[Joseph Warren]

Universal Person

Nie mógł się skoncentrować; czytał to samo kolejny i kolejny raz, zastanawiając się czy Grace nie poczuła się gorzej? Czy nie miała zawrotów głowy takich, jak w Quantico? Czy nie leżała na podłodze w gabinecie..., Nie wytrzymał; wstał i podchodząc do okna, wybrał numer. W tym samym momencie, w którym w słuchawce dosłyszał sygnał, drzwi gabinetu, w którym siedzieli, otworzyły się i komendant odezwał się..., do Josepha; do nikogo oprócz Warrena:
– Warren, odłóż telefon. Musimy porozmawiać o tobie i o Christopherze. – Chwilę wpatrywali się w siebie. – O Fotakisie, Christopherze Fotakisie – dodał coraz zniecierpliwiony i stając w otwartych drzwiach, nie dał Josephowi cienia złudzenia, że mógłby się wymigać. Zerknął na ludzi i ruszył za komendantem, rozłączając połączenie. Nie wiedział..., spodziewać się opierdolu? Wydziałowy złożył na niego skargę? Nie chciał zaczynać tego tematu na korytarzu. Nie chciał, a mimo wszystko pomyślał, że jeśli ten stary, gruby i wiecznie niezadowolony typ złożył skargę..., nie wiedział czy nie ciśnie odznaką w komendanta, a potem nie wyjdzie i nie znajdzie pracy gdziekolwiek, gdzie nie będzie zżerać nerwów i martwić się co? Co zrobił? Tylko ona..., nie mógłby zostawić Grace... Nie w tym stanie, nie.
Wszedł do dobrze znanego gabinetu i usiadł, wpatrując się w komendanta; bezwiednie popatrzył na nadgarstek — Schlag!, zaklął w myślach. Zegarek..., musiał zostać w domu u Grace. Oparł się łokciem i przecierając twarz, zaczął:
– Wiem..., wiem... Moje relacje z Fiutakisem są..., napięte, ale doskonale wiesz, że mam rację w większości przypadków. No i mimo wszystko robię mu wykrywalność, bo ten zespół..., nie licząc pojedynczych osób... Wiesz jak jest – powiedział, zastanawiając się jak długo będzie musiał siedzieć i słuchać..., słuchać o czym, o czym wiedział i nie zamierzał nic zmieniać; nie będzie się pierdolić z zwyrodnialcami i nie będzie się przejmować rzekomymi prawami tych, którzy wszystko w dupie mieli i nie przejmowali się życiem, które odbierali innym. Nie będzie się pierdolić z tym gównem, z którym babrali się w wydziale..., nie teraz, pomyślał nie wiedząc czego się spodziewać i jaką taktykę przyjąć. Czekać a jak odsłoni się i powie, co ma powiedzieć., odgryźć się i odszczeknąć — tak, jak zawsze... Za co on go lubił?

[Universal Person]

Joseph Warren

Komendant, które swoje stanowisko piastował od kilkunastu lat, słynął z tego, że rzadko siedział za biurkiem, tylko aktywnie działał, angażując się w większe, poważniejsze sprawy, których smród mógł się za kimś ciągnąć kilometrami. Nie miał problemu z ubrudzeniem swoich rąk i ku niezadowoleniu co niektórych, tych mniej zaangażowanych w swoją robotę, ale obsadzonych na wyższych stołkach, nie przyklaskiwał bezczynnemu siedzeniu na tyłku.
Przeważnie, zaproszenia na rozmowę w cztery oczy w gabinecie komendanta przekazywała jego sekretarka - Martha. Dziś jednak, osobiście pofatygował się do biur zajmowanych przez detektywów wydziału zabójstw, a fakt ten pozwalał wysnuć kilka wniosków, z czego większość w naturalny sposób sugerowała mało przyjemną konwersację.
Joseph mógł poczuć, jak siedząca za biurkiem kobieta, odprowadza go wzrokiem, gdy przed wejściem do gabinetu, musieli przejść przez sekretariat.
Komendant wskazał Warrenowi dwa, całkiem wygodne jak na surowy wystrój pomieszczenia krzesła przed biurkiem. Ten, usadowił się na swoje miejsce i nim w ogóle otworzył usta, aby uświadomił Josepha dlaczego został poproszony, Warren wystrzelił pierwszy. Komendant uśmiechnął się pod bujnym, poszarzałym przez wiek wąsem.
- Zatem rozumiem, że chcesz dołożyć się do symbolicznego prezentu, który zamierzamy mu wręczyć w środę na małym pożegnaniu odchodzącego na emeryturę Christophera? - nie komentował jego słów, mówił swoje, czym jak widać było na załączonym obrazku, wprawił mężczyznę w nie małe osłupienie.
- Możesz mi nie wierzyć, ale wśród osób, które zarekomendował na swoje miejsce, było Twoje nazwisko... Przyjrzałem się każdemu z kandydatów, zadałem sobie pytanie jaki chciałbym widzieć odświeżony wydział zabójstw, bo nie oszukujmy się - Fotakis zasiedział się, a wraz z nim Wasza jednostka i dochodzę do wniosku, że zmiany, które zaprowadziłbyś, zasługują na sprawdzenie się... Zatem. Czy widziałbyś się jako szef wydziału zabójstw? - padło kluczowe pytanie.

[Joseph Warren]

Za zaangażowanie Joseph cenił komendanta najbardziej; nie musiał lubić Warrena..., nie musiał go szanować..., a że robił to? Że doceniał i starał wygaszać konflikty z Fotakisem? Mógł być wdzięczny, na pewno nie spodziewał się jednak, że może usłyszeć coś, co właśnie usłyszał. Zmrużył oczy, wpatrując się w komendanta tak, jakby nagle zabolało go coś w środku. Przetarł czoło dłonią i zaśmiał się krótko i szczekliwie z chrypą, która nie ustępowała od kilku dni, a po wczorajszej nocy była tylko silniejsza. Pokręcił głową i popatrzył na komendanta, który zdążył obejść go i oprzeć się o biurko rękami; przysiadł na nim, a nie po drugiej stronie tak, jakby nie chciał budować muru, który odgrodziłby go od Warrena.
– Już? Już odchodzi na emeryturę? Znudziło mu się pierdzenie w stołek, pokrzykiwanie na wszystkich i zamiatanie spraw pod dywan? – spytał, wciąż nie mogąc uwierzyć, że właśnie dzisiaj dostał kolejną świetną wiadomość; uwolni się od tego idioty i obojętnie kto zostanie nowym wydziałowym..., zawsze będzie lepszy niż Fotakis. Uśmiechnął się na chwilę pod nosem, kręcąc głową.
– Nie wierzę...., przeżyłem Fiutakisa – mruknął, kiedy nagle dotarło do niego, co jeszcze powiedział komendant. Zamrugał i zmarszczył czoło jeszcze bardziej niże przed chwilą; co on mówił? Popatrzył na komendanta, analizując słowo po słowie jego ostatnie zdanie.
– Nie – prychnął i, nie wiedział czemu..., uśmiechnął się do siebie. – Nie..., dobry, naprawdę dobry dowcip, ale tak się składa – spoważniał i bezwiednie złapał się za wystającą grdykę, na której skórę naciągnął lekko, a po chwili rozmasował. – Ja? Szefem wydziału? Słyszysz, co mówisz? To brzmi jak jakaś pierdolona abstrakcja – pokręcił głową; telefon w kieszeni jeansów zawibrował — SMS, pomyślał, starając się nie pokazać, że myślami uciekał znowu w zupełnie innym kierunku. Uśmiechnął się kolejny raz; wiedział, że będą tacy, którzy będą szemrać i inni, którzy zaczną rzucać mu kłody pod nogi, ale byli..., musieli być i tacy, którym jego awans sprawiłby trochę..., radości? Jakichkolwiek pozytywnych emocji.
– Kogo jeszcze dostałeś w propozycjach? – spytał w końcu. – I wiesz, że po tej drabinie wędrowałem już we wszystkie możliwe kierunki... – Nie mógł, nie przypomnieć o ostatniej degradacji i..., awansie po tamtej jatce.

[Universal Person]

Joseph Warren

Komendant westchnął ciężko, gdyż zagłębianie się w powody, dla których szef wydziału morderstw odchodził na przedwczesną emeryturę nie było tym, na co miał ochotę. Warren mógł się domyślić, że nasłuchał się wystarczająco, ale z szacunku do niego, streścił pokrótce wydarzenia, które ominęły go podczas przedłużonego wolnego:
- Gdyby nie Barbara, trzymałby się stołka i roboty do końca, ale po ostatniej akcji i pościgu ekspresówką do samego Miami zagroziła, że jak nie rzuci tego w cholerę, to nie ma po co do domu wracać. Wziął się ugiął, od tygodnia opowiada, gdzie teraz w końcu nie pojadą i że od dawna chciał wrócić do wędkowania - machnął ręką, wymownie ucinając temat. Nie zaprosił Josepha do siebie po to, aby oceniał swojego przełożonego.
- Fotakisa. Do piątku to wciąż Twój bezpośredni zwierzchnik i lepiej pohamuj się, bo może po sobie zostawić prawdziwy syf - nie zamierzał mówić Warrenowi co ma robić oraz jak się zachowywać, jego słowa padły w kategorii przyjacielskiej, życzliwej rady, którą powinie sobie wziąć do serca. Nikt nie chciał zaczynać pierwszego dnia z nowymi obowiązkami od sprzątania bajzlu po poprzedniku.
Spojrzał na mężczyznę poważniej.
- Nie pierdol, Warren. Przyznaj, że spodziewałeś się, że ten moment w końcu nastanie. Masz doświadczenie, lata pracy i odpowiedni stopień. Co prawda Twoja brawurowość nie jest tym, co będę pochwalał, ale chyba mogę zakładać, że Ci ona już nie grozi... - urwał, uśmiechając się szelmowsko. Plotki bardzo szybko rozchodziły się po komendzie.
- Nie jest istotne kogo dostałem, a kogo chcę widzieć na tym stołku. Nie spierdol tego, Warren - podsumował, prostując się na krześle, jako że łupanie w krzyżu nie dawało mu spokoju.

[Joseph Warren]

Słuchał tych wszystkich powodów, uświadamiając sobie, że mniej więcej takie, jakie przedstawił Fotakis teraz, on przedstawi za sześć lat, kiedy będzie mógł przejść na emeryturę; o ile nie wykończy mnie jakiś świr albo współpracownicy nie doprowadzą do załamania nerwowego, pomyślał, wciąż zaciskając dłoń na grdyce — starzał się..., jeszcze kilka miesięcy temu nie mógłby złapać w palce...
– Ona chyba nie jest najzdrowsza? – wypalił i po chwili popatrzył na komendanta. Przełknął ślinę. – Chodziło mi o to, że Barbara chyba ma problemy ze zdrowiem, a nie o to, że... Nieważne – Wiedzieli obaj bardzo dobrze, że musiało zrobić się Josephowi głupio; nie pamiętał nawet ile razy wrzeszczał, że „Fotakis i jego żona są psychicznie chorzy”. W nerwach nie przebierał w słowach, a potem żałował, że nie zaciął się tym razem i nie przestał odzywać, co wiele razy byłoby o wiele lepsze.
Kręcił głową, cały czas nie mogąc..., albo raczej nie chcąc dopuścić do siebie myśli, że miałby przysiąść na tyłku i zacząć wgryzać się w papierkową robotę, użerać z urlopami i wyliczaniem wolnych dni, sprawdzaniem list obecności i płac..., cały najgorszy syf.
– Nie, nie spodziewałem się – odpowiedział szczerze. – Prędzej spodziewałbym się, że mnie dzisiaj wypierdolisz na zbity pysk i nie będę musiał się gimnastykować, żeby zdążyć do lekarza – przerwał i przewrócił oczami... Tak plotki... plotki rozchodziły się po wydziałach i pomiędzy wydziałami najszybciej. – Nie, nie umieram na wrzody żołądka ani dwunastnicy. Po prostu chciałbym być przy niej, kiedy... – Wpatrzył się w drżące dłonie, które zacisnął w pięści; komendant wiedział o nim wiele..., o wiele więcej od innych, więc mógł mu powiedzieć o czymś tak ważnym. – Wiesz już, że jestem związany z Grace Blackbird, więc ci powiem. Chciałbym być dzisiaj razem z nią u lekarza. Nic więcej – odpowiedział, a po chwili namysłu, słysząc ton głosu komendanta, dodał:
– Po co mnie wezwałeś, skoro nie mogę się nie zgodzić? Stawiasz mnie tak naprawdę przed faktem. Podjąłeś decyzję, którą mi komunikujesz... – prychnął jak kot i pokręcił głową. – Nie wiem...

[Universal Person]

Joseph Warren

Komendant chrząknął. To, co myślał, było jego, ale w stosunku do swoich podwładnych zawsze wypowiadał się z szacunkiem, bądź chociaż neutralnie, jeżeli któryś wyraźnie zalazł mu za skórę. Jak na przykład Fotakis. Nie mówiono o tym głośno, ale każdy na komendzie wiedział, że nie nieustannie użerał się z dotychczasowych szefem wydziału zabójstw i jego rychłe odejście na emeryturę bez dwóch zdań było mu na rękę. Fotakis stopował zmiany, które wprowadzała komendzie oraz w funkcjonowaniu jednostek. Wiele procedur było przestarzałych, zastępował je nowocześniejszymi rozwiązaniami, sprawdzonymi w innych okręgach. Stąd decyzja o pokaźna sumę wpompowaną w wydział narkotykowy i podjęcie współpracy z profilerem.
- Oboje są specyficzni. Po prostu - uciął i lepiej, aby na tym Joseph również poprzestał.
Dostrzegł bruzdę, która odznaczyła się na czole komendanta, gdy wspomniał o lekarzu.
- Do jakiego znowu lekarza? - westchnął ciężko, tym samym maskując fakt, że nie chodziło o niego, tylko o nią. Musiał nagimnastykować się, aby postawić na swoim i zapewnić Warrenowi awans, gdyby ukrywał przed nim rewelacje na temat swojego stanu zdrowia, prawdopodobnie nie powstrzymałby się i rzewni to skomentował w sposób mało cenzuralny.
- Warren. Twoje życie prywatne to Twoja sprawa. Nie będę wnikać, bo wiem, że jesteś rozsądnym człowiekiem i nie pozwolisz, aby w jakikolwiek sposób wpłynęło to na twoją pracę... Także wtedy, gdy będziecie musieli ze sobą współpracować. To mój jedyny profiler i więcej nie będzie - bez taryfy ulgowej miał na końcu języka, na szczęście Joseph był domyślny i oszczędził mu wykładów.
- Możesz się nie zgodzić. Oczywiście, że możesz, ale z jakiegoś powodu nie zrobiłeś tego od razu, więc...? Mamy o czym dalej rozmawiać?

[Joseph Warren]

Popatrzył na niego.
– Wiesz, że ten wydział leży mi tak, jak i... – Nie dokończył; wpatrzył się w swoje ręce — co odpowiedzieć? Chciał, żeby wydział funkcjonował tak, jak inne..., żeby w końcu wprowadzili usprawnienia i przenieśli się z końca XX wieku do nowego tysiąclecia; po co składać wszystko na piśmie? Po co robić kopie i kopie kopii? Można był tak, jak w wydziale narkotykowym wklepać wszystko z zabezpieczonego, zaczipowanego sprzętu od razu w system, a nie nosić się z teczkami i przepisywać z ręcznych notatek, które wiecznie ginęły tak, jak „zginęły” na kilka dni akta sprawy jego córki..., pierwszej córki. Uśmiechnął się do siebie.
– Wiem, że wiesz. Wolę powiedzieć wprost to, co myślę i chcę, żebyś spodziewał się, że... – przerwał; nie..., nie powinien... – Cieszy mnie, że widzisz takie... Nie będę traktować inaczej jej ze względu na nasz związek, ale..., nie będę wypychał w najgorsze gówno jak... Wiesz, że moglibyśmy nie rozmawiać teraz... Nie boję się o siebie. Chcę być w stosunku do ciebie fair tak, jak ty byłeś zawsze w stosunku do mnie i lojalnie mówię, że nie będę wysyłać jej wszędzie, gdzie powiedzą „potrzebujemy jej”. Wiemy, że w większości przypadków nie chce się poświęcić czasu, uwagi i posiedzieć nad aktami. Lepiej jest dostawać do ręki czysty materiał. – Wiedział, że powiedział więcej jak powinien; naprawdę chciał być w porządku, uprzedzając komendanta a nie stawiać przed dokonanym faktem..., a nie tak, jak zrobił on, nie zastanawiając się i nie rozmawiając z Warren czy w ogóle czuł się w siłach wziąć w ręce..., ten po-Fotakisowy..., burdel.
– Posłuchaj..., wyjdę dzisiaj wcześniej i jutro zostanę na dwanaście godzin. W poniedziałek będziesz musiał pofatygować się na piętro, jeśli będziesz mnie szukać... – komendant musiał wiedzieć już, że się zdecydował – ..., żeby porozmawiać o zmianach w wydziale. Oczywiście możesz zadzwonić i ja pofatyguję się do ciebie – zaśmiał się i popatrzył na mężczyznę; czuł, że będzie żałować tej decyzji...

[Universal Person]

Joseph Warren

Przytaknął, ale nie skomentował. Wiedział więcej, niż mówił, bo też nie wszystko uznawał za konieczne do wywlekania w dyskusję.
Gdyby nie miał pewności, że Warren zgodzi się na jego propozycję, nie składałby mu takowej. Owszem, istniała procentowa szansa, że jego przypuszczenia okażą się błędne, na szczęści nie tym razem i nie w tej sprawie, która wyjątkowo była bliska sercu komendanta. Sam, przed laty, zaczynał w wydziale zabójstw i był jego zwierzchnikiem przez dłuższy okres poprzedzający nominacją na komendanta. Dobrze ocenił Josepha i zadowolony z siebie, pozwolił sobie na szerszy uśmiech.
- Nie będę Ci mówił, jak masz organizować swoją pracę, pamiętaj jednak, że profiler współpracuje z każdą jednostką i jeśli Ty dasz jej do zrozumienia, że ją oszczędzasz, podczas kiedy inni nie zaprzątają sobie tym głowy, może to odebrać personalnie. Ambitni ludzie nie lubią, jeśli staje się im na drodze bez wyraźnej przyczyny. Tymczasem... Gratuluję - mógł, oficjalnie, uścisnąć dłoń nowego szefa wydziału zabójstw, o którym jeszcze dziś dowie się każdy na komendzie. Nie zamierzał zadawać sobie trudu, aby wstrzymać wieści do piątku i pożegnania Christophera.
Komendant poskubał się po brodzie, zastanawiając się nad propozycją Warrena.
- Nie jutro. Zostaniesz na dwanaście godzin w poniedziałek, a wtedy, pod wieczór, gdy już większość rozejdzie się do domu, pofatyguje się tam do Ciebie na piętro z butelką brandy... Trzymam kilka na specjalne okazję, a jest i będzie co świętować, prawda? - dostrzegł w spojrzeniu komendanta większe zrozumienia, niż mógł tego oczekiwać.
- A teraz idź już, jak Ci tak spieszno. Tych, którzy założyli się, że wylecisz, czeka gorzkie rozczarowanie po Twoim wyjściu i zorientowaniu się, że wcale nie dlatego wypadłeś z budynku w pośpiechu.