[Creed Whittemore]

- Ewentualnie popycha cię do robienia największych głupot pod wpływem impulsu - westchnął. Nie wiedział, co ma o tym wszystkim sądzić. Lubił Huntera, to nawet nie ulegało wątpliwości, ale czy to działało w obie strony? Zawsze istniała obawa, że przecież to mogła być jednorazowa akcja. I chociaż chłopak nie oczekiwał żadnego szalonego happy endu, który był widoczny jedynie w ckliwych filmach, tak nie chciał przy tym tracić osoby, do której się przywiązał. Jakby tego było mało, paradoksalnie sam go od siebie odsuwał, unikając jakiejkolwiek konfrontacji. To samo w sobie było z jego strony wystarczająco szalone. - Dobrze, postaram się z nim porozmawiać - kiwnął głową. Nie podał konkretnej daty, bo sam nie był pewien kiedy ta chwila nastąpi. Takich rzeczy się nie planowało, bo po prostu wewnętrznie Whittemore musiał do tego dorosnąć. Nie miał do tej pory podobnych rozterek, które ograniczały się raczej do tego, czy klienci w klubie będą zadowoleni.
-Niekoniecznie, wiesz? Mamy naprawdę wielu stałych klientów, którzy pojawiają się tam przykładowo raz, dwa razy w tygodniu. Huntera widziałem już kilka razy i tych kilka razy stał niemal pod sceną. To mi nie pomaga - pokręcił głową. Co by się nie działo, nie mógł zdradzić swojego sekretu. Miał ku temu własne powody i nic, co teraz powiedziałby przyjaciel, nie zmieniłoby jego stanowiska. W życiu każdego człowieka były takie aspekty, którymi nie dzielił się ze światem.
-Znam kilku naprawdę interesujących, jeśli chcesz. Zawsze mogę pokazać ci ich zdjęcia i wybadać, czy są wolni - zaśmiał się. Zmiana tematu z całą pewnością wyjdzie mu na dobre. Będzie mógł skupić się na przyjacielu, co zawsze sprawiało, że Creed zapominał o własnych problemach. Nie miał do nich dzisiaj głowy. Zresztą czy George nie przyszedł do niego, aby ten mu pomógł? Chciał mu się wyżalić, a zamiast tego Creed rozprawiał o sobie. Co za egoizm. - Spróbuj. A jeśli to nie pomoże, ja z nim porozmawiam. No i zawsze możesz spróbować wygonić go z jego własnego domu - powiedział, łapiąc chłopaka delikatnie za dłonie, które zamknął we własnych. Były drobniejsze, ale to mu w niczym nie przeszkadzało.
-Baaaka! Czemu mnie pytasz o takie rzeczy, co? - rzucił i pacnął go w ramię, przy okazji się czerwieniąc. Czy było? Nie myślał o tym aż do teraz.
-Było - odpowiedział zarówno przyjacielowi, jak i samemu sobie.

George Leeds

[George Leeds]

— Creed… nie myśl o tym w ten sposób. Może tak właśnie miało być? Żaden z was nie powie tego głośno i dopiero pod wpływem alkoholu nabraliście odwagi i jak głupki znowu wracacie do tego co było, bo nie wiecie jak to zmienić. — westchnął, patrząc na przyjaciela. Sam nie był najlepszy w sprawach związkowych, bo zaliczył jedynie kilka naprawdę krótkich z których wyciągnął naprawdę niewiele doświadczenia i nie mógł poratować przyjaciela mega mądrymi radami oprócz zachęcania go do rozmowy. W końcu to tak rozwiązywało się wszystko problemy. Nie znał Huntera, ale chyba nie był z tych, którzy wybuchają agresją jak coś idzie nie po ich myśli. Miał też nadzieję, że nie był jednym z tych, którzy zrywają kontakt po czymś takim. — Daj mi znać jak poszło, ok? — miał nadzieję, że to ostatnia ich rozmowa na ten temat i kolejna będzie już po tym jak się z Hunterem dogadają na temat tego co ich łączy.
— No ale masz charakteryzację i nawet ja mam czasami problem z rozpoznaniem Cię jak się mnie pytasz czy dobrze wyglądasz. Może on też jest ślepy jak ja i tego nie uważa? Poza tym nie patrzy wtedy w inne miejsca? — roześmiał się, szturchając go w ramię. No bo kto tak naprawdę chodzi popatrzeć na twarz striptizera, kiedy ważniejsze było jego ciało? No i światła w środku raczej nie były na tyle intensywne, żeby było widać wszystko ze szczegółami, więc ukrywanie swojej tożsamości nie było trudne. Ale skąd George miał wiedzieć o pokoju VIP, gdzie byli ze sobą naprawdę blisko?
— No to pokaż. Oby tylko żaden z nich nie był świrem, który zamknie mnie w piwnicy czy coś w tym stylu. — aż wzdrygnął się na samą myśl, że mógłby z kimś takim się spotykać. Potrzebował kogoś spokojnego, kto ukoi jego zszargane nerwy po całym dniu znoszenia Olivera i jego humorków. — Wiem w sumie, że nie lubi robaków. Może powinienem podrzucić mu jakieś gniazdo, żeby wyniósł się z domu na trochę? — słaby pomysł, bo wtedy pewnie musiałby się gdzieś przenieść z mamą, a tak naprawdę nie mieli gdzie. Sprzedali swoje stare mieszkanie jak tylko zaczęli tutaj pracować, skoro i tak nie było im potrzebne. Chyba będzie musiał wymyślić inny sposób.
— No co? — zaśmiał się, pocierając ramię jak ten go w nie pacnął. Creed musiał się przyzwyczaić, że George lubił znać niektóre szczegóły, chociaż i tak powinien być zadowolony, że nie pytał o pozycje w których to zrobili. Uśmiechnął się, kiedy przyjaciel wyznał, że było mu wtedy dobrze. W sumie głupio byłoby namawiać go do czegoś z kimś kto nie był w stanie sprawić mu przyjemności.

Creed Whittemore

[Creed Whittemore]

-A nie łatwiej jest pomyśleć, że to błąd? Wiesz, po prostu za jakiś czas zapomnieć i to wszystko. Przecież ludzie je popełniają, prawda? - spojrzał na przyjaciela, wzdychając. Nie chodziło o sam fakt, że przespał się z Hunterem. Nie był prawiczkiem, miał za sobą kilka epizodów, jak również związek, który swego czasu wydawał mu się poważny. Niemniej teraz nie chciał po prostu stracić kontaktu z chłopakiem, pomimo faktu, że nie chciał również, żeby dowiedział się, jaki sekret Whittemore skrywa. Potrzebował czasu, żeby to wszystko przemyśleć i znaleźć najlepsze rozwiązanie, które pomoże mu osiągnąć obie te rzeczy. Czemu to wszystko musiało być tak bardzo skomplikowane? Przecież życie byłoby znacznie łatwiejsze bez podobnych problemów.
-Oczywiście, że tak. Będziesz pierwszą osobą, która wszystkiego się dowie. Skoro już śledzisz nasze losy, nie mogę cię odciąć od informacji - zaśmiał się, szturchając chłopaka. Sam trochę się rozchmurzył, bo chociaż starał się być zawsze radosnym człowiekiem, tak sprawa z McKayem nie dawała mu spokoju, co rusz zaprzątając jego myśli. Ach, jak dobrze, że mógł o tym porozmawiać z kimś, komu naprawdę ufał.
-Jest artystą, przywiązuje uwagę do szczegółów i obawiam się, że mógłby we mnie rozpoznać coś, co widzi każdego dnia. Czasami naprawdę niewiele potrzeba - skomentował. Niestety, widząc to, jak Hunter rysował i jak dbał o wszelkie detale, Creed obawiał się, iż faktycznie coś mogłoby pójść nie tak. A on nie umiałby się z tego wytłumaczyć, bo przecież nie szedłby w zaparte. Nie był tak dobrym kłamcą, jak mu się wydawało, tym bardziej, kiedy druga strona faktycznie podawała prawdziwe fakty. Istnieje wielkie prawdopodobieństwo, że nie umiałby wmówić Hunterowi, że nie jest tym, za kogo potencjalnie go bierze.
-Nie chciałbyś trochę takiego sadomaso? - zaśmiał się. Nie, zdecydowanie nie pokazałby i nie poznał George’a z nikim, kto byłby w jakikolwiek podejrzany o dziwne praktyki. Może byli ludzie, którym podobały się podobne sprawy, ale nie narażałby przyjaciela. Jeszcze tego brakowało, żeby ktoś go w klatce zamknął i tam wykorzystywał. w życiu! Jemu trzeba było kogoś kochanego, kto się nim zajmie i pokaże, że jest dużo wart. - Podłe, ale może się udać. Powinieneś o tym pomyśleć - zachichotał, sięgając po babeczkę. Jak już się wygadał to nawet zgłodniał.
Wsadził sobie połowę do ust, starając się pogryźć ją tak, żeby nie wypluć. Ach to łakomstwo.
-A nic. Może zamiast tego porozmawiamy o twoim życiu seksualnym, co? - prychnął. Jak dobrze, że zdążył przełknąć ciastko.
Porozmawiali jeszcze chwilę, ostatecznie ustalając, że George zostanie u niego na noc. Całe szczęście, że obaj byli szczupli, bo inaczej mogliby mieć problem ze zmieszczeniem się na łóżku chłopaka.

zt. x2

George Leeds

[Mark Stevens]

#3 + Outfit

Nie najlepiej zaczął swoją przygodę w Hope Valley, a chciał tylko napić się kawy. I nawet by jej nie dostał, gdyby nie uprzejmość Kaia, który za niego zapłacił, ale i tak Mark jak tylko będzie miał okazję odpłaci mu się za ten miły gest. Już dawno przyzwyczaił się, że w Miami ludzie raczej patrzyli na niego jak na biedaka przez jego ciuchy i dom w którym mieszkał, a mieszkańcy w okolicy dość dobrze znali jego rodzinę przez awantury, które miały miejsce prawie każdego wieczora. Tutaj mógł przynajmniej zacząć od nowa.
Jak już tylko pożegnał się z Kaiem, przerzucił plecak przez ramię i ruszył na poszukiwania domu przyjaciela. Widział w jakiej dzielnicy mieszka, gdzie mniej więcej znajduje się jego camper i to tyle. Szkoda, że nie ma tam ulic czy jakichś oznaczeń bo byłoby o wiele prościej. No ale trudno, jakoś będzie musiał sobie poradzić, a orientację w terenie na pewno miał lepszą niż jego przyjaciel. Udało mu się zaczepić kilku ludzi po drodze, których wypytał o drogę jak już nie wiedział dokąd ma iść i już bez większych problemów dotarł na miejsce. Mnóstwo przyczep, zero aligatorów, kilku ludzi siedzących na powietrzu i rozkoszujących się pogodą. No to poszukiwania czas zacząć.
Przechadzał się po okolicy od razu skreślając z listy te przyczepy przy których ktoś siedział. Creed nic nie mówił o współlokatorze, którym zresztą on miał być jako pierwszy, więc nie było sensu szukać tam przyjaciela. Miejsce to w sumie przypominało labirynt, bo im dalej szedł tym więcej przyczep było obok siebie i już w sumie nie wiedział czy przypadkiem nie przechodził obok tej z zielonym smokiem namalowanym na boku czy nie.
I nagle jakby jakaś opatrzność nad nim czuwała czy coś innego, bo w którymś oknie zauważył twarz przyjaciela, który pewnie jak zwykle zajmował się swoimi wypiekami. Już nawet się nie zastanawiał czy to na pewno on i czy mu się przypadkiem nie przewidziało. To musiał być on i kropka. Dlatego z radością popędził do przyczepy i zapukał do drzwi, czekając aż ten mu otworzy. Bo jeśli to nie on, trochę przypał będzie władować się komuś do środka bez pukania, nie?

Creed Whittemore

[Creed Whittemore]

ubranie

Był dzisiaj zamyślony. Ostatnimi czasy zdarzało mu się to naprawdę często, a on nic nie mógł na to poradzić. Najgorsze w tym wszystkim było to, iż każda najdrobniejsza myśl uciekałą do jednej osoby, która teraz jawiła mu się w dwóch wydaniach. Ta, którą poznał tamtego pamiętnego dnia siedząc na chodniku, oraz ta, którą dość dobrze poznał w klubie, wodząc dłońmi po jej ciele. Ach, czy to wszystko naprawdę musiało być tak skomplikowane, że niemal wewnętrznie rozdzierało chłopaka? Gdyby nie fakt, że musiał trzymać w tajemnicy sekret, już dawno przyznałby się Hunterowi do wszystkiego. Tylko czy naprawdę powinien, skoro aktualnie byli na etapie nie rozmawiania ze sobą. Whittemore zdawał sobie sprawę z tego, że w większości była to jego wina, ponieważ z premedytacją odpychał od siebie chłopaka w obawie, że któregoś dnia go pozna, niemniej część niego liczyła, że McKay będzie walczył chociaż o jedną, krótką rozmowę. Czy to było z jego strony niestosowne, skoro sam mógł się odezwać?
Westchnął, przelewając kolejną porcję ciasta do foremki. Naszło go na tort. Nie jakiś okazały, ale musiał się czymś zająć w przerwach pomiędzy nauką. Plus to właśnie dzisiaj miał przyjechać do niego przyjaciel, który miał zarazem stać się na jakiś czas jego współlokatorem. Creed nadal nie był przekonany, czy dadzą sobie tu radę we dwójkę, bo miejsca nie było bardzo dużo, ale nie mógł zostać na lodzie chłopaka, na którym mu zależało. Marnował się w Miami, to było pewne. A kimże by był, jakby mu nie pomógł? Jeśli trzeba będzie, student rozbije namiot przed przyczepą, byleby tylko Mark miał odpowiednie wygody. Co, jak co, ale dla przyjaciół robiło się wszystko.
Lekko się wzdrygnął, kiedy usłyszał pukanie. Tak, to z całą pewnością jego gość, na którego czekał z niecierpliwością. W Miami widzieli się głównie, kiedy Creed miał uczelnię, chociaż kiedy tam jeszcze mieszkał, byli niemal nierozłączni. Teraz ponownie mieli żyć w tym samym mieście, co dla samego studenta było wspaniałe.
-Jeju, ale się cieszę, że jesteś - ucieszył się, przytulając chłopaka. Oby tylko nie miał nic przeciwko, że na ubraniu Creeda znajdowało się trochę lukru oraz surowego ciasta. - Kurczę, nie skończyłem jeszcze piec tortu na twój przyjazd. Wybaczysz mi to? - zmarszczył lekko brwi zmartwiony.

Mark Stevens

[Mark Stevens]

Widząc, że jednak trafił i drzwi otworzył mu nie kto inny jak właśnie najlepszy przyjaciel Creed odetchnął z ulgą. Dobrze, że nie musiał pytać o niego ludzi albo prosić o pożyczenie na chwilę ładowarki, bo bez tego nie dałby rady się z nim skontaktować przez co krążyłby po okolicy jak jakiś debil. Jeszcze ktoś przypadkowo uznałby go za złodzieja, który szuka idealnej okazji czy coś, a problemów tym razem z policją nie potrzebował. Wystarczy wrażeń jak na jeden dzień, chociaż poznanie nowej osoby było całkiem przyjemne.
— Byłbym o wiele szybciej, gdyby nie rozładowany telefon. — odparł, przytulając Creeda, a o kawie z Kaiem wspomni mu dopiero za chwilę. Nie ma sensu zasypywać go wszystkimi szczegółami na temat przyjazdu tutaj już na wejściu. Na początek chciał się nacieszyć, że znowu są razem i będzie mógł w końcu zapomnieć o swoich rodzicach, którzy wyrzucili go z domu. Nowy start i te sprawy.
— Jaki tort? Oszalałeś? — zaśmiał się, kręcąc głową. No tak, Creed uwielbiał zaskakiwać, no ale bez przesady. Nie był prezydentem czy inną gwiazdą, żeby piec specjalny tort na jego przyjazd. Jemu wystarczyłyby jego słynne babeczki i tyle, bo kto zje cały tort? Dobra, był łasuchem, a wypieki Creeda to totalne mistrzostwo i byłby w stanie zjeść duże ilości byleby tylko się nie zmarnowały, ale no po co tak szaleć? — Pomóc Ci w czymś? — zapytał, odkładając plecak na podłogę i rozejrzał się po wnętrzu. Niezbyt dużo miejsca, ale w sumie był przyzwyczajony do podobnych warunków, więc nie robiło mu to różnicy. Ważne, że miał przy sobie przyjaciela, który znał go jak nikt inny. No i chciał się od razu do czegoś przydać jeśli mógł, a pomaganie Creedowi przy wypiekach zawsze było fajne. No i mogli wtedy swobodnie rozmawiać, a na pewno mieli sobie wiele do powiedzenia. Szczególnie Whittemore o jakimś tajemniczym przystojniaku z którym miał jakąś skomplikowaną relację i Mark koniecznie musiał wiedzieć co takiego się działo, że oni jeszcze nie byli razem.

Creed Whittemore

[Creed Whittemore]

Póki co Creed starał się nie myśleć o tym, jak pomieszczą się z Markiem na tak niewielkiej przestrzeni. Zastanowią się, kiedy opadną pierwsze emocje, a on przestanie się cieszyć niczym wariat na widok przyjaciela, którego tak uwielbiał, a którego nie mógł widzieć codziennie. Ach, czy to nie będzie wspaniałe móc z nim zjeść śniadanie, czy napić się kawy? Coś, czego nie mógł normalnie robić wiedząc, że chłopak tak marnuje się w Miami.
-Och, to dobrze, że trafiłeś. Ja pewnie będąc w twojej sytuacji nijak nie trafiłbym do nikogo bez GPSa. A i tak to trochę wątpliwe, bo jakoś zawsze mi wariuje, kiedy go używam - zaśmiał się. Z tego wszystkiego przypomniała mu się sytuacja pierwszego spotkania z Hunterem, który znalazł go na chodniku. Nigdy nie zapytał chłopaka co właściwie o nim wtedy pomyślał. A teraz? Teraz za bardzo w ogóle z nim nie rozmawiał, więc nie było mowy, aby nagle wyskoczył z podobnym pytaniem. Obiecał sobie, że się od niego odsunie i póki co mu się udawało. Ciężko, bo ciężko, ale podobno później jest lepiej. Czemu mimo wszystko Whittemore w to nie wierzył?
Potrząsnął głową, myślami wracając do Marka. Nie powinien się teraz niczym rozpraszać, poświęcając cały swój czas jemu. Nowy gość i nowy współlokator. Tylko gdzie on pomieści swoje rzeczy? Niby mało, ale to zawsze kolejne przedmioty.
-Przecież nie mogłem cię nie powitać, głuptasie - zaśmiał się, wciagając go do środka. Nie będzie przecież tak stał. I tak pewnie szybko jego sąsiedzi zaczną się interesować, że chłopak z kimś zamieszkał, ale tym mimo wszystko najmniej się przejmował. - Możesz usiąść i poczekać, aż skończę. Nie? No dobrze, w takim razie chcesz ze mną ozdobić? - spytał. Nie zmuszał, ale z drugiej strony lubił z kimś gotować. Kilka razy pomagał mu Hunter, chociaż to było dość zabawne, bo McKay wydawał się zupełnie nie odnajdywać w kuchni.
-W międzyczasie możesz mi opowiedzieć, co słychać - zerknął na niego. Lubił słuchać opowieści innych.

Mark Stevens

[Mark Stevens]

— Nie wiem właśnie co ty masz z tą nawigacją. Innym zawsze działa bez problemu i tylko Tobie wariuje. Poza tym mieszkasz tu już trochę czasu. Nie chcesz mi chyba powiedzieć, że jeszcze się gubisz? — zaśmiał się, zerkając na przyjaciela. Nigdy się z niego nie nabijał z tego powodu, bo to było nawet całkiem urocze, ale nie wyobrażał sobie jak to czasem było możliwe. Szczególnie kiedy poruszało się po mieście kilka razy dziennie i powinno się znać chociaż kilka dróg. Dobrze, że przynajmniej ludzie byli dość uprzejmi i chętnie pomagali takiej zagubionej bubie.
— Ale nie tortem. Już tak nie szalej! — zawołał, dalej kręcąc głową. Naprawdę nie potrzebował aż takiego powitania, ale było to całkiem miłe z jego strony. Nie chciał jednak nadużywać gościnności przyjaciela. Już i tak miał dość mu przeszkadzać swoją osobą na tak małym metrażu, więc po co dokładać mu roboty? Przynajmniej mógł mu jakoś pomóc, bo z tym radził sobie całkiem nieźle. Pracował nawet raz w restauracji i może częściej zmywał naczynia i roznosił zamówienia niż pomagał przy potrawach, ale mógł przynajmniej podpatrzeć na to co robili kucharze jak była chwila przerwy. — Mogę ozdobić. Tylko co mamy? — zapytał, rozglądając się po niewielkiej kuchni. Znając Creeda pewnie wszystko będzie musiało być idealne, ale dla Marka mogli nawet pokryć tort zwykłym kremem w jakimś śmiesznym kolorze i też byłoby w porządku skoro wszystko i tak zmiesza się w żołądku.
— No co słychać? Wiesz jak jest w domu. Nic a nic się nie zmieniło od lat, chociaż się starałem. Alkohol już całkiem wyżarł im mózgi i chociaż to moi rodzice, których powinienem kochać ponad wszystko tak teraz mam gdzieś skąd wezmą pieniądze na wszystko. Ja już nie będę im sponsorował alkoholu. — mruknął niezadowolony, nerwowo zaciskając pięść, którą po dłuższej chwili rozluźnił. Nie będzie psuł sobie humoru starym życiem o którym chciał już zapomnieć. Może teraz uda mu się stworzyć jakieś nowe wspomnienia, które zastąpią te nieprzyjemne z Miami. — Co to za skomplikowana sprawa z jakimś przystojniakiem? — zapytał, zerkając z zainteresowaniem na Creeda.

Creed Whittemore

[Creed Whittemore]

-Nie wiem, może po prostu mnie nie lubi, albo nie chce mi działać, kiedy znajduję się w miejscu, które nie jest dużym miastem - zaśmiał się. Tak to wyglądało, bo paradoksalnie faktycznie miał zawsze dziwne problemy z orientacją w pustych miejscach, kiedy zatłoczone ulice nie stanowiły dla niego większego problemu. Może w przyszłości pomyśli o wyprowadzce do Miami lub gdzieś, gdzie było wiele budynków, ale póki co miał studia do opłacenia, nie mówiąc już o pracy, o której nie chciał informować bliskich. Wyobrażenie miny rodziców, kiedy dowiedzieliby się, czym tak naprawdę zajmuje się ich syn, było dla niego trochę straszne. Byliby rozczarowani, że złapał się właśnie tego. Nawet, jeśli Creed lubił tańczyć na scenie. - No… ostatnio się zgubiłem, więc usiadłem na środku chodnika. Ale nie żałuję, bo poznałem Huntera - powiedział, uśmiechając się szeroko. Z całą pewnością ich pierwsze spotkanie należało do tych nietypowych. Może powinien sprzedać to komuś jako pomysł na scenariusz kolejnej historii miłosnej? Przynajmniej nie byłoby oklepanego wylewania na kogoś kawy, czy zbiegów okoliczności, którym tak naprawdę było do tego daleko.
-No chyba nie powiesz mi, że nagle nie lubisz słodyczy. A dla mnie to zawsze dodatkowa praktyka, zwłaszcza, że postanowiłem trochę zająć się pieczeniem na zamówienie. Wiesz, zawsze to dodatkowa forma dorobienia sobie - wzruszył lekko ramionami. Chyba Mark nie myślał, że nie wykorzystałby jego przyjazdu jako okazji do stworzenia specjalnie dla niego jakiegoś ciacha? Jeśli mógł go w ten sposób uszczęśliwić, z całą pewnością było warto.
-Trochę kolorowego lukru, jakieś gotowe ozdoby, które znajdziesz w szafce, posypkę. No i owoce, jeśli tak wolisz. Mam gdzieś nawet truskawki w czekoladzie - wymienił, starając się przypomnieć sobie, co takiego znajdowało się u niego w przyczepie. Momentami miał tego tak dużo, że ciężko było zapamiętać. Dobrze, że piekł całkiem dużo, więc mimo tego prawdopodobieństwo, że coś się zepsuje, było nikłe. Creed bowiem nie był zwolennikiem marnowania jedzenia.
-Dobrze zrobiłeś, że się od tego wszystkiego uwolniłeś, Mark. Wyjdzie ci to na dobre, bo jesteś zbyt dobry, żeby przebywać w tak toksycznym środowisku. Nawet, jeśli to twoi rodzice, powinieneś całkiem się od nich odciąć - odpowiedział, patrząc na niego poważnie. Zawsze było mu szkoda Marka, że musiał się tak przez lata męczyć. Tym bardziej był z niego dumny, że ostatecznie podjął taką, a nie inną decyzję. - Teraz jesteś tutaj i zaczynasz wszystko od nowa - uśmiechnął się, obejmując go krótko.
-Hmm… może najpierw zajmijmy się ciastem, co? A jak skończymy, wszystko ci opowiem - zaproponował. Zwłaszcza, że tego nie dało się opowiedzieć w jednym zdaniu.

Mark Stevens

[Mark Stevens]

— Któregoś dnia to sprawdzimy, bo aż nie chce mi się wierzyć. Może coś źle klikasz albo masz dziwnie ustawione? Bo jak nie to kupimy Ci mapę i będziesz z nią chodził po okolicy jak w dawnych czasach, żeby się przypadkiem nie zgubić. — zaśmiał się, patrząc z rozczuleniem na Creeda. Dobrze, że wyglądał tak uroczo i ludzie aż nie potrafili mu odmówić pomocy, kiedy tak patrzył na nich tymi dużymi oczami. Gdyby było inaczej pewnie przepadłby gdzieś po drodze i teraz nie siedzieliby w jego przyczepie. Zawsze się o niego martwił jak słyszał, że wybiera się w jakieś nowe miejsce całkiem sam. — Czekaj, co? Usiadłeś na chodniku bo się zgubiłeś? I poznałeś jakiegoś Huntera? Co to za typ? Fajny chociaż? — wypytywał, chcąc znać wszystkie szczegóły. Pierwszy raz słyszał, żeby jego przyjaciel poznał kogoś siedząc na chodniku. Czy to jakaś nowa moda? Siadasz i czekasz aż ktoś do Ciebie zagada bo nie wiadomo czy trzeba Ci pomóc czy jesteś po prostu nienormalny?
— No ja miałbym nie lubić słodyczy? I twoich wypieków? Taaak? To świetnie. Mogę Ci pomagać jeśli chcesz, żeby się jakoś odwdzięczyć za to wszystko. — rzucił, wskazując palcem na wszystko dookoła. Skoro miał z nim trochę pomieszkać uważał, że powinien się jakoś wykazać, a nie siedzieć na dupie i liczyć na wszystko za darmo. Poza tym pomoc przyjacielowi będzie super i sam się czegoś nauczy, ale tak dla siebie, a nie żeby podwędzić mu interes.
— Po co aż tyle? Wystarczy krem i jakaś ozdóbka. — zaśmiał się, otwierając szafkę i przez chwilę przyglądał się jej zawartości. Ostatecznie wyciągnął posypkę i kolorowe ozdoby, żeby tort chociaż jakoś ładnie wyglądał zanim zniknie w ich żołądkach. Człowiek najpierw je oczami i to wygląd potrawy potrafi sporo zmienić, ale akurat o smak był spokojny. Creed nigdy go w tym nie zawiódł nawet jeśli wymyślał jakieś niezwykłe połączenia o których sam wcześniej nie słyszał.
— Oni chyba i tak nawet nie chcą mnie już znać. Ojciec jasno powiedział, że mam się więcej nie pokazywać i mało go interesuje czy skończę pod mostem czy w innym miejscu. Wszystko przez głupie pieniądze na wódkę. — westchnął, próbując jakoś mocno nie skupiać się na tym, że jego własny ojciec z tak błahego powodu postanowił się go wyprzeć. Tyle lat się starał, robił wszystko, żeby pomóc im się ogarnąć i dostał szmatą w ryj na koniec. Ale nigdy nie miał jakiejkolwiek więzi emocjonalnej ze swoimi rodzicami, więc nie zamierzał z tego powodu płakać. Od tego byli dla niego obcymi ludźmi. — Dziękuję Creed, że mi pomagasz. Naprawdę. Tylko ty jeden mi pomagasz, kiedy reszta ma mnie totalnie gdzieś. — powiedział, również go obejmując. Gdyby nie on może właśnie wylądowałby pod mostem według woli ojca?
— W porządku, to bierzmy się do roboty. — odparł i zabrali się do roboty. Wcale nie po to, żeby jak najszybciej dowiedzieć się o tym tajemniczym przystojniaku.

Creed Whittemore

[Creed Whittemore]

-To nie pomoże. Ja po prostu już tak mam, że potrafię się zgubić tam, gdzie jest za dużo wolnej przestrzeni. Wiesz, że ostatnio omal nie zgubiłem się w lesie niedaleko mnie? Zresztą ja tu nawet nie umiem znaleźć kawiarni, którą tak lubię. Wystarczy, że skręcę nie tam gdzie trzeba i chociaż teoretycznie znam okolicę, nie umiem się tak dobrze odnaleźć - zaśmiał się. To brzmiało tak strasznie, że nie dziwił się, kiedy ludzie mu nie wierzyli. Szkoda tylko, że mówił im prawdę i miał spore problemy z rozeznaniem się. Tym bardziej stresował się, kiedy nagle ktoś na ulicy pytał go, gdzie jak dojść. Nie był najlepszym przewodnikiem. No chyba, że po Miami. Z tym nie miał najmniejszego problemu i nawet specjalnie nie potrzebował GPSa. - No bo co miałem zrobić, jak nawet nie wiedziałem, gdzie mam iść? Bez sensu było kręcenie się po okolicy, a tak poznałem fajnego kolegę, plus pokazał mi super kawiarnię - uśmiechnął się. Ten dzień, ta decyzja, którą wtedy podjął, były najlepszym, co mu się ostatnimi czasy przydarzyło w Hope Valley. Gdyby wtedy nie zdecydował klapnąć sobie na chodniku, być może nigdy Huntera by nie poznał, a to byłaby spora strata. - Jest bardzo fajny, ale nie pytaj mnie o niego w ujęciu randkowania. Nie umawiamy się. Jesteśmy po prostu… no kolegami - wzruszył lekko ramionami. Chociaż teraz nawet nie wiedział, czy mógłby ich tak określić, skoro świadomie i z premedytacją ograniczył ich kontakt. Tak miało być pozornie lepiej, nawet, jeśli Whittemore w środku po prostu cierpiał.
-Jasne! Nie mam zbyt wielu okazji, aby z kimś wspólnie piec, więc fajnie będzie to zmienić. A skoro mam cię pod ręką, to grzechem byłoby cię nie wykorzystać - zachichotał, zerkając na niego. Jasne, czasami zdarzało mu się, że miał jakiegoś pomocnika, ale najczęściej była to Stary, ewentualnie swego czasu Hunter. Z tym, że on to się w kuchni zupełnie gubił.
-Bo lubię jak jest ozdobione. Ale to twoje ciasto, więc ty decydujesz, co ma na nim być - odpowiedział. Normalnie pewnie zrobiłby coś naprawdę wymyślnego, ale jeśli Marka zadowalał minimalizm, Creed był na niego gotowy. Czasami z zaledwie paru rzeczy nadal można było zrobić coś naprawdę ładnego i wyglądającego profesjonalnie.
-Zobaczysz, że wyjdzie ci to na dobre, Mark. Nie będziesz się z nimi męczył. Jeszcze sobie uświadomią kiedyś, jaki skarb stracili. I dobrze, że ty postanowiłeś im pokazać, że nie potrzebujesz ich do życia. Jesteś zbyt wspaniały, aby tak się marnować w domu, w którym najważniejszy jest alkohol - westchnął. Sytuacja przyjaciela nie była prosta, dlatego Creed chciał go wspierać tak bardzo, jak to tylko możliwe. Jeśli trzeba będzie, to i na stałe mógł tutaj mieszkać. Jakoś dadzą radę. Najwyżej Whittemore trochę schudnie, żeby ten mógł się zmieścić w łóżku i spać wygodniej. - Bo reszta na ciebie nie zasługuje. Wiesz, że na mnie zawsze możesz liczyć, więc jeśli jest cokolwiek, czego ci trzeba, po prostu powiedz - uśmiechnął się lekko, obejmując go ponownie. No jak mógłby tego nie zrobić, skoro jego zdaniem przyjaciel tego potrzebował.
Ozdobienie tortu poszło im nad wyraz sprawnie, a Creed musiał przyznać, że wyszło nawet dobrze jak na wspólną pracę i pogodzenie dwóch wizji. Zaraz ukroił im po sporym kawałku i posadził na łóżku, na którym skrzyżował nogi, opierając się wygodnie o kilka pluszaków.
- Pomóc ci też z pracą? - spytał, wsadzając kawałek ciasta do ust.

Mark Stevens

[Mark Stevens]

— A gdyby nikt Ci nie pomógł? Albo ludzie uznaliby Cię za świra i wezwali policję? Nikt nie siada tak po prostu na środku chodnika czekając na pomoc. — stwierdził, rzucając mu zatroskane spojrzenie. Nie chciał, żeby jego przyjaciel wpakował się w jakieś kłopoty, ale skoro udało mu się poznać kogoś fajnego to lepiej dla niego. — Zawahałeś się. Czegoś mi nie mówisz. Creed… wiem, kiedy coś jest na rzeczy, nie oszukasz mnie. — doskonale znał swojego przyjaciela i był w stanie zauważyć po jego oczach, że coś się dzieje. Nie chciał mu czegoś powiedzieć bo się wstydził? Przecież nie będzie go oceniał. A może tamten nie traktował go poważnie albo nie chciał czegoś zapeszyć? Ale jemu mógł powiedzieć wszystko, bo kto mu lepiej doradzi niż najlepszy przyjaciel?
— No to mamy kolejny dobry powód dla mojej obecności tutaj. — zaśmiał się. Mógł go przy pieczeniu wykorzystywać, nie było problemu. Zawsze lubił spędzać czas z przyjacielem, a pieczenie wydawało mu się naprawdę przyjemne. Mógł się co prawda czasem przypadkowo poparzyć dotykając piekarnika czy gorącej blaszki albo pomylić składniki, ale ostatecznie liczyła się też dobra zabawa, a pomyłki nawet najlepszemu się zdarzały.
— Wymyślne ozdoby zostaw dla klientów. Niektórzy lubią takie szalone rzeczy, które potem można wrzucić na insta i się pochwalić. — rzucił. Czasem podczas przeglądania zdjęć natrafił na takie szalone torty, więc musiał być na to popyt. Takie minimalistyczne też się podobały, ale to zależało od osoby.
— Nie wiem czy bardziej zatęsknią za mną czy hajsem na wódkę, ale można pomarzyć. — westchnął. Nie ma się co oszukiwać. Nie był najważniejszy dla swoich rodziców. Chyba nawet w momencie kiedy się urodził mieli go gdzieś. Nie wiedział jakim cudem przeżył dzieciństwo jeśli jego matka widziała w swoim życiu tylko alkohol. To chyba musiał być cud, że nie sprzedała go za butelkę wódki czy nie upuściła go na podłogę, bo nie była w stanie utrzymać się prosto na nogach. Wydawał się nie mieć żadnych problemów związanych z czymś co mogło mu się stać w dzieciństwie. Jedyne co to gorzej sobie radził z nauką z powodu braku czasu przed nadmiar obowiązków i nieposiadanie książek, ale na szczęście nie był chodzącym idiotą, który nie umiał czytać czy pisać. — Na razie niczego mi nie potrzeba, ale dziękuję. — dziękował losowi, że trafił mu się taki przyjaciel jak Creed. Mark może wcześniej niewiele mógł mu zaoferować, posiadając tyle co nic, ale zawsze o nim pamiętał. Znał Creeda i wiedział, że nie oczekuje, że ten mu się będzie odwdzięczał, ale może uda mu się zrobić dla niego coś miłego.
— No na pewno przydałaby mi się pomoc, bo nawet nie wiem gdzie mam szukać i czego. Nie mogę Ci przecież długo siedzieć na głowie bez pracy. — powiedział, wbijając widelczyk w ciasto i wsadzając kawałek do ust. Jak zwykle wypieki Creeda nie zawodziły i smakowały jak kawałek nieba.

Creed Whittemore