[Audrey Willoughby]

Obudziła się w tym samym łóżku, z tym samym mężczyzną obok którego spała każdej nocy od przeszło roku. I choć mogłoby się wydawać, że nie zmieniło się absolutnie nic, to jednak wszystko było zupełnie inne. Nie leżeli na przeciwnych końcach materaca, nieśmiało stykając się jedynie stopami, a wtuleni w siebie. Gdy w końcu otworzyła oczy, Rhys obejmował ją opiekuńczo, a ona przylegała do niego całym ciałem, z policzkiem upartym na jego równomiernie unoszącej się do góry i opadającej klatce piersiowej. Ich ubrania zaginęły w akcji, pewnie jeszcze w salonie. I z jakiegoś powodu, to wszystko wydawało się właściwe; Audrey czuła błogi spokój, jak gdyby sprawy nagle same poukładały się we właściwe miejsce. Odwróciła się tak, by móc na niego spojrzeć, a kąciki z jej ust powędrowały do góry, gdy zorientowała się, że i on otworzył już oczy. Może wybudziło go jej wiercenie się, a może nie spał już od dłuższego czasu? - Dzień dobry - wymruczała i delikatnie pocałowała go. Chciała dać mu jasno do zrozumienia nie zamierza zrzucić tego, co stało się minionej nocy na alkohol, wręcz przeciwnie. Mogła mieć tylko nadzieję, że Wheeler zrobi to samo. - Dobrze spałeś? - zapytała leniwie, czule gładząc dłonią jego policzek. Było jej przy nim dobrze, tak dobrze, że najchętniej nie ruszałaby się z łóżka do końca dnia, no chyba, że mieliby powtórzyć to samo, co w nocy i przypadkiem wylądowaliby na podłodze.
A jednak jak na złość, chwilę później rozebrzmiała jej komórka, nachalnie informując o nadchodzącym smsie. - Podasz mi telefon? Chyba spadł na podłogę - jęknęła niezadowolona i zupełnie nieświadoma, że lepiej dla wszystkich byłoby, gdyby pozwoliła mu tam zostać jak najdłużej. - To pewnie mój tata, co jeśli coś dzieje się z Josie? - wyjaśniła mu, czemu pozwala aby cokolwiek zakłócało ich idylliczny poranek.

Rhys Wheeler

[Rhys Wheeler]

Rhys nie sądził, że ich randka zakończy się w taki właśnie sposób, ale czy on narzekał? Nigdy w życiu! Po prostu to wyjście miało być po prostu pewnego rodzaju dowcipem, ale wypita ilość alkoholu i przez taki czas skrywane uczucia w końcu wyszły na jaw, tego się nie spodziewał, ale jakże się cieszył, kiedy do tego doszło. nie martwił się tym co będzie rano, bo on niczego nie żałował. Wheeler nie był pijany tylko lekko wstawiony, więc nie będzie można zwalić niczego na alkohol, ale on nie ma zamiaru.
W nocy się przebudził na chwile, bo miał jakiś niespokojny sen, który w momencie otwarcia oczu uleciał gdzieś w zakamarki umysły Rhysa. Nie miał ochoty się nad tym zastanawiać, po prostu jego podświadomość płatała mu figle i tyle. Potrząsnął swoją głową i mocniej przytulił się do kobiety wzdychając. Czuł spokój, jakby ktoś zdjął z jego serca ogromny ciężar. Naprawde mile uczucie, które nie towarzyszyło mu od dawna. Zasnął spokojny.
Tak, Rhysa obudziło wiercenie Audrey. W zasadzie jego sen nie był tak głęboki jak zawsze, ale co tam!
- Dzień dobry. - powiedział uśmiechając się sennie do Willoughby. Sam nie miał ochoty wstawać z łóżka, bo było mu tak dobrze. Jakie to zabawne, że oboje myślą o tym samym, a tak naprawdę nie mówią tego na głos? Zamiast postawić swoje dobro na drugiem miejscu, bo, bądźmy szczerzy na pierwszym miejscu u obojga jest mała Josie. - Doskonale. - powiedział uśmiechając się do niej po czym pocałował ją w czoło z czułością.
Słysząc jej telefon zmarszczył brwi i mimowolnie spojrzał na zegarek. Wychylił się i podał jej telefon nawet na niego nie spoglądają chociaż ekran się świecił. Nie jest typem faceta, który narusza czyjąś prywatność. - Proszę. - podał jej aparat. - Może już mam jej dość, bo musi za dużo się ruszać. - zaśmiał się Rhys układając się wygodniej na poduszkach. Naprawdę by się nie dziwił.

Audrey Willoughby

[Audrey Willoughby]

W czółko ją pocałował, serio? W czółko to się całuje swoją siostrę, a nie kobietę, z którą właśnie spędziło się upojną noc, więc nic dziwnego, że choć Audrey wciąż była błogo rozmarzona, to jednak skrzywiła się lekko, bo liczyła na nieco więcej. - Widzisz, w takim razie częściej musimy chodzić na randki na niby - albo i nie na niby dodała, ale to już w swojej głowie, bo prawdę powiedziawszy naprawdę nie chciała, aby to wszystko się kończyło. W końcu, nie było w tym nic złego, prawda? Wręcz przeciwnie, mogło im to tylko pomóc, więc dlaczego mieliby nie spróbować?
- Dziękuję - wymruczała, odbierając od niego swój telefon i wygodniej ułożyła się, przytulając się do jego torsu. - Albo nie spodziewał się tak wczesnej podbudki, w końcu dawno nie zostawialiśmy jej u niego na noc - zawtórowała mu ze śmiechem i leniwie odblokowała swoją komórkę. Rzeczywiście, powiadomienia wskazywały na to, że rzeczywiście to tata wysłał jej wiadomość, a więc macierzyński instynkt nie zwiódł i w tym przypadku. Choć spodziewała się przeczytać raczej o tym, że Josie pluje kaszką i nie może jej nakarmić albo że ubrudziła ostatnią czystą parę śpioszków i nie ma ją w co przebrać, gdy odczytała smsa, gwałtownie poderwała się do góry, a w jej oczach pojawił się nieskrywany strach. - Cholera, cholera, cholera! Tylko nie to! - powtarzała w kóło, łapiąc za kawałek kołdry i okrywając się nią, bo jednak jej ubrania leżały gdzieś porozrzucane na dole. Z paniką przeczesała włosy i rozejrzała się po pokoju, szukając czegoś co mogłaby na siebie narzucić, po czym niczym oparzona zerwała się z łóżka i zaczęła się ubierać. - Tata napisał mi, że widział Lance'a kiedy był z Josie na porannym spacerze - wyjaśniła mu, naciągając na siebie koszulkę Rysia, która walała się gdzieś na fotelu. Nie musiała dodawać nic więcej, bo doskonale wiedziała, że Wheeler zrozumie jak poważna jest sprawa - nawet, jeśli nie wiedział wszystkiego to obecność biologicznego ojca Josephine w miasteczku nie zwiastowała nic dobrego.

Rhys Wheeler

[Rhys Wheeler]

Tak, w Czółko, ponieważ w taki sposób Rhys okazuje czułość tym, na których mu zależy. A gdyby zrobił coś więcej to na pewno nie wyszli by z tego łóżka przez najbliższych kilka godzin, a jak widać muszą jechać po swoją małą Josie. Naprawde miał to w głowie, ale wiadomo, dziecko ważniejsze.
- Nie mam zamiaru już chodzić na żadne niby randki- mówiąc ostatnie dwa słowa zrobił cudzysłów. - Jak będziemy gdzieś wychodzić to na prawdziwą randkę. - po tym co się między nimi wydarzyło nie ma mowy, by Rhys teraz tak po prostu z tego zrezygnował. Chyba jeszcze do niego to nie dotarło, jednak cieszył się chwilą i rozkoszował się drobnym ciałem Audrey, które wtuliło się z niego. Fajne uczucie. - Potrzebuje takiego ruchu, bo się starzeje. - rzucił zgryźliwie mrużąc swoje oczy, które błyszczały z rozbawienia. Nie byłby sobą, gdyby nie rzucił pod adresem seniora Willoughby jakiejś ciętej riposty czy komentarza. Ojciec Audrey nie znał prawdy o tym na co się razem zdecydowali i zbiera za to cięgi od jej ojca, ale tak szczerze to Rhys ma to gdzieś. On tego nie żałuje, a straszy może sobie gadać co mu się tylko podoba. Na zdrowie! Tylko żeby wrzodów od tego nie dostał. Przymknął na chwile oczy się spodziewając się takiej wiadomości. Marzył o tym by były mąż Audrey, gdzieś zniknął i nigdy nie dowiedział się o istnieniu dziewczynki, ale czy jest taki głupi by o tym w taki sposób myśleć? Nie, ponieważ los to wredna suka i zawsze robi coś przeciw nam, tak jak właśnie w tym momencie, gdy okazało się, że Gallagher jest w mieście. - Co? - zapytał zdezorientowany i również wyskoczył z łóżka szukając ubrań, założył na siebie to co miał pod ręką. Dresy i koszulka, wystarczy. - Podszedł do nich? - zapytał, bo nie wiedział co było w wiadomości.

Audrey Willoughby

[Audrey Willoughby]

Dziecko było całkowicie bezpieczne i szczęśliwe u dziadka, więc jeśli kiedykolwiek mogli sobie pozwolić na myślenie o czymś innym, niż o małej Josie, to zdecydowanie teraz. Z resztą, papa Willoughby uwielbiał spędzać czas ze swoją jedyną wnuczką, więc pewnie nie miałby im za złe, gdyby przyjechali po nią nieco później, niż się umawiali. - Chyba całkiem podoba mi się ten pomysł... zwłaszcza, jak będą miały podobny finał jak niby randki - wymruczała, wtulając się w Rhysa. Nie zamierzała oponować, czy na siłę udawać niedostępnej, bo i po co? Oboje naczekali się na ten moment już wystarczająco długo i w końcu zasługowali na chwilę szczęścia. - Sam się starzejesz, ty zgryźliwy tetryku - zaśmiała się i perfidnie oparła stopę, którą do tej pory trzymała poza kołdrą, więc była zimna, o łydkę Rhysa. Naprawdę nie rozumiała, dlaczego jej przyjaciel aż tak nie przepadał za seniorem rodu Willoughbych, bo akurat sprawa ewentualnego vice versa była dla niej jasna jak słońce.
Dla Audrey nie była to świeża wiadomość, Lancelota zdążyła spotkać już kilka razy, a jeden z nich skończył się dość... niefortunnie w obecnej sytuacji. Wstydziła się tego, co się stało i do czego między nimi doszło, dlatego też nikomu nie zająknęła się nawet słowem na temat wypadku w lesie. Ale jak widać, kłamstwo miało krótkie nogi i zaczynało ją powoli doganiać. - Nie, chyba nie. Tata nic na ten temat nie pisał... pyta tylko, czy wiem, że jest w mieście - drżacymi rękami odgarnęła włosy, bojąc się nawet pomyśleć co mogłoby się wydarzyć, gdyby Gallagher postanowił jednak porozmawiać ze swoim byłym teściem. - On nie może się dowiedzieć o Josie, Rhys... nie może - wydusiła z siebie przerażona i zatrzymała się na moment aby wtulić się w Wheelera.

[Rhys Wheeler]

Zabrzmi to trochę niefajnie, ale Rhys czasem się cieszył, że przez chwilę mogą pobyć sami, bez Josie, bo dla zdrowia psychicznego jest im to potrzebne. Nawet ta chwila oddechu, którą mieli w tym momencie. Nie są złymi rodzicami, ale jak ma się możliwość podrzucenia komuś dziecka to trzeba z tego korzystać ile można, bo nie wiadomo kiedy powie dość, bierzcie sobie dzieciaka, ale z drugiej strony Rhys wiedział, że dziadek zawsze zaopiekuj się swoją wnuczką. Miał od niej ogromną słabość i czasem trzeba to wykorzystać, a w biznesie.
- Takie finały możemy mieć codziennie. - oho jaki alvaro się włączył w tym naszym kochanym i poczciwym Rhysie, ale, tak samo jak Audrey nie ma zamiaru marnować tej okazji, która im się nadarzyła. Przecież nie są już nastolatkami by czaić się ze swoimi uczuciami. Większość jego i jej rodziny, o ile nie cała, uważa, że Audrey i Rhys już od dawna są ze sobą, ale no, mylą się. Oboje nie chcieli nic z tym robić, ponieważ bali się co może z tego być. Objął ją i pocałował, wedle życzenia. - O przepraszam, ja jestem w kwiecie wieku. - i to była kolejna prawda. Nigdy nie zaprzeczał temu, że się starzeje, bo każdego to kiedyś czeka. Taka kolej rzeczy czy jak to się nazywa.
Rhys spojrzał na Audrey, bo coś mu nie grało. Audi nie była zaskoczona wiadomością, że jej były mąż jest w mieście, o co tutaj chodzi, do cholery? - Audrey.. - zaczął. Sam nie chciał by Gallagher dowiedział się o istnieniu Josie, ale zdawał sobie sprawę, że to jest kwestią czasu. - Ty wiesz, że on jest w mieście, prawda? - zapytał po chwili wypuszczając dziewczynę ze swoich ramion. Nie spodziewał się, że za chwile spadnie na niego coś takiego.

Audrey Willoughby

[Audrey Willoughby]

Audrey, jak to matka, i tak pewnie cały czas zastanawiała się co się z Josie dzieje i cały czas nerwowo spoglądała na telefon, ale zdawała sobie sprawy, że potrzebuje czasami takiej właśnie chwili tylko dla siebie. Całe szczęście, nie tylko dziadkowie, ale liczne grono wujków i cioć było w stanie czasem odciążyć ich w opiece nad małą.
- Zdecydowanie jestem za - wymruczała, bo aż ciepło robiło jej się na serduchu gdy pomyślała, że ich poranki mogły wyglądać tak codziennie. Zwłaszcza, że wielkimi krokami zbliżał się ten moment, gdy będzie trzeba przenieść łóżeczko Josie do jej pokoiku, a oni... przecież jeszcze nie rozmawiali o tym, co dalej. Zaczęli sypiać razem, bo tak było łatwiej wstawać w nocy do dziecka, ale teraz, gdy mała przesypiała już całą noc, równie dobrze mogliby rozejść się do osobnych sypialni. Cały kłopot w tym, że Audrey chyba wcale tego nie chciała.
- Jasne, jasne. Chyba podeszłego - zachichotała, drażniąc się z nim jak zawsze. Różnica wieku między nimi była dość spora, ale to jednak nie przeszkadzało im, by świetnie się dogadywać.
Przygryzła dolną wargę i opuściła wzrok na podłogę, gdy Rhys zadał to trudne dla niego pytanie. Fakt, nie powiedziała mu jeszcze o tym, że Lance pojawił się w Hope Valley, ale chyba zbyt wstydziła się tego, co zaszło między nimi w lesie, żeby się do tego przyznać. Nie chciała go okłamywać, ani tego przed nim ukrywać, po prostu... nie było okazji, by go w to wtajemniczyć. - Wiem - odparła, a skoro już odsunął ją od siebie, przysiadła na fotelu, zastanawiając się co z tym dalej zrobić. Nie chciała trzymać tego dłużej w tajemnicy i wiedziała, że im szybciej zdradzi mu wszystkie szczegóły, tym lepiej dla wszystkich. Zwłaszcza, że teraz chodziło głównie o Josephine. - Widziałam się z nim dwa razy kiedy wyjechałeś z miasta po urodzinach Josie. Za pierwszym wpadłam na niego na plaży, poszłam posurfować i on też tam był. A za drugim zepsuło mi się auto w drodze powrotnej z Miami, Lance chciał mnie podwieźć na stację ale jego samochód ugrzązł w błocie. Po drodze złapała nas burza, więc schowaliśmy się w chatce myśliwych i... spędziliśmy tam całą noc - przepełniony winą głos Audrey sprawiał, iż nie musiała precyzować co miała na myśli mówiąc, że spędziła ze swoim byłym mężem noc. Bo z całą pewnością nie siedzieli w ciszy w przeciwległych końcach chatki.

Rhys Wheeler

[Rhys Wheeler]

Rhys mógł trochę odpocząć od tych domowych obowiązków w swojej firmie, ale też starał się nie przynosić pracy do domu, właściwie to ją przynosi, ale nie spędzał czasu do późnego wieczora albo wczesnego ranka przed komputerem w papierach w swoim gabinecie. Miał rodzinę i musi się nią zajmować, interesy interesami, jednak to prawda, że najgorzej jest być swoim własnym szefem, poniewaz nie mamy ustalonych godizn pracy. jego współpracownicy pracują od ósmej do szesnastej i mają święty spokój, a on tak nie ma, ponieważ bardzo często wypada jakaś sprawa i musi ją załatwić, ponieważ z reguły nie może czekać. Bywału momenty, że miał ochote rzucić swoim telefonem by nikt do niego nie dzwonił, ale doskonale wiedział iż nie może sobie na to pozwolić.
- Tak myślałem. - zaśmiał się Rhys zadowolony z takiej perspektywy. Oboje już za długo walczyli z tym co się między nimi dzieje i nic dobrego z tego nie wychodzi, ponieważ oboje się z tym męczą. Teraz miał nadzieję, że będzie między nimi inaczej, tak jak on tego chciał. Nie ma co już bawić się w kotka i myszkę. - Ale na mnie poleciałaś! - powiedział i poruszył sugestywnie brwiami oczywiście żartując sobie. nie miał jakichś kompleksów na temat swojego wieku, chociaż fakt, nie da się zaprzeczyć, ale pomiędzy nimi była spora różnica wieku.
Słysząc jej słowa czuł się jakby ktoś walnął go obuchem w twarz. Czyli przez ten cały czas był okłamywany? Poczuł się okropnie i na początku nie wiedział co ma odpowiedzieć dziewczynie. Jego dobry nastrój roztrzaskał się w tym momencie jak jego serce. - Czekaj.. ty co? - zapytał, bo chyba do niego to nie dotarło. Poczuł się jak totalny idiota. - Czyli to wszystko było z poczucia winy czy jak? Albo wiesz co, nie chce wiedzieć. Jeździmy po Josie do twojego ojca. - powiedział spokojnie, ale w jego wnętrzu wszystko szalało. Zebrali się i pojechali po córkę. Nie tak sobie wyobrażał ten dzień.

/ zt. x2

Audrey Willoughby