95Grace Warren

[Joseph Warren]

95Grace Warren

Siedzieli w troje przy stole, przy którym zmieściliby się z wszystkimi znajomymi, gdyby chcieli zaprosić kiedykolwiek Burkhart, Remiego z Lis, Mavericków czy McKaya, ale i wszystkie przyjaciółki Grace z Astrid na czele. Przyłapał się nawet na myśli, że chętniej zająłby miejsce przy stole z Laurence’em niż z..., bratem, który pozwalał sobie na bezczelne uwagi i insynuowania, że może jego i „jego Leah” łączyła nie tylko przyjaźń. Potrząsnął głową; nie chciał o tym myśleć, ale doszedłszy do wniosku, że może zgodzić się na badania genetyczne Lori i jego, powinni porozmawiać z Laurence’em na spokojnie i..., szczerze jeśli tamten byłby w stanie powiedzieć prawdę — mimo że rozmawiał z Leah nie zaczynał tego tematu, którego nie ruszył nawet z Grace. Zastanawiał się czy nie lepiej, jeśli zaczeka na wyniki testów, ale wolał i uważał, że to on miał obowiązek powiadomić Blackbirda o ewentualnej konieczności ekshumacji jego siostry i zastanawiał się czy nie poprosić mężczyznę o przeniesienie jej grobu, skoro chciał odciąć się od tego, co było...
Przyglądał się żonie jak zgodnie z radami Drew rozmasowywała, wcierając w skórę maść jego opuchnięte jeszcze palce; widział, że starała się być jak najbardziej ostrożna i jak najdelikatniejsza, kiedy dotykała do szwów biegnących po wewnętrznej stronie dłoni i kiedy nacisnęła na nie niechcący mocniej, jego palce poruszyły się same tak, jak przebiegałyby po klawiszach. Zaśmiał się tak szczekliwie, jak zawsze, kiedy się denerwował i nie wiedział dlaczego, szepnął:
– Na akordeonie nie zagram, na twoim fortepianie też nie zakładam. Pozostanie mi granie ci na nerwach... – Uśmiechnął się krzywo i ściągając usta w wąską kreskę, położył rękę tak, jak poprosił i pokazał im Drew na dłoni Grace. Słuchał, co odpowiedział fizjoterapeuta, ale nie był pewien czy faktycznie mógł spodziewać się tak dobrych wyników, o jakich mówił Drew. Wpatrywał się w niego, pozwalając Grace, podnosić w górę jeden z palców — wtedy pozostałe drżały tak jak przechodziłby przez nie prąd. – Nie boli, nie bój się, bo to nie boli – zapewniał ją tak samo, jak Drew, który starał się przekonać kobietę, że takimi lekkimi ćwiczeniami nie może zrobić Warrenowi żadnej krzywdy. Joseph skinął potakująco głową i zaraz zamyślił się znów, nie mogąc skupić się na niczym; denerwował się dzisiejszą wizytą kontrolną, bo chciał tak, jak poradziła mu Grace, porozmawiać z lekarzem zupełnie szczerze i z jednej strony był pełen nadziei, a z drugiej obawiał się czy nie zostanie przez niego źle zrozumiany; nie chciał wyjść na kogoś, komu nie zależy i kto zastanawia się jedynie jak naciągnąć państwo. On po prostu panicznie bał się powrotu do pracy i kiedy odczytywał wiadomość od Cartera, sama musiała zauważyć, że wyglądał tak, jak miałby zemdleć tylko dlatego, że SMS zaczynał się od słów: „stary nie mam najlepszych wieści”.
– Myślicie, że wyjdę na lesera? – Spytał po chwili i musiała się domyślić, że najprawdopodobniej poruszał ten temat z Drew w czasie któryś ćwiczeń — musiała wiedzieć, że nie pozwoliłby sobie na taką poufałość przy obcej osobie.

[Grace Warren]

Joseph Warren

To, co pokazywał jej Drew, nie wydawało się być być trudne. A jednak, pamięć bywała zawodna, dlatego też powtarzała w kółko i kółko ruchy fizjoterapeuty, w myślach nucąc prostą melodię. Miała nadzieję, że im więcej stycznych połączy z tym, co właśnie robiła, tym lepiej będzie potrafić odwzorować masaż w dowolnym momencie dnia. Z tego co zrozumiała, rozciągając zbitą po zszyciu tkankę nie mogła Josephowi zaszkodzić, tylko wręcz przeciwnie, a jednak, bliskie sąsiedztwo ścięgien i to, jak łatwo pociągała za te połączone z palcami, nakazując im mimowolne ruchy, za każdym razem budziło w niej obawy i sprawiało, że na moment, zastygała w bezruchu.
- Nie mów tak - oburzyła się, łypiąc na Warrena. - Jeżeli uwierzysz w to nawet w żartach, to faktycznie już nigdy nie zagrasz. To, co masz w głowie, jest nie mniej ważne od rehabilitacji w odzyskiwaniu sprawności. Prawda? - zwróciła się do Drew, który z marszu poparł jej słowa. Choć widać było po nim, że nie chciał być zaangażowany w ich wymianę zdań, nie mógł nie przyznać Grace racji; kondycja psychiczna oraz nastawienie były kluczowe w powrocie do zdrowia.
Westchnęła i mamrocząc coś pod nosem, co żadnym sposobem nie dało się usłyszeć na tyle wyraźnie, aby zrozumieć jej słowa, odciągnęła jeden palec w lewej dłoni Josepha, podążając za wskazówkami fizjoterapeuty. Obserwowała, jak napinają się wszystkie mięśnie dłoni, a przed oczyma, potrafiła zobaczyć jej obraz obdarty ze skóry i z odsuniętymi tkankami; przyznała się, na dzień dobry, że zna anatomie ręki z autopsji. Drew nie dociekał, ale Joseph doskonale wiedział, że spędziła rok na trupiej farmie, gdzie pomiędzy badaniami, studiowała ludzkie ciało z nadzieją, że to pozwoli jej lepiej poruszać się po meandrach profilowania.
- Ale przyznasz się, kiedy jednak zaboli, bo przesadzę z naciskiem, zamiast zagryzać zęby, prawda? - popatrzyła na Josepha uważnie. W ćwiczeniach, nie chodziło o żadne forsowanie się. Wręcz to nie było wskazane. Musiał dać sobie czas, we wszystkim i dążyć do tego, aby z dnia na dzień, było coraz lepiej, a przy tym cieszyć się z takich małych sukcesów, jak samodzielne odkręcenie słoika z dżemem dzisiejszego ranka. Mógł, posmarować grzanki powidłem i przywitać Grace śniadaniem na stole, kiedy zeszła z góry po kąpieli przepasana wyłącznie w szlafrok.
Powtórzyła, dwukrotnie, tyle że z innymi palcami i kiedy Drew zarządził chwilę przerwy, puściła rękę męża. Pytanie, jakie miał dla niej Joseph, zbiło ją z tropu.
- Co masz na myśli? - wodząc spojrzeniem od twarzy męża, do twarzy fizjoterapeuty, zrozumiała, że Warren musiał podpytywać Drew, czy to aby na pewno dobry pomysł. Cmoknęła. Nie znała ordynatora na tyle, aby wiedzieć, jakiej odpowiedzi można się było po nim spodziewać, aczkolwiek jedno było pewne - nie dowie się, jeżeli nie spyta. A jak nie spyta, będzie żałował, że tego nie zrobił.
- Nie wiem. Nie powinien, zwłaszcza, jeżeli postawisz na szczerość. Ludzie ją doceniają, naprawdę - dodała, sięgając po kubek z herbatą oraz jednego piernika.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Popatrzył najpierw na nią, a potem na fizjoterapeutę; wiedział bardzo dobrze, że mieli rację w swojej zgodności i naprawdę starał się nie zniechęcać, a tym bardziej nie tracić nadziei i doceniać takie chwile jak dzisiaj, kiedy udało się mu bez większych szkód przygotować dla niej śniadanie — jeszcze nie naleśniki, tylko grzanki, ale i tak już samo to, że nie pobił słoika i nie musiał prosić, żeby go przytrzymała, było..., budujące. Tylko, że Joseph był niecierpliwy i w większości przypadków wyniki chciał poznawać od razu — tak było ze wszystkim i im dłużej musiał czekać, tym było gorzej i zaczynał nakręcać się najczęściej na „nie”.
– Wiem..., wiem... – odpowiedział, przenosząc spojrzenie z jej twarzy na rękę i jej palce, którymi muskała delikatnie skórę. – Po prostu..., mam poczucie, że niepotrzebnie z tym zwlekałem i... Wiecie jakie to uczucie, kiedy możesz odnieść wrażenie, że coś, co jest wartościowe, przelatuje przez palce, bez względu na to jak mocno zaciskasz rękę? – Popatrzył znów na nich, uśmiechając się do Grace, kiedy przejechała po jednym mocniej wysadzonym ścięgnie. Tak naprawdę po tym wszystkim doszedł do wniosku, że jedyny ból jakiego nie jest w stanie znieść, to nieprzyjemne pieczenie i puchnięcie — przy nich nawet mdlący, rozchodzący się w kościach i rozpychający ból wydawał się Josephowi..., igraszką. Przyglądał się żonie, nie mogąc wyrzucić z głowy widoku miny Drew, kiedy z pamięci opowiedziała o budowie anatomicznej ręki tak, jak skończyłaby studia medyczne i specjalizowała się w chirurgii ortopedycznej; wiedział czemu i komu zawdzięczała tę wiedzę — Bassowi i ciężkiej ziemi stanu Tennessee. Sam kilka razy zastanawiał się nad podyplomowymi kursami na Trupiej farmie, ale w ostatniej chwili zawsze rezygnował i nie miał odwagi wysłać tam dokumentów, mimo namów kilku wydziałowych, których zdążył przerobić przez wszystkie lata zatrudnienia na komendzie w Cape Coral, z której teraz..., miał nadzieję uciec.
– Grace..., choćby nie chciał, będziesz wiedziała, że zabolało, bo nie skończy się na syknięciu i zagryzaniu zębów. – Drew powiedział to tak, jak mówiliby o oczywistościach; dla niego to była codzienność, dla nich obojga..., wyjątkowo niekomfortowa sytuacja, w której znaleźli się wbrew swojej woli i nie w wyniku urazu będącego przypadkiem, a czyjegoś świadomego działania, które było obrzydliwym polowaniem. Spojrzał na żonę i kiedy Drew zarządził przerwę, zanim mogłaby się odsunąć złapał jej dłonie i ucałował w wierzch obie, żeby ostatecznie wypuścić je i pozwolić Grace sięgnąć po kubek. Sam upił kilka łyków chłodnej już herbaty i zaraz wyjaśnił:
– No, bo nie oszukujmy się..., tak naprawdę nie muszę mieć całkiem sprawnej ręki, żeby wrócić do siedzenia w biurze..., tylko oszaleję spędzając dwanaście godzin na zmianie i my wiemy jak to wygląda w rzeczywistości. Masz siedzieć w biurze, ale jak nie ma kogo wysłać w teren, to wsiadasz i jedziesz. Nie chcę wyjść na nieroba, ale nie chcę tam wracać. – Sięgnął tak, jak Grace po pierniczka i zaraz podsunął talerz Drew, który właśnie wciągnął nóżki polukrowanego ludzika. Przyglądał się im tak, jak chciałby powiedzieć coś, co mogłoby mieć znaczenie, ale widać było, że naprawdę się waha i zastanawia, ale ostatecznie przełknął ciastko, które żuł dłużej niż wcześniej i powiedział:
– Wiecie..., ordynator podejmuje decyzje sam, ale musi się skonsultować..., tym bardziej w takich przypadkach. No i nie muszę w swojej opinii rozpływać się nad postępami, jakie poczyniłeś... – Zwrócił się już bezpośrednio do Josepha. – ..., ale uważam podobnie jak Grace, że najlepiej będzie powiedzieć ordynatorowi, o co najbardziej ci się rozchodzi. No i pamiętaj, że należy ci się odszkodowanie… Wiecie o tym, prawda? – Dopytywał, spoglądając raz na nią, raz na Josepha, który westchnął ciężko, opierając się o blat rękami, na których położył głowę.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Pokręciła głową, a pojedyncze kosmyki włosów, które wyślizgnęły się ze związania w koński ogon, musnęły jej policzki.
- Za długo zwlekałeś z graniem mi na nerwach? No dzięki, kochanie - prychnęła pod nosem, żywiąc nadzieję, że to jakiś mało udany żarcik, który wymsknął się Josephowi, zanim porządnie dobrał do niego słowa.
- Niekoniecznie znam to uczuciem, ale wiem, że jeżeli nie spróbujesz zacisnąć tych palców, tylko będziesz biernie się temu przyglądać, tym bardziej ucieknie Ci wszystko pomiędzy nimi... - chciała dodać coś jeszcze, ale w ostatniej chwili, ugryzła się w język. Nie siedzieli tu sami, a Drew mógłby poczuć się niekomfortowo słysząc za dużo, czego prawdopodobnie oboje nie chcieli. Robił im ogromną przysługę, znajdując codziennie czas, aby zajrzeć do Josepha i rozruszać jego dłoń, przy okazji zlecając solidne prace domowe.
Porównanie jej wiedzy do chirurgicznej precyzji to o wiele za dużo powiedziane; Grace miała co prawda fotograficzną pamięć i z łatwością zapamiętywała detale, na które nie każdy zwracał uwagę, nie mniej, poza wiem nie potrafiłaby za wiele z tą wiedzą zrobić. W przeciwieństwie do lekarza, czy fizjoterapeuty, którzy znali powięzi oraz mięśnie od podszewki. I tak, i tak, musiała polegać na doświadczeniu Drew, który pokazywał jej, gdzie oraz jak pociągnąć, aby mięśnie skurczyły się bądź rozkruszyły, pociągając to, do czego były przyczepione, w ruch. Traktując przez moment dłoń Josepha jak pole doświadczalne, dopytywała o możliwe powikłania, jakie mogą ich spotkać, a także czucie, które chciała stymulować, wiedząc, jak ważne dla mężczyzny było doświadczać faktur opuchniętymi opuszkami.
Z westchnięciem, przeskoczyła wzrokiem na fizjoterapeutę.
- Oczywiście, że będę wiedzieć, ale... Wolałabym, abyś powiedział mu, aby nie był takim chojrakiem i przyznał się, że coś go boli, a nie zagryzał zęby i albo liczył, że tego nie dostrzegę, albo udawał, że wcale tak nie jest... - w tym momencie, wymierzyła niemalże oskarżycielski palec w Josepha. Wolała dmuchać na zimne i nie doprowadzić do sytuacji, którą właśnie tak obrazowo przytoczyła, a która znając Warrena i jego tendencję do bagatelizowania bólu, co tłumaczył sobie nie wiedzieć dlaczego chęcią odciążenia jej, mogła być bardzo prawdopodobna.
Jak gdyby nigdy nic, zakończyła masaż, wyciszając mięśnie przeciągłym głaskaniem. Lekkim uśmiechem odpowiedziała na chwilę czułości, na szczęście poza wzrokiem Drew. Nie dane jej było napić się w spokoju herbaty, ponieważ ledwo przytknęła porcelanę do ust, a Joseph wyrzucił z siebie kilka zdań na temat powrotu do pracy z którymi nie mogła się zgodzić.
- Oczywiście, że musisz mieć sprawną rękę, aby wrócić do służby. Jesteś zawodowym policjantem, a nie sekretarką czy innym, cywilnym pracownikiem komendy, abyś mógł sobie pozwolić na niesprawność. Musieliby Ci zmienić stanowisko pracy, abyś mógł pracować pomimo kontuzji i niepewnej sile w ręce, a tego też nie mogą zrobić bez Twojej zgody - nie sięgnęła po drugiego piernika. Schrupała tego, którego miała w ręku, żując dłużej i bez tej przyjemności. Zwłaszcza, że Drew wtrącił kilka słów o odszkodowaniu, na co reakcja Josepha była wystarczająco wymowna. Odetchnęła pełną piersią i odsunęła od siebie kubek.
- Przepraszam na moment - wyszła pod pretekstem skorzystania z toalety.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Spojrzał na nią i tym razem zaśmiał się całkiem szczerze, bez zdenerwowania ujawniającego się w jego głosie, nieprzyjemnym, ostrym chrypieniem. Kręcąc głową, wpatrywał się w nią i zaraz wyjaśnił:
– Kochanie, nie tobie na nerwach, tylko... Niepotrzebnie zwlekałem z graniem na akordeonie czy na fortepianie. Nie twierdzę, że jesteś wybitny, a ty nie powiedziałaś nigdy, że chciałabyś posłuchać, ale teraz żałuję, że nie pomyślałem o tym wcześniej. – Wzruszył ramionami, przyglądając się jak rozcierała wewnętrzną cześć dłoni jednocześnie — niespecjalnie przecież — wprawiając w ruch jego palce. Przewrócił oczami, kiedy zwróciła mu uwagę, a on dobrze wiedział co miała na myśli i, że może powinien zacząć zaciskać mocniej palce, także tak realnie, żeby być pewniejszym ręki, tylko że..., naprawdę chciał i się starał, ale kiedy zginał je mocniej, podkurczając do środka tak, jak chciałby zacisnąć dłoń w pięść, od samych czubków do łokcia przebiegał prąd i dłoń rozkurczała się sama. Nie powiedział jej, ale kiedy ostatnio sama pojechała po zakupy chciał przenieść sobie szklankę z szafek kuchennych na wyspę, ale skończyło się tak, że w pośpiechu musiał ścierać podłogę, z której z trudem pozbierał kawałki szkła, a drobniejsze opiłki szarpiąc się z odkurzaczem powciągał do niego, żeby nie pokaleczyła sobie stóp, gdyby weszła do kuchni boso albo w samych skarpetkach. Nie powiedział jej, ale Drew wiedział o tym i chwilę nie odzywał się, żeby w końcu wtrącić:
– Grace, ale jego to boli, więc z tym ściskaniem... Uważałbym na razie. – Nie powiedział nic więcej i zajął się ciasteczkiem, żeby po chwili dopowiedzieć, że jeśli Joseph chciałby faktycznie pobudzać czucie w opuchniętych palcach, mogą do niewielkiego wiaderka wsypać piasek a najlepiej kuleczki z silikonu medycznego i powciskać w nie drobne przedmioty czy kawałki tkaniny, które będzie musiał odszukać. – Tylko najpierw muszą pościągać ci szwy i skóra musi być ciągła, a nie tak jak teraz jeszcze – dodał, żeby ostudzić zapał mężczyzny; poznali się na tyle, że domyślał się, czego spodziewać się po Josephie, który przy nim „nie chojraczył” tak bardzo, jak napomknęła i narzekała Grace, ale przyznał się, że przed nią stara się nie pokazywać bólu, a tym bardziej słabości i kompletnie nie wiedział z czego to wynikało, ale nie chciał martwić żony, tym bardziej, że widział jak reagowała, kiedy tylko zaciskał szczęki. Pokręcił głową, starając się złapać zębami jej palec, ale była szybsza, na co Drew uśmiechnął się jedynie.
Słuchał tego, co mówiła, ale nie był przekonany do końca; przerobił kilku wydziałowych i dziesiątki, jeśli nie setki wypadków; dałby naprawdę wiele, gdyby było tak, jak mówiła, ale rzeczywistość okazywała się niestety mniej kolorowa, a Joseph miał wątpliwą przyjemność przekonać się o tym przy kilku powrotach ze zwolnienia. Odszkodowanie nie wzbudzało w nim żadnych emocji; zanim udowodniłby, że może faktycznie mu się należeć..., nie chciał tracić sił na coś, co było odleglejsze niż emerytura, o które nie przestawał myśleć. Kompletnie nie spodziewał się, że Grace wyjdzie i przez chwilę przyglądał się jej, bo miał wrażenie, że to jedynie wymówka, ale zaraz Drew zajął jego uwagę, która skierował na kilka innych ćwiczeń, żeby ostatecznie powiedzieć:
– ..., dzięki nim, możesz poprawić chwyt i wtedy zdążysz złapać to, co niesiesz drugą ręką. Nie będziesz musiał sprzątać – przerwał; odwrócili się do Grace, która wróciła już z łazienki i zaraz Drew dopytał czy nie chciałaby przećwiczyć tego, czego ona nauczyła się dzisiaj jeszcze raz, bo zaraz będzie musiał się zbierać. – Pomyślcie o odszkodowaniu i o tej opinii. I słuchaj jej, bo chce dla ciebie jak najlepiej. – Poklepał Josepha po ramieniu, kiedy podnieśli się wszyscy, żeby odprowadzić fizjoterapeutę do drzwi.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Odkręciła wodę, której szum, chociaż na moment skutecznie zagłuszył jej myśli. Ostatnio, łatwo ulegała rozdrażnieniu, co tłumaczyła sobie zmianami hormonalnymi oraz stresującą sytuacją, jakiej doświadczyli. Starała się być dzielna, ale i na niej, odbijała się ona echem. Opłukała twarz wodą, którą następnie osuszyła i wytarłszy ręce w świeży, pachnący praniem ręcznik, zakręciła lejącą się ciurkiem wodą. Wróciła do pokoju, przywdziewając lekki uśmiech.
- Chętnie. O ile nie masz dosyć? - popatrzyła na Josepha, a gdy ten skinął głową, usiadła na krześle i najpierw potarła o siebie dłonie - były chłodniejsze po kontakcie z wodą - a dopiero, gdy rozgrzały się, dotknęła jego lewej dłoni. Pozwoliła, aby Drew prowadził ją krok po kroku, stojąc za jej plecami i patrząc się jej na ręce. Nie przeszkadzało jej to. W tej sytuacji, nawet pomagało. Kończąc masaż, zdała sobie sprawę, że od pewnego momentu nuci nie tylko w swojej głowie, a na głos... Zamrugała oczyma, w pierwszej chwili czując się przyłapana na czymś, co było osobiste i wstydliwe. Chrząknęła, nie mogąc się pozbyć wrażenia, że Joseph, nawet, jeśli z uśmiechem, wwierca się w jej osobę spojrzeniem. Podobnie zresztą jak Drew.
- Z muzyką... Jest mi łatwiej zapamiętać. Wydaje mi się również, że moje ruchy są wtedy płynniejsze - wytłumaczyła im się, a czerwony pąs, który wykwitł na jej policzku, przysłoniła kosmykiem włosów.
Podziękowała fizjoterapeucie, gdy ten zaczął zbierać się do wyjścia. Zapewniła, że przemyślą jedno i drugie, a już na pewno powiedzą mu, co i jak po wizycie kontrolnej, po czym wspólnie z Josephem, odprowadzili mężczyznę do wyjścia. Zamknąwszy za Drew drzwi, w których przekręciła zamek, obróciła się ku niemu.
- Jeżeli ordynator Ci nie pomoże, a w pracy będą nalegać na powrót przed kwietniem... Złożysz wniosek o przedwczesną emeryturę. Tu i teraz. Nie wrócisz do czynnej służby, nie zgadzam się, aby Cię ona wyniszczyła, bo przecież widzę to wszystko, Joseph... - zanim cokolwiek powiedział, Grace dopadła do niego i wspiąwszy się na palce, przycisnęła palec do jego ust.
- Cśśś. Nic nie mów. A teraz chodź. Chodź, bo ta piosenka gra mi w myślach odkąd wstaliśmy i jeśli zaraz jej nie usłyszę.... - urywała, chwyciwszy prawy nadgarstek Warrena, pociągnęła go za sobą do dużego pokoju. W salonie, odszukała głośnik. Chwilę, grzebała w telefonie, przeciągając palcem tak, jakby coś odrzucała, aż w końcu usłyszał saksofon w towarzystwie innych instrumentów oraz głos Sinatry. Obróciła się do męża. Jego lewą dłoń, ułożyła na swojej talii tak, aby mógł się na niej wesprzeć bez wysiłku, a prawą wyciągnęła w ramę niby-walc. Z początku, prowadziła, ale szybko oddała tę przyjemność mężowi. I love you baby, and if it's quite all right... oczywiście, że gdzieś słyszał to, co Grace nuciła pod nosem w trakcie masażu. Teraz, gdy do melodii doszły słowa, wszystko stało się jasne.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Widział jej chwile zdenerwowania, ale nie wiedział tak naprawdę co robić, bo raz, kiedy chciał ją objąć poddawała się i wtulała w niego, a innym razem odsuwała się i zajmowała wszystkim, byleby nie pozwolić mu się zatrzymać i zmusić do..., bezczynnego wpatrywania się w siebie. Nie odezwał się słowem, starając się udawać, że faktycznie może zainteresuje się odszkodowaniem, ale prawdę mówiąc nie miał do tego głowy i wolał skupić się na ćwiczeniach, żeby jak najszybciej dojść do pełni sprawności. Spojrzał na Grace, kiedy tylko stanęła w progu i uśmiechając się do niej, odpowiedział:
– Dopóki nie boli, nie mam dość. – Kiwnął głową w stronę krzesła, na którym siedziała zanim wyszła do łazienki i wyciągnąwszy przed siebie rękę, którą oparł o blat stołu, czekał aż zajęła miejsce i przyglądając się jak rozgrzewała, pocierając o siebie dłonie, żeby nie były za zimne, czuł jak szklą mu się oczy. Pociągnął nosem i przymknąwszy na chwilę powieki, nie otworzył ich do chwili, w której nie usłyszał jak nuciła pod nosem piosenkę, którą miał wrażenie, że kojarzy. Wpatrzył się w nią i nie przestawał się uśmiechać tak długo, jak długo nie zorientowała się, że podśpiewuje pod nosem. Widział jak zmieszała się i oderwawszy dłonie od jego ręki, starała się odwrócić uwagę od oblewającego jej policzki rumieńca. Drew widząc jej zawstydzenie tym bardziej zabrał się i wyszedłszy do przedpokoju zaczął ubierać o wiele szybciej niż musiał. Przypomniał im o odszkodowaniu, umówionych godzinach wizyt w następnych dniach, o następnej opinii, którą miał przesłać do ordynatora, a przede wszystkim o tym, żeby Warren „nie chojraczył”, bo Grace miała jego numer komórki i mogła w każdej chwili zadzwonić, żeby przywołał go jej męża do porządku, z czego zaśmiali się wszyscy troje — Joseph najbardziej szczekliwie, zdradzając kolejny raz zdenerwowanie i kiedy tylko Drew wyszedł, chciał wrócić do kuchni, żeby posprzątać, ale nie pozwoliła mu. Wpatrywał się w Grace i wiedział, że nie żartowała; nie chciał jej przerywać, ale musiał wyjaśnić jej jedno i to..., najważniejsze. Zaczekał, aż skończyła i odczekawszy kilka sekund, odezwał się tak spokojnie, jak tylko potrafił:
– Kochanie..., w kwietniu nawet to będzie wciąż wcześniejsza emerytura. Chodzi o to, że do ostatniego dnia kwietnia będę musiał przetrwać, ale... – Uniósł wyjątkowo lewą rękę i dając żonie do zrozumienia, żeby nie przerywała mu przez chwilę dopowiedział to, co wydawało się mu w tym momencie najważniejsze. – Wczoraj..., posegregowałem wszystkie skany i wysłałem mailem do kadr. Kobieta, z którą rozmawiałem ostatnio..., wspominałem ci, że to ta, która siedzi w głębi pod oknem... Odpisała od razu, że przeliczy wszystko, żebym przed końcem roku złożył wniosek. – Wyciągnął do niej ręce, ale zanim mógłby przyciągnąć ją i objąć, dopadła do niego i przyciskając palec do jego ust, miał wrażenie, że uśmiechnęła się w końcu. – To blatego tak mi saleszy na tym zwolnieniu. – Wymamrotał spod jej palca i dodał zaraz, że kadrowa doradzała mu zebrać cała dokumentację medyczną z wszystkich lat pracy i dołączyć do wniosku. – Nie napisała tylko po co, ale... – machnął ręką; nie dość, że Grace pociągnęła go do salonu. Ukucnęła i włączywszy głośnik, połączyła go z telefonem i kiedy tylko doleciała do nich muzyka, podniosła się i ustawiając go skłoniła się, żeby porwać go..., do tańca. Chwilę pozwalał prowadzić się Grace, ale dochodząc do refrenu, nie mógł sobie odmówić i obracając ją coraz szybciej, odepchnął na cała długość ramienia, żeby zaraz przyciągnąć ją i obłapiając mocno pod piersiami, zacząć wirować w stronę kuchni, gdzie mieli więcej miejsca. Nie mógł nie zaśmiać się, kiedy zobaczył jej minę, bo nie wypuszczając Grace z ramion zaczął tańczyć z nią swingującego o wiele za mocno foxtrota, do kolejnej piosenki na jej playliście.
– ‘L’ is for the way you look at me – zaśpiewał za Nat King Cole’em.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Pokręciła głową. Nie i koniec. Żadnego przetrwam czy jakoś to będzie. Gotowa była, aby Joseph zwolnił się od razu, nie czekając do kwietnia, jeżeli komenda oczekiwała, że faktycznie przepracuje te ostatnie, trzy miesiące po tym, co się stało i dopiero w takiej sytuacji, mogła zaakceptować stwierdzenie dam sobie radę. Wiedziała, bo już nie tylko domyślała się, że powrót Josepha za biurko w wydziale zabójstw wykończy nie tylko jego, ale i ją; oboje nie zasługiwali na to, aby zwariować tylko dlatego, by suma co miesięcznego przelewu zgadzała się.
Uniosła brew. Informacja o korespondencji męża z kadrową wzbudziła w Grace zainteresowanie i choć podobnie jak on, nie miała absolutnie żadnego pojęcia, do czego zmierzała ta kobieta... Była jej wdzięczna za zaangażowanie w sprawę i odrobinę uprzejmości, którą jak dobrze zrozumiała przez ostatni czas na próżno szukał na komendzie Joseph. Odpuściła więc i nie naciskała na męża dalej, przyznając mu rację, że poczekają z poważnymi decyzjami po pierwsze na to, co powie dzisiaj po ściągnięciu szwów i badaniach kontrolnych ordynator, a po drugie, jak rozwinie się sytuacja w kadrach. Na takie ustępstwo, mogła się zgodzić. Na inne? Mowy nie było.
Nie chcąc już dłużej zadręczać się myśleniem o tym, co będzie i że na chwilę obecną niekoniecznie ów przyszłość maluje się w optymistycznych kolorach, pozwoliła, aby jej myśli uciekły do jednego z najmilszych momentów tego dnia; gdy nucąc pod nosem piosenkę, skupiała się na masowaniu jego ręki. Stąd ta nagła potrzeba, aby poszedł za nią i włączywszy głośnik, aby w końcu wybrzmiała na głos cała melodia oraz słowa z ust Sinatry, a Grace, nie powstrzymując się więcej, porwała męża do tańca,
Wiedziała, jak ceni sobie momenty, gdy pomimo swoich doświadczeń, zgadzała się zatańczyć z nim. Ten, w dokładnie tej samej chwili, miał być również wyjątkowy. Wpatrywała się Josephowi w oczy, nie wiedzieć kiedy tak naprawdę, oddając mu prowadzenie w tym powolnym wirowaniu w jego ramionach. Nie musiał przesadnie angażować lewej ręku, nawet w obrotach, udawało się jej tak okręcić, że zawsze przyciągał ją prawą. Nim się zorientowała, jeden utwór przeszedł płynnie w kolejny i tym razem, głos Josepha wyśpiewał słowa z o wiele żywszym przytupem; końcem końców wpadła w jego ramionach, a zadarta po kilku obrotach spódnica, miękko opadła i zasłoniła jej kolana.
- Love is all that I… - powtórzyła, zadzierając głowę, aby po chwili, przełamać ramę i wpić się w jego usta. Całowała go zachłannie, robiąc te kilka kroków w stronę kanapy, aż nie odezwał się z jego telefonu alarm będący przypomnieniem. Grace oprzytomniała i potrząsnąwszy głową, oderwała się od męża.
- Weźmy szybki prysznic i jedźmy, aby mieć to już za sobą - po minie męża, sądziła, że sam niczego bardziej nie pragnie.
Kwadrans później, zapinała przed lustrem zimowy płaszcz i otulała się miękko szalikiem, aby najmniejszy skrawek szyi, nie był wystawiony na ziąb. Zaczekała, aż Joseph zasznuruje trapery, po czym naciągnęła na jego głowę czapkę oraz obwiązała go szalikiem. - Masz przy sobie dokumentację? - skinęła głową, gdy zamachał jej teczką. Wyszedł pierwszy, Grace zamknęła za nimi drzwi i kluczykami, otworzyła wyprowadzone zawczasu z garażu auto. Zajęła miejsce po stronie kierowcy, wybierając w nawigacji adres kliniki.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Widział, że nie rozumiała jednego..., jeśli teraz zwolniłby się nie dostałby nic żadnej emerytury i byłby na jej utrzymaniu, a tego mimo najszczerszych chęci..., nie zniósłby po prostu. Chociaż nie chodziło już o wysokość comiesięcznego przelewu, byleby był w ogóle. Nie rozumiała, że kwiecień był jedynym możliwym i najbliższym terminem, ale równie dobrze rada wydziałowych mogła zdecydować o wydłużeniu tego okresu nawet do końca roku, o czym nawet nie chciał myśleć, żeby nie oszaleć. Trzymał się myśli, że ostatniego kwietnia będzie wolnym człowiekiem, który będzie mógł wyjść i nie wracać nigdy na komendę jako funkcjonariusz. Z jednej strony śmierć komendanta wiele ułatwiała, z drugiej przez nią wszystko mogło się skomplikować.
Objął ją, lawirując i wirując między meblami i szafkami w kuchni, gdzie w końcu się znaleźli. Nie podejrzewała nawet, że kiedy będą przemykać tanecznym krokiem, okrążając kuchenną wyspę, Joseph porwie jeden z pierniczków, który wcisnął szybko do ust, w ostatniej chwili przed kolejnym refrenem, który zaczynali obrotem -- gdyby tylko chciała, mogłaby wspiąć się na palce i odgryźć wystający spomiędzy jego warg kawałek piernikowej choinki, nie zrobiła tego, pozwalając wprowadzić się w kolejne, już żywsze rytmy. Nie spodziewał się, że może przełamać się i z nim zatańczyć, a tym bardziej pozwolić na chwilę zapomnienia, w której wspiąwszy na palce, wpiła się w jego usta. Ta chwila mogłaby nie kończyć się nigdy, ale przypomnienie w jego telefonie ściągnęło oboje brutalnie ma ziemię. Nabrał powietrza i oparłszy się o jej czoło swoim, wpatrzył w jej lśniące, bursztynowo-piwne oczy.
- Nie powinienem łudzić się i liczyć, że to była próba przed świątecznym przyjęciem, co? - Spytał, dotykając do jej policzka opuchniętymi palcami, żeby trącić nosem jej nos i zaraz potem wargi, które zaczął łagodnie muskać, całując kolejny i kolejny raz, tak długo, jak długo nie wspomniała o prysznicu. Uśmiechnął się i nie wypuszczając Grace z ramion, wyszeptał:
- Jak bardzo szybki? - Zaśmiał się, widząc jej minę i pozwolił Grace pociągnąć się za rękę w stronę schodów. Miała rację..., chciałby mieć już za sobą tę wizytę, żeby wiedzieć na czym tak naprawdę stali oboje.
Kiedy ona poprawiała płaszcz, on naciągał dopiero spodnie, w które wcisnął jedna ręką koszule. Poprawił szary, rozpinany kardigan i zaczął sznurować buty, tylko że dalej nie mógł ich sam zawiązać. Popatrzył na Grace, która uśmiechnęła się jedynie w niemej odpowiedzi. Gładził jej włosy i kiedy skończyła, podniósł się z szafki na buty, na której siadywał i zaczął ubierać się; owinął się szalikiem i włożywszy kurtkę, wyszedł pierwszy z domu. Zatrzymał się na ganku i uśmiechnął się; śnieg nie stopił się tak, jak zapowiadali i miał wrażenie, że było o wiele zimniej jak w poprzednich dniach. Zanim Grace wyszła z domu i zeszli z ganku, zajrzał jeszcze raz do koperty z wynikami; miał nadzieję, że nie zapomniał o niczym. Wsiadł od strony pasażera i jakoś zapiąwszy pasy, popatrzył na żonę.
- Po wizycie wracamy od razu do domu? Wspominałaś o zakupach wczoraj i moglibyśmy załatwić wszystko od razu dzisiaj... - Zaproponował; musiała domyślić się, że chciał zająć głowę czymś..., czymkolwiek..., byle nie myśleć o wizycie. Obracając się na siedzeniu, wyciągnął się w stronę radia, które włączył, żeby świąteczne piosenki zagłuszyły jego myśli przez całą drogę do szpitala, któremu musiał jedno oddać -- przez to, że był tak blisko brzegu, widoki z okien sal, pozwalały chociaż na chwilę zapomnieć, że było się pacjentem w klinice.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Miał rację. Nie chciała o tym mówić, ani myśleć. W ostatecznym rozrachunku, który wyszedłby na korzyść komendy, gotowa była rzucić im na stół zwolnieniem podpisanym przez psychiatrę, z którego treści jednoznacznie o niezdolności Warrena do czynnej służby, a to, mogłoby być przedłużane tak długo, jak długo musieliby wyczekać do wejścia w życie decyzji o przejściu na wcześniejszą emeryturę. Nie chciała tego proponować na wstępie, nie mniej, jeżeli komenda zachowałaby się nie fair i nalegała na coś, na co godzić się nie zamierzała, nie zawahałaby się nad równie perfidnym posunięciem.
Westchnęła głośno, wciskając nos w zagłębienie jego obojczyka. Dźwięk alarmu, dudnił jej w uszach tak długo, jak długo Joseph nie wyciągnął telefonu komórkowego z kieszeni i nie wyłączył. Dotknęła do jego ręki i wsunąwszy w nią palce, przyciągnęła do swojego policzka.
- Bardzo szybki. Na dłuższy... Może, podkreślam może znajdzie się czas po powrocie - nie widział tego, gdyż chowała twarz w jego swetrze, nie mniej, ton głosu Grace zdradzał, że uśmiechnęła się pod nosem jak szelma.
Wychodząc z domu, mieli spory zapas czasu, aczkolwiek niepewna sytuacja na drodze mogła wydłużyć podróż, która normalnie, zamykała się w plus minus osiemnastu minutach. Przechodząc obok Olafa, obejrzała się na bałwana. Szczerzył się do nich serdecznie. Otworzyła Josephowi drzwi na oścież, przytrzymując je, aby mógł usiąść komfortowo od strony pasażera. Obeszła samochód i usiadła za kierownicą. Naciągnęła na siebie pas, do którego już wcześniej podpięła adapter. Sięgnęła do jego pasa, nie mniej, ten był już zapięty. Cmoknęła, pochylając się nad nim tak, że czubkiem nosa dotykała do jego nosa.
- Mhm. Przydałoby się dokupić świeżych warzyw i owoców, a także pomyśleć, co chcemy zjeść jutro na obiad. Jeżeli będziesz na siłach, możemy zatrzymać się w markecie po drodze, ale... Nic na siłę. Okej? - odsunęła się dopiero, gdy przytaknął. Przekręciwszy kluczykiem w stacyjce, wyjechała na drogę i płynnie, włączyła się do ruchu. W centrum, ruch był spory, na szczęście kończył się tam, gdzie kończyły się zjazdy do centrum handlowego. Nie spieszyła się. Kontrolowała czas, widziała, ze nie było szans, aby się spóźnili. Zatrzymawszy się na czerwonym, popatrzyła w lewą szybę. - A tamtędy, tym wąskim dość chodnikiem, będziemy iść na jarmark... Nie denerwuj się. Będzie dobrze. Zobaczysz - zacisnęła palce na jego ręce na moment, po upływie którego, samochód ruszył z kopyta. Zaparkowali przed kliniką, całkiem niedaleko wejścia. Grace wysiadłszy, chwyciła dłoń męża. Zameldowali się na recepcji, skąd przeszli do windy, a windą dojechali prosto na oddział chirurgii ortopedycznej. Obuwie ochronne szeleściło z każdym ruchem, pod gabinetem ordynatora nie było nikogo. Pielęgniarka dyżurująca poprosiła, aby zaczekali, aż doktor zaprosi ich do środka. Usiedli więc na szarej kanapie, uśmiechnęła się pokrzepiająco do męża.
- Chcesz, abym weszła z Tobą, czy wolisz, abym zaczekała tutaj?

[Joseph Warren]

Grace Warren

Tak naprawdę był w takim stanie, że było mu obojętne, od kogo dostanie to, czego tak bardzo chciał i nawet jeśli miałoby być zwolnieniem od psychiatry, które pociągało za sobą łatkę „nie wytrzymał. Pękacz” w oczach współpracowników, podwładnych czy przełożonych..., nie obchodziło to Josepha. Siedział, poprawiając się w fotelu pasażera, a kiedy Grace nachyliła się, żeby zapiąć jego pas, uśmiechnął się i musnął czubek jej nosa.
– Sam zapiąłem – przyznał kręcąc się jeszcze chwilę — tak długo, jak długo nie wyjechali na główną ulicę — sięgnął po telefon, którym musiała zauważyć jak przeklikiwał w pośpiechu kolejne strony..., w poczcie. Popatrzył na żonę, marszcząc czoło; zastanawiał się ile czasu musieliby poświęcić, żeby kupić najpotrzebniejsze rzeczy i... – Mamy paczki do odebrania – przyznał w końcu, uśmiechając się do Grace i wyjaśniając, że „to te, które miała wysłać im Meryl”, ale nie zająknął się nawet słowem, że może nie tylko te... Musiał się trochę nagłówkować z zamawianiem czegokolwiek, bo przecież teraz to ona przede wszystkim jeździła do centrum i na zakupy.
Wpatrywał się w nią, kiedy wymieniała na głos, co powinni kupić i zaczął się zastanawiać, co właściwie miałby ochotę zjeść na obiad, ale zaraz odwróciła jego uwagę wskazując na wąski chodnik, którym jak mówiła mieli przejść się na bożonarodzeniowy jarmark. Wpatrzył się w okno, a kiedy przez szybę mignęła mu tablica informująca o skręcie do kliniki, zacisnął obie dłonie..., chociaż lewą zdecydowanie lżej w pięści. – Nie denerwuję się jakoś szczególnie, ale nie będę ukrywać, że wolałbym być już po... – Wzruszył ramionami, oglądając się na żonę, która wjechawszy na parking, zatrzymała się najbliżej jak tylko mogła drzwi wejściowych. Ewidentnie spiął się zaraz po wejściu i przyglądając się Grace, bardzo wolno ruszył za nią w stronę recepcji. Drażniło Josepha jak miał wrażenie, to wszystko długo trwało i jeśli nie byłby z Grace..., czuł że zacząłby, nie przebierając w słowach, narzekać na obsługę. Zabrał kartę z blatu, na którym położyła ją jedna z pielęgniarek i burcząc „dziękuję”, podszedł do windy, pod którą zatrzymała się chwilę wcześniej i przywołała ją przyciskiem Grace. Kiedy wsiedli, podszedł do niej i obejmując coraz mocniej, nie wypuszczał tak długo, jak długo nie odezwała się swoim elektronicznym głosem sztuczna inteligencja, zapowiadająca piętro. Westchnął i kiedy wyszli na korytarz..., zawahał się — najchętniej, wsiadłby z powrotem w windę i wrócił do samochodu; nie miałby nic przeciwko, gdyby to Grace załatwiła to wszystko, mimo że nie znosił wysługiwać się innymi. Nienawidził szpitali i już sam zapach unoszący się na korytarzu, sprawiał że był coraz bardziej rozdrażniony, Usiadł na kanapie i przyglądając się wiszącym na przeciwległej stronie plakatom, wyszeptał:
– Nie wyobrażam sobie, że miałabyś czekać... Oczywiście, że chcę, żebyś weszła razem ze mną – powiedział i wskazał na jeden z kompletnie nie pasujących do tego konkretnego oddziału plakatów — informował o działającej przy klinice szkole rodzenia, więc lewa ręka od razu znalazła się na jej brzuszku akurat w chwili, w której drzwi gabinetu otworzyły się i pielęgniarka zaprosiła Josepha do środka. – Chciałbym wejść z żoną... – zaczął i już pierwsza odpowiedź, że „nie jest przecież małym chłopcem” zjeżyła Warrena, ale starał się nie dać nic po sobie poznać do chwili, w której po niemalże 45 minutach nie odezwał się ordynator...

[Grace Warren]

Joseph Warren

- Paczka od Meryl? Tak szybko? Gdzie jest do odbioru, w punkcie pocztowym czy parceli kuriera? - popatrzyła na męża. Nie przypominała sobie, aby dostała od siostry wiadomość, że nadała do nich przesyłkę, o którą poprosił ją Joseph, aczkolwiek nie mogła wykluczyć, że w swoim roztrzepaniu, kobieta zwyczajnie zapomniała dać im znać. Kiedyś, Meryl zapomni o własnej głowie i Grace była pewna, że taki dzień prędzej czy później nadejdzie.
Tym razem, nawet, gdyby tego bardzo chciała, nie mogła we wszystkim wyręczyć męża. Lekarze musieli zobaczyć jego rękę, prześwietlić ją, zdjąć szwy i upewnić się, że blizna mobilizuje się prawidłowo. I choć widziała po nim, że starał się być dobrej myśli... W duchu szalał. Odzwierciedlało to jego zachowanie względem personelu, który gdy tylko zrobił coś nie po jego myśli bądź w ocenie Josepha opieszale, jeżył się i najprawdopodobniej, gdyby nie jej obecność, warknąłby na jedną czy drugą pielęgniarkę, a to nie byłoby w miłym tonie.
Uśmiechnęła się do niego, gdy wskazał na plakat, jaki przykuł jego wzrok. Ostatecznie, mimo nie do końca miłego początku, a także sporej ilości teorii do przebrnięcia przez kilka pierwszych spotkań była zadowolona z kursu, jaki przeszli w wybranej przez siebie szkole rodzenia w Cape Coral. Czekała z niecierpliwością do przełomu stycznia i lutego, aby wziąć udział w warsztatach z chustonoszenia oraz masażu Shantala. Wzruszało ją to, jak sam Joseph był zaangażowany, dlatego gdy dotknął do jej brzuszka, przycisnęła na moment do niego dłoń męża.
Wstała, gdy tylko drzwi do gabinetu otworzyły się jak szeroko. Nie skomentowała zgryźliwej uwagi pielęgniarki, wsuwając swoją rękę w prawą rękę mężczyzny, weszła z nim do gabinetu mimo iż nie był małym chłopcem, gdzie nie odstępowała go nawet na krok. Na moment, wycofała się w tył, gdyż promienie rentgenowskie nie były wskazane dla kobiet w ciąży. Obszernie omówił przypadek Warrena, posługując się zdjęciami. Założenie optymistyczne, wskazywało na powrót do pełnej sprawności w ciągu mniej więcej niż miesiąc. Założenie mniej optymistyczne, dopuszczało obrzęki po dłuższym wysiłku i tym samym konieczność kontynuowania rehabilitacji po powrocie do domu. I choć oba mówiły o pełnej sprawności, wolała ten wariant, który nie wiązał się z dyskomfortem.
Pożegnawszy się z ordynatorem, z którym Joseph na sam koniec odważył się poruszyć kwestię swojego zwolnienia, wyszli na oddział. Na pytanie, czy mają na pewno wszystko, przytaknęła. Przyciskiem, przywołała windę, do której wsiedli. Zaczekała, aż zamkną się za nimi metalowe drzwi, aby przyciągnąć do siebie Warrena.
- Widzisz? Nie będzie rekomendował Twojego powrotu do służby i choć to nie on ma zdanie ostatecznego, tylko komisja lekarska, uważam, że to dobra wiadomość, bo możemy odwlekać ją w czasie. A jeszcze lepsza jest taka... - urwała, wspinając się na palce tak, aby dosięgnąć nosem do jego nosa. - ... Że nie musisz się już martwić, czy weźmiesz Lily na ręce, gdy już będzie z nami.