[Boyd Caldwell]

- Wiesz… tak. Chcę - odpowiedział, zaskakując trochę sam siebie, ale tak, był ciekaw, co kobieta chce mu pokazać. A trzeba przyznać, że już od dawna żadna kobieta nie zainteresowała go… no właściwie czymkolwiek. Większość kobiet i w ogóle, ludzi, była dla niego trochę bladą masą, nijaką, gdzieś tam przesuwającą się w rogu oka. Jak drzewa, które człowiek mija, pędząc sobie autostradą. Co prawda nie mógł w stu procentach określić co w tej metaforze było drogą, czy tam punktem, na którym się człowiek koncentruje jadąc, ale… to chyba była żałoba. Albo tęsknota. Albo po prostu głupia pustka, która go ogarniała od pogrzebu, coraz bardziej i bardziej, i przysłaniała wszystko. I trochę… no pochłaniała też jego. Przecież kiedyś był całkiem pozytywnym facetem. Ciekawym świata, ludzi. I lubił swoją pracę, która była przecież strasznie ciekawa. Rozbrajanie bomb! Uwielbiał tą adrenalinę. A teraz nawet nie chciał o tym myśleć. Wolał egzystować, tak nijak w tym wszystkim. Nijak. To słowo całkiem nieźle określało jego życie ostatnimi miesiącami. Nijakie.
- Zależy czego chce napastnik… - zauważył, unosząc brwi - ale nie zawsze jest możliwość ucieczki. A jednak… jak ktoś cie goni z nożem, a ty się odwracasz do niego plecami w trakcie ucieczki, to Twoje szanse są… kiepskie - zauważył, bo łatwo kogoś dźgnąć w plecy, czy w głowę. Inna sprawa, że samoobrona też zawsze jest trochę ryzykowna, bo nigdy nie ma pewności, że człowiek da radę się obronić.
- To też trochę miłe, koty mają… no kiepskie opinie. Sama pomyśl ile osób nazywa je zwierzakami dziwaków, samotnych szaleńców, starych panien. I ile osób mówi, że są wredne, fałszywe i nie wiadomo co jeszcze - zauważył, bo cóż, koty nie miały łatwo w życiu!
- Myślę, że puma. Nie tylko przez moje włosy - zauważył, z nutą rozbawienia. - Ale nigdy nie robiłem żadnego z tych testów - dodał i machnął ręką, a potem się napił, bo cóż, alkohol przyjemnie rozgrzewał i był bardzo smaczny. Dobra robota Blackwoody.
- A co dalej? Lubisz mieć plan w zapasie, czy czasem pozwalasz, żeby coś po prostu się działo, samo z siebie? - zapytał, nachylając się nieco w jej stronę i ściszając głos. Jakoś tak… samo wyszło.

[Veronica Harrington]

Prawdę powiedziawszy, nie spodziewała się, że tak zareaguje, ale mimo wszystko nie zamierzała się wycofać. Pogrzebała trochę w telefonie, znalazła jakąś latynoską nutę i wsunęła komórkę w tylnią kieszeń spodni, jednocześnie podnosząc się go góry. - Można pana prosić? - wyciągnęła w jego stronę dłoń, bo chyba nie spodziewał się, że będzie tu przed nim kuperkiem wywijała sama, prawda? Na takie rzeczy to trzeba sobie było zasłużyć. Niemniej, nie musiał się obawiać, że zaraz zlecą z tego dachu - Veronica była na tyle przezorna, że włączyła rumbę, a nie salsę czy cha chę, bo jeszcze coś mogłoby się przypadkiem pod nimi zarwać.
- W takim razie, miejmy nadzieję, że nikt nigdy nie będzie mnie próbował gonić, bo w tych szpilkach zginę marnie - podsumowała to wszystko lekkim żartem, aby nieco rozluźnić atmosferę i nawet z dumą uniosła do góry jedną nogę, by zaprezentować mu, jak marne szanse ucieczki miała.
- Akurat wydaje mi się, że ci, którzy tak twierdzą sami mają nie do końca czyste sumienie - oceniła, marszcząc nosek. Najlepszym przykładem na to był jej własny mąż, który nie przepadał za tymi czworonogami i od wielu lat nie chciał się zgodzić na przygarnięcie żadnego. Jeszcze zniszczeniu uległyby jego drogocenne meble i co wtedy?
- Naprawdę? Z Tiarą Przydziału też nie próbowałeś? - zapytała, w sumie nieco zaciekawiona, bo wydawało jej się, że każdy kiedyś w życiu wpadł w zgubną pułapkę tych wszystkich testów w czeluściach internetu.
- Zwykle to pierwsze, ale w tej sytuacji... coraz bardziej skłaniam się ku opcji numer dwa - powiedziała cicho, lekko przygryzając dolną wargę. Odległość między nimi coraz mocniej się zmniejszała, a Veronica, choć zdawała sobie sprawę, że to naprawdę głupie, wcale nie miała ochoty się teraz wycofywać. Gdzieś na dnie jej żołądka czuła przyjemne mrowienie, o istnieniu którego praktycznie zdążyła już zapomnieć.

Boyd Caldwell

[Boyd Caldwell]

Boyd też nie chciał się wycofywać. Wbrew pozorom , wszystko co się działo było dziwnie kojące, chociaż była dla niego przecież zupełnie obcą kobietą, której nigdy wcześniej nie widział. I znała Palomę, więc w teorii powinien się zastanowić nad tym, czy przypadkiem nie wchodzi z butami w jakąś dziwną sprawę między kobietami, a przecież tego nie chciał robić. W końcu kobiety czasami miały ze sobą dziwne relacje i dziwne powiązania, w których bardzo łatwo się pogubić, bo przyjaźń przeplatała się z od lat skrywaną nienawiścią za to, czy za tamto. Ale nie chciał tego przerywać, nie chciał się zastanawiać, nie chciał... myśleć. Po prostu nie.
- W porządku, ale potrzebuję małego prowadzenia - wyjaśnił, uśmiechając się subtelnie na jej propozycję i wstając. Wypił wystarczająco dużo wina, żeby uznać to za nie taki najgorszy pomysł. No i jednak miała rację, nie było w tym zbyt wiele sprawiedliwości! A to akurat ważna sprawa w życiu.
- Zawsze możesz je po prostu zdjąć, będzie ci wygodniej - zaoferował, bo nie miał nic przeciwko. Mógł też sam zdjąć buty, żeby było jej raźniej.
- Ktoś powinien przeprowadzić jakieś poważne badania na ten temat i to sprawdził - przytaknął jej, delikatnie kiwając głową. Był ciekaw, czy faktycznie to się w ten sposób układa! Ale nigdy nie był typem wtrącającym się w sprawy ludzi… no i wiele lat spędził na froncie, więc ciężko mu było powiedzieć cokolwiek więcej na ten temat. Był trochę aspołeczny, z żołnierzami za to by się dobrze dogadał.
- Okej, nie śmiej się ze mnie, ale właściwie to nie widziałem wszystkich części Pottera. Przez to, że żyłem w bazie wojskowej za granicą to cóż, znam co drugą. Musiałbym sobie zrobić maraton, ale nie wiem czy to wypada w moim wieku - przyznał, nieco zawstydzony, ale co miał kłamać? Nie lubił tego robić. I nie widział w tym sensu, bo i tak nie pamiętał nazw wszystkich czterech domów. Ale już po chwili o tym całkowicie zapomniał, zbliżając się bardziej do kobiety i łącząc ich usta w pocałunku. Spokojnie, niespiesznie, ale z każdym kolejnym pocałunkiem, namiętniej. Nie chciał teraz myśleć, analizować, zastanawiać się nad czymkolwiek. Po prostu potrzebował.. no tego. Dlatego przyciągnął kobietę bliżej siebie, obejmując ją w pasie, dłonie powoli przesuwając wzdłuż jej kręgosłupa, dając się ponieść chwili.

[Veronica Harrington]

- Zawsze wydawało mi się, że parkiet to jedyne miejsce, gdzie mężczyzna może mieć władzę nad kobietą, ale skoro tak chętnie oddajesz mi pałeczkę, nie zamierzam protestować - zaśmiała się perliście, nie każąc się prosić po raz drugi i odbierając mu w tańcu prowadzenie. - Ale teraz? - zapytała zdziwiona, wszakże nie zamierzała od niego uciekać, przynajmniej nie teraz. A do tańca na wysokich szpilkach akurat zdążyła się już przyzwyczaić.
- Znając życie, jakby trochę poszukać, to okazałoby się, że amerykańscy naukowcy już wyrobili sobie na ten temat jakieś zdanie - zażartowała, jednak nie dało się zaprzeczyć, że w tym kraju badania trwały nad naprawdę wieloma, niedorzecznymi tematami.
- Ciężko mi to przyjdzie, ale postaram się zachować powagę i się nie śmiać. Mogłabym nawet zaproponować, że obejrzę je z tobą, choć gorąco uważam, że przed filmem powinno się sięgnąć po książkę - być może dlatego, że Veronica należała do tego pokolenia, które wychowało się na Harrym Potterze i przygody młodego czarodzieja śledziła na bieżąco, kiedy dorastała sama, przez co cała saga zajmowała szczególne miejsce w jej sercu. Niemniej, zdawała sobie sprawę, że wszyscy ci, którzy do twórczości Rowling zabierają się później, mogą zupełnie nie podzielać jej entuzjazmu, bo przecież wychowywali się jak mugole i nic już tego nie zmieni.
Zdziwiła się nieco, gdy ich usta złączyły się ze sobą, ale nie na tyle, by dać się wytrącić z równowagi. Wiedziała, że to nigdy nie powinno się zdarzyć, w końcu zupełnie nie znała tego mężczyzny, no i wciąż miała męża. Nawet, jeśli ów mąż nieustannie zdradzał ją na prawo i lewo. A jednak właśnie teraz, gdy siedziała na dachu z butelką wina i całowała dopiero co poznanego człowieka, po raz pierwszy od dawna czuła, jakby znajdowała się we właściwym miejscu. Dokładnie tego potrzebowała, nawet jeśli było to całkowicie bezmyślne. Dlatego zbliżyła się do niego, ułożyła dłoń na pokrytym zarostem policzku i pozwoliła, by oboje zatracili się w tym tańcu dwóch ciał.
Bo przecież nie zawsze musiała być perfekcyjna.

ztx2

Boyd Caldwell