[Cesar B. Arreola]

Robił już trzecie kółko wokół domu przyjaciela, nie mogąc ostatecznie zdecydować się na to, żeby zaparkować samochód i zapukać do drzwi. Tak naprawdę powinien to zrobić od razu po tym jak wytrzeźwiał następnego dnia, po idiotycznym zajściu na plaży. Nie potrafił sam siebie przekonać, znaleźć żadnego racjonalnego powodu, dla którego tak potraktował Francisco. Jakby na to spojrzeć, Delgado był dla Arreoli najbliższą osobą, w gruncie rzeczy to do niego zawsze dzwonił, jak miał jakikolwiek problem. To z nim wychodził na milczące piwo, nawet gdy reżyser decydował się na picie wody gazowanej. Był zawsze obok, nawet gdy mieszkał na drugim końcu świata. Jego złote rady- nie rady zawsze pomagały w podjęciu decyzji. Przyjaźnili się od dzieciaka i nagle Arreola postanowił to spierdolić. Jeśli nie jest idiotą, to ja nie wiem.
Najśmieszniejsze (i najbardziej żałosne) było to, że mężczyzna taki jak Franek najlepiej nadawał na faceta dla którejś z jego sióstr. Właściwie podświadomie jak oceniał w głowie każdego kolejnego kandydata, którego któraś z dziewczyn przyprowadziła do domu, szukał w nim cech swojego najlepszego przyjaciela. Może średnio potrafił to okazywać, ale Delgado był najlepszym człowiekiem na świecie. Koniec, kropka. Szkoda tylko, że César właściwie to spierdolił. Brawa dla tego idioty.
Ostatecznie zaparkował samochód pod domem reżysera, wziął trzy głębokie wdechy i wysiadł, wkładają od razu papierosa do ust. Ta sytuacja byłaby łatwiejsza gdyby nie ponosił całej odpowiedzialności za aktualny stan rzeczy. Nie potrafił przepraszać, przyznawać się do winy. I mimo że już wariował, czuł jakby mu rękę odjebało to nie wiedział co powie. Dopiero brak kontaktu z Frankiem uświadomiło, mężczyźnie jak często rozmawiali i jak bardzo Arreola go potrzebował. Wiązał z tym człowiekiem większość swoich najważniejszych planów życiowych. Nawet hipotetycznego syna chciał nazwać Francisco, jeśli kiedykolwiek po pijaku zdarzyło mu się pomyśleć o posiadaniu potomstwa. I właśnie dlatego teraz stał przed drzwiami i czuł jak, dłoń mu się trzęsie. Normalnie po prostu nacisnąłby na klamkę i wszedł jak do siebie, jak to miał w zwyczaju. Nagle poczuł, że pozbawił się tego prawa. Mieszały się w nim najróżniejsze uczucia, których nawet nie chciał nazywać, bo na pewno jeszcze bardziej rozbolałby go brzuch ze stresu. Nie chcąc przeciągać tego w nieskończoność, zadzwonił do drzwi. Nie chciał go stracić przez swoją głupotę. Nawet jeśli musiałby go przeprosić, posypać głowę popiołem i prosić o kolejną szansę. Jak sięgał pamięcią, jeszcze nigdy nie mieli takiej sytuacji. Miał nadzieję, że Francisco nie zamknie mu drzwi przed nosem.

francisco delgado

[francisco delgado]

Minęło pięć dni, od jego spotkania z Francescą w jego domu, co za tym idzie, minęło ponad półtora tygodnia od momentu, kiedy ostatni raz widział Césara na oczy, ostatni raz kiedy w ogóle ze sobą rozmawiali. Widział jakieś nowe zdjęcie na instagramie, czy to u niego na profilu, czy wzmiankę na story u Ines, wyglądał, jakby świetnie się bawił, więc po co Francesco miałby mu przeszkadzać w życiu, skoro nie przeszkadzała mu ta zmiana, jaką było stracenie kontaktu. Widząc to wszystko, i myśląc o tym w jakikolwiek sposób, coraz bardziej zdawał sobie sprawę z faktu, że może po prostu miało tak być, coraz bardziej również godził się z faktem, że tak może już zostać, bo on nie miał zamiaru być tym pierwszym, który wyciągnie rękę w stronę przyjaciela.
Rano, zanim zdarzył wstać z łóżka Francesca wysłała mu smsa, w którym napisała mu, że jest w drodze ze śniadaniem, i pytaniem, czy może chwilę u niego popracować, bo Gloria nie dawała jej spokoju, szczególnie pytaniami na jego temat. Zgodził się bez większego zastanowienia, po śniadaniu, sesji całowania i obściskania na tarasie, przenieśli się do salonu, gdzie Franka pracowała przez chwilę na swoim laptopie, a Franek czytał książkę. Czytaniem by tego raczej nikt, przyglądający się temu z boku nie nazwał, większą uwagę skupiał na dziewczynie, i przyglądaniu się temu jak pracuje, co chwile wtrącając od siebie swoje dwa grosze, co mogłaby zrobić, aby temat był lepszy, aby był bardziej zaciekawiający i bardziej wciągający słuchacza. Siedzieli tak przez dłuższą chwilę, do momentu, kiedy dziewczyna zdała sobie sprawę z tego, że jest już spóźniona na spotkanie biznesowe na drugim końcu miasta, wyszła w pośpiechu, cmokając go delikatnie w usta, zostawiając przy tym swojego laptopa, i torbę na kanapie, mówiąc, że wróci po niego później.
Po ponad półgodzinie Francesco był nadal w salonie, czytając książkę, którą wraz ze scenarzystą teatru, chcieli wystawić, na deskach teatru, czytał ją po raz kolejny, jednak musiał się wystarczająco zainspirować, aby w jakikolwiek sposób móc wyobrazić sobie odpowiednią scenografię i możliwe zmiany fabularne. Z całego transu wybudził go dzwonek do drzwi, myślał, że to młoda Arreola, jednak wróciła już ze spotkania, które zostało przesunięte, skoro się spóźniła. Otworzył drzwi z uśmiechem, który zniknął mu z twarzy, tak szybko jak się na niej pojawił, widząc, kto stał po drugiej stronie drzwi. Złożył ręce na piersiach i oparł się ramieniem o framugę drzwi, patrząc z uniesioną brwią na Césara. Zanim ten zdarzył jednak cokolwiek powiedzieć, pokręcił tylko głową, kierując się w stronę salonu, zostawiając za sobą otwarte drzwi, i dając mu tym wybór, czy chce za nim wyjść, czy jednak ma zamiar odwrócić się na pięcie i wrócić do samochodu. Przeszedł go delikatny atak paniki, kiedy zauważył leżącego na stoliku kawowym laptopa, całego w naklejkach, całego babskiego, no i torbę. Szybko sięgnął po laptopa, i włożył go pod leżącą na kanapie poduszkę, po czym sięgną po torbę i postawił ją za kanapą. Może nie zauważył.
Cesar B. Arreola

[Cesar B. Arreola]

Umówmy się, César nie potrafił w konflikty. A tym bardziej nie potrafił przepraszać i naprawiać swojej głupoty. Oczywiście, regularnie reklamował się jako człowiek pokojowy, który w konflikty nie wchodzi i no normalnie miso pysio do rany przyłóż. Kolejne kłamstwo, César a ponoć nie potrafisz kłamać.
I oczywiście, że chciał zadzwonić do Francisco tego samego dnia, gdy trochę wytrzeźwiał i dotarło do niego, co zrobił. Jasne, w jego czarkowym serduszku nadal szalał sztorm na samą myśl o tym, że jego najlepszy przyjaciel mógłby się umawiać z jego malutką siostrzyczką. Mimo że naprawdę był kandydatem idealnym i przeszedłby każdy casting, nawet najbardziej wymagający, wieloetapowy.
I nie da się inaczej Césara opisać niż mianem idioty, że tyle czasu zwlekał z tym, żeby zapukać do drzwi przyjaciela i po prostu to załatwić. Czas działał na jego niekorzyść, wszyscy o tym wiedzieli. On niestety też, niczego to nie ułatwiało.
I pewnie gdyby nie to, że tego dnia wypadały urodziny Francisco, które zawsze razem świętowali podobnie jak urodziny Césara, Arreola nigdy nie stanąłby w drzwiach przyjaciela, licząc, że jednak to on pierwszy zmięknie, albo to wszystko po prostu rozejdzie się po kościach. W torbie miał prezent kupiony dużo wcześniej, a na sobie koszulę, która dostał kiedyś od Delgado. Doskonale zdawał sobie sprawę, że Francisco zauważy takie szczegóły. On zawsze wszystko widział, dużo więcej niż César.
Gdy drzwi się otworzyły, szkutnik automatycznie się wyprostował i mimo wcześniejszych obaw spojrzał przyjacielowi prosto w twarz. Nie uśmiechnął się jednak tak, jak miał to w zwyczaju, a gdy gospodarz się wycofał, bez chwili zawahania wszedł do środka, porzucając torbę z prezentem i butelką alkoholu na przedpokoju. Znał układ domu na pamięć, w końcu dopiero co w nim mieszkał przez ostatnie parę tygodni.
Nabrał trochę więcej powietrza, najpierw rozglądając się po pomieszczeniu. Zdał sobie sprawę, że przez ostatnie dni w ogóle nie myślał o zajściu na plaży ani o tym, jakie to mogło mieć dalsze konsekwencje. Czy się spotykali? A może Francesce odbiło i puścili to w niepamięć? No i najważniejsze, czy Arreola miał szansę jeszcze kiedykolwiek się dowiedzieć jaki finał miała ich rozmowa? W oczy rzuciła mu się znajoma torba, sam kupił ją siostrze na gwiazdkę, ale udał, że nie widzi. Może mu się przewidziało? Poza tym, co jeśli Ines miała rację i mogło z tego wyjść coś naprawdę pięknego. No dobra, wróćmy jednak do najlepszego duetu w historii wszechświata, nie będą przecież tak stali w nieskończoność:
- Delgado, pomyślałem, że powinniśmy pogadać. – i co tyle? A co z tą całą przemową, która miała chwytać za serce? Boże César, jaką ty jesteś pizdą gdy przychodzi do przepraszania.

francisco delgado

[francisco delgado]

Pamiętacie swoje najważniejsze i najbardziej przełomowe wydarzenia w życiu? Na pewno tak, zupełnie jak Francesco pamiętał każdy ważny moment swojego życia. Za każdym razem kiedy cofał myślami do jakiegoś wspomnienia, które odmieniło jego życie, zawsze widział w nich Césara. Do najgłębszego i najbardziej oddalonego w pamięci momentu. Zawsze. Jak wielkim ciosem w serce było więc dla niego wydarzenie na plaży i słowa wypowiedziane w tamtym momencie przez Césara. Jak wielki negatywny impuls pojawił się w tamtym momencie w jego życiu. To będzie kolejny z takich momentów i wspomnień, o których będzie myślał za parę, czy paręnaście lat. I niezmiennie, będzie w nim César. Tym razem w mniej pozytywnej roli, niż dotychczas.
Przez moment zastanawiał się, dlaczego przyszedł do niego, akurat w dzień jego urodzin. Zwykły zbieg okoliczności, czy idealnie wykreowany w jego głowie plan? Całe życie to Francesco pierwszy przepraszał po małej sprzeczce, to on zawsze pierwszy wyciągał rękę w stronę przyjaciela. Jednak tym razem nie była to wcale taka mała sprzeczka. Całe życie stał w cieniu Césara, to on był bardziej popularny, to za nim latała zawsze świta dziewczyn, to on był tym fajniejszym, który nie miał kija w dupie. Czasami, na początku ich znajomości, miał wrażenie, że jedyne czym jest dla Césara ich przyjaźń, to rodzaj jakiegoś charytatywnego planu na życie. Zacznij zadawać się z największym frajerem na świecie i poczuj się dzięki temu lepiej. Minęło dużo czasu, zanim Francesco zdał sobie sprawę z tego, że to jedynie urojenia w jego głowie.
Usiadł na kanapie, za którą schował chwilę przed ułamkiem sekundy torbę. Nie spuszczał z Arreoli wzroku nawet na sekundę. Przez to wszystko zaczął tracić w niego wiarę, zaczął wierzyć ponownie w to, że nic dla niego tak naprawdę nie znaczył, skoro tyle czasu zajęło mu pojawienie się w jego domu.
- Tak pomyślałeś? - spytał ze stoickim spokojem - Więc gadaj, zamieniam się w słuch - oparł się wygodnie na kanapie, krzyżując dłonie na klatce piersiowej.
Cesar B. Arreola

[Cesar B. Arreola]

Słowa mają wielką moc i César doskonale to wiedział. Zazwyczaj używał ich z rozwagą, celnie i bez skrupułów. Słowa były jego najlepszą bronią, najlepszym sposobem na podryw, na zmiękczenie serca wymagającego klienta. Słowa jednak potrafiły ranić, jak nic innego na świecie i tak też potrafił ich używać, robił to dość często. Nigdy jednak w stosunku do Francisco, bo on był dla niego najbliższa osobą. Mało było osób, które wytrzymałyby z nim tyle czasu, przecież to ponad dwadzieścia lat, jak w mordę strzelił. Niewiele osób darzył też aż tak bezgranicznym zaufaniem. Zawsze odbierał od niego telefon, Delgado rzadko prosił o pomoc, ale César wiele razy go zapewniał, że zawsze może na niego liczyć. Nawet wtedy, gdy przychodziło do jakiejś drobnostki, Arreola był. Sam dużo częściej korzystał z hojności i dobroci przyjaciela, ale to przez to że dużo częściej pakował się w tarapaty. Co takiego stało się wtedy na plaży? Dlaczego, ta cała pewność zamieniła się w coś, za co teraz szkutnikowi było wstyd? I to okropnie wstyd, do czego z trudem się przyznawał przed samym sobą.
I cholernie dziwnie było stać teraz naprzeciwko niego, w tej głuchej ciszy, napięciu. Nie tak to powinno wyglądać, nigdy nie powinni się znaleźć w takiej sytuacji. César nabrał trochę więcej powietrza do płuc, wciskając dłonie do tylnych kieszeni spodni:
- Nie chcę dłużej z Tobą nie rozmawiać. Nie podoba mi się to – powiedział szczerze, nie spuszczając wzroku z twarzy przyjaciela – I chyba kurwa pierwszy raz mam tak, że chciałbym cofnąć czas i powiedzieć coś jeszcze raz. Może się da jak kasetę, amigo? – uśmiechnął się blado, przenosząc ciężar ciała trochę do przodu, żeby zaraz znów stanąć na pełnych stopach – Chodzi właśnie o to, że jesteś dla mnie ważny, zawsze byłeś gdzieś obok, nawet jak robiłem największe głupstwa na świecie. Potrzebuje takiego przyjaciela. I kurwa, Francisco… - brązowe oczy Cesara zaczęły się intensywnie wpatrywać w twarz reżysera – Ja nawet nie myślę ani jednej z tych rzeczy co wtedy powiedziałem. Ani kurwa jednej. No, może po za tym, że byłbyś zajebistym szwagrem. Nieironicznie. – wargi Arreoli wygięły się w lekki łuk – Tylko pamiętaj, że jeśli ją skrzywdzisz, to cię kurwa zabije. – popatrzył na niego przerysowanym, groźnym wzrokiem, ale zaraz jego twarz wróciła do normalnego trybu – Delgado, kurwa kocham cię brata. Jestem skończonym idiotą, przepraszam. Nie popisałem się, nie pierwszy i nie ostatni raz. – rozłożył ręce bezradnym geście, a gdy opadły luźno przekrzywił nieco głowę w prawo:
- Świętujemy razem nasze urodziny, odkąd skończyłeś dziesięć lat. Nie chcę przerywać tej tradycji... – w głosie, postawie, w ogóle w całym Cesarze można było dostrzec skruchę. Cały się składał ze skruchy. No niech mu wybaczy, przecież Arreola się zapłacze.

francisco delgado

[francisco delgado]

Gdyby mógł, sam cofnąłby czas, do wydarzeń tamtego dnia. Ale co by to dla niego zmieniło? Francesca i tak prawdopodobnie rzuciłaby mu się na szyje, jeśli nie pokłócili się o to, to prawdopodobnie znaleźliby tamtego wieczora inny powód do kłótni. Jedną z rzeczy, z którą mógł się zgodzić z Cesarem, był na pewno fakt, że potrzebował go, potrzebował go jak syrenka wody, jak przedszkolak ulubionej nauczycielki, jak hiszpańskie koleżaneczki, potrzebowały października. Nic nie miało bez niego sensu, głupie memy, z których często się nawet nie miał, a w odpowiedzi wysyłał tylko ‚LOL’, stały się dla niego jedną z najważniejszych rzeczy, za którymi tęsknił jak pojebany.
- Ale jednak z jakiegoś powodu powiedziałeś to wszystko César, tyle lat skakałem wokół ciebie, jakbyś był jajkiem z cienką skorupką, bojąc się o naszą przyjaźń, i nawet w najtrudniejszych momentach gryzłem się w język. Tobie wystarczył jeden wieczór, żeby wyrzucić z siebie tyle złości i nienawiści, tylko po to, żeby teraz powiedzieć, że nic z tego nie jest prawdą? - pokręcił tylko głową, nie wiedząc zupełnie, co ma zrobić z tym fantem, nie wiedząc nawet, co ma myśleć o całej tej sytuacji. Był pełen podziwu, że przyszedł do niego, że naprawdę chciał z nim porozmawiać i wyjaśnić to wszystko, co się wydarzyło, i co nie powinno wydarzyć. Puścił pomimo uszu tekst o zajebistym szwagrze, no przecież to było oczywiste. Zamiast tego wyłapał jego następne słowa, które wstrząsnęły nim, chyba nawet bardziej niż to, co powiedział na plaży.
- Co ty kurwa powiedziałeś? - podniósł się z kanapy, podchodząc bliżej w jego stronę. Słowa wypowiadał ze spokojem, i pewnością w głowie. Nie miał zamiaru podnosić głosu, wiedział, że jego spokojny głos potrafił przyprawić Césara o ból głowy, kiedy mówił o czymś poważnym. - Nie wiem, czy zdajesz sobie sprawę, amigo - zaczął, nakładając nacisk na ostatnie wypowiedziane słowo - ale jesteś ostatnią osobą, która mogłaby do mnie powiedzieć coś o skrzywdzeniu jakieś kobiety - dodał, nie mogąc już powstrzymać śmiechu, który wręcz pchał się, aby wydostać się z jego gardła. - W sumie, dlaczego by nie posłuchać wszystkich twoich rad, hm? Przecież według ciebie kobieta nadaje się na jedno ruchanie, i powinno się ją zostawić - miał wielką ochotę wypić drinka, aby przemyć sobie gardło, po tym co w ogóle do niego mówił. Wiedział, że zachowuje się jak idiota, zupełnie jak nie on, ale może utarłby mu tym nosa. - Więc dlaczego w sumie nie spróbować, w końcu tyle lat mnie do tego namawiałeś - wzruszył ramionami, jakby rozmowa, którą prowadzili, dotyczyła czegoś, zupełnie mniej ważnego, niż kobieta, która jest w tym momencie, jedynym co ich łączyło. Podszedł do małego barku stojącego w kącie pokoju, i odkorkował karafkę z ciemnobrązowym płynem, nalewając sobie naparstek do stojącej obok szklanki, to co zrobił po tym, mogło zdziwić każdego, kto patrzył na nich z boku. Przechylił szklankę na raz i opróżnił ją, na raz.
- Ja właśnie świętuje, dziękuje, że przypomniałeś - odstawił z hukiem szkło ponownie na stolik.
Cesar B. Arreola

[Cesar B. Arreola]

-Poniosło mnie, nie chcę się głupio usprawiedliwiać, ale byłem najebany. Najebany, zaskoczony i kurwa nie znasz mnie wczoraj, żeby wiedzieć, że mówię, co mi ślina na język przyniesie – powiedział z nutą oburzenia w głosie, bo rozumiałby gdyby zarzucił mu to ktoś inny. Ktoś, z kim nie przeżył aż tyle. Ktoś, kto go nie znał, nie wiedział o wszystkich jego słabościach, wadach i nie potrafił ich wymienić jednym tchem. Na tym też polega przyjaźń przecież, na wybaczaniu – Z resztą, nigdy nie wymagałem od ciebie, żebyś skakał wokół mnie jak wokół jajka, co ty pierdolisz – Kłócili się, jasne. César był wybuchowy i w gorącej wodzie kąpany. Wszyscy to wiedzieli, że nie potrzebował wiele, żeby się wkurwić. A najlepiej wiedział o tym Francisco. I, mimo że w tym wszystkim Arreola brał poprawkę, że jego słowa mogły zranić reżysera, to na jego miejscu po prostu wziąłby na to wszystko ogromną poprawkę. Jak na całego siebie, jeśli kiedykolwiek miałby przyjemność przyjaźnić się sam ze sobą. Jak widać, Arreola wcale nie odrobił za dobrze lekcji z przepraszania.
I miało być tylko gorzej, bo z każdym kolejnym słowem przyjaciela czuł, jak krew się w nim gotuje. Pięści same się zaciskały, bo nie było to w porządku, to wszystko, co właśnie Delgado mówił. Nawet jeśli była to święta prawda i przez wiele lat tak właśnie żył. Nie dawało to nikomu prawa wykorzystywać tego przeciwko niemu. Nie w ten sposób. A na pewno nie przez Francisco, którego szkutnik obserwował, ze złością wypisaną na każdym minimetrze jego twarzy.:
-Uważaj kurwa na słowa – wycedził, gdy szatyn zatrzymał się przy barku, żeby nalać sobie alkoholu. – To jest moja siostra, a nie przypadkowa panienka. Dlatego do chuja uważaj na słowa – jeśli nie zauważył wściekłości na twarzy Arreoli to na pewno wyczytał ją doskonale z jego głosu. César podszedł do barku, znów stając na wysokości Francisco. Cały się gotował:
- Od kiedy jesteś taki odważny, żeby rzucać we mnie moimi decyzjami, mądrymi czy nie, que? – uniósł brew, uśmiechając się ironicznie. – Od kiedy tak cię obchodzą moje rady? Od kiedy wielki Francisco Delgado, zawsze przygotowany, zawsze najmądrzejszy, zawsze kurwa punktualny i uprzejmy będzie się przejmował słowami Césara? No patrzcie go tylko – zacmokał pod nosem, zakładając ręce na piersi. Naprawdę miał ochotę to wszystko naprawić, ale Delgado tego nie ułatwiał. Nikt nie mówił, że miał zaraz mu wybaczać, ale to, co zrobił, było ciosem poniżej pasa – Nie jestem dumny z tego co powiedziałem na plaży, ani z wielu innych rzeczy. Ale w przeciwieństwie do ciebie potrafię przetrawić błędy i iść dalej do przodu, a nie rozkminiać godzinami czy to co zrobiłem było słuszne. Czasu nie cofnę, chuj, życie toczy się dalej – uniósł nieco dumnie brodę do góry. Był wściekły, jeszcze bardziej niż na plaży, chyba bardziej niż kiedykolwiek.

francisco delgado

[francisco delgado]

- Tak César, znam cię nie od dziś. I doskonale wiem, że mówisz wszystko to, co ślina przyniesie ci na język. I doskonale wiem też, że po alkoholu zamieniasz się w osobie, która nigdy nie potrafi kłamać - powiedział tępo wpatrując się w jakiś punkt za głową Césara, nie chciał skupiać uwagi na nim. Zupełnie jakby bał spojrzeć się mu w oczy, nie był to strach przed Cesarem, był to strach przed tym co dzieje się z ich przyjaźnią, i co może stać się po całej tej rozmowie. Zachowanie Césara wcale go nie zdziwiło, zupełnie się tego spodziewał po nim. Nie ma się czego zdziwić, mówił o jego siostrze. I to w dodatku takie okropne rzeczy. Pierwsze co zrobi po tej rozmowie i spotkaniu, to przeproszenie jej za to, że tak o niej mówił. Szczególnie z racji tego, że nie było jej w pobliżu, i za żadne skarby świata nie myślał tak o niej.
- Jesteś naprawdę tępy, jeśli uważasz, że potraktowałbym tak Franceskę. Czy jako twoją siostrę, czy jako kogoś innego - zaczął ze spokojem, podchodząc krok bliżej w stronę Césara. W końcu spojrzał mu w oczy, w końcu miał do tego odwagę. - Jedyną osobą, która ją w tym momencie krzywdzi, jesteś ty - dodał bez zastanowienia. - Rozumiem, że nie spodobało ci się to, co zobaczyłeś, usłyszałeś czy o czym myślałeś w tamtym momencie, ale uwierz to jak zachowałeś się w tamtym momencie, zabolało ją na pewno bardziej niż mnie. Ona kocha cię jak nikogo innego na świecie César. Wiesz, dlaczego w ogóle mieliśmy ze sobą kontakt? Chciała nauczyć się hiszpańskiego. Tylko po to, aby móc ci zaimponować, żebyś był z niej dumny, żeby mogło was więcej ze sobą łączyć. To, że się zakochała, nigdy nie było częścią planu - odwrócił się plecami do Césara, chociaż może nie był to najnormalniejszy pomysł. Z całej tej złości, jeszcze wbije mu jakiś nóż w plecy, i tak skończy się ich ostatnie wspólne spotkanie.
Przejechał dłonią po zmęczonej twarzy, zupełnie gubiąc już drogę do celu w ich rozmowie, cała ta kłótnia wydawała się być jedną wielką głupotą. Oboje byli jednak na tyle niedojrzali, że na pewno nie skończy się to z łatwością i przymrużeniem oka.
- Twoje rady zawsze mnie obchodziły César, i zawsze się przejmowałem tym, co mówisz, co się działo, dzieje i dziać będzie. Nawet jeśli miałbyś wyjść z tego pokoju, z tego domu, i miałbym cię nigdy więcej w życiu nie zobaczyć - gestykulował ręką w stronę drzwi, głos mu się łamał w trakcie mówienia tego wszystkiego - I tak przejmowałbym się tym, co się z tobą dzieje - cieszył się z tego, jakim człowiekiem stał się César, wyglądało to tak, jakby w tym momencie to Francisco robił między nimi większe bagno, niż było to warte.
Cesar B. Arreola

[Cesar B. Arreola]

Najtrudniejsze w kłótni z Francisco było to, że znali się tak dobrze. A raczej Delago znał Arreolę jak nikt inny i potrafił kilkoma słowami uderzyć w najczulsze punkty szkutnika. A on, jak głupi, nierozsądny dzieciak łapał się na to, unosząc się urażoną dumą i złością, która nic dobrego teraz nie wnosiła. Nie było się co czarować, jednak nie potrafił kłamać, gdy w jego żyłach płynął alkohol. Nie był wtedy też do końca sobą, zostawiał tę rozsądną stronę gdzieś daleko za sobą. Nie żeby jakoś szczególnie często ją za sobą zabierał, ale na pijackie wypady nigdy. Na pewno nigdy wtedy, gdy opijał sukces przyjaciela:
- To po co pierdolisz takie głupoty? – odgryzł się, bo naprawdę nic go tak nie irytowało jak to, że ktoś próbował grać mu na emocjach. A o dziwo łatwo było to zrobić. A na pewno, gdy znało się go przez większość życia. Zacmokał pod nosem, czując, że złość przestaje osiągać najwyższe rejestry, ale nadal jest poza skalą:
-Nonsens, jestem z niej dumny. Cholernie dumny, powinna to kurwa wiedzieć. I to, czy potrafi sklecić dwa zdania po hiszpańsku, czy płynnie dyskutować ze mną o urodzinach naszej matki nie ma znaczenia – no nie ma co ukrywać, aż go gdzieś serduszko ukuło. Jednak ze swoją najmłodszą siostrą miał najlepszą relację i był święcie przekonany, że obie strony są tego cholernie pewne. – Niech sobie ciebie kocha, dios mio. Kim niby jestem, żeby zabronić? Byłem wściekły, bo byłem pijany ale jak mam udowodnić, że żałuje, Chryste – no tak, najlepiej całą winą zrzucić na biednego Césara. Wszyscy się zachowywali jakby poznali go wczoraj i byli wielce zaskoczeni jego temperamentem i dziwnymi zachowaniami. Francesca znała go od urodzenia, a Francesco przez większość życia. Co tu się w takim razie odpierdala, que?
- Nigdzie nie idę, nawet jak masz zamiar zaraz wyciągnąć pełną listę zaliczonych przez mnie lasek i mnie umoralniać – uśmiechnął się pod nosem, bo to mógłby wyglądać komicznie. Choć pewnie César wkurzyłby się niemiłosiernie już na samym początku – Nie pozbędziesz się mnie Delgado, zapomnij do chuja. Jesteś na mnie skazany, dopóki któryś z nas nie zacznie gryźć gleby. Jak kiedykolwiek stanę z Ines na ślubnym kobiercu, musisz mi podać obrączki – założył ręce na piersi, bo chyba gdzieś podświadomie oczekiwał pochwały, że tak doskonale ostatnio szła mu gra w życie. Miał wspaniałą kobietę, o którą dbał, kupił dom, planował z nią życie. Już dawno porzucił tego Césara, którego teraz Delgado próbował wykopać z grobu.

francisco delgado

[francisco delgado]

Cieszył się, że Cesar poszedł w końcu po rozum, jednocześnie był na niego zły, że zajęło mu to aż tyle czasu. Że zajęło mu to prawie dwa tygodnie, aby w końcu przemóc się do tego, aby pojawić się w jego domu i z nim porozmawiać. Spojrzał na Arreolę kiedy ten przyznał się do tego, że był wściekły, raczej nie było to coś, czego Delgado nie mógł domyślić się wcześniej, ani coś, co wcale nie było widoczne tamtego wieczoru na plaży.
- To nie chodzi o to czy ona mnie kocha, czy nie kocha, przyznała się po pijaku, że jej się podobam to jeszcze nic nie znaczy - czy tak samo nic nie znaczyło ich pierwsze spotkanie po kłótni, ich randka na plaży, jego zaproszenie do Nowego Jorku, każdy spędzony dzień przez ostatni tydzień. Oczywiście, że to wszystko coś znaczyło i znaczyło dużo, jednak nie uważał tego za najlepszy moment, aby przyznać się do czegokolwiek. A może jednak?
- Wyjeżdżam do Nowego Jorku, na jakiś czas - rzucił mimochodem, jakby rozmawiali o tym, z czym zje kanapkę na kolację. - Zaprosiłem Francescę na weekend, jeśli będzie miała na to ochotę - spojrzał prosto w oczy przyjaciela, starając się wyczuć jego emocje, jak najlepiej.
Wiedział, że jest uparty, wiedział, że zawsze musi postawić na swoim i wiedział też, że dużo się między nimi wydarzyło przez ten okres czasu kiedy ze sobą nie rozmawiali, chociaż oboje mogli wmawiać sobie co innego, zdążyli się od siebie odsunąć, więc nikt nie mówi o tym, że nagle po całej tej rozmowie mieliby stać się ponownie nierozłączni.
- Nie mam zamiaru cię umoralniać - zaczął, siadając na kanapie, oparł łokcie na udach i schował twarz w swoich dłoniach, czuł się dziwnie, patrząc w twarz kogoś, czyją siostrę prawie przerzucił przez oparcie kanapy, na której siedział, żeby robić z nią niegrzeczne rzeczy. - W tym momencie jestem ostatnią osobą, która mogłaby cię umoralniać - przyznał się do tego, przecież nie kłamał, więc dlaczego czuł się z tym źle? - Ale sam doskonale wiesz, że Ines jest dla ciebie za dobra, to nie jest typowa dziewczyna, z którą się kiedyś spotykałeś, którą możesz zostawić, w każdym możliwym momencie, bo ci się znudzi.
Rozmowa o ślubie z Ines zbiła go odrobinę z tropu, spojrzał ponownie na niego z pytającym wyrazem twarzy, wstał w miejsca jakby nie dowierzał temu co właśnie usłyszał.
- Arreola, co do chuja? - zapytał bardzo elokwentnie. - Czy ty masz zamiar się oświadczyć? - spytał z wielkim uśmiechem pojawiającym się na jego twarzy. - Mam nadzieję, że dorosłeś do tego, i nie skrzywdzisz Ines, tego nikt z nas by ci nie wybaczył - taka była prawda, wszyscy kochali ich związek, wszyscy kochali to, jaka była ta dwójka. Razem czy oddzielnie, ale ich rozstanie nie byłoby łatwe dla nikogo, łącznie z ich paczką zaczynając. Każdy w jakiś sposób by na tym ucierpiał.
Cesar B. Arreola

[Cesar B. Arreola]

Nie chciał dopuścić do siebie myśli, że cokolwiek mogłoby się między nimi zmienić. Nie było nawet takiej możliwości, mimo że Arreola słynął z dynamicznego trybu życia, potrzebował też czegoś, co będzie w tym życiu cholernie stałe i taką stałą był Francisco. Potrzebował go, tak jak złota rybka potrzebuje akwarium. I nie do wiary, że ich przyjaźń miała zawisnąć na włosku przez laską i to w dodatku młodszą siostrę Arreoli. Jakiś cyrk, no przysięgam.
Wpatrywał się w tak dobrze znaną sobie twarz i nie mógł się odnaleźć. Nie potrafił znaleźć racjonalnego wytłumaczenia, dlaczego nie potrafił zaakceptować rzeczywistości, w której jego siostra spotyka się z jego najlepszym przyjacielem. W końcu to nic złego prawda? César jakoś nie potrafił sam sobie tego przetłumaczyć i nagle dwa plus dwa za cholerę nie wychodziło cztery. Miał ochotę się napić, w ogóle miał teraz ochotę zrobić wiele rzeczy, byle nie mierzyć się z nową rzeczywistością, perspektywą, że jego siostra może lecieć do Nowego Jorku, a on nie będzie mógł jej zabronić. To był doskonały powód, żeby wdać się w długą dyskusję z Francisco. Długą i burzliwą, ale wtedy Delgado powiedział coś, co było jak cios prosto w splot słoneczny.
Kłamstwem byłoby stwierdzić, że César nigdy tak nie pomyślał, bo myślał o tym wiele razy. Im bardziej się angażował im poważniej myślał o tym co czuł do Ines, tym częściej przez jego głowę przewijało się pytanie, czy na pewno jest odpowiednim mężczyzną, z którym powinna iść przez życie. Miał od cholery wątpliwości i, mimo że za każdym razem jak patrzył w oczy Ines, wiedział, że chce w nie patrzeć do końca życia.:
- Po co to mówisz? – zapytał, z bardzo wyraźnie wyczuwalnym żalem – Myślisz, że nie wiem? Po co mi to kurwa mówisz? – ostatnie słowa właściwie wycedził, opadając ciężko na kanapę obok przyjaciela. Wpatrywał się tępo w ścianę, próbując powstrzymać gonitwę myśli:
-Nie mam zamiaru jej krzywdzić, ja naprawdę pierwszy raz w życiu czuję… Czuję coś – stwierdził bardzo niekonkretnie, wpatrując się w ścianę i skubiąc wystająca nitkę z koszuli. Cmoknął ostentacyjnie pod nosem, machając ręką, bo nagle wspomnienie ślubu, jakiegokolwiek wspólnego życia z Villedą wydawało się odległe jak jakaś obca galaktyka.:
- Teraz to już kurwa nie wiem, jak mi tak pierdolisz nad głowa, że jest dla mnie za dobra. – mruknął, marząc o tym, żeby zapalić papierosa.

francisco delgado

[francisco delgado]

Czuł się coraz gorzej z całą tą rozmową, czuł, że to wszystko schodzi na zły tor i zły tok rozumowania, nie chciał przecież, żeby César miał siebie karcić w jakimkolwiek stopniu za to, jaki jest, kochał go bezgranicznie, i nic na świecie by tego nie zmieniło. Nawet to, że był w tym momencie na niego cholernie zły, wiedział, że ostatnie co chciałby sobie kiedykolwiek wyobrażać to życie bez niego, ale wiedział, że to, w jakich okolicznościach się wtedy spotkali, zmienia między nimi dużo. Podszedł do barku i wziął do ręki butelkę whiskey i dwie szklanki, z którymi wrócił na swoje miejsce na kanapie koło niego. Nalał płyn bogów do obu szkieł i podał jedno z nich Arreoli.
- Jesteś idiotą jeśli masz jakiekolwiek wątpliwości co do tego - upił ładnego sporego łyka ze swojej szklanki, widząc, że jego przyjaciel nie pozostaje wcale w tyle jeśli chodzi o opróżnianie zawartości swojej szklanki, nalał im kolejną dawkę, trzymając butelkę cały czas w dłoniach, stwierdził, że odstawianie jej na stolik może być bezsensu.
- Jesteś zajebistym chłopakiem, dla Ines i nawet nie myśl o tym, że miałoby być inaczej - opadł ciężko na kanapę opierając głowę o jej oparcie, przekręcił ją w stronę bruneta, przyglądając mu się znad okularów. Czuł się w tym momencie jak najgorszy kutas, wpajając w jego umysł jakieś dziwne wątpliwości co do jego zachowania.
- Chciałbym po prostu, abyś czasem cieszył się moim szczęściem - odpowiedział z dosłyszalną nutką smutku przebijającą się przez jego głos. Wiedział, że może to być trudne dla Césara, w końcu mówimy tutaj o prawdopodobieństwie jego przyjaciela, posuwającego jego młodszą siostrę.
- Nie mówię tutaj, że mamy kurwa chodzić na podwójne randki, czy masz mnie wielbić, bo być może kiedyś będzie mówiła o mnie jak per ‚mój chłopak’, co raczej jest głupie, zwracając uwagę na mój wiek, ale… - zatrzymał się w środku zdania, aby napić się więcej, przez tę całą rozmowę czuł jedną wielką Saharę w buzi. - Ale nie chcę też, aby nasza przyjaźń przez to przestała istnieć, chociaż domyślam się, że i ty i Franklin, zaczniecie uważać mnie, za wroga publicznego numer jeden - nagle przypomniały mu się dziwne smski, które dostawał z nieznanego numeru, które mocno śmierdziały mu młodszym bratem Arreoli, no ale przecież w życiu, Franklin nie byłby w stanie zrobić czegoś takiego.
Cesar B. Arreola