[Ava Doyles]

033

W jej życiu zmieniło się prawie wszystko. Po tym, gdy dowiedziała się, co robi Remi i jak ją skrzywdził postanowiła wyjechać z miasta, żeby nie musieć na niego patrzeć. Gdyby tu została już nigdy nie wyszłaby z dołka. Była wdzięczna wszystkim, którzy pomogli jej wyjść na prostą, a szczególnie Maxowi, który od samego początku dbał o nią i ostrzegał ją przed Soriente, ale ona była ślepo zakochana. Wiadomo już jak to się wszystko skończyło i Ava postanowiła wyjechać i spróbować zapomnieć. I jej się udało! Jeszcze nigdy nie była tak szczęśliwa, jak teraz. Zwiedziła kilka większych i mniejszych miast USA, poznała wiele wspaniałych ludzi i z niektórymi utrzymuję kontakt do tej pory.
Przez ostatnie kilka tygodnie mieszkała w Nowym Jorku, gdzie dorabiała pracując jako kelnerka w dwóch barach - w jednym pracowała od rana do 14, a w drugim od 16 do 23. Było ciężko, ale potrzebowała pieniędzy, żeby się utrzymać. To właśnie tam poznała Bruca, którego nie chciała polubić, ale zrobiła to. Po tym co się stało w Hope broniła się przed miłością, ale Bruce… On był inny i nawet jeśli na początku to miał być zwykły romans, tak z jej strony uczucia stały się zbyt poważne. Może i ich związek mógł przybrać inny wyraz, ale nagle pojawiły się objawy, które Ava musiała sprawdzić i to co zobaczyła na małym plastikowym patyczku sprawiło, że stchórzyła i nie potrafiła spojrzeć Brucowi w twarz. Zwiała, tak po prostu nic nie mówiąc o ciąży…
Gdy tylko pojawiła się w Hope Valley pojechała do domu najlepszego przyjaciela. Co z tego, że była przepocona po kilkugodzinnej podróży, ale musiała zobaczyć się z przyjacielem. Była jedną z pierwszych osób, które dowiedziały się o jego chorobie i musiała na własne oczy upewnić się, że wszystko się w porządku. Taksówka zatrzymała się pod jego domem, Doyles wysiadła rzucając mężczyźnie kilka dolarów i już jej nie było.
– Max! – Nie musiała krzyczeć, bo wystarczyło, że zapuka do drzwi, ale nie mogła doczekać się, że zaraz go zobaczy. Jej powrót to oczywiście niespodzianka, bo nikomu nic nie powiedziała, że wraca. – Max? Jesteś w domu? Wróciłam.. już na stałe, proszę otwórz… – Mówiła podniesionym głosem pukając energicznie w drzwi wejściowe.

Maximilian McCarthy

[Maximilian McCarthy]

005.
Maxa wspierał Avę w tym wszystkim i nie da się ukryć, że od samego początku nie lubił tego okropnego mężczyzny, bo wydawał mu się śliski, ale chciał, żeby jego przyjaciółka był szczęśliwa, bo każdy przyjaciel tak pragnie. Słyszał nawet, że jest zazdrosny o to, że nie dopuszcza drugiego faceta na swoje terytorium co było zupełną głupotą. Można powiedzieć, że McCarthy ma w sobie pewnego rodzaju radar, który wyczuwał złych ludzi i w tym wypadku się nie mylił, ale nie miał zamiaru mówić – a nie mówiłem, bo to bardziej zraniłoby dziewczynę. Wyjechała, żeby odnaleźć wewnętrzny spokój i Max miał nadzieje, że teraz jest szczęśliwa i jej serce na nowo otworzy się na miłość do drugiego człowieka. Dla niego jest jak siostra, chociaż oczywiście posiada swoją własną, biologiczną, a Doyles jest jego siostrą z wyboru, o tak. To dobrze brzmi.
Był w domu, czyli w miejscu, w którym spędzał ostatnio sporo czasu. Na szczęście miał co robić i jak bywa u niego czuł się dobrze i był głodny. Nie wiedział co ma sobie zrobić do jedzenia, a bardzo chciał jakieś fast foody, które oczywiście sam sobie ogarnie. Pojechał więc do sklepu, bo nie spodziewał się żadnych gości. W sklepie kupił potrzebne rzeczy na burgery. Tak, zrobi sobie pyszne burgery z wołowiną i domowymi frytkami. Na samą myśl ślinka mu ciekła. Cały ten majdan zapakował do swojego samochodu i pojechał do domu. Gdy zaparkował usłyszał walenie w swoje własne drzwi. Zmrużył oczy i wysiadł z auta.
- Pierwsza rzecz – nie wal w moje drzwi, bo zepsujesz. - zawołał do Avy, na której widok ucieszył się bardzo. - I nie ma mnie w domu, ponieważ jestem tutaj, geniuszu. - zamknął drzwi od samochodu i poszedł do bagażnika, gdzie znajdowało się jedzenie.

Ava Doyles

[Ava Doyles]

Wyjeżdżając z miasta najbardziej żałowała, że musi zostawić przyjaciela samego, zwłaszcza, gdy dopiero co dowiedziała się o jego chorobie. Miała nadzieję, zę Trinity jego przyjaciółka, zadba o niego – tak wiedziała o niej, bo to nie było tak, że wyjechała i przestała się totalnie odzywać. Oczywiście telefony nie były tak częste, jak kiedyś, ale pamiętała o nim i dzwoniła co jakiś czas. mogła zapomnieć o tych, którzy od jakiegoś czasu mieli ją gdzieś, ale nigdy nie zapomni o Maxie. Był dla niej, jak brat. Jej własny, rodzony wyjechał i odnalazł szczęście w innym mieście, ona zbyt mocno kochała Hope Valley, oraz swój rodzinny dom i szkoda jej było opuszczać go. A o jego sprzedaży nie było mowy.
– Nie mam tyle siły, żeby je rozwalić, głupku – Odgryzła mu się. Oczywiście to wszystko były żarty i nie uważała go za głupka, ale lubiła go tak nazywać.
– Teraz już wiem. Cieszę się że Cię widzę – Nie mogąc dłużej czekać zrzuciła z ramion swój podróżny plecak, w który upchała cały swój mini majątek i przeskakując co drugi schodek rzuciła się na niego uniemożliwiając mu wyciągnięcie zakupów z bagażnika. Oplotła go rękami w pasie i wtuliła twarz w jego już nieco mniej szeroką klatkę piersiową. Westchnęła i stała tak przez dłuższą chwilę.
– Powiedz, że tęskniłeś za mną równie mocno, co ja za Tobą – Uniosła głowę opierając podbródek o jego mostek. Na jej buzi pojawił się szeroki uśmiech. Kipiała szczęściem na jego widok i było to widać. Miała mu tyle do powiedzenia, że chyba cały dzień i noc im nie wystarczy.


Maximilian McCarthy