Ty? Nic. Ja pokroje rybę i wymoczę w marynacie, aby na wigilie usmażyć ją na świeżo w cieśnie przypominającym naleśnik, a Ty w tym czasie masz całe wiaderko ziemniaków do obrania na naszą sałatkę. Ponoć to bardzo ważne, aby się przegryzła, na co potrzebuje co najmniej dwóch dni w lodówce... Czymkolwiek to tajemnicze przegryzanie się jest - dodała, cytując autorów przepisu, a także jego kulinarnej książki od szefa kuchni w berlińskim hotelu. Ciekawe, czy chciałby zabrać tam Grace na kolację? Przez chwilę przyglądała się plecom Josepha, aby oprzytomnieć w momencie, w którym zmieniła się na liście załączonej z spotify'a piosenka. Ostrym jak brzytwa nożem, wycięła sześć małych, zgrabnych filetów. Opamiętała się i w ostatniej chwili, zmniejszyła ilość ryby, o którą poprosiła w sklepie, będąc prawdopodobnie jedyną w kolejce, która wzięła tylko trzy płaty dorsza, a nie łososia na kilogramy. Rybę, skropiła cytryną i ułożyła warstwowo w naczyniu, do którego wlała marynatę na bazie oliwy, czosnku i świeżych, utartych w moździerzu przypraw; jej dłonie przesiąkły zapachem ziół, nie czuć było, że dotykała ryby, którą zamknąwszy szczelnie, odłożyła na najwyższa półkę w lodówce.
- Krewetki mamy obrane, czy trzeba je wypatroszyć?

[Joseph Warren]

Grace Warren

Przyglądał się jak mimo całej niechęci do cynamonu zjadała kolejne obsypane nim cienką, bo cienką warstewką plasterki jabłka, ale nie odzywał się słowem; wiedział sam po sobie, że kiedy przełamywał się, żeby czegoś spróbować, wiele razy, kiedy ktoś — najczęściej Leah — zwracał mu uwagę w jak najlepszej wierze, że „je” praktycznie natychmiast odkładał i najczęściej nie wracał już do tego, co wcześniej być może udałoby się mu pochłonąć w całości i..., ze smakiem. Uśmiechał się jedynie od czasu, do czasu trącając jej policzek nosem, żeby zaraz musnąć to samo miejsce wargami.
Chciał poczęstować Grace resztką nadzienia, jaka została od drugiej strucli, ale pokręciła głową przecząco, więc sam dojadł ostatnie łyżki i zaczął zbierać resztę naczyń, które mógłby umyć. Oglądając się za siebie, spoglądał jak nakrywszy ciasta ściereczką, wygładziła szorstki materiał w kratkę i nie spodziewając się kompletnie jej pytania, uniósł brwi; musiał zastanowić się chwilę nad odpowiedzią, bo pierwsze słyszał, że jedzenie strucli z lodem miałoby być jakimś faux pas. Pokręcił przecząco głową i przekładając część naczyń do zmywarki, przyznał:
– Pierwsze słyszę! – Wzruszył ramionami i kiedy tylko się wyprostował, Grace wskoczyła prosto w jego objęcia, więc przytrzymał żonę mocniej i okręciwszy się z nią, zaśmiał się, odgarniając kosmyki z jej czoła, aby zaraz ostudzić jej zapał. – Kochanie, nie. Musimy zaczekać aż chociaż trochę przestygnie... Nie chcesz zakończyć dnia z bolącym brzuchem? Chyba, że faktycznie masz żołądek jak aligator..., to nie było tematu – zaśmiał się i odwzajemniając jej całusa, okręcił się z Grace dookoła tak, że znów znaleźli się przy kuchennej wyspie. – Poza tym..., niewiele zostanie z gałki waniliowych lodów, jeśli ciasto będzie gorące, a strucla całkiem długo trzyma ciepło – dodał, stawiając żonę i zabierając się za zabieranie reszty niepotrzebnych rzeczy z blatu.
Był gotowy na zmierzenie się z dorszem, więc kiedy Grace odpowiedziała tak po prostu „nic” nie uwierzył i dopiero, kiedy naciągnęła na dłonie silikonowe rękawiczki, pokiwał głową i rozsiadł się na jednym z wysokich stołków, który przestawił sobie zdecydowanie bliżej niej. Zaśmiał się słysząc, co powiedziała po chwili i rozejrzawszy się po podłodze, przysunął bliżej wiaderko ziemniaków. – Naprawdę mam obrać wszystkie? – Dopytywał, pamiętając, że jego babka ograniczała się do mniej więcej dwudziestu, dwudziestu pięciu sztuk przygotowując sałatkę dla pięciu osób, o czym wspomniał Grace. Zaczekał na jej odpowiedź iż godnie z jej dyspozycjami, zabrał się do roboty, żeby przypomnieć jej, że krewetki obrał od razu w tym samym dniu, w którym je kupiła... – ..., ale zapomniałem wyciągnąć je wczoraj z zamrażarki – przyznał, opuszczając ręce, w których jednej trzymał nóż, a w drugiej całkiem sporego kartofla. – Wyciągnę teraz, co? – Dokończył obieranie tego ziemniaka, którego trzymał i wrzuciwszy go na durszlak, podszedł do lodówki; szarpał się chwilę z górną szufladą zamrażalnika, a kiedy w końcu udało mu się wyciągnąć krewetki, wrzucił je do miski, do której nalał zimnej wody i przyglądając się im chwilę, spytał:
– Naprawdę chciałabyś spędzić kiedyś święta albo sylwestra w Wiedniu? Myślałem, że prędzej wybrałabyś Paryż albo Hamburg czy Lübeck... – Spojrzał na Grace naprawdę ciekaw, co odpowie.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Cmoknęła, opierając swoje czoło o jego czoło. Obejmował ją ciasno, podtrzymując tak, jakby zaraz miał raz jeszcze okręcić się z nią dookoła własnej osi, ale Grace wcale to nie przeszkadzało.
- Trochę ostygnie tak, ale czekać, aż wystygnie już nie. Mogę jej dać godzinę... No dobrze. Po Twojej minie widzę, że lepiej dwie, jednakże... To moje ostateczne słowo! Po dwóch godzinach, pójdzie pod nóź w miłym towarzystwie bitej śmietany, sosu toffi i lodów. Może ubijemy swoją śmietankę? Reszta, może pójść do galaretki, którą zrobiliśmy wczoraj na dzisiaj... - wyszczerzyła się do Josepha. W jego oczach, widziała odpowiedź i tyle jej wystarczyło, aby mieć pewność, że może zrobić po swojemu, a Warren jej jeszcze za to podziękuje. Były momenty, kiedy miała ochotę zachować się jak rasowy łasuch.
Przycisnęła swoje usta do jego. Dopiero, gdy oddał pocałunek, pozwoliła się mężowi odsunąć od niej i zająć innymi rzeczami. Dorsza, rozpracowała sprawnie, obiecując Josephowi, że będzie miał swój udział w przygotowywaniu ryby, szykując przed wysmażeniem ciasto, w którym należy oblepić dzwonki i wrzucić na naprawdę porządnie rozgrzany olej. Cztery minuty, nie więcej, a mięso dojdzie... - ... z kolei naleśnikowa otoczka ładnie się zrumieni oraz nabierze chrupkości. Myślę, że będzie Ci smakować, bo jak dobrze pamiętam, w Twoich stronach kolacja wigilijna była bezmięsna? - popatrzyła się na męża strugającego kartofle bez przekonania. Podeszła do niego i przez ramię, zerknęła do wiaderka, z którego wybierał kolejne ziemniaki.
- Jest ich tutaj nie więcej, niż dwadzieścia, więc tak. Obierz wszystkie. Część zabiorę na gnocchi na dzisiaj na obiad... Wszystko jest przemyślane i wymierzona - przejechała czubkiem nosa po odsłoniętym karku męża i choć przez moment jej usta były tak blisko skóry... Nie ucałowała jej. Zrzuciła rękawiczki po rybie do kosza, z którego śmieci będą wynosić od razu po gotowaniu. Pozmywała deskę oraz noże, nie chcąc, aby cokolwiek po surowym mięsie zalegało na blacie - bez znaczenia, czy była to ryba, czy wołowina. Już miała wziąć miseczkę do krewetek, kiedy Joseph napomkną, że są w zamrażalniku. Cmoknęła.
- Nie, nie. Właściwie to chciałam je wyczyścić i zamrozić, bo byłam pewna, że są w lodówce, ale skoro zrobiłeś tę niewdzięczną robotę za mnie... Miło mi! Sałatkę z krewetkami, zrobimy przed samą Wigilią. Podaje się na miksie sałat, otulonych kiełkami i sosem koktajlowym, więc nie ma co przygotowywać teraz innych półproduktów. Pokroje cebulę. Dobrze, że do sałatki po żydowsku idzie czerwona, bo inaczej... Zapłakałabym się - cmoknęła. Nie lubiła się z białą cebulą oraz szalotką, która zawsze wyciskała z jej oczu łzy. Naostrzyła o ostrzałkę nóż, a na drewnianą deskę wyciągnęła czerwoną cebulę, którą obrala i... odruchowo pociągnęła nosem.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Wiedział, że nie ma sensu się licytować, chociaż wolałby odczekać dłużej, ale nie potrafił odmówić Grace i jedyne co mu pozostało, to przytaknąć ostatecznie; o wiele łatwiej i szybciej przyszło mu zgodzić się na ubicie domowej śmietany czy zrobienie własnego sosu toffi, którym mogliby polać ciasto, chociaż zastanawiał się czy nie okaże się wtedy zdecydowanie za słodkie — miał nadzieję, że nie... Uśmiechając się do siebie pod nosem na samo wspomnienie o galaretce spoglądając na Grace, spytał:
– Do tej, którą mieliśmy zjeść po obiedzie? – Zauważył, tym bardziej, że sama wspomniała, żeby na obiad zjedli struclę z lodami i całą resztą dodatków; nie był do końca pewny czy wcisnęliby w siebie tak wiele pysznych słodkości, tym bardziej, że galaretkę zrobili z naturalnego soku, który przygotowali, kiedy przesmażali owoce na przeciery, dżemy i powidła. Spoglądał od czadu do czasu na to, co robiła, ale nie chciał stresować żony, patrząc jej na ręce, więc szybko znalazł sobie zajecie, odpowiadając na każde zadane przez nią pytanie; tak, jak teraz, kiedy podpytywała o tradycyjną kolację w wieczór bezpośrednio poprzedzający Boże Narodzenie. – Tak i Irlandczycy, i Niemcy wbrew pozorom także przygotowują na kolację dwudziestego czwartego grudnia bez mięsnych potraw, więc pieczeń będziemy mieć na następny i jeszcze kolejny dzień. – Przytaknął, nie przerywając już obierania ziemniaków, których wydawało się Josephowi, że było..., sporo, ale kiedy Grace rozwiała jego wątpliwości, zapewniając, że cześć kartofli weźmie do gnocchi, uspokoił się, bo w pierwszej chwili naprawdę był przekonany, że wszystkie mają trafić do sałatki. – To dobrze – odpowiedział i wrzucił kolejnego ziemniaka na durszlak.
Nie był wielkim fanem owoców morza, które brzydziły Josepha w większości, ale skoro Grace zadeklarowała się przygotować je zgodnie z przepisem, który lubiła, a dopiero teraz znalazła dokładnie taką jego wersję, o jaką jej chodziło, nie sprzeczał się, dochodząc do wniosku, że „może spróbować”. – Wyczyściłem, bo wiesz, co myślę o tych wszystkich..., morskich... – przerwał, wzruszając ramionami i kiedy zaczęła temat cebuli, zaśmiał się w chwili, w której wspomniała, że popłakałaby się obierając zwykłą białą odmianę. – Widzisz..., a wystarczyłoby przyłożyć na chwilę przed krojeniem kostkę lodu do spodniej części, gdzie jest to gniazdko albo namoczyć ją na noc w zimnej wodzie – zauważył, sprzedając żonie patent, który sam odkrył gotując razem z bratową; Leah znała dziesiątki takich sposobów, którymi mogła ułatwić sobie pracę.
Kiedy pociągnęła nosem i nie powiedziała nic więcej, jak tylko o sałatce po żydowsku, odłożył nóż i przyglądając się Grace, zapytał — nie chciał naciskać, ale był ciekaw... – ..., dlaczego nie odpowiedziałaś na ostatnie pytanie? – Uniósł brew i wpatrując się w nią, czekał, żeby odłożyć nóż na durszlak, w którym miał obrane ziemniaki i odsunąwszy wiadro z nieobranymi na bok, podejść do żony i wtulając się w jej plecy pocałować kilka razy jej szyję i wystające kręgi na niej. – Co? Dlaczego nie odpowiedziałaś? – Powtórzył, powoli osuwając dłonie niżej, żeby ostatecznie połaskotać jej wciąż odznaczające się pod ubraniem, chude żebra. – Odpowiedzi i powiedz za co zabrać się, kiedy skończę z kartoflami, bo mam ich.. – zajrzał do wiaderka., chcąc się upewnić. – Mam ich tylko siedem jeszcze...

[Grace Warren]

Joseph Warren

Zawsze z zaintrygowaniem słuchała jego opowieści o rodzinnych tradycjach, ponieważ było to coś innego i niespotykanego dotąd dla Grace. Święta, w odmiennej kulturze oraz wierze, wydawały się mieć zupełnie inny wymiar, który chciała chociaż raz doświadczyć z czystej ciekawości, jak i oczarowania tym, co usłyszała z ust męża, a co pobudzało jej bujną w ostatnim czasie wyobraźnie. Nie musieli być w Niemczach ani w Europie, aby wprowadzić do swojego domu odrobinę tamtejszych wierzeń. Namiastkę tego, jak to robili w tamtych stronach, mieli mieć w tym roku; bezmięsna kolacja w dzień poprzedzający Boże Narodzenie to coś, czego była ciekawa, ponieważ w rodzinnym domu Grace, jak prawdopodobnie w większości w Stanach, święta zaczynały się od odpakowywania prezentów pod choinką z samego rana dwudziestego piątego grudnia. Potem było śniadanie w piżamach, msza w kościele i uroczysty obiad. Nie tęskniła za tym sztywnym schematem. Oj nie.
Trąciwszy Josepha biodrem, wyszczerzyła się do niego.
- Wiem, wiem, dlatego cieszy mnie, że nie skreśliłeś z marszu sałatki, tylko faktycznie spróbujesz... A jak będzie absolutnie niezjadliwa, na drugi dzień zrobili coś z Twoich propozycji - dając słowo harcerza, wybrała ładną, dorodną cebulę z koszyczka na parapcie.
Obrała ją, zdejmując także pierwszą warstwę. W odpowiedzi na patent, który podsunął jej Joseph, cmoknęła.
- Szczerze, kochanie? Bardzo mnie cieszy, że je znasz, bo to znaczy, że mogę Ci zaufać i powierzyć, krojenie cebuli i właściwie to wszystkiego innego. Mogę prasować i szorować okna, ale gotowanie... Gotowanie nie będzie moim ulubionym, domowym obowiązkiem. Cieszy mnie, że Tobie ono nie przeszkadza - przez chwilę, łasiła się do Josepha tak, jak kto, bardziej przeszkadzając mu oraz sobie, aby w strategicznym momencie, wycofać się z chichotem. Raz dwa, skroiła cebulę w półksiężyce i choć raz pociągnęła nosem, nie pojawiła się najmniejsza łza.
W pierwszym odruchu, posłała Josephowi lekkiego kuksańca, ale w odpowiedzi, tylko mocniej objął ją w talii. Przewróciła oczyma. - Możesz powtórzyć pytanie? - do końca, udawała, że nie wie o co mu chodzi, a kiedy w grę weszły łaskotki, końcem końców pogoniła go ścierką, strzelając nią bez większej siły po łapach męża.
- Ja nie wiem, choć raz mógłbyś... - pogroziła mu palcem, kiedy chciał powtórzyć podchody. Oparłszy się o kuchenny blat, spojrzała na Josepha.
- Mówiłam o balu sylwestrowym i Nowym Roku w Wiedniu, niekoniecznie o świętach. Widziałam jedną taką fotorelację z przyjęcia w hotelu, kuligu zorganizowanym w Nowym Roku, kawie i tym słynnym torcie wiedeńskim, a także z wiosek bożonarodzeniowych... Wiesz, że na nowy rok, jedzą nam marcepanowe świnki? Ugh. To by było wyzwanie, choć z drugiej strony, jest ona oblana wiedeńską czekoladą... - rozmarzyła się, zgarniając cebulę z deski do miski.
- Pokój ziemniaki w kostkę i takie trzeba ugotować w osolonej wodzie. To właściwie wszystko, pozostaje nam czekać na nie i na pieczeń.