[Lisbeth Fletcher]

Nie zamierzała mu się tłumaczyć z tego, o co jej chodziło. Po prostu nie czuła potrzeby tego robić, albo raczej bała się, gdzie mogłoby to ich zaprowadzić. Oczekiwała raczej tego, że faktycznie ją zostawi, ale Remi po raz kolejny nie dostosował się do jej założeń. Stała więc tak, jakby nie wiedziała co się właśnie dzieje na jej oczach, kiedy zaczął ogarniać jej mieszkanie. Dlaczego musiał taki być? Nawet w tej chwili, w której tak bardzo miała go dość, sprawiał, że jej uczucia względem niego tylko rosły. Był dla niej tak cholernie ważny, to już nie było tylko zauroczenie, chciała go mieć dla siebie i teraz patrząc, jak odnosi wagę, nie potrafiła wyciszyć tych myśli, niezależnie od tego, jakie były nieodpowiednie. Równocześnie jednak była na niego na tyle wściekła, że gdyby mogła na moment wyłączyć to, co do niego czuje, jej życie byłoby po prostu łatwiejsze, a tak? Tak mogła jedynie stać i nie wierzyć własnym oczom. Przez to wszystko jeszcze bardziej namacalne było to, jak go zawiodła. Nie potrafiła nic powiedzieć, a chociaż faktycznie ledwo stała na nogach, to ruszyła się z miejsca, bo gdzieś w kącie leżała jej bielizna i takiego upokorzenia by nie zniosła, więc sama ją posprzątała, tylko, że ta scena była teraz zwyczajnie absurdalna. W końcu nie wytrzymała i usiadła na łóżku, bo inaczej od nadmiaru tego wszystkiego by zwymiotowała, nawet jeśli nie miała czym. Uniosła spojrzenie dopiero, gdy zobaczyła go z telefonem i już sama nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć.
- Dlaczego taki dla mnie jesteś? - zakryła twarz dłońmi, w końcu wsuwając je między włosy. Czy te pytanie było adekwatne do sytuacji? Pewnie nie, ale nie wiedziała, co innego ma powiedzieć. Odchyliła się więc do tyłu i skuliła się w kłębek na materacu, walcząc z tym dziwnym stanem, który prosił się o jakąś histerię, ale na tą przecież nie mogła sobie przy nim pozwolić, a przynajmniej nie teraz. - Nie chcę, żebyś mnie traktował jak dziecko - rzuciła, chociaż pościel, nieco tłumiła jej głos. Nie miała już argumentów, nie miała już siły, był tylko żal, wstyd i dziwny lęk. - Potrafię o siebie zadbać, daję sobie radę - mówiła to chyba bardziej do siebie, niż do niego, zaciskając boleśnie powieki, aby mieć pewność, że się nie poryczy, ani nic z tych rzeczy. - Teraz jestem zestresowana, więc i tak niczego nie przełknę... - dodała jeszcze, czując, że jej oddech robi się nierówny. Gdyby wiedziała, że ją dzisiaj odwiedzi, nigdy nie pozwoliłaby sobie na pokazanie się przed nim w takim opłakanym stanie. Lepiej by to wtedy zaplanowała. Wszystko wyglądałoby po prostu poprawniej. To też nie tak, że jej ta sytuacja nie przerażała, tak naprawdę przez większość czasu nie wiedziała, co się z nią dzieje, teraz też nic z tego nie rozumiała. - Nie znęcaj się już tak nade mną - sapnęła w którymś momencie. Może robiła nieco sceny, a raczej na pewno. Jakby nie posiadała dumy, bo później na pewno będzie tego żałować, a raczej już teraz żałowała. Była jednak... w nienajlepszej kondycji psychicznej i to wcale nie od kilku dni, a ogólnie, tylko, że nigdy nie doszło do konfrontacji, w której faktycznie dało się to we znaki tak, jak teraz.

Remi Soriente

[Remi Soriente]

Nie znał odpowiedzi na jej pierwsze pytanie, ale wiedział, że zadając je Lisbeth poddała się i przyjęła do wiadomości fakt, że on nie miał zamiaru nigdzie się stad ruszać. Tylko, że nie zmieniało to absolutnie nic, tym bardziej że widział jak jej nastrój z chwili na chwile staje się coraz gorszy. Zdawał sobie sprawę, że Fletcher ma depresję, że nie będzie łatwo jej pomóc, ale teraz czuł jak to wszystko go przygniata. Miał nadzieję, że z czasem będzie coraz łatwiej, a wcale tak nie było. W dodatku mętlik jaki miał w głowie wszystko jeszcze bardziej komplikował. Nie postępował fair wobec nikogo. Ani wobec Lisbeth, ani wobec Avy, ani wobec samego siebie. I chociaż wiedział co powinien zrobić, to robił to co musiał, aby pomóc Lisie, a nie myśleć o konsekwencjach swoich czynów.
- Nie traktuję cię tak, mała - westchnął i włożył na moment telefon do kieszeni, gdy podszedł do niej. - Wiem, że potrafisz, ale czasem potrzebujesz kogoś kto ci pomoże i to nic złego - usiadł przy niej, a jedną z dłoni położył na jej ramieniu, aby odwróciła się do niego. - Gdy ja potrzebowałem pomocy to byłaś obok i nawet nie wiedziałaś jak wielki wpływ miałaś na moje życie, a w zasadzie masz - wyznał szczerze przypominając sobie tą rozmowę u niej, a potem u niego w domu, gdy obydwoje wspólnie walczyli z widmem przeszłości i poczuciem winy, które każdego z nich powoli niszczyło. - Chodź tu -dodał i usiadł głębiej, a potem przyciągnął ją do siebie, a raczej na swoje kolana, zamykając w objęciach. Wiedział, że póki ona się nie uspokoi to na siłę nic więcej nie zrobi. I tak udało mu się już opanować sytuację na tyle, że jednak nie miała ochoty go wyrzucać, a jakoś może nawet zaczynała współpracować.
Zapach jej włosów, nie był tak silny jak zawsze. Poza tym czuł jak jest słaba, jak jej ciało pozbawione jest sił. Zawsze była dla niego maleństwem, ale teraz wydawała się jeszcze bardziej nikła i krucha niż zwykle. Wtulił ją mocniej w siebie, ale w zasadzie bał się, że jeśli użyłby zbyt wiele siły to mógłby ją nawet nieświadomie skrzywdzić. Wiedział, że to nie możliwe, ale jednak. Trochę przerażała go ta myśl.
- To ty się nie znęcaj nade mną - westchnął i oparł delikatnie policzek o jej głowę. Nie pozwolił jej się odsunąć, ani na siebie spojrzeć. Nie wiedział też, czy w tych słowach nie kryło się więcej niż powinno. - Nie rób tak więcej, proszę - mówił dalej, a podczas gdy jedną z dłoni obejmował jej szyję i kark, drugą delikatnie przejeżdżał po jej ramieniu. Zaciskając na nim palce, także czuł to że jest zbyt szczupłe i wątłe. - Jeśli dzieje się coś złego to powiedz mi o tym. Mówiłem ci już, że będę dla ciebie, że jesteś dla mnie ważna, więc nie oczekuj, że teraz gdy widzę co się dzieje, nagle odpuszczę - zrobił chwilę przerwy i odetchnął cicho, a dłoń z jej ramienia przesunął niżej, po jej boku na talię. Znów czuł to jak jest nienaturalnie chuda, ale też poczuł znów to jak bardzo ją chciał. Wiedział, że jest to nie odpowiednie, że nie może pozwalać sobie na tego typu emocje, ale nie umiał z nimi walczyć. Pozwolił więc sobie tylko na moment objąć ją mocniej, bardziej, tak jak nie powinien, a potem ponownie położył palce na jej ramieniu. - Możesz mnie nie znosić, ale będę teraz ciebie pilnował. I proszę słuchaj mnie, bo jeśli dalej będziesz kłamać to.. - Teraz pozwolił jej się odsunąć, a właściwie sam musiał spojrzeć w jej oczy, aby miała pewność, że on nie żartuje. - Poinformuję o twoim stanie zdrowia twoich rodziców i trenerów, a jak będzie trzeba to i federację, więc musisz się wziąć za siebie, rozumiesz? - Uniósł dłoń i przejechał po jej policzku. - I zacząć znów jeść, najlepiej od zaraz - dodał jeszcze z mocą i choćby miał ją szantażować co dziennie to nie odpuści. Wiedział, że będzie go to wiele kosztować. Już go kosztowało, bo jej bliskość wcale nie była mu teraz obojętna. O wiele łatwiej byłoby mu odsunąć się od niej i skupić na Avie, gdyby Lisbeth tak bardzo go nie potrzebowała, a tak? Nie umiałby zwyczajnie przestać się nią zajmować, przestać być dla niej, gdy tak cholernie sam tego chciał. Dlatego wolał siebie potorturować, niż ryzykować to, że Lisbeth może zrobić sobie z czasem jeszcze większą krzywdę.

Lisbeth Fletcher

[Lisbeth Fletcher]

Kompletnie nie wiedziała, co ma teraz zrobić, ale na tym etapie chyba nawet przestała się tym zadręczać. Popadała w jakieś zawieszenie, to kusiło ją coraz bardziej i bardziej, a opieranie się nie miało większego sensu. Gdyby Soriente tutaj nie było, pewnie straciłaby jakiś kontakt z otoczeniem, wyłączając się całkowicie, ale tak? Słyszała jak się zbliża, jak siada na łóżku, nie wiedziała, czego ma się po nim teraz spodziewać. Na początku, gdy położył jej dłoń na ramieniu - nie zareagowała. Dopiero, kiedy powiedział, że ona sama mu pomogła, coś w niej lekko przeskoczyło. W końcu otworzyła oczy, a nim cokolwiek powiedziała, przyciągnął ją już do siebie i zasznurował jej tym usta. Była na niego zła, rozgoryczona, sfrustrowana, ale mimo to... potrzebowała jego bliskości, jak żadnej innej, kiedykolwiek. Czuła to właśnie teraz, kiedy cała mogła się skryć na jego kolanach i chociaż to takie nieodpowiednie, wierzyła, że jest to miejsce dla niej. Jakby to wystarczało, by ukoić jej nerwy, wyciszyć emocje, z którymi sobie nie radziła. Przymknęła oczy, skupiając się na jego zapachu i chyba zaczęło do niej docierać, jak bardzo za nim tęskniła przez ostatnie dni.
- Są takie sprawy, o których nie mogę ci powiedzieć - mruknęła, jeszcze silniej się w niego wtulając. Podobało jej się to, że był tutaj, to jak gładził jej ramię. Zadrżała delikatnie, gdy jego ręka przesunęła się na talie, ale nie miała nic przeciwko temu. Lubiła, gdy ją dotykał, może nawet czuła, że ten dotyk jest jej bardziej potrzebny, niż jakiekolwiek inne lekarstwo na tym świcie. Jakby nagle docierało do niej, że nikt nigdy nie traktował jej w taki sposób, a teraz, gdy jego palce przejeżdżały po jej ciele, była już pewna, że od dawna czegoś takiego potrzebowała. Przytulił ją mocniej, a jej serce mimo jej stanu zabiło mocniej i modliła się, aby ta chwila trwała jak najdłużej. Kiedy więc uścisk zelżał, poczuła żal i chęć zmuszenia go do tego, aby to powtórzył. Nie powinna w ogóle mieć prawa do takich myśli. To było obrzydliwe, to jak myślała o mężczyźnie, który należał do innej kobiety. Wstydziła się za siebie, nigdy nie chciała nikogo skrzywdzić, nie chciała być podła, ale przy tym... tam bardzo pragnęła go dla siebie. Nigdy nie była samolubna, nigdy o nic nie prosiła, ale ten jeden raz tak bardzo chciała, aby był jej. Tylko, że to było niemożliwe.
Kiedy ponownie się odezwał, poczuła się jeszcze gorzej i było po niej widać przerażenie, jakie wywołały jego słowa. Powinna go znienawidzić. Zasługiwał sobie na to tym szantażem, ale przy tym miała świadomość, że mógłby jej wyrządzić największą krzywdę, a ona i tak by mu to wybaczyła. Nie było to zdrowe, ale ona sama też zdrowa najwyraźniej nie była. Przepadła w uczuciu, które w niej obudził i już nie potrafiła mu się opierać.
- Nie możesz mi tego zrobić - jęknęła cicho, mimo wszystko przerażona jego słowami. - Gdybyś zabrał mi gimnastykę, już nic innego bym nie miała - dodała zgodnie z prawdą. Wówczas miałaby po prostu dość, ale mimo, że jego słowa były jej tak niewygodne, nie odsunęła się. To jego wina, on ją wpędził w taki nastrój. On ją wciągnął na swoje kolana. Była wrakiem i potrzebowała jakiegoś oparcia, odrobiny ciepła, już i tak długo się wzbraniała. Teraz jednak powoli przesunęła dłońmi po jego barkach, obejmując jego kark. To nic, tylko uścisk... tak sobie wmawiała, nic za tym nie stało. Podobnie jak za tym, gdy uniosła się nieco, by móc wtulić twarz w zagłębienie jego szyi. Po prostu chciała się przytulić, nic więcej. Tylko tyle. - Zostawiłeś mnie ostatnio... Nie rób tak już - to nic, normalne słowa, nic za nimi nie stało. Była w opłakanym stanie, to tylko przez to. Nie powinien niczego się tu doszukiwać, nawet jeśli Lisbeth czuła się tak, jakby stale coś w niej pękało, a to wszystko przez niego.

Remi Soriente

[Remi Soriente]

Nie chciał chyba wiedzieć tego, o czym nie mogła mu powiedzieć. Nie chciał się domyślać i przypadkiem uznać, że skoro i ona ma podobne wątpliwości to może jednak powinni popełnić ten błąd, który tak sprawnie wypierał ze swojego umysłu. Najzwyczajniej w świecie wolał przemilczeć jej słowa, bo odpowiedź mogłaby zmienić zbyt wiele. Trzymał ją jednak przy sobie i chociaż wiedział, że to nie poprawne, że trwa zbyt długo to nie pozwolił jej się odsunąć. Dopiero, gdy ponownie rozpoczęli rozmowę spojrzał na nią. Wiedział, że jego słowa były trafne, były bolesne, ale też skuteczne.
- Sama sobie ją zabierasz - odpowiedział spokojnie, nadal delikatnie dotykając palcami jej policzka. - Musisz wrócić do formy, mała. Obiecaj mi - dodał jeszcze spoglądając w jej oczy, a potem zamarł, gdy tak powoli zaczęła się podnosić. Nie wiedział, co chciała zrobić. W głowie pojawiło mu się tysiąc niepotrzebnych scenariuszy, zbędnych myśli i podejrzeń. W końcu poczuł jak obejmuje jego kark, a serce zabiło mu mocniej i wtedy po prostu się do niego przytuliła. - Nie zrobię. I nie zostawiłem. Miałem wiele na głowie i pokłóciłem się z Avą... Potrzebowałem chwili dla siebie - postawił na szczerość. Skoro chciał, żeby i Lisbeth go nią obdarowywała, powinien zachowywać się fair w stosunku do niej. Objął ją mocniej, kładąc jedną z dłoni na jej drobnych plecach. Nie chciał, by się odsuwała, ale wiedział, że to nie odpowiednie. Mimo tego, że między nim a Avą ostatnio nie układało się najlepiej, to nadal byli razem, a on i tak postępował już niewłaściwie, pozwalając sobie na taką bliskość z Fletcher. Dlatego w końcu ruszył się i chociaż wolałby ją dalej mieć przy sobie, to jednak odsunął się i delikatnie uwolnił z jej objęć.
- Czas coś zjeść, zgoda? - Zaproponował i przesuwając się jeszcze kawałek w tył, wyciągnął telefon z kieszeni i włączył aplikację. - Co chcesz? - Podniósł na nią spojrzenie. Był znów tak blisko. Gdy siedziała na jego kolanach, jakoś tak... Mógł łatwiej unikać jej wzroku, a teraz ich twarze dzieliło kilka centymetrów. Zamiast skupić się na telefonie, on przyglądał się Lisbeth zbyt długo, a jego błękitne oczy powoli przesunęły się po jej twarz, skupiając na ustach. Poczuł się znów niezręcznie i odkaszlnął sztucznie, a potem ponownie wbił wzrok w ekran smartphone'u.
Czekając na jedzenie, dokończył ogarniać mieszkanie Lisbeth. Gdy już większość ubrań zniknęła, a podłoga nadawała się do przejścia, zrobił jeszcze dla Fletcher herbatę i podał ją jej, siadając obok na materacu.
- Naprawdę chciałbym ci pomóc, ale potrzebuję, żebyś ty także tego chciała - wciąż to wszystko nie dawało mu spokoju. Bał się, że nie da rady tym razem i faktycznie będzie potrzebował poinformować kogoś z zewnątrz. - I nie okłamuj mnie więcej, dobrze? - Odwrócił spojrzenie w jej stronę i uśmiechnął się słabo, a potem na kilka sekund położył głowę na jej ramieniu, niestety chwilę później odezwał się dzwonek do drzwi.

Lisbeth Fletcher

[Lisbeth Fletcher]

Nie chciała słuchać o tym, że to ona jest powodem dla którego tak brzydko ją szantażował, nawet jeśli miała świadomość, jaka jest prawda. Składanie obietnic też wydawało jej się jakieś takie nie na miejscu. Nie lubiła niczego obiecywać, bo w przypadku niedotrzymania takiej obietnicy, nie potrafiłaby później samej sobie wybaczyć.
- Jestem w formie... - gdyby przyznała się przed samą sobą, że coś jest nie tak, to byłby koniec. Spektakularny koniec, więc nie mogła. Poza tym nie to się teraz liczyło, a jego bliskość, której tak potrzebowała. Napawała się zapachem jego skóry, jej ciepłem, siłą, jaką potrafiła wyczuć w jego ciele. Sama robiła sobie krzywdę, bo kiedy ją w końcu odsunie, wspomnienie będzie ją przygniatało, ale z perspektywy uścisku nie myślała o takich konsekwencjach. - Wiele na głowie... - powtórzyła za nim, czując, że i on ją przytula do siebie. - Dlaczego mi o tym nie powiedziałeś? Ty też możesz mi mówić o wszystkim - wykorzystała trochę to, co on stale jej powtarzał. Może dlatego, że chciała, aby wiedział, że jest dla niego oparciem, a może też dlatego, że... chciała dać mu nauczkę? Wytknąć, że dobrze wie, że on też nie mówi jej wszystkiego, chociaż zapiera się, że jest inaczej i oczekuje tego od niej. Tak... w tej wypowiedzi nie było jedynie chęci pomocy, ale też jakaś perfidia. Nie czuła się z nią jednak źle, nie była ona też wcale szkodliwa i mimo wszystko Lisbeth chciała dla niego jak najlepiej. Przy tym wolałaby jednak, gdyby cały czas był obok, bo kiedy nieco się odsunął i sięgnął po telefon, nie czuła się już tak dobrze. Westchnęła tylko głośno, wcale nic nie chciała.
- Jakiś krem, obojętnie jaki - mruknęła, bo wiedziała, że nie odpuści, a nic stałego raczej by teraz nie przełknęła. Uniosła na niego spojrzenie, ale nie umknęło jej to, że on sam nie patrzy jej w oczy, a nieco niżej. Aż oddech zrobił jej się nierówny, ale trwało to tylko chwilkę i zaraz było po wszystkim. Odpuściła więc, schodząc z jego kolan, a chociaż mówiła, że nie musi sprzątać, to Remi i tak ogarnął jej mieszkanie. To było przyjemne... myśl, że robił dla niej takie rzeczy, nawet jeśli zakrawało to o bycie rozpieszczoną. Kiedy koło niej usiadł, znów poczuła się lepiej, nawet jeśli jego słowa nie brzmiały zbyt dobrze. Wiedziała, że jest trudna, że znajomość z nią nie należy do najłatwiejszych.
- Czasem kłamstwa są po prostu lepsze - skrzywiła się, nie będąc w stanie złożyć żadnych deklaracji. Nie była w nie zbyt dobra, ale to chyba się teraz nie liczyło, kiedy był tak blisko. Znienawidziła dostawcę jedzenia za to, że ten przerwał akurat w tym momencie. Była w niej jakaś chęć by złapać Remiego za ubranie i przytrzymać, ale to byłoby skrajną głupotą. Zamiast tego patrzyła, jak odbiera jedzenie, a kiedy te było już gotowe i je przyniósł, przez myśl przeszło jej coś okropnego. Na samą myśl serce zabiło jej mocniej, ale... była w rozsypce. Opuściła więc spojrzenie, zawstydzona tym, co zaraz miała powiedzieć. - Nie mam siły w rękach - to naturalnie było daleką przesadą. - Nakarmisz mnie? - zapytała więc, nie skupiając się na niepoprawności tego wszystkiego. To jego wina, to on zamieszał jej w głowie i popychał do takich działań. Powoli przestawało jej brakować sił na to, by udawać, że nie czuje do niego tego, co czuła.

Remi Soriente

[Remi Soriente]

W zasadzie chciał zaprzeczyć jej słowom, ale poczuł, że nie jest odpowiednim człowiekiem, aby to robić. Sam dopuścił się kilku kłamstw względem Lisbeth, a teraz... Teraz oszukiwał sam siebie i ślepo wierzył w to, że jeszcze może cokolwiek się zmienić, że jego związek z Avą jeszcze ma jakiś sens. Był egoista, który myślał tylko o sobie, chociaż nie do końca, bo w zasadzie mógłby teraz skrzywdzić Lisbeth, ale wiedział, że jest ostatnią osobą, która powinna się do niej zbliżać w taki sposób. A jednak nie odsuwał się jakoś specjalnie. Balansował na granicy i zaczynał czuć, że ona także.
- Dobrze - odpowiedział i poczuł, że coś się zmieniło. Lisbeth nie chciała nigdy żadnej pomocy. Nie chciała, aby traktował ją jak dziecko, a teraz? Teraz sama poprosiła o to, aby zrobił dla niej coś tak intymnego, bo jak to inaczej nazwać? Miał wrażenie, że oboje doskonale zdawali sobie z tego sprawę.
Wziął jej porcję i podszedł do łóżka, na którym nadal siedziała opierając się o wezgłowie. Zajął miejsca na przeciwko, a potem ostrożnie nabrał trochę kremu na łyżkę. Nigdy, nikogo nie karmił w taki sposób. Ręce lekko mu się trzęsły, ale ostrożnie uniósł porcję w stronę Lisbeth, patrząc dopiero na sam koniec w jej oczy. Gdy połknęła pierwszy kęs uśmiechnął się i sięgnął po następny.
- Grzeczna dziewczynka. Mam nadzieję, że smakuje? - Zapytał nim po raz kolejny wyciągnął dłoń w jej stronę. Zjadła jeszcze trochę, a przy którejś porcji z kolei, w kącik jej ust ubrudził się delikatnie. - Czekaj - powiedział cicho i ostrożnie kciukiem przetarł jej wargę, a potem oblizał go, jakoś tak odruchowo, ale przy tym zdał sobie sprawę jak ta cała sytuacja wyglądała z boku. Spojrzał na Lisbeth i zamarł na moment. Najchętniej odłożyłby na bok tą całą zupę, zapomniał o wszystkim, nie przejmował się nikim i po prostu zrobił to na co miał ochotę, ale z drugiej strony wiedział jak niepoprawne jest samo myślenie o tym. Nie powinien pozwalać sobie na jakiekolwiek insynuacje, dotyczące jego i Lisbeth, ale ostatnio coraz częściej one same pojawiały się w jego głowie. Dręczyły go i komplikowały wszystko jeszcze bardziej. - Faktycznie dobra - powiedział coś w końcu, bo niezręczna cisza utrzymywała się między nimi już zbyt długo. - Zjedz jeszcze trochę, a potem dam ci już spokój - dodał jeszcze i ponownie uniósł łyżeczkę w jej stronę. To zdecydowanie było jednak z najdziwniejszych przeżyć jakich doświadczył w ostatnim czasie. Pewnie nie byłoby w tym aż tyle dwuznaczności, gdyby nie ta skomplikowana i niepoprawna relacja z Lisbeth, która z każdą chwilą przybierała na sile.

Lisbeth Fletcher

[Lisbeth Fletcher]

Sama nie wiedziała, co nią pokierowało do takiej prośby, kiedyś nigdy by się na podobną nie zdecydowała i teraz w zasadzie też widziała, że jest to niepoprawne, ale mimo to odsunęła podobne myśli na bok. Rzadko kiedy była taka samolubna, ale po tych kilku dniach ciszy, bała się, że zaraz znów zniknie i jeśli tak, to chciała od niego więcej, póki tutaj był. Nie miała prawa na takie zachcianki i poniekąd czuła się z tym okropnie. Zachowywała się karygodnie i było jej za to wstyd, możliwe, że wcale nie jest taka dobra, jak jej się wydawało. W zasadzie to wychodziła z niej paskuda, ale nie cofnęła swoich słów, czekając na jego odpowiedź. Kiedy się zgodził, poczuła, że zrobiło jej się nieco gorąco. To wszystko było dziwne i gdyby ktokolwiek był świadkiem tej sytuacji, na pewno nie odebrałby jej dobrze. Całe szczęście byli tutaj sami, a ona nie musiała się z tego nikomu spowiadać. Poprawiła się więc nieco na łóżku, gdy do niej podszedł, a potem lekko podenerwowana otworzyła usta, gdy podał jej pierwszą porcję. Chyba dopiero w tym momencie zaczęło do niej docierać, jak wiele emocji kryje się w tej sytuacji. Serce waliło jej jak młotem, a przy tym czuła się dziwnie rozmarzona tym wszystkim. Poczuła, że jej poliki robią się czerwone, gdy nazwał ją grzeczną, z jakiegoś powodu ten komplement wcale nie brzmiał niewinnie w jej uszach, ale może dopowiadała sobie zbyt wiele. Podobało jej się bycie traktowaną przez niego wyjątkowo, nawet jeśli nie miała prawa czegoś takiego po nim oczekiwać.
- Jest dobry - odpowiedziała, a chociaż nie była wcale głodna, a jej żołądek mocno ściśnięty, to tak bardzo chciała trwać w tej chwili, że dla samej tej oprawy dzielnie przełykała kolejne łyżki kremu. Może powinna to robić ostrożniej, ale nim sama starła nieco zupy z twarzy, Remi ją uprzedził i to co zrobił sprawiło, że przeszedł ją jakiś dreszcz ze zdziwienia. Serce już nie tyle biło, co dudniło jej w uszach. Znów przyłapała się na myśli, że chciała go dla siebie. Tylko, ze nie miała prawa tego chcieć. Ta chwila trwała nieco zbyt długo, chyba i on się zorientował, bo zaraz się zreflektował i nabrał kolejną łyżkę. - Ale to już ostatnia - mruknęła, bo naprawdę czuła, że jej żołądek się buntował. - Więcej nie dam rady - zastrzegła, by zaraz faktycznie przełknąć ostatnią porcję. Przechyliła głowę do boku i spojrzała na niego niepewnie. - Podoba mi się to... jak się mną opiekujesz. Wychodzę przez to na rozpieszczoną? - zapytała, bo interesowała ją ta kwestia. Nie chciała jednak, żeby już sobie poszedł, więc nim pomyślała, złapała jego dłoń i zacisnęła na niej swoje palce. - Posiedź jeszcze przy mnie trochę - kolejna prośba. Chyba traciła dumę i rozsądek, ale co tam. Szansa na to, że wyjdzie z twarzą z tej relacji minęła w chwili, w której zaczęła do niego czuć coś więcej, niż powinna. Ta walka była już przegrana, więc chciała się nim chociaż trochę nacieszyć, skoro i tak koniec końców miała wyjść na żałosną, kochliwą gówniarę.

Remi Soriente

[Remi Soriente]

Wmawiał sobie, że nie postępuje źle, bo ostatecznie nie chciał przecież nikogo skrzywdzić. Tylko, że tak naprawdę ranił nie tylko siebie, ale też Lisbeth i Avę, chociaż ona nawet nie była tego świadoma. A może była? Ich ostatnia kłótnia dotyczyła właśnie jego relacji z Fletcher. Zapewniał ją, że między nimi nic nie ma, że to tylko przyjaźń, że on jest jej potrzebny, a ona jemu, ale teraz gdy siedział na przeciwko niej, wiedział że to wszystko jest nieprawdą. Nie umiał jednak odejść i jej zostawić, a już tym bardziej po tych wszystkich zapewnieniach, że zawsze będzie obok.
- No dobrze - odłożył na bok talerz, a gdy chciał wstać poczuł jak dłoń Lisbeth zaciska się na jego palcach. Lubił te gesty. Sprawiały mu więcej przyjemności niż powinny, bo w zasadzie to był jedyny kontakt na jaki mógł sobie pozwolić, a jakiego tak bardzo pragnął. - Nie, a nawet jeśli to chcę ciebie tak rozpieszczać - uśmiechnął się przesuwając wzrokiem po ich dłoniach. Delikatnie uniósł rękę patrząc jak drobna i smukła dłoń Lisbeth ostrożnie dotyka jego palców. - Dobrze, ale pozwól mi też coś zjeść, bo umieram głodu. Nie jadłem niczego od lunchu - wyznał, a potem sięgnął po swoją porcję. Miał świadomość tego, że najrozsądniej byłoby zaraz po posiłku wyjść z mieszkania Lisy. Pomógł jej, porozmawiał z nią, posiedział chwilę i powinien wrócić teraz do Avy. Tylko, że on nie uczył się na błędach, a przy tym coraz to bardziej pozwalał sobie na rozbudzanie własnych emocji. Przecież skoro on tylko o niech wie, to nic złego prawda? Jeszcze tą chwilę... Ten ostatni raz pozwoli sobie na to, aby była obok. Bardziej niż powinna.
- Oglądamy coś? - Zaproponował wracając do niej z laptopem. Usiadł na łóżku opierając się o wezgłowie obok Lisbeth. Podłożył kilka poduszek pod swoje barki, a potem otworzył jej laptopa. Pamiętał hasło i zaryzykował wpisanie go z nadzieją, że jednak Lisbeth go nie zmieniła. Potem odszukał Netflixa i odpalił pierwszy lepszy serial, którego nazwę kojarzył. - Nie mam siły niczego szukać, a słyszałem, że to całkiem spoko seria, więc może zaczniemy oglądać ją wspólnie? - rzucił i poprawił się na poduszkach, podkładając jedną z rąk pod głowę. Wiedział, że to nie poprawne, ale bardzo chciał, aby Lisbeth położyła się przy nim. Aby mógł poczuć jej delikatny ciężar na swoim boku. Zapach włosów, gdy jej głowa będzie leżała na jego torsie. - Hmm? Tak oglądam - skłamał, bo już po kilkunastu minutach jego powieki stały się ciężkie. Był wykończony pracą, podróżami na plan, stresem i wszystkim wokół. Serial nużył, ale Remi uparcie wmawiał sobie, że nie zaśnie. Wiele rzeczy ostatnio sobie wmawiał i nigdy nie były one prawdą. Tak i tym razem w końcu odpłynął, nawet nie wiedząc kiedy.

Lisbeth Fletcher

[Lisbeth Fletcher]

Byla podatna na takie słowa, nawet bardzo. Z jednej strony wiedziała, że te są nieodpowiednie, ale z drugiej nie potrafiła pozostać na nie obojętna.
- To możesz to robić - wzruszyła ramionami, jakby chciała nieco zamaskować to, jak bardzo jej na tym zależało. Sama też spojrzała na ich palce, bo nie ma co ukrywać, ten widok sprawiał jej jakąś przyjemność. Pokiwała jeszcze głową na znak, że może zjeść, a właściwie to powinien i w sumie dobrze jej było, kiedy tak po prostu przy niej był. Nie musiał nawet nic robić specjalnego, w zasadzie nie zależało jej na filmie, ani na niczym konkretnym, jednak zgodziła się, byleby koło niej jeszcze trochę pobył.
- Zmienię to hasło - mruknęła jeszcze, a potem, kiedy ułożył wygodniej poduszki, przysunęła się trochę, ale jednak bez przesady, bo wiedziała, że są granice, których nie wolno jej przekroczyć. Oglądała raczej mało telewizji i teraz też bardziej skupiała się na jego bliskości, niż na tym, co leci w komputerze, ale wydawało jej się, że Remi też wcale nie poświęca temu uwagi. - Oglądasz? - zapytała, a chociaż powiedział, że tak, to nie była co do tego pewna. W którymś momencie odcinek się skończył, a ona w końcu na niego spojrzała i wtedy dopiero zauważyła, że zasnął. Jakoś tak ją to zaskoczyło bardziej, niż powinno. Niewiele myśląc odłożyła laptop na bok i przykryła go kocem, nie mogąc oderwać od niego spojrzenia. Czy to oznaczało, że jest z nią coś nie tak? Może jednak postradała zmysły i powinna zacząć się poważnie zastanawiać nad sobą? Jeśli tak, to tym razem zawaliła na tej płaszczyźnie, bo zamiast go obudzić, uniosła ostrożnie dłoń i palcami zabrała mu włosy z oczy, które kilka razy zmrużył. To miało być nieszkodliwe, ale jakoś tak po chwili przejechała palcami na jego policzek, a krew szumiała jej w uszach, bo była świadoma tego, jak nieodpowiednio postępuje. Może nawet jak jakiś psychopata? Wstydziła się tego dość realnie, ale ta myśl jej nie powstrzymała. Po prostu przybliżyła się i przyłożyła usta do jego czoła. To nic takiego, sam kiedyś cmoknął ją w skroń. To nic nie znaczy. Tak siebie usprawiedliwiała, ale czuła coś całkiem odmiennego, kiedy zajęła swoją połowę łóżka i niewiele myśląc, sama zasnęła, a chociaż zrobiła to w bardzo poprawnej pozycji, to dość szybko po zaśnięciu się do niego przytuliła. Nieświadomie oczywiście, pewnie skuszona jego ciepłem i zapachem za którym przepadała, a który... ledwo się unosił w powietrzu, gdy następnego dnia obudziła się już w pustym mieszkaniu.

Remi Soriente
<koniec>