[Cara Langmore]

003.

Zakup domku w środku lasu był z jej strony decyzją niebywale impulsywną. Nie zastanawiała się nad tym długo, do prostu dając się oczarować urokowi tego miejsca, na skutek czego w jej posiadaniu znalazła się niewielka, nieco podstarzała chatka, która zdecydowanie wymagała z jej strony interwencji, aby ostatecznie doprowadzić ją do porządku. W pierwszej chwili sądziła, że nie będzie to konieczne – skoro nie miała spędzić tutaj długich lat, zakładała raczej, że żadne luksusy nie będą jej potrzebne, ale im więcej wolnego czasu spędzała w tym miejscu, tym bardziej przekonywała się do tego, że nie chciała siedzieć bezczynnie. Nie zawsze poświęcała czas malowaniu, rękodziełu czy w czemukolwiek, co zaliczało się do długiej listy jej zainteresowań. Nie, momentami chciała zająć się czymś innym, w dużej mierze skupiając się na ogrodowych porządkach, ale kiedy jej podwórko doprowadzone było już do nienagannego stanu, odrestaurowanie domku wydało jej się naprawdę dobrym pomysłem. I właśnie dlatego dzisiejsze popołudnie spędzała na odmalowaniu nieco podstarzałego drewna po zewnętrznej stronie ścianki, co ograbiło jej dzień z długich godzin. Zdawać by się mogło, że roboty nie ma zbyt wiele, ale w przypadku osoby tak chaotycznej jak Cara, wszystko to rozciągało się w czasie, przez co Langmore zupełnie straciła jego rachubę. Nie była co prawda umówiona z Caulfieldem na konkretną godzinę, uzgadniając z nim wyłącznie to, że spotkają się późnym popołudniem, ale przez swoje gapiostwo nie miała nawet czasu zaliczyć szybkiego prysznica i przebrać się w coś, co nie byłoby uciapane farbą. Mało tego, kiedy blondyn pojawił się na jej terenie, szatynka nadal sterczała na drabinie, walcząc jeszcze z odmalowaniem najwyżej umiejscowionej deski. River zmuszony był więc odrobinę na nią zaczekać, a pierwsze uprzejmości wymienili jeszcze na jej podwórku, ponieważ Cara chciała już dopiąć tę część roboty do końca. Nie trwało to jednak szczególnie długo i już po kilkunastu minutach Langmore zeszła z drabiny, odstawiając jeszcze w bezpieczne miejsce wiaderko z farbą i wszelkie niezbędne sprzęty, zaraz też prowadząc Caulfielda w kierunku wejścia, puszczając go przodem, ponieważ sama zatrzymała się jeszcze, aby poprawić coś na ganku. Spojrzeniem powróciła do blondyna akurat w momencie, w którym ten przekraczał próg jej domu, popełniając przy tym jeden z najpoważniejszych, zdaniem Cary, błędów. - Nie, nie, nie! Tylko nie lewą! - zaprotestowała, ale to na nic się zdało, dlatego na jej twarzy wymalował się grymas zawodu. - To przynosi pecha - wyjaśniła, nadal nie przestając się krzywić. Aby było jasne, Langmore wierzyła w różnego rodzaju zabobony, będąc przekonaną o tym, że tak prostymi rzeczami sprowadzić można było na siebie nieszczęście. Sama wystrzegała się podobnych zachowań, trzymając rękę na pulsie również wtedy, kiedy chodziło o inne osoby, ale jak widać, to nie zawsze było skuteczne. I jeśli River planował spędzać z nią więcej czasu, musiał po prostu do tego przywyknąć.

[River Caulfield]

pięć
Podobnie wyglądała decyzja Rivera odnośnie zamieszkania w chatce w lesie. Sama przeprowadzka do małego miasteczka była dla niego sporą różnicą względem tego gdzie żył dotychczas, a domek w lesie z dala od centrum był już diametralną zmianą, której nikt znajomy by się po nim nie spodziewał. Blondyn dał się porwać chwili, urzeczony urokiem okolicy, ale nawet przez chwilę tego nie żałował, a przecież mieszkał tu już dwa miesiące, więc jeśli coś by mu nie pasowało, zdążyłby to zauważyć. Na razie wciąż był zauroczony tym miejscem i uważał, że ta cisza i spokój jakich doświadczał w swoich czterech ścianach, były dokładnie tym czego teraz potrzebował. I choć pewnie również jego miejscu przydałby się jakiś remont, River nie garnął się do tego. Nie dlatego, że był leniwy, bo opisanie go tym słowem byłoby bardzo daleki prawdy, a dlatego, że zwyczajnie nie czuł takiej potrzeby. Choć było kilka mankamentów, dało się z nimi żyć, a z tymi kilkoma poważniejszymi radził sobie na bieżąco, jeśli coś zaczynało nie grać i wymagało naprawy. Dlatego w przeciwieństwie do Cary, on nie dawał się porwać remontom, ale mógł za to z rozbawieniem przyglądać się temu jak kobieta walczy z własnym. Nie zamierzał przeszkadzać jej w tym swoim pojawieniem, dlatego nie próbował namawiać jej do tego, żeby przerwała i zeszła do niego. Zamiast tego przystanął z boku, żeby jej nie przeszkadzać i jedynie zagadywał ją trochę. Skoro już tutaj był, bez sensu, żeby siedział w milczeniu i udawał, że go tu nie ma, prawda? Kiedy już zeszła na dół i powiedziała mu, że może wejść do środka, River podążył za jej instrukcją, próg, najwyraźniej niestety, pokonując w pierwszej kolejności lewą nogą. Gdy to zrobił i usłyszał Carę, zastygł w miejscu i obejrzał się na nią przez ramię. W pierwszej chwili myślał, że zrobił coś naprawdę złego, jednak kiedy usłyszał o co jej chodziło i dlaczego, uśmiechnął się pod nosem, ale nie wyśmiewał jej. Jak wcześniej wspominałam, Caulfield szanował w to, co wierzyli inni i nie próbował się z tego nabijać, nawet jeśli mogło mu wydawać się to irracjonalne. Tak naprawdę każde przekonanie musiało brać się z czegoś, więc nie wykluczał, że nawet w jakichś przesądach może być ziarnko prawdy. - I co mam teraz zrobić? - zapytał niepewnie, wciąż stojąc w wejściu w rozkroku. Nie chciał popełnić kolejnego błędu, dlatego wolał zapytać znawczynię tematu, może jeszcze jakoś uda mu się uratować przed pechem, który na siebie ściągnął? Jeśli nie to trudno, jakoś będzie musiał sobie z tym poradzić, a może Langmore nie miała racji i akurat ten przesąd nijak miał się do rzeczywistości? Jedno jest pewne, chociaż River na ogół nie wierzył w takie rzeczy, teraz pewnie zacznie zwracać uwagę na to, którą nogą wchodzi do domu. To głupie, ale takie rzeczy zawsze zapadały mu w pamięć i nie potrafił wyrzucić ich ze swojego głowy, przez co już zaczął unikać przechodzenia między słupkami drogowskazów i tablic, bo ktoś kiedyś powiedział mu, że to przynosi pecha. Niby w to nie wierzył, a jednak i tak wolał dmuchać na zimne.

[Cara Langmore]

To miejsce po prostu miało swój urok. Będąc tutaj, Cara czuła się tak, jakby na własność posiadała swoje małe królestwo, na terenie którego nikt nie wchodził jej w paradę. Nie musiała użerać się ze wścibskimi spojrzeniami sąsiadów, ani obawiać się tego, że jedna przydługa wizyta sprawi, iż znajdzie się na językach całego miasteczka. Nie musiała zaprzątać sobie głowy ciszą nocną, uprzejmościami czy nieproszonym towarzystwem, które pojawić mogło się zewsząd. Jej małe pustkowie posiadało cały ogrom plusów, z których Langmore korzystała z przyjemnością, jednocześnie nie dostrzegając w swoim zachowaniu niczego niewłaściwego. Prawdę powiedziawszy, kiedy przenosiła się w to miejsce, wcale nie czuła się tak, jakby przed czymkolwiek uciekała, zamiast tego uznając swoją przeprowadzkę za coś w rodzaju odzyskania kontroli. Pozwoliła samej sobie decydować o tym, kiedy chciała znajdować się pośród ludzi, a kiedy po prostu wolała zaszyć się w swoim niewielkim metrażu, zdając się wyłącznie na towarzystwo otaczającej ją przyrody, albo tego, co w danym momencie znajdowało się w jej mieszkaniu. I szczerze? Podobnych dni w ostatnim czasie zaczynało przybywać, a ona sama traktowała to chyba jako pewnego rodzaju przygotowanie najbliższych na to, że za jakiś czas po prostu jej zabraknie. Caulfield stanowił najwyraźniej od tego pewien wyjątek. Nie był osobą, z którą wiązała ją jakakolwiek przeszłość, a zatem Cara do niczego nie musiała go przygotowywać. Mając to na uwadze, powinna prawdopodobnie zdystansować się i nie pozwolić, aby ich spotkania stały się czymś regularnym, ale nie umiała powiedzieć sobie nie. Rozmowa z nim sprawiała jej przyjemność, idealnie urozmaicając te dni, które przepełnione były samotnością. Intrygował ją i rozszyfrowanie jego tajemnic zdawało się być dla niej rzeczą ważniejszą niż to, co podsuwał jej rozsądek. Po prostu chciała spędzić z nim trochę czasu, obiecując sobie, że lada moment wycofa się, dzięki czemu nie ściągnie na niego żadnych nieprzyjemności. Dziś jednak okazało się, że Cara wcale nie musiała się starać, aby przysporzyć mu kłopotów, a przynajmniej taka myśl rozbrzmiała w jej głowie, kiedy blondyn przekroczył próg jej mieszkania lewą nogą. Nie ulegało wątpliwości, że w jej mniemaniu była to sytuacja raczej kiepska i zwiastowała nieszczęście, któremu może nie dać się zaradzić. Przyjść miało do niego znienacka i niezależnie od tego, co miało mu się przytrafić, Langmore prawdopodobnie czułaby się za to odpowiedzialna. - Może na jakiś czas uda się temu zaradzić - odparła po chwili zastanowienia, po czym sama ruszyła w stronę drzwi. - No, wchodź - ponagliła go, bo skoro i tak zdołał już na rozrabiać, ta dziwaczna pozycja nie mogła pomóc mu ani trochę. Kiedy oboje przekroczyli próg mieszkania, Cara momentalnie dopadła się do jednej z szuflad, którą przez dłuższy czas przekopywała. W końcu znalazła to, czego szukała i zacisnęła to w dłoni, prostując się i z pełną powagą zerkając na Rivera. - Ufasz mi? - zapytała, w ten sposób chcąc upewnić się, że dawał jej swobodę działania i nie wolał pozostawić tego tak, jak było obecnie. Jej mina sugerować mogła, że stali teraz przed niebywale poważnym zadaniem i szczerze? Cara właśnie tak podchodziła do ich obecnego położenia. Przekonana była o tym, że nie należało lekceważyć tego przesądu i jeśli chcieli zapobiec jego negatywnemu działaniu, River musiał zdać się na nią i przymknąć oko na to, że jej zachowanie wydawać mogło się niecodzienne.

[River Caulfield]

Chyba każdy potrzebuje takiego małego azylu, który należałby tylko do niego i w którym mógłby uciec przed wszystkim i wszystkimi. Niektórym wystarczy do tego osobny pokój w domu, a inni, cóż, muszą uciec przed światem do dziczy, żeby poczuć, że w końcu są sami i mogą skupić się tylko na sobie. Do niedawna River należał do tej pierwszej grupy, jednak teraz zdecydowanie znajdował się w tej drugiej, swoje bezpieczne miejsce odnajdując właśnie w chatce w lesie, gdzie mógł liczyć na ciszę i spokój oraz samotność, której od czasu do czasu potrzebował, żeby zostać sam na sam ze swoimi myślami i emocjami, z którymi chciał się zmierzyć, żeby lepiej się zrozumieć i odbudować się po tym, co przeszedł w ostatnim czasie. To jednak nie znaczy, że zamierzał przez cały czas unikać ludzi. Nic z tych rzeczy. Chętnie do nich wychodził, a ostatnimi czasy przede wszystkim chętnie widywał się z Carą, którą niezmiennie od pewnego czasu pozostawał zafascynowany i chciał ją lepiej poznać. Dlatego wbrew rozsądkowi widywał się z nią, nie potrafiąc odmówić sobie kolejnych spotkań, nawet jeśli wiązało się to ze sporym ryzykiem, którego największe konsekwencje odczuć mogłaby ona, a przynajmniej tak wydawało się Riverowi, który znał podejście jej rodziny do niego i zakładał, że jej jest dokładnie takie samo, dlatego gdyby dowiedziała się kim jest, to mogłoby się na niej niekorzystnie odbić. Tym bardziej, że nie miał pojęcia na jakim jest etapie godzenia się ze śmiercią siostry, więc swoim pojawieniem się w jej życiu mógłby rozdrapać świeżo zagojone rany. Dlatego śmiało można powiedzieć, że postępował egoistycznie, nie potrafiąc zostawić jej w spokoju, ale choćby chciał, bo przecież próbował się do tego przekonać, nie dawał rady. Coś go do niej ciągnęło i musiał temu ulec choćby nie wiem co. I nie zniechęcało go to, że przez nią dowiadywał się jak może dorobić się pecha i wbijał sobie do głowy kolejne przesądy, w które niby nie wierzył, ale i tak próbował ich przestrzegać, bo a nuż było w nich ziarnko prawdy. Słuchając jej instrukcji, wszedł do środka i przystanął kawałek dalej, gdy już udał się w głąb domu. Cały czas uważnie obserwował Langmore, czekając aż przedstawi mu rozwiązanie jego niespodziewanego problemu. - Jasne - skinął głową i przyznał bez chwili zawahania, nie widząc powodów, żeby jej nie ufać. Może i nie znał jej długo, ale coś już na jej temat wiedział i na podstawie tego uznał, że nie ma powodów do obaw i może jej zaufać, niezależnie od tego co zamierzała teraz zrobić. - To co mam robić? - zapytał, wciąż czekając na to aż jakoś nim pokieruje. Był ciekaw tego jak chciała zaradzić na jego pecha, dlatego nie mógł doczekać się tego aż przedstawi mu swój pomysł. Nie chodziło tu o to, żeby jak najszybciej pozbyć się wiszącego nad nim nieszczęścia, bo tym aż tak się nie przejmował. Po prostu uznał, że to też powie mu coś na jej temat, dlatego chciał czym prędzej zaspokoić swoją ciekawość.

[Cara Langmore]

Cara również miała powody ku temu, aby czasami potrzebować samotności. Nie chciała też tkwić w miejskim zgiełku, który w Hope Valley nie był może przeogromny, ale również potrafił dać się we znaki. Jej ucieczka niewiele miała jednak wspólnego ze śmiercią siostry, bo chociaż to zdarzenie otworzyło jej oczy, Langmore wcale nie tkwiła w zawieszeniu, nie umiejąc się z tym faktem pogodzić. Nie, początkowo bolało ją to przeogromnie i nie potrafiła zrozumieć dlaczego bliską jej osobę spotkał taki los, ale prędko tłumaczyć zaczęła sobie to na inne sposoby. Docierać zaczęło do niej to, że przecież i ona zbliżała się do kresu swojego życia, a kiedy już do niego dotrze, będzie mogła ponownie spotkać się z Laylą. Myślenie to wydawać się mogło nielogiczne, ale w dużej mierze było tym, co pozwoliło Carze pogodzić się nie tylko ze śmiercią siostry, ale również z faktem, że jej samej długie życie nie było pisane. Można więc założyć, że River nie byłby w stanie rozdrapać starych ran, ponieważ jego pojawienie się nie zmieniłoby tego, że one niedługo znów się zjednoczą. Nie mógłby zrobić nic, co odebrałoby Langmore to przekonanie, zatem jego obecność w jej życiu wydawała się pozornie nieszkodliwa. Pozornie, ponieważ jego milczenie nadal stanowiło formę oszustwa, którego Cara szczerze w ludziach nie znosiła. W tym przypadku cios ten okazać się mógł dwa razy bardziej dotkliwy, ponieważ kiedy na niego patrzyła, widziała w nim szczerą i niebywale autentyczną osobę. Nie sądziła, że mógłby ją okłamać albo z premedytacją zatrzymać dla siebie coś aż tak istotnego. A temu, że zrobił to drugie nie dało się przecież zaprzeczyć. Choć udawać mogli, że nie było ku temu sposobności, River przecież zdawał sobie z tego sprawę już od ich pierwszego spotkania i to właśnie ono było momentem, w którym powinien powiedzieć jej prawdę. Teraz jednak nie to było istotne, ponieważ na barkach Cary spoczywała znacznie większa odpowiedzialność. Musiała jakoś przegonić to, co ściągnął na siebie Caulfield i choć mogła z marszu zaatakować go kadzidełkami, ziołami i całą resztą dziwnych rzeczy, które oczyścić miałyby jego aurę, tym razem stawiając jednak na coś drobniejszego. - Usiądź - poleciła, po czym skinęła głową na łóżko, na którego rogu zaraz też sama przysiadła. - I daj rękę - dodała, wyciągając w jego stronę dłoń. Kiedy podał jej własną, Langmore ułożyła jej wierzch na swoim udzie, zaraz też wyciągając skrawek czerwonej wstążki, którą wcześniej wydobyła z szuflady. Bez słowa zaplotła ją na nadgarstku blondyna, zawiązując przy tym nieco koślawą kokardkę. - Na razie powinno wystarczyć. Przynajmniej dopóki nie zbiorę nowych ziół - przyznała, podnosząc spojrzenie na jego twarz. Mogła domyślać się, że krzykliwa kokardka na nadgarstku raczej nie była czymś, co mógł sobie wymarzyć, ale skoro już zdecydował się przekroczyć próg jej mieszkania lewą nogą, teraz musiał liczyć się z konsekwencjami.

[River Caulfield]

On niestety nie miał co liczyć na to, że prędko spotka się z Laylą po drugiej stronie, chyba, że sam by się o to postarał, ale to było niemożliwe. Za bardzo cenił swoje życie, żeby lekką ręką zrezygnować z niego i odebrać je sobie, dlatego też musiał pogodzić się z tym, że ją stracił, co nie było dla niego łatwe. Była częścią jego życia przez długi czas, a poza tym odgrywała w nim bardzo istotną rolę, dlatego kiedy jej zabrakło, pojawiła się pustka, której Caulfield wciąż nie potrafi do końca zapełnić i całkiem możliwe, że nigdy tego nie dokona. Nikt nie będzie dla niego drugą Laylą, dlatego musiał przyzwyczaić się do tego, że ta luka pozostanie z nim do końca. I właśnie ku temu zmierzał, w Hope Valley odnajdując swój azyl, który miał mu pomóc w poukładaniu sobie tego wszystkiego. I to prawda, że zachowywał się nie w porządku względem Cary. Powinien był od razu przyznać się do tego kim jest, ale wystraszył się. Bał się tego, że kobieta może wtedy uciąć wszelki kontakt z nim ku czemu miała prawo i nie powinien jej go odbierać, tym bardziej z egoistycznych pobudek, którymi obecnie się kierował, bo chciał ją lepiej poznać. Miała w sobie coś, co mu się spodobało i chciał to rozgryźć, sprawdzić i przekonać się czy bierze się to stąd, że jest siostrą Layli czy może powód był zupełnie inny? Choć wierzył, że raczej chodzi o to drugie, musiał się upewnić, ale to i tak nie usprawiedliwia jego postępowania. Wiedział, że było złe i wiedział, że powinien je zmienić, ale nie potrafił. Nie mógł zmusić się do tego, żeby przyznać się do tego kim jest, dlatego wciąż milczał i całkiem możliwe, że prędko się to nie zmieni, chyba, że po drodze wydarzy się coś, co zmieni jego pogląd na sprawę i przekona go do tego, że najwyższa pora się przełamać i przyznać się do wszystkiego. Ale na tym na razie się nie skupiał. Będąc w jej towarzystwie nie potrafił myśleć o niczym innym niż o tym, co działo się tu i teraz, o jej towarzystwie, o tym co robili. River posłusznie wykonał jej polecenie, uprzednio skinąwszy głową. Usiadł na łóżku i podał kobiecie rękę, wzrok jednak w pierwszej kolejności zawieszając na jej twarzy. Dopiero później opuścił go i przyjrzał się temu, co kobieta robiła. Gdy na jego nadgarstku pojawiła się czerwona wstążka, trochę zaskoczony tym pomysłem, dopiero później kojarząc, że jest jakaś tradycja zawiązywania czerwonej nici na ręce, żeby ta chroniła daną osobę. - I mam to nosić przez cały czas? - upewnił się po ponownym uniesieniu wzroku i spojrzeniu na twarz Cary. Jeśli tak, nie przeszkadzało mu to. Nie czuł się głupio, nosząc to, dlatego nie zamierzał zaraz po wyjściu z jej domu tego zrzucać, żeby nikt inny tego nie zobaczył. Raczej zamierzał podwójnie to cenić, bo nie dość, że miało chronić go przed nieszczęściami, to jeszcze był to amulet, który dostał od drugiej osoby, a takie automatycznie stają się istotniejsze, przynajmniej dla niego.

[Cara Langmore]

Nic więc dziwnego, że chociaż przeżywali tę samą stratę, oboje podchodzili do niej na różne sposoby. Kłamstwem byłoby jednak stwierdzenie, że Cara nie potrzebowała czasu, aby dojść do etapu, w którym znajdowała się obecnie, ale to chyba właśnie tutaj było jej najlepiej. A może w ten sposób tłumaczyła to sobie, nie chcąc zmarnować ostatnich miesięcy swojego życia na niekończącą się żałobę? Skoro jej samej niewiele zostało, nie mogła wyłącznie ubolewać nad tym, co przyszło jej stracić, zamiast tego ciesząc się tym, co było jeszcze przed nią, włącznie z pośmiertnym spotkaniem z własną siostrą. Choć nie była osobą wierzącą – a przynajmniej nie taką, która trzymałaby się konkretnego wyznania, ponieważ samej wiary nie brakowało jej nigdy, to jednak głęboko przekonana była o tym, że życie człowieka nie ograniczało się wyłącznie do tego, co miało miejsce tutaj, pośród ludzi. Nie, wierzyła w to, że każda dusza, która ten świat opuściła, w późniejszych etapach swojej wędrówki odnajdowała miejsce, w którym natrafić mogła na pozostałych bliskich, wówczas osiągając szczęście ostateczne. To przekonanie nie było jednak czymś, co w chwili obecnej wydawałoby się istotne. Nie, znajdując się w towarzystwie Rivera Cara nie zaprzątała sobie głowy własnymi rozterkami, zupełnie nie będąc świadomą tego, że to właśnie on jak nikt inny mógł przywołać do niej myśli o siostrze. Zamiast tego, Caulfield przywoływał dziś do siebie pecha, czemu to właśnie Langmore miała zapobiec. Czerwona wstążka była sztuczką starą jak świat, ale w chwili obecnej była też jedynym, na co mogli się zdobyć. Jak wspominałam, zapasy Cary były ostatnio ciut zubożone, ale po dniu dzisiejszym na pewno zadba o ich uzupełnienie, mając dziwne wrażenie, że blondyn zdoła wpakować się jeszcze w niejedną taką sytuację, dlatego powinna być na to w pełni przygotowana. - Na pewno nie w trakcie burzy - rzuciła mu wymowne spojrzenie, co mogło sugerować, że uznała jego pytanie za głupie. Zdarzało się bowiem, że Cara nieświadomie zakładała, że ludzie w jej otoczeniu obeznani są ze wszelkimi przesądami w takim samym stopniu jak ona. Tak jednak nie było, a ona chętnie uzupełniała ich braki w wiedzy, ale o te musieli wypytywać ją sami. - W porządku. Czegoś się napijesz? - lekko uderzyła dłońmi we własne uda, a później podniosła się z miejsca, przystając jednak przy łóżku w taki sposób, aby móc posłać blondynowi wyczekujące spojrzenie. Jak łatwo się domyślić, przez coś rozumiała wyłącznie swoje ziołowe herbatki, ponieważ sama z reguły nie pijała niczego innego. No, może poza różnego rodzaju zielonymi koktajlami, które przewijały się tu o poranku, ale na nie musiała mieć specjalną ochotę.

[River Caulfield]

Podobnie było w jego przypadku. Spędzając z nią czas zapominał o wszystkim innym, łącznie ze zdrowym rozsądkiem. Ale to było dla niego dobre, mógł w końcu w pełni się zrelaksować i chociaż przez chwilę odrzucić wszystkie troski, jakie zadręczały go od dłuższego czasu. Będąc z nią, nie potrafił skupiać się na niczym innym niż to, co działo się tu i teraz, ponieważ przeważnie działo się zbyt wiele i każda z tych rzeczy wydawała się być istotna, bo pomagała lepiej zrozumieć kobietę, którą on chciał dobrze poznać i dowiedzieć się na jej temat jak najwięcej. Była cholernie interesującym przypadkiem i wiedział, że miała do zaoferowania znacznie więcej niż podobieństwo do Layli, a on chciał dowiedzieć się czym dokładnie jest to “znacznie więcej”, będąc nią zwyczajnie oczarowanym. Wystarczyły te dwa spotkania, żeby znaleźć się pod jej urokiem i nie być w stanie wyrzucić jej ze swojej głowy, co uznałby pewnie zaskakujące, gdyby dotarło do niego, że zdążył wpaść po uszy, ale on na razie nie zwracał na to uwagi, swoją ciekawość uważając za zwyczajną i nie pokierowaną żadnym zauroczeniem. Być może ignorował jakieś znaki, za bardzo skupiając się na tym, co działo się tu i teraz, ale inaczej nie potrafił, nie chcąc tracić ani chwili ze wspólnie spędzanego czasu. Chociaż może nie powinien poświęcać temu aż tyle uwagi? Może ustrzegłoby go to przed zauważeniem tego wymownego spojrzenia, które na chwilę rzeczywiście sprawiło, że poczuł się głupio. - W porządku… - odparł niepewnie, mając ściągnięte ku sobie brwi. Nie chciał dalej zagłębiać się w ten temat, po prostu trzymając się tego, że nie powinien rozstawać się z tą wstążką, czego ani trochę nie uważał za problem. Jak wspominałam, jemu ona nie przeszkadzała, nawet jeśli przez kolor była trochę krzykliwa i na pewno będzie zwracać uwagę. Cóż, nie będzie to pierwsza rzecz, którą ściągnąłby tu czyjąś uwagę na siebie, jednak na pewno najmniej dziwna spośród całego repertuaru, więc tym bardziej nie miał czym się przejmować w jej przypadku. - Mhm. Jesteś w stanie zaskoczyć mnie dziś czymś nowym? - zerknął na nią tak, jakby rzucał jej właśnie wyzwanie i po części tak właśnie było. Był ciekaw co tym razem mogła mu zaoferować i czy będzie to kolejna rzecz, której jeszcze nigdy nie próbował. Caulfield nie zamykał się na nowości, chętnie ich próbował, dlatego czegokolwiek by mu nie zaproponowała, pewnie by tego spróbował pod warunkiem, że nie byłaby to mieszanka, która nie brzmiałaby ani trochę apetycznie, bo jednak nawet on miał swoje granice i jeśli coś wybitnie odrzucało swoim składem, nie byłoby w stanie przejść mu przez gardło, dlatego było parę rzeczy, których by nie spróbował, ale lista ta jest krótka, więc Cara miała spore pole do popisu, żeby jeszcze czymś go zaskoczyć i nie spotkać się z odmową z jego strony.

[Cara Langmore]

Na próżno doszukiwać się u niej innego podejścia, ponieważ i ona zdołała już ulokować w nim swoją sympatię. Polubiła go, będąc nim bardzo zaintrygowaną, ale czy doszukiwała się w tym czegoś więcej? Nie wydawało jej się, aby miała ku temu powody, ponieważ River nie był przecież pierwszą osobą, która w jakimś stopniu skradła jej serce. Bo owszem, zrobił to, co z całą pewnością nie było stwierdzeniem nad wyrost, ponieważ Cara zwykła podchodzić do wszelkich znajomości z pełnym zaangażowaniem. Gdy ktoś stawał jej się bliski, poświęcała temu całą siebie, przez co niejednokrotnie doświadczała tego, co inne osoby nazwałyby zawodem, ale Langmore nie pozwalała podciąć sobie w ten sposób skrzydeł. Starała się nie zrażać do ludzi nawet wtedy, kiedy oni zawodzili na całej linii. We wszystkich próbowała dostrzegać dobro, co może i mogłoby ją zgubić, ale prawda była taka, że w jej sytuacji zwyczajnie nie było już czasu na chowanie urazy. Można nazwać to naiwnością, może nawet głupotą, ale naprawdę zależało jej na tym, aby na koniec zaserwować ludziom jak najlepszą wersję samej siebie. W przypadku Rivera miała wrażenie, że nie było to działanie jednostronne, ponieważ po raz pierwszy czuła się tak, jakby ktoś rzeczywiście był zainteresowany tym, co miała do przekazania. Było to dziwne, ale bardzo przyjemne uczucie, więc chyba i ona brnęła w tę znajomość z nieco egoistycznych pobudek. Łaknęła jego zainteresowania, nawet jeżeli nie była w stanie powiedzieć tego głośno. Teraz jednak sytuacja była zgoła odmienna. To jej uwaga całkowicie spoczywała na blondynie, dlatego widząc jego reakcję, jej usta wykrzywiły się w uśmiechu. Przez dłuższy moment po prostu przyglądała mu się w skupieniu, nie mówiąc nic. Zupełnie tak, jakby chciała jak najdokładniej zapamiętać wyraz jego twarzy, co może nie było aż tak dalekie prawdy. Była go przecież ciekawa w niemalże każdym aspekcie, prawda? - Niewykluczone - odparła, robiąc przy tym kilka kroków w tył, w ten sposób zbliżając się nieco do bardzo okrojonej wersji aneksu kuchennego. Zanim ostatecznie do niego dobrnęła, przystanęła w połowie drogi i przechyliła głowę na bok, nadal nie odrywając wzroku od Caulfielda. - Wszystko zależy od tego czy boisz się pobrudzić - poruszyła zaczepnie brwiami i tym razem to ona zerknęła na niego tak, jakby rzucała mu wyzwanie. Oczywistym było, że zdecyduje się na podniesienie rękawicy i nie da mu być górą tak łatwo, chociaż w tym zdecydowanie pomagał jej fakt, że w swojej lodówce akurat posiadała coś, czym mogłaby go zaskoczyć. A przynajmniej pozornie, ponieważ nie mogła mieć stuprocentowej pewności co do tego, że jej propozycja rzeczywiście okazałaby się dla niego nowością. Nie znała przecież pełnej listy tego, z czym River miał już w swoim życiu styczność.

[River Caulfield]

Trudno byłoby mu nie słuchać jej z zainteresowaniem. River miał ogromną słabość do osób, które miały coś do powiedzenia i mówiły z sensem, a Cara jego zdaniem zaliczała się do tego grona. Czy wierzył w każdą rzecz, którą mu mówiła nie miało znaczenia, najistotniejsze jest to, że ona w pełni wierzyła w swoje słowa i mówiła to z takim przekonaniem, że z łatwością mogła mu to wszystko sprzedać, a on nie próbował się z tym sprzeczać, będąc ciekawym tego, co jeszcze może mu opowiedzieć. Między innymi dlatego nie próbował podważać jej przekonań. Nie chciał, żeby przez to się zamknęła i poczuła tak, jakby nie mogła mu o nich opowiadać, bo niezależnie od tego, w co on sam wierzył, był ciekawy jej światopoglądu, który częściowo miał przecież dla niego jakiś sens. Nigdy nie próbował negować ani sił natury, ani boskiej energii, wiedząc, że zarówno jedno, jak i drugie miało wpływ na życie każdego człowieka. On po prostu nie chciał tego definiować, podchodząc z pewną lekkością do różnych przekonań. I z dystansem, nie sądząc, żeby mogły zajść jakieś cuda, prowadzące do drastycznych zmian. Prędzej były one mniejsze, rozwijające się stopniowo, a przez to trudniejsze do dostrzeżenia i nie miał pewności czy działy się, bo tak miało być, czy może dlatego, że pomagały pewne talizmany. Dlatego podchodził do wszystkiego z pewnym dystansem i powątpiewaniem, nie chcąc niczego brać za pewnik. Ale nie chciał też do wszystkiego podchodzić ze sceptycyzmem, ponieważ wiedział, że nic nie bierze się z powietrza i każde przekonanie można czymś poprzeć, więc jak on mógłby to potem negować? - To okropne pytanie - odparł, ściągając ku sobie brwi. - Ktoś znacznie mądrzejszy ode mnie powiedział kiedyś, że życie zaczyna się tam, gdzie kończy się lęk, więc jeśli chcę żyć, jak mógłbym się bać, szczególnie czegoś takiego? - zapytał wyraźnie rozbawiony i uniósł ku górze brwi, zerkając na kobietę. River starał się kierować tą myślą w swoim życiu, zwalczając w ten sposób strach przed nieznanym lub nieprzyjemnym, jeśli mowa tu chociażby o czymś tak prostym, jak pobrudzenie się. Niektórych pewnie zdołałaby tym zniechęcić, ale akurat trafiła na blondyna, który nie dawał tak łatwo odrzucić się od pewnych rzeczy, więc jeśli chciała go kiedyś podejść, znaleźć coś, co sprawiłoby, że w końcu powiedziałby “nie”, musiałaby bardziej się postarać. Ale czy faktycznie akurat na tym jej zależało? Na podejściu go? Bo jemu coś podpowiadało, że po prostu, podobnie jak on ją, próbowała go poznać i chciała po prostu wyciągnąć z niego kolejne informacje oraz przekonać się gdzie sięgają jego granice, żeby w ten sposób rozgryźć go. Oczywiście mógł się mylić i nie wykluczał tego, ale mimo to trzymał się tej opcji, dopóki nie usłyszy od niej, że wcale nie to ją interesuje.

[Cara Langmore]

Nie pomylił się. Była zainteresowana jego osobą, a co za tym idzie, chciała go rozszyfrować. Nie tylko pod względem poznania tego, co serwował ludziom już na samym początku. Nie, chciała dowiedzieć się również tych rzeczy, które w pewnym stopniu skrywał i nie pozwalał im wyjść na światło dzienne w podstawowych sytuacjach. Choć znała go bardzo krótko, a to nie powinno dawać jej podstaw ku temu, żeby zakładać, że faktycznie kryło się w nim coś więcej, jakiś cichy głosik w jej głowie podpowiadał, że tak właśnie było. Naprawdę sądziła, że River miał do zaoferowania znacznie więcej, nawet jeżeli pierwsze wrażenie w zupełności wystarczyło jej do tego, aby rozbudzić w sobie sympatię. Polubiła go i w zasadzie to polubić mogła go jeszcze bardziej, albo przynajmniej bardziej się nim zafascynować. Dawno nie była kogoś aż tak ciekawa i najbardziej zdumiewający zdawał się być fakt, że jej zainteresowanie nie słabło z każdym kolejnym spotkaniem, zamiast tego jakby wzbierając na sile. I szczerze? Była to kolejna rzecz, która cholernie ją intrygowała – z niewiadomych przyczyn budził w niej odczucia, których nie potrafiła jeszcze zrozumieć ani zdefiniować, ale były one na tyle przyjemne, że nie chciała spychać ich na bok. Nie, pozwalała im się rozwijać, jednocześnie nie próbując analizować tego, że kryć mogło się za nimi coś niewłaściwego, albo przynajmniej nie do końca przez nią pożądanego. Na szczęście nie próbowała tego nadmiernie analizować, będąc przekonaną o tym, że podobne działania wyłącznie odjęłyby jej przyjemność jaką czerpała z jego towarzystwa, a tym zdecydowanie nie chciała ryzykować. - A jedyną rzeczą, której powinniśmy się lękać, jest sam strach? - uniosła jedną brew ku górze, przechylając głowę na bok. Musiała jednak przyznać, że w jego słowach było wiele prawdy, o czym zdołała przekonać się na własnej skórze. Kiedy przestała bać się śmierci, rzeczywiście zyskała okazję ku temu, aby odżyć na nowo. W jej sytuacji wydawać się to mogło nieco paradoksalne, ale kiedy miała się tym życiem nacieszyć, jeśli nie teraz? W każdym razie, kiedy udało jej się dobrnąć do części kuchennej, wyciągnęła z lodówki dzbanek wypełniony bordową zawartością i zanim rozlała go do szklanek, doprawiła go świeżymi ziołami i odrobiną miodu, która zabić miała ziemisty posmak. Chwilę później ruszyła ponownie w kierunku łóżka i kiedy na nim przysiadła, jedną ze szklanek wysunęła w kierunku blondyna. - Nie jest to pokrzywa, ale i tak liczę na te obiecane historie - przypomniała się, uśmiechając się kącikiem ust. Oczywistym było, że mógł się z tego wykręcić, wybraniając się tym, że umawiali się na ten jeden, konkretny napój, tym sposobem gwarantując im kolejny pretekst do spotkania, czego z pewnością nie miałaby mu za złe, podobnie zresztą jak zaspokojenia jej ciekawości.

[River Caulfield]

Właściwie to wcale nie była daleka prawdy. Przeczucie jej nie myliło, River rzeczywiście wciąż jeszcze miał w zanadrzu wiele rzeczy, których nie pozwalał nikomu poznać przy pierwszym, a nawet drugim lub trzecim spotkaniu, odkrywając je dopiero przed najwytrwalszymi, którzy nie zadowalali się tym, co było na zewnątrz. Chyba każdy ma ten mechanizm obronny, który nie pozwala każdemu przedrzeć się przez główny mur. Jedynie niektórzy mogą pokonać wszystkie zabezpieczenia i dostać całą prawdę, jaka jest na temat danej osoby, dlatego nawet jeśli Caulfielda nie można opisać jako kogoś zamkniętego w sobie, jak każdy inny nie pozwalał każdej napotkanej osobie na poznanie wszystkich swoich mocnych i słabych stron oraz tajemnic, które skrywał. Nie znaczy to, że nikomu nie pozwalał ich poznać, po prostu musiał przekonać się, że przed taką osobą warto w pełni się otworzyć i ta osoba jest w ogóle zainteresowana poznaniem go, a Cara zapowiadała się na osobę, która mogłaby spełniać te kryteria. Rozmowa z nią przychodziła mu naturalnie, a on czuł się przy niej swobodnie jak przy starej przyjaciółce, chociaż widzieli się zaledwie trzeci raz. To tylko sprawiało, że jeszcze chętniej spędzał z nią czas i nie potrafił zrezygnować z jej towarzystwa, o które raz za razem zabiegał, zupełnie nie przejmując się tym, że nie powinien. Jak mógłby powiedzieć sobie nie, gdy kobieta już zdążyła zawrócić mu w głowie? - Pamiętając, że strach jest jak wilk na łańcuchu. Staje się groźny dopiero, gdy go uwolnisz - odparł, nie potrafiąc sobie odmówić pociągnięcia tej wymiany aforyzmów, skoro Cara podłapała to jako pierwsza. Chciał sprawdzić czy chowała coś jeszcze w zanadrzu, czy może powinna przygotować się lepiej przed następnym razem, jeśli do niego dojdzie. Bawiła go taka wymiana mniej lub bardziej znanych myśli, tym bardziej, że sam miał tendencję do zapisywania co ciekawszych, które gdzieś wyczytał, zasłyszał albo do których sam doszedł. Kiedy Langmore była zajęta szykowaniem napojów, blondyn nie odwracał od niej wzroku. Przyglądał się jej, nawet nie zauważając tego, że w którymś momencie na jego twarzy pojawił się uśmiech. Niewiele mówiąc, gdy kobieta zjawiła się obok, odebrał od niej szklankę i skinął głową w ramach podziękowania, nie chcąc wchodzić jej w słowo. - W porządku, ale… Może to nie warunek, skoro już się do tego zobowiązałem, ale sugestia? Prośba? Historia za historię? - zaproponował, samemu też chcąc coś z niej wyciągnąć. Cokolwiek. Nie musiała tematycznie trzymać się tego, co on, mogła opowiedzieć mu cokolwiek innego tak długo, jak będzie to dotyczyło jej samej, ponieważ to o niej chciał się czegoś dowiedzieć. Jeśli miał ją lepiej poznać, musiał wyciągnąć z niej jakieś historie, a właśnie nadarzyła się ku temu idealna okazja, więc czemu nie? Jednak gdyby mu odmówiła, chociaż nie przypuszczał, żeby miała to zrobić, sam zamierzał dotrzymać obietnicy, nawet jeśli nie spotkali się przy pokrzywie, a przy czymś zupełnie innym. - Swoją drogą, co tym razem przygotowałaś? - zapytał, unosząc szklankę, żeby w ten sposób pokazać jej o czym mówił.