[Cesar B. Arreola]

Dobrze jest mieć w życiu przyjaciela, który przystanie na każdy twój szalony pomysł. Przyjaciela, który odbierając od ciebie telefon o trzeciej nad ranem, nie będzie zadawać pytań, tylko pomoże ci ukryć zwłoki. Przyjaciela, który zawsze poratuje obiadem, ciepłym łóżkiem, nawet wtedy gdy mieszka na drugim końcu świata. I takim przyjacielem dla Césara był właśnie Francisco. I mimo tego, że Arreola regularnie wystawiał tę przyjaźń na próbę, wiedział, że będą się przyjaźnić do usranej śmierci. Na zawsze razem. Jeśli jakimś cudem zdarzyłoby się, że to César chowałby Delgado, każde wygrawerować coś mega śmiesznego na jego nagrobku. Reżyser pewnie w drugą stronę uderzyłby w jakieś poważne tony, ale czy to właśnie nie ta różnorodność była taka cudowna w ich przyjaźni? Best friends forever.
Remont był oficjalnie skończony, można było już poważnie zastanawiać się nad parapetówką, a z drugiej strony zbliżało się Halloween i można było to doskonale połączyć. Arreola jeszcze nie do końca wiedział, jak miałby to zrobić, ale sam pomysł wydawał mu się wręcz doskonały. Najpierw jednak musiał nadać swojemu świeżo wyremontowanemu domostwu nieco upiornego charakteru.
W piekarniku piekły się babeczki, które przypominały ludzki mózg, z telewizora wyskakiwały pierwsze sceny Koszmaru z ulicy wiązów, a na kuchennym blacie stały 4 ogromne dynie, które César zamierzał wydrążyć. U niego w domu od zawsze bardzo hucznie obchodziło się Halloween i Arreola nigdy nie odpuszczał sobie tej okazji. A jako że w międzyczasie zadzwonił do niego Francisco, zaprosił go do siebie. Posiadanie domu miało tę znaczącą zaletę, że było w nim dużo miejsca i zawsze można było przygotować jeden pokój, w którym przyjmowało się gości. Dom kontra przyczepa 1:0.
- Otwarte – krzyknął, siłując się z nożem, który nie chciał współpracować i zerkając na ekran, z którego sączył się horror – Mam przygotowany zestaw dla ciebie, wytnij mi dynie na nowy dom – postawił od razu przyjaciela przed faktem dokonanym. No dalej, niech podwija rękawy i wycina z nim te cholerne dynie.

francisco delgado

[francisco delgado]

Spędził większość ostatniego tygodnia, nie wynurzając nosa sprzed scenariusza sztuki, która miała być wystawiana w jednym z teatrów w Miami, przy której bacznie wszystko obserwował, i przy której pomagał. Chociaż musicale, nie były czymś, czym zajmował się na co dzień, kiedy został poproszony o pomoc przy wystawieniu teatralnej wersji The Rocky Horror Picture Show, zgodził się bez zastanowienia, uwielbiał ten film, uwielbiał ten klimat, Tim Curry w roli Doktora Franka, był jego zdanie majstersztykiem, wiec nie mógł się nie zgodzić. Jednak czuł, że to właśnie dzisiaj jest ten dzień, kiedy potrzebuje odetchnąć i wyjść z domu, aby zając się czymś innym niż czytaniem po raz kolejny, tych samych stron scenariusza, bał się, że znienawidzi ten film, jeśli jeszcze raz będzie nucił w głowie melodię z Time Warp, czytając słowa tej piosenki, które były zawarte właśnie w scenariuszu. Więc wpadł na genialny pomysł, aby spróbować wyciągnąć Arreolę na jakiegoś drinka, jego przyjaciel sam oddawał się ostatnimi czasy bardziej życiu rodzinnemu, statkom i nie Delgado za cholerę, nie pamiętał kiedy ostatni raz widzieli się na dłużej niż przelotne pięć minut, chyba na niego będzie musiał na pierdzieć, za karę.
Kiedy pojawił się przed drzwiami wejściowymi Césara, zapukał do nich, przecież kultura osobista tego wymagała, ale nie dał mu nawet sekundy na to, aby mógł podejść do tych drzwi, i otworzyć je przed nim, zapraszając je do środka, czy nawet na to, aby krzyknął i zaprosił go do środka, po prostu wszedł. Kultura wymagała zapukania, nieczekania aż ktoś łaskawie otworzy ci drzwi, poza tym już dwadzieścia lat temu, nauczyli się wchodzić do siebie bez pukania, czy bez zapowiedzi. Wchodząc do kuchni skąd dobiegał głos Cesara, ściągnął z ramion brązowy płaszcz, który miał na sobie, niby mieszkali na Florydzie, jednak ostatnie dni były dość chłodne, zupełnie jakby Hope Valley w meteorologiczny sposób przygotowywało się do zbliżającego Halloween.
- Okaaaayyyyyy - powiedział unosząc ze zdziwieniem brew do góry, wiedział, że z domu Arreolów wszelkie święta były wielkimi wydarzeniami, jednak nie spodziewał się, że gdy Cesar wyprowadzi się kiedykolwiek na swój prawdziwy dom, a nie campera, kiedykolwiek spotka go, w takim stanie skupienia robiąc w domu cokolwiek, a co dopiero mówić o drążeniu dyni na Halloweenową dekorację. Podchodząc do lodówki, pokręcił tylko głową z rozbawieniem, otworzył lodówkę i lokalizując wzrokiem piwo na jednej z dolnych półek, sięgnął po jedno, po czym odwrócił się w stronę przyjaciela, aby zauważyć ze butelka, która stała przy nim, była pusta, wchodząc do kuchni, widział tylko jej szyjkę, więc ciężko było określić. Sięgnął więc po druga butelkę, i kierując się w jego stronę, otworzył jedno piwo o drugie, stawiając je koło niego, jednak w odpowiedniej odległości, aby przypadkiem nie strącił go przez przypadek, jeśli ręka mu się omsknie na dyni.
- Wy zwariowaliście, najpierw Francesca chce mnie namówić, na ustrojenie ogrodu i domu z zewnątrz w jakieś dziwne dekoracje, teraz ty chcesz, żeby naszą piątkowo-wieczorową rozrywką było drążenie dyni? Kim jesteś i co zrobiłeś z Arreolą? - ustał po drugiej stronie wyspy kuchennej, sięgając jednak po nóż, i powoli odcinając górę dyni z tym śmiesznym dzyndzelkiem, jeśli zrobi sobie krzywdę, to ciekawe kto zawiezie go do szpitala, skoro oboje piją alkohol.
- Co mam ci zrobić na tej dyni? Twoją podobiznę? Swoją podobiznę? - spytał, starając się zachować całkowicie poważny wyraz twarzy. - Jeśli ma być straszna, to twoja podobizna będzie jak znalazł - pokiwał głową, jakby sam zgadzał się ze słowami, które właśnie wyszły z jego ust, bardzo, ale to bardzo mocno, starając się nie zaśmiać, aż go bok zaczął boleć.
Cesar B. Arreola

[Cesar B. Arreola]

Arreola w ostatnim czasie w ogóle miał jakiś syndrom wicia gniazda. Nigdy by się o to nie posądził oczywiście, bo nigdy też nie planował, że będzie dom kupował, wił gniazdko ani robił jakiekolwiek inne pierdoły tego typu. A teraz proszę, mógłby godzinami rozprawiać o najlepszych panelach, albo najlepszej metodzie malowania ścian. No dobra, może nie godzinami. W każdym razie bardzo lubił to miejsce, lubił widzieć przyszłość w tym domu i myśleć o niej w pozytywnych barwach. Zwłaszcza patrząc na swoje najbliższe plany, z resztą bardzo odważne jak na Cesara. Poważne i odważne.
Oczywiście nie porzucał swojego imprezowego życia , przecież dynie zamierzał wycinać na zbliżającą się na jego kwadracie imprezę, podobnie jak sporych rozmiarów sztuczną pajęczynę, którą zamierzał rozwiesić w salonie i kilka innych dekoracji. A jako że przyjechała tania siła robocza ( a jaka wykształcona i przystojna) to nie mógł tej okazji zmarnować. Przerzucał ten śmieszny dyniowy miąższ do miski:
- No kurwa, kocham Halloween, jak każdy kto ma na nazwisko Arreola, więc w ogóle mnie nie dziwi, że Francesa próbowała nadać twojej chałupie trochę odpowiedniego charakteru – skinął głową wdzięczności za piwo. Ta krótka wymiana zdań, przypomniała Arreoli o tym, że jeszcze nie pogodził się ze swoją młodszą siostrą, mimo że już dawno powinien. No nic, nad tym będzie się zastanawiał innym razem, już w sumie nawet do końca nie pamiętał czemu nie rozmawiają, tyle się wydarzyło w tym czasie.:
-Równie straszny będzie twój fiut, więc droga wolna – puścił mu oczko, chociaż miał ochotę rzucić w niego dynią, a konkretnie jej wnętrznościami - Zanim się upaćkasz, otwórz trzecią szufladę, podnieś magazyn dla żegarzy, tam będzie pudełko na kabestany i zobacz co jest w środku – powiedział nieco enigmatycznie, nie przestając drążyć dziury w swojej dyni.
W gruncie rzeczy wcale nie potrzebował błogosławieństwa. Przecież już się zdecydował, mimo że na samą myśl o tej decyzji nieco oblewał go zimny pot. Zawsze mogła się nie zgodzić. To chyba była zwykła, naturalna kolej rzeczy, że Cesar potrzebował poinformować Francisco o swoich kamieniach milowych, ważnych decyzjach. Nawet jeśli to było tuż przed faktem. Potrzebował znać jego reakcję. Dlatego gdy przyjaciel trzymał w dłoni eleganckie, drewniane pudełeczko, wypalił jak podniecona nastolatka:
- No i co? Bardzo mnie pojebało? – zapytał, z nadzieją że nie usłyszy odpowiedzi twierdzącej.

francisco delgado

[francisco delgado]

- Nie wiem, jaki masz problem z moim fiutem, twoja siostra go kocha - wzruszył ramionami jakby rozmawiał z nim po prostu o wilgotności wody w jednych z pobliskich jezior. Po czym z błyskiem w oku spojrzał na swojego przyjaciela, i widząc jego minę, szybko schował się za blat kuchenny, aby ten nie trafił w niego wnętrznościami dyni, która zaczął w niego celować. Kurde, chyba mu się nie spodobał żarcik. Zaśmiał się, wycierając dłonie w wiszącą na jednym z uchwytów od szafek ścierce, nie chciał przecież ubrudzić mu wszystkich rzeczy w kuchni, a szczególnie w szufladzie, w której Arreola kazał mu grzebać.
Otwierając szufladę i wyciągając z niej małe pudełeczko, od razu wiedział, co to jest, nawet nie musiał brać pudelka do ręki, aby być pewnym tego, co jest jego zawartością. Uśmiechnął się delikatnie, podnosząc wzrok znad pudełka na swojego przyjaciela, przysunął się bliżej w jego stronę.
- Boże Cesar, ja nie wierzę - zaczął, pełen przejęcia kładąc pudełeczko na bezpieczne i czyste miejsce, jakie znalazł, gdzieś koło butelki piwa swojego przyjaciela. Złapał jego dłoń w swoją i spojrzał mu prosto w oczy z delikatnym uśmiechem na twarzy.
- Dlaczego ukrywałeś to przede mną, od tylu lat? Nie wiedziałem, że aż tyle dla ciebie znaczę, że to właśnie ze mną chcesz wziąć ten ślub! - prawie że wykrzyczał, teatralnie odchodząc od swojego przyjaciela, i łapiąc się przy tym za głowę. Świat zwariował. - Co zamierzasz powiedzieć Ines, co ja mam powiedzieć Francesce? - spytał, wracając do blatu stołu i sięgając ponownie po małe pudełko, którego zawartość wcale nie miała być dla niego, z czego doskonale zdawał sobie sprawę, ale czemu nie skorzystać z okazji do odrobiny śmiechu, szczególnie kiedy wiedział, a raczej domyślał się, jak stresujące będą dla Arreoli nadchodzące dni, kiedy to pudełko będzie ciążyć mu w kieszeni, i na sercu, jak największe kłamstwo i tajemnica, którą będzie musiał chować przed swoją partnerką.
- Wiec jak to działa? Ty klękasz na kolanko, czy ja mam to zrobić, skoro już trzymam ten pierścionek w rękach? W sumie nie jest w moim stylu, ja wolę czarne kamienie - pokręcił głową spoglądając ponownie na pierścionek w swoich rękach. - Ale nie szkodzi, wymienimy go z czasem - zakrył usta ręką i zachichotał, chowając przy tym usta, jak na prawdziwą arystokrację przystało. Podszedł ponownie do szuflady, z której wcześniej go wyciągnął, odkładając na swoje miejsce, przykrywając je w taki sam sposób, w jaki zrobił to wcześniej Cesar, najprawdopodobniej chowając go przez Ines, jeśli kiedykolwiek miałaby okazję kręcić się po szafkach kuchennych.
Wrócił na swoje miejsce przez przygotowaną dla niego dynią, i skrzyżował spojrzenie ze swoim przyjacielem. Był to kolejny raz, kiedy ten mówił mu o swoich zaręczynach, o pomyśle na zaręczyny, o chęci zaręczyn, ale wiedział, że tym razem będzie inaczej, lepiej, że nie wyjdzie z tego takie gówno, jak wyszło z jego pierwszą narzeczoną. Przynajmniej taką miał nadzieję, i tego mu życzył. Chwytając za swoją butelkę piwa, przybliżył ją w stronę Cesara, chcąc zbić z nim mały toast.
- Gratulacje stary, naprawdę. Więc, kiedy zamierasz zadać jej to pytanie? Bo skoro pierścionek nie jest tak naprawdę dla mnie, domyślam się, że to Ines będzie jego nową właścicielką, babcia na pewno będzie zadowolona, z tego kto go posiada. Dobrze, że się nie zgodziła, abyś dał ten pierścionek Chloe, niby stara, a jednak ma więcej rozumu niż ty, amigo - uśmiechnął się do niego, puszczając mu oczko, po czym upił łyczek piwa. Był z niego cholernie dumy, i cieszył się jego szczęściem.
Cesar B. Arreola

[Cesar B. Arreola]

Wywrócił oczami, bo nie było sensu wchodzić w dyskusje tego typu. O mój boże kochany, czy Arreola dorastał? Zaraz pewnie jebaniutki będzie przechodził mutacje, marzył o studiach filozoficznych i innych pierdołach. Co prawda zawsze, za każdym razem dość precyzyjnie był w stanie wyobrazić, jak wygląda ten fiut w akcji, ale szybko od siebie te myśli odsunął. W geście sam nie wiedział czego, wziął jednak trochę dyniowych wnętrzności do ręki i próbował wycelować w swojego przyjaciela. Chyba łatwiej byłoby dla wszystkich, gdyby Arreola po prostu wydziedziczył swoją młodszą siostrę. Nadal mogliby się kumplować, tak jak się kumplowali, a César nie miałby za każdym razem takie dysonansu, gdy rozmawiali o związku, który kwitł w najlepsze, zero kryzysów, potrzeb, same miłe chwile i sielanka. I w głębi serca im tego życzył. Jednak najlepiej mu to wychodziło, gdy nie myślał o tym, że Francesa to jego siostra.
Nie ma co ukrywać, że czekał na aprobatę swojego przyjaciela, naprawdę bardzo. Niby wolny jak ptak, niby jebać konsekwencje i jakoś to będzie, a jednak. Arreola potrzebował poczucia, że Delgado nie uważa go za skończonego kretyna. A nawet jeśli uważał, chciał wiedzieć to jako pierwszy, przed tym jak swoją kretyńską decyzję podejmie. I podobnie jak zawstydzić, trudno było Arreole zaskoczyć. Francisco jednak dokonał niemożliwego, sprawiając, że usta szkutnika pozostały przez dłuższą chwilę szeroko otwarte a w głowie galopowała myśl, co tu się do chuja odpierdala.:
- Oezu, jeb się Delgado – cmoknął pod nosem, wracając do wycinania kształtów w dyni, bo wszystkie wnętrzności jego pomarańczowej koleżanki leżały już na stole. Przez chwilę pożałował, że w ogóle poruszył ten temat, bo przez większość życia utrzymywał, że nie posiada życia uczuciowego w ogóle. Tego takiego głębszego, jasna sprawa. A teraz, pokazywał najlepszemu kumplowi pierścionek zaręczynowy, który w najbliższej przyszłości chciał wsunąć na palec swojej wybranki.:
- Ten dla Chloe kupiłem na wyprzedaży. – wywrócił oczami, bo jednak wolał nie pamiętać o swojej poprzedniej narzeczonej. – Poza tym masz rację. Może moja babka jest prawie głucha, ale nie jest głupia. I tak serio powiedz mi czy to w ogóle dobry pomysł.– ta blisko dziewięćdziesięcioletnia staruszka jeszcze nieźle doginała i miała w sobie prawdziwy hiszpański temperament. I jak każda kobieta o nazwisku Arreola kochała Delgado miłością ogromną i szczerą. I César był pewny, że jakby trzeba było wybrać, kogo zjedzą na kolację, Delgado miałby prawo wybrać czy podadzą Césara w sosie słodko-kwaśnym czy bbq.:
- Jedziemy na camping w przyszłym tygodniu. Pewnie wtedy, ale może się jeszcze rozmyślę – wzruszył ramionami – Dżizas, jak się opierdalasz, wycinaj tę dynię – cmoknął pod nosem, rozrysowując markerem oczy i złowieszczy uśmiech. Wcześniej wlał w siebie sporo piwa. Tak, dla rozluźnienia.

francisco delgado

[francisco delgado]

Był zszokowany, że jego gra aktorska nie zrobiła na Arreoli, zbyt wielkiego wrażenia. Co bezceremonialnie oznaczało, że jego przyjaciel denerwował się jak cholera, no ale jak to. Wielki Arreola, bał się uklęknięcia przed kobietą? Ale nie miał zamiaru, ciągnąc go za język, więc jedynie mógł mu pogratulować jaj, i tego, że w końcu znalazł kobietę, z którą Delgado miał nadzieję, że chce spędzić resztę swojego życia. Spojrzał na swoją dynię, zdając sobie sprawę z tego, że jest bardziej w dupie, niż Cesar kiedy był zaręczony z Chloe, z tym jak daleko jeszcze miał do ukończenia swojego projektu.
- I tak moja dynia będzie wyglądać lepiej od twojej. W ogóle nie wierzę, że zgodziłem się, na jakieś dziecinne zabawy - zaśmiał się, skupiając po chwili na wycinaniu jednego z oczu, przez które miałby wychodzić płomień świecy, które później mieli w planach włożyć do ich środków.
- Ale muszę cię zapytać, tak serio, serio. Jesteś w stu procentach pewien tego, że te całe zaręczyny, nie skończą się tak jak te z Chloe? Dont get me wrong, amigo. Kocham Ines, jesteście super parą, znacie się od lat, ale ile wy tak naprawdę jesteście razem? - wyciągnął dłonie ze środka swojej dyni, i sięgnął po butelkę z piwem, po drodze brudząc przy tym trochę blat kuchenny, wszystkim, co miał na rękach.
- A co na to Gloria? - zatrzymał na chwilę swoje ruchy, przyglądając się z wyczekaniem na następne słowa przyjaciela.
Miał już dość bawienia się w tej cholernej dyni, a widząc, że czekają na nich jeszcze dwie, którymi zaraz miał się zając, miał ochotę wyjść z tego domu, i wrócić za parę dni, na gotowe, jakieś dobre wróżki przecież mogły pomoc Arreoli. Delgado jest mózgiem operacji, nie rękoma, on miał myśleć, nie robić, od robienia był Cesar.
- Cholera, a Francesca tak ładnie namawiała mnie, żebym został z nią w domu, zamiast bawić się z tobą w jakieś cholerne przedszkole, a ja jej powiedziałem, że Bro's before Hoe's, i mam za swoje - uśmiechnął się zawadiacko w stronę przyjaciela. Po tym jak już się pogodzili, po tym kiedy Cesar w końcu zrozumiał, że nie może walczyć z ich związkiem, i w pewnym stopniu dał im swojego błogosławieństwo, Delgado uwielbiał wbijać w niego szpileczkę pod tytułem, ‚rucham Ci siostrę, pizdo’. Cudowna przyjaźń.
Cesar B. Arreola

[Cesar B. Arreola]

Nie trzeba było jakoś wybitnie długo znać Arreoli żeby wiedzieć ze unikał wszelkiego rodzaju zobowiązań i obietnic. Poprzednie zaręczyny były swego rodzaju impulsem i decyzja której bardzo szybko pożałował. Właściwie w momencie wciskano pierścionka na palec Chloe. Teraz było inaczej mimo, ze gest był ten sam. Teraz był gotowy na wszelkie konsekwencje tego pytania, na to co będzie musiało się po oświadczynach wydarzyć. Ślub, rodzina, wspólne rachunki i inne pierdy. Oczywiście, ze nie potrafił sobie wyobrazić jak to wyglada, bo nigdy nawet nie mieszkał z wybranka swojego fiuta serca, a co dopiero mówić o wspólnym życiu. Coś w nim jednak chciało tego nowego etapu, czegoś czego nigdy nie brał pod uwagę w życiu. Ale chyba tez nigdy wcześniej aż tak nie stracił głowy dla żadnej kobiety. Można by rzecz ze jeszcze nigdy nie był aż tak cholernie zakochany. Tego był pewien. Po za tym halo, Francisco akurat był jedna ze stałych osób w życiu Czarka wiec wszystkie jego aktorskie sztuczki znał na wylot. Jasne, nadal robiły wrażenie ale już bez owacji na stojąco. Zwłaszcza wtedy, gdy Delgado robił sobie z niego bezczelnie jaja. A umówmy się, robił to dość często. Taka cena przyjaźni, eh.:
- No chyba sobie kpisz. Wycinam dynie co roku, robię rodzinny konkurs kto zrobi bardziej odjebana dynie, wiec no przykro mi kochanie. Nie masz ze mną szans - powiedział z mina zadowolonego przedszkolaka, który właśnie dostał niezmieszane plastelinę. A trzeba zaznaczyć ze zarówno Francesca jak i Franklin czy Gloria albo już w ogóle król wyciania dyni Kevin byli godna konkurencja. Arreola się wyrobił przez ten czas naprawdę bardzo.
- Spodziewałem się, ze mnie o to zapytasz, bym się kurwa mega zdziwił jakbyś nie zapytał. Jestem pewien. Znaczy wieeeem, ze chce żeby to poszło o krok dalej no. Może zrobiłbym sobie dziecko? Nie wiem, narazie to ona się musi zgodzic- nie chciał za daleko wybiegać w przyszłość, bo zawsze istniała szansa, ze Ines się nie zgodzić. To w sumie byłoby nie głupie, bo Cesar nie był w pierwszej dziesiątce kandydatów na męża. Zupełnie zignorował, ze Francesco ujebal wszystko dookoła. Amator. Nabrał trochę więcej powietrza, przypominając sobie reakcje własnej matki:
- Cóż, najpierw się popłakała ze szczęścia, potem dwa razy zapytała czy to nie jakiś głupi żart i czy naprawdę mam zamiar wziąć ślub. Potem powiedziała Kevinowi, zadzwoniła do babci i potem powiedziała żebym się dobrze zastanowił, bo Ines to nie jest dziewczyna jak Chloe i wolałaby mieć żywego syna. A potem zrobiła sangrie. No także wiesz, typowa Gloria- wzruszył ramionami wycinając otwór, który miał być ustami jego pierwszej dyni. Zerknął na przyjaciela, który miał minę jak oszit, który musi wykręcić śrubki ze ściany. No cierpienie pierwszego sortu.:
- Dobra, zostaw te dynie i zrób nam lepiej jakiego drinka. Ile można pic browara. Ale kurwa, nie sądziłem ze jesteś aż taka maruda. Muszę powiedzieć Francesce, ze nie lubisz wycinać dyni, żeby się zastanowiła czy to w ogóle ma sens[/b]- sprzedał mu kuśtańca w bok, wracając do pracy:
- A jak w ogóle z Wami? Wszystko w porządku? Wiesz, nie gadam z Fran i w sumie jie jestem na bieżąco - wzruszył ramionami bo chwilami zapomnil ze pokłócił się z młodsza siostra w sumie się nie pogodzili.

francisco delgado

[francisco delgado]

Odszedł na bok od tej cholernej dyni, chcąc nie chcąc wyszła mu całkiem ładnie. W sumie trudno by było, żeby nie wyszła ładnie, skoro tyle lat, trenował pod okiem wszystkich Arreoli, spędzając z nim większość wieczorków Halloweenowych od dziecka. Nawet Franklin nie raz mu w tym pomagał, kiedy normalnie ze sobą rozmawiali. Hehe.
- Dziecko? Zrobiłbyś sobie dziecko? Do tego raczej musisz jeszcze troszeczkę dorosnąć, może bliżej pięćdziesiątki, będziesz bardziej odpowiedzialny - zaśmiał się, uwielbiał czasami wbijać mu szpileczkę, żeby nie było za nudno, jednak wiedział, że nikt inny nie nadaje się na ojca, do takiego stopnia jak Cesar. Dzieciak miałby życie jak w bajce.
Przewrócił oczami, kierując się w stronę salonu, aby zrobić im te cholerne drinki, Cesar miał rację, ile można pić piwo. Sięgnął więc po jedną z butelek z whiskey stojącą na barku i skierował się z powrotem w stronę kuchni, wracając z nią w ręku.
- Wiesz, Gloria tez potrafi być niebezpieczna, jak się uprze i postawi na swoim, więc jeśli kiedykolwiek przyszłoby im dwóm się kłócić, stawiam pieniądze na Glorię - zaśmiał nie delikatnie, co jak co, ale pani Arreola potrafiła być straszna jak cholera, najgorsze w tym wszystkim było to, że nie mogłeś się spodziewać dnia, ani godziny.
- To może czas najwyższy z nią pogadać hm? Bo już nie wiem, kogo karzesz za ten związek. Swojego przyjaciela, za związek z twoją siostrą. Czy twoją siostrę za związek z twoim przyjacielem - zaczął dość ostro, wcale nie chciał, żeby w taki sposób wyszło to z jego ust. Wiec jego wyraz twarzy zmienił się dość szybko na bardziej spokojny.
- Wszystko jest okay, wszystko idzie w dobrym kierunku. Chociaż czasami zastanawiam się, dlaczego ja, serio, dalej po tym czasie zastanawiam się na jaką cholerę, ta młoda kobieta zainteresowała się mną - w trakcie mówienia zrobił im te dwa drinki, o które Cesar prosił, i podał mu jeden z nich, uśmiechając się przy tym.
- Co się z nami dzieje, i dlaczego się starzejemy? Dlaczego pozwalamy kobietom zmienić swoje życie? Wychodzenie za mąż, prawie, mieszkanie z dziewczyną pod jednym dachem? Dziwne - pokręcił przy tym głową, starając się poukładać to wszystko w głowie, jak to się stało.
Cesar B. Arreola

[Cesar B. Arreola]

- Zmieniałem pieluchy Francesce i Franklinowi, raczej nie robi się tego jakoś bardzo inaczej –mruknął pod nosem, robiąc coś przy dyni, co to już stracił rachubę, ważne, że zabawa toczy się dalej. W sumie to jakiej innej reakcji miał się spodziewać? On? Ojcem? Poważnie? Mało kto nadawał się tak mizernie na ojca jak Arreola. Naprawdę mało kto. No dobra, może i się nadawał, jednak mało kto to widział, patrząc na to, jaki tryb życia Arreola prowadził. A Delgado znał go od podszewki, najlepiej na świecie i żaden kit nie przeszedł. Więc jeśli faktycznie Cesarowi uda się spłodzić swoją wierną kopię, to na pewno Delgado będzie pierwszą osobą, która usłyszy o wszystkich jego obawach, troskach, nieprzespanych nocach i planach na unicestwienie własnego potomstwa. Ah, przyjaźń to wspaniała rzecz, serio. Jakby Cesar miał doradzić jedną rzecz do wyboru każdej osobie, zdecydowanie byłoby to posiadanie najlepszego przyjaciela. Nie ma w życiu nic piękniejszego niż przyjaźń.
- No, ja też. Ines jest niezła, ale Gloria to królowa. Myślę, że przebija nawet Beyonce. Z resztą, widziałeś jak tańczy Single Ladies? – uniósł brew, sięgając po kolejną dynię, już godząc się w zupełności z tym, że z Delgado nie będzie żadnego pożytku. Co najwyżej opróżni mu barek, burak jeden.:
- Nie było okazji, dobra? Pogadam z nią – powiedział, chcąc jak najszybciej odejść od tego temu. Nie był królem zażegnywania sporów i przepraszania. A jednak w tym wypadku najwięcej on spieprzył, także to on miał najwięcej przepraszania. Z Frankiem poszło łatwiej, ale jeśli chodzi o jego młodszą siostrę to… No każdy, kto ma rodzeństwo, wie jak to jest gdy musisz przyznać się przed nim do błędu. Gorzej niż przegrać wojnę trojańską no przysięgam. Prawie się skaleczył, ale w ostatniej chwili cofnął rękę, przed nożem, który sam z resztą mocno naostrzył:
- Jak to się stało? Ty mi powiedz, lepiej ogarniasz ewoluuję – ręką upaćkaną w dyni złapał za szklankę i upił spory łyk – Nie serio, nie mam pojęcia Delgado. No ale chyba nie jest źle co? Pomyślałbyś na studiach, że znajdziemy się w tym miejscu? Bo ja za chuja wafla – zaśmiał się, podsumowując w głowie swoje osiągnięcia. Kupił dom, dobrze zarabiał, planował zaręczyny, ślub i rodzinę, nie wyłysiał jeszcze ani nie zachlał się na śmierć. Brawo, Arreola.

/zt x2

francisco delgado