[Francesca Arreola-Reeves]

Cieszenie się cudzym szczęściem to jeden z objawów miłości, a Franka bez wątpienia kochała brata. Nie zawsze było to widać na pierwszy rzut oka, w końcu ich relacja nie polega tylko na radosnym rzucaniu się w ramiona. Zdarzało się, że Franka była dla Czarka bardziej podła niż ktokolwiek inny, a złośliwości Cesarego wobec niej przewyższały te tych dupków z liceum. To nie zmieniało faktu, że mogą liczyć na siebie w każdej sytuacji I nieważne co odpierdolą, będą stali za sobą murem. W końcu co musieliby zrobić, żeby zerwać tak mocną więź?
Przytaknęła mu gorąco, gdy mówił o niewygadaniu matce. Doskonale to rozumiała. Ona ze strzępka informacji umiała zrobić wydarzenie tysiąclecia, a potem I tak cię opieprzyć, że nie jest pierwszą osobą, którą informujesz. Cesar nie miałby życia, gdyby Franczeska się sypnęła, dlatego postanowiła trzymać język za zębami. Owszem, gdyby Cesar nie podkreślił wagi jej milczenia, nie wykluczone, że by jej się cośtam komuś wymsknęło. No ale wiadomo, tylko zaufanym ludziom, którzy nie przekażą tego dalej. O naiwne dziecię.
Gdyby była postacią z kreskówki, zaklaskałaby w dłonie I podskoczyła w pozycji siedzącej aż do sufitu. Zamiast tego szczerzyła się jak debil, ciesząc się szczęściem brata I tym, że w końcu mogła z nim spędzić trochę czasu.
- I gdzie ty teraz będziesz mieszkał? - zapytała, poprawiając rozłożenie elementów gry na eleganckim stoliku. Próbowała też usilnie nie myśleć o jego właścicielu, z którym według ich ustaleń spotka się na lekcji już jutro.
- Tak, to ta. - kiwnęła głową z uznaniem. Może jeszcze jej brat nie był stracony, jeśli uważnie słuchał jej audycji. - A grałeś w Munchkina? To bardzo podobna mechanika. - dobra, jeśli tego nie ogarniał, to nie było się czym ekscytować. Westchnęła wymownie I krok po kroku przeprowadziła go przez tajniki tej gry. - I w ten sposób możesz mnie ograć, ale to mało prawdopodobne. - zakończyła z łobuzerskim uśmiechem na ustach.
- I co teraz z Ines, co planujecie? - zapytała zupełnie niezobowiązująco po pierwszym rozdaniu kart.

Cesar B. Arreola

[Cesar B. Arreola]

Dla swojej młodszej siostry był w stanie zrobić naprawdę wiele. Już pomijając wożenie jej wszędzie, zmienianie pieluch jak była mała, przekonywanie, że piach wcale nie jest smaczny (ale dopiero po tym jak wpakowała pełną garść do buzi) dbał o to, żeby Francesa miała pewność, że César wskoczy za nią w ogień, pobije każdego faceta, który złamie jej serca i dorzuci się do zakupu nowego mikrofonu. Co prawda dopiero od paru lat ich relacja przypominała przyjemne, pełne ciepła kontakty towarzyskie, ale nic straconego, mieli całe życie.
Przyglądał się nieco rozczulony, jak z takim zapałem, tłumaczyła mu, do czego służą kolejne karty, kiedy może zdobyć dodatkowe punkty, co oznaczają tajemnicze oznaczenia na planszy. Cieszył się, że ona też znalazła w życiu coś, w czym była dobra, co sprawiało jej radość. Nawet gdy było to jedzenie całymi łyżkami popkultury i uczenie ludzi czym różni się spiderman od hulka. Nie, żeby Arreola zaliczał się do takich osobników, ale na boga nie mówcie jej o tym.
Podrapał się po głowie, jeszcze raz ogarniając wzrokiem planszę i elegancko rozłożone elementy, milion elementów potrzebnych do rozgrywki. A gdzie stare, dobre warcaby, chińczyk albo nie wiem, karciana wojna? To już chyba lepiej było oglądać te cholerne gwiezdne wojny.
- Będziesz jeszcze błagać o litość, jak wygram - poruszył zabawnie brwiami, zachęcając, żeby Franka zaczęła rozgrywkę. Szlo mu lepiej niż na początku myślał, że będzie mu szło. Może faktycznie uda mu się ograć mistrzynię każdej gry planszowej.:
-No pewnie cos wynajmę, może blisko przystani? Jeszcze nie wiem – wzruszył ramionami i uniósł ręce do góry, gdy udało mu się zgarnąć całkiem sporo punktów jak na jeden ruch pionkiem – Ale w jakim sensie pytasz mnie, co planujemy? – uniósł brew, bo serio nie wiedział. Jakoś nie dopuszczał do siebie wizji, że mógłby zaraz brać ślub, robić dzieci, brać kredyty. Nie żeby miał coś przeciwko, zwłaszcza gdy miała mu w tym towarzyszyć Ines, ale spokojnie. Po za tym halo, Cesar prawie niczego w życiu nie planował.

Francesca Arreola-Reeves

[Francesca Arreola-Reeves]

Francesca mimo tego, że uważała César za nieodpowiedzialnego Piotrusia Pana i głupiego idiotę, to była całkowicie świadoma tego, jak bardzo jest dla niego ważna. Owszem, okazywał to w dziwny, czasami przesadzony sposób, ale pewność, że jest ktoś, kto nad tobą czuwa, towarzyszyło France przez całe życie. Rozczulało ją zawsze, że mimo wszystkich wad i wyskoków Césara, on był zawsze gotowy do poświęceń. Nie wielkich i oszałamiających, ale patrząc ja jego narcystyczne usposobienie, to było naprawdę dużo. To nie była jednostronna relacja, Francesca oprócz tego, że zawsze była osobą, której César mógł się wygadać, to jeszcze umiała tak zmanipulować brata, podsuwając mu logiczne rozwiązania sytuacji, że był pewny swojego autorstwa tych pomysłów. Cóż, uczyła się od matki.
Franeczka nie liczyła na ekscytującą rozgrywkę. Myślała, że większość czasu zmarnują na jej wyjaśnienia, oburzone komentarze Czarka i równie oburzone jej reakcje na jego błędy. Tymczasem szło im całkiem nieźle. Czasem tylko Franka wywracała oczami, gdy Czarek bardzo pewny siebie robił coś, co przeczyło wszelkim zasadom gry. Był wtedy przekonany, że tym sposobem za chwilę wygra. Na szczęście Franka miała w sobie pokłady cierpliwości zarezerwowane specjalnie dla niego, więc spokojnie tłumaczyła mu, że jest idiotą. Mimo wszystko rozgrywka była ciekawa, a rywalizacja bardzo wyrównana.
- Nie wiem, Czarek. Nigdy nie byłam w związku z dorosłym człowiekiem. Co wtedy się robi? Planuje przyszłość chyba, co? Gotuje się dla siebie, szuka wspólnych hobby, wybiera pasujące outfity. Łączy się majątek, co w twoim wypadku byłoby bardzo odpowiedzialne. – Tak naprawdę zadają poprzednie pytanie, nie miała ukrytych intencji. Mimo tego, że zawsze uważała, że Ines i Czarek powinni wylądować na ślubnym kobiercu, to nie była głupia. Wiedziała, że do tego jeszcze długa droga. Żeby to miało wszystko sens, muszą powoli przejść przez wszystkie etapy. Pośpiech i szaleństwo, choć do nich pasują, mogą wszystko zepsuć. To nie zmienia faktu, że Franka już zastanawiała się, co założy na ich wesele.
W międzyczasie zagryzali babeczki, które zdążyły się upiec. Ku ogólnemu zdziwieniu wyszły im znakomite. Ich duet, jak widać, sprawdzał się także w kuchni.

Cesar B. Arreola