[Grace Warren]

Joseph Warren

10 grudnia 2020
Dzień, w którym świat się zatrzymał.

Psy ujadały wściekle. Funkcjonariusze, którzy trzymali je na smyczy, kręcili się obok opuszczonej, starej i zaniedbanej farmy, w nadziei, że podejmą trop. Ściągnęli wszystkich. Od komendanta, poprzez większość śledczych, Josepha i... wyjątkowo na Grace kończąc. Sprawa była... Paskudna. Ciągnęła się od kilku miesięcy i końca nie było widać. Ojciec, od którego uciekła matka z dwójką dzieci na skutek agresji, wykradł je z domu nocą. Kilka dni później, znaleziono sweterek jednej z dziewczynek oraz kończynę. Reszty ciała nie odnaleziono. Aż do dzisiaj. Podczas prac drogowych w okolicy, odkopano zwłoki, a świeże ślady, które technicy od razu zabezpieczyli, poprowadziły zespół na farmę. Przeczesywano skrawek za skrawkiem, zaglądano w każdy kąt oraz każdą szopę. Ponieważ większość z budynków zbutwiała bądź zawaliła się, było to mordercze i monotonne, aczkolwiek nikt nie chciał odpuścić, podejrzewając najgorsze. I żadne boskie wstawiennictwo nie mogło pomóc.
Właściciel, dukał mało konkretnie nad mapą terenu, starając się sobie przypomnieć, gdzie jego świętej pamięci ojciec, co trzymał. Sam, wyjechał do Cape Coral i zapomniał o ojczyźnie, gdyż nie znalazł kupca na te rozległe, w połowie bagniste tereny. Aż do dzisiejszego dnia, gdy do jego drzwi zapukali policjanci prosząc o niezwłocznie udanie się z nimi
Zaparkował kawałek przed radiowozami. Wszyscy, uwijali się w pocie czoła, technicy biegali z miejsca na miejsce, a funkcjonariusze, dobierali się do przeczesywania terenu. Mimo włączonego silnika, do ich uszu docierały przytłumione skrawki rozmowy. Całą drogę, siedziała z nosem w aktach, które przysłano im zaszyfrowanym mailem po licznych telefonach. Gryzła koniec ołówka, co rusz kreśląc znaczki na mapie terenu, starając się w pamięci wykalkulować skalę.
- ... To niemożliwe, aby wciąż tu był. A może? I robi nas wszystkich w konia? - mówiła bardziej do siebie, niż do Josepha. Gdyby nie chrząknął, Grace nie zorientowałaby się, że są już na miejscu. Pospiesznie więc pozbierała całą dokumentację i już miała zamiast wychodzić, odpiąwszy pasy, gdy poczuła, że chwyta jej dłoń oraz zatrzymuje ją w miejscu. Z cichym westchnięciem, podniosła spojrzenie na męża.
- Nie rób takiej miny. Będę... Tam i nigdzie się nie ruszę w las. Wyślę Evana z krótkofalówką, będzie mi liczył kroki i cykał fotki tego, co widzi Wiesz, że tu chodzi o dziecko, więc odłóżmy własne uprzedzenia na bok, dobrze? - musnęła ustami jego wargi i choć czuła, że Joseph w najmniejszym stopniu nie jest przekonany, decyzja zapadła. Nie byłoby jej tutaj, gdyby nie nie zgodził. Podświadomie, musiał wiedzieć, że jej obecność na miejscu jest niezbędna; inaczej w życiu nie rzuciłby do komendanta zajadłego wkrótce będziemy. Nie mogła zostać w domu i opierać się wyłącznie na relacji. Musiała być tutaj. Przejść się kawałek po farmie, zobaczyć ją oraz otoczenie na własne oczy.
Dostrzegł ich jeden z szeregowych policjantów, pospiesznie przekazał na migi, iż komendant oczekuje tam, gdzie trwa zażarta narada, a tutaj... O właśnie! Dokładnie tu, leżą kamizelki kuloodporne. Bez szemrania, zapięła jedną pod fartuchem technika, w który wcisnęła się z wprawą pomimo widocznej ciąży. Splotła włosy w wyższy kok, oglądając się za Josephem. Wpatrywał się w nią z zaciętą miną.
- Przecież jesteś i będziesz obok, prawda? - podeszła do niego i wspiąwszy się na palce, poprawiła jego kurtkę, którą narzucił niedbale na wymaganą zgodnie z protokołem kuloodporną ochronę.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Zatrzymał się i zacisnął powieki nie wiedziała czy to on poruszał, czy głowa poruszała się Josephowi sama, ale wyglądał tak, jak rozmawiałby z kimś, z kim..., tylko że nie odzywał się, od kiedy wsiedli w SUV-a. Minęły sekundy, a on miał wrażenie, że minęła wieczność; otworzył powieki i pierwsze, co zobaczył to biegający dookoła policjanci. Wykrzywił się tak, jak chciałby zwymiotować, ale przełknął jedynie ślinę i po chwili popatrzył na nią; nie było jej w samochodzie, mimo że siedziała obok niego.
Wciąż nie wyłączył silnika. Zastanawiał się... Zastanawiał się, co by było, jeśli teraz odjechałby z piskiem opon i nie wrócił z nią tutaj nigdy. Irracjonalna myśl, ale tak bardzo nie chciał, żeby była i babrała się w tym gównie. Uprzedzała go, że chce „pomagać” tak długo, jak długo będzie mogła, ale przez tych kilkanaście tygodni..., uśpiła jego obawy. Nie wspominała o pracy i miał nadzieję, że w sytuacji takiej, jak ta..., odmówi..., a tymczasem, kiedy zadzwonił komendant i odebrała telefon..., zgodziła się właściwie od razu, oddając słuchawkę tak, jak poprosił ją mężczyzna Warrenowi, w stosunku do którego nie raczył być tak uprzejmy. Zanim mógłby odpowiedzieć cokolwiek usłyszał jedno zdanie, którym komendant przekreślił wszystko... Stracił w jego oczach resztki szacunku i..., przywiązania jakim mimo wszystko darzył go Joseph, bo przecież to on wyciągał do niego rękę, kiedy zaczynał się łamać. Po tym, co usłyszał od komendanta, domyślał się, dlaczego był tak..., „wspaniałomyślny”, kiedy Joseph stąpał po bardzo cienkiej, błękitnej linii; musiał za wszelką cenę utrzymać wynik — tak, jak teraz, kiedy wezwał ich, mimo że Grace nie powinna tam być, skoro podejrzewali, ze ten psychopata może być wciąż w obrębie zabudowań farmy, a jeśli rzucił się do ucieczki..., nie mógł daleko odejść. Przekonał się, że komendanta nie obchodziło nic, jedynie wynik, który musiał pozostać na jak najwyższym poziomie i gdyby nie użył argumentu, który był jak cios poniżej pasa dla Josepha, nie zobaczyłby tutaj Grace, choćby Warren miał zabrać jej klucze od domu, w którym zamknąłby ją, gdyby zaczęła kłócić się z nim, że „musi jechać”. Tylko że kiedy usłyszał przepełnioną jadem i zaciekłością litanię, w której „dyscyplinarnie”, „oskarżę cię” i kilka innych przewijało się najczęściej. Poczuł się tak, jak stałby przed plutonem egzekucyjnym i..., wciąż tak się czuł.
Chrząknął i wpatrując się wciąż w żonę..., czekał, żeby oderwała się na chwilę od tych pierdolonych akt, w które wczytywała się od dłuższego czasu. Musiała dosłyszeć jak nabrał powietrza — tak głęboko, jak miałby za chwilę zanurkować, ale kiedy wspomniała o..., dziecku od razu wszedł jej w słowo:
– Nie mów tak... Nie obchodzi mnie to! Nie obchodzą mnie już cudze dzieci! Mogłoby być ich tam dwoje, troje albo więcej. Nie obchodziłoby mnie to tak samo mocno. I wolałbym, żeby nie było cię tam tylko, żebyś trzymała się jak najdalej od tego gówna, jeśli ten pierdolony psychopata nadal tutaj jest. – Chciał dodać, że najlepiej, jeśli zamknęłaby się w samochodzie, gdzie krótkofalówka działałaby tak samo, jak poza nim, ale jeden z policjantów zapukał w szybę i zaczął pokazywać na komendanta. Joseph zagryzł wargi i wysiadł pierwszy. Krew go zalała, kiedy pierwsze, co zrobiła wysiadłszy to naciągnęła na siebie kombinezon — i jak miał wierzyć, że będzie siedzieć i nie narażać się, kiedy... Gończe psy już zwęszyły trop i rwały się, żeby rzucić się w pościg.
Włożył tak, jak ona kamizelkę kuloodporną, ale kiedy chciała poprawić narzuconą na nią byle jak kurtkę, szarpnął się nerwowo i wyszeptał jedynie krótkie: „zostaw”, które miał wrażenie, że było setkami ostrzy rozrywających mu gardło. Nie mógł popatrzeć nawet na Grace i nie odzywając się, ruszyli w stronę komendanta. Stanął między pozostałymi funkcjonariuszami i technikami z założonymi na piersi rękami i wsłuchiwał się w to o czym mówili, żeby po chwili wyszeptać, co odbiło się echem, bo pech chciał, że na chwilę wszyscy oni przestali się przekrzykiwać i słyszeli wyraźnie, jak powiedział:
– Na chuj to wszystko... – Opamiętał się zanim mogliby usłyszeć, że „dzieciak pewnie leży tak, jak jego siostrzyczka martwy bez rączek, a tatuś...”; spojrzał na komendanta i wpatrywał się tak długo, aż tamten nie zrezygnował, wskazując na mapę.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Potrząsnęła głową. Chciała wierzyć, że naprawdę tak nie myślał, ale zagryziona szczęka, jego wyraz twarzy i mordercze spojrzenie, rozwiewały złudzenia. Darowała sobie więc przemówienie Josephowi do rozsądku, nakręcił się, wpadł w spirale nienawiści do komendanta oraz całego świata, szczerze więc wątpiła, aby jej słowa miały szansę przebić się i dotrzeć do męża mimo wyłącznie logicznych argumentów. Dłoń, którą wyciągnęła, aby dotknąć do jego ręki, cofnęła, zanim zorientował się, że zawisła w połowie drogi w powietrzu.
Zgarnęła akta i oddając je młodemu policjantowi, który z jakiegoś tylko sobie znanego powodu szedł za nimi ciągnąć się jak ogon, pospiesznie wskoczyła w kombinezon. To była standardowa procedura, jedna z tych, które przecież znał na pamięć; nie mogła wejść w przeszukane pomieszczenia bez zabezpieczenia. Zawsze istniało prawdopodobieństwo zanieczyszczenia dowodów i śladów, które łatwo szło pominąć po pierwszym, przesiewowym rzucie. Nie było szans, aby została w samochodzie i wszystkiemu wyłącznie przyglądała się przez szybę. Byłaby tak samo przydatna, jak siedząc w takim momencie w domu. Na szczęście myśl, aby ją w nim zamknąć, wyłącznie przemknęła Warrenowi i do czynów nie doszło; rozumiała, a przynajmniej starała się go zrozumieć i na wiele przymykała oko, choć nie zawsze w zgodzie z samą sobą. Kochała go jednakże i tłumaczyła sobie takie niepożądane w jej oczach zachowania zawsze z korzyścią dla męża; ten czyn jednakowoż, przelałby czarę goryczy i był rzeczą, której się zwyczajnie nie wybacza. Zadrą w sercu oraz w myślach. I już nic nie byłoby takie samo.
Pomimo jego burczenia oraz agresywnej postawy, Grace zdobyła się na uśmiech i wspiąwszy się na palce, chciała odezwać się pod byle pretekstem... Za co została otwarcie zrugana. Westchnęła ciężko, ale dała spokój. Mimo iż ton oraz sposób w jaki przekazał swój komunikat zwyczajnie i po ludzku ją zabolał, zagryzła zęby, robiąc dobrą minę do złej gry.
Podszedł do komendanta, nawet na nią nie czekając. Przez chwilę, odprowadzała Josepha wzrokiem zastanawiając się, czy naprawdę nie będzie mu przeszkadzać, aby wróciła do pracy. Twierdził, że nie, ale dzisiejsza sytuacja... Przeczyła tym wspaniałomyślnym zapewnieniom. Nie chciała codziennie oglądać takiego spojrzenia. Szybko znienawidziłaby swój dom oraz... jego.
Zagryzła od środka policzki, chwyciła akta i w końcu, stanęła w kółeczku najbardziej zaangażowanych w sprawę funkcjonariuszy, którymi dyrygował komendant. Rozwinąwszy opracowaną mapę, powtarzał, kto i w jakiej formacji przeszukuje najbliższy teren, dopinając wszystkie procedury na ostatni guzik. Nie wiedział, czego mogli się spodziewać i w tym, pomóc miała Grace, która zostanie na miejscu razem z Evanem oraz Thanatosem oraz całym zespołem techników, podczas kiedy... Wtrącona uwaga Josepha sprawiła, że komendant zamilkł, a wszyscy - łącznie z Grace - spojrzeli na mężczyznę oczekując, że jednak powie to, co ostatecznie pozostało niewypowiedziane. Chrząknąwszy, kontynuował, aby całość podsumować najistotniejszym:
- ... Warren i ja pójdziemy z właścicielem sprawdzić staw hodowlany. Dołączą do nas psy gończe, które będą schodzić z pobliskiego wzgórza i w razie zapotrzebowania, płetwonurkowie niech oczekują w pogotowiu. Miejmy to za sobą, do roboty! - zapiąwszy pod samą szyję kurtkę, komendant oczekiwał, aż Warren ruszy się z miejsca.
Chciała coś dodać, ale jak tylko zrobiła krok w stronę Josepha i jej spojrzenie natrafiło na wrogie oczy... Zrezygnowała. Zacisnąwszy dłoń w pięść, odwróciła się, aby odejść z Evanem u boku w stronę głównego budynku farmy. Uważaj na siebie, głuptoku.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Nie był taki..., wiedziała o tym, ale w tym momencie... Był gotów dosłownie na wszystko..., byleby ochronić ją i dziecko. Komendant wiedział, ile to dla niego znaczy i jak wiele go to kosztuje a mimo wszystko..., nie zawahał się w odczuciu Josepha wbić mu noża w plecy i dobrze, że nie wiedział, że mężczyzna miał czelność wydzwaniać do Grace, prosząc o pomoc.
Oddychał ciężko tak, jak przebiegłby wiele mil. Nie chciał się tak zachowywać, ale nie mógł zapanować nad tą najgorszą częścią siebie, która wychodziła na wierzch właśnie teraz i zaczynało się to..., czego bał się najbardziej; przestawał być sobą. Potrząsał tylko głową, wierząc, że „to pomoże”, ale nie pomagało, a kiedy zobaczył jak zakładała kombinezon na jego oczach... Łudził się do ostatniej chwili, że zostanie w samochodzie nawet jeśli wtedy obecność Grace stałaby się tak samo bezsensowna, co gdyby siedziała w domu, wisząc na połączeniu online,. Wiedział, ze takie są procedury, ale dla Josepha to oznaczało tylko jedno — niepotrzebne narażanie się, dla czegoś, co..., nie miało większego sensu. Czuł to przez skórę, kiedy tylko dojechali na miejsce i zapytany nie potrafiłby tego wyjaśnić. I nie dość, że nie chciał, żeby Grace była tutaj, to jeszcze sam z jakiegoś niewytłumaczalnego i niezrozumiałego powodu, wolałby nie być w tym miejscu. Nie bał się, ale czuł oblepiający go jak pajęczyna niepokój.
Pragnął, żeby go dotknęła, a jednocześnie wiedział, że jeśli pozwoli, żeby jej opuszki otarły się chociażby o skrawek jego skóry..., pękłby i byłoby tylko gorzej jeszcze. W tej chwili..., kiedy kombinezon opinał się na jej brzuszku, który przygniatała nie dopięta kamizelka kuloodporna, nawet spojrzenie na nią sprawiało mu ból..., fizyczny ból, dlatego odszedł bez słowa w stronę komendanta — byleby „mieć to za sobą i zabrać ją jak najszybciej do domu”. Świadomość, że ten psychopata wciąż może być nawet w budynku obok sprawiała, że robiło się mu niedobrze, bo czym innym było badanie zabezpieczonego miejsca zbrodni, a czym innym obława na świrusa, który „tak bardzo kochał swoją córeczkę”..., że odrąbał jej ręce, tym bardziej, że tak naprawdę nic o nim nie wiedzieli — mieli kilka faktów i tysiące domysłów, na podstawie, których miał wrażenie, że Grace powie kto to i jak go złapać, a najpewniej jeszcze gdzie, go szukać jak byłaby pieprzonym jasnowidzem.
Stali tam i wpatrywali się w niego, ale nie odezwał się i kiedy komendant chrząknął, żeby przejść dalej, kiedy Joseph usłyszał o stawie hodowlanym..., prychnął i uśmiechnął się gorzko do siebie, żeby przymknąć na moment powieki; wiedział już, ze jeśli staw nie będzie głęboki to on pierwszy wytapla się w błotnistej wodzie, bo nie wierzył, ze nie będzie zarośniętym bajorem, skoro od lat nikt nie dbał o farmę. Był wściekły przede wszystkim na komendanta, ale tym samym spojrzeniem, którym wpatrywał się w niego, popatrzył także na nią..., mimo że nie chciał i musiał oglądać jak odwróciła się, żeby odejść do techników. Chciał złapać ja za rękę, ale złapał jedynie powietrze, w miejscu, w którym przed chwilą stała.
– Grace! – Zawołał za nią. – Uważajcie na siebie – dodał o wiele ciszej i odwróciwszy się ruszył za komendantem, który zaczekał na niego i od razu zaczął mówić i jeśli spodziewał się odpowiedzi ze strony Josepha..., musiał się rozczarować, bo ten nie odezwał się dopóki nie doszli do stawu, który okazał się być — tak, jak zakładał — bajorem. Spojrzał na komendanta tak, jak byłby gównem, w które przypadkiem wdepnął, ale ruszył za nim starają się nie wdepnąć w nic, więc szedł wolniej jak przed chwilą jeszcze, kiedy dosłyszał głos szefa.
– Nic ci nie będzie jak się jeszcze trochę pobrudzisz...

[Grace Warren]

Joseph Warren

Słysząc swoje imię, zawała się, ale ostatecznie obejrzała się przez ramię, szukając wzrokiem twarzy Josepha. Dostrzegła ją, podobną do tej, jaką zapamiętała przed sekundą i jeżeli miało to w jakiś sposób jej pomóc... Cóż. Nie wyszło. Skinęła tylko głową i przyspieszyła kroku. Musiała odłożyć na bok sentymenty, mieli robotę do wykonania, a z mężem, najprawdopodobniej rozmówi się w domu. O ile tylko będzie miała siłę mierzyć się z jego zachowaniem po raz drugi.
Evan zaprowadził ją pod starą, walącą się konstrukcje, która kiedyś musiała być domem. Kręciło się tam sporo ludzi, zabezpieczając teren zanim będzie mogło się fizycznie wejść do środka. Dwójka techników, pochylała się nad błotnistą drogą, zdejmując ślady opon.
- (...)Rozstawienie bieżników charakterystyczne dla starego Forda
- Pasowałoby do tego spalonego wraku na tyłach....
Popatrzyła w stronę ścieżki, która biegła na tyły budynku. Gdyby zmrużyć oczy, faktycznie dojrzałoby się ślady przypalonej trawy. Czując, że Evan kładzie rękę na jej ramieniu, potrząsnęła głową.
- Nie wiem, czy ktoś o zdrowych zmysłach pchałby się do tej pory, wiedząc, że może się mu ona w każdej chwili zawalić.
- Pod warunkiem, że ma zdrowe zmysły - wtrąciła, naciągając na dłonie grube, lateksowe rękawiczki; nie lubiła ich, niestety, nie miała przy sobie bezpudrowych. Zebrali się z domu w pośpiechu, a Joseph milczał uparcie, więc nie mogła liczyć na jego przezorność.
- Co to za odgłos piłowania?
- Próbują dostać się do środka przez piwnicę w budynku gospodarczym. Idziemy?
Skinęła głową, wymijając tłum, który na polowych stołach, rozkładał i katalogował zdjęcia. Przelotem, spojrzała na osmoloną blachę samochodu, który wydał się jej znajomy; tysiące takich Fordów mijało się codziennie na ulicy i nie było to nic niezwykłego.
Nie mieli wodowców, gumowców ani tyczek; szli tutaj, zrobić rozeznanie i zadecydować, czy warto wysyłać grupę płetwonurków do przeczesania stawu. Po drodze, minęli policjantów udających się w stronę wzgórza. Ich miny odzwierciedlały podobne nastroje do Warrena. W pewnym momencie, grunt zrobił się grząski i cała trójka; Joseph, komendant oraz właściciel tych ziem, zjechali w dół z trudem łapiąc równowagę i ratując się rękoma przed wyrżnięciem w pień drzewa. Komendant zaklął siarczyście, otrzepując się z namokłych i starych liści. Miał ślady błota na policzku, z kolei farmer, zaczął się trząść, macając po kieszeni kurtki tak, jakby obsesyjnie potrzebował zapalić. Tu i teraz.
- Nie wiem. Nie pamiętam, ale był zawsze głęboki i matka zabraniała nam się tu kręcić - mamrotał, wypytywany przez komendanta o ukształtowanie terenu. Szedł z tyłu. Co rusz zwalniał kroku, a komendant niespecjalnie przejmował się tym, aby na niego czeka. Buty, chlupały na bagnistym, grząski gruncie; nie było innej drogi, aby dojść do stawów, które prześwitywały pomiędzy coraz rzadszymi drzewkami.
- Pieprzona woda. Śmierdzi błotem i mułem, mogłoby się w niej rozkładać wszystko.. Patrzcie lepiej pod nogi - dodał, gdy sam został zmuszony do tego, aby zrobić większy krok i wyminąć na pewno o wiele głębszą kałuże niż wydawała się na pierwszy rzut oka.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Było o wiele ciężej niż mogła podejrzewać... Nie wiedziała, że myślał tylko o tym jak bał się, że może stanąć przed koniecznością wyboru czy ratować ją, czy dziecko , a teraz ta obawa stała się jeszcze silniejsza. Starał się rozluźnić napięte mięśnie twarzy, żeby popatrzeć na nią normalnie, ale nie był w stanie rozciągnąć brwi stykających się z sobą. Westchnął cicho, kiedy komendant chrząknął i ruszył zaraz za nim, nie patrząc nawet na prowadzącego ich właściciela, który trząsł się cały. Myślami był wciąż przy niej; domyślał się, że będą chcieli, żeby weszła do domu, a ten wyglądał jak miałby runąć lada chwila; nie chciał nawet myśleć, co będzie, jeśli z jakiegoś powodu zawali się, kiedy Grace będzie w środku i łudził się znów, że może wystarczy, jeśli Evan wejdzie do środka z kamerą, ale spodziewał się, że będzie wolała zobaczyć wszystko na własne oczy. Zastanawiał się czy gdyby nie była w ciąży, denerwowałby się mniej, ale nie potrafił sam sobie odpowiedzieć na to pytanie, które zaczął odsuwać od siebie, kiedy w zasięgu ich wzroku zauważył staw hodowlany.
Widział swoich ludzi i domyślał się, co czuli i uważali na temat tej akcji zorganizowanej bardziej na pokaz, bo tak było lepiej... Domyślał się, że jego podwładni wiedzieli tak samo, jak on, że dzieciak jest martwy, a oni nie znajdą ani jego, ani jego ojca, ale sam oddelegował do tej akcji właściwie wszystkich, których tylko mógł, ściągając z urlopu tych, których kazał mu pościągać komendant i gdyby nie to, co powiedział Josephowi, dzwoniąc do niego... Westchnął ciężko i czując jak ziemia pod nogami zaczyna się robić coraz bardziej lepka i grząska, zwolnił a mimo to zjechał tak, jak komendant i farmer, w dół zbliżając się niebezpiecznie do bajora, w którym wątpił, aby nawet wykwalifikowany płetwonurek znalazł cokolwiek. Już wszystko to sprawiało, że Josephowi robiło się znów coraz bardziej niedobrze; nie wiedział, dlaczego z tyłu głowy wciąż wyświetlało mu się jedno wspomnienie, zapętlone w kółko od chwili, w której wbijał łopatę w tak samo rozmokły grunt do chwili, w której wpadał do wykopanego razem z Jacobem grobu. Wcześnie zdarzało mu się to jedynie w okresach, w których wysiadał psychicznie..., po śmierci dziadka, a potem po śmierci córki, ale... Nigdy nie było tak, jak teraz, że nie mógł pozbyć się tej wizji przeszłości z mózgu.
Stawiał ostrożnie stopy, nie oglądając się na komendanta. Nasłuchiwał i na moment zatrzymał się wpatrując w błoto dookoła stawu; szef klął wciąż i narzekał na smród od wody — czuł go i już po samym odorze mógł powiedzieć, że w wodzie musiało być coś, co rozkładało się od kilkunastu godzin, bo pod mokrą wonią bijącą od wody i mułu, wyczuwał ten charakterystyczny smród..., specyficzny i doprowadzający większość ludzi do oszołomienia. Wiedział już, że nawet jeśli w wodzie rozkładało się coś, nie mogło znajdować się głęboko i jeśli mieliby szukać to zdecydowanie w szuwarach, gdzie płetwonurek niewiele pomoże.
Ruszył w tamtą stronę, ale po kilku pierwszych krokach, zatrzymał się i odwrócił do obu, nie kwapiących się, żeby iść za nim, mężczyzn.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Z głuchym trzaskiem, blacha spadła na ziemię. Pierwsi weszli uzbrojeni technicy. Szybko trafiła do nich informacja, że jest czysto i względnie bezpiecznie, a przynajmniej nic nie wygląda tak, jakby zaraz miało się zawalić. Evan, westchnąwszy ciężko, zeskoczył pierwszy i pomógł dołączyć Grace; obejmując ją w pasie, odstawił ją na ziemi jakby była porcelanową laleczką.
Pod ich nogami, unosiły się tumany kurzu. Szli przez ciemne, dość wilgotne i obrośnięte pajęczynami pomieszczenie. Latarki, oświetlały stare meble; połamane krzesła, coś, co kiedyś musiało być szafką, jakieś skotłowane i poplamione koce.
Rozglądała się dookoła, ostrożnie stąpając po posadce. Evan nie odstępował jej na krok. Dwóch techników, pochyliło się nad stołem w rogu.
- To dziecięce rysunki?
- Pewnie przetrzymywał tu tę małą... Kredki są naostrzone. Kiedy to mogło być?
Grace spojrzała ponad ich głowami na bazgroły i poczuła, jak oblewa ją fala gorąca. Widziała podobne. Na własnej lodówce, gdy Joseph przywiózł pudło tego, co zostało z rzeczy Lori w przedszkolu.
- To nie są rysunki zaginionych dzieci, tylko córki Josepha... Jak....? - obejrzała się na Evana kompletnie nic z tego nie rozumiejąc.
Grzęźli w błocie. Zapadali się w mokrą ziemię, buty ślizgały się po niej i co chwilę, należało łapać równowagę, jeżeli tylko nie chciało się wywinąć orła i jak długi, zaryć twarzą w torfowisku.
- Pieprz... - nie szczędził sobie komendant, który dyszał ciężko. Kilka minut intensywnego spaceru, a on już zdradzał brak kondycji. Prawdopodobnie, gorzko pożałował tego, że zechciał zabłysnąć i wybrał się w teren. Równie dobrze, mógł teraz siedzieć tyłkiem na farmie i nadzorować wszystko oraz wszystkich z suchego namiotu.
Trzeci mężczyzna pociągał nosem. Dusił się odorem i szarpało go tak, jakby zaraz miał zwymiotować. Kiedy jednak komendant obejrzał się na niego i spytał, czy wszystko w porządku, przytaknął.
- Widzisz coś? - odezwał się do Josepha komendant, który niechętnie, zrobił ten krok na przód i zrównał się z Warrenem. Oboje spojrzeli na spokojną taflę wody. Było późne popołudnie, zanim dotrą tu nurkowie i rozstawią się, prawdopodobnie zacznie się ściemniać i całe przeczesywanie stawu odbywać się będzie przy sztucznym świetle.
- Wezwę naszych. Muszą za... ughuhggghh... - zakrztusił się, jego głos urwał się i przerodził w charakterystyczny bulgot. Komendant plunął krwią, którą obryzgał Josepha. Lało się z niego jak z zarzynanej świni. Nie zdążył podnieść ręki i nawet dotknąć do swojego rozharatanego gardła; osuną się na ziemię w powiększającej się, ciemnoczerwonej posoce.
Zanim Joseph zareagował, poczuł tępe uderzenie w tył głowy. Zwaliło go to z nóg, lądowanie nie było najprzyjemniejsze. Zaszumiało mu w uszach, a świat przed oczyma zatańczył. Czuł, jak pulsuje jego potylica i jak mocno jest poobijany. Instynktownie, chciał sięgnąć po gnata, ale boleśnie przygniótł jego dłoń do ziemi. Usłyszał chrzęst kości, coś bez wątpienia złamało się w jego paliczkach, a pistolet wypadł mu z rąk. Kopnął spluwę, która z chlupotem, wylądowała w stawie. Mężczyzna zaśmiał się i pochylił nad leżącym u jego stóp Josephem.
- W końcu, Warren.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Ledwie szli i chwilami on nawet musiał przytrzymywać się, pochylając tak, że praktycznie posuwali się na przód na kolanach, ziemi, która oblepiała mu ręce. Słyszał za sobą sapiącego coraz głośniej komendanta, ale nie zamierzał odwracać się za siebie nawet na chwilę; był wściekły i..., w pewnym sensie czuł satysfakcję tak, jakby swoim przyspieszonym, spłyconym oddechem, który z trudem łapał szef odpokutowywał to, co zrobił dzisiaj. W głowie powtarzał sobie, że obojętnie ile razy stary przewróci się i upadnie..., nie odwróci się do niego i nie podniesie go.
Nie zatrzymam się nawet, kiedy stoczysz się do wody, pomyślał, ale kiedy komendant kolejny raz zaklął i zawołał go, łamiącym się głosem, zareagował automatycznie i... Podał mężczyźnie rękę, na której ten podparł się i wygrzebał z głębszej, przyschniętej kałuży, w którą musiał wdepnąć nie spodziewając się, że po cienką warstwą błota musiała być woda. Stali chwilę wpatrując się w siebie, ale kiedy uśmiechnął się, Joseph ściągnął brwi i popatrzył na właściciela, który szedł czy raczej czołgał się za nimi, ale..., trząsł się o wiele mniej. Nie wyglądał już tak źle jak kilka minut wcześniej i już chciał odezwać się do niego, ale zrezygnował i rzucając przelotne spojrzenie na szefa, ruszył na przód, w stronę szuwarów. Czuł, że jeśli cokolwiek mogą tutaj znaleźć, to tam najprędzej, a zachodzące słońce działało na ich niekorzyść, bo jeszcze pół godziny..., najdłużej godzina, a będą musieli przerwać i wrócić na farmę po latarki i ściągnąć reflektory, jeśli komendant podejmie decyzję, że trzeba przeszukać staw.
Nie wyjedziemy stąd nigdy..., pomyślał, ocierając spoconą w wewnętrzną część podszewki w kurtce; sam był zmęczony, tym bardziej, że telefon Grace odebrała, kiedy brał prysznic po powrocie z dwunastogodzinnej zmiany. Zatrzymał się i opierając ręce na biodrach, wpatrywał w szuwary, ale tak naprawdę... Czuł, ze musi odpocząć i dopiero głos komendanta wyrwał go z letargu, w który popadł.
- Jeszcze nie - odpowiedział, ale ledwie dało się słyszeć jego więznący w gardle głos, więc chrząknął i powtórzył to samo, jednocześnie dodając w tym samym momencie, że "dobrze będzie wezwać"... Nie dokończył, bo usłyszał ten jeden z najobrzydliwszych i chyba najbardziej przerażających dźwięków... Dźwięku jaki wydawał człowiek krztuszący się własną krwią. Obrócił się natychmiast i chlust posoki wytryskującej z poderżnietego gardła komendanta, obryzgał Josephowi twarz i poplamił kurtkę na piersiach. Chciał sięgnąć po pistolet, kiedy poczuł uderzenie w głowę, które zamroczyło go na chwilę bólem rozchodzącym się po czaszce. Upadł twarzą w błoto, które oblepiło mu policzki i..., nabrał go do ust..., tak jak wtedy. Z trudem odwrócił się, starając odszukać broń, która zsunęła się niżej, kiedy poczuł jak napastnik depcze jego dłoń. Uderzył go drugą ręką w kostkę, w niewiele zdziała. Pistolet, który mi wypadł tamten kopnął do stawu i kiedy Joseph dosłyszał charakterystyczny plusk, przeraził się chyba pierwszy raz..., tym bardziej, że mężczyzna zwrócił się do niego po nazwisku. Popatrzył na niego... Nie był żadnym ze zwyrodnialców, których zamknął setki, jeśli nie więcej.
- Kim jesteś? Kim jesteś, że mnie znasz. Gadaj skurwysynu! - Wyrwał się, mimo że to mężczyzna przygniatał go do ziemi.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Oddychał ciężko. Pracował nad tym od... wieków i w końcu, mógł sycić się faktem, że wszystko - dosłownie - szło po jego myśli, odtwarzając dopieszczony w najmniejszych detalach scenariuszu. Komendanta poświęcił bez większego żalu; tak, jak wcześniej swoje własne córki. Słysząc, że Joseph mamrocze coś pod nosem, co na jego nieszczęście układało się w wyraźnie brzmiące słowa, nacisnął butem mocniej na pogruchotane kości śródręcza. Nie mógł nie wrzasnąć.
- Kimś, komu najpierw Ty odebrałeś sens życia, a kto teraz troszczy się, abyś poczuł to samo... Sądziłem, że będziesz mnie sam błagał o zabicie Cię, gdy sięgniesz już dna nie mając ani córki, ani zony, ale skoro pojawiła się nowa... Wierz mi. Tym razem nic nie będzie się dziać bez Twojego udziału i wszystko zobaczysz. A gdy nacieszysz już oczy widokiem ich martwych ciał... Pozwolę Ci błagać mnie na kolanach, abyś podzielił jej los - złożył mu słodką obietnicę, nie mogąc sobie odmówić przyjemności, aby raz jeszcze wdepnąć w strzaskaną dłoń, gdyż krzyk Josepha stanowił istną syfonie dla jego uszu.
Schylił się i sięgnąwszy po krótkofalówkę, nadał jeden, konkretny sygnał...
Musiała usiąść. Tu i teraz. Na zatęchłej podłodze bądź niepewnym krześle. Evan, który dostrzegł, jak Grace blednie, złapał ją pod ramię i lekko potrząsnąwszy, zmusił, aby spojrzała na niego bardziej przytomniej. Wyrwana z własnych myśli, w których zatracała się, zamrugała intensywnie oczyma. Odtrąciła jego dłoń, stając pewniej na nogach. Zrozumiał aluzję, nie mniej, nie odsunął się od niej.
- Grace... Jest tego więcej,... - odezwał się skruszony mężczyzna, wskazując na kolejne z odkryć techników. W tablicę korkową, powpychane tkwił fotografię. Cześć, miała zapisane ściągawki i inne, zrozumiałe tylko dla autora znaczki. Rozpoznała każdą pojedynczą, w tym siebie samą.
- To Wasz dom. I Wy. Jest zdjęcie przedszkola, dalej ujęcia komendy. Wasze samochody, a to chyba dojazdówka do Quentico. Obserwował was... - mówił same oczywistości, ale nie przerwała mu. Pochyliła się nad stołem i nie dotykając dłońmi do desek, zerwała jedno ze zdjęć. Obróciwszy fotografię na drugą stronę, w rogu, pod światło, przeczytała wydrapane daty. Większość z tego roku. Pojedyncze, z jesieni ubiegłego.
- Niech przejrzą sprawy Josepha na przełomie wrzesień - grudzień dwa tysiące dziewiętnastego roku i szukają punktu powiązania z ojcem tych dwóch dziewczynek... Potrzebujemy jego portretu pamięciowego na już - drżały jej ręce, zacisnęła więc mocniej palce na latarce. Nie zrobiła kroku, gdy odezwała się krótkofalówka komendanta nadając sygnał SOS.
- Nie, nie, nie... Joseph... - wymacawszy ją, odpięła urządzenie od paska i biegiem, puściła się przed siebie.
- Grace! Co TY wyprawiasz!? - warknął za nią Evan i nie czekając na cud, pobiegł za kobietą, której adrenalina, dyktowała pośpiech, a także umożliwiała całkiem zwinne wyminięcie wszystkich i wszystkich.

[Joseph Warren]

Grace Warren

– Kim jesteś... – powtórzył, wpatrując się w mężczyznę i w pierwszej chwili zacisnął zęby, ale z jego gardła wyrwał się w końcu urwany krzyk, który powstrzymał ze zgrzytem zaciskając zęby coraz mocniej; widział, że czerpie z tego wszystkie satysfakcję, ale nie zamierzał mu jej dawać. Czując rozchodzący się od ręki ból, w pierwszym momencie, nie mógł zrozumieć, o czym mówił, ale wystarczyła chwila, żeby słowa zaczęły układać się w przerażającą, ale logiczną mimo całej paranoi i obrzydliwości..., przerażającą całość. Do Josepha dotarło od razu, że patrzył na mordercę swojej córki i..., nieważne czy była jego, czy jedynie owocem spaczonej relacji i chorej miłości dwojga niemniej popierdolonych od jej oprawcy ludzi..., bo to co po chwili powiedział uderzyło w Josepha bardziej jeszcze nim wstrząsając... Zaplanował to wszystko... Zaplanował i nie zawahał się zabić własnych dzieci, do czego przyznał się przed dosłownie chwilą, byleby... Nie...
– Nie! – Ryknął w momencie, w którym mężczyzna raz jeszcze nadepnął na pogruchotaną rękę. Łapał powietrze z trudem tak długo, jak długo ból rozchodził się od ramienia, ale w końcu udając jak ciężko oddycha, poderwał się od ziemi i rzucił na napastnika, z którym skotłowali się ze zbocza w stronę wody. Nie wiedział jak ale znalazł się na nim i siadając okrakiem na piersi mężczyźnie, przyciskając do ziemi uderzył go kilka razy pięścią w twarz, przyciskając do klatki z żeber lewą rękę tak, aby nie mógł za nią złapać. Pochylił się nad nim i wycedził przez zaciśnięte zęby:
– TY! TY JĄ ZABIŁEŚ! TY JĄ ZABIŁEŚ! TY JECHAŁEŚ ZA NAMI i ty byłeś w Quentico! Ty byłeś pod naszym domem! TO CIEBIE WIDZIAŁEM! – Szarpał jego głową, w nadziei, że ten przestanie się śmiać, ale śmiał się coraz głośniej. Nie mógł poukładać tego wszystkiego w głowie i, kiedy na chwilę stracił panowanie nad sobą, mężczyzna zrzucił go z siebie. Joseph stoczył się jeszcze niżej i bliżej bajora, do miejsca, do którego dotoczyło się ciało komendanta. Popatrzył na niego..., musiał mieć przy sobie bron o ile nie zabrał jej ten gnój. Chciał się podnieść, ale po prawej stronie miał zaraz za sobą staw, a na lewej ręce nie było mowy, żeby mógł się podeprzeć.
Kiedy dopadł do niego, jedyne o czym myślał..., to Grace. Miał nadzieję, że Evan naprawdę jej pilnował, ale czuł każdą komórką ciała, że nie była bezpieczna..., tak długo, jak długo była w tym przeklętym miejscu nie mogłaby być. Nie czuł już nic... Chciał i był gotów na wszystko, byleby jej nie stało się nic złego, ale tak długo jak ten żył... Nie była...

[Grace Warren]

Joseph Warren

Biegła przed siebie. Rękoma, osłaniała twarz przed chaszczami oraz gałązkami i ile sił w płucach, krzyczała jego imię. Zareagowała podświadomie. Odruchowo. Niewiele tak naprawdę myśląc. Nie mogła jego stracić. Nie mogła zostać sama z Lily. To nie mogło mieć takiego zakończenia.
Evan, biegł za nią, sukcesywnie skracając dzieląc ich dystans, a mimo to Grace była te kilka susów przed nim. Inni policjanci, którzy widzieli, jak wybiega, a za nią pędzi drugi funkcjonariusz, początkowo osłupieli, ale sugestywne znaki Evana uświadomiły im, że nie ma tu czasu na dociekanie, należy brać nogi za pas i najlepiej spluwę, a także biec za nimi.
Wpadła w grząski grunt, starając się nie przekoziołkować. Parła z uporem maniaka do przodu, ale korzeń, który wyrósł jej na drodze sprawił, że Grace padła na kolana, rozchlapując dookoła siebie błoto. Załkała, krzycząc dalej za Josephem i panicznie otarła swoje brudne od ziemi ręce o kombinezon. Zanim pozbierała się z torfowiska, dopadł do niej Evan, który szepcząc do niej, postawił ją na nogach i otuliwszy ramieniem, trzymał, idąc z Grace krok w krok przez coraz rzadsze chaszcze.
Splunął krwią i otarłszy twarz dłonią, dotknął do siniaków z chorą satysfakcjom. Pozwolił chwilę Josephowi łudzić się, że ma kontrolę nad sytuacją, a gdy ten zaczął czołgać się do ciała nie żyjącego komendanta, cmoknął i z niejakim rozgoryczeniem, tonem, który przypominał ten należący do rodziców, gdy karcili swoje dzieci, rzucił:
- Tego szukasz, Joseph? - wymierzył w niego pistoletem, który odbezpieczył. Ne zamierzał do niego strzelać, przynajmniej tak długo, jak długo Warren był grzecznym pieskiem prezentującym poprawne wykonanie komendy leżeć. Ciekawe, czy równie wzorowo wyszedłby mu zdechł pies?
Nie odpowiadał na jego pytanie. Niczemu nie zaprzeczał, niczego nie potwierdzał, nie mniej, jego szaleńczy wręcz śmiech, który swoimi wysokimi rejestrami dudnił w głowie, był wystarczająco wymowny i nie musiało się być Sherlockiem, aby połączyć ze sobą fakty. Stał nad Josephem, tym razem będąc gotowym na jego nagły zryw, na który nie pozwoliłby, przygniatając mężczyznę do błotnistej ziemi. Nucił nad jego uchem melodię. Znał ją. Bach, Violin Sonata No.1 in G minor. Grace, lubiła słuchać jej w wykonaniu Rachel Bogder przed snem.
Nagle urwał i zadarłszy głowę, oblizał się z lubością.
- Słyszysz? Idą do nas. Kamera... Światła... Akcja! - roześmiał się i przygniótłszy Josepha tak, że zaczął dławić się błotem, wymierzył przed siebie tak, aby mieć na muszce każdego, kto pojawi się na horyzoncie. Widział to. I nie mógł zrobić nic innego, jak patrzeć.

[Joseph Warren]

Grace Warren

Łudził się, że może sygnał, który nadał ten pojeb z krótkofalówki komendanta nie dotarł do Grace, bo nie zaczęła jeszcze, więc nie przytraczała jej do boku, ale minęło zdecydowanie za dużo czasu..., a ona starała się zawsze działać jak najszybciej, tym bardziej, ze chodziło o..., dziecko... Dziecko, które ten psychol zabił tak, jak poprzednie i w głowie nie mieściło się Josephowi..., jak? Jak można zrobić coś, co w jego odczuciu było..., obrzydliwe... Wpatrywał się w śmiejącego się wciąż mężczyznę i chciał przyłożyć mu jeszcze raz, kiedy ten zrzucił Warrena z siebie. Był wściekły, kiedy stoczył się jeszcze niżej, a z drugiej strony od razu pomyślał o broni komendanta. Słyszał jak tamten wstał i śmiejąc się dalej, splunął, żeby po chwili, kiedy Joseph przełamując się i podpierając na bolącej tak, że czuł wstrząsające jego ciałem dreszcze, co najmniej jak byłyby rażeniem pioruna, ale przemógł się i przewróciwszy, zaczął czołgać do ciała szefa. Milczenie pojeba i to, że się nie śmiał odbierały mu nadzieję, ale dopiero, kiedy usłyszał pytanie i charakterystyczne kliknięcie jakie wydawała przy odbezpieczeniu broń, zamarł bez ruchu.
Słyszał jak błoto klei się po butami, kiedy szedł w jego stronę i domyślał się, że miał go na muszce; ciało ochraniała kamizelka kuloodporna, ale nie mógł wiedzieć czy ten pojeb nie celuje mu w głowę; pocisk przeleciałby przez czaszkę i wbiłby się w błoto. Słyszał jak bezczelnie nucił utwór, którego Grace słuchała przed snem, ale słyszał też coraz wyraźniejsze i..., bliższe..., ujadanie psów. Miał nadzieję, że ten psychol nie wiedząc jak obsłużyć policyjną krótkofalówkę, nadał komunikat do wszystkich, a nie połączył się z tym jednym wybranym kanałem, pod którym podpięta była Grace. Chciał wierzyć, że jeśli tak, jak zakładał zbliżała się do nich grupa policjantów..., nie było jej wśród nich.
W chwili, w której dosłyszał jak zaczął nucić utwór, którego słuchała przed snem..., zacisnął powieki i powstrzymując łzy, chciał się poderwać, ale tamten był szybszy i tym razem to on przygwoździł go do ziemi, rozsiadając się na chudych łopatkach Josepha. Dopchnął go do ziemi i chwilę Warren krztusił się błotem, żeby nagle przestać się ruszać, a kiedy mężczyzna złapał go za włosy na czubku i pociągnął głowę do góry, nabrał powietrza i zaczął wierzgać tak, jak oszalały koń, próbujący zrzucić z siebie jeźdźca..., byleby wytrącić go z równowagi na tyle, żeby wypadł mu pistolet. Rozwścieczał go coraz bardziej, aż w końcu poczuł uderzenie kolbą między łopatki, które na moment sprawiło, że nie mógł się ruszać, ale kiedy miał wrażenie, że we wszystkich głosach zbliżającej się obławy, dosłyszał ten jeden , jedyny wykrzykujący jego imię...
- Nie... Nie... NIE!!! – Zawył i mimo że ból rozchodził się po całym ciele..., zaczął rzucać się jeszcze bardziej i mocniej. Musiał go w końcu z siebie zrzucić, a wtedy..., wiedział, że nic i nikt nie powstrzyma go, żeby nie rozłupać pojebowi czaszki. - Spierdalaj! - wycedził, podrywając się coraz wyżej od ziemi..., tyle że tamten Joseph miał wrażenie, ze bawi się coraz lepiej, gdyby nie jego rozwścieczone z sekundy na sekundę bardziej krzyki...