[Cara Langmore]

Żałowała, że nie mogła odkrywać tego wszystkiego razem z nim. Kotłujące się w niej uczucia były dla Cary nowością, dlatego przez długi czas w ogóle ich do siebie nie dopuszczała. Teraz, kiedy sama bardziej się na nie otworzyła, w końcu zrozumiała to, że od samego początku lubiła go trochę inaczej. Aby to do niej dotarło, Langmore potrzebowała nie tylko czasu, ale przede wszystkim także bodźca, który pchnął ją w kierunku podobnych wniosków. Gdyby nie River oraz to, że tych kilka tygodni temu zdecydował się ją pocałować, Cara prawdopodobnie nadal tkwiłaby w błogiej nieświadomości i, cóż, może im obojgu byłoby wówczas łatwiej? Być może, ale obecnie Langmore znajdowała się w takim punkcie, w którym nie umiała spojrzeć na własne uczucia w pełni krytycznie i choć te nigdy nie miały się urzeczywistnić, ona powoli uczyła cieszyć się nimi po cichu. Tak samo jak cieszyła się wszystkimi tymi drobnostkami, które od pewnego już czasu wkradały się do ich codzienności, stopniowo zaczynając tworzyć ich małe tradycje. Cara zupełnie nie potrafiła wyobrazić sobie ich spotkania bez tych drobnych przekomarzanek, które uszczęśliwiały ją w ten sam sposób, co poruszanie poważniejszych tematów. Wszystkie te aspekty po prostu składały się na większą, spójną całość, z której ona nie umiała zrezygnować. - Jak mogłabym? - było to ostatnie, co zdołała z siebie wydusić, zanim doszło do starcia z przewalonym fotelem. Takiego obrotu spraw Cara nie spodziewała się wcale, a jednak nie potrafiła doszukać się w tym czegoś złego. Swoją drogą, kiedy znajdowali się blisko siebie, zadziwiająco często zdarzały się im podobne wpadki, a jednak za każdym razem Langmore bardzo dobrze się przy tym bawiła. Stąd też śmiech, który sam wydobył się z jej ust i przy okazji spłoszył jelenia, czego Cara spodziewała się najmniej. Gdyby zdawała sobie sprawę z tego, że jej rozbawienie przyniesie podobne skutki, w ogóle nie próbowałaby kusić zwierzęcia marchewką. - Daj spokój, mój śmiech jest niesamowity - rzuciła z przekąsem, dlatego oczywistym być powinno, że wcale tak nie uważała. Nie powinna, zwłaszcza, że kiedy robiła to niekontrolowanie, niekiedy wkradały się tam jakieś dziwne chrząknięcia. - River? - zagaiła, uprzednio moszcząc się w leżącym fotelu. Prędko zdała sobie jednak sprawę z tego, że wydostanie się z niego nie jest wcale tak proste i gdyby chciała robić to w pojedynkę, nie obyłoby się bez większych wygibasów. - Chyba potrzebuję ratunku - odezwała się, unosząc głowę na tyle, aby być w stanie swobodnie na niego spojrzeć. Przy okazji też posłała mu najbardziej uroczy uśmiech, na jaki było ją stać, tak na wypadek gdyby jednak potrzebował zachęty i nie chciał przyjść jej z odsieczą od razu.

[River Caulfield]

Ale czy któreś z nich naprawdę żałowało, że River tamtego dnia ją pocałował? Wprowadziło to wiele zamieszania do ich relacji oraz do ich myśli, ale tak szczerze to żadne z nich nie wyglądało na niezadowolone z uświadomienia sobie, że coś czuło do tego drugiego. Jedno i drugie nie potrafiło tych uczuć okazać temu drugiemu, zatrzymywali je dla siebie i choć byłoby lepiej, gdyby to zmienili, nie znaczy to, że w pewien sposób nie były one przyjemne. Wywoływały w nim pozytywne odczucia, od których nie chciał się uwalniać, więc nie, niczego nie żałował. Nawet tego pocałunku, na którym się sparzył, szczególnie nie teraz, gdy znów zaczął dostrzegać z jej strony pewne sygnały, mówiące mu, że Cara mogła być nim zainteresowana. Ale nie o tym teraz myślał, bo chociaż ta myśl go cieszyła, nie była czymś, co zaprzątałoby jego myśli przez cały czas, szczególnie nie wtedy, gdy spędzał czas w jej towarzystwie, bo chciał wyciągnąć z tego pełnię przyjemności. I był już gotowy, żeby sprzedać jej odpowiedź na pytanie, które powtórzyła po nim, ale nie zdążył. Langmore poleciała razem z fotelem, wywołując przy tym spore zamieszanie, ale na szczęście przy okazji nie doprowadziła do żadnej katastrofy. Śmiech był jasnym sygnałem, że nie stało się nic złego… Był również sygnałem dla jelenia, że czas się zbierać, co również było dobrą rzeczą, bo nie musieli już dłużej zastanawiać się nad tym jak go stąd wyprosić. - A czy powiedziałem, że taki nie jest? Po prostu podzieliłem się opinią jelenia - odparł z uśmiechem, nie odwracając od niej wzroku. Prawdę powiedziawszy lubił dźwięk jej śmiechu (nawet z niekontrolowanymi chrząknięciami), lubił go słuchać, dokładnie tak samo jak lubił słuchać, gdy mówiła… Nie ważne co, po prostu samo słuchanie jej sprawiało mu przyjemność i mógłby to robić długimi godzinami i w ogóle by mu się to nie znudziło. - Och, jasne - rzucił w pośpiechu, nagle zdając sobie sprawę z tego, że sam powinien na to wcześniej wpaść. Nieważne! Od razu doskoczył do fotela i chwycił Langmore za obie ręce. - Gotowa? - zapytał zanim pociągnął ją do góry, tym samym też przyciągając ją do siebie, co momentalnie zmniejszyło dzielący ich dystans do minimum, a jego serce niemal od razu zabiło szybciej. Blondyn wstrzymał oddech i spojrzał w jej oczy, tkwiąc w tym dziwnym zawieszeniu, z którego sam nie potrafił się wyrwać. Wciąż nie przyzwyczaił się do tego, że Cara działa na niego w taki sposób, przez co jego reakcje wyglądały jak wyglądały.

[Cara Langmore]

To prawda. Cara niejednokrotnie próbowała wmówić sobie, że jest inaczej. Ganiła się w myślach za to, że jej umysł wracał do smaku jego ust i odrobinę za nim tęsknił, początkowo próbując tłumaczyć sobie to wyłącznie jako akt pożądania. Była przecież tylko człowiekiem, zatem jej organizm miał prawo reagować na pewne zbliżenia w taki sposób, a to wcale nie musiało oznaczać nic wielkiego, prawda? A jednak oznaczało. Im dłużej przebywała w jego towarzystwie, tym wyraźniejsze stawało się dla niej to, że całkowicie zatracała się we własnych odczuciach. Ilekroć obiecywała sobie, że będzie silna i tym razem przestanie spoglądać na Caulfielda jak na osobę, którą bezustannie chciała mieć przy sobie, nie zdawała tego testu. Czasami wydawało jej się, że na krótką chwilę magia pryskała, a ona przestawała go lubić, ale wówczas wystarczyło jedno spojrzenie w jego oczy, aby Cara zakochała się w nim na nowo. - Jasne - mruknęła w taki sposób, że ciężko było określić czy poddawała jego słowa w wątpliwość, czy w ten sposób próbowała wyłącznie uciąć temat jej śmiechu. Nie była to jednak rzecz, której powinni poświęcać teraz nadmierną uwagę, ponieważ po przegonieniu intruza czekało ich uprzątnięcie tego bałaganu, czego nie mogli zrobić, dopóki Langmore nadal tkwiła w przewalonym fotelu. A skoro nie chciała przy okazji zrobić sobie krzywdy, ani nabałaganić jeszcze bardziej, zmuszona była poprosić Rivera o pomoc. Nie uważała tego za złe posunięcie, nie miała ku temu powodów, a zatem gdy blondyn zadał jej pytanie, Cara tylko nieznacznie skinęła głową, tym samym dając mu zielone światło do działania. Kiedy ją pociągnął, jej świat zawirował. Nie działo się to jednak za sprawą gwałtownego ruchu, a tego, co za sobą pociągał. Ich dłonie nadal tkwiły w uścisku, a dzieląca ich odległość była tak niewielka, że Cara znów znalazła się pod wpływem jego uroku. Wciągnęła głębiej powietrze, delektując się tym przyjemnym, dobrze jej już znanym zapachem, który przywodził na myśl Rivera. Może gdyby przymknęła powieki i przez chwilę pozwoliła sobie tkwić w tym zawieszeniu, zdałaby sobie sprawę również z tego, że znalazła się w jedynym miejscu, które gwarantowało jej ten dziwny, nieuzasadniony spokój. I chyba to właśnie za jego sprawą Langmore pozbyła się wszelkich dotychczasowych obaw, pozwalając sobie nie zrobienie czegoś, czego w tym momencie nie potrafiła sobie odmówić. Nie bacząc na konsekwencje, wspięła się na palcach, zatracając się we wspomnieniu smaku jego ust. Sięgnęła po przypomnienie, nieznacznie muskając jego wargi własnymi. Nie był to pocałunek z prawdziwego zdarzenia, a zaledwie łagodne cmoknięcie, ale i ono wystarczyło, aby po plecach Cary przebiegł przyjemny dreszcz. Jej serce biło jak oszalałe, kiedy wracała do poprzedniej pozycji. Początkowo spuściła wzrok, zawieszając go na klatce piersiowej blondyna, ale po dłuższej chwili pozwoliła sobie zerknąć mu w twarz. Nie umiała opanować własnych pragnień, dlatego tym razem jej oczy krzyczały, że tego chciała. Chciała szczęścia, które on mógł jej dać.

[River Caulfield]

Gdyby ktoś mu powiedział, że ich dzisiejsze spotkanie potoczy się w ten sposób, blondyn z pewnością nie uwierzyłby w to. Nie dałby się przekonać do myśli, że coś mogłoby się między nimi wydarzyć, bo choć snuł pewne domysły na temat tego, że Cara mogła być nim zainteresowana, wciąż nie był tego pewny… A to dlatego, że nadal nie znalazł nic, co mogłoby utwierdzić go w tym przekonaniu, przynajmniej to teraz, ponieważ pocałunek, który wyszedł z inicjatywy Langmore powinien rozwiać wszelkie wątpliwości. Jednak warto nadmienić, za Caulfield nie spodziewał się go do ostatniej chwili. Nawet wtedy, gdy dzielący ich dystans zmniejszył się minimum, a oni przez chwilę po prostu spoglądali na siebie w milczeniu i żadne z nich nie próbowało uciekać. Ten moment zawieszenia był chwilą, którą on poświęcił na przypomnienie sobie jej zapachu, każdego detalu jej twarzy oraz uczucia, które towarzyszyło mu za każdym razem, gdy Cara znajdowała się zbyt blisko niego. I właśnie dlatego, że zupełnie się tego nie spodziewał, nie zareagował, gdy Cara go pocałowała. Zamiast tego na jego twarzy wymalowało się zaskoczenie, chociaż przez jego ciało przeszedł przyjemny dreszcz. Niestety nie był w stanie w pełni cieszyć się tym pocałunkiem, bo minął wcześniej niż zaskoczenie, które Langmore dostarczyła mu tym posunięciem. Dopiero po chwili to wszystko na niego spłynęło... Uczucia, które kobieta wywołała tym pocałunkiem, myśli, których było tak wiele, że na żadnej nie potrafił się skupić, ani też nawet nie był w stanie ich posegregować. Wiedział tylko jedno, podobało mu się to i chciał więcej. Chciał również potwierdzić, że wyobraźnia nie płatała mu figli, a on nie śnił na jawie, dlatego gdy Cara w końcu podniosła na niego wzrok, on wciągnął głęboko powietrze, po czym puścił jedną z jej rąk i uniósł własną, żeby ułożyć dłoń na jej policzku, po którym pogładził ją kciukiem. Uznał, że teraz jakiekolwiek słowa były zbędne, dlatego zamiast po jakieś sięgnąć, pochylił się nad kobietą i tym razem to on ją pocałował. I chociaż cholernie tego pragnął, nie pozwolił sobie na to, żeby ten pocałunek był zachłanny. Zamiast tego był łagodny i czuły, a także nieco dłuższy od poprzedniego. I choć mogłoby się wydawać, że to wywoła jeszcze większy szum w jego głowie, tak naprawdę pomogło mu odzyskać spokój i uświadomić, że to wszystko, czego pragnął. Nie, nie chodzi o pocałunek, a o świadomość, że jego uczucia były odwzajemnione przez Carę. - Przyznaj… Ukartowałaś to, tak? - zapytał, kiedy nieznacznie odsunął się od niej po pocałunku, ale nie próbował uciec przed jej bliskością. Nic z tych rzeczy, nawet oparł swoje czoło o jej, wciąż pozostając blisko niej, a na jego twarz wkradł się zadziorny uśmiech. Mówił oczywiście o upadku i o jego pomocy, która doprowadziła do tego, co potem między nimi zaszło. River cieszył się teraz jak dziecko, co zresztą było po nim widać już na pierwszy rzut okiem, dlatego chociaż jego pytanie bardziej pasowałoby do osoby, która mogłaby mieć pretensje, on po prostu zaczepiał ją w przekorny sposób.

[Cara Langmore]

Nie był jedynym, który zupełnie nie spodziewał się podobnego obrotu spraw. Choć to Cara wykonała ten ruch, nie zaplanowała tego. Dzisiejszy dzień miał niczym nie wyróżniać się spośród ich dotychczasowych spotkań i podobnie jak cała ich reszta, on także miał być utrzymany na stopie koleżeńskiej. Jak widać, to nieszczególnie jej się udało, ale nie można powiedzieć, aby w tym momencie Langmore skłonna była tego pożałować. Jak już wspomniałam, w obecności blondyna całkowicie zapomniała o dotychczasowych obawach. Nie martwiła się już własną chorobą czy rychłym odejściem, nie myślała o tym, że za kilka miesięcy mogłaby go tym zranić, ponieważ były to kwestie zbyt odległe, aby były w stanie umniejszyć znaczeniu tej chwili. A ta naprawdę była dla niej istotna. Wbrew wszelkim przeciwnościom, miała go obok siebie i mogła cieszyć się jego bliskością, choć przez moment nie myśląc o ich znajomości w ciemnych barwach. Była zadowolona, że to zrobiła, nawet jeżeli jakiś cichy głosik w jej głowie próbował przebić się na wierzch, raz po raz podszeptując, że jeszcze przyjdzie jej tego pożałować. Teraz jednak jej myśli dryfowały w odległej galaktyce, a Cara sprowadzona na ziemię została dopiero w momencie, w którym River wypuścił jedną z jej dłoni ze swoich objęć. Choć jej serce i tak gnało już jak oszalałe, Langmore nabrała wrażenia, że tym razem przyspieszyło jeszcze bardziej. Przez chwilę uderzyła w nią panika, ale ta nie zdołała zakorzenić się zbyt głęboko, bo kiedy tylko dłoń Caulfielda spoczęła na policzku Cary, znów wrócił do niej ten przyjemny spokój. Domyśliła się do czego zmierzał i tym razem nie zamierzała już stawiać oporu. Poddała się temu, w kolejny pocałunek wkładając wszystkie te uczucia, które od pewnego czasu się w niej kotłowały. Włącznie z tęsknotą za jego bliskością, która popchnęła Langmore do tego, aby po raz kolejny wspiąć się na palce i ciut mocniej naprzeć wargami na jego usta. Wolną dłoń ulokowała wówczas na jego piersi, w ten sposób pomagając sobie w zachowaniu równowagi. Kiedy się od niej odsunął, Cara potrzebowała chwili na powrót do rzeczywistości. Miała wrażenie, że kręciło jej się w głowie i nie miała pewności czy był to skutek jego bliskości, czy może przyspieszone bicie serca sprawiło, że na ziemię chciały sprowadzić ją nie do końca przyjemne objawy choroby. Co by nie było, Langmore zdecydowała się to zignorować, wyginając usta w uśmiechu, kiedy tylko usłyszała jego uwagę. Zanim mu odpowiedziała, przesunęła koniuszkiem języka po swojej dolnej wardze, aby chwilę później zacisnąć na niej zęby. - Są takie zbiegi okoliczności, które przypominają wyrafinowany plan - odparła, myślami odnajdując jeden z przeczytanych gdzieś kiedyś aforyzmów. Możliwość odpowiedzenia mu w ten sposób sprawiła, że chwila ta w pewnym stopniu zyskała na znaczeniu. Dzięki temu zdawała się już całkowicie należeć do nich. - Musimy posprzątać - przypomniała, ale i ona nie ruszyła się z miejsca. Nie chciała być pierwszą, która się wycofa. Nie teraz, kiedy w końcu zdecydowała się poddać własnym pragnieniom.

[River Caulfield]

Na pewno za jakiś czas jego najdzie wiele wątpliwości i obaw związanych z tym, co między nimi zaszło. Może i nie miał zacząć żałować, że do tego doszło, ale na pewno będzie zły, że doszło do tego akurat teraz, kiedy nie zdążył jeszcze opowiedzieć jej o pewnych rzeczach. Podobnie jak poprzednio, tym razem również mógł zacząć odczuwać wyrzuty sumienia, co już poprzednim razem powinno stać się dla niego motywacją, żeby szybko powiedzieć jej o wszystkim, ale chociaż wtedy nie wyszło, może tym razem się zbierze? Lepiej jeśli opowie jej o tym sam niż gdyby miało to wyjść w jakiś inny sposób, co z pewnością jeszcze bardziej zaszkodziłoby ich relacji. Jednak na razie to zupełnie nie zaprzątało jego myśli. Zamiast czymkolwiek się martwić, cieszył się tą chwilą, krokiem, który wykonywali, bo był to jakiś ruch do przodu, prawda? I miał nadzieję, że po nim się nie cofną, a zamiast tego pójdą za ciosem i pozwolą tej relacji rozwinąć się, bo bardzo tego chciał i miał nadzieję, że Cara czuła podobnie. Pocałunek nie dawał mu tej gwarancji, a przynajmniej tak mogłoby się wydawać, ponieważ wielu ludzi trywializuje ten gest, jednak w przypadku Langmore coś mu podpowiadało, że nie mogło tak być. Znał ją na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że to musiało znaczyć dla niej coś więcej, dlatego uznał, że może być spokojny, bo najwyraźniej podobnie jak on, ona również chciała w ten sposób powiedzieć mu o swoich uczuciach. I one do niego dotarły, co można było poznać chociażby po malującej się na jego twarzy radości. Usłyszawszy jej odpowiedź, River zmrużył oczy, chwilę zastanawiając się nad tym, jak powinien jej odpowiedzieć. - A to nie jest tak, że silni ludzie sami tworzą szczęśliwy zbieg okoliczności? - uniósł kącik ust oraz brew, nie odwracając wzroku od jej oczu. Chociaż jej odpowiedź uważał za dobre podsumowanie tego, co między nimi zaszło, nie mógł odmówić sobie pociągnięcia tej gry, ciekawy tego, co jeszcze Langmore mogła ukrywać w rękawie. Kiedy zasugerowała, że pora się ruszyć, wciągnął głęboko powietrze, również niepocieszony wizją tego, że będzie musiał dobrowolnie zrezygnować z jej bliskości, przynajmniej na razie, dlatego z odsunięciem się zwlekał tak długo, jak tylko mógł. - Mhm - mruknął, ale wciąż jeszcze nie ruszył się z miejsca. Musiała minąć jeszcze dłuższa chwila i dopiero po niej Caulfield odsunął się od niej, najdłużej ociągając się z puszczeniem jej dłoni, ale koniec końców również to zrobił, posyłając przy tym Carze łagodny uśmiech. - No dobrze, weźmy się do roboty, bo nie wyrobimy się do rana… Tym bardziej, że dołożyłaś nam roboty - ostatnie zdanie dodał z nutką złośliwości w głosie i po powiedzeniu go poruszył zaczepnie brwiami. Później rzeczywiście wziął się do roboty. Na początek obszedł fotel, żeby następnie podnieść go i postawić tak, jak powinien leżeć.

[Cara Langmore]

Czy nie na tym polega paradoks ich znajomości? Choć oboje dostrzegali pewne przeciwwskazania i doskonale zdawali sobie sprawę z tego, że łatwiejszą opcją byłoby wywieszenie białej flagi, żadne z nich nie umiało się na to zdecydować. Cara nie posiadała aż tyle silnej woli, aby pod wpływem jego bliskości zapomnieć o uczuciach, którymi go darzyła. I to właśnie z ich powodu nie umiała pożałować tego, że sięgała po tę bliskość, ponieważ ta przynosiła jej za dużo przyjemności. Nie oznaczało to jednak, że nie potrafiła spojrzeć na nią krytycznie, co robiła za każdym razem, kiedy zdawała sobie sprawę z wykroczenia, które popełniła względem tego, co obiecała sobie na początku. Teraz jednak zrobiła za dużo, aby nadal udawać, że jest w stanie się temu opierać. Musiała podjąć jakąś decyzję i także zagrać z Riverem w otwarte karty, ponieważ to właśnie blondyn był jedyną osobą, która mogła jej to jakoś ułatwić. Musieli załatwić to wspólnie, razem przebrnąć przez własne pragnienia, ponieważ to, co Cara robiła do tej pory, było względem niego nie w porządku. Nie miała prawa go zwodzić, a czy nie to robiła, kiedy wykonywała krok w przód, aby chwilę później wykonać dwa w tył? I choć nadal mogła się cofnąć, musiała tę decyzję porządnie przemyśleć, ponieważ tym razem mogło nie być już odwrotu. - Człowiek nie zawsze jest kowalem własnego losu, czasem jest jego ofiarą - odparła po krótkiej chwili namysłu, a na jej ustach wymalował się łagodny uśmiech. Nie miał pojęcia, jak wiele jej słowa miały wspólnego z rzeczywistością. Cara przez długi czas próbowała walczyć z uczuciami, którymi go obdarzyła, ale była względem nich bezradna. Nie umiała sobie z tym poradzić, dlatego zmuszona była w końcu je zaakceptować. I robiła to już od pewnego czasu, do tej pory naiwnie łudząc się, że zdoła przynajmniej utrzymać je w ryzach. Jak widać, nawet tego nie umiała. A skoro o bezradności mowa, naprawdę cieszyła ją wizja tego, że nie była jedyną, która nie umiała z tej bliskości zrezygnować. Kiedy Caulfield nie ruszył się z miejsca pomimo swojego potwierdzenia, na ustach Cary wymalował się uśmiech jeszcze szerszy niż dotychczas. Nie oderwała spojrzenia od jego oczu nawet wtedy, kiedy blondyn w końcu się wycofał i wyjątkowo niechętnie wypuściła jego dłoń z własnej. Gdyby nie fakt, że jej chatka naprawdę wymagała interwencji, skłonna byłaby sterczeć tak z nim przez kolejne długie minuty. - Więc to tak? - wypaliła, przy okazji podnosząc z podłogi lampę. - Teraz to dodatkowa robota, a nie szczęśliwy zbieg okoliczności? - przedrzeźniła go, marszcząc przy tym nos. Chwilę później przeniosła spojrzenie na abażur, chcąc upewnić się, że nie został uszkodzony. - Wiesz, upiekłam ciasto - wtrąciła mimochodem, odstawiając lampę na swoje miejsce. I tak, ciasto to powstało z myślą o ich dzisiejszym spotkaniu. - Ale to akurat jedna z nielicznych rzeczy, które spodobały się Dudley'owi - więc nie, nic już z niego nie zostało, niestety.

[River Caulfield]

Oboje jak najszybciej powinni zagrać ze sobą w otwarte karty, żeby naprostować tę sytuację zanim pozwolą jej się rozwinąć. Tak będzie najlepiej dla nich obojga, jeśli nie chcą zagrozić sobie jeszcze zanim uda im się cokolwiek zbudować i choć nie ma gwarancji, że pozwolą sobie na to, kiedy już dowiedzą się o wszystkim, znacznie lepszą wizją wydaje się być życie ze sobą w szczerości od dalszego okłamywania się. A skoro poczynili już jeden krok do przodu i Cara przełamała się, żeby sięgnąć po jego bliskość, to był ostatni gwizdek, żeby zachować się chociaż trochę fair w stosunku do tego drugiego i powiedzieć mu o tym, o czym już dawno powinien wiedzieć. Na tym etapie znajomości takie sekrety nie mają prawa istnieć… A tak naprawdę już wcześniej powinni się z nimi pożegnać. I pierwsze myśli na ten temat zaczęły już nawiedzać jego głowę, ale na razie odpychał je od siebie, chcąc zostawić je na później. Teraz, gdy spędzali czas we dwójkę, to na tym wolał się skupić. - A czy to idący wybiera drogę, czy droga idącego? - odbił piłeczkę, przyglądając się jej uważnie. Chociaż oboje starali się panować swoimi uczuciami, koniec końców każde z nich świadomie im się poddało. Może i to, co między nimi zaszło, nie było częścią jego planu, ale wiedział, że tego chciał i sięgnął po to właśnie z tego powodu, więcej miało to wspólnego z wykorzystaniem okazji niż ze zwykłym przypadkiem. - Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia - rzucił banałem, uśmiechając się przy tym głupawo. River dalej jak dziecko cieszył się z pocałunku, który miał przed chwilą miejsce. Czuł się tak, jakby po nim dostał jakiegoś dziwnego kopa energii. Dawno nie czuł się w podobny sposób, a było to cholernie przyjemne uczucie, które miał nadzieję, że zbyt prędko go nie opuści. Na razie wystarczyło jedno rzucenie okiem na Carę, żeby wróciło do niego z dodatkową siłą, a później? Później będzie musiał się przekonać. Na wspomnienie o cieście oderwał się od zbierania kolejnych rzeczy z podłogi i podniósł głowę, żeby zawiesić wzrok na Langmore. Nie spodziewał się tego, że już chwilę później kobieta tak szybko go rozczaruje, co zresztą można było wyczytać z jego spojrzenia. Przez krótką chwilę nabrał ochoty na ciasto i kiedy myślał, że je dostanie, ta nadzieja została mu odebrana. - Opisz mi to ciasto… Przynajmniej wyobrażę sobie, że je zjadłem i może to trochę osłodzi mi sprzątanie po tym bałaganiarzu - westchnął głośno, a następnie zacisnął usta w wąską linię. Chociaż sprawiał wrażenie przybitego, prawda jest taka, że znów obudziła się w nim radość wywołana wizją, że Cara zrobiła coś z myślą o nim. Nie udało mu się spróbować tego ciasta, ale liczył się sam gest. Tak już jest, że rzeczy robione dla nas przez bliskie nam osoby sprawiają nam podwójną radość i nie ma znaczenia to, czy trafiają w nasz gust… Najważniejsze jest to, co mają nam przekazać, a to do Rivera trafiło pomimo tego, że ciasto nie dotrwało do jego wizyty.

[Cara Langmore]

Dla Cary był to wieczór pierwszych razów. Nie tylko przez wzgląd na ruch, który sama zdecydowała się wykonać po raz pierwszy, ale także z innego, niemniej istotnego powodu. Choć wyznanie prawdy rzeczywiście zdawało się być kwestią naglącą, Langmore obecnie nie zaprzątała sobie tym głowy. Po raz pierwszy nie myślała o tym, że powinna powiedzieć mu o swojej chorobie, aby uświadomić mu, że to, na co się pisał, nie mogło trwać wiecznie. Tym razem popchnięta została do zgoła odmiennych wniosków, zastanawiając się nad tym, czy ich historia rzeczywiście musiała skończyć się w ten sposób. Kiedy posyłała mu ukradkowe spojrzenia, nie miała wątpliwości co do tego, że to właśnie Caulfield był powodem, dla którego odczuwała obecnie taką ekscytację. Nie chodziło o samą bliskość, pocałunek, a o fakt, że to wszystko przeżywała właśnie z nim. To on nadawał tym gestom znaczenie, a Cara… Cara nie chciała z tym walczyć. Ten jeden raz pragnęła zachować się samolubnie i pozwolić sobie na to, aby jego obecność była źródłem jej szczęścia na dłużej. Dlatego dziś nie potrzebowała wiele, aby czuć się spełnioną. Nie czuła potrzeby stawiania na swoim i w jakimś stopniu chciała chyba poddać się po raz kolejny, mając cichą nadzieję, że w ten sposób znów wywoła na jego twarzy uśmiech. Zanim mu odpowiedziała, westchnęła głośno i wzniosła spojrzenie ku niebu. - Wygrałeś. Tym razem ci odpuszczę - rzuciła mu wymowne spojrzenie, które miało sugerować, że taryfa ulgowa nie będzie trwać wiecznie. Nie powinien też liczyć na to, że zamykanie jej ust pocałunkami cokolwiek w tej kwestii zmieni, bo nawet jeżeli tym razem sprawiły one, że spokorniała, kiedyś może się uodporni? Jeśli nie, cóż, nadal była to jakaś wygrana, prawda? Większą ich ilością mógł jednak cieszyć się dziś River, bo kiedy odezwał się po raz kolejny, Cara tylko zerknęła na niego i lekko pokręciła głową. Jak to możliwe, że aż tak na nią działał? - Naprawdę uważasz, że to ci pomoże? - uniosła jedną brew ku górze, sięgając po stojący gdzieś w kącie karton. Wyciągnęła go na środek pomieszczenia, chcąc wrzucić do niego te rzeczy, które zostały zniszczone. Nie planowała się ich pozbywać, ponieważ fakt, że nie nadawały się do użytku w swojej obecnej formie, wcale nie oznaczał, że nie mogły zyskać drugiego życia. A przecież Cara lubiła tworzyć różne rzeczy, dlatego mogła im je zagwarantować. - Było… marchewkowe - przyznała, kiedy już usadowiła się po turecku na podłodze. Gdzieś pomiędzy porozrzucanymi figurkami natrafiła akurat na marchewkę, którą wcześniej próbowała wcisnąć jeleniowi. Bez wahania chwyciła warzywo, a później rzuciła nim w stronę blondyna w taki sposób, aby ten był w stanie je złapać. No, przynajmniej powinien, jeśli na krótką chwilę oderwie się od odstawiania na miejsce porozrzucanych mebli, co nie wydawało jej się takie znów nieprawdopodobne.

[River Caulfield]

W takim razie w tym byli ze sobą zgodni, ponieważ River również nie chciał teraz przejmować się jakimikolwiek komplikacjami. Chociaż żadne z nich się tego nie spodziewało, a tym bardziej nie zaplanowało tego, ten dzień stał się specjalny i Caulfield chciał się tym nacieszyć, nie psując sobie tego czymś, co mógł odłożyć na później. Skoro zwlekał z tym tak długo, jeśli poczeka jeszcze chwilę, czy to cokolwiek zmieni? Pewnie nic, a przynajmniej to zamierzał sobie powtarzać, jeśli naszłaby go jakaś chwila zwątpienia. Był teraz szczęśliwy, może nawet bardziej niż dawał to po sobie poznać i chciał, żeby ta radość trwała jak najdłużej. Chciał również podzielić się nią z Carą, ponieważ to ona stała za uczuciami, które go ogarniały. A poza tym widział ją jako osobę sobie bliską oraz wyjątkową. Może nie mówił o tym na głos, ale w ciągu ostatnich miesięcy Langmore udało się wedrzeć do jego serca i zająć tam istotne miejsce i to pomimo tego, że ich relacja z założenia wcale nie miała zmierzać w tym kierunku. Nie randkowali ze sobą, a po prostu widywali się na stopie koleżeńskiej, ale gdzieś po drodze River zaczął spoglądać na nią w nieco inny sposób i nie był pewny czy to jeszcze mogłoby się zmienić… Czy mógłby jeszcze spojrzeć na nią tak, jak na samym początku znajomości. - Mhm… Odpuszczasz - przyznał ironicznie i popatrzył na nią wymownie, a chwilę później na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech, niemal jak na jej życzenie. Właściwie to w ogóle nie przeszło mu przez myśl, że kiedyś mogłoby mu się udać ją zmiękczyć lub znaleźć taktykę, która pomogłaby mu stawiać na swoim. Cara w jego oczach nie była kobietą pokorną… Nie widział jej też jako kogoś, kto za wszelką cenę próbował robić drugiemu na przekór, ale ze swoich dotychczasowych obserwacji wywnioskował, że nie boi się dyskusji, bronić swego, ani też stawiać czoła wyzwaniom i nie nastawiał się na to, żeby kiedyś straciła pazur. - Może? - odparł i wzruszył ramionami. Kiedy chwilę później usłyszał jej odpowiedź, a marchewka poleciała w jego stronę, udało mu się ją złapać. Całe szczęście, inaczej byłby to drugi raz jak zaatakowałaby go, rzucając czymś w niego. - Lubię marchewkowe ciasto… - przyznał ze smutkiem, bo w tej chwili było mu podwójnie żal, że nie zdążył spróbować wypieku Cary. W myślach już przeklinał Dudley’a, który się na nie połasił, jemu zostawiając tylko marchewkę… Marna wymiana, w której nie miał nic do powiedzenia. Ale miał za to nadzieję, że może jego smutek, może trochę teatralny, przekona Langmore do tego, żeby kiedyś jeszcze raz upiec dla niego to ciasto. A zanim wrócił do dalszych porządków, wetknął sobie do ust marchewkę i przytrzymał ją zębami. Po tym podniósł kolejny mebel, jeśli dobrze widział, przedostatni z leżących w niewłaściwej pozycji.

[Cara Langmore]

Cara także chciała się tym cieszyć, a jednocześnie naprawdę bała się tej radości. Nie miała pewności co do tego, co oznaczał dla nich ten pocałunek i czy w ogóle oznaczał cokolwiek. Nie chciała więc wyrywać się przed szereg i zakładać, że teraz czekają ich wyłącznie same dobre rzeczy, ponieważ takiej gwarancji nie posiadało żadne z nich. Zakładanie najgorszego również nie miało sensu i tak naprawdę musieli chyba po prostu dać temu czas, jednocześnie starając się za bardzo nie interpretować tego, co przed chwilą miało między nimi miejsce, zwłaszcza w obliczu niepewności, która nadal gdzieś w Carze siedziała. Choć pragnęła jego bliskości, a przez jej umysł powoli przemykać zaczęły myśli dotyczące walki z chorobą, Langmore nie tylko nie podjęła jeszcze żadnej decyzji, ale też nie mogła mieć pewności co do tego, czy jej decyzja cokolwiek zdoła zmienić. Tak naprawdę zdani byli na los, który, co Cara wiedziała już z doświadczenia, niekoniecznie chciał wysłuchiwać cudzych życzeń. I chociaż to wszystko nadal w niej siedziało, dzisiejszego wieczora nie chciała pozwolić na to, aby obawy odebrały jej przyjemność, którą czerpała z obecności blondyna. Od długich miesięcy uczyła się przecież żyć chwilą i cieszyć wszystkim, co stawało na jej drodze. Tym razem nie mogło być inaczej, zwłaszcza, że i dla niej ten dzień zyskał szczególne znaczenie. Usłyszawszy odpowiedź Caulfielda, Cara nie pozostała mu dłużna. Momentalnie odpłaciła mu uśmiechem, który na jej twarz wkradł się samoistnie. Była to wyłącznie zasługa tego, jak na nią działał. Niezależnie od okoliczności, kiedy ich spojrzenia się krzyżowały, Langmore nie potrafiła powstrzymać kącików ust, które same wędrowały ku górze. Nawet nie próbowała się temu opierać. - W takim razie to już kolejna rzecz, która was łączy - ściągnęła brwi ku sobie, z zamyśleniem spoglądając na jedną ze zgarniętych z podłogi figurek. Mogła wyglądać tak, jakby była teraz śmiertelnie poważna, ale już chwilę później zerknęła na blondyna kątem oka, nie potrafiąc zmyć ze swojej twarzy tego grymasu, który jasno sugerował, że wyłącznie się z nim droczyła. - Opowiedz mi o tym dachu! - ponagliła, nagle przypominając sobie o obiecanej historii. Gdy wcześniej skupiła się na jego bliskości, ta myśl całkowicie uleciała z jej głowy i gdyby nie wspomnienie jelenia, Cara prawdopodobnie nie przypomniałaby sobie o niej zbyt prędko. Teraz jednak mogła umilić sobie w ten sposób dalsze porządkowanie bałaganu, czym zajęła się, kilkukrotnie rozpraszając się, aby dopytać blondyna o szczegóły opowiadanej historii. I cóż, tym razem znów straciła w jego towarzystwie rachubę czasu, ale i to, jak zwykle, nie przeszkadzało jej ani trochę.

zt.