[francisco delgado]

- Nie rozumiem, dlaczego tak strasznie sie uparlas, zeby cos ugotowac – pochnal butem drzwi wejsciowe do domu, ktore wczesniej otworzyl kluczem. Puszczajac dziewczyne przodem w progu, poprawil jedna z brazowych toreb, ktore trzymal w objeciach. Dalej byl zszokowany, ze zgodzil sie na jakiekolwiek wymyslanie potraw na impreze Halloweenowa, ktora miala byc nastepnego dnia w domu Cesara. A tym bardziej, ze zgodzil sie na robienie tego w strasznym Halloweenowym stylu. Paluchy chlebowe, wygladajace jak obciete palce, salatka przypominajaca zewnetrznym wygladem mozg. Mozg to chyba zaczynalo jemu wypalac, przez ten zwiazek, i przez to na co sie zgadzal za namowa Francesci.
- Poloz zakupy, ktore trzymasz na blacie, zaraz sie tym zajme – odwrocil sie delikatnie w jej strone, po czym zaczal sciagac z siebie plaszcz, ktory mial na sobie. Chociaz mieszkali na Florydzie, dni zaczynaly robic sie coraz chlodniejsze, szczegolnie wieczorami, wiec przy ich wieczornym wypadzie po zakupy, przed gotowaniem, wolal ubrac sie cieplej, niz pozniej zalowac, ze nie da rady wybrac sie na impreze swojego przyjaciela, przez jakies chorobsko.
- Wiec, jak czujesz sie przez jutrzejszym dniem? To pierwsza impreza twojego brata, na ktorej bedziesz w roli innej niz, jego mlodsza siostra – zaczal temat, wyciagajac z szafki nad zlewem, dwa kieliszki. Przeciez chyba nie mieli zamiaru gotowac, bez wina, prawda?– Bedziesz tam tez w roli, mojej dziewczyny. Juz nie moge doczekac sie tych glupich dowcipow Johnnego, kiedy podlapie temat, ze pewnie rzucilem na ciebie jakies zaklecie, albo przekupilem, zebys byla ze mna w zwiazku – siegnal po butelke z bialym winem, ktora wystawala z jednej z papierowych toreb, ktore wczesniej przyniesli z samochodu. Przewrocil oczami myslac o tym, jak bardzo Johnny bedzie pewnie staral sie mu dopiec, jednak usmiechnal sie na sama mysl. Wiedzial, ze tak naprawde chlopak robi to z milosci, i zdarzyl sie juz zatesknic za jego poczuciem humoru, kiedy dochodzil do siebie po wypadku, i kiedy wracala mu jego pamiec. Znow byl soba.
Francesca Arreola-Reeves

[Francesca Arreola-Reeves]

#21

- Nie rozumiem, co w tym jest do rozumienia. Nie będziemy bucami przychodzącymi z pustymi rękami. - odparła, odbierając od niego torbę, już bez butów, nadal mając na sobie płaszcz. Odwróciła i się i odeszła w stronę kuchni, mrucząc pod nosem coś o manierach. Zaczęła wykładać zakupy na blat, ale przerwała, gdy Francisco przyszedł już wyjmować kieliszki. Zdjęła i odwiesiła płaszcz. Została jeszcze chwilkę w przedpokoju, żeby wygrzebać z zostawionej tam torebki szczotkę i przeczesać włosy, które zdążyły się nieźle skołtunić.
- Nie powiem, że wcale mnie to nie rusza. – odpowiedziała, rozplątując prawie ostatni kosmyk. – Ale staram się wierzyć, że w razie głupich docinek mojego durnego brata nie będziesz mu wtórował. – powiedziała w drodze powrotnej do kuchni, patrząc na niego znacząco. Gdy wróciła, Franek czekał na nią z winem, rozłożonymi zakupami i kolejnymi pytaniami.
- No to się wyda, trudno. – wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się słodko. Wspięła się na palce i cmoknęła go w usta. Podziękowała za wino, sprawnie rozlane przez Franka. Unieśli kieliszki w geście toastu i upili po porządnym łyku.
- Mojej dziewczyny? – rzuciła, jakby niedbale, ustawiając potrzebne składanki i wyciągając narzędzia. Postawiła sobie telefon tak, żeby dobrze widzieć filmik z instrukcją przygotowania dania. Długo szukała w domu czegoś odpowiedniego, a ciepły, pożywny kurczak Buffalo podawany w aranżacji ciasta do przy wydawał się idealny. Na miejscu trzeba będzie tylko podgrzać w piekarniku. Franczeska nie słyszała jeszcze, żeby Delgado tak o niej mówił, sama w sumie nie zastanawiała się nad tym jak ich nazwać. Nie odwróciła się do niego, żeby nie pokazać głupiego uśmiechu, który wypełzł jej na twarz.
- Obawiam się trochę zachowania Cesara. – przyznała w końcu. - Gniecie mnie to, że jednak się do niego nie odezwałam. No wiem przecież, nie musisz mi mówić. Wiem, że się uparłam i czekałam na jego ruch. Może to nie było zbyt mądre. Ale cóż, trudno. - dodała. Nie mogła wiecznie wykręcać się od bezpośrednio zadanych pytać. Cykała się nie tylko tego. Do niedawna dla znajomych Czarka, w tym dla Francisco, młoda Arreola była śmieszną smarkulą, przewijającą się gdzieś tam w tle, kręcącą się niedaleko Czarka. Oczywiście, że obawiała się, że nie wszyscy zaakceptują ją w nowej roli. Od otwartego braku zgody na tę sytuację gorsze było tylko protekcjonalne traktowanie jej z uśmiechem na ustach.

francisco delgado

[francisco delgado]

Wcale nie zdziwiło go to, że jedyne, co wyłapała z jego słów to to, ze nazwał ja swoją dziewczyna, przewrócił tylko oczami, kiedy powtórzyła to po nim, starając się przed nim ukryć, jakby fakt ze tak bardzo intrygowały ja te słowa nie był widoczny jak z kuchni Delgado na Marsa.
- Masz racje, jestem za stary żeby używać słowa ‚dziewczyna’ w momencie określania kim dla mnie jestes, wiec wolisz, abym następnym razem mówiąc o tobie, lub do ciebie użył słów określających cię moja prywatna na własność kurtyzana, czy ta dziunia z która sypiam? - schował twarz w kieliszku wina, starając się powstrzymać tym aktem od śmiechu, bal się ze w każdej chwili może wybuchnąć, wtedy jego żarty by się nie udał. Jednego był jednak pewien, tak na pewno nie powiedziałby o niej publicznie, nigdy. Odstawił kieliszek z winem obok miski która dziewczyna wyciągnęła wcześniej z szafki i przysunął się do niej obejmując ja od tylu, opierając przy tym brodę delikatnie o jej ramie.
- Wydaje mi się ze Cesar ma teraz większe, i ważniejsze problemy na głowie niż rozpamiętywanie tej całej kłotni - zaczął, owijając swoje słowa nutka tajemnicy, przecież nie mógł być osoba od której Francesca dowiedziałaby się o planowanych zaręczynach swojego brata, oh, oczywiście, zżerało go to od środka od dwóch dni, aby jej powiedzieć, jednak uważał za ta informacja z całego szacunku dla nich obojga, powinna być przekazana jej osobiście od brata. Chyba ze na prawdę dalej będzie czuł do niej wieka urazę, za to że za swój obiekt pożądania, znalazła sobie cudownego Delgado, a nie jakiegoś zasmrodzonego, dwudziestoletniego nieroba.
- Poza tym zobaczysz będzie fajnie, Ines pewnie jak co roku, będzie chciała zrobić jakieś show, wiesz duchy, wróżenie, gadanie zza światami, to jej konik, wiec w tym okresie czuje się jak ryba w wodzie. Podobno Cesar zaprosił tez Diaz - zaczął ze spokojem, sięgając ponownie ręka po swój kieliszek z winem i upijając z niego małego łyka. - Więc może być ciekawie, trochę dramatycznie, ale nic czego nie da się przeżyć. Nikt z nią nie rozmawia, poza mną i twoim bratem, wiec to w sumie dziwne ze w ogóle ma zamiar się pojawić. Ja rozmawiam ze wszystkimi, a nie chce tam iść - no taki już był jego styl, delikatnie aspołecznej osoby, która sobotni wieczór, wolałaby spędzać w domu, czytając książkę, oglądając jakiś film, czy zajmując się praca, niestety czasami i on musiał wyjsc ze swojej jaskini, aby jego znajomi nie musieli się bać, ze coś mu się stało.
- Wiec, moja prywatna kurtyzano, co gotujemy? - w odpowiedzi dostał jedynie porządne klepnięcie w klatkę piersiowa. Chyba nie podobało się jej do końca, kiedy mówił do niej w tak pieszczotliwy sposób. Ah, dziwne te kobiety.
Francesca Arreola-Reeves

[Francesca Arreola-Reeves]

Ostatkiem siły woli nie odwróciłą się, żeby zerknąć na jego minę, gdy wypowiada te słowa. Prychnęła śmiechem mimowolnie, bo chodź niesmaczny, to był niezły żarcik. Zaraz potem odchrząknęła i pokręciła głową.
- W twoim słowniku są na pewno lepsze określenia. Ej, jaki jest odpowiednik do MILF? Chyba że wolisz sugar daddy. – powiedziała z uśmieszkiem, wciąż skupiona na blacie. Aktualnie wyjmowała z pudełka przyniesionego z domu, upieczonego i rozdziabanego kurczaka. Oszczędność czasu i pracy, brawo Fran.
Uśmiechnęła się, gdy poczuła Francisco oplatającego ją, niczym porządny koala oplata eukaliptusa. Dotknęła policzkiem jego policzka i przerwała na chwilę wrzucanie kurczaka do miski, przytulając się do Delgado. Zmarszczyła brwi. Jakie kłopoty? Czyżby chodziło o spalony kamper? Przecież to już historia. Może Czaro ma jakieś problemy z nowym domem?
- No to będzie super, czy nie chcesz iść? – zdziwiła się, nie rozumiejąc puenty jego wypowiedzi. – Och, ja wiem, że wieczór wyłącznie w moim towarzystwie jest zawsze lepszą opcją, ale nie marudź, pójdziemy pobyć z innymi ludźmi. – w ten właśnie sposób, to ona przekonywała jego tym, że pójście na imprezę to dobry pomysł. Cwany jest ten Franek.
- Otóż, mój drogi. – uśmiechnęła się do niego przemiło, z tym uśmiechem uderzając go w pierś. – Zrobimy dzisiaj kurczaka Buffalo, w akompaniamencie ciasta do pizzy. Nigdy tego nie robiłam, ale mam filmik z instrukcją na przyspieszeniu, wszystkie składniki i w sumie cztery ręce. To musi się udać, nie? - Podniosła brwi, robiąc minę wojowniczki gotowej do walki.
- Dobra, popatrz. – wzięła do ręki telefon i przewinęła do momentu, który ją interesował. – Tutaj trzeba z tego ciasta na pizzę wyciąć taki kształt. Zajmij się tym, proszę, ja przygotuję farsz. – poleciła, zostawiając telefon w rękach mężczyzny. Sama zabrała się za odmierzanie, dodawanie i mieszanie składników.

francisco delgado

[francisco delgado]

- Masz na myśli DILF? Czemu ja to w ogóle wiem - zrobił zdziwioną minę, na swoje słowa, zupełnie zszokowany tym, że wiedział od razu, o co chodziło dziewczynie. Chyba spędzał za dużo czasu w towarzystwie jej brata. Odsunął się delikatnie od dziewczyny, opierając plecami o lodówkę z kieliszkiem wina w ręce.
- Nie chodzi o to, że nie chce iść, po prostu wiem, jak to wszystko może się skończyć, jedna wielką kłótnią, prawdopodobnym rzucaniem się sobie do gardeł przez Ines i Miriam i mną wkurwionym na wszystkich i wszystko - odpowiedział, najnormalniej w świecie, przecież nie raz przeżywał już tę imprezę, i nie raz był świadkiem tego wszystkiego.
W sumie nie wiedział, w co ma włożyć ręce, i w jaki sposób ma jej pomagać przy tym gotowaniu, chociaż lubił od czasu do czasu gotować coś sam, nigdy nie umiał odnaleźć się w kuchni, jeśli chodziło o bycie pomocą dla drugiej osoby. Kiedy poinstruowała go, co ma robić, przestał stać jak te widły w gnoju i ustał bliżej miski z ciastem do pizzy, wycinając z niej parę kółek, i paseczków, jakichś dziwnych wzorków, tak jak kazał mu filmik.
- Tak sobie pomyślałem dzisiaj - zaczął skupiając swój wzrok na tym co robił, czuł delikatny rumieniec pojawiający się na jego twarzy, wiec wolał unikać kontaktu wzrokowego z Francescą, w trakcie wypowiadania swoich słów. - Chce posprzątać w garderobie, jest sporo rzeczy, w których już nie chodzę, albo nigdy nie chodziłem, a wiszą tam od długiego czasu, niektóre dalej z metkami, no i po co mi te rzeczy - dlaczego w tej kuchni zrobiło się nagle tak gorąco? Przecież miał klimatyzację w domu, zepsuła się czy o co chodzi?
- Może przy okazji sprzątania, zrobię trochę wolnego miejsca, i jeśli będziesz chciała, możesz zostawić tutaj trochę swoich rzeczy, zawsze jak przychodzisz na noc, ciągasz za sobą tę cholerną, wielką torbę - na potwierdzenie swoich słów, spojrzał na stojące nieopodal krzesło, na którym wcześniej wymieniona torba stała. Nie byli ze sobą tak długo, aby miał jej proponować mieszkanie razem, poza tym sam lubił swoją prywatność i samotność, szczególnie jeśli chodziło o to, w momentach kiedy musiał skupić się na pracy, ale co złego w tym, aby trochę jej ubrań, dodatkowa szczoteczka do zębów, trochę kosmetyków i jej cholernie świeczki, przejęły małą cześć jego domu?
Francesca Arreola-Reeves

[Francesca Arreola-Reeves]

- Aha - mruknęła na to jego „pomyślałem sobie”. Zaczyna się ciekawie. Francesca zajęta była prawidłowym odmierzaniem pojemności sosów, które wlewała do kurczaka. Zanim Franek dokończył wypowiedź, Arreola zdążyła nastawić piekarnik. Wciąż słuchała w skupieniu, zerkając na niego czasem. Pierwsza część jego wypowiedzi nie zrobiłaby na niej wrażenia, gdyby nie ten ton. To nie była luźno rzucona uwaga, myślenie na głos, czy poproszenie o pomoc w porządkach. Franka czuła podskórnie co się za tym się kryło, nie mogła jednak pozwolić tej myśli wypłynąć. Niechybnie wtedy zaczęłaby skakać po kuchni jak wariatka, wykrzykując „TAK, TAK, TAK!”. No a umówmy się, nie była wariatką. Spróbowała zająć czymś trzęsące się, nie wiedzieć czemu, ręce. Wzięła z blatu resztę ciasta na pizzę i zaczęła wykrawać kółka szklanką. Nie zdążyła zrobić nawet dwóch, gdy usłyszała dalszą część wypowiedzi mężczyzny. Doprawdy, pytanie bardzo wprost. Tak samo wprost jak to przeklęte pytanie o chodzenie. Francesca zaśmiała się w duchu. Nikt nie powiedział, że będzie łatwo, ehhhh.
- To bardzo miłe, że się troszczysz. - siliła się na swobodny ton, ale mogłaby przysiąc, że dało się usłyszeć śmiech, próbujący uwolnić się z jej gardła. - Ale naprawdę sądzisz, że jest taka potrzeba? - zapytała, patrząc się na niego z uniesionymi brwiami. Bawiła się świetnie. Nic nie mogła poradzić, że bawiło ją granie na emocjach bezbronnego Francisco. - Nie uważasz, że wypadałby najpierw spytać w ogóle dziewczynę, którą chcesz do siebie wprowadzić, czy chciałaby być twoją dziewczyną? - zapytała ze stoickim spokojem, ładując sobie kawałek sera do ust. Była właśnie w trakcie krojenia go i zawijania w kulki z ciasta. No nie przepuści mu tego, że nie zapytał jak człowiek. Niby taki porządny. Pies mu mordę lizał!

francisco delgado

[francisco delgado]

- Potrzeba? - powtórzył po dziewczynie, nie mogąc uwierzyć w słowa, które wychodziły z jej ust, dopiero kiedy spojrzał na nią, i zobaczył jej minę, zdał sobie sprawę z tego, że ona tak naprawdę żartuje, ale kurcze zabolało. No dobrze, skoro chciała się tak bawić, to niech ma. Podszedł do zlewu, aby przemyć ręce po klejącym cieście, którym wcześniej się zajmował, po czym złapał ponownie za kieliszek z winem, upijając z niego odrobinę. Przybrał minę osoby myślącej o jej słowach, zastanawiającej się nad ich znaczeniem, i kiwającej głową w geście zrozumienia, na to co dziewczyna mówiła.
- Faktycznie masz rację, zapytam jej, jak później przyjdzie. Jesteśmy umówieni jak sobie już pójdziesz - teraz był jego moment, na powstrzymywanie śmiechu. Podszedł bliżej do niej, i sięgnął po kawałek serca, który właśnie zdarzyła ukroić i włożył go sobie do ust, zapijając winem. Odsunął się od niej, zanim zdarzyła zdzielić go w rękę za podjadanie, i podkradanie jej składników spod nosa. Jego kuchnia, jego zasady. Nie będzie mu jakaś Arreola zabraniać, jeść.
- W sumie, zawsze myślałem, że w moim wieku nie pyta się już o chodzenie - podszedł do przygotowanej wcześniej deski i położył na nią paprykę, którą zaczął kroić na kawałki. Miała robić jako dodatek do tego śmiesznego dania, które Francesca uparła się, żeby robić, każe mu kroić, to będzie kroić. Przecież nie będzie się kłócić z kobietą w kuchni.
- Poza tym, myślałem, że to dla niej raczej wiadome, że jest moją dziewczyną, skoro wiesz, zapraszam ją na kolacje, kocham się z nią co noc w moim łóżku. O! - prawie wykrzyczał podnosząc nóż do góry, i mierząc nim w jej stronę, trochę to nieprzemyślane. - Nawet ją ściągnąłem na weekend do Nowego Jorku, rozumiesz? A ona mi teraz robi problemy, żeby przynieść swoje cholerne kremiki i świeczki do mojego domu, weź tu nadąż za babami - wrócił do krojenia, jakby gdyby nigdy nic, kręcąc przy tym głową. Obserwował ją jednak kątem oka, zwracając szczególną uwagę na jej mimikę, i czy w ogóle coś powie po jego słowach. To, komu ten pies mordę lizał?
Francesca Arreola-Reeves

[Francesca Arreola-Reeves]

Chyba nie do końca miała świadomość, z kim zaczyna tę grę. Zazwyczaj zabawy w niedomówienia, podchody, sarkazmy i śmieszki koncertowo wygrywała, czasami nawet z samym Czarkiem. Niedziwne więc, że jego najlepszy przyjaciel był w tym absolutnym mistrzem.
Ledwo powstrzymała śmiech, gdy zobaczyła pierwsze wrażenie Franka na jej słowa. Był moment, w którym Francisco uwierzył w prawdziwość jej słów. Wydało jej się zupełnie absurdalne. Może była łatwowierna i ufała zbyt łatwo, ale obecnej sytuacji nie wyobrażałaby sobie, co mogłoby ją do niego zniechęcić. Sama przed sobą nie przyznawała, ale była zakochana po uszy. Będzie gotowa zauważyć to w sobie pewnie dopiero gdy Delgado dogoni ją w uczuciach. Po wycieczce do Nowego Jorku nie martwi się tym zbytnio.
Wywróciła pokazowo oczami, upijając łyk wina. Nie mogła powstrzymać się od śmiechu, parsknęła więc, plując ostatkiem płynu w ustach na czystą część blatu. Odstawiła zamaszyście kieliszek i starła czym prędzej ślad na blacie. W tym czasie Francisco postanowił nie poprzestać na jednej drwinie.
- Ale w moim wieku i owszem. - rzuciła, nie przerywając wycierania. Uśmiechnęła się pod nosem, gotowa na następne szpile. No, panie Delgado, na dobre i na złe, na kłódki i na ironię. Nie powstrzymała rumieniec, wpełzający na jej twarz. No była czasami jeszcze pannicą, która rumieni się na o seksie, nic z tym nie umiała zrobić.
- Rzeczywiście, jakaś niewdzięczna zupełnie. Nie warto nawet się starać, mówię ci. Ja natomiast, gdybyś chciał wiedzieć, mam do czynienia z facetem, który co prawda jest szalenie szarmancki, czuły, inteligentny i przystojny, ale drwi ze mnie w najlepsze. - tutaj dźgnęła go w bok. - W dodatku zadaje pytania, owijając w bawełnę tak, jakby bał się odpowiedzi. - tutaj nastąpiło następne dźgnięcie. - Jakby nie wiedział, że odpowiedź już dawno zna. - tutaj gwałtownie odłożyła kulkę z sera owiniętego ciastem, chwyciła ramię Franka, odkręcając go ku sobie i oplotła go ramionami, całując go impulsywnie, wręcz natarczywie. Myśl o tym, że on c h c e, żeby u niego zamieszkała, sprawiała, że kręciło jej się w głowie. Myślał o niej. Myślał o niej poważnie. Nie umiała jeszcze dobrze dobrać słów w myśli, żeby wyraziły to, co czuła. Podekscytowanie i radość to zdecydowanie za mało.

francisco delgado

[francisco delgado]

Przepychanki słowne, to coś, w czym mógłby bezproblemowo brać udział w jakichś konkursach, jakieś kangurki, czy coś w tym stylu. Pewnie gdyby był trochę młodszy, nawet zainteresowałby się znalezieniem czegoś takiego, w sumie żyli w czasach, kiedy po dwóch tygodniach nie picia, przypisywali Kamili rekord guinnessa, więc takie coś pewnie też można by było podciągnąć pod jakiś rekord. Czując, jak dziewczyna przytula się do niego, uśmiechnął się delikatnie, oplatając ją w swoich ramionach.
- Super, cieszę się, porozmawialiśmy na ten temat, i że się zgadzamy. To może już idź co? Ta dziewczyna niedługo powinna tu być, a nie powinna widzieć nas razem - zaśmiał się, po czym pocałował ją delikatnie w usta, przeciągając ten pocałunek, który miał być delikatny, na coś dość głębokiego. Popchnął ją delikatnie w stronę blatu kuchennego, o który oparła się plecami.
- Ty nie możesz nawet na chwilę przestać myśleć o tym blacie, co? - zaśmiał się, wspominając w dość pozytywny sposób, moment kiedy posadził ją na nim po raz pierwszy, te parę tygodni wcześniej. Przybrał jednak poważną minę, i odsunął się delikatnie od niej, cały czas trzymając ją w swoich ramionach. Fajnie było spotykać się z kimś, z kim mógł sobie pożartować, i był bardzo szczęśliwy, że to właśnie on trafił na taką osobę.
- Nie mowie, że masz się tutaj wprowadzić na stałe, raczej trochę za szybko na to, ale nikt nie zabrania ci mieć tutaj trochę swoich rzeczy, tak? Poza tym chyba bym zwariował, jeśli cały czas miałabyś się kręcić po domu, i odrywać mnie od pracy, cholera przecież na niczym bym się nie mógł skupić - przejechał dłonią po twarzy, na potwierdzenie swoich słów. Chyba raczej zwariowałby jeśli chodziłaby cały czas po jego domu, dezorientując go, na każdym roku. Sięgnął po butelkę z winem, aby dolać im trochę do kieliszków, po czym odstawił ją z powrotem na blat, odwracając się w stronę dziewczyny i robiąc dość poważną minę.
- Teraz mówię serio Fran, nie jestem gotowy, mieszkać z kimś na sto procent, twój brat chyba wycisnął ze mnie resztki sił, w momencie swojego mieszkania tutaj, zbyt dużo widziałem, zbyt dużo słyszałem. Ale chcę, żebyś miała tutaj swój kąt, cholera nawet jeśli chcesz, przynieś swoje mikrofony, komputery, wszystko, co chcesz do pracy - zaczął machając przy tym ręką, na dowód jak bardzo serio i poważnie o tym mówi. - Ale czasami wiesz, że lubię być sam, lubię pomyśleć, siedzieć w ciszy i zatracić się w pracy, we własnych myślach - cmoknął ją w czubek nosa. Miał nadzieję, że dziewczyna zrozumie dokładnie, o co mu chodzi, bo był to jednak ciężki temat do poruszenia. Odwrócił się w stronę piekarnika, wyciągając z niego jedną z blach, która w nim była, i podając ją dziewczynie.
- Chociaż nie powiem, bez ciebie śpi mi się już dużo ciężej - delikatny rumieniec pojawił się na jego twarzy. Cholera popłynął z tymi uczuciami.
Francesca Arreola-Reeves

[Francesca Arreola-Reeves]

- A dziwisz mi się? - odpowiedziała pytaniem na pytanie, nie mogąc opanować przyjemnego dreszczu, który przebiegł po jej ciele na wspomnienie tamtej sytuacji. Dorze pamiętała to napięcie, zaskoczenie i wyczuwalną wręcz w powietrzu chemię. To tutaj sprawy przybrały zupełnie inny obrót, niż na to się zapowiadało. Przyszła wtedy do niego pokonana, bez cienia szansy na pozytywne rozwiązanie relacji między nimi. A tu proszę. Trochę czasu minęło i gaworzą sobie w najlepsze o zostawianiu u siebie szczoteczki do zębów. Francesca łapała się co jakiś czas na tym, że nie dowierza tempu, w jakim ich relacja prze naprzód. Nie zastanawiała się nad tym krytycznie, bojąc się, do jakich wniosków mogłaby dojść.
„No tak, w końcu moją misją byłoby biedaczka odrywać od pracy, kręcąc przed nim dupą” - pomyślała, jednak zdążyła ugryźć się w język, zanim wypowiedziała te słowa. Ściągnęła brwi, zirytowana trochę tym, w jakim świetle Franek ją stawiał.
- Nie musisz się tłumaczyć, przecież nie zmieniam miejsca zameldowania. Poza tym wyobraź sobie, też czasami potrzebuję spokoju i ciszy. Nie wyobrażam sobie, żeby jakiś cholernie przystojny facet kręcił się po domu i kusił mnie, gdy rozprawiam o spartaczeniu wątku Cirilli w serialowej ekranizacji Witchera. - powiedziała, dumnie unosząc brodę i posyłając mu zadziorne spojrzenie. Lubiła otwartość i szczerość, ale zamiast wprost powiedzieć Frankowi, że jego komentarz był co najmniej krzywy, wolała go sparodiować, albo po prostu odbić piłeczkę. Bystry był, łapał dość szybko.
- Ustaliliśmy już chyba, że nie ma się po co spieszyć. Jeśli oferujesz mi część szafki, to nie wezmę całej garderoby, proste. - wzruszyła ramionami, przegryzając paprykę podkradniętą mężczyźnie. Takie sprawy chyba trzeba było postawić jasno. Nie była przecież manipulacyjną suką, tylko prostą i kochaną Francescą.
- No nie dziwię ci się, mój miś szumiś z dzieciństwa mówił to samo. - odpowiedziała, ignorując jego zawstydzenie i seksualny kontekst.
- Wiesz może, czy Cesar jest dalej na mnie obrażony i nie chce słyszeć o naszym związku? - zapytała, podnosząc brwi i pakując sobie do buzi następny kawałek papryki. W czasie wcześniejszych pogaduszek Franka zdążyła skończyć formowanie serowo-ciastowych kulek. Wyjęła blaszkę, ułożyła kulki, wlała w środek farsz i przykryła go wcześniej wyciętymi przez Delgado kawałkami ciasta. Dumna z siebie, wstawiła dzieło do piekarnika, czekając na odpowiedź.

francisco delgado

[francisco delgado]

Wiedział, że miał do czynienia z mądrą, młodą kobietą, jaką była Francesca, ale ich potyczki słowne były często równe dzieciom w podstawówce, co zupełnie mu nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie, czuł wręcz dumę kiedy mogli ze sobą porozmawiać w taki sposób, tylko po to, aby za pięć minut rozmawiać o najnowszej wystawie pop art, która miała miejsce gdzieś na drugim końcu kraju. Taka symbioza w związku była czymś, co jego zdaniem było bardzo im potrzebne.
- Chyba mówisz o sobie, i twoim kręceniu biodrami, które wchodzi na inne obroty, jak tylko wchodzę do pokoju - połozył dłonie na jej biodrach, poruszając nimi delikatnie w rytm tylko jemu znanej muzyki. - Albo to jak często zdarza ci się zapomnieć o staniku, i wyprawiasz mi tu jakiś dziwny kult, free the nipple w domu - przejechał dłońmi w górę, zatrzymując się nad jej żebrami, zupełnie jak na potwierdzenie swoich słów, szukając stanika, którego nie było na swoim miejscu.
Po krótkim macanku odsunął się nieznacznie od dziewczyny, wracając po swój kieliszek z winem, zaczął kierować się w stronę salonu, odwracając się na sekundę i przyglądając czy dziewczyna podaży za jego śladem.
- Cesarem już dawno nie powinnaś się przejmować, mówiłem Ci, jest ostatnią osobą, która powinna zajmować się czyimiś związkami, zbyt dobrze go znam. Byłem świadkiem takich rzeczy, w jego życiu, o których ty nawet nie masz pojęcia, i lepiej, żeby tak zostało - przybliżył się do niej delikatnie całując ją delikatnie w usta. Każdy miał jakieś sekrety, jedni większe, drudzy mniejsze, jednak cześć sekretów, które łączyły Delgado i starszego Arreolę, była ich wspólnymi sekretami. W sumie może powinni napisać o tym książkę?
- Do momentu, aż nie będziemy uprawiać przy nim seksu, jest okay - zaśmiał się, na pewno nie miał czegoś takiego w planach, ale wolał uprzedzić dziewczynę.
- To co, możemy obejrzeć jakiś film, w międzyczasie, aż jedzenie będzie gotowe hm? W sumie niedługo Halloween, a ja jestem trochę do tyłu ze wszelkimi horrorami, wystarczy mi ich w życiu, więc pozwolę ci wybrać cokolwiek chcesz - wyszczerzył się do niej, przesuwając stolik nieco bliżej kanapy, aby mieli łatwy dostęp do swoich kieliszków, które tam postawił. I usiadł na kanapie, podając dziewczynie pilota od telewizora. Robiąc jej miejsce między swoimi nogami, ściągnął w oparcia kanapy miękki kocyk, którym miał zamiar ich przykryć. Po dość niedługim czasie, zasnęli wtuleni w siebie na kanapie, nie zdając sobie sprawy z tego, jakie problemy są na ich drodze, w niedalekiej przyszłości.
/zt.x2
Francesca Arreola-Reeves