[Lisbeth Fletcher]

25.

Nie chciała o nich myśleć. O nim i o Avie... ale cały czas patrzyła w ekran telefonu i siłą rzeczy wyobrażała sobie, że gdzieś tam są, mają się dobrze, robią... nie, może lepiej nie wnikać tak głęboko i bez tego było jej tak cholernie ciężko. Nie płakała przynajmniej. Chyba doszła do tego etapu, w którym płacz nie był już rozwiązaniem, w którym nie umiała się zdobyć na łzy, bo one niczego nie zmieniały, nie przynosiły ulgi, ani ukojenia. Siedziała więc na parapecie, przy otwartym oknie, paląc chyba czwartego papierosa. Było to już na swój sposób nieprzyjemne, ale to drapanie w gardle było równocześnie jedynym bodźcem, który jako tako łączył ją z rzeczywistością. Wiedziała, że jest przegrana, ale powinna to wiedzieć już dawno. Nie rozumiała, kiedy była taką idiotką, w którym momencie zaczęła tyle czuć do Remiego, w którym momencie nienawiść zamieniła się w tolerancję, tolerancja w sympatię, sympatia w zauroczenie, a zauroczenie... w słowo, którego bała się wymówić. Ściskała więc ten telefon, w zasadzie myśląc, czy do kogoś nie zadzwonić. może do Jessie? Nie wątpiła, że przyjaciółka by jej pomogła, ale tak bardzo wstydziła się tego, co działo się w jej życiu. Tego, jaka była łatwowierna, że pozwoliła sobie na te wszystkie uczucia, na to, żeby zakochać się w dojrzałym mężczyźnie, który próbował układać sobie życie z kimś innym.
Nie wiedziała która jest godzina. W sumie nic nie wiedziała. Miała na sobie piżamę i nie czuła pośladków od niewygodnej pozycji na parapecie. W którymś momencie usłyszała jednak pukanie do drzwi, więc zaskoczona zgasiła papierosa i ruszyła w ich stronę. Może to znów dzieci po cukierki? Jeśli tak, to spotka ich rozczarowanie. Nie myśląc o tym jednak po prostu w typowy dla siebie sposób pociągnęła za klamkę, a kiedy zobaczyła kto stoi za drzwiami, oniemiała na dłuższą chwilę. Stała tak, nie mrugając, nawet nie oddychając, aż w końcu zaczęło do niej docierać, że to nie omamy, a on naprawdę tutaj był.
- Remi? Co ty tu robisz? - zapytała, z trudem wybudzając się z odrętwienia, w którym tyle czasu trwała. - Miałeś być z Avą - przypomniała mu tez zaraz, ale nie to było najgorsze, te słowa przypomniały jej, że przecież to ona nie miała być sama. W jednej chwili zrobiło jej się niedobrze i po prostu straciła azymut, bo nie wiedziała, jak ma zareagować. Nagle suche gardło nie było już przyjemnym doznaniem, a sporą przeszkodą, a ona nie miała pojęcia w którym kierunku poprowadzić tą rozmowę. Była jednak rozgoryczona, zazdrosna i odrzucona, więc chyba to przeważyło. - Mówiłam ci, że nie będę sama, nie możesz tak sobie tu przyjeżdżać kiedy ci się podoba - zauważyła, teraz nie szczególnie się przejmując tym, że jakby nie patrzeć, to jednak nikogo w jej kawalerce poza nią nie było. To nie ważne, o tym będzie martwiła się później. Teraz po prostu... nie rozumiała co tu się działo. Jak zwykle czuła, że jest jakieś trzy kroki z tyłu.

Remi Soriente

[Remi Soriente]

Ava go zostawiła. Powinna już dawno to zrobić, a raczej on powinien to zrobić, ale był tchórzem. Od dłuższego czasu okłamywał siebie, Avę i Lisbeth. Doskonale wiedział, co czuł do Fletcher, ale jak ostatni kretyn za wszelką cenę nie chciał się do tego przyznać. Tylko, że było już za późno. Nie mógł dalej walczyć z pragnieniami jakie kierowały nim za każdym razem, gdy był w pobliżu Lisbeth. Na balu przeszedł już samego siebie i gdyby nie zwykłe zrządzenie losu, miałby teraz jeszcze większe powody ku temu, aby niszczyć się poczuciem winy i wyrzutami sumienia. Po tym jak Ava wyszła, a on zdał sobie sprawę, że jest najgorszym ścierwem na świecie, czuł się cholernie rozbity. W dodatku miał na sumieniu Fletcher, a raczej mętlik w głowie jaki jej zafundował. Skoro tego dnia już raz dostał w twarz, to zdecydował się iść za ciosem i załatwić wszystko za jednym razem.
Był zdenerwowany, rozżalony i poirytowany, gdy znów otworzyła drzwi nie pytając kto za nimi stoi. W dodatku widząc to jak wyglądała, czuł się jeszcze gorzej.
- Mogłabyś chociaż raz mnie posłuchać i upewnić się kto przyszedł? - Rzucił pozbawionym siły tonem, a potem rozejrzał się po jej niewielkim mieszkanku. Wiedział, że Lisbeth będzie sama, ale jakąś nikłą nadzieję pokrywał w tym, że może chociaż zaprosiła przyjaciółkę, ale nie. - Nie jestem już z Avą - skomentował jej słowa wchodząc do środka i nawet nie spoglądając na brunetkę. Zdjął z siebie kurtkę i rzucił ją na kanapę, a zaraz potem podszedł do okna, bo dostrzegł leżącą na parapecie zapalniczkę. - Czemu palisz? - Zapytał zmęczonym głosem i westchnął. Tym razem nie miał siły z nią walczyć. Był zwyczajnie zmęczony tym wszystkim co się stało, a wiedział, że przyjdziemy mu teraz przeprowadzić kolejną, niechcianą, ale potrzebną rozmowę.
Kilka dni temu o mały włos jej nie pocałował. W zasadzie... Zrobiłby to, wbrew logice, zasadom i sumieniu, ale całe szczęście tym razem niefortunny los mu pomógł. Mimo tego obydwoje zdawali sobie sprawę co zaszło i teraz, gdy Ava także o tym wiedziała, czuł że pora na wyjaśnienia. Nie miał jednak zamiaru zaczynać tego tematu samemu. Wiedział, że go nie uniknie, ale odwlekał to ile mogł.
- Wiedziałem, że będziesz sama - mruknął pod nosem, nie patrząc na Lisbeth. Bawił się zapalniczką, którą przekładał między palcami w tą i z powrotem. - Nie musisz już kłamać - dodał jeszcze i westchnął znacząco. Dopiero po tych słowach zdecydował się podnieść spojrzenie na Lisbeth. - Ava mnie rzuciła. Jestem zdziwiony, że dopiero teraz. Powinna już dawno to zrobić, prawda? - Uniósł kącik ust w nieprzyjemnym uśmiechu, a zaraz potem ponownie przybrał zmęczony i strudzony wyraz twarzy. - Mówiłaś, że jestem paskudnym chłopakiem. Nawet nie wiesz jak wiele miałaś w tym racji - dodał jeszcze i ponownie wbił wzrok w zapalniczkę, która zapalił na chwilę a potem zgasił przykładając do niej drugą dłoń.


Lisbeth Fletcher

[Lisbeth Fletcher]

Była kompletnie zbita z tropu, a jeszcze zamiast jakiegoś wyjaśnienia dostała pretensje i to takim tonem, który kompletnie nic jej nie mówił, może poza tym, że powinna mieć złe przeczucia. Po pierwszej wypowiedzi dało się już wyczuć, że coś jest nie tak.
- Nie mogłabym najwyraźniej - odpowiedziała, bo sama nie była w jakimś świetnym nastroju, a to wszystko z jego winy i chyba nie czuła potrzeby, by udawać, że jest inaczej. Przynajmniej w tej jednej kwestii nie chciała kłamać. - Widzę - mruknęła jeszcze, bo to, że był tutaj sam było dość widoczne. Inna sprawa jest taka, że kompletnie nie odczytała tych słów w taki sposób, w jaki powinna. Nawet przez myśl jej nie przeszło, że związek Soriente mógł dobiec końca. Była zbyt podenerwowana, w dodatku nie potrafiła się w tym odnaleźć, a on w tym czasie zdążył już się najwyraźniej rozgościć. - Bo mogę - wzruszyła ramionami, wiedząc, że nie jest to najlepsze wyjaśnienie, ale innego nie miała i chyba nawet nie chciała szukać. Czemu ciągle musiała tłumaczyć się przed nim? To nie było sprawiedliwe, przychodził tutaj, robił jej wyrzuty, a potem znikał. Zawsze był przy niej, gdy to on tego chciał. Stała więc nieco pogubiona czekając Bóg wie na co, aż w pewnej chwili się skrzywiła, bo nie zrozumiała skąd ta pewność, że będzie sama. Jakoś tak niezwykle ją to poirytowało i przez to kłamstwo dość szybko skrystalizowało się na jej języku.
- Diego musiał jednak wyjść - burknęła mrużąc przy tym oczy i chciała jakoś tak pociągnąć to dalej, może wyładować się na nim trochę, skoro to on mącił jej wiecznie w głowie. - I w sumie masz szczęście, że go nie ma, bo gdybyś wparował tutaj przy nim, byłoby nieciekawie - dopowiedziała więc zaraz, może nawet planując kolejne słowa, kiedy te, które usłyszała od niego, totalnie wybiły ją z rytmu. Wstrzymała oddech, obserwując go wyraźnie, jakby chciała się doszukać jakiś oznak tego, że nie mówi prawdy. Tylko czemu miałby kłamać w takim temacie? A jeśli nie kłamał, to co? Co powinna o tym sadzić? Powinna go pocieszyć? Była na niego zła... ale też nie przyjęła tej wiadomości ze smutkiem, niestety nie mogła udawać takiej szlachetnej, chociaż powinna próbować. Nie był to powód do dumy, nie miała prawa nikomu źle życzyć i nie życzyła w zasadzie, ale też... tyle czasu marzyła, żeby w życiu Remiego nie było innych kobiet, że teraz ta myśl dość mocno poprzestawiała jej w głowie i nie wiedziała, co z nią zrobić. Zapadła więc cisza, której długo nie potrafiła przerwać, ale czuła, że powinna. Zamiast tego obserwowała tą zapalniczkę, aż w końcu nie poczuła, że to wszystko za bardzo ją przytłacza.
- Mam cię teraz poklepać po głowie? - zapytała więc, nieco oschło, dla dlaczego miała zachowywać się inaczej? - Przyjechałeś do mnie tylko dlatego, bo ona ciebie zostawiła? - tak to wyglądało. Poza tym jeszcze coś jej zaświtało w głowie. - Powiedziałam ci, że jesteś paskudnym chłopakiem, gdy byłeś pijany. Sądziłam, że niewiele pamiętasz z tamtego wieczoru - przypomniała, a każde słowo z osobna zdawało się pozostawiać na jej języku cierpki posmak. Nie wiedziała, jak ma się ustosunkować do tej informacji. Tylko, że też pojawiał się w niej jakiś dysonans, z jednej strony była zła, z drugiej nie potrafiła się na niego gniewać. Cholernie ją to męczyło. - O co poszło? - zapytała więc, niby od niechcenia, ale faktycznie chciała wiedzieć.

Remi Soriente

[Remi Soriente]

Był rozbity i w zasadzie przyjechał do Lisbeth tylko po to, aby dokopać sobie jeszcze mocniej. Miał już dość wiecznego błądzenia po omacku i doszukiwania się jakichkolwiek prawdy w tym ogromnym gąszczu kłamstw, jaki wyhodował wokół siebie. Czas wreszcie powiedzieć sobie dość, a przy okazji i Lisbeth, która wraz z nim oszukiwała na każdym kroku i siebie i jego.
Prychnął tylko cicho, gdy wspomniała o Diegu. Nie wiedział co było gorsze. Fakt, że mimo usilnych próśb nadal go okłamywała, czy to, że chciała to robi i wybrała najbardziej żenujący i nieodpowiedni do tego sposób. Wiedział, że robiła to specjalnie i miała na celu w tak perfidny sposób wzbudzić w nim poczucie zazdrości, a tak naprawdę było mu jej po prostu żal. Żal, bo to on popchnął ją do postępowania w tak uwłaczający sposób. Nie podjął jednak tej dyskusji, jeszcze nie teraz, bo najpierw chciał pomówić z nią o Avie, a raczej jej odejściu z jego życia. Miał świadomość, że Lisbeth raczej nie będzie mu współczuła. W końcu widziała co robił, jaki był niewierny względem Doyles nawet jeśli nie zdradził jej fizycznie, to jednak... Zachowywał się nie w porządku.
- Nie oczekuję tego - wtrącił podnosząc na nią spojrzenie. Cóż ona także nie była w tej chwili zadowolona i wcale się jej nie dziwił. Po tym co zaszło między nimi dwa dni temu, po tych wszystkich wiadomościach.... Miała prawo czuć się równie rozbitą, jak i on. - Nie, przyjechałem bo musiałem to zrobić - fakt, nie przyjechał tu bo poczuł się skrzywdzony i samotny. Miał zupełnie inny cel w tym wszystkim. Nim jednak go wyjawił dostał kolejną prawdą w twarz. Zapomniał się... Owszem nie pamiętał wielu rzeczy z tamtej nocy, ale wielu się domyślał, z wielu miał przebłyski i teraz, gdy złapała go za słowo, otworzysz szerzej oczy, czując jak traci siłę w nogach. - Bo to prawda - poszedł w zaparte, nie chcąc dyskutować na ten temat. - A jak myślisz? - Ponownie spojrzał w jej oczy. - O ciebie - wyznał po krótkiej przerwie. - Widziała nas na balu, czuła zresztą, że coś jest nie tak i.... Sama wiesz, że nie byłem względem niej szczery, że już dawno powinienem to zakończyć, ale nie miałem odwagi, bo wtedy.. - bo wtedy przyszedł bym do ciebie i ciebie chciał, a do tego też prawa nie mam - dodał w myślach, ale tchórzostwo nie pozowliło mu wypowiedzieć tych słów na głos. - ... przyznałbym się do tego, że jestem gnojem, a tak mogłem się oszukiwać. Cóż do czasu - westchnął głęboko, po czym odrzucił zapalniczkę na bok i zamknął okno za sobą.
Zlustrował Lisbeth wzrokiem i przeszedł kilka kroków w stronę kuchni. Musiał zwilżyć gardło, dopiero teraz zdał sobie sprawę z tego, że od kilku godzin nic nie pił i nie jadł. Był zmęczony tym wieczorem, a to był dopiero początek. Napełnił szklankę wodą, którą wypił na raz, po czym odstawił i milczał przez chwilę zbierając myśli.
- Ale nie tylko ja tutaj oszukiwałem, prawda? - Spojrzał w bok, nadal opierając się przedramionami o kuchenny aneks, i dopiero po chwili prostując się i odwracają w stronę Lisbeth. - Wiem, że nie ma żadnego Diega, że cały czas kłamałaś - zaczął mówić, a każde słowo z wielkim trudem przeciskało się przez jego gardło.

Lisbeth Fletcher

[Lisbeth Fletcher]

Gdyby wiedziała, że jej kłamstwa się nie sprawdzają, to naturalnie by sobie na nie nie pozwoliła. Nawet nie mogła sobie wyobrażać, jak żałośnie teraz postępuje, skoro Soriente doskonale znał prawdę na temat jej związku z Diego, a raczej na temat braku jakiegokolwiek związku.
Nie podobała jej się ta sytuacja. Prawda była taka, że wiele razy wyobrażała sobie, że Remi zakończy swój związek z Avą. Tak, nie miała do tego prawa, ale po prostu czuła do niego zbyt wiele, by gdzieś tam przed snem nie wyobrażać sobie takich możliwości. Tylko, że w jej głowie wyglądało to inaczej. Miał tutaj wparować, złapać ją w objęcia i oznajmić, że moze być z nią. Owszem, bajkowe i kiczowate, ale miała dwadzieścia dwa lata i niewiele wiedziała o dojrzałych związkach... o tych niedojrzałych w zasadzie też nie. Tutaj natomiast nie było mowy o objęciach, atmosfera była ciężka, wręcz przygnębiająca i to wszystko sprawiało, że Fletcher czuła się niezwykle niepewnie, jakby niebawem miało nadejść coś, czego wcale nie chciała doświadczać. Póki co kiwała głową na jego słowa, czekając na coś konkretniejszego, ale kiedy konkrety nastąpiły, nie była pewna, czy była na nie gotowa. Jeszcze jako tako to potwierdzenie, że nie pamięta wiele z nocy, gdy był pijany mogła uznać, ale myśl, że kłócili się o nią... Nagle ją to przeraziło. Poczuła się trochę tak, jakby Remi tutaj przyjechał z pretensjami. Może miał jej za złe to, że zniszczyła jego związek. Czy słusznie? Była zazdrosna, ale na litość, nigdy nie chciała nikogo skrzywdzić! Ta myśl ją praktycznie zgniotła w pół.
- A co robiliśmy na balu? - zapytała tak bezwiednie, że jej głos zdał się ją samą zaskoczył. Zamrugała kilka razy, automatycznie w głowie cofając się do tamtego wieczoru. Wiedziała, co miał na myśli, pamiętała to aż za dobrze. - Myślałam, że po prostu tańczyliśmy... zawsze zachowujesz się tak, jakbyśmy nic nie robili, a teraz co? - poczuła się dziwnie rozbita. Musiała się objąć ramionami, bo to uczucie sprawiło, że zrobiło jej się niesamowicie zimno. Zdała też sobie sprawę z tego, że w tym całym napięciu serce jej wali, jak młotem. - No i co teraz zrobisz? - to było najbardziej kluczowym pytaniem, na ten moment tak naprawdę jedynym, jakie ją obchodziło, a równocześnie tak bardzo bała się jego odpowiedzi. Odprowadziła go wzrokiem do części kuchennej, spodziewając się raczej kontynuacji rozmowy o Avie. To co powiedział więc dość mocno nią wstrząsnęło.
- Co?! - niemożliwe, żeby wiedział. Może chciał, żeby to była prawda, ale nie mógł wiedzieć, że ma rację, a jej duma nie pozwoliła się do tego przyznać. - Skąd taki pomysł, co? - poczuła się trochę tak, jakby próbował pokazać jej, że to ona jest tutaj w tym wszystkim żałosną kłamczuchą, a chociaż było to w stu procentach słuszne, frustracja wzięła górę. - Może myślisz, że nie byłabym w stanie się z kimś związać? Masz tupet... - prychnęła, podchodząc do włącznika ze światłem, bo miała dość tej grobowej atmosfery. Tylko, że tyle co pstryknęła, a z lampy wydał się dziwny dźwięk i nic poza nim. Żadnego świata. - Niech by to... nie ma prądu - mruknęła pod nosem nieszczególnie z tego zadowolona. Całe szczęście miała świeczki, które zaraz zaczęła zapalać, głównie po to, by czymś się zająć i ukryć drżenie.

Remi Soriente

[Remi Soriente]

Zdziwiło go jej pytanie. Może to on sobie ubzdurał to wszystko, ale bez przesady. Był w miarę trzeźwy, a oni zdecydowanie posunęli się za daleko. Poza tym te wszystkie wiadomości potem... Znów było między nimi coś, czego być nie powinno. Dlatego skrzywił się lekko i właściwie nie rozumiał, czy powinien jej teraz cokolwiek odpowiedzieć, czy jednak nie.
- Mówisz serio? - Pytaniem, na pytanie także mógł się posłużyć i tym samym jakoś uciąć ten trudny temat, bo co tak właściwie miał jej powiedzieć. Przecież była tam z nim. Widziała jak na nią patrzył. I chociaż sądził, że ta część rozmowy była trudna to zaraz Lisbeth zadała kolejne pytanie, które absolutnie nie powinno teraz paść, bo on kompletnie nie wiedział co chciał teraz zrobić. Nie, inaczej. On wiedział co chciałby zrobić, ale wiedział też co powinien zrobić, a te dwie kwestie nie miały ze sobą nic wspólnego. - Pogodzę się z tym. W zasadzie czułem do niej zbyt mało, aby cokolwiek z tego mogłoby trwać dalej - skupił się na tym, tak jakby Lisa właśnie to miała na myśli, bo w zasadzie może tak było. Może nie pytała, o to czy teraz będzie odważniejszy w swoich uczuciach do niej.
Całe szczęście temat rozpadu jego związku dość szybko przepadł pod naciskiem kolejnej sprawy. Tej najważniejszej, którą starał się ignorować tak długo, ale w reszcie powinien dać już sobie spokój. Dość milczenia, dość kłamstw, one ostatecznie i tak wszystko niszczyły i może chociaż ten jeden raz, Soriente wyciągnął z tego jakiekolwiek wnioski.
- Myślę, że oboje.. - przerwał w pół zdania, gdy Lisbeth chciała włączyć światło, ale zamiast tego rozległ się tylko głuchy trzask. - Nie ma prądu na całej ulicy - oznajmił, gdy podszedł do okna, a ona zapalała kolejne świece. Jeszcze tego im brakowało, aby poważną rozmowę przeprowadzać przy blasku ognia. Jak kurwa romantycznie. Szkoda, że zakończy się ten wieczór totalną katastrofą, a nie romantycznym pocałunkiem. - Lisbeth musimy porozmawiać - tak jakby nie robili tego od dobrych kilkunastu minut, ale nie ważne. Podszedł do niej, gdy odpalała już ostatnią z świec i zabrał ją z jej rąk, ostrożnie odstawiając na szafce obok. - Nie mam tupetu, ani nie sądzę, że nie mogłabyś z kimś być. Wiem po prostu, że kłamiesz - wyznał i westchnął samemu odchodząc kilka kroków. Czuł się nieco swobodniej, gdy Lisbeth nie była tak blisko niego. - Diego to właściwie nic w porównaniu do całej reszty, prawda? Wymyślasz sobie przyjaciół, okłamujesz rodziców, że czujesz się doskonale, nie chodzisz na terapię, a przy tym wszystkim już chyba sama zaczęłaś wierzyć we własne kłamstwa - patrzył w jej oczy, a na jego twarzy był raczej widoczny tylko smutek. Czuł jak jego serce pęka, ale musiał to zrobić. Powiedzieć jej prawdę, dać jej i sobie powód, aby się odsunąć, aby nie chcieć teraz wejść do jej świata i go także zniszczyć. Będzie jej łatwiej go znienawidzić. - Przeczytałem twój dziennik - wyznał w końcu i chociaż było to już kilka miesięcy temu, to nadal wiedział, że wiele z tych spraw wciąż było aktualnych. Lisbeth wciąż kłamała, a mimo tego, że prosił aby przestała, nie zrobiła tego. On zresztą też nie, aż do teraz.

Lisbeth Fletcher

[Lisbeth Fletcher]

Nie wiedziała jak powinna się teraz zachować. Poczuła się... niechciana. Cały czas wysyłał jej takie sygnały, by potem zachowywać się tak jak na balu. Miała tego dość. Miała dość tego, że miesza jej w głowie, jakby to wszystko, co razem robili nic nie znaczyło w momencie, w którym oddali się od niej o metr. Nie można tak pogrywać z kimś, kto darzy drugą osobę tak silnym uczuciem, jak ona. Przecież nie był ślepy, musiał to dostrzec.
- Ty mi powiedz - mogli się tak przepychać całą noc. - To ty jesteś mistrzem udawania, że nic nie zaszło - dodała cierpko, ale należało mu się. Jej serce przyspieszało w jego towarzystwie milion razy, a jego? Czy chociaż raz w ogóle zabiło nieco szybciej? Nienawidziła tego, że jest taki opanowany, że się nie gubi w tym wszystkim. Po prostu tego nienawidziła, a teraz nawet bardziej, niż zwykle. - Dobrze wiesz, że nie pytam o Avę - odpowiedziała na jego słowa, którym nawet nie poświęciła zbyt wiele uwagi. Właśnie to robił! Unikał tematów, które były kluczowe, wiecznie odkładał je na nieokreśloną, mistyczną przyszłość, która miała nie nadejść. Awaria prądu była nieoczekiwanym zwrotem akcji, ale w sumie nie przejęła się nią teraz. Zbyt zaaferowana była tym, co działo się między nimi, jak i tym, co działo się w niej samej. Spojrzała na niego, kiedy powiedział, że muszą porozmawiać i poczuła tak niewysłowiony stres, że nie dało się go opisać. Podszedł, potem odszedł, a ona mimo złości chciała go poprosić, by tego nie robił, żeby się nie odsuwał, żeby nie dawał jej do zrozumienia, że nie chce być obok. Nie zniosłaby tego. Tylko, że jednak ten dystans nie miał być najgorszym, co nadchodziło. Kiedy zaczął mówić... to jakby po prostu zaczęła rozsypywać się tutaj na kawałeczki. Chciała go błagać, by nie kończył, jakby już domyślała się tego, co może nadejść, chociaż w zasadzie nie mogła tego przewidzieć. Serce waliło jej jednak jak młotem i miała ochotę zwymiotować, bo zwyczajnie było jej słabo. Tylko, że mimo tego okropnego wstępu, jednak nie domyślała się, jak okrutna będzie pointa. Przez moment nie było w niej żadnych emocji, pustka zwyczajna, kiedy ona próbowała jakoś rozszyfrować o co mu chodzi. To musiał być jakiś kod, przecież to niemożliwe, by mówił prawdę. Wówczas wszystko, co by mieli... byłoby po prostu kłamstwem.
- Nie - powiedziała w końcu cicho, czując, że jej ciało zaczyna drżeć. - Nie - parsknęła cichym śmiechem, w którym nie było cienia wesołości i pokiwała głową na boki. - Nie mówisz poważnie - nawet na niego nie patrzyła. Złapała się za czoło i to sobie próbowała coś wyjaśnić, ale emocje zaczynały ją dociążać w dół, nie umiała z tym walczyć. - Jeśli to byłaby prawda, to... - przez moment nie mogła znaleźć słów. - To byłbyś najgorszym, co mnie w życiu spotkało... potworem! Obrzydliwym potworem! - poniosło ją nieco i w końcu ruszyła z miejsca w jego kierunku, a w tej krótkiej drodze łzy zdążyły już wypełnić jej oczy, ale żadnej nie pozwoliła ich opuścić. - Ty kłamco! Perfidny oszuście!!! Jak mogłeś?! Jak mogłeś mi to zrobić!? - warknęła i pchnęła go z całej siły, niewiele o tym myśląc. Była zła, więc zaraz znów się przysunęła, by pchnąć go kolejny raz. - Nienawidzę cię! Nienawidzę! Pogrywałeś sobie ze mną przez cały czas! To wszystko co robiłeś, to była jakaś gra, tak!? Dobrze ci teraz?! Jesteś z siebie dumny!? - zmachała się cała, ale nie przestawała go atakować, bo co innego miała zrobić? Ten wieczór miał od początku być spisany na porażkę, ale dopiero teraz dotarło do niej, jak bardzo tragiczna miała być ta porażka. Na coś takiego nie mogła się przygotować.

Remi Soriente

[Remi Soriente]

Znał siebie. Wiedział, że nie będzie wstanie trzymać się od Lisbeth z daleka. Potrzebował zniszczyć do końca to co było między nimi, tak aby więcej nie czuć pokusy bycia przy niej. Z początku faktycznie jej pomagał, ale teraz z każdym kolejnym spotkaniem niszczył ją coraz bardziej. Chciał więc teraz zadać jej największy cios, aby już potem nie patrzyła wstecz. Będzie jej łatwiej, będzie mu łatwiej, jeśli go znienawidzi. Nawet jak on sam umierał teraz w środku. Ava była zapalnikiem do tego, aby tu teraz przyszedł. Nie mając już jej, nie miał innego wyjścia, bo nic nie stało mu na drodze do Lisbeth.
- Tak - odpowiedział na jej słowa, chociaż zdawał sobie sprawę z tego, że było to absolutnie zbędne. Chciał jednak, aby zrozumiała to wszystko, aby ją bolało. - To jest prawda - dodał jeszcze, a potem ani drgnął, gdy ruszyła w jego stronę.
Jej rozpacz była niczym z bólem, który on sam czuł widząc ją w takim stanie. Słysząc to co mówiła, gdy on tak naprawdę ją kochał. I nie robił tego wszystkiego, aby z niej kpić, a po to aby jej pomóc, aby była przy nim, aby żyła i mogła zaznać szczęścia na które zasługiwała. Nie wiedział w którym momencie nagle jego poświęcenie zmieniło się w coś więcej, a potem te uczucia ewoluowały tak mocno, ale teraz było już za późno. Miała rację. Był potworem, który nie powinien się do niej zbliżać. Nie zasługiwał na nią, ani nie powinien nigdy sądzić, że tak będzie. Ona była młoda, delikatna, naiwna, a on był draniem, który dopiero co skrzywdził jedną kobietę, aby kilka godzin później zrobić to samo drugiej. Stracić je obie.
Biła go, a on nawet się nie poruszył. Pozwolił jej, aby wyładowała na nim swoją wściekłość. Uderzała raz za razem, popychała i krzyczała. Pozwalał jej na wszystko patrząc na jej rozpacz.
-To nie była żadna gra - wtrącił w końcu, bo mimo wszystko nie chciał zniszczyć jej aż tak. Wiedział, że była słaba, a gdyby pozwolił jej wierzyć w każdą z bzdur, która mogłaby wymyśleć, to sam nie chciał wiedzieć do czego byłaby zdolna. - Od początku mi na tobie zależało. Od tej rozmowy tutaj... Czekaj! - W końcu złapał ją za przedramię i zatrzymał na moment. - Wysłuchaj mnie najpierw - rzucił z mocą i puścił jej rękę z nadzieją, że da mu powiedzieć. - Specjalnie zostawiłem pendrive, aby mieć pretekst by znów się z tobą spotkać. Potem to samo zrobiłem z dziennikiem... To ja go wyciągnąłem z twojej torby - wyznał, chciał powiedzieć wszystko. Nie nosić już ciężaru kłamstw. - Nie chciałem go czytać, ale... Widząc twoje notatki, byłem przerażony.... Wiedziałem, że jest z tobą kiepsko, ale te kłamstwa, opowieści... Nie mogłem tego tak zostawić. Przysiągłem sobie, że zrobię wszystko, aby ci pomóc - mówił dalej, a jego głos stał się bardziej cichy i spokojny. W zasadzie powinien czuć wstyd za to co zrobił, ale on teraz nie czuł nic. Nic oprócz żalu do samego siebie. - I tak było, a potem ty pomogłeś mi. Tyle razy i stałaś się mi bliska. I chociaż ja nie kłamałem więcej, to ty nadal i nadal i... Nie mogłem już tego dłużej znieść. Tego co jest między nami także - zakończył, a ostatnie słowa były dla niego niezwykle trudne do wypowiedzenia, ale zrobił to. Przyznał się do wszystkiego i chociaż czuł się jak ostatni drań, to zrobiło mu się lżej na duszy. Chociaż na moment.

Lisbeth Fletcher

[Lisbeth Fletcher]

Nie chciała go już słuchać. Zniszczył wszystko w co wierzyła przez ostatnie tygodnie. Najgorsze było to, co do niego czuła, a raczej fakt, że nie wiedziała już, czy faktycznie zaczęła to czuć do niego, czy może do jego podstępów, którymi stale się posiłkował w tej relacji. Miała ochotę po prostu zniknąć, nie pierwszy raz przy nim, ale teraz wszystkie poprzednie przypadki wydawały się takie błahe. Czuła wstyd, którego nie dało się opisać. Jakby właśnie odarto ją z dumy i godności, a najgorsza była myśl, że to nie teraz, a już wcześniej się działo, tylko była tego nieświadoma. Zwyczajnie z nią sobie pogrywał, chociaż próbował jej właśnie wmówić coś innego. Nie mogła na to pozwolić, próbowała wyrwać mu rękę, nawet jeśli nie miała na to sił. Kiedy zaczął się przyznawać do kolejnych swoich oszustw wcale nie było jej łatwiej. Naprawdę każde słowo kosztowało ją więcej nerwów, niż jakakolwiek rozmowa w jej życiu.
- Może gdybyś ty nie zaczynał wszystkiego od kłamstw, to ja nigdy nie musiałabym po nie sięgać?! - zawołała, znów się szarpiąc, bo tylko w ten sposób dawała jakoś upust wszystkim emocjom, które dość boleśnie rozsadzały ją od środka. Była zdyszana, jakby co najmniej skończyła teraz jakiś intensywny trening. - Nie miałeś prawa czytać tego, co było w moim dzienniku! Poza tym okłamałeś mnie kilka razy, że tego nie zrobiłeś, a ja ci zaufałam! Sam wiedziałeś o moich kłamstwach, więc tak naprawdę nigdy nie musiałeś trwać w iluzji, na którą mnie skazałeś! To była twoja pomoc?! Tak chciałeś mi pomóc?! - już nie myślała o tym, by nad sobą panować. Było jej wszystko jedno. Nie miała sił niczego ukrywać, wstrzymywać się, udawać, że ta rozmowa jest jeszcze do uratowania. Tak długo udawała, że nic do niego nie czuje, pilnowała się, a teraz, kiedy w końcu mogłaby mu o tym powiedzieć, bo nie był już w związku, on musiał wyskoczyć z czymś, na co nie była gotowa. - Co jest między nami?! Kłamstwa! Kłamstwa i intrygi! - warknęła i pchnęła go jeszcze mocniej, a łez w jej oczach tylko przybierało. Gardło miała już tak suche, że mówienie sprawiało jej autentyczny ból, ale to jej najwyraźniej nie zrażało. - Wcale mi nie pomagałeś! Udawałeś, że nie widzisz, a widziałeś co ze mną robisz, więc nie mów teraz, że w którymś momencie przestałeś kłamać! - wytknęła mu jeszcze, nie pamiętając kiedy ostatnio powiedziała tak wiele. Wszystkie bariery, jakie posiadała po prostu się posypały. Było już jej wszystko jedno i tak była żałosna i od tego miana się nie uratuje. - Od dawna to, że czułam do ciebie więcej było już oczywiste! Pozwalałeś mi na to, abym się w tobie zakochiwała, a potem, gdy przekraczałam granicę, próbowałeś udawać, że nic nie miało miejsca! To też są kłamstwa! Kłamstwa, rozumiesz?! - tym razem próbowała go pchnąć na oślep, bo w którymś momencie zamknęła oczy i nieco się zachwiała, wpadając na ścianę. Nic złego się nie stało, nie było to niebezpieczne, ale jakoś tak odebrało jej siłę. Powoli dotarło do niej, co właśnie powiedziała, do czego się przyznała. Zsunęła się po nawierzchni na dół, wsuwając palce we włosy.
- Wynoś się... - rzuciła cichutko, beznamiętnie, ale zaraz zebrała jeszcze resztki sił. - Wynoś się stąd natychmiast! Nie chcę cię znać!!! - oznajmiła, a chociaż wydawało jej się, że te słowa są na miejscu, że zasłużył na nie, to jakaś jej część nie chciała się na to zgodzić. Mimo całego bólu, nie potrafiła tak po prostu wyłączyć w sobie tego, ile dla niej znaczył.

Remi Soriente

[Remi Soriente]

Czuł jak wraca do siebie sprzed kilku miesięcy, jak znów czuje wewnętrzną pustkę. Patrzył na płaczącą Lisbeth, której twarz wyrażała przeogromny ból i cierpienie. Miał wrażenie, że uderza ono w niego ze zdwojoną mocą, że jeszcze silniej cierpi niż ona, ale pozwalał aby właśnie tak było. Co więcej to z jego winy teraz się łamała, ale uznał, że to najlepsza opcja. Odepchnąć ją od siebie. Zniszczyć to co ich łączyło i nie narazić na to, aby móc kiedykolwiek ponownie ją skrzywdzić.
- Mógłbym ci to wyjaśnić, ale w zasadzie powiedziałem już wszystko co powinnaś wiedzieć. Nigdy nie chciałem ciebie skrzywdzić - wtrącił, ale w zasadzie nawet nie miał siły na dalsze dyskusje. Nie widział w nich sensu, skoro ostatecznie i tak chciał, aby go znienawidziła. Po co więc miały się teraz tłumaczyć ze swoich działań? Byłoby to kompletnie pozbawione sensu. Tylko, że wtedy ona zabrnęła w to wszystko jeszcze dalej. O wiele łatwiej było mu unikać mówienia wprost, że między nim, a Lisbeth cokolwiek było. Formalnie i praktycznie, nie istniało między nimi nic, ale w zasadzie obydwoje czuli wzajemnie znacznie więcej niż powinni. To także go przerażało. Nigdy nie spodziewał się poczuć względem kobiety tak silnych uczuć i to w zasadzie bez jakiegokolwiek zbliżenia, bez jakichkolwiek znaczących gestów i słów. W zasadzie wszystko opierało się na tych kilku momentach pełnych emocji, napięcia i trudnej do opisania atmosfery. Jednak te chwile były na tyle silne, że teraz ich echo odbijało się na całej ich relacji. - Może i faktycznie masz rację. Kłamałem, bo tak był łatwiej i bezpieczniej, dla ciebie i dla mnie - odpowiedział beznamiętnie, patrząc jak jej drobna sylwetka osuwa się po ścianie, drży pod wpływem płaczu, a potem łapczywie chwyta powietrze, aby móc zaraz ponownie załkać bezsilnie. - Teraz to już bez znaczenia, Lisbeth - dodał jeszcze, zaciskając dłonie, bo czuł jak wewnętrznie wszystko go pali. Walczył sam ze sobą, aby nie podejść teraz do niej. Mógłby po prostu wziąć ją w ramiona i powiedzieć, że już nigdy więcej jej nie okłamie, że od teraz będzie przy niej i nic nie stoi im na przeszkodzie, aby spróbować być ze sobą, razem. Tylko, że to też byłoby kłamstwem, bo on widział wiele przeszkód. Wiek, jej niedojrzałość, jego bezduszność, próżność i hipokryzja. Niby była mu bliska, a tak właściwie kompletnie oderwana od świata, w którym on żył. Gdyby Remi pozwolił jej zbliżyć się do siebie, to zniszczyłby ją do końca.
Słysząc jej rozkaz, ani drgnął. Trochę brutalnie uderzyły w niego te słowa, ale w zasadzie były też drogą ucieczki. Nie miał więc zamiaru dłużej przeciągać jej katuszy. Zrobił to co uważał za słuszne i powinien po prostu na tym zakończyć rozdział w swoim życiu opisany jej nazwiskiem. Skierował się do drzwi, a nim wyszedł spojrzał na nią po raz ostatni. Obraz kompletnie załamanej Lisbeth miał go torturować przez następne dni, chciał ją taką zapamiętać, aby mieć pretekst by już nigdy więcej do niej nie zadzwonić. Wyszedł więc bez słowa.

<Koniec >
Lisbeth Fletcher