[Grace Warren]

Joseph Warren

1 lipca 2020
Trasa Hope Valley - Quentico

~

~


Dochodziła szósta dwadzieścia, gdy na wewnętrzny, policyjny parking zajechało kilka samochodów cięższego kalibru. Wysiadła z jednego, od razu rozpinając kamizelkę od pełnego umundurowania do pracy w terenie. Z westchnięciem, dźwignęła torbę pełną swojego osprzętu, a tę przewiesiła przez ramię. Podniosła wzrok, spotykając się ze spojrzeniem Josepha. Prawdopodobnie wysiadł z samochodu, gdy tylko ją dostrzegł. Zamieniał słowo z jednym z funkcjonariuszy, choć jego oczy patrzyły się prosto na nią.
Podeszła do Warrena, wspięła się na palce i musnęła jego usta. Uważała, aby przypadkiem najmniejszy skrawek jego ciała nie zetknął się z jej osobą. Obcowała z rozkładem i śmiercią.
- Musisz mi dać jeszcze chwilę. Nie wsiądę do auta zanim się nie ogarnę - cofnęła się o krok, nie pozwalając, aby chwycił nawet jej dłoń. Nim Joseph zachował się bardziej despotycznie, wyminęła go i z obietnicą to nie zajmie długo! weszła do budynku.
Zeszła na najniższy poziom, gdzie z szatni skierowała się prosto pod prysznic. Intensywnie wyszorowała skórę, a także włosy, które ówcześnie natłuściła konwaliowym olejkiem. Starała się zmyć z siebie nie tylko brud i pozostałości po brodzeniu na skraju zalewiska, ale także zmęczenie. Wezwanie przyszło krótko po pierwszej, przez całą noc była w nieustannej gotowości oraz czujności, czego odczuwała teraz skutki.
Przebrała się w swoje ubrania, a mokre włosy związana w kucyk. Zapowiadał się ciepły dzień, dlatego też skórzaną kurtkę wyłącznie przerzuciła przez ramiona. Wychodząc z komendy, zerknęła na zegarek. Wskazówki ustawiły się na szóstej pięćdziesiąt jeden. Dwadzieścia jeden minut po czasie. Zmarszczyła brwi oraz nos, kalkulując, jak bardzo psuło to ich dzisiejsze plany.
- Znaleźli trupa w namiocie na kempingu - wyjaśniła na wstępie, gdyż po minie Josepha zakładała, że ten ma co najmniej kilka pytań, na które miło było, gdyby uzyskał odpowiedź.
Otworzyła drzwi, na tylnym siedzeniu położyła torbę z laptopem oraz swoją osobistą torebkę pełną drobiazgów. Zamknęła je i nawet nie zdążyła się odwrócić, gdyż wyrósł przed nią Joseph. Westchnęła, a cień uśmiechu rozjaśnił jej zmęczoną twarz.
- Jedźmy, po drodze zatrzymamy się na stacji po obrzydliwie kwaśną i mocną kawę - przejechała nosem po jego poliku, gdy na moment, otoczył ją ramieniem oraz przycisnął do siebie. Adrenalina wciąż szumiała w jej żyłach, spinając każdy większy mięsień.
Zajęła miejsce pasażera, zapięła pasy i bez pytania przełączyła stację radiową, gdyż na antenie trwała zażarta, polityczna dyskusja,
- Pamiętasz, co miałeś mi powiedzieć w samochodzie? - obróciła ku niemu głowę, bezwiednie przechylając ją ku lewemu ramieniu.

[Joseph Warren]

Grace Blackbird

Obudził się i wpatrzył w okno; ostatnia nieodczytana wiadomość i..., cisza — albo nie działo się nic i przysnęła przy biurku z otwartą książką, wziętą z półki nad łóżkiem mężczyzny, albo zaczęło się... Przyłożył do obojczyków ręce. Przesunął koniuszkami przez żebra, aż palce przytykając na napięty brzuch, chwilę dotykał kości i blizn na skórze, żeby w końcu wstać i iść do łazienki. Wtarł w siebie olej, którym masując ją..., nasiąkał i wiedział już, że ten i tylko ten zapach będzie zapachem mówiącym wszędzie, gdzie nie znalazłby się: „Grace, tu jest”... — tak, jak zapach chleba i..., kredek przypominał o..., mamie...
Dopakował do to, o co Grace prosiła w SMS-ach i zaczął przygotowywać..., śniadanie; z trudem zmęczył tost z dżemem i małą, czarną kawę..., słabą w porównaniu do tej, którą zaparzył do termosów. Zawinął bułki z serem, z serem i z szynką, i z szynką w cienki, wytłaczany papier i w torbie z jedzeniem zaniósł je do jeepa. Sprawdził wszystko; od zaworów wody do zamków w oknach. Przebrał się w wyprasowaną, wykrochmaloną koszulę i jeansy. Wziął coś, co lśniło w świetle lamp, które wygasił i zatrzasnąwszy wszystko — okiennice, centralny zamek, krótko odpowiedział na wiadomości w SMS-ach i sprawdził łapiąc klamkę, drzwi wejściowe. Wsiadł w samochód i..., do Cape Coral dojechał w mniej jak kilkadziesiąt minut. Siedział w jeepie, wpatrując w słońce; wschodziło odbijając się w budynkach. Chwilę po pogodzie, zaczęły wjeżdżać ciężko wyglądające samochody; wysiadła i wiedział..., widział jak szukała wzrokiem między innymi jego. Odsunął się od samochodu i nie przejmując się współpracownikami, z którymi zamienił słowo o nocnym wyjeździe w teren, odwzajemnił łagodny pocałunek kobiety.
– Zaczekam tyle, ile będę musiał – odpowiedział i odprowadzając ją wzrokiem, nie odezwał się słowem; mężczyźni dyskutowali i starali się wyciągnąć coś, „co myślał” i wciągnąć Josepha, a ten odpowiedział: „nie..., do 13. nie” i przeprosił ich. Chwila, w której wyszła — zapamięta ją... Podszedł i kiedy zamknęła tylne drzwi, przyciągnął i przytulił Grace. Pocałował i kołysząc w ramionach chwilę, powiedział:
– Kawa jest w termosie..., w torbie za fotelem..., chyba moim – Wsiadł i zapalił silnik. Zapiął pasy i syknąwszy, popatrzył na nią:
– Wiedziałem... – Machnął współpracownikom..., kolegom? i wyjechał w stronę słońca. – Tak..., że kiedy się uśmiechasz to tak, jak..., teraz. Tak, jak stałbym w słońcu.

[Grace Warren]

Joseph Warren

Znaleźli go w jednym z pojedynczych namiotów w środku nocy, gdy większość rozchodziła się po ognisku do siebie. Było zbyt wcześnie na odór, ale jeden szczęśliwiec potknął się o wystającą z namiotu nogę. Na wiązankę przekleństw nikt mu nie odpowiedział; nie mógł.
Technicy skłaniali się ku nieszczęśliwemu wypadku; zasnął i udławił się własnymi rzygowinami. Byli świadkowie, którzy mogli potwierdzić, jak mocno dzisiejszego wieczoru przeholował z alkoholem. Coś jej jednak nie do końca pasowało. Drobny szczegół, mankament, będący niczym rysa na idealnym obrazku. Zgrzyt. Widziała już gdzieś tę niedbale porzuconą w namiocie zapalniczkę. Wydrapany symbol przykuwał jej wzrok i kazał wrócić do zamkniętych akt, ale wszystko to musiało uzbroić się w cierpliwość. Wyjątkowo, zostawiła swoją pracę na komendzie, wychodząc do Josepha bez zbędnego obciążenia.
- No tak. Powinnam przewidzieć, że zrobisz nie jedną, tylko dwie kawy... Dziękuję - dodała, przyciskając usta do płatka jego ucha.
Wiedząc, gdzie zostawił termosy, pochyliła się ku nim jeszcze nim zapięła pasy; wyciągnęła jeden, mniejszy, odkręcając go, a zapach kawy uniósł się w powietrzu. Grace odetchnęła pełną piersią, uśmiechając się śmielej pod nosem. W tej chwili nie potrzebowała wiele do szczęścia - Joseph i czarna kawa tworzyły duet idealny, którym nie mogła i nie chciała się oprzeć.
Podyktowała Warrenowi pełen adres, który wklepał w nawigację. Zwróciła jednym okiem uwagę na ilości, które oszacowano prawdopodobnie na podstawie naprędce wyliczonej średniej. Jeśli liczyć jeden, a najlepiej dwa dłuższe postoje, mieli przed sobą piętnaście godzin w podróży.
Nim ruszył, zaproponowała mu kawy, po czym dopełniła kubek i sama upiła łyk. Na jednym się nie skończyło.
- Wiedziałeś? - popatrzyła na niego uważnie, ignorując ciekawskie spojrzenia współpracowników. A gdy tylko słońce ją oślepiło, sięgnęła po okulary przeciwsłoneczne z barwionymi na ciemny brąz szkłami.
- Kiedy mówisz w ten sposób... Nigdy nie podejrzewałam samą siebie, że mogę spalić się ze wstydu, a jednak... Zawstydzasz mnie, Josephie Warrenie - mimo tego, nie mogła się nie uśmiechnąć, aż napięte mięśnie nie obrysowały dołków w jej polikach, które przysłoniła kubkiem z kawą.
Cope Coral został w tyle, a z dróg dojazdowych, wpadli prosto na te szybkiego ruchu. Cała sieć autostrad tworzyła zmyślne połączenie, ale podróż przez kilka stanów miała prawo być nużąca.
- Zdecydowanie powinieneś się do mnie wprowadzić gdy wrócimy. Chciałabym Cię mieć całego w domu, a nie tylko Twoją szczoteczkę i pojedyncze ubrania w szafie.

[Joseph Warren]

Grace Blackbird

Patrzył na nią; była tam..., w tamtym miejscu urągającej ludzkości zbrodni nieudolnie udającej wypadek — kto miałby uwierzyć? Kto mógłby uwierzyć?
– Nie, nie chcę wypiłem do śniadania. Tak, tak! Do śniadania! – dopowiedział, sprawdzając drogę na mapie w aplikacji; nie ufał temu wszystkiemu..., przyjmował nowości i wykorzystywał, ale nie wierzył w niezawodność smartfonów, smartwatchy, notebooków i..., samochodów wyposażonych w elektronikę. To dlatego jeździł osiemnastoletnim jeepem, który jeśli stanąłby nawet na środku kukurydzianego pola, wiedział że naprawi wchodząc pod podwozie albo otwierając maskę i doprowadzając do stanu, który pozwoliłby zabrać z miejsca „wypadku”; ochronić i obronić ją. Popatrzył na nią i pocałował łagodnie, nie spiesząc się i nachylając do niej.
– Kocham cię – wyszeptał w ucho, obejmując płatek z kolczykiem wargami; pomyślał, że może potrzebować tego po nocy..., po nocy, po której powinna odpocząć. Zatrzymał się i zamrugał światłami awaryjnymi..., tak, jak kilka lat temu — żegnał się tak kończąc dobową zmianę, z kolegami zostającymi i dyskutującymi przy przykurzonych samochodach... Oni nie spieszyli się wtedy, kiedy on spieszył się do domu, a później..., później wychodzili i zostawiali Josepha sam na sam z myślami zatruwającymi go coraz gorzej. Zerknął, nie odwracając do tyłu; w lusterku widząc kolegów żegnających ich i machających; chwila rozluźnienia po podłej nocy.
Wyjechał, łagodnie przyspieszając — coraz zachłanniej..., jechał wciąż w słońce... Popatrzył na nią; wygrzewała w promieniach, chłonąc ciepło i oddając je..., w uśmiechu — twarz zajaśniała jak księżyc odbijający..., słońce. Wrzucił kolejny bieg — gaz..., i jeep złapał tę prędkość, z którą zjadą najwięcej mil. Oderwał od drążka i położył na kolano Grace rękę; nie patrzył na nią, wpatrując się w drogę.
– Wiedziałem... Nie zapominasz o niczym i..., martwię się... Martwię się, że zapamiętasz coś, co mogę powiedzieć kompletnie nie myśląc... Wiesz, że... – przerwał; gładził jej udo od wewnętrznej strony, skupiony na drodze. – Boję się, że mogę zranić..., i nie zapomnisz..., i nie przebaczysz... I tak, jak powiedziałem..., uśmiechasz się, a ja — nie wiem..., co zrobić z sobą. Niewiele się od siebie odróżniamy – powiedział i spojrzał na nią, kiedy... Samochód do tej jadący przy nich, zajechał drogę; nie było ruchu, więc w ostatniej chwili Joseph uciekł na pas sąsiedni, klnąc i trąbiąc.
– Widziałaś? – spytał i przedostając się na awaryjny pas, zatrzymał się; kiedy spytała, nie odpowiedział. Sięgnął do kieszeni i wyciągnął coś, co błysnęło w świetle lamp w domu. Ucałował i zawiesił na lusterku, zaplątując..., różaniec. Nie spojrzał na nią.
– Wszystko co mam po..., mamie – powiedział i zapalił silnik. – I jeśli chcesz, zamieszkam z tobą, bo nie chcę przeżywać kolejnych chwil przeciekających mi przez palcami..., bez ciebie. Nie ma mnie bez ciebie. – ostatnie zdanie wyszeptał tak cicho, że mogła nie usłyszeć, co powiedział.

[Grace Warren]

Joseph Warren

- Ja Ciebie też - odparła, kradnąc pocałunkiem ostatnie chwile jego uwagi; musiał skupić się na drodze, zachowując czujność przez wiele godzin na trasie, która zapowiadała się monotonnie nie licząc kilku pomniejszych miast, które nie doczekały się objazdów oraz obwodnic, tak wiec zmuszeni będą przejechać przez ich środek; między innymi przez Tampę.
Gdy nabierali prędkości, dopiła kawę. Zakręciła termos i cały wcisnęła w miejsce dedykowane kubkom oraz butelkom; musnęła jego wtedy jeszcze spoczywającą na drążku do zmiany biegu dłoń, po czym wygodniej umościła się w fotelu. Przez szyby świeciło ostre słońce, Grace odwróciła ku niemu policzki, które promienie otulały blaskiem oraz ciepłem.
- Nie zapominam o niczym i pamiętam o wszystkim, ale... Nie jestem pamiętliwa. Nie wiem, co musiałabyś powiedzieć lub zrobić, aby nie było przebaczenia. Prawdopodobnie rzeczy, o które Cię nigdy nie podejrzewałam i nie zamierzam podejrzewać. Wiem, że nie jesteś taki - skaczący z kwiatka na kwiatek, tracący zainteresowania oraz zaangażowanie, gdy pierwsze zachłyśniecie w postaci zauroczenie ustąpi codzienności. Nic z tych rzeczy; Josep, tak jak i ona, kochał całym sobą. Podniosła na niego spojrzenie, co mimo przyciemnionych szkieł dostrzegł bez trudu; podobnie jak Grece brawurową jazdę samochodu, który wepchnął się na ich pas. Pokręciła głową, w duchu odpowiednio określając kierowcę.
- Tak. Brak wyobraźni co niektórych nie przestaje mnie zadziwiać... W porządku? - padło, gdy zaobserwowała jego chwilowe rozkojarzenie. Podążyłam wzrokiem za kolorowymi paciorkami, gdy te zawisły przy lusterku. Wyciągnęła dłoń, trąciła mały krzyż, na którym niegdyś musiały się zaciskać palce jego matki. Nie pytała skąd ani dlaczego, jako ze domyślała się obu odpowiedzi.
- Zatem postanowione. Porozmawiam z Fordem, czy byłby skłonny sprzedać ten dom i za jaką cenę. Wtedy podejmiemy decyzję, czy chcemy w to brnąć, czy lepiej poszukać czegoś innego, hm? - dotknęła jego policzka, a gdy nacisnął pedał gazu, zabrała rękę.
Przez chwilę, obserwowała horyzont, a gdy tylko w radio rozbrzmiały pierwsze nuty elvisowego hitu, nie było ucieczki. Joseph został nakłoniony, aby zaśpiewał wraz z Presleyem. Aby sprawiedliwości stało się zadość, do ostatniej zwrotki włączyła się Grace, przez co ani się obejrzeli, a w całkiem niezłych humorach, dojechali do Tampy. Auto zatrzymało się na pierwszych światłach, tłum ludzi przechodził przez pasy. Objęła spojrzeniem niewyróżniającym się niczym budynki oraz szyldy reklamowe. Kawałek dalej, z przystanku odjechał tramwaj, dzwoniąc tak głośno, że i oni usłyszeli.
- Jeździłeś tramwajami?

[Joseph Warren]

Grace Blackbird

Normalnie nie zareagowałby tak, jak w tym momencie; śmierć Lilii i..., Magnolii w wypadku; uwierzyć nie mógł, że ktoś, kto jeździł tak, jak ona mógł doprowadzić do śmiertelnego zderzenia — wyostrzyły reakcje Josepha.
– Niewierzący? – Śmiech chwilami przypominał szczekanie; nie mogła nie zauważyć. – Ukradłem... Nic wcześniej i nic później nie ukradłem. Włamałem się..., włamałem – nerwowo, opowiadając o tym wszystkim. – Zostawili okno. Nocą wszedłem i miałem wybór: różaniec, książeczka albo obrączka. Pomyślałem, że różaniec..., można wcisnąć w kieszeń, wyjść i iść. Modliłem się nawet na... – przerwał i zerkając na nią w lusterku, uśmiechnął się, słysząc, co powiedział. – Niewierzący... Dziadek wqrwił się niewyobrażalnie; nie wiem..., chciał sądzić się z zakładem? Tak..., chyba tak. Nie pamiętam już. Pamiętam, że babcia wyciszała go. Nie przyznałem się..., nie przyznałem tak długo, jak długo nie zachorował. Denerwował się... Martwił, że przepadł, że nie dopilnował..., i przyznałem się wtedy, kiedy był... Umierał już. Życie w nim wygasło i nie chciałem... Męczył się tym i..., z trudem mówił a opierdolił mnie setnie... – Popatrzył na nią i na różaniec chwilę, po której wpatrzył się w drogę. Pokiwał głową i położył Grace rękę na kolanie tak, jak w momencie, w którym wyjechał przed nich chevrolet.
– Porozmawiaj..., ja porozmawiam. Może nie będzie życzyć milionów? – odpowiedział łagodnym i spokojniejszym głosem; Grace widziała jak odprężał się i odstresowywał, kiedy mówili o najbliższej, jak wydawało się mężczyźnie, przyszłości. Zaśmiał, kiedy w radiu usłyszała piosenkę Elvisa i pogłośniła, podśpiewując cicho pod nosem.
– Mogłem nie przyznawać się i nie mówić o tej miłości... – Zamilkli wjeżdżając do Tampy; nie dlatego, że życie poplątało się w tym miejscu... Dlatego, że musiał zachować czujność.
– Nie..., nie jeździłem. Wszędzie, wszędzie, wszędzie i zawsze szedłem. Jacob się woził, ja nie. Nooo... – wpatrywał w światła; podjechał pod nie i nie widział. – Ominiemy korki i pojedziemy tam – wskazał i, kiedy zmieniły się światła, ruszył łagodnie skręcając w stronę osiedla. – Noo..., i ja wyglądam jak wyglądam, a Jacob... Jacob wziąłby się za siebie – odpowiedział, przyglądając domom i przyhamował.
– Widzisz? – spytał, spoglądając na nią. – Te okna na piętrze... To od pokoju naszej siostry. Za ścianą — łazienka bez okna i kolejne to od sypialni i tak zostało z tego, co widziałem. Po drugiej stronie był mój pokój drzwi w drzwi z sypialnią i Jacoba w głębi przy schodach. No..., a na dole. Wchodzi się w wąski korytarz ze schodami na końcu. Po prawej był gościnny pokój..., jak przyjeżdżali dziadkowie to w nim mieszkali. Po lewej jadalnia..., malutka i kuchnia. W głębi był salon..., wychodziło się do ogrodu. Oni..., wszystko po lewej połączyli w jedną przestrzeń. Po prawej..., nie wiem... Chyba dalej jest sypialnia dla gości. No i jak przesiąkało to przeciekało na stół w kuchni i kuchenkę... – Mówił i pokazywał jej wszystko obrazując dłońmi; nachylała się w stronę Josepha, opierając dłońmi o jego nogę. Popatrzył na nią i pocałował ją, a kiedy usiadła zawstydzona. Ruszył i przejechał przez osiedle o wiele szybciej niż powinien.
Zostawili za sobą Tampę, Hillsborough i Florydę...

[Grace Warren]

Joseph Warren

Nie wszystko to, co łączyło się z przeszłością, przybierało postać demona i różaniec był tego doskonałym przykładem; wprawiła delikatne paciorki w ruch, gdy jej palce oderwały się od symbolicznego i ważnego dla Josepha przedmiotu.
- Jak na niewierzącego, jest w Tobie naprawdę sporo wiary - skomentowała, gdy jeszcze mogła przycisnąć palce do jego warg, aby nic nie odparł. Nie było takiej potrzeby.
- Nosiłeś go przy sobie, czy dzisiaj, pod wpływem chwili, zabrałeś ze sobą? - nie mogła się dziwić dziadkowi Josepha. Tak,jak on, senior również miał po swojej córce wyłączcie obrączkę, różaniec i książeczkę.
Westchnęła, potrzebowała chwili, aby ubrać myśli w słowa, jako że niechętnie mówiła o Fordzie w obecności Josepha. Był niechlubnym etapem w jej życiu i choć podejrzewała, że po raz drugi i tak popełniłaby ten sam błąd, to jednak to, co było za nią, powinno tam pozostać i nijak nie przenikać do tego, co miało miejsce obecnie. Nigdy.
- Podejrzewam, że raczej zechce go sprzedać za bezcen, na co ja się nie zamierzam zgodzić. Uczciwa wycena, nie chcę być mu niczego winna, ani czuć się zobowiązana, gdyż doskonale wiem, że zrobiłby to i wcisnął mi ten dom z uwagi na naszą wspólną przeszłość - od drążenia tematu mężczyzny, uratował ją Elvis.
Uśmiech zastygł na jej twarzy, gdy Joseph zatrzymał się przed jednym z niepozornych domów. Takim, jakich w okolicy było wielu. Spojrzała tam, gdzie wskazał jej palcem. Barwny opis dał pożywkę wyobraźni, która widziała wszystko to, o czym mówił z najdrobniejszymi szczegółami. Zacisnęła tylko palce na jego udach, gdy wychylając się przez okno od jego strony, wpatrywali się w zamknięte okno. Ktoś, od środka, naciągnął grubą zasłonę. Pamiętała, jakby to było dziś. Stojąc w kuchni, Ford wskazał na zacieki na suficie w kolorze wyblakłej krwi. Zamrugała intensywnie, wahając się, czy powinna... Nie odważyła się. Było zbyt wcześnie, aby powiedzieć mu, że przechadzała się po jego dawnym domu, oglądając dokładnie każde z pomieszczeń i uzupełniając wnioski Forda, z których wspólnie skleili profil. Jeden z jej pierwszych. O ironio.
Oddała pocałunek, odcinając się od tego, co łączyło ją z ojcem Josepha bardziej, niz zdawał sobie z tego sprawę. Z westchnięciem w duchu, opadła na fotel i poprawiła wygięty pas.
Mijały kolejne godziny, podczas których rozmawiali o wszystkim i o niczym, a gdy przejechali kolejny stan, zatrzymali się na kilka minut przerwy na parkingu przy ekspresówce. Joseph nie dał się przekonać, aby choć na chwilę, to kolejnej przerw w jazdy, zamienili się; odpuściła więc. Zjedli po kanapce, dopili kawę i kontynuowali podróż. Tym razem Grace opowiedziała co nieco o okresie, gdy mieszkała wspólnie z Newmanem, a Joseph przytoczył kilka anegdotek z akademii policyjnej.
Karolina Południowa przywitała ich małym załamaniem pogody; nie padało, ale zdecydowanie ochłodziło się, a słońce przykryły ciężkie chmury. Wypatrzyła na nawigacji Woods Bay State Park, jako ze mieli za sobą dziewięć godzin nieustannej jazdy, a przed sobą jeszcze sześć, zarządziła dłuższy postój.
Zjechali na parking na skraju lasu, Grace przeciągnęła się jak kot, gdy tylko wysiadła z samochodu. Wyciągnęła rękę do Josepha, który obchodził samochód, zerkając na tablicę obok punktu informacyjnego.
- Przejdziemy się kawałek? Weźmy tylko coś przeciwdeszczowego, aby nic nas nie zaskoczyło. Nie masz dość?

[Joseph Warren]

Grace Blackbird

– Tak..., kiedyś... – odpowiedział, łaskocząc dłoń naciskającą na jego wargach powietrzem. – ..., później nie. Później wisiał w..., łóżeczku u złączenia z drążkiem na zabawki i..., z zasłonką? Nie wiem czy to..., no tam wisiał i kłóciła się o to strasznie. Nie wzięła go... Dziadek kazał..., że skoro okradłem matkę i Jasmine, żebym w zgodzie z rodzinną... Miała go dostać córka, a jeśli nie miałbym córki, to synowa..., a nie mam już i, że nie będę mieć..., będę musiał go oddać siostrze – dokończył łamiącym się głosem. – Grace...
Setki mil za nimi..., i setki tych, których nie znali i które pozwalały dowiedzieć się od siebie wszystkiego o sobie. Że wziął różaniec, bo robił tak, kiedy jechał w długą drogę, że ubrał koszulę i jeansy, żeby wyglądać przyzwoicie przy niej. Że, mimo że nie jadł, lubi kanapki z drogi z miękkim serem i szynką. Że nie popija jedzenia, a jeśli to wodą. Że, mimo że nie wierzył, marzył, żeby spędzić boże narodzenie gdzieś, gdzie byłby śnieg i żeby pod choinkę dostać robione na drutach skarpetki. Że podpisywać pod SMS-ami zaczął się po tym, jak Magnolia wmawiała, że wiadomość, o którą pytał wysłał do niej i nie pamięta. Że myślał, żeby być rysownikiem, a kiedy złamał rękę zrezygnował z rysowania. Że blizna na powiece i częściowo czole jest po psychopacie, którego nie mogli dopaść do momentu, w którym Joseph nie zdecydował się „podłożyć”.
– ..., nie strzeliłby i ja nie miałbym oka. A i tak tam coś... – przerwał, wpatrując się w nią. – Wiesz w ostatnim momencie Lynch..., że go w ogóle trafił! Łatwo nie było i..., nie było przyjemnie, ale wiesz o czym myślałem? „Q-rwa! Nie wyrywaj włosów!”, bo trzymał mnie... Grace? – Zatrzymał się tak, jak kobieta mówiła wcześniej, kiedy jechali I-95; parking u wejścia w park krajobrazowy Woods Bay State Park był pusty. Wpatrywał się w nią; nie mówili nic. Wysiadła; wysiadł za nią. Obszedł i sprawdził jeepa, a potem zatrzymał się i przyglądał tablicy informacyjnej, z której nie odczytał nic.
– Grace? – zaczął. – Nie..., nie mam... A ty? Ty chyba masz... – odpowiedział łagodnie dotykając policzka.

[Grace Warren]

Joseph Warren

- To odważne i głupie, Joseph. Zrobisz tak jeszcze raz, a obiecuje Ci, że przeniosą Cię do obyczajówki - podsumowała pół żartem, pół serio. Lepiej, niech wierzy, że z uwagi na jego kiepską ocenę zagrożenia, zdolna byłaby postarać się, aby Warrena czekała nagroda w postaci przykucia do biurka na komendzie. Teraz, gdy skradł jej serce, nie wyobrażała sobie, aby miało go zabraknąć.
Przyjrzała się bardzo prostej i schematycznej mapie parku, z którego niewiele można było wywnioskować. Pozostało im po prostu przejść się kawałek przed siebie i w odpowiednim czasie zawrócić. Szczerze wątpiła, aby przez park krajobrazowy przebiegało na tyle dużo ścieżek, aby istniało ryzyko zgubienia się w ich gąszczu; kto, jak kto, ale Grace nie miała problemu z orientacją w terenie.
Przytuliła policzek do jego dłoni, zadzierając głowę, co by móc uchwycić jego spojrzenie.
- ... Nie masz na wierzchu, czy w ogóle nie spakowałeś kurtki przeciwdeszczowej? - cmoknęła, wyrażając niemą dezaprobatę.
Wyciągnęła z tylnego siedzenia skórzaną kurtkę. Okryła się nią, chwyciła dłoń Josepha i trzymając się za rękę, leniwym krokiem przekroczyli granicę Woods Bay State Park.
- Jako dziecko, każde wakacje spędzałam na obozie żeglarskim w podobnej do tej dziczy. Nigdy nie chciałam jeździć do ośrodków i ich szkółek, czego ojciec nie potrafił pojąć, na szczęście zawsze udawało mi się postawić na swoim przynajmniej jeśli chodziło o obóz - nie była posłusznym dzieckiem. Nie, odkąd zdała sobie sprawę, że realizuje skrzętnie zaplanowany scenariusz swoich rodziców, podczas kiedy sama nie potrafiła się w nim odnaleźć.
W pewnym momencie, droga kończyła się na mokradłach. Grace wspięła się na drewniany pomost, przysunęła do Josepha i otoczyła się jego ramieniem. Dookoła i tak nie było żywej duszy, zresztą, nigdy nie wstydziła się swoich uczuć.
- Wspomniałeś o oddaniu różańca Jasmine... Nie chcesz mieć więcej dzieci? - dlaczego spytała? Tak naprawdę, sama do końca nie potrafiła tego wyjaśnić. Jego słowa, gdy mówił o jedynej pamiątce po matce, wyjątkowo zapadły jej w pamięć i choć w jej pytaniu nie należało się doszukiwać drugiego dnia, czego, co mogłoby sugerować propozycję, spojrzała na niego uważniej. Chciała wierzyć, że jakie by nie były jego wyjaśnienia, nie miało to dla niej żadnego znaczenia; skupiała się na pobudkach, na tym, jakie dławił emocje, co jeszcze ciążyło mu i sprowadzało do nazwanego przez niego w nocnej wymianie wiadomości obarczaniem jej, nie myśląc kompletnie o sobie, gdyż na pewno nie to stało za bezpośrednim pytaniem.

[Joseph Warren]

Grace Blackbird

– Nie było... Nie miałem nikogo o kogo..., oni nie mogli i nie chciałem — mieli..., rodziny. Na Lyncha wyczekiwała w mieszkaniu żona. W tym samym dniu urodziła, a była w trzydziestym czwartym tygodniu. Z naszego zespołu modlili się wszyscy, żeby... Żeby syn Lyncha przeżył... I przeżył. A ja? Ja nie miałem nikogo. Jasne..., z Magnolią znaliśmy się..., nie wiedziałem, że jest w ciąży. Myślisz, że wiedząc o tym, poszedłbym? Nie..., nie poszedłbym. A teraz? Teraz — nie wiem. Może... Może po rozkazie... – przerwał, wpatrując się w nią. – Prędzej jebnąłbym wypowiedzenie. Nie zrobiłbym tego..., nie zrobiłbym tego tobie i sobie. Nie mogę już nie żyć, bo co stanie się z tobą? Nie mogę i... – Nie chciał..., nie chciał niczego wymuszać na niej i ograniczać. Chciał powiedzieć, co od dłuższego czasu..., czuł i myślał. – Nie mogę się więcej narażać, bo jesteś i..., nie mam prawa, a mimo to proszę... – uklęknął. Trzymał jej dłonie w dłoniach i wpatrując się w nią, dokończył – ..., nie narażaj się i ty. Ty jesteś moim światem i moim życiem. Co będzie, jeśli... – Nie chciał o tym myśleć. Nie chciał o tym mówić. Pocałował Grace w brzuch, w który wtulił się twarzą... — blizną, o której opowiadał chwilę wcześniej; jej palce na karku. Uśmiechnął się i wstał, ujmując i całując delikatnie jej twarz i zgrabny, drobny nosek, który zmarszczyła, łapiąc szyję Josepha.
– Mam, ale w walizce – odpowiedział, obejmując i całując czoło otulonej kurtką z cienkiej skóry Grace. Doszli do mokradeł; opowiadała o latach dziecięcych i śmiała się dziewczęco, połaskotana gałązką paproci pastorałowato zwiniętej u końcu. Zatrzymali się i zapytała, a on nie wiedział, co odpowiedzieć. Nie patrzył na nią..., pierwszy raz; zatrzymując spojrzenie i wpatrując się w wargi kobiety, odpowiedział:
– Nie wiem..., nie wiem. Chciałbym z jednej strony..., z innej... Nie wiem... – popatrzył na nią – ..., boję się... Boję się, że nie umiałbym być ojcem już w życiu..., po śmierci Lilii. Że porównywałbym je między sobą. – Musiała wyłapać to, co powiedział tak, jak krople na twarzy nie będące łzami; zaczynało padać..., padać tak mocno, że kurtka niewiele dawała, a koszula Josepha przywierała oblepiając ciało.
– Wsiadaj – powiedział i wyciągając torbę, przerzucił na tylne siedzenie. Wsiadł i sięgnął do tyłu. – Ściągnij to, bo się przeziębisz – zaśmiał się i wydobył wyprasowaną koszulkę dla niej i siebie. Rozebrał się, kiedy poczuł jej dłoń na brzuchu; spojrzał na nią i odsunął się na siedzeniu w tył. Przecisnęła się i usiadła na kolana Josephowi. Deszcz zasłonił wszystko zalewając ciepłymi strugami i jej dłoń na szybie...
Uśmiechnął się, kiedy siedząc na siedzeniu, ustami poruszała tak, jak poruszało się ciało; drżała podkurczając i podciągając nogi pod brodę. Gładził jej twarz, zapalając silnik; nie mogli zostać dłużej, jeśli mieli dojechać do północy. Głaskał ją, wpatrując się w drogę; deszcz zacinał coraz zajadlej i grzmiało. A ona? Ona zasypiała. Chciał powiedzieć coś, co obudziłoby ją, ale nie miał sumienia; nie spała w nocy, bo nie mogła, a nie tak, jak on nie chciała. Jechał wolniej i kiedy dotarli do Quentico, odetchnął zmęczony z ulgą. Wysiadł i w pośpiechu wprowadził kod do bramy, która zamknęła się za nimi. Podjechał pod dom, w którym mieli spędzić ten czas. Sięgnął do otwartej torebki i wyjął klucze. Otworzył garaż i wjechał. Wysiadł; z trudem mógł chodzić..., a mimo to ostrożnie wziął ją na ręce i zaniósł do domu, w którym ułożył na łóżku w pierwszej sypialni; nie obudziła się tylko obróciła, oddychając ciężko. Położył się na dywanie, nie mogąc wytrzymać bólu w krzyżu.
– Dojechaliśmy – wyszeptał... Powinien wstać i sprawdzić drzwi i okna, ale nie miał siły...

[Grace Warren]

Joseph Warren

Zagryzła od środka poliki. Nie mogła mu obiecać tego, o co tak żarliwie prosił. Wiedziała, że nie byłaby w stanie dotrzymać danego słowa, a Grace nigdy nie rzucała ich na wiatr. Ich praca była specyficzna, niosła ze sobą ryzyko i choć w jej wypadku nie było ono aż tak wysokie, jak w zawodowych zobowiązaniach Josepha, istniało i nie należało go ignorować.
Wyplątała swoje dłonie z jego kurczowego uścisku i objęła jego twarz, gładząc palcami okolice kości jarzmowej.
- Jestem profilerem, Joseph. Zazwyczaj bywam na miejscu, gdzie już doszło do zbrodni, a odpowiedzialny za nią zbiegł. Nie narażam się, przynajmniej nie celowo. To prawda, przeżyła, dwa postrzały, ale jeden był wypadkową koszmarnego niefartu, drugi... Osobista zemstą, która zaskoczyła mnie na schodach. Nie przyszedł do mnie i po mnie, ale stanęłam na jego drodze i uznał, że zaboli bardziej, gdy to do mnie wymierzy - zabrakło jej tchu, na którym wyrzuciła to z siebie.
Objęła go, przyciskając do siebie. Dała mu chwilę, aby podniósł się z trawy i otrzepał. Nie chciała jednak zbyt szybko odsuwać się od niego, dlatego też zarzuciła mu ręce na szyje i domknęła to, co niewypowiedziane, a jednak dostrzeżone, dłuższym pocałunkiem.
Wiatr targał jej włosami, gdy stojąc pośrodku pomostu, zwróciła się cała ku niemu. Chłonęła nie tylko słowa, które padały z jego ust, ale również sposób ich przekazywania oraz szeroko pojętą mowę ciała; gdy wiedziała się jak, można było czytać z gestów oraz mięśni mimicznych jak z otwartej księgi. Tym bardziej, gdy druga osoba się nie maskowała.
- Rozumiem. I masz pełne prawo wciąż nie znać odpowiedzi na to pytanie... - urwała, ścierając ze swojego policzka pierwszą z wielu, dużych kropel. Rozpadało się. Niczym w hollywoodzkim filmie.
Dopadła do samochodu przemoczona do ostatniej, suchej nitki.
- A Ty nie? - parsknęła, bardziej rozbawiona tą sytuacją, niż zła. Posłuchała Josepha rolując mokry materiał. Zrzuciła z siebie koszulę, zatrzymując na moment oczy na napinających się mięśniach jego brzucha. Obrysowała je palcami, spoglądając na niego. Bez słowa, wdrapała się na jego kolana i dosięgnęła do zimnych ust mężczyzny...
Oczy same się jej zamykały. Zasnęła, wtulona w fotel, z policzkiem przyklejonym do szyby, o którą bębnił deszcz. O dziwo, nie obudziła się gdy samochód wjechał do garażu, a także, gdy wyplątywał ją z pasów. Nadal spała w jego ramionach, niesiona do sypialni na piętrze. W pościeli, przyciągnęła do siebie mimowolnie poduszkę, zapadając się w nią.
Dochodziła czwarta, gdy Grace uchyliła powieki, rozglądając się po pogrążonej w mroku sypialni. Potrzebowała chwili, aby zdać sobie sprawę, że jest w Quentico i wpatruje się w okno, skąd rozpościerał się widok na rzekę i ciągnący się po drugiej stronie brzegu las. Podniosła się, siadając na skraju łóżka. Przeczesała skołtunione włosy. Joseph nie leżał obok niej, zmarszczyła nos i brwi, rozglądając się dookoła. Znalazła go na dywanie, śpiącego w pozycji embrionalnej. Bez zastanowienia się, pociągnęła za sobą kołdrę i położyła się obok niego. Oparła głowę o ramię mężczyzny, naciągając na siebie i na niego cienką pierzynę, aż nie nakryła ich po sam czubek nosa.
- Mogłeś mnie obudzić - szepnęła na tyle cicho, aby mieć pewność, że to nie jej słowa wyrwą go z objęć Morfeusza.

[Joseph Warren]

Grace Blackbird

Leżał na plecach. Chwila, w której zasnął... Była najgorszym momentem.
Wszedł do łazienki i chciał włączyć światło. Odwrócił się; nie widział nigdzie drzwi — gdzie były? Rozejrzeć się..., nie widział i po chwili popatrzył — były..., były na ścianie po drugiej stronie. Nie czuł się tak zmęczony, jak musiał być; nie pamiętał kiedy przeszedł długość? Popatrzył w stronę wanny, w której jaśniała łagodnie, nie spiesząc się, napieniając ciało O N A..., a jednak... Kobieta wydawała się obca całkiem mężczyźnie; nie była nią... Uśmiechając i wyciągając w stronę Josepha dłoń, przywołała i przyciągając go, objęła łapiąc i wpijając w szyję wargi. Przymykał, łapiąc ciężko oddech na chwilę..., oczy. Raz i raz, i... Trzy; trzymał w ramionach..., trupa. Patrzył na nią, nie wierząc, co widział. Łapiąc ciało..., obejmowała, łamiąc szyję, w którą wbijała palce. Celowała i wpatrywała się w niego. Odrywały ścięgna, napięte mięśnie; nie wypuści jej..., nie! Nie pochłonie..., nie utonie w krwi. Szarpał..., łapiąc ciało; oblepiona mazią, zimną i... Odór rozkładu unosił się w łazience wąskiej tak, jak ściany zbliżałyby się do siebie. Dość! Ścięgna napięte tak, jak mięśnie; nie wytrzyma..., nie utrzyma jej. Złapała kark i unosząc tak, jak nie ważyłby nic... Odbił od ściany i..., osunął na lepką, mokrą podłogę, po której pokracznie..., nieżywa. Nieżywa.
Nie mógł ruszyć się; popatrzył na nią.
– Nie..., nie jesteś – przerwał, kiedy dysząc przywarła i przyciskając, całowała go... Opierał się, nie chcąc; szeptał łagodnie, nie chcąc drażnić tego, co obejmowało go — wciskała w miedzy żebra palcami łapiąc krąg, grzebiąc w ciele. – Nieee!..., nie jesteś nią.
Twarz z zapadniętymi policzkami i oczami w wionących śmiercią..., oczodołach. Chwila..., w której jęk kobiety umilkł — zmienił się... Pod drzwiami po drugiej stronie..., dziecko. Odwraca się i sunie do niej. Wyciągając..., chciałby złapać ją ręką. Nie ma sił..., a ona? Ona jest tak... Krew — pragnie krwi i napełni nią wargi, docierając do małej...
– Mogłeś...
Otworzył, łapiąc dłonią dłoń, niewidzące nic oczy. Czuł ból i..., lęk.
– Nie śpisz? – szepnął. – Nie śpisz? – Nie mogła, nie słyszeć tego wszystkie w głosie. – Grace...