[Cesar B. Arreola]

No to ogólnie nigdy nie brzmi nic dobrego, gdy twój najlepszy przyjaciel, który wypicie trzech piw na imprezie podciąga pod alkoholizm, pisze ci zrozpaczonego sms’a że potrzebuje się spotkać i najebać. No to nie brzmi dobrze, jak dodasz do tego, że jest to Francisco Delgado. Pan i władca swojego życia, swoich decyzji i mądrego planowania. Co prawda Cesar go nigdy nie złapał, ale był pewien, że potajemnie przyjaciel prowadzi bulettjournal, kupuje washi tape na aliexpress i jest jesieniarą. Co na Florydzie akurat jest dość wymagającym zajęciem, nie ma co.
Arreola może nie wyglądał, ale był dobrym kumplem, na którego zawsze można było liczyć. Chodźmy się waliło, paliło, César płodziłby potomka albo brał ślub to wystarczył jeden sms od Delgado i ten rzucał wszystko w Pireneje i po prostu dla niego był. Taka jest cena prawdziwej i szczerej przyjaźni, nawet gdy są trudne momenty, jak na przykład ten, gdy okazuje się, że kumpel rucha Ci siostrę. Sorry not sorry. Po każdej burzy wychodzi w końcu słońce.
Dlatego gdy Arreola tylko skończył swoje godziny pracy u jednego z najmniej lubianego przez siebie człowieka, czyli Chaveza Villedy, z którym ostatnio miał ostro na pieńku, wziął w pracy szybki prysznic i ruszył w stronę Chill&Bar gdzie z radością miał spijać tajemnice swoje przyjaciela zaprawiane najlepszymi drinkami w okolicy. Sam też ostatnio miał sporo wątpliwości, mimo że już się oświadczył a za sprawą Instagrama wiedziało o tym całe Hope Valley. Jednak swoje sprawy postanowił zostawić na później, o ile w ogóle zamierzał je wyrzucać na światło dzienne. Czasem lepiej cos przemyśleć w spokoju, niż kłapać dziobem i z kimś o tym dyskutować.
Usiadł przy jednym z bocznych stolików, w barze powołując się na Johnny’ego ( zniżka pracownicza zawsze wjeżdża jak marzenie) zamówił whisky z lodem i odpalił papierosa. Nie przywykł do tego, że jest gdzieś pierwszy, ale dał znać barmance że jak tylko zobaczy Delgado w drzwiach to niech zrobi mu coś mocnego i go zawoła. Z Cesarem nie zginiesz, nie ma nawet takiej opcji. Gdy w końcu lepsza, a na pewno mądrzejsza połowa tego dueatu weszła do baru, zgarnęła swojego drinka i usiadła przy stoliku, Cesar przywitał go szerokim, nieco cwaniackim uśmiechem:
- Dobrze cię widzieć, co się dzieje? – zapytał prosto z mostu, no bo trochę się jednak stresował. Może rak prostaty? Stwardnienie rozsianie? Poważny błąd w skoku na mennicę? Who knows.

francisco delgado

[francisco delgado]

Ostatnie dwa dni żył w pełnym amoku, nie pojawiał się nawet w pracy, bo normalnie psychicznie nie miał na to siły. Nawet napisanie do Cesara tej cholernej wiadomości, kosztowało go tyle siły, że kiedy umówili się na spotkanie, nie miał nawet ochoty na ubranie się w jedną ze swoich koszul, nie miał ochoty prasować spodni, czy wybierać krawatu pod kolor stroju. Ubrał się więc w ciemne jeansy, zwykły biały T-shirt a na to czarną bluzę z kapturem. Pewnie gdyby nie okulary, które były jego znakiem rozpoznawczym, nawet jego przyjaciel miałby problem z rozpoznaniem go w tłumie. Wszedł do baru, widząc znajomą mu barmankę, bywali tutaj często, jego zajebisty ziomek, był tutaj barmanem, więc to normalne ze po czasie był na ty z jego współpracownikami. Chociaż w momencie kiedy chodziło o Johnnego, rozejrzał się za barem, szukając go wzrokiem. Ostatnie czego mu trzeba było, to prowadzenie tej ciężkiej rozmowy z Cesarem, kiedy Vazquez kręcił się gdzieś po barze.
Podziękował dziewczynie za drinka, którego podała mu prosto do ręki, zanim zdarzył nawet powiedzieć jej cześć. Upijając parę szybkich łyków, spojrzał ponownie na blondynkę, prosząc ją o butelkę czegoś mocniejszego, z czym będzie mogła jak najszybciej podejść do ich stolika. Skierował się w stronę gdzie siedział Arreola, drugi barman skierował go szybko skinieniem głowy do odpowiedniego stolika. Podchodząc coraz bliżej Cesara, czuł coraz gorszy ból brzucha, coraz bardziej się denerwował. Jedyne co dał radę zrobić to uśmiechnąć się w jego stronę, być może był to ostatni uśmiech, który Cesar będzie w stanie widzieć na jego twarzy, zależnie od tego jak potoczy się cała ta rozmowa.
- Widząc, że jesteś w całkiem dobrym humorze, wierzę, że nie miałeś jeszcze okazji porozmawiać z Francescą, a Ines jednak potrafi trzymać język za zębami, cieszy mnie to - zaczął, tępo przyglądając się zawartości swojej szklanki. Bez namysłu przystawił ją sobie do ust, opóźniając całą jej zawartość. Już miał zacząć mówić, o co mu chodzi, już miał zacząć wylewać swoje żale, kiedy blondynka z baru pojawiła się z butelkę tequili, którą postawiła na środku stolika.
Cesar B. Arreola

[Cesar B. Arreola]

No wiele się Francisco nie pomylił, bo César by go nie poznał gdyby nie okulary. W jego głowie już zaczynał się tworzyć czarne scenariusze. Ostatnim razem widział go w takiej kondycji, gdy nie zdał jakiegoś ważnego egzaminu, chociaż w oczach Delgado każdy, dosłownie każdy egzamin był ważny. No i Cesar się tak po ludzku zmartwił, bo był naprawdę bardzo empatyczną osobą, zwłaszcza gdy chodziło o jego najbliższych. Może średnio potrafił to pokazać, często był bardzo impulsywny i mówił co mu ślina na język przyniesie. No ale co, o wadach Arreoli akurat można by rozprawiać w nieskończoność, skupiając się na ich złożoności i wielowymiarowości. A w końcu nie po to spotkali się w barze, na którego stoliku wylądowała dość pokaźna butelka mocnego alkoholu. Cóż, najwyżej zamówi taksówkę, albo prześpi się u Delgado. No w najgorszym razie na łodzi, którą cumował na co dzień w porcie rzut beretem od chill&grill. Chociaż wszyscy wiemy, że pijane nogi jakoś inaczej postrzegają odległości.:
- Nie rozmawiałem ostatnio z Francescą – zaczął powoli, obserwując przyjaciela. Liczył w głowie kiedy ostatnio na jego oczach miało miejsce takie szybkie przysposobienie alkoholu przez reżysera. No i nie potrafił się doliczyć. Nie był osobą, która miała jakieś duże skłonności do paniki, ale naprawdę coraz gorsze scenariusze zaczęły mu chodzić po głowie. Nie lubił takiego napięcia, prosty chłopak z Barcelony potrzebował, żeby walić mu prosto z mostu. I wiedział, że ten uśmiech mimo pewnie dobrych intencji ze strony Francisco nie wróży nic dobrego. Cesar dokończył w tym momencie swojego drinka i odstawił szklankę na stół czując się naprawdę nieswojo:
- Ines nawet nie wspominała o Tobie w ostatnim czasie. Co się dzieje Delgado, mów. Ja, w przeciwieństwie do ciebie zacząłem i siwieć i łysieć, więc na boga nie przyśpieszaj tego procesu – nalał im po kieliszku tequilli . Trudno było nie napędzać kolejnych mrocznych scenariuszy w swojej głowie, kolejnych przerażajacyh perspektyw i składnych zdań, które mógłby powiedzieć podczas pogrzebu przyjaciela.

francisco delgado

[francisco delgado]

Teraz tez można było powiedzieć, że nie zdał egzaminu. Egzaminu życia, ten był najważniejszy na świecie. Czuł się strasznie, to on zawsze był osobą, która wybaczała Cesarowi jego błędy, to on zawsze był tym który musiał sprowadzać tego drugiego na ziemię. Jednak here we are, po raz kolejny mogło to zmienić ich znajomość. Zdawał sobie sprawę, że gdyby nie spotykał się z Francescą, wszystko przyszłoby z dużo większą łatwością, całą tę rozmowę, mieliby już prawdopodobnie za sobą. Sięgnął po kieliszek z tequilą, który wcześniej podsunął mu pod nos Cesar i westchnął głęboko.
- Parę dni temu, powiedziałem Francesce, że jeśli chce, to niech zostawi u mnie trochę swoich rzeczy, skoro i tak spędza większość nocy w moim domu, po jaką cholerę ma ciągać ze sobą za każdym razem torbę - zaczął powoli tłumaczyć mu historię swojego życia, i w tym samym momencie, zaraz po ostatnich słowach, przechylił kieliszek, opróżniając go w dość szybkim tempie. Momentalnie podstawił go z powrotem po rękę swojego przyjaciela, prosząc tym jednoznacznie o dolewkę.
- W dzień twojej imprezy dostałem wiadomość, zdjęcie testu ciązowego - zaczął ze spokojem, który dużo go kosztował, aby nie zaczął zaraz plątać się w słowach, które dobierał z wielkim staraniem się, o ich sensowny dzwięk. - Akurat w momencie, kiedy odbierałem Francescę z waszego rodzinnego domu, poszedłem jak ostatni cham, przywitać się z Glorią i Kevinem, rozmawiałem z nimi, jakby zupełnie ostatnie dwie minuty nie zmieniły w pewnym stopniu mojego życia. Kiedy zobaczyłem twoją siostrę schodzącą po schodach, zdałem sobie sprawę z tego, w jak pojebanej sytuacji się znalazłem, w jak cholernie chorym świecie żyję. - nikt nie opowiadał o swoim życiu tak dramatycznie jak reżyser teatralny, po tylu latach powinien był się już przyzwyczaić, jednak Delgado widząc jego wkurwioną minę, zdał sobie sprawę z tego, że nie ważne ile lat ich znajomości minęło, ile razem ze sobą przeżyli, odczytywanie myśli i zachowań Franka, będzie jednym z najmniej lubianych zabaw Cesara.
- W pewnym stopniu nie chciałem psuć jej wieczoru, nie chcieliśmy psuć go też wam, wiec zgodziliśmy się pójść razem do lekarza, sprawdzić, czy ten cholerny test nie jest po prostu jakimś błędem, jednak tak jak przypuszczałem od początku, nie był - celowo nie powiedział, kto wysłał mu tę wiadomość, kto tak naprawdę zmienił jego życie. Jednak jeśli Arreola był na tyle inteligentny, za jakiego Francisco go brał, mógł dodać sobie 2+2.
Cesar B. Arreola

[Cesar B. Arreola]

Sam chyba nie wiedział, albo może nie chciał wiedzieć jakie rewelacje przygotował dla niego Francisco. Oczywiście w głowie krążyły mu jakieś abstrakcyjne powody, ale wszystkie w jakikolwiek sposób zagrażające temu, jak obecnie wyglądało ich życie, odsuwał daleko, zanim jeszcze dobrze zdążyły wybrzmieć w jego głowie. Jedno było dla Cesara jasne. Działo się coś, co na pewno miało zmienić ich życie, jako przyjaciół na zawsze. Nigdy wcześniej chyba nie widział Francisco w takim stanie. To, w jaki sposób marszczył brwi, jak lekko drżały mu dłonie gdy błyskawicznie przechylał kieliszek. To wszystko zaraz miało złączyć się w pełną całość, brakowało tylko wdechu i słów wyrzuconych przez Delgado. To było jak plot twist w serialu, który zapiera dech w piersiach. Czułeś, że nadchodzi, nie wiedziałeś jedynie kiedy uderzy i zmiecie się z planszy.
Cesar przyswajał kolejno informacje, kwitując ich zrozumienie. Już dawno przeszedł do porządku dziennego z tym że Francesa w końcu zamieszka z Francisco. Zaakceptował też to, że szybciej lub później będzie jego żoną, pewnie będą mieć dzieci. W dłuższym lub krótszym okresie czasu. Trudno było odblokować tę zaślepkę, umieszczająca Frankę w kategorii gówniary, która dalej ogląda po kryjomu seriale 18+. Jeśli to była informacja, która miała stresować Delgado, to Arreola już miał na końcu języka milion zwrotów, które mogły wyśmiać ten strach i przerażenie. Już nie ma co, koniec tej wojny podjazdowej. Jednak kolejne słowa, ich prawdziwy sens sprawił, że sam César wypił dwa szoty, jeden po drugim. Czuł też rosnącą irytację, której oczywiście nie potrafił odpowiednio ukryć przed Delgado. Dla reżysera twarz szkutnika była jak otwarta księga, z której można było wyczytać tak naprawdę wszystko. César nalał trzecią kolejkę, którą sam wypił, zanim jeszcze butelka zdążyła dobrze stanąć na blacie.:
- Jak chcesz rozwiązać tę sytuację? Ona chce urodzić dziecko? – uniósł brew do góry, nie potrafiąc wyobrazić sobie do końca Miriam w roli matki – No i jak zareagowała moja siostra, na ten cholernie nieprzyjemny zbieg okoliczności? Nie patrz tak na mnie, za długo cię znam i przecież wiem że byś jej nie zdradził – powiedział z dziwną pewnością, niezachwianą niczym tak naprawdę. To Delgado był przecież ostoją wszelkich cnót w ich duecie.

francisco delgado

[francisco delgado]

Przyglądał się dłuższą chwilę Cesarowi, to czego się spodziewał to jakiś śmiech, że Delgado zalał formę, w obecnej sytuacji, kiedy spotyka się z jego siostrą, spodziewał się nawet jakieś kłótni, lub dramatu, związanego z tym faktem. Nic takiego się nie wydarzyło, poza mimiką twarzy, która bardziej określała go jako zszokowanego, niż zdenerwowanego, i gotowego do rzucania mięsem w stronę Franka. Właśnie w takich momentach, dochodziło do niego, jak wiele znaczy dla nich obojga ta pokręcona przyjaźń.
- Decyzja o dziecku to jej decyzja, mam nadzieję, że je urodzi, że będzie zdrowe, że wszystko pójdzie w dobrym kierunku w trakcie tej ciąży - sięgnął po kieliszek, który zdarzył opróżnić dość szybko. Cesar wyglądał, jakby wiedział, o kim Francisco mówi, ale przecież nie trudno się domyślić, skoro kobiet na tej imprezie było mało.
- Twoja siostra, zareagowała krzykiem, zareagowała kłótnią, tylko po to, aby później płakać i mówić o sobie per macocha - zrobił dziwną minę, starając się jeszcze raz na nowo w głowie odtworzyć całą ich kłótnie z piwnicy, jakby szukał w tym wszystkim teraz jakiegoś drugiego dna, którego tak naprawdę nie było.
- Od początku mojej historii, wiesz, kto jest w ciąży, tak? - spytał czysto hipotetycznie, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że Cesar usłyszał to co było między wierszami. - Nie masz zamiaru tego nawet skomentować? Że jak to w ogóle doszło, że ja i Diaz, że pojebało mnie do reszty? Że co na to Johnny? Że Sergio, pewnie oberwie mi łeb? - sięgnął po pustą szklankę, z której wcześniej wypił drinka i zaczął okręcać ją w dłoni, przyglądając się kilku kroplom alkoholu, które w niej zostały, i temu, w jaki sposób tańczyły na dnie szklanki. Głównie robił to dlatego, że bał się spojrzeć na Cesara, bał się w jakikolwiek sposób odezwać w obecnym momencie, wiedząc, że pierwszy raz, od dość dłuższego czasu, to Francisco był osobą, która właśnie zjebała sobie, chociaż to potrafił zrobić z łatwością, zjebał też życie innym, czego nie mógł sobie darować.
Cesar B. Arreola

[Cesar B. Arreola]

Siedział i myślał, gorączkowo zastanawiał się, jakie jest rozwiązanie na tę sytuację. Nie wiedział jeszcze, czy jego przyjaciel faktycznie takiego rozwiązania potrzebuje. Wolał jednak być przygotowany, od tego w końcu ma się przyjaciół, prawda? Arreola za wszelką cenę chciał pokazać Francisco, że może na niego liczyć. Bez względu na wszystko i na wszystkich. Bo przecież ta sytuacja niosła za sobą różne konsekwencje nie tylko dla Delgado i Miriam. Dla wielu innych osób, w tym bardzo bliskich dla Arreoli. A mimo to, twardo postawił kumpla na pierwszym miejscu. W takich sytuacjach nie można zostawić przyjaciela. Nigdy:
- I co, jeszcze nie zdecydowała, rozumiem? Wybacz moją prostolinijność, ale to chyba nie ma dużo czasu na decyzję nie? – uniósł brew, wlewając w siebie kolejną porcję alkoholu. Z tego co kojarzył, z pijackich opowiadań Eltona, Miriam już raz była w ciąży. Siłą rzeczy, Cesar był kiedyś z tym aktorzyną dość blisko i jakimś cudem, ludzie uwielbiali mu się zwierzać. W sumie nie najgorszy deal wiadomo przecież było, że wszystkie sekrety w głowie Cesara są bezpieczne. Cholernie bezpieczne. No i dlatego też nic się na ten temat teraz nie odezwał. Przecież nie wiedział, czy Francisco zdaje sobie z tego sprawę.
- Czyli typowa Francesca. Trochę dramatu, trochę melodramatu, jakaś oscarowa rola i pewnie mnóstwo łez – uśmiechnął się półgębkiem, jednak nie było nic wesołego w tym uśmiechu. Było mu zwyczajnie szkoda jego młodziutkiej siostry. Szkoda, że dopadło ją życie i jego nieprzyjemne meandry. Ale nadal nie winił za to Delgado, bo doskonale widział, mimo swojej niechęci jak ten patrzy na jego siostrę. I nie był przesadnie romantyczny, ale wiedział to uczucie. Poza tym halo, Francisco nigdy nie grał na dwa fronty. Nie w tym życiu.
Westchnął ciężko, dbając o to, żeby w kieliszkach ani na chwilę nie było pusto. Nie było teraz na to przestrzeni. Musieli to zapić, może po pijaku coś wymyślą. Jak zwykle w nieco spaczonej głowie szkutnika zrodził się głupi żart:
- Jedyne co mam ochotę powiedzieć, że dobrze, że Johnny nie ma siostry, bo ją pewnie też byś przeleciał – zaśmiał się gardłowo, żeby zaraz unieść ręce w obronnym geście pod wpływem oskarżającego spojrzenia Francisco. No kurwa, kto mieczem wojuje ten od miecza ginie:
- A tak serio, to zastanawiam się, jak do tego doszło, że wpadliście. I w sumie jak wylądowaliście razem w łóżku też. Bo przecież Miriam i Johnny chyba? O kurwa… - zagwizdał pod nosem, sięgając po papierosa. No to nieźle, to będzie naprawdę bogato obsadzony dramat.

francisco delgado

[francisco delgado]

Nie był w stanie odpowiedzieć mu na to pytanie, przecież to nie było jego miejsce, aby mówić jej, co ma robić z tym dzieckiem, jedyne czego był w stu procentach pewien, to, że nie ważne co się stanie, nieważne co zadecyduje, będzie ją wspierał. Chociaż po pierwszej wspólnej wizycie u lekarza, był pewien, że chciała zachować to dziecko, to była jej szansa na normalność, na budowanie sobie, w jakimś stopniu stabilnej przyszłości, którą główną część zajmuje coś innego niż używki i alkohol.
- Jeśli będzie zdrowe, nie do tego żadnych przeciwwskazań, ale jeśli cokolwiek złego będzie działo się z płodem, nie pozwolę jej na zniszczenie siebie fizycznie i psychicznie - chciał trochę określić tą ich sytuację, nie był przecież jakimś tyranem, który kazałby na siłę dotrzymywać jej ciążę, czy kazałby jej usunąć, bo on ma taką chęć. Miała przecież wybór, a on miał zamiar wspierać ją, w czymkolwiek co postanowi za słuszne.
Zaśmiał się na ten głupi żart swojego przyjaciela, chociaż może nie był zbyt na miejscu, przy normalnej okazji pewnie śmiałby się z niego, aż okulary wylądowałyby na ziemi, w obecnej sytuacji, nie za bardzo wypadało w taki sposób.
- Kto wie? Może Elton zniknął właśnie dlatego, aby odnaleźć ich zagubioną siostrę, o której pojęcia nie ma nikt z nas, i kiedy w końcu sprowadzi ją do Hope Valley, zakochamy się w sobie - nie był dłużny przyjacielowi, jeśli chodziło, o odpowiedz, na jego mały żarcik. W pewnym stopniu cała ta rozmowa podniosła go bardzo na duchu, spodziewał się bardziej jednej wielkiej kłótni, na miarę tej z plaży, kiedy młoda Arreola go pocałowała, jednak miło się zaskoczył. Dzięki temu jeszcze bardziej utwierdził się w przekonaniu, że może liczyć na Cesara i powierzyć mu w ręce, całe swoje życie, bez potrzeby martwienia się o nie.
- Nie wiem, serio cholera nie wiem. Może to że kiedy Johnny jeszcze przed swoim wypadkiem, nie potrafił się zdecydować, czy chce na pewno wchodzić w nią w coś bardziej prawdziwego, przez co odpychał ją od siebie, kiedy ja akurat byłem obok, może to, że pracujemy bardzo dużo razem, może to, że zawsze mogliśmy porozmawiać ze sobą o sprawach, o jakich normalnie nie rozmawia się z koleżanką, może to za każdym razem jak się napiliśmy, to w ten cholernie dziwny i chory sposób, zaczynała ze mną flirtować, na co ja jej pozwalałem, i pozwalałem wkręcać się w tę chorą zabawę - wypowiedział te wszystkie słowa zupełnie bez większych emocji, zupełnie jakby od samego początku tej ich zabawy w kotka i myszkę, miał idealnie ułożony skript do tego w głowie, zupełnie jakby robił poprawki scenariusza, w sztuce, gdzie tym razem to on grał główną rolę. Sięgnął, po której szklankę przyglądał się przez dłuższą chwilę, kiedy wypowiadał tę krótką historię, i wypił zawartość, która tak przyjemnie rozlała się po jego gardle. Chyba z racji ze jego baby mama, nie ma możliwości teraz pić alkoholu, Delgado przez te ostatnie parę dni, stara się wyrobić normę za oboje.
- Ale słyszałem, że ty też masz jakieś wiadomości hm? - starał się zmienić temat, tak cholernie potrzebował, chociaż delikatnego powrotu do normalności, której nikt inny niż Cesar, nie był w stanie mu zapewnić w tym momencie. - Coś o jakichś wyprowadzkach, przeprowadzkach? - uniósł delikatnie brew, w zadziornym pytającym geście. Jak tak można było zatajać takie wiadomości przed swoim przyjacielem Arreola? Jak ci nie wstyd.
Cesar B. Arreola

[Cesar B. Arreola]

Nie potrafił sobie wyobrazić Miriam w roli matki. Na pewno nie samotnej, nie potrafił wyobrazić sobie tego układu między nimi wszystkimi. Ta sytuacja dotyczyła tak wielu osób i była tak cholernie niewygodna. Cesar sam często wplątywał się w jakieś popieprzone akcji, ale nie mieszał przyjaźni z miłością. O ile można było to nazwać miłością, bo przecież gdyby Francisco miał faktycznie poważniejsze plany wobec Miriam, nie siedziałby tutaj teraz zdenerwowany, tylko by się cieszył. Przynajmniej częściowo. A tak, wszyscy, za sprawą jednego, krótkiego wieczora, życie kilku osób cholernie się skomplikowało. I zupełnie nieodwracalnie. Nie zamierzał kontynuować tego tematu, bo wiedział, że nie wiele tu zmieni jego gadanie. Mimo że jego myśli dość mocno płynęły w stronę Johnny’ego i tego, jak bardzo cała ta sytuacja musi być niewygodna dla całej czwórki. A gdyby zrobić ankietę, każdy postawiłby, że to Czarek zrobiłby taką zadymę. A tu proszę, niespodzianka.
- Johnny by ci chyba urwał jaja przy samej dupie jakbyś jeszcze zaruchał mu siostrę – wrócił oczami, bo w tej sytuacji to chyba właśnie barman był najbardziej poszkodowany – On już wie? Wy, jeśli te dwa barany się w końcu zejdą, będzie żyć kurwa w jakimś pieprzonym kwadracie. Ale dobra, dobra – uniósł ręce w obronnym geście, widząc wzrok przyjaciela, który pewnie by go zabił, jakby tylko mógł – Już nic nie mówię. Zobaczymy, co będzie dalej, na razie niech urodzi – powiedział, uzupełniając zapas alkoholu w organizmie. Pominął wątek tego jak doszło do tej całej nieco patologicznej sytuacji. Nie miał prawa wydawać osądów, ani nie chciał się kłócić. Znał rozwiązanie na te sytuacje, ale nikt go o nie nie pytał, więc po prostu siedział cicho i robił za wsparcie dla najlepszego kumpla. Czyli to, co wychodziło mu po prostu najlepiej.
- Oh, widzisz, prawie o tym zapomniałem po twoich rewelacjach – uśmieszek pajaca spłynął mu z twarzy, po czym odchrząknął i upił jeszcze trochę alkoholu. Czuł się dziwnie, w ogóle szykując się do wypowiedzenia tych słów. Nie miał przecież podstaw, nie powinien. Akurat źródło, z którego dostał informację, było bardzo mało pewne:
-Dostałem cynk, że ponoć Ines znów dealuje. Z mało pewnego źródła, które na pewno nie życzy mi dobrze – wzdrygnął się na samą myśl, ostatniego spotkania z D’Angelo – Nie wiem, co o tym myśleć. A tak to wiesz, powiedziała tak, ja zrobiłem testy na płodność, czekam na wyniki, mam nadzieję, że na dniach się przeprowadzi. Wiesz co, stary? Mam wrażenie jakbyśmy się życiami zamienili – powiedział szczerze, wkładając kolejnego papierosa między wargi.

francisco delgado

[francisco delgado]

Nie chciał myśleć o Johnnym w tej całej sytuacji, jednak jego myśli automatycznie same przechodziły na młodszego przyjaciela, któremu prawdopodobnie zjebał życie tak samo jak sobie, i Miriam. Wiedział, że nie będzie umieć spojrzeć mu w oczy, kiedy to wszystko wyjdzie na światło dzienne. Sięgnął po szklankę z alkoholem i zaczął uważnie przyglądać się Cesarowi, który wyglądał, jakby jego też coś gryzło w jajka, ciężko było, jednak określi, co to mogło być.
- Ines dealuje? Ty robisz test na płodność? Cholera co się odpierdala? - powtórzył to wszystko na głos, w pewnym stopniu starając się samemu bardziej zrozumieć te słowa, w pewnym stopniu jednocześnie nie wierząc w to co się dzieje. Bardziej niż wiadomość o Ines, zdziwiło go przyznanie się do zrobienia testu na płodność, Cesar nigdy nie wydawał się być typem, który będzie chciał dziecka, szczególnie w tak młodym wieku.
- Cholera nie wiem co powiedzieć, co, nasze dzieci będą się razem bawić w takim razie? - spytał, starając się delikatnie rozweselić całą tę sytuację, i chociaż przez chwilę spojrzeć na to przez różowe okulary. Chociaż to wcale nie wydawało się być takim głupim pomysłem, oczyma wyobrażni widział ich nawet na jakimś placu zabaw, z piwkiem w ręku, kiedy ich dzieci wspólnie delektują się brudnym piaskiem w piaskownicy, zupełnie jakby jedli najlepszej jakości kawior.
- Okay, a Ines, co masz zamiaru zrobić z tymi plotkami? Próbowałeś z nią porozmawiać? Ona wie, że ty wiesz? - ścisnął palcami nasadę nosa, czując nasilający się ból głowy, który zbliżał się wielkimi krokami. Ta rozmowa zaczynała schodzić na coraz gorszy i pokręcony tor. Nie potrafił zrozumieć, dlaczego cyganka znów zaczęła się bawić w to gówno, dlaczego nie potrafiła żyć spokojnie, z super facetem u boku. Potrzeba adrenaliny i dreszczyku ryzyka, wydawała się wygrywać ze wszystkim.