[Franky Goldman]

Franky totalnie nie miała żadnego kontaktu z niemowlakami. Nie ma się co oszukiwać. Z dziećmi jakiś tam miała, bo na plaży tego pełno biegało, czasem nawet prowadziła jakieś zajęcia w szkołach, czy naukę pływania na basenie, powiedzmy, że kontakt z dzieciakami większymi miała. Niestety takie doświadczenie raczej jej się nie przyda podczas pilnowania małego Lyonsa. Strasznie się tym stresowała, ale gdy przyjaciółka poprosiła ją o pomoc to nie mogła przecież odmówić. Chciała żeby Finley sobie odetchnęła nawet na chwilę, bo obstawiała, że po takim porodzie i całym miesiącu bez wyspania się, to człowiek potrzebuje trochę odreagować. Dlatego bez wahania zgodziła się pomóc, a martwić się zaczęła dopiero po rozmowie z Lyons.
Od razu przewertowała internet w poszukiwaniu jakiś porad jak sobie radzić z małym dzieckiem, ogarnęła też jakieś filmiki na Youtubie i miała naprawdę wielką nadzieję, że nie wyjdzie na wariatkę i zapewni Thomasowi bezpieczeństwo. Miała też nadzieję, że dzieciak po prostu będzie spał przez cały jej pobyt w domu Lyosnów.
Gdy nadszedł dzień sądu ostatecznego Franky pojawiła się u Finley i Haydena gotowa na to wyzwanie. Słuchała tego co Fin jej mówi i zapewniała, że na bank wszystko będzie dobrze i żeby się nie martwiła, bo ze wszystkim sobie poradzi. Wiedziała gdzie jest jedzenie, wiedziała, gdzie są pieluchy, kremiki do pupci, pampersy i czyste ubranka tak na wszelki wypadek. Miała w pełni naładowany telefon, tak jak ją Fin prosiła i trzy razy sprawdzały, czy aby na pewno u nich w domu jest zasięg. Gdy wszystko już było ustalone to Lyonsi sobie poszli, a ona została sama i niewiele trzeba było, żeby dzieciak chyba to wyczuł... bo zaczął płakać, a Goldman z przerażeniem starała się go jakoś uspokoić. Udało się to po pewnej chwili, dosłownie na kilka sekund przed tym, gdy zadzwonił dzwonek do drzwi. Franky była pewna, że to Fin ją po raz kolejny sprawdza więc nawet nie sprawdzała przed judasza kto to. Trzymając malca na ręku otworzyła drzwi i mocno się zdziwiła widząc tam... - Yannis? A Ty co tu robisz? - zapytała unosząc brew, bo nie wiedziała nawet, że Hayden i Blackwood się znają.

[Yannis Blackwood]

#19

Bycie kocim tatą to było interesujące doświadczenie, ale Yannis naprawdę to polubił. Nawet wtedy, kiedy żwirek był rozsypany, kot z jakiegoś powodu budził go w środku nocy, albo wcześnie rano, to naprawdę to lubił. Nawet zaczął sprawdzać, czy Freya ma koci nastrój na wędrówki w szelkach, które jej jakiś czas temu kupił. I okazało się że tak, więc zabrał ją na pierwszą podróż na pobliskie jezioro i był zaskoczony jak dobrze się czuła w drodze. A on, jak na dobrego kociego tatę przystało, zrobił jej odpowiedni kącik do podróży, ze specjalnym, większym transporterem. Miał też taki plecak, w którym kicia mogła sobie siedzieć, a niedawno zamówił jej też okulary, bo nie chciał żeby słońce ją za bardzo oślepiało. No ale, dzisiaj był bez niej, bo dzisiaj obiecał wyprowadzić na spacer dwa psy, więc cóż, nie był pewien, czy Freys by na to dobrze zareagowała…
To nie był pierwszy raz, kiedy zjawiał się u Lyonsów, odkąd powiększyła im się rodzina, bo oferował się już wcześniej jako pomoc, nie tylko przy psach, ale też przy elektronice, żeby się upewnić, że wszystko jest bezpieczne dla dziecka przy karuzeli i tak dalej. I pewnie już mu się dziecko zdarzyło trzymać, chociaż był taki malutki i delikatny, że trochę się tego obawiał! No ale, dzisiaj zadanie było łatwe, więc przyszedł, zapukał, a kiedy nie było odpowiedzi to zadzwonił, no i zdziwił się bardzo kiedy zobaczył Frankę.
- O, cześć! Przyszedłem bo Hayden mnie prosił żeby pomóc z psami, napisał mi że mają nianię na dziś wieczór i widzę, że to ty zmieniasz profesję - zauważył, unosząc brwi z rozbawieniem lekkim. - Więc, jestem żeby pomóc z tymi dwoma wielkoludami, żeby ci za bardzo nie przeszkadzały… - rzucił, orientując się, że nie powiedział, że przyszedł je tylko wyprowadzić na spacer i ucieka do siebie. Przejęzyczenie, czy celowe naciągnięcie prawdy? Kto to wie.

[Franky Goldman]

- No chyba trochę, chociaż wolałabym go uczyć pływać niz usypiać- na tym pierwszym się znała, a na drugim to cóż... musiała poćwiczyć. Może obudzi w sobie jakiś instynkt macierzyński? Nigdy nie wiadomo, chociaż wciąż uważała, że sprawdza się tylko w roli mamy dla zwierzaków. Kupy, siku czy wymioty juz nie robiły na niej wrażenia, a to wszystko dzięki bandzie kotków, z którymi wcześniej mieszkała. Dlatego była praktycznie pewna, że poradzi sobie ze zmianą pieluch i tym się nie martwiła. - Oo to super, chociaż nie przeszkadzają jakoś wybitnie, chociaż Newton wolałby się pobawić- przyznała z uśmiechem i wpuściła Yannisa do środka zeby tak nie stać z dzieckiem w drzwiach. - W sumie brak psów może się za chwilę przydać bo spróbuję go usypiać, mam nadzieję, że zaśnie - westchnęła przyglądając się dziecku, które było naprawdę śliczne! Jak mała laleczka! - Zajmowałeś się kiedyś dzieckiem? - zapytała, bo może znal jakieś sposoby, które mogłaby wprowadzić w życie. - Oby zasnął i nie płakał, nie chce dzwonić do Finley i niszczyć im pierwszego wspólnej wieczoru - westchnęła, bo to jednak była dość spora presja! Zaczęła kołysać malca na rękach patrząc czy przypadkiem nie robi się senny, ale nie... oczy miał jak pięć złoty i z ciekawością przyglądał się jej twarzy. Nic dziwnego, w końcu była obca osobą, a do widoku mamy czy taty był już przyzwyczajony. - Może jak się z nimi pobawisz, a ja ogarnę jak położyć dziecko spać to zamówimy coś zjemy? Hayden mówił, że jest tu w okolicy dobra pizzeria, a podobno akurat na tym się zna - zaproponowała, bo skoro już się spotkali to czemu mieliby ze sobą chwilę nie posiedzieć? Franky by chciała.

[Yannis Blackwood]

- No myślę że się wystarczająco napływał przez ostatnie dziewięć miesięcy… - zauważył z rozbawieniem, a potem lekko zmarszczył brwi - chociaż nie wiem na ile to przypomina pływanie, nie pamiętam siebie z tych czasów i czy próbowałem jakiejś żabki, czy czegoś.. - dodał, trochę przy okazji zawstydzony, bo jakimś cudem znowu lądował w rozmowie o macicy Finley, a to było… no nie jego zamiarem.
- To zadanie specjalne dla mnie, w takim razie. Wiem że pewnie nie mają zbyt wiele ruchu, pierwsze miesiące są podobno najtrudniejsze - przyznał, bo tak, chciał pomóc i nie za bardzo wiedział, że akurat Franky tutaj spotka. Ale wszedł do środka - powinienem powiedzieć, że dziecko ci pasuje? - zapytał z rozbawieniem, skoro trzymała małego, a potem złapał go za stópkę, w ramach przywitania. I uśmiechnął się do niego, chociaż był pewien, że nie odpowie mu tym samym.
- A, okej, no to wyjdę z nimi od razu, tak żebyś miała czas dla siebie… i na to - przyznał, zaskoczony ale hej, miał jej pomóc, więc mógł pomóc wychodząc. - Nie, nie mam dzieci w rodzinie i no sam też jeszcze nie mam swoich. Tylko kota - przypomniał, kiwając powoli głową. I potem znów, bo domyślał się, że dzwonienie do Fin byłoby stresujące. - Okej, no to powiedz mi ile czasu potrzebujesz na usypianie? Pięć minut? Dziesięć? Pół godziny? Godzinę? Taki spacer na pewno je ucieszy i wymęczy - zauważył, rozglądając się za smyczami, ale dość szybko je znalazł. Przywitał się też z psami, które od razu wyczuły co się zapowiada. A on nie chciał jej przecież przeszkadzać w usypianiu, no i skoro sama mówiła, przyda jej się brak psów, więc spełniał jej życzenia.
- No jasne, jak chcesz to możemy tak zrobić - skinął lekko głową - chyba że chcesz odpocząć i iść spać razem z nim, nie wiem jak bardzo cię wymęczył do tej pory - dodał, z lekkim rozbawieniem.

[Franky Goldman]

- Podobno pływanie dzieciom przypomina łono matki, dlatego im szybciej się je zapisze na basen tym lepiej, bo ćwiczą swoje naturalne odruchy - lepiej tez dla dziecka, bo nie rośnie w lęku przed wodą, który później nosi ze sobą smutne konsekwencje, szczególnie mieszając w mieście przy morzu. Franky była wdzięczna swoim rodzicom, że od małego ją zachęcali do pływania, nie widziała teraz siebie juz w czymkolwiek innym. Lubiła swoją pracę, wiedziała, że jest potrzebna i może kiedyś uratować komuś życie. - Chyba nikt nie pamieta takich rzeczy - uśmiechnęła się, bo chyba nawet nie chciałaby czegoś takiego pamiętać. Ciemno i ciągle mokro, jak w jaskini.
- Tez tak słyszałam, chociaż zobacz jaki jest slodki kiedy nie płacze, jak moze być z takim ciężko - rzuciła uśmiechając się do dziecka, które zaczęło rozglądać się na boki, bo chyba już byl zniecierpliwiony. - Serio? - az się zarumieniła! - Myślałam, że pasuje mi tylko zostanie kocia mamą, ale kto wie, może kiedyś się dorobię jakiegoś malucha - zazwyczaj do tanga trzeba jednak dwojga, szczególnie przy robieniu dzieci. Na in vitro raczej, by ją stać nie było. Jak na razie jednak dziecka nie planowała, uważała ze jest na to za młoda.
No skoro mial się zająć psami to spacer się w to wliczał, zabawa w domu w trakcie usypiania dziecka raczej odpadała, bo raczej Tesla i Newton nie byliby wystarczająco cicho. - To słabo, myślałam, że mi udzielisz jakiś porad - westchnęła - twoja siostra nie planuje powiększenia rodziny? - zapytała, bo wiedziała, że jego siostra jest od niego starsza, ale nie wiedziała i ile i czy ma kogoś czy nie.
- Nie wiem, myślę że 20 minut będzie okej - nie znala się na tym, ale nawet jeżeli się nie uda, to psy będą juz zmeczone wiec raczej nie będą stanowić większego problemu. - Spokojnie, nie jestem az tak zmęczona- zresztą Finley by ją chyba zabiła gdyby zasnęła na warcie, a wolała nie ryzykować. - Dobra to widzimy się za chwilę - powiedziała z uśmiechem i zabrala dzieciaka do pokoju żeby położyć go w kołysce i trochę pobujać. Miala nadzieję, że to się uda i w sumie juz po kilku minutach młody zaczal sennie przymykać powieki.

[Yannis Blackwood]

- Są jakieś specjalne baseny bez chloru, czy pływają w tych samych co my? - zapytał zdezorientowany, bo jakoś mu się nie widziało, żeby taki mały słodki bobas wylądował w chlorowej kąpieli, od której przecież często pieką oczy! No nie wiedział jak to działa, więc podpytał większą specjalistkę. Ale generalnie nie wiedział co Lyonsi o tym sądzą, a przecież to oni byli rodzicami i do nich należały wszystkie decyzje.
- Nie wiem czy bardziej przypomina Finley czy Haydena - przyznał z lekkim rozbawieniem, ale nie zbliżał się bardziej, bo jeszcze by się mały akurat rozpłakał i na niego by było. Chociaż to Franky totalnie by zapeszyła i z jej winy by się rozpłakał, co nie, a nie z jego, bo wiadomo że takich rzeczy sie nie powinno chwalić, tak samo jak nie powinno się rzucać na izbie przyjęć w szpitalu tekstów o spokojnym dniu. Nie skomentował za to jej komentarza o robieniu malucha, bo obawiał się że usłyszy, że już ma jakiegoś plemnikowego kandydata na oku…
- No niestety, przydaje się tylko z psami - wyjaśnił, wzdychając cicho. A potem wzruszył lekko ramionami - nie wiem, nigdy nie pytałem o takie rzeczy. Jesteśmy francuzami, u nas pytania o dzieci nie występują tak często na rodzinnych spotkaniach… - przyznał z rozbawieniem. Gdyby chciała, to sama by mu powiedziała. Francuzi po prostu wolą gadać o romansach niż przypadkowych efektach romansów, heh. No a poza tym nie chciał żeby czuła presję, bo on sam by się dobrze nie czuł z takimi pytaniami. Zwłaszcza będąc singlem.
- No dobra, zobaczę jak wyjdzie i ile będą mieć energii. Tak żeby jak wrócą mogli się skupić na pójściu spać, a nie na zajmowaniu nimi - wyjaśnił, bo cóż, randka to randka. nie wnikał co tam będą robić, mogą wrócić zmęczeni! Zwłaszcza, że teraz też na pewno zmęczeni byli…
- No… okej - skinął lekko głową, zapinając obie smycze, biorąc worki i wychodząc żeby wybiegać psy. Sam nie wiedział czego się spodziewał, ale raczej tego, że Franky pójdzie z nim, ululać dziecko na spacerze w wózku, na świeżym powietrzu i w ogóle. Ale ostatnie czego chciał, to się przecież narzucać. Dlatego zabrał psy do parku, a że nie było tam ludzi, to spuścił je ze smyczy i porzucał im patyki, żeby się wybiegały. A potem jeszcze trochę z nimi pobiegał dookoła, żeby jeszcze bardziej je zmęczyć. Ostatecznie nie było go nie 20 minut, a około 40, bo w końcu miał się zająć psami, tak? Taka była umowa, a on się z nich dobrze wywiązywał, jak na elektryka przystało. A jak już wrócił, z dwoma dyszącymi psami, najpierw zapukał, żeby się upewnić że już może wrócić. - Zadanie wykonane, potrzebują wody i pewnie pójdą spać - pochwalił się, trochę jednak zadowolony z siebie.

[Franky Goldman]

- W normalnych, w sensie w takich brodzikach dla dzieci i mają takie słodkie małe kąpielówki - Oczywiście razem z pieluchą, bo jednak nad oddawaniem moczu dzieciaki za bardzo nie panowały. - Ciężko stwierdzić, ani jedno ani drugie nie jest takie urocze i nie mają takich małych rączek z tyci tyci paznokietkami - No nie jej wina, że chłopiec gdy nie płakał był naprawdę bardzo uroczy. Pewnie ma to po Haydenie, bo on też jak chce to potrafi, chociaż Franky oczywiście i tym nie wiedziała i za bardzo dowiedzieć się nie chciała.
Gdy Yannis wyszedł z psami na spacer, Franky zaczęła ogarniać dziecko. Miała nadzieję, że sobie poradzi z uspaniem malucha. To w końcu nie powinno być jakieś wybitnie trudne, w teorii przynajmniej. Całe szczęście chyba Thomas też się chciał pokazać swojej nowej cioci z jak najlepszej strony i dość szybko poszedł spać. Na tyle, że zdążyła jeszcze nawet skorzystać z toalety i trochę się ogarnąć zanim Yannis wrócił z psami. - Super, młody już śpi więc mamy wolne - odpowiedziała stając obok mężczyzny i witając się z psami, które bardzo chciały pokazać, że już wróciły ze spaceru. Miała coś jeszcze powiedzieć, ale akurat rozległ się dzwonek do drzwi co nieco ją zdziwiło. Poszła jednak otworzyć i na dzień dobry dostała dwa wielkie opakowania pizzy, dostawca rzucił jej tylko, że to jedzenie z pozdrowieniami od Państwa Lyonsów i poszedł sobie w najlepsze. - Chyba mamy darmowe jedzenie - rzuciła zabierając kartony do salonu, bo tam jednak było więcej miejsca żeby je trzymać. - Obejrzymy jakiś film? - zapytała zerkając ukradkiem na Yannisa, w międzyczasie otworzyła też opakowanie pizzy i trochę jednak wpadła w konsternację, bo nie spodziewała się tam jedzenia w kształcie serduszka. - Chyba bardzo chcą nam podziękować za opiekę - bo o co innego mogło chodzić!?

[Yannis Blackwood]

- Tak, ale chlor… no sam nie wiem - przyznał z lekkim rozbawieniem, bo nie znał się, więc co się będzie wymądrzać? No lepiej nie! A potem pokiwał głową, bo no, wiadomo że to dziecko będzie się zmieniać przez najbliższe miesiące i cóż, dopiero potem jak podrośnie będą mogli ocenić. I jednak ano Yannis ani Franky nie wiedzieli jak Lyonsi wyglądali jako dzieci, więc nie miał porównania, ani odniesienia. I jednak dziwnie by mu było o to pytać, więc raczej się nie dowie.
Yannis z kolei na spacerze zajmował się tylko psami i nie myślał o ludziach, a tym bardziej o innych facetach, tak jak Franky. Zwłaszcza, że chociaż sam małżeństwo miał z przypadku i no, nie wyszło ono za bardzo, to bardzo instytucję szanował i nie uderzał do mężatek, no i sam przed rozwodem nie zaliczał nikogo innego, poza Ronnie.
- No to gratuluję że się udało bez wzywania posiłków - rzucił, bo przecież się martwiła, że będzie musiała dzwonić do Fin. Może miała rękę do dzieci, a może tylko do tego dziecka… może minęła się z powołaniem i powinna być nianią, a może będzie nianią dla Haydena, kto to wie.
A Yannis póki co nalał psom świeżej wody, odpiął smycze i odłożył na miejsce i zdziwił się, kiedy usłyszał dzwonek i no spojrzał kontrolnie w stronę łóżeczka, bo czy wiesz czy dziecko się zaraz nie obudzi przez to i nie rozkrzyczy?
- I to całkiem sporo - rzucił, jak już się upewnił że dziecko dalej śpi i pokiwał powoli głową. - Jasne, możesz wybrać - skinął lekko głową, bo sam nie wiedział co chciałby zobaczyć. Prawdę mówiąc czuł się trochę skrępowany i nie wiedział jak się odnaleźć w tej sytuacji.
- Skoro tak, to chyba powinnaś dostać najlepsze kawałki, bo zajmujesz się najcięższą częścią tej roboty - podsumował z rozbawieniem, skoro zmienianie pieluch i pilnowanie dziecka należało do niej, a do niego tylko zabawa z psami.

[Franky Goldman]

- Dzięki, jestem z siebie dumna - powiedziała i w sumie tą dumę było słychać w jej głosie. Starała się jak tylko mogła, żeby nie zaprzątać Finley głowy i pokazać się z jak najbardziej odpowiedzialnej strony. Miała nadzieję, że jej się to uda i Lyonsi będą z niej zadowoleni gdy już wrócą do domu. Lubiła pomagać swoim przyjaciołom i robiła to z przyjemnością, chociaż w tym wypadku występował też mały stres. - Ale gdybyś nie zaopiekował się psami to pewnie, bym sobie nie poradziła. Nie wiem jak oni dają sobie radę z tym wszystkim - podziwiała ich, ale we dwoje to chyba zawsze było po prostu łatwiej. Trochę im tego zazdrościła, ale starała się nie smucić i po prostu robić swoje.
- Co nie? Ale spokojnie, damy radę. - Ona po tym całym usypianiu trochę zgłodniała, a pewnie i po spacerze z psami Yannis by coś wrzucił na ząb, więc jakoś sobie poradzą z tym jedzeniem. - Okej, to zaraz zobaczę co tam mają - mruknęła i poszła popatrzeć jaką filmową kolekcję im tutaj Lyonsi proponowali. - Nie będę taka, podzielę się z Tobą - uśmiechnęła się i lekko go szturchnęła w ramię podając mu płytę z filmem, który wybrała. - Mumia, część pierwsza, jeden z moich ulubionych filmów - i naprawdę żałowała, że w Egipcie nigdy nie była. Bardzo chciałaby zobaczyć to wszystko co tam pokazują, no dobra... nie wszystko, bo nie była wariatką i wiedziała, że spora część fabuły jest zmyślona. Nie było przecież klątwy mumii.. prawda? Taką miała nadzieję, bo jednak trochę byłoby to kripi. Francesca zresztą nie wierzyła w jakieś paranormalne zjawiska, sądziła, że to tylko wyobraźnia płata ludziom figle. Dlatego nie była też fanką tych wszystkich horrorów o duchach. - Dobra to czyń honory i włączaj - powiedziała gdy przyniosła im jeszcze z kuchni jakieś talerzyki żeby mogli tą pizzę sobie zjeść.

[Yannis Blackwood]

- To naprawdę miłe co robisz, zwłaszcza że on jest taki maleńki… a oni pewnie nie mają zbyt wiele czasu dla siebie, kiedy ostatni raz widziałem Haydena, ciężko powiedzieć czy miał większe szaleństwo na głowie, czy wory pod oczami… ciekawe czy to wina posiadania tylu zwierzaków, trochę się szarpnęli z tą ilością - pokiwał powoli głową, ze smutkiem. Finley nie komentował, bo jednak ona z siebie wypchała to dziecko, więc… no dla niego było to totalnie abstrakcyjne, no i generalnie wolał o tym zbyt wiele nie myśleć, skoro to żona jego przyjaciela.
- To trochę niesamowite że mają dziecko, które jest trochę nim, trochę nią… to musi być dziwne uczucie, świadomość że ma się dziecko, które… no jest z Twoich genów, ale urośnie żeby być zupełnie nowym człowiekiem - pokiwał głową, jakoś tą rozkminę za bardzo wydłużając, ale to po części była wina tego, że czuł się niezręcznie i nie wiedział jak się zachować. Więc sobie gadał głupoty.
- Na pewno, zbliża się lato, więc trzeba przygotować ciało na wakacje… a ja właśnie od tego zaczynam - rzucił żartując, bo diety i restrykcje to ostatnie co robił w swoim życiu. Ale był też bardzo aktywnym człowiekiem, więc bardzo ciężko by mu było tak naprawdę przytyć…
- Byle nie jakiś super straszny horror, bo mam tylko kota do obrony - rzucił, tak o, w ramach żartu, a potem poszedł jeszcze umyć ręce. Jakoś tak z ciekawości zerknął na śpiące dziecko, bo jak wiadomo, dzieci są całkiem słodkie jak są grzeczne i śpią, a jak wrócił, to zaakceptował wybór. - Minęły wieki odkąd ostatni raz to widziałem, nawet nie pamiętam jak to się stało że ta bibliotekarka tam wylądowała - przyznał szczerze, a potem usiadł na kanapie. - Chcesz jakiś koc? - zapytał, bo w sumie wieczór już był, może jej było chłodno czy coś? A potem włączył film, tak jak nakazała i zaraz potem sięgnął po jedzenie. Pewnie po pizzę, skoro to Lyonsi organizowali, a jak wiadomo pizza jest zawsze dobra na wszystko! - Jakie jeszcze są Twoje ulubione filmy? - zapytał, bo jakoś tak dziwnie sie czuł, jak cisza zapadała. Zwłaszcza, że pewnie zgasili światło.

[Franky Goldman]

Uśmiechnęła się słysząc jego słowa i lekko tylko wzruszyła ramionami. - Finley to moja przyjaciółka, namęczyła się przez ostatni czas więc zasługuje chociaż na trochę wolnego czasu, a posiedzieć z dzieckiem przez kilka godzi to żaden problem... szczególnie jak mam dobre towarzystwo - powiedziała patrząc na niego, bo w końcu to właśnie o jego osobie teraz mówiła. Pewnie gdyby była sama to panikowałaby o wiele bardziej, bo nie dałaby sobie rady z psami i małym, płaczącym dzieckiem. Dobrze, że był tu razem z nią, chociaż nie wiedziała dlaczego ani Finley ani Hayden jej nie wspomnieli o tym, że to Yannis ma jej pomagać. Może po prostu zapomnieli. - Myślę, że sam fakt posiadania dziecka jest dziwny - to jednak zupełnie co innego niż posiadanie ukochanej osoby czy zwierzaka. Dla Franky obecnie był to poziom jakiejś abstrakcji, której nie umiała głową pojąć.
- Muszę mieć dużo siły do pływania więc wiem o czym mówisz - dla niej co prawda sezon trwał cały rok, bo gdy było za zimno żeby siedzieć na plaży to wtedy miała zmiany na basenie, gdzie swoją nienaganną figurę prezentowała. Trzeba było jednak przyznać, że Franky daleko było do rozmiaru zero, wyglądała po prostu normalnie.
- No to dobrze będzie sobie przypomnieć - powiedziała i kiwnęła głową na pytanie o kocyku, a gdy go jej podał i sam usiadł na kanapie to przysunęła się nieco bliżej żeby tym kocem go też objąć, bo zawsze to milej tak wspólnie. Wzięła jeden kawałek pizzy i oparła głowę o jego ramię żeby jej było wygodnie. - Lubię Gothike, Matrixa, nie przepadam za Marvelem bo się strasznie gubię w postaciach, ktoś musiałby mi to chyba rozrysować - westchnęła, bo z tym miała jednak trochę problemu. - A Ty? - zapytała z ciekawością. - Byłeś kiedyś w Egipcie? - no bo z niego podróżnik to może był i mógł jej opowiedzieć coś na ten temat, ona zawsze bardzo chętnie słuchała o jego wyjazdach.

[Yannis Blackwood]

- Tak… wizja porodu i noszenia w sobie dziecka mnie… no przerasta - zauważył, kręcąc powoli głową. Hodować w sobie człowieka? No czad! - To ciekawe, nie? Mijasz sobie ciężarną kobietę, która niby sobie tylko idzie, a tak naprawdę w środku intensywnie tworzy człowieka. Ty sobie idziesz, ona sobie idzie i jednocześnie robi… oko, czy wątrobę - rzucił, przeskakując do żartów, żeby nie skupiać się na tym jak przerażający w ogóle jest poród. I nie palnąć czegoś idiotycznego….
- Tak, te psy to znakomite towarzystwo - zażartował, ale hej, trzeba czasem się upomnić o jakieś komplementy. Poza tym… no dobra, może to do końca żart nie był, bo jednak Yannis czuł się skrępowany i nie na miejscu, i trochę jakby ją osaczał. Zdecydowanie nie nadawał się na rolę osoby umawianej na randki z zaskoczenia…
- Ale wydają się… trochę inni. Tacy bardziej odpowiedzialni - zauważył z lekkim rozbawieniem. Oczywiście sam starał się być cicho i w ogóle, żeby dziecka nie obudzić, więc może po prostu przy dziecku ludzie zachowywali się… po prostu inaczej.
- A to ja z kolei właśnie jestem w teamie Marvela. I wiem że to niby filmy dla dzieci, ale… no trudno, może po prostu trochę wciąż nim jestem - zauważył, z lekkim rozbawieniem. - Ale lubię też Fight Club, Władcę Pierścieni, Buntownika z wyboru… i mam małą słabość do Pulp Fiction - przyznał - I nagiego instynktu - dodał, ciszej, bo akurat Sharon była trochę jego crashem! A dobrych filmów było szalenie dużo. I ugryzł kolejny kawałek pizzy, tym razem przypadkiem doprowadzając do tego, że kawałek sera z sosem wylądował prosto na jego koszulce. - Cholera…. i nie, nie byłem jeszcze - rzucił w odpowiedzi, podnosząc się i szukając wzrokiem jakiejś chusteczki albo serwetki - wiesz gdzie trzymają chusteczki małego? Bo nie chce im bardziej nabałaganić - zapytał, jedząc kawałek pizzy do końca, żeby ograniczyć ryzyko kolejnych plam.