[Cara Langmore]

011.

Nie miała pojęcia skąd nagle w miasteczku chęć do promowania sztuki, ale musiała przyznać, że kilka ostatnich tygodni upłynęło jej tu w naprawdę przyjemnej formie. Lawirowała pomiędzy kolejnymi warsztatami, które skutecznie karmiły jej ciekawość świata i czuła się z tego powodu szczerze zadowolona. Ostatnim punktem do osiągnięcia szczęścia była jednak wizyta na wystawie krasnali ogrodowych, której Cara za nic w świecie nie chciała odpuścić. Z niejasnych przyczyn oglądanie glinianych gnomów znajdowało się na liście tych rzeczy, które Langmore chciała w trakcie swojego życia odhaczyć. Właśnie z tego powodu umówiła się dziś z panienką Lowell, którą najpierw zabrała na odpowiednie wydarzenie, a później zaciągnęła ją jeszcze do sklepu budowlanego, aby tam nabyć wszelkie, niezbędne im do działania przyrządy. Choć długo targowała się z kobietą prowadząca warsztaty, ta nie zgodziła się wypożyczyć im formy, dzięki której same mogłyby wykonać odlew takiego krasnala, ale dla świętego spokoju wcisnęła Carze dwie niedokończone figury, które teraz mogły razem pomalować. Jeszcze zanim dotarły na podwórko Langmore, ta emanowała szczerym entuzjazmem, którego raczej nic nie byłoby w stanie teraz w niej zdusić. Po zaparkowaniu na wjeździe starego pick-upa, Cara wytoczyła się z miejsca kierowcy, zamykając za sobą drzwi z głośnym trzaskiem. - Gdzieś tu powinnam mieć jeszcze stare farby, zaraz je znajdę - oznajmiła i bez chwili zwłoki pomaszerowała w kierunku czegoś, co służyło jej za składzik na narzędzia. - Napijesz się czegoś? - krzyknęła już stamtąd, ponieważ była tak zaangażowana w krasnalowe przedsięwzięcie, że niemal zapomniała o resztkach kultury.

Delilah Lowell

[Delilah Lowell]

dziewiętnaście

- Jak rozmawiałyśmy o robieniu własnych krasnali, nie spodziewałam się, że rzeczywiście to zrobimy! - zaśmiała się, wysiadając z samochodu i rozejrzała się za Carą, która już zdążyła zniknąć jej z pola widzenia, wyraźnie podekscytowana wizją tworzenia sztuki z bezbarwnych figurek. - Chociaż dalej uważam, że to STRASZLIWIE dziwne, żeby stawiać takie figurki w ogrodzie, już bardziej rozumiem, no nie wiem, te flamingi? - co też nie stanowiło dla Delilah pięknej dekoracji, a specyficzne grymasy na twarzach krasnali zawsze dziewczynę przerażały, szczególnie jak była mała, coś jak wymalowane twarze klownów w wesołym miasteczku, na widok których większość dzieciaków pokazywała siłę swojej przepony i gardła, drąc się w niebogłosy. - O tak! Jest strasznie gorąco, ale mogę zrobić! - przez zrobienie rozumiała nalanie wody z kranu do dzbanka i odnalezienie jakiejś cytryny, ewentualnie kostek lodu, żeby w kilka sekund oszczędzić kilka dolców, które trzeba by było za taki przysmak zapłacić w pierwszej lepszej knajpie. Skandal w ogóle, żeby musieć płacić za wodę! - I co, chcesz potem je postawić u siebie przed domem? - zaśmiała się, w międzyczasie wyjmując jedną z figurek z bagażnika i uważnie się jej przyjrzała, zastanawiając, czy powinna pójść w konwencjonalne malowanie, czy może zatuszować swój brak umiejętności i wizji różnymi esami floresami i artystycznym spojrzeniem. W końcu całe dnie malowała paznokcie, gdzie nie mogła wychodzić za brzegi, wszystko musiało być schludne i czyste, miała więc ochotę trochę poszaleć, zrobić coś brzydkiego, czego nikt nie będzie oceniał na podstawie równych krawędzi, właściwie wcale nie chciała być teraz oceniana, wystarczyło, że za każdym razem, kiedy klientka patrzyła na swoje dłonie, Lowell miała krótki moment zawahania, bojąc się, że usłyszy, że to wcale nie to, czego pani oczekiwała, wiadomo przecież jacy byli klienci, nie wystarczyło się starać, żeby sprostać ich oczekiwaniom.

Cara Langmore

[Cara Langmore]

- Nie wiem jak w ogóle mogłaś pomyśleć, że tego nie zrobimy - odpowiedziała jej takim tonem, jakby rozmawiały teraz o największej oczywistości tego świata. I w sumie nie było to takie znów dalekie od rzeczywistości, ponieważ Cara rzadko kiedy porzucała pomysły, które wcześniej pojawiały się w jej głowie. - A co taki flaming miałby robić w ogrodzie? One żyją w innych miejscach, a krasnale… one żyją wszędzie - rzuciła, co zabrzmieć mogło trochę tak, jakby Langmore rzeczywiście głęboko w to wierzyła. W rzeczywistości tak jednak nie było. Była bardzo przesądna, to prawda, ale wszelkiego rodzaju legendy i mity były raczej rzeczami, od których stroniła. - W porządku. Wejście jest z drugiej strony, lodówkę powinnaś znaleźć bez problemu. Poradzisz sobie, a ja… znajdę te cholerne farby - krótka pauza wynikała z tego, że Cara właśnie zaczęła szarpać się z jakimiś ogrodowymi narzędziami, które niepotrzebnie zajmowały jej tutaj miejsce. Niby zdawała sobie z tego sprawę, a i tak za każdym razem wmawiała sobie, że coś z tego może kiedyś jeszcze jej się przyda. Tak pewnie nie będzie, a ona hodowała w sobie niezdrowe przyzwyczajenia, które na starość mogłyby zaprowadzić ją do zbieractwa. Dobrze więc, że jej serce nie miało się najlepiej i zwyczajnie tej starości nie pozwoli jej dożyć. - No… tak. Właśnie po to chcę go zrobić - odparła, nieco zdziwiona jej pytaniem. W zasadzie to zupełnie nie rozumiała dlaczego Delilah miała w tej kwestii jakiekolwiek opory, ale prędko zignorowała to, w końcu dokopując się do tego, czego od dłuższego czasu szukała. - Mam! - oznajmiła, wyciągając na zewnątrz kilka średniej wielkości puszek z farbą. - Myślę, że możemy rozłożyć się z tym tutaj. Skombinuję jakąś matę, żebyśmy za bardzo nie nabrudziły i… nie wiem, chcesz coś do przebrania? - zagaiła, będąc przekonaną o tym, że będzie to raczej brudna zabawa i jeśli nie chciały zniszczyć sobie czegoś wartościowego, dobrze było zabezpieczyć się starymi ciuchami.

Delilah Lowell

[Delilah Lowell]

- W jakich innych miejscach? Aligatorowi też byś tak powiedziałą? - co prawda gdyby jakiś aligator rzeczywiście czmychnął z hodowli i pojawił się przed Delilah na ulicy, czy trawniku, to dostałaby prawdziwego ataku paniki z tego to już by jej chyba Asher nie był w stanie z tego wyratować, obite kolano, a noga w szczękach potężnego gada to dwie zupełnie inne rzeczy, chociaż jak była mała to takiego głaskała i był przeuroczy! - Postaram się nic nie zepsuć! - rzuciła, pakując się Carze do mieszkania bez większego skrępowania, bo, nie oszukujmy się, skrępowanie przy przeczesywaniu domu, w którym była pierwszy raz nie było dla dziewczyny niczym niezwykłym. Bez trudności trafiła też do kuchni, odnalazła kran, cytrynę, a nawet kosz na śmieci pod zlewem i po dłuższej chwili, asystując sobie łokciem, otworzyła drzwi, stając przed Langmore z dzbankiem i dwiema szklankami. - Czyli jesteśmy już gotowe na malowanie? - rozejrzała się po przyborach artystycznych i odstawiła gdzieś z boku dzbanek, podając po chwili pełną szklankę dziewczynie. - Ooo, tak, koszula jako fartuch byłaby całkiem przydatna - nawet jeśli nie miała na sobie nie wiadomo jak drogich, czy ulubionych rzeczy, nie chciała wracać jak taki obdartus do domu, więc zawsze jakieś okrycie mogło się przydać, poza tym w przydużej i powyciąganej koszuli wygląda się i czuje jakoś tak bardziej artystycznie, jakby było się profesjonalistą, a nie, jak w przypadku Lowell, początkującą studentką historii sztuki, która z samym tworzeniem dzieł miała niewiele wspólnego, no chyba, żeby zaliczyć do tego paznokcie. - To co, jakieś szczególne życzenia, pani Langmore? - nasz klient, nasz pan, a skoro dziewczyna miała później trzymać figurki na swoim trawniku, Delilah była w stanie przystać na jej ewentualne życzenia, chociaż jednak ta wizja bardziej artystyczna siedziała jej w głowie, żeby spożytkować swoją kreatywną energię podczas tworzenia.

cara langmore

[Cara Langmore]

- Nie. One akurat lubią czasami tu przychodzić - odparła z dziwnym spokojem. Początkowo wydawało jej się to odrobinę kłopotliwe, bo chociaż naprawdę lubiła naturę i nie miała nic przeciwko temu, aby z nią obcować - w końcu nie bez powodu przeprowadziła się w sam środek lasu, to jednak sąsiedztwo mokradeł bywało kłopotliwe. Doskonale pamiętała pierwszy raz, kiedy jeden z aligatorów zawędrował na jej podwórko. Nie obyło się bez strachu, ale teraz uważała to za coś naturalnego i chyba nauczyła się też z takimi sytuacjami obchodzić. Kiedy Delilah zniknęła za drzwiami jej domku, Cara zajęła się przygotowaniem terenu do malowania. Rozłożyła jakiś stary koc, który posłużyć miał im za matę, a także wyciągnęła całą resztę farb, pędzli i innych akcesoriów, które mogły im się przydać. Kończyła właśnie swoje małe przygotowania, gdy Lowell ponownie pojawiła się na podwórku. Przejęła od niej szklankę z wodą i upiła kilka mniejszych łyków, a później odstawiła szkło na jeden ze schodków. - Zaraz coś nam znajdę - obiecała, a jako, że sama często malowała, miała pewnie kilka rzeczy, które uznawane były za “robocze”. Wyciągnęła więc coś dla siebie i dla brunetki, po czym wręczyła jej jedną z poplamionych farbą koszul. - Zdaję się na ciebie. Nie mogłabym ograniczać twojej wizji - przyznała, posyłając jej łagodny uśmiech. Sama wiedziała, że w ten sposób pracowało jej się najlepiej. Nie lubiła, kiedy cokolwiek jej narzucano i domyślała się, że z Delilah może być podobnie. Czy nie na tym właśnie polegała sztuka? Każdy artysta miał za jej pomocą wyrazić samego siebie, dlatego Cara nie zamierzała pozbawiać brunetki tej możliwości. A skoro to miały już ustalone, Langmore wciągnęła na siebie przyniesioną wcześniej koszulę i usadowiła się wygodnie na kocu, przyciągając do siebie jedną z krasnalowych figur. - Gdybyś czegoś jeszcze potrzebowała, mów. Nie gwarantuję, że będę to miała, ale przynajmniej spróbuję poszukać - choć biorąc pod uwagę to, że jej składzik stanowił zbieraninę rzeczy przeznaczonych do malowania i innych artystycznych aktywności, niewykluczone, że naprawdę znalazłyby tam wszystko.

Delilah Lowell

[Delilah Lowell]

- Co lubią? - coś jakby w tym momencie połaskotało ją po kostce i aż podskoczyła, myśląc, że może to ten aligator, ale okazało się, że tylko źdźbło trawy, uśmiechnęła się więc jakby przepraszająco, ale to Cara ją nastraszyła, bez dwóch zdań! - Dobra, to jeszcze tylko wymyślę tę moją wizję i problem z głowy - przyjęła od niej koszulę, zapinając ją z przodu, żeby żadna farba nie pokapała jej na sukienkę i przysiadła z figurką na kocu, łapiąc za suchy pędzel. Trzymała ją trochę jak małe dziecko, zupełnie nieświadomie podpierając nawet główkę krasnala kolanem. Może z jakiegoś dziwacznego powodu budził się w niej instynkt macierzyński? Nie byłaby jednak w stanie zaopiekować się nawet kaktusem, dziecko nie było więc dobrym pomysłem, nawet Gary'emu już opowiadała, że nic z tego, zobowiązanie było więc poważne. - Nieee, dzięki, wszystko mam! - odpowiedziała, dalej usiłując wymyślić za co mogłaby się zabrać, olśnienie spadło na nią jak grom z jasnego nieba, aż się poderwała do góry, bo upragnione narzędzie znajdowało się kawałek dalej, a przez to krasnal upadł na trawę, tracąc przy okazji nochal. - No, chyba, że masz tam gdzieś zachomikowanego zapasowego? - parsknęła śmiechem, łapiąc odłamany kawałek między palce, bo może coś się da z tego odczarować. - Sfinks też nie miał nosa, może przerobię go na sfinksa, co ty na to? - i te aligatory czułyby się jakoś chyba bardziej jak w domu, nie? Zupełnie nie miała pojęcia które z elementów kultury starożytnego Egiptu kojarzyła ze szkoły, a które z wątpliwych pod względem edukacyjnym filmów z serii Asterix i Obelix kontra Cezar, czy też Misja Kleopatra, już nawet nie rozumiała co i gdzie było, ale coś kojarzyła, że były tam krokodyle. Bo krokodyle i aligatory to to samo, nie? Tego jej na studiach nikt nie uczył, chociaż skoro studiowała historię sztuki to może powinna posiadać minimalną wiedzę na ten temat, zamiast błaźnić się zdecydowanie przed Carą, absolwentką tego samego kierunku.

cara langmore

[Cara Langmore]

Wygięła usta w uśmiechu, nie mówiąc już nic. W pełni rozumiała jej reakcję, bo, jak już wcześniej wspomniałam, ona też potrzebowała czasu, aby się do takiego stanu rzeczy przyzwyczaić. I może w tym momencie powinna ją jakoś uspokoić i zapewnić, że żaden przerośnięty gad nie wyskoczy im zaraz z trawy, ale nie chciała też przypadkiem pogorszyć sytuacji, dlatego cisza wydała jej się odpowiednim posunięciem. Ale nieistotne! Już chwilę później Cara całkowicie skupiała się na ich nowym zajęciu. Choć sama usadowiła się na kocu z drobnym opóźnieniem, wizję miała ukształtowaną już od dłuższego momentu. Prawdę powiedziawszy ta zrodziła się w niej jeszcze zanim Langmore wytargowała te dwie figury, co sugerowało jedynie, że naprawdę zależało jej na realizacji tego pomysłu. Sama zabrała się do tego nieco ostrożniej, ale kłamstwem byłoby stwierdzenie, że ten gwałtowny ruch odrobinę jej nie zaskoczył. Sama drgnęła lekko, kiedy krasnal wylądował na ziemi i wydęła usta w geście smutku, kiedy zorientowała się, że biedaczek stracił nosa. - Obyś tylko nie zrobiła z niego Voldemorta. Jego energia źle wpłynęłaby na mój ogródek - emanowała od niego przecież tak zła aura, że nawet marchewki przestałyby jej tutaj rosnąć, a warto wspomnieć, że Langmore naprawdę lubiła swój ogródek pielęgnować i do tej pory rozwijał jej się on naprawdę dobrze. - Na razie udawajmy, że to w ogóle nie miało miejsca. Gdzieś powinnam mieć jakiś solidny klej, a jeśli nie, po prostu go dokupię. Pomaluj wszystko według pierwotnego planu, przytwierdzeniem nosa będziemy martwić się później - stwierdziła, po czym sama złapała za pędzel, kubełek z odpowiednią farbą i zaczęła przygodę ze sztuką od nadania barwy krasnalowej czapeczce. Udało jej się na szczęście niczego nie uszkodzić, ale niewykluczone, że i jej gnom wyglądać będzie jak karykatura prawdziwego. To jednak ani trochę jej nie przeszkadzało.

Delilah Lowell

[Delilah Lowell]

- Voldemort to ten zły? - rzuciła swobodnie, chociaż nie spodziewała się, że Cara połknie tę zaczepkę, ale uwielbiała tak wkręcać ludzi, kiedy przyrównywali coś do sławnych osób, filmowych bohaterów, albo cytowali piosenki znane absolutnie wszystkim na świecie, a ona udawała, ze odniesienie jest jej zupełnie nieznane, czym niektórych doprowadzała do szewskiej pasji. Tak było z tymi dziełami, które większość uważała za największy cud świata, a dla wielu i Harry Potter się wpasowywał, śmiesznie tak się irytowali, jak mówiła, że Harry Peter rzeczywiście nieźle sobie poradził w najnowszym X-Factorze. - Udawanie, że coś się nie zadziało, bo jest niewygodne to mój ulubiony sposób radzenia sobie z problemami - szybko przystała na jej propozycję, przekrzywiając głowę, kiedy wpatrywała się z zamyśleniem w figurkę, bo może jakoś jej ten nowy wygląd ułatwi stworzenie prawdziwego dzieła sztuki, może to będzie taka nowoczesna, jaką się widywało w galeriach, a której to Delilah ni cholery nie potrafiła zrozumieć. Jasne, parę razy udało się jej trafić na wystawę, która miała dla niej jakieś przesłanie, albo zwyczajnie była ładna, ale przeważająca część tych nowych tworów zupełnie nie trafiała do Lowellówny i tylko udawała, że coś, jak banan przyklejony do ściany, ma znaczenie, które dziewczynie udało się jakoś pojąć. - Dobra, jak na ciebie prysnę, to bardzo niespecjalnie! - ogłosiła w końcu, biorąc w rękę pędzel i maczając go w jednej z puszek, żeby wykorzystując technikę, która pewnie ma jakieś specjalistyczne określenie, którego ani ja, ani Delilah nie znałyśmy, pryskać kropelkami kolorowej cieczy na leżącą na kocu figurkę. Kropeczkowe tło do dalszych poczynań, ale przynajmniej Langmore nie musiała się już martwić, że planuje jej postawić podobiznę Tego, Którego Imienia Nie Wolno Wymieniać, bo przypominał raczej kolorowe dzieła przedszkolaków, co chyba nie świadczyło najlepiej o zdolnościach artystycznych dziewczyny.

Cara Langmore

[Cara Langmore]

Całe szczęście, że Cara nie była jedną z tych osób, które podobne żarty potraktować mogłyby personalnie. Nie wyłapała ironii, to fakt, ale w odpowiedzi skinęła jedynie lekko głową. Bądź co bądź nie zamierzała nikogo rozliczać za zainteresowania. Sama lubiła ten kanon, ale nie była jedną z tych fanek, które każdy szczegół znały na pamięć i może właśnie dlatego nie zamierzała się unosić z powodu jej niewiedzy. Co się zaś tyczy późniejszych słów Lowell, Cara początkowo odpowiedziała jej wesołym uśmiechem, który jednak zniknął po niedługim czasie. Uświadomiła sobie bowiem, że sama od niedawna zachowywała się podobnie, usilnie zbywając uczucia, które się w niej tliły. Nie ulega wątpliwości, że w tym wypadku unikanie problemu było koszmarnym rozwiązaniem. Nie sprawdzało się w ogóle, sprawiając wyłącznie, że jej odczucia nasilały się. I chyba dlatego postanowiła skupić się na ich dzisiejszych aktywnościach, bo dzięki nim nie musiała myśleć o tym, co z reguły zaprzątało jej głowę. - Nie krępuj się - odparła, w międzyczasie wymieniając pędzel na nowy, aby móc przejść do nadawania barwy kolejnym elementom krasnalowego stroju. Przerwała sobie jedynie na moment, aby lepiej przyjrzeć się temu, co wyprawiała Delilah. Na jej ustach w oka mgnieniu wymalował się uśmiech, który sugerował, że była oczarowana jej dziełem. - To będzie niesamowite - przyznała, jeszcze przez moment przyglądając się temu, co wychodziło spod rąk Delilah. - Nie zastanawiałaś się nad tym, żeby zajmować się tym zawodowo? - zagoiła i zanim ponownie chwyciła za pędzel, złapała za szklankę z wodą i upiła z niej kilka większych łyków. Dopiero później zabrała się za dalsze malowanie, chcąc dokończyć swoje małe dzieło, które w niedalekim czasie miało dołączyć do wszystkich innych jej wytworów, których na tym podwórku było przecież pełno.

Delilah Lowell

[Delilah Lowell]

- Nie chwal dnia przed zachodem słońca - prychnęła ze śmiechem, kręcąc przy tym głową, bo sama jeszcze nie do końca wiedziała co wyprawiała w związku z tym całym tworzeniem krasnali. Co prawda początkowo była mocno sceptycznie nastawiona do samego pomysłu, nie wierząc, że może się przy tym świetnie bawić, ale finalnie zatraciła się zupełnie w swojej wizji artystycznej, prawie wcale nie zwracając uwagi na Carę i jej pracę. - Malowaniem krasnali zawodowo? - oderwała się w końcu od swojego pędzla, patrząc na dziewczynę z zaskoczeniem. - Wiesz co, na dłuższą metę chyba za bardzo mnie przerażają, chociaż ten zaczyna wyglądać przyzwoicie - sama sobie w myślach pogratulowała dotychczasowego efektu i bez zbędnego oczekiwania, złapała znów za pędzel, tworząc na figurce przeróżne esy floresy, nawet coś do siebie mamrotała pod nosem i musiała przyznać, że sprawia jej to więcej frajdy niż bazgranie w zeszytach, które jeszcze uskuteczniała w szkolnych czasach.
Po sporym chyba czasie, zupełnie straciła jego poczucie, wyciągnęła przed siebie ostrożnie figurkę i... - O matko, zapomniałam z tyłu! - roześmiała się, odbijając na czole odcisk dłoni z farby. - I chyba będę musiała wziąć u ciebie prysznic - próbowała dojrzeć, czy w ogóle coś widać, ale ciężko było bez lusterka. Ciężko było się też spodziewać, że coś u Lowell pójdzie gładko i sprawnie, zaczęła przecież z oderwanym nosem. Paplając o głupotach z Langmore, dokończyła jednak swoje dzieło, pozostawiając je do wyschnięcia, oczyściła twarz, żeby nie musieć wracać do domu jak kompletna idiotka (chociaż moze ktoś by to podłapał, jak dziury w bluzce u Reginy w Mean Girls?), a kiedy się rozstawały, ciężko jej jakoś było patrzeć na porzucanego na trawniku krasnala, zmysł zbieracza chyba się w niej odezwał i postanowiła sprawić sobie takiego samego. Tylko, ze nie miała ogródka, ani domu, a skoro chciała się wyprowadzić od rodziców, znoszenie większej ilości rzeczy nie było chyba tak dobrym pomysłem?

zt. x2

Cara Langmore