008.

Post 06 lis 2020, 14:56

019.

Przez ostatnich kilka dni intensywnie rozmyślała nad tym, co miało miejsce między nią a Riverem. Musiała porządnie sobie to poukładać i w końcu dojść do wniosków, które nie będą budziły w niej wątpliwości. O to nie było łatwo, ale im dłużej analizowała wszystkie obrazy, które złożyły się na jej obawy, doszła do wniosku, że była cholernie głupia. Bazowała wyłącznie na tym, co podpowiadała jej wyobraźnia, ponieważ sama nie widziała nic, co mogłaby mu zarzucić. I choć nadal mogła się upierać, że coś podobnego mogło zdarzyć się, kiedy już straciła go z zasięgu wzroku, nie mogła w ten sposób zatruwać własnego umysłu. Nie znała go od wczoraj i nawet jeżeli ich relacja dopiero raczkowała w aspekcie uczuciowym, nie miała powodu, aby mu nie ufać. I właśnie dlatego powinna się temu poddać, bo w innym wypadku nie powinni nawet zaczynać myśleć o związku. Nie można przecież zbudować go bez zaufania… i bez szczerości, której tak naprawdę brakowało wyłącznie jej. I szczerze? Kiedy przez moment się nad tym zastanowiła, pomyślała nawet, że tak bardzo chciała doszukać się w nim fałszu, aby nie musieć mierzyć się z tym, że to właśnie ona ukrywała przed nim coś, co mogło zaważyć na ich relacji.
Dziś nie chciała jednak zamartwiać się negatywami. Pragnęła coś zmienić, jakoś wynagrodzić mu to, że przez nią mieli tak beznadziejny początek. Nie wiedziała co prawda na czym stali, skoro tych kilka dni temu rozstali się w raczej mało korzystnych warunkach, ale przecież kiedy odchodził, zdawał się nie być do niej aż tak negatywnie nastawiony. I może było to naiwne myślenie, może trzymała się przez to złudnej nadziei, ale tym razem nie pozwoliła, aby to strach wziął nad nią górę. Zdecydowała się zaryzykować i wyciągnąć do niego rękę, ponieważ żaden strach nie był aż tak istotny jak fakt, że naprawdę jej na nim zależało. Kiedy więc Caulfield przystał na propozycję spotkania i zgodził się odwiedzić ją wieczorem, Langmore postanowiła postarać się jeszcze bardziej. Wolną część popołudnia przeznaczyła na przygotowania, których główną część stanowić miała kolacja. Aby nie pozostawić jakichkolwiek wątpliwości, Cara naprawdę się postarała. Zdecydowała się nawet wyjść poza dobrze znane jej ramy i dziś testowała swoje kuchenne umiejętności, przygotowując danie z jednej z ogromnych książek z przepisami. I była z siebie dumna, naprawdę, choć to zmieniło się w momencie, w którym zajęła się sobą, a zawartość piekarnika zaczęła wymykać się spod kontroli i, cóż, chyba trochę się przypaliła. Straty nie były ogromne, ale niewielki domek prędko się zadymił, w efekcie czego Langmore kilka, może nawet kilkanaście ostatnich minut spędziła na próbach wywietrzenia go, zatem kiedy River dotarł na miejsce, ona sterczała właśnie w drzwiach wejściowych, wymachując ścierką w kierunku zewnętrznym, jakby to miało jej pomóc w pozbyciu się z domu resztek szarości. - Cześć - rzuciła, uśmiechając się przy tym dość niezdarnie. Z jednej strony była na siebie odrobinę zła, że jej starania niemal poszły na marne, ale z drugiej, dzięki całemu temu zamieszaniu nie zdołała jakoś szczególnie zestresować się nadchodzącym spotkaniem, w efekcie czego szczerze ucieszyła się na jego widok.

Post 06 lis 2020, 18:13

osiemnaście
On również dużo myślał o tym wszystkim i udało mu się potwierdzić jedno, nie chciał, żeby ten jeden incydent zaważył na ich znajomości. Nawet jeśli Cara go zawiodła, nie mógł przez jedną sytuację jej przekreślać, bo ostatnie miesiące pokazały mu jak wartościową osobą jest Langmore i jedna wpadka w żaden sposób temu nie ujmowała. Nadal widział ją jako kogoś wyjątkowego, kogo chciałby zatrzymać w swoim życiu, a poza tym uczucia, którymi ją darzył, nigdzie nie odeszły, co ułatwiało mu podjęcie decyzji. Poza tym wciąż pozostawała pewna kwestia, która od dłuższego czasu nie dawała mu spokoju. Nie był w stosunku do niej uczciwy, okłamywał ją w dosyć istotnej sprawie, więc jak mógł ją oceniać? I tak naprawdę jak mógł mieć pretensje o to, że mu nie ufała? Chociaż problemu szukała nie tam, gdzie istniał, nie do końca pomyliła się odnośnie tego, że nie był osobą godną zaufania. I cholernie go to złościło, tym bardziej po tym, jak przekonał się o tym, że bardzo zależało mu na tym, żeby Cara mu ufała. I tak, pretensje miał właśnie do siebie, bo to on skopał tę sprawę i musiał wymyślić jak to rozwiązać, przy okazji za bardzo nie szkodząc im, a przede wszystkim właśnie jej. Nie chciał jej zranić, ale zdawał sobie sprawę z tego, że informacja, którą prędzej czy później będzie musiał jej przekazać, mocno się na niej odbije. Gryzła go ta sprawa, ale starał się za dużo o tym nie myśleć, przynajmniej nie teraz, gdy zmierzał do domu Langmore. Kiedy do niego zadzwoniła, ucieszył się nie tylko z powodu samego zaproszenia, ale również ze względu na to, że przejęła inicjatywę i nie czekała aż on wykona pierwszy ruch. To już wiele mówiło mu na temat jej podejścia.
Chociaż ostatnio rozstali się w napiętej atmosferze, wizja spotkania z nią i tak go cieszyła. Wyglądało na to, że obojgu zależy na oczyszczeniu atmosfery i wyjaśnieniu pewnych spraw, żeby wszystko wróciło do normy, tylko żeby to się udało, jeszcze przez chwilę będzie musiało być dziwnie… To trochę psuło całą magię i cóż, River trochę tym wszystkim stresował się w drodze do domu Langmore, ale wystarczył sam jej widok, dodatkowo kolejny raz w nietypowej sytuacji, żeby na jego twarzy mimowolnie pojawił się uśmiech, a on przestał czymkolwiek się stresować. - Cześć - odparł, podchodząc pod drzwi. - Co kombinujesz? - zapytał, nie będąc w stanie zignorować dziwnej sytuacji, w której ją przyłapał. W sumie… Czy to powinno go dziwić? Przecież wszelkie nietypowe zachowania są u niej pewną normą.

Post 06 lis 2020, 22:14

Poczucie winy również nie było rzeczą, na której powinno się budować zdrowy związek, choć niezaprzeczalnie to właśnie ono popchnęło Carę ku głębszym rozważaniom. Gdyby nie miała wyrzutów sumienia, prawdopodobnie przez myśl nie przeszłoby jej wyciąganie do niego ręki, ponieważ już ostatnim razem udowodniła jak bardzo potrafiła być uparta. I choć teraz również nie odezwała się do niego od razu, te kilka dni milczenia wykorzystała na poukładanie sobie w głowie tego, z czym najwyraźniej miała problem. Zatem nie, River nie był jedyną osobą, która zdołała dojść do wniosku, że nie chce zaprzepaścić szansy na zbudowanie tutaj czegoś więcej. I nie chodziło wyłącznie o to nagłe olśnienie w kwestii zaufania, choć ono rzeczywiście mogło być rzeczą kluczową, ale przecież poza nim trzymało ją przy blondynie znacznie więcej elementów, które później składały się w spójną, chwytającą ją za serce całość. Może więc zmądrzała odrobinę, skoro nie tylko postanowiła zaprosić go dziś do siebie, ale także za cel obrała sobie zaskoczenie go, tym razem w sposób pozytywny. Po ostatnich zawirowaniach i chwilach ciszy, Langmore cholernie się za nim stęskniła i choć zdawała sobie sprawę z tego, że przez pewien czas mogą mieć jeszcze pod górkę, pragnęła wyjaśnić z nim pozostałe nieścisłości i znów wrócić do chwil, kiedy było między nimi tak dobrze. W pierwszej kolejności musiała jednak uporać się z nieco innym rodzajem szkód, choć i tym razem wyrządzone zostały one przez nią. Całe szczęście, że dym nie był aż tak problematyczny jak jej wcześniejsze podejrzenia, choć niewykluczone, że jeszcze przez pewien czas będzie dawał im o sobie znać nieprzyjemny zapach, który utrzymywał się teraz w jej domku. - Przeganiam złą aurę - odparła, a jej usta mimowolnie wykrzywiły się w uśmiechu. Tęskniła za tym - za swobodą, która z reguły towarzyszyła jej w jego obecności. Tęskniła też za nim samym i jego bliskością, z czego zdała sobie sprawę, kiedy przystanął obok, ale z tym faktem nie zrobiła nic, jedynie poszerzyła swój uśmiech. - Gotowałam - oznajmiła i chociaż efekt prezentował się raczej marnie, a przynajmniej tak można wnosić po jej obecnych poczynaniach, Cara wyglądała na naprawdę dumną z siebie. Była bowiem jedną z tych osób, które bardziej niż skutki działania doceniały raczej same intencje i to właśnie dlatego z jej twarzy nie schodził teraz uśmiech. Niemniej, chociaż chciała, żeby wiedział, że starała się ze względu na niego, nie liczyła wcale na żadne pochwały i wystarczyć powinien jej zaledwie jego uśmiech. Uśmiech, który swoją drogą, naprawdę uwielbiała.

Post 07 lis 2020, 12:31

Może to dobrze, że nie odezwała się do niego od razu? Po tamtej rozmowie oboje potrzebowali czasu na ochłonięcie i przemyślenie pewnych kwestii, dlatego pośpiech w tamtej chwili mógłby być dla nich wrogiem. A za to szkód wynikających ze zwłoki nie było widać, nie tym razem. Wręcz przeciwnie, można było dostrzec pewną poprawę, ponieważ oboje zdawali się czuć nieco swobodniej w swoim towarzystwie i pozytywniej spoglądać we wspólną przyszłość. Caulfield wierzył w to, że przy odrobinie pracy jeszcze uda im się osiągnąć coś dobrego, dlatego nie zamierzał rezygnować. Nie, kiedy jeszcze widział dla nich nadzieję. Dlatego ostatnie wydarzenia chętnie zamknie w skrzynce z podpisem przeszłość i nie będzie do nich wracać, ale zanim to zrobi, chciał jeszcze dowiedzieć się kilku rzeczy od Cary. Dopiero jak pozna jej podejście, będzie mógł zostawić to wszystko za sobą, oczywiście pod warunkiem, że to, co mu powie, spodoba mu się. Ale wydawało mu się, że nie ma czego się obawiać, ponieważ jej zaproszenie oraz obecne zachowanie sugerowały mu, że chciała dokładnie tego samego, co on. - Ach - rzucił przeciągle i skinął głową, podczas gdy na jego twarzy przez cały czas widniał uśmiech. Nawet jeśli był to tylko żart, musiał przyznać, że to zupełnie do niej pasowało i nie byłby zaskoczony, gdyby rzeczywiście właśnie tym się zajmowała. Ale kiedy przyznała, że gotowała, to sporo wyjaśniało, łącznie ze zapachem, który czuć było już na zewnątrz. Mimo to River wychylił się w stronę środka i wciągnął głośniej powietrze, po czym ponownie uśmiechnął się i zerknął na Carę. - Ładnie pachnie - przyznał żartobliwie, ale nie było w tym żadnej uszczypliwości. Doceniał, że próbowała coś ugotować, a to, że pojawiły się pewne komplikacje, nijak nie ujmowało jej staraniom, dlatego nie miała czym się przejmować, bo on na pewno nie będzie się burzyć, jeśli z jedzeniem coś byłoby nie tak. - Mogę wejść? - zapytał po chwili i skinął głową w stronę drzwi, ponieważ wciąż pozostawał na zewnątrz, a chyba nie tutaj zamierzała go przyjąć, prawda? Swoją drogą, było widać jak nieporadni byli w tej nowej sytuacji. Chociaż starali się zachowywać naturalnie, było widać, że oboje na nowo badali swoje granice i nie do końca wiedzieli na co mogą sobie pozwolić, a na co powinni uważać. Z boku mogłoby to wyglądać tak, jakby dopiero się poznawali, co przecież nijak ma się do ich znajomości, bo ta trwa już wystarczająco długo, żeby mieć podobny etap za sobą. I myśląc o tym, było to dla blondyna kolejną motywacją do tego, żeby unikać wszelkich sporów z nią, bo te cofały ich o kilka kroków.

Post 07 lis 2020, 19:11

Bo tak było, ale potrzebowała trochę czasu, aby do tego dojrzeć. Do tej pory wyłącznie między nimi mieszała. Początkowo odpychała go, wmawiając sobie, że jest to jedyne słuszne rozwiązanie, skoro zmagała się z chorobą, której nie była w stanie pokonać ot tak. Nie chciała go zranić swoim odejściem, zatem naprawdę chciała dla niego dobrze, ale pragnienie to w końcu zaczęło mieszać się z innymi, bardziej egoistycznymi. Gdy zdecydowała się poddać i wejść w tę relację bez większych oporów, chyba jeszcze nie była tego do końca pewna. Choć chciała tego, jakaś jej część nadal stawiała opór, przez co Cara rzeczywiście mogła podjąć próbę sabotowania ich znajomości. Co ciekawe, nie dostrzegała tego do momentu, w którym River sam otworzył jej oczy. Dopiero kiedy na jego twarzy dostrzegła zawód, jasne stało się dla niej to, że gdyby sama tego nie chciała, nie zasugerowałaby się plotkami i nie próbowałaby z tego powodu zniszczyć ich relacji. Wraz z tym olśnieniem dotarł do niej także fakt, że wcale nie chciała go tracić. Niewykluczone więc, że gdyby zastanowiła się nad tym już wcześniej, zdołaliby uniknąć tamtej sytuacji i nie poszarpaliby własnych nerwów, ale co jeśli Langmore tego właśnie potrzebowała? Co, jeśli przydał jej się kubeł zimnej wody, bo to właśnie on miał rozwiać ostatnie wątpliwości? I, co ważniejsze, mógł podpowiedzieć jej także, że nie musiała wstydzić się blondyna i mogła rozmawiać z nim o swoich obawach, bo to mogło uchronić ich od wszelkich nieprzyjemności.
Wracając jednak do chwili obecnej, gdy Cara usłyszała komentarz dotyczący zapachu, delikatnie szturchnęła go w pierś. Zrobiła to odruchowo i choć zaraz po tym zawahała się, ostatecznie na jej twarzy wymalował się uśmiech. Powinni przecież znów czuć się przy sobie swobodnie, a zatem uciekanie od rzeczy, które wcześniej były dla nich normalnością, nie miało większego sensu. - Zapraszam - odpowiedziała i w końcu też zrobiła mu miejsce w drzwiach. - Rozgość się, a ja zajmę się jedzeniem. Albo przynajmniej tym, co z niego zostało - to drugie mruknęła już bardziej do siebie niż do niego, po czym powędrowała w stronę kuchenki, w powietrzu nadal wymachując ścierką. Nie ociągając się, uzupełniła dwa talerze tym, co zdołała przygotować i co wydawało jej się względnie jadalne, chwilę później udając się z nimi w kierunku łóżka. Zanim na nim usiadła, jeden z talerzy przekazała blondynowi, dopiero później usadawiając się wygodnie. - Nie musisz jeść, jeśli będzie niedobre. Najwyżej coś zamówimy - zaproponowała, na razie oscylując raczej wokół tematów, które wydawały się bezpieczne i nie groziły sprowadzeniem się do tego, co najpewniej musieli jeszcze wyjaśnić.

Post 07 lis 2020, 23:19

W takim razie szkoda, że wcześniej nie doszła do takich wniosków, ale ważne, że w ogóle jej się udało i teraz mogli się skupić na naprawie szkód oraz dalszym rozwoju ich znajomości, który wciąż budził w blondynie ekscytację, ponieważ niezmiennie był ciekawy tego, co może im przynieść przyszłość, wspólna przyszłość. River cieszył się na myśl o tym, że wciąż mieli na nią szansę. Wystarczy, że właściwie pokierują swoją znajomością, a skoro znali już jej wartość i dla obojga była ona czymś istotnym, nie powinno być najmniejszych wątpliwości, że włożą sporo starań w to, by wszystko poszło po ich myśli. A skoro tak, chyba mogli powoli zacząć rozluźniać się w swoim towarzystwie. To dziwne napięcie i niezręczność w ogóle im nie służyły, poza tym chcieli wrócić do normalności, więc powinni też zacząć normalnie się zachowywać. I sygnałem, który to Riverowi uświadomił, było szturchnięcie go w pierś przez Carę. Właśnie w tamtej chwili dotarło do niego czego mu brakowało i do czego chciał wrócić i co wcale nie było poza jego zasięgiem, wystarczyło tylko pozbyć się napięcia, które tak naprawdę siedziało tylko w jego głowie. Z tą świadomością postanowił się rozluźnić i odwzajemnił uśmiech Cary. - Ok - odpowiedział krótko, wchodząc do środka. W jej domu już od dłuższego czasu czuł się swobodnie, dlatego nie miał problemu ze znalezieniem sobie miejsca. Usiadł na łóżku, dokładnie tam, gdzie miał w zwyczaju przysiadać i z tego miejsca uważnie przyglądał się Langmore, nie przestając się uśmiechać. Nic nie mógł poradzić na to, że jej widok oraz ponowna możliwość spędzania z nią czasu cieszyła go i nawet nie chciał się z tym kryć. Kiedy podeszła do niego z talerzem, Caulfield od razu odebrał go od niej i ułożył sobie na kolanach, żeby móc wygodnie jeść, chociaż z tym zaczekał do czasu aż Cara nie usadowiła się wygodnie na łóżku. - Może trochę więcej wiary w swoje dzieło? - rzucił, a tuż po tym nabrał sobie trochę jedzenia i wpakował je do ust, żeby móc ocenić czy było zjadliwe. Gdyby okazało się, że średnio nadawało się do jedzenia, pewnie i tak by tego nie przyznał, ale na szczęście nie musiał niczego udawać, ponieważ mu to smakowało. Nawet jeśli coś przypaliła, to w ogóle nie było tego czuć w porcji, którą on dostał. - Nie wymieniłbym tego na żadne zamawiane jedzenie - przyznał szczerze, uprzednio podnosząc wzrok na Langmore. Jak wspominałam, wcale nie musiał kłamać, bo to, co przygotowała dla nich na dzisiaj, naprawdę mu smakowało. Może to kwestia tego, że dania przygotowane przez drugą osobę z myślą o nas zawsze smakują podwójnie lepiej, a może tego, że Cara jest dobrą kucharką… A może obu tych rzeczy.

Post 08 lis 2020, 12:25

Gdyby znał szerszy kontekst sytuacji, z całą pewnością by ją zrozumiał. Rzecz w tym, że Cara była zwyczajnie w swoich odczuciach zagubiona. Po raz pierwszy przyszło jej przeżywać coś tak intensywnego i choć było to naprawdę piękne uczucie, nie do końca była przekonana czy powinna z niego korzystać. Chorowała, nie brała pod uwagę podjęcia się leczenia, a zatem nie chciała niepotrzebnie mieszać mu w głowie. Sobie zresztą również, dlatego przez długi czas nie dopuszczała do siebie myśli, że mógł znaczyć dla niej więcej niż przeciętny kolega. Gdy to dostrzegła, ciężko było jej o tym zapomnieć, choć przecież i takiej próby się podjęła. Nie miała zatem pojęcia czy to ona była zbyt słaba, czy po prostu Caulfield miał w sobie coś, co sprawiało, że zagnieździł się w jej głowie zbyt skutecznie, ale cokolwiek by to nie było, na nią podziałało. Ba, podziałało do tego stopnia, iż Langmore rozważać zaczęła inne możliwości, choć nie były to jeszcze myśli na tyle odważne, aby nazwać je faktycznymi opcjami. Na razie upierała się przy swoich wcześniejszych decyzjach, ale wiedziała, że za jakiś czas będzie zmuszona powiedzieć mu prawdę, a skoro nie była głupia, domyślała się także, że River spróbuje ją od tamtych przekonań odciągnąć. Nie miała jednak pewności jak sama na to zareaguje, bo chociaż przed kilkoma miesiącami podjęcie tej decyzji przyszło jej z łatwością, od kiedy w jej życiu pojawił się blondyn, nie można zaprzeczyć temu, iż miała przeogromny problem z odmawianiem mu czegokolwiek. - Nie brakowałoby mi jej, gdyby nie ten cholerny dym - mruknęła, choć nie ulegało wątpliwości, że mówiła szczerze. Był to jeden z tych aspektów, w których jej pewność siebie nie była wymuszona. W porządku, nie gotowała może na miarę kogoś takiego jak Gordon Ramsay, ale jej kuchnia zazwyczaj odpowiadała wszystkim dookoła. No, pod warunkiem, że osoba, którą w danym momencie przyszło jej gościć, nie miała problemu z kuchnią wegańską. A przecież nie każdy musiał ją lubić, tak jak i Cara od pewnych rzeczy stroniła. Niemniej, gdy Caulfield odezwał się po raz kolejny, wykrzywiła usta w uśmiechu, a jej policzki chyba nawet lekko się zaróżowiły. Choć nigdy nie była łasa na komplementy, te, które padały z jego ust, były wyjątkowo przyjemne. - Czyli nie jadłeś w Sote, rozumiem - rzuciła z przekąsem, ale chwilę później na jej ustach wymalował się łagodny uśmiech. - Co u ciebie? - zapytała, w końcu wbijając widelec w swoją porcję. Nie spróbowała jej jednak, będąc zbyt zajętą obserwowaniem blondyna. Przez długi czas nie tylko nie mieli okazji, żeby się ze sobą spotkać, ale też normalnie porozmawiać, dlatego chciała nadrobić wszelkie zaległości, a to interesowało ją znacznie mocniej niż to, co znajdowało się na jej talerzu.

Post 08 lis 2020, 22:38

Gdyby przedstawiła mu szerszy kontekst sytuacji, rzeczywiście z całą pewnością by ją zrozumiał. Ale nie zrobiła tego, nie powiedziała mu o swoich wątpliwościach, o chorobie, ani o tym, że nie chciała podjąć się leczenia. Jeśli River by o tym wiedział, na pewno spróbowałby przekonać ją do zmiany zdania, bo nie potrafiłby wyobrazić sobie tego, że mogłoby jej zabraknąć. Chciałby, żeby zawalczyła o siebie, a także o nich, jeśli nadal była jakaś nadzieja na to, że lekarze mogą ją z tego wyciągnąć. Problem w tym, że Cara wciąż trzymała go w błogiej nieświadomości, więc nie miał w tym temacie nic do powiedzenia. Nie mógł powiedzieć czy pisze się na kontynuowanie tej znajomości, ani żeby się nie poddawała, co nie było w porządku… Powinna zagrać z nim w otwarte karty, tak samo jak on powinien to zrobić. I zbierał się do tego, naprawdę! Problem w tym, że za bardzo paraliżował go strach, żeby zrobić to tu i teraz. Poza tym kierując się egoizmem, wychodził z założenia, że jeśli jeszcze chwilę z tym poczeka, być może zmniejszy szansę na to, że jego wyznanie definitywnie zakończy ich znajomość. Nie jest to w porządku, to prawda, ale on naprawdę nie chciał źle i w dużej mierze kierował się tym, że mu na niej zależało. I chyba w tym wszystkim najbardziej żałował tego, że nie powiedział jej tego od razu, wtedy byłoby to łatwiejsze dla nich obojga. - Ale niczego doszczętnie nie spaliłaś, więc chyba nie ma czym się przejmować - przyznał, wzruszając przy tym ramionami. Pomimo jakichś drobnych problemów, udało jej się coś im podać, dlatego też blondyn naprawdę nie rozumiał w czym problem, dochodząc do wniosku, że Langmore podchodziła do siebie zbyt krytycznie. I może to nadinterpretował, bo taka wersja podobała mu się najbardziej, ale wydawało mu się, że przejmowała się tym tak bardzo, ponieważ zależało jej na tym, żeby dziś wszystko się udało, a to mu schlebiało. Jej uwagę o restauracji skomentował tylko wywróceniem oczami, podczas gdy na jego twarzy wciąż gościł uśmiech. - Bez jakichś większych zmian… Poza tym, że wreszcie skończyłem pisać swoją książkę. Co prawda wciąż czeka mnie jeszcze sporo pracy nad nią, ale najważniejsze, że nie stoję w miejscu - wyznał z uśmiechem wymalowanym na twarzy. Nie trzeba było długo mu się przyglądać, żeby dostrzec jak bardzo był podekscytowany tym tematem. To miała być jego pierwsza większa publikacja, w dodatku taka, której poświęcił wyjątkowo dużo czasu i serca, dlatego była dla niego specjalna i nie mógł doczekać się aż znajdzie się w jego rękach. Chciał również dowiedzieć się jak zostanie przyjęta przez bliskie mu osoby oraz te zupełnie obce, bo pisał ją między innymi po to, żeby podzielić się tą historią z ludźmi. Niestety nim to wszystko nastąpi, będzie musiał jeszcze trochę poczekać.

Post 08 lis 2020, 22:56

Jeśli chcieli zbudować ze sobą coś trwałego, nie powinni mieć przed sobą tajemnic, a jednak mieli je oboje. Z jednej strony to dobrze, bo może łatwiej będzie im zrozumieć siebie nawzajem, skoro każde z nich kierowało się raczej właściwymi pobudkami. Nie usprawiedliwiały ich one w stu procentach, ale przynajmniej pozwalały na zrozumienie danego działania, co później okazać może się kluczowe. Problem w tym, że nie powinni przeciągać struny. River nie miał prawa pozwalać na to, aby Cara przywiązała się do niego, aby w ten sposób utrudnić jej ewentualne odejście. Nie było to poprawne i z całą pewnością w jakiś sposób ograniczało jej decyzyjność, ale… Langmore niestety nie była lepsza. Choć nigdy się nad tym nie zastanawiała, swoje poczynania usprawiedliwiając raczej własnymi wątpliwościami, istniała jakaś możliwość, że i ona osiągnąć chciała podobny efekt. Zabawne, prawda? Początkowo chciała przecież uchronić go przed cierpieniem związanym z jej nadchodzącą śmiercią, a teraz nie potrafiła wyobrazić sobie tego, że miałoby go zabraknąć. Chciała więc wciągnąć go w to bagno, na dobrą sprawę nie wiedząc nawet ile mieli czasu. I choć zabrzmi to okrutnie, może odwlekała tę rozmowę, bo po cichu liczyła na to, że jej kres sam uwolni ją od tego brzemienia, a ona kolejny raz nie obudzi się już z myślą, że tak wiele przed nim ukrywała.
Uśmiechnęła się tylko łagodnie, nie zamierzając dłużej upierać się przy swoim. Nie chodziło jej przecież o to, aby River w nieskończoność zapewniał ją o wspaniałości jej kuchni, bo w zupełności wystarczyło jej, że skomplementował ją raz. Zresztą, chwilę później jej myśli i tak oscylowały już wokół spraw ważniejszych i kiedy Caulfield wspomniał o swoim zawodowym sukcesie, Cara szczerze się rozpromieniła. - To świetna wiadomość - przyznała, posyłając mu szeroki uśmiech. Zmniejszył się on jednak nieznacznie, kiedy zdała sobie sprawę z tego, że przez swoje idiotyczne zachowanie nie miała szansy przeżywać tego razem z nim. Było to przecież naprawdę ważne wydarzenie, a ona, skoro sama też chciała być dla niego kimś ważnym, powinna towarzyszyć mu nie tylko w sukcesach, ale i w gorszych momentach. - Cieszę się, że suniesz naprzód. Naprawdę - dodała, w końcu przypominając sobie o jedzeniu, którego do tej pory nie ruszyła. Uniosła więc widelec do góry, ale nie wsunęła go do ust od razu, zatrzymując go tuż przed nimi. - Jak już ją wydasz, poproszę o egzemplarz ze specjalną dedykacją - dodała jeszcze i - żeby było jasne, naprawdę na to liczyła. Nie jestem pewna czy miała już jakąkolwiek styczność z jego twórczością, ale nawet jeśli, chciała i tak poznawać jej coraz więcej, bo w ten sposób miała też okazję na nowo poznawać jego samego.

Post 09 lis 2020, 09:04

Oczywiście, że to co robił River było bardzo nie w porządku i nie powinno mieć miejsca, ale kiedy sprawy dotyczą miłości, człowiek często postępuje pochopnie i nieracjonalnie. Caulfield nigdy nie podejrzewałby siebie o takie wyrachowanie, ponieważ nie zdarzyło mu się zachowywać w podobny sposób… Do niedawna. Poznanie Cary i przywiązanie się do niej sprawiło, że starał się za wszelką cenę zatrzymać ją przy sobie, co jest niezdrowym podejściem i powinien nad tym popracować, z czego zdawał sobie sprawę. I chciał coś z tym zrobić, tylko problem w tym, że niemal paraliżujący strach powstrzymywał go przed otwarciem się przed nią. Wiedział jak poważne mogą być konsekwencje jego sekretów i obawiając się ich, starał się wszystko odsuwać w czasie, ale jak długo mógł to robić? W końcu będzie musiał powiedzieć prawdę i powinien zacząć się na to przygotować, przy okazji pokładając ogromne nadzieje w to, że Langmore go zrozumie. Jeśli nie, cóż, będzie to dla niego ogromnym problemem, ale jakąkolwiek decyzję kobieta podejmie, on będzie musiał ją uszanować.
Kiedy Carę ucieszył jego mały sukces, River momentalnie poszerzył swój uśmiech. Chociaż nie mógł od początku cieszyć się tym razem z nią, nawet z tym małym opóźnieniem miło było dzielić takie chwile z drugą osobą. Odkąd jego poprzednia partnerka zmarła, nie miał obok siebie takiej osoby, w dużej mierze dlatego, że zdystansował się od swoich przyjaciół, a później przeprowadził się daleko od nich, ale nie tylko to było tutaj problemem. Przyjaciele jednak nie zastąpią partnerki, z którą więź jest inna, dlatego też przy nich nie mógłby poczuć się tak, jak teraz czuł się przy Langmore. - Pewnie, dostaniesz jeden z pierwszych egzemplarzy - zapewnił ją, już wcześniej planując przygotowanie dla niej takiego prezentu. Właściwie to zastanawiał się nad tym, czy nie dać jej swojej powieści do przeczytania jeszcze zanim zostanie wydana, ale ostatecznie doszedł do wniosku, że wolałby pochwalić się jej gotowym produktem, dlatego odrzucił poprzedni pomysł. - A co u ciebie? - zapytał, nabierając na widelec trochę jedzenia, które chwilę później wpakował sobie do ust. Podobnie jak ona była ciekawa co działo się u niego, on chciał dowiedzieć się co zmieniło się u niej kiedy się nie widzieli. Przez te idiotyczne nieporozumienie był ze wszystkim do tyłu, a poza tym, cóż… On trochę też próbował odwlec w czasie rozmowę, która znów wprowadzi niezręczną atmosferę i to tuż po tym, jak powoli zaczynali odzyskiwać swobodę, której na początku wyraźnie im brakowało.

Post 09 lis 2020, 14:24

Naiwnie łudzili się, że jeśli jeszcze trochę przeciągną w czasie wyznanie prawdy, drugiej stronie ułatwi to podjęcie korzystnej dla nich decyzji, ale to wcale nie musiało się tak skończyć. Przeciąganie braku szczerości mogło zaważyć o późniejszym braku zaufania, coraz większej ilości wątpliwości i, co najgorsze, zwątpieniu we wszelkie fundamenty, na których tę relację budowali. Nieświadomie więc mogli wyrządzić jeszcze większe szkody niż potencjalne korzyści, które planowali osiągnąć. I szkoda, że tego najwyraźniej byli nieświadomi, bo gdyby tylko zdawali sobie z tego sprawę, może jeszcze zdołaliby się przed tym uchronić. Choć już pewien czas temu niedosłownie zadeklarowali się względem tej relacji, przez późniejsze problemy nie udało im się ruszyć naprzód. Nadal mieli więc czas na to, aby podzielić się ze sobą istotnymi informacjami, które mogły zaważyć na ich wspólnej przyszłości. Jeśli chodzi o to, Cara znajdowała się w nieco lepszej sytuacji, bowiem jej choroba nie była czymś, co była zobligowana mu powiedzieć, kiedy nie było między nimi nic poważnego. W przeciwieństwie do Rivera, który rzeczywiście zataił przed nią coś, co mogło odbić się nie tylko na uczuciowym aspekcie ich znajomości, ale także na tym przyjacielskim. Z tego Langmore nie zdawała sobie jednak sprawy.
Kwestię tego, jak chciał podzielić się z nią swoim dziełem pozostawiała jemu. Niewątpliwie miło byłoby potrzymać w swoich rękach oryginał i być jedną z pierwszych osób, które miały do czynienia z jego książką, ale to było wyróżnienie, o którym zadecydować mógł wyłącznie Caulfield, a ona nie miała prawa niczego mu narzucać. Dlatego też odpowiedziała mu uśmiechem, ciesząc się nie tylko z tego, że jej prośba została wysłuchana, ale głównie z sukcesu, który jej zdaniem odniósł. - U mnie? Chyba już w porządku - przyznała, lekko wzruszając przy tym ramionami. W międzyczasie jej widelec na ślepo dźgał kąski jedzenia, na których nie potrafiła dostatecznie się skupić. - Może poza pracą. Jestem trochę zawiedziona, bo mój ulubiony uczeń od jakiegoś czasu nie pojawia się na zajęciach - wspomniała, zerkając na niego kątem oka. Wtedy też na jej twarzy pojawił się zaczepny uśmiech. Nie kłamała, jego widok w sali zawsze sprawiał jej przyjemność, ale w tym wypadku nie mogła mu się dziwić. Biorąc pod uwagę to, jak napięte były ostatnio ich relacje, przebywając ze sobą w jednym pomieszczeniu w trakcie zajęć, prawdopodobnie tylko utrudnialiby sobie osiągnięcie wewnętrznego spokoju.

Post 09 lis 2020, 19:57

Jak już mówiłam, ich postępowanie, a przede wszystkim postępowanie Rivera nie do końca było racjonalne i wcale nie musiał zdawać sobie z tego sprawy, chociaż połowicznie wiedział, że popełniał błąd. I było mu źle z tym, że Cara wciąż nie znała prawdy, ale to i tak nie pomagało mu w tym, aby się przemóc i jej o wszystkim powiedzieć. Nadal były rzeczy, które go hamowały i dopóki sobie z nimi nie poradzi, nie zdoła się przełamać i powiedzieć o tym, co łączyło go z jej siostrą. Ale wiedział, że zbyt długo nie może już zwlekać, nie mógł przecież pozwolić na to, aby ich związek budowany był na takiej podstawie, dlatego zanim jeszcze skończą raczkować na tym polu, on musiał wyznać jej prawdę, nie było innej możliwości. Jednak dziś nie chciał o tym myśleć. Już i tak miał na głowie inne zmartwienia, ponieważ wciąż pozostawały bardziej bieżące kwestie, które musieli sobie wyjaśnić po ostatnim nieporozumieniu i do tego również ani jednemu, ani drugiemu nie było spieszno. Właśnie dlatego obracali się wokół bezpiecznych tematów, choć to też nie tak, że mówili o czym popadnie, byleby tylko nie podjąć poważnej rozmowy… Caulfield uważał, że nadrobienie zaległości również jest czymś istotnym i dlatego chciał dowiedzieć się co ostatnio działo się Langmore, a także pochwalić się zmianami u siebie, tym bardziej, że te były dla niego bardzo istotne. Kiedy Cara zasugerowała, że w pracy jest niekoniecznie dobrze, River w pierwszej chwili szczerze się zaniepokoił, ponieważ wystraszył się, że wydarzyło się coś poważnego. Ale kiedy już wyjaśniła co miała na myśli, na jego twarzy pojawił się uśmiech. - Może powinnaś z nim porozmawiać i przekonać go do tego, żeby wrócił na zajęcia? - zaproponował i poruszył zaczepnie brwiami. Doskonale wiedział, że mówiła o nim i tak naprawdę nie było potrzeby, żeby przekonywała go do powrotu na zajęcia. Nawet gdyby o tym nie wspomniała, zamierzał ponownie zacząć pojawiać się u niej na zajęciach wraz z chwilą, gdy ich sytuacja poprawi się, a teraz, gdy jeszcze przyznała, że brakowało jej go na zajęciach, miał dodatkową zachętę, żeby wrócić z matą do studia. I pewnie zrobi to przy najbliższej okazji, bo również jemu zaczęło brakować wspólnych sesji jogi. I może w końcu upomni się o te indywidualne zajęcia skoro mieli zaległości? Co prawda nie chodziłoby mu tylko o nadrobienie tego, co stracił opuszczając w ostatnim czasie parę zajęć, bo przede wszystkim kierował się w tym chęcią spędzenia z nią więcej czasu. Dopiero dziś, kiedy mieli okazję razem usiąść i normalnie porozmawiać, dotarło do niego jak bardzo mu jej brakowało.