Walker Mia
imiona Mia
nazwisko Walker
data urodzenia6 grudnia 1999 roku
miejsce urodzenia Cope Coral
orientacja seksualna biseksualna
miejsce pracy RESTAURANTE REAL
stanowisko pracy kelnerka
narracja 3 osoba, czas przeszły
wizerunek Manoban Lalisa
Mia urodziła się szóstego grudnia tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego dziewiątego roku, w niewielkim szpitalu w Cape Coral. Mało istotne jest, jaka była wtedy pogoda, czy karetka miała wypadek wioząc jej biologiczną matkę do szpitala, czy może tego dnia ktoś postanowił napaść na bank. Bardziej znaczące było po prostu, że na świat przyszła kolejna mała istotka, z założenia kochana przez swoich rodziców. Kto wie, może właśnie tak było, czego dziewczyna pamiętać nie mogła, jednak ostatecznie trafiła do domu dziecka, co nasuwało pytania dotyczące owej miłości.
W chwili, w której skończyła trzy lata, nadal nie rozumiejąc świata na około niej, znalazła się w obcym miejscu, swoim dziecięcym ciałkiem czując, że coś było nie tak, jak powinno. Otoczona obcymi ludźmi, nie mogąc znaleźć ani mamy, ani taty, zmuszona była tu pozostać, nie dostając żadnej odpowiedzi na pytania, które chciała zadać, niezależnie od tego, iż nie były specjalnie skomplikowane. Ot, gdzie są jej rodzice, to wszystko.
W Domu Dziecka spędziła dwa lata, zawierając dziecięce przyjaźnie, mając dziecięcych wrogów, którzy zabierali jej zabawki, a na których ona mściła się tak, jak mógł się mścić ktoś w jej wieku. Czasem karana przez pracujące tam kobiety, czasem nagradzana.
Pewnego kwietniowego dnia, siedząc nad twórczą budowlą z klocków Lego, które dostała na gwiazdkę od jakichś nieznajomych ludzi (jak później się okazało byli to jej adopcyjni rodzice), znalazła się w centrum zainteresowania, obserwowana przez te same nieznajome twarze, które się do niej uśmiechały i mówiły miłym tonem. Niespełna trzy godziny później została wsadzona do obcego samochodu i zawieziona w kolejne nieznane miejsce. Miejsce, które od tamtej pory miało się stać jej nowym domem. Tego dnia jej nazwisko zostało zmienione na Walker.
Dziecięce lata mijały jej w spokoju, bez problemów większych, niż tych, które mogło mieć dziecko. Miesiące w miłości, którą dopiero poznawała; w trosce, która była jej do tej pory obca. Nowa rodzina okazała się być dla niej pewnego rodzaju zbawieniem, dzięki któremu Mia mogła być sobą. Stała się bardziej otwarta i żywiołowa, każdego dnia pałając coraz większym zaufaniem zarówno do rodziców, jak i rodzeństwa, które początkowo podchodziło do niej z dystansem (zwłaszcza to starsze, które rozumiało, że pojawił się ktoś obcy), a które z czasem zaczęło ją akceptować. W tym okresie najlepszy kontakt zaczynała łapać ze starszym z braci, który opiekował się nią nawet wtedy, kiedy nie musiał, broniąc ją przed wszystkim - a to pies sąsiada, a to nieprzyjemne dziecko mieszkające obok. Ba, nawet w sporach pomiędzy rodzeństwem zawsze brał jej stronę.
Dni upływały na zabawie, na braku jakichkolwiek trosk, jak również na wojnach toczonych z pozostałymi dzieciakami. Było one jednak zupełnie inne niż te, które toczyć musiała w sierocińcu, którego obraz coraz bardziej zacierał się w jej pamięci, wyparty przez znacznie przyjemniejsze wspomnienia. Jak chociażby wycieczka do Wesołego Miasteczka, przyjęcie urodzinowe, czy wakacje w górach, gdzie się pochorowała.
Kiedy skończyła siedem lat, rodzice postanowili zapisać ją na naukę gry na pianinie, dostrzegając, jak zawsze się cieszyła słuchając muzyki. Czemu ten instrument? Kto wie, może pragnęli mieć rodzinny zespół, zważywszy na fakt, iż każde dziecko grało na czymś innym. Uwagę Mii znacznie bardziej jednak przyciągnęły skrzypce, na których grał najmłodszy członek rodziny.
Wczesne szkolne lata wspominała dobrze. Zawierała nowe przyjaźni, odkrywała, co tak naprawdę ją interesowało. Bezgraniczną miłością pokochała książki, potrafiąc spędzać nad nimi godziny, zaczytując się w zapisane słowa, czasem do późna. W czwartej klasie poznała swojego najlepszego przyjaciela, który stał się jedyną osobą, której zwierzała się ze wszystkiego, z czego nie mogła zwierzyć się rodzicom. Bo jak tu rozmawiać z rodzicami o swoim pierwszym zakochaniu na szkolnym obozie? Znacznie łatwiej mówiło się przyjacielowi, który rozumiał, a przynajmniej tak zawsze zdawało się Mia.
Kiedy starszy brat nastolatki postanowił udać się do wojska, wyjątkowo to przeżywała, obawiając się, że któregoś dnia dostanie wiadomość, że coś mu się stało. Wiedziała, że wtedy jej świat z całą pewnością by się zawalił. Przy nim starała się jednak tego nie okazywać, wspierając go tak, jak on zawsze wspierał ją.
Przez cały ten czas, który spędzała w nowej rodzinie, traktując ją jak swoją, nie wiedziała, że w jej żyłach nie płynie ani kropla krwi, która płynęła w żyłach pozostałych członków. Nie mówiło się na głos o tym, iż była adoptowana, a ona nigdy nie czuła się inna. Ot, może jedynym sygnałem był fakt, że posiadała włosy ciemne, kiedy jej rodzeństwo miało jasne. Ale czy to nie mógł być wybryk genetyki? Dopiero kilka miesięcy po swoich dwudziestych urodzinach, zupełnym przypadkiem, na jaw wyszło, iż Mia nie jest biologicznym dzieckiem państwa Walker. W pierwszej chwili poczuła się tak, jakby pod nogami zawalił się grunt, jednak z czasem dotarło do niej, że nie ma to większego znaczenia (co najwyżej wyjaśniło się, dlaczego starsza siostra zawsze zdawała się być o nią zazdrosna). Rodzice ją kochali, rodzice ją wybrali, a rodzeństwo zaakceptowało, co znaczyło, iż była pełnoprawnym członkiem właśnie tej rodziny. Rodziny, którą kochała i w której chciała być, nawet, jeśli postanowiła dowiedzieć się czemu jej biologiczni rodzice postanowili oddać ją do domu dziecka.
- ma trójkę rodzeństwa - dwóch braci (starszy i młodszy) i starszą siostrę, najlepszy kontakt ma ze starszym bratem, który zawsze staje po jej stronie,
- po tym, jak na jaw wyszło, że jest adoptowana, rodzice postanowili kupić jej mieszkanie, uznając, że dziewczyna będzie potrzebowała przestrzeni. Przyjęła ich prezent, chociaż w rodzinnym domu jest średnio codziennie,
- jest wielką miłośniczką kotów i woli je znacznie bardziej od psów. Zapewne dlatego rodzice ofiarowali jej jednego (szary Maine Coon imieniem Luna), chcąc nauczyć ją odpowiedzialności, - lubi spędzać czas z przyjaciółmi, najlepiej w sposób kreatywny. Jeśli więc jesteś miłośnikiem kręgli, obozów, górskich wspinaczek, czy maratonu filmowego, Mia z pewnością cię polubi i jeszcze się wprosi!
- boi się ciemności, dlatego śpi przy zapalonym świetle. Jej psychiatra powiedział, że to prawdopodobnie trauma z dzieciństwa. Kto wie, może w Domu Dziecka ktoś zamykał ją w szafie,
- totalny bookworm, pochłania niemal wszystko co wzbudzi jej zainteresowanie. Jedyne, przed czym wzbrania się najbardziej, to książki biograficzne, w których nigdy nie umiała dostrzec niczego ciekawego,
- ze sportów najbardziej lubi pływanie, siatkówkę, taniec i jazdę na rowerze,
- nie trzyma w mieszkaniu żadnych roślin, zwyczajnie zapominając je podlewać. Zresztą Luna zjada wszystko co się rusza i nadaje do jedzenie, a kwiatki zapewne są smaczne,
- uwielbia wspinać się na drzewa i wysokie budynki uznając, że widok jest z nich najlepszy. Nie da się ukryć, że to właśnie podobne wyprawy są przyczyną licznych siniaków i otarć, które można dostrzec na jej ciele,
- uwielbia podróżować. Kto wie, może kiedyś uda jej się zwiedzić cały świat,
- wielka fanka kuchni włoskiej, Ogólnie makaron to życie,
- nigdy specjalnie nie przejmowała się dietą. Je to co chce, spalając wszystko latając po okolicy,
- kocha herbatę. Pewnie dlatego w jej mieszkaniu można znaleźć pełno pudełek z nią,
- lubi czasem dobrze poimprezować, chociaż po każdym kacu powtarza sobie, że już więcej nie pije,
- chcesz zrobić coś szalonego, to weź ją zaproś, co?
- lepiej jej nie denerwować, bo jak się wkurzy, to i oczy wydrapie.
W chwili, w której skończyła trzy lata, nadal nie rozumiejąc świata na około niej, znalazła się w obcym miejscu, swoim dziecięcym ciałkiem czując, że coś było nie tak, jak powinno. Otoczona obcymi ludźmi, nie mogąc znaleźć ani mamy, ani taty, zmuszona była tu pozostać, nie dostając żadnej odpowiedzi na pytania, które chciała zadać, niezależnie od tego, iż nie były specjalnie skomplikowane. Ot, gdzie są jej rodzice, to wszystko.
W Domu Dziecka spędziła dwa lata, zawierając dziecięce przyjaźnie, mając dziecięcych wrogów, którzy zabierali jej zabawki, a na których ona mściła się tak, jak mógł się mścić ktoś w jej wieku. Czasem karana przez pracujące tam kobiety, czasem nagradzana.
Pewnego kwietniowego dnia, siedząc nad twórczą budowlą z klocków Lego, które dostała na gwiazdkę od jakichś nieznajomych ludzi (jak później się okazało byli to jej adopcyjni rodzice), znalazła się w centrum zainteresowania, obserwowana przez te same nieznajome twarze, które się do niej uśmiechały i mówiły miłym tonem. Niespełna trzy godziny później została wsadzona do obcego samochodu i zawieziona w kolejne nieznane miejsce. Miejsce, które od tamtej pory miało się stać jej nowym domem. Tego dnia jej nazwisko zostało zmienione na Walker.
Dziecięce lata mijały jej w spokoju, bez problemów większych, niż tych, które mogło mieć dziecko. Miesiące w miłości, którą dopiero poznawała; w trosce, która była jej do tej pory obca. Nowa rodzina okazała się być dla niej pewnego rodzaju zbawieniem, dzięki któremu Mia mogła być sobą. Stała się bardziej otwarta i żywiołowa, każdego dnia pałając coraz większym zaufaniem zarówno do rodziców, jak i rodzeństwa, które początkowo podchodziło do niej z dystansem (zwłaszcza to starsze, które rozumiało, że pojawił się ktoś obcy), a które z czasem zaczęło ją akceptować. W tym okresie najlepszy kontakt zaczynała łapać ze starszym z braci, który opiekował się nią nawet wtedy, kiedy nie musiał, broniąc ją przed wszystkim - a to pies sąsiada, a to nieprzyjemne dziecko mieszkające obok. Ba, nawet w sporach pomiędzy rodzeństwem zawsze brał jej stronę.
Dni upływały na zabawie, na braku jakichkolwiek trosk, jak również na wojnach toczonych z pozostałymi dzieciakami. Było one jednak zupełnie inne niż te, które toczyć musiała w sierocińcu, którego obraz coraz bardziej zacierał się w jej pamięci, wyparty przez znacznie przyjemniejsze wspomnienia. Jak chociażby wycieczka do Wesołego Miasteczka, przyjęcie urodzinowe, czy wakacje w górach, gdzie się pochorowała.
Kiedy skończyła siedem lat, rodzice postanowili zapisać ją na naukę gry na pianinie, dostrzegając, jak zawsze się cieszyła słuchając muzyki. Czemu ten instrument? Kto wie, może pragnęli mieć rodzinny zespół, zważywszy na fakt, iż każde dziecko grało na czymś innym. Uwagę Mii znacznie bardziej jednak przyciągnęły skrzypce, na których grał najmłodszy członek rodziny.
Wczesne szkolne lata wspominała dobrze. Zawierała nowe przyjaźni, odkrywała, co tak naprawdę ją interesowało. Bezgraniczną miłością pokochała książki, potrafiąc spędzać nad nimi godziny, zaczytując się w zapisane słowa, czasem do późna. W czwartej klasie poznała swojego najlepszego przyjaciela, który stał się jedyną osobą, której zwierzała się ze wszystkiego, z czego nie mogła zwierzyć się rodzicom. Bo jak tu rozmawiać z rodzicami o swoim pierwszym zakochaniu na szkolnym obozie? Znacznie łatwiej mówiło się przyjacielowi, który rozumiał, a przynajmniej tak zawsze zdawało się Mia.
Kiedy starszy brat nastolatki postanowił udać się do wojska, wyjątkowo to przeżywała, obawiając się, że któregoś dnia dostanie wiadomość, że coś mu się stało. Wiedziała, że wtedy jej świat z całą pewnością by się zawalił. Przy nim starała się jednak tego nie okazywać, wspierając go tak, jak on zawsze wspierał ją.
Przez cały ten czas, który spędzała w nowej rodzinie, traktując ją jak swoją, nie wiedziała, że w jej żyłach nie płynie ani kropla krwi, która płynęła w żyłach pozostałych członków. Nie mówiło się na głos o tym, iż była adoptowana, a ona nigdy nie czuła się inna. Ot, może jedynym sygnałem był fakt, że posiadała włosy ciemne, kiedy jej rodzeństwo miało jasne. Ale czy to nie mógł być wybryk genetyki? Dopiero kilka miesięcy po swoich dwudziestych urodzinach, zupełnym przypadkiem, na jaw wyszło, iż Mia nie jest biologicznym dzieckiem państwa Walker. W pierwszej chwili poczuła się tak, jakby pod nogami zawalił się grunt, jednak z czasem dotarło do niej, że nie ma to większego znaczenia (co najwyżej wyjaśniło się, dlaczego starsza siostra zawsze zdawała się być o nią zazdrosna). Rodzice ją kochali, rodzice ją wybrali, a rodzeństwo zaakceptowało, co znaczyło, iż była pełnoprawnym członkiem właśnie tej rodziny. Rodziny, którą kochała i w której chciała być, nawet, jeśli postanowiła dowiedzieć się czemu jej biologiczni rodzice postanowili oddać ją do domu dziecka.
- ma trójkę rodzeństwa - dwóch braci (starszy i młodszy) i starszą siostrę, najlepszy kontakt ma ze starszym bratem, który zawsze staje po jej stronie,
- po tym, jak na jaw wyszło, że jest adoptowana, rodzice postanowili kupić jej mieszkanie, uznając, że dziewczyna będzie potrzebowała przestrzeni. Przyjęła ich prezent, chociaż w rodzinnym domu jest średnio codziennie,
- jest wielką miłośniczką kotów i woli je znacznie bardziej od psów. Zapewne dlatego rodzice ofiarowali jej jednego (szary Maine Coon imieniem Luna), chcąc nauczyć ją odpowiedzialności, - lubi spędzać czas z przyjaciółmi, najlepiej w sposób kreatywny. Jeśli więc jesteś miłośnikiem kręgli, obozów, górskich wspinaczek, czy maratonu filmowego, Mia z pewnością cię polubi i jeszcze się wprosi!
- boi się ciemności, dlatego śpi przy zapalonym świetle. Jej psychiatra powiedział, że to prawdopodobnie trauma z dzieciństwa. Kto wie, może w Domu Dziecka ktoś zamykał ją w szafie,
- totalny bookworm, pochłania niemal wszystko co wzbudzi jej zainteresowanie. Jedyne, przed czym wzbrania się najbardziej, to książki biograficzne, w których nigdy nie umiała dostrzec niczego ciekawego,
- ze sportów najbardziej lubi pływanie, siatkówkę, taniec i jazdę na rowerze,
- nie trzyma w mieszkaniu żadnych roślin, zwyczajnie zapominając je podlewać. Zresztą Luna zjada wszystko co się rusza i nadaje do jedzenie, a kwiatki zapewne są smaczne,
- uwielbia wspinać się na drzewa i wysokie budynki uznając, że widok jest z nich najlepszy. Nie da się ukryć, że to właśnie podobne wyprawy są przyczyną licznych siniaków i otarć, które można dostrzec na jej ciele,
- uwielbia podróżować. Kto wie, może kiedyś uda jej się zwiedzić cały świat,
- wielka fanka kuchni włoskiej, Ogólnie makaron to życie,
- nigdy specjalnie nie przejmowała się dietą. Je to co chce, spalając wszystko latając po okolicy,
- kocha herbatę. Pewnie dlatego w jej mieszkaniu można znaleźć pełno pudełek z nią,
- lubi czasem dobrze poimprezować, chociaż po każdym kacu powtarza sobie, że już więcej nie pije,
- chcesz zrobić coś szalonego, to weź ją zaproś, co?
- lepiej jej nie denerwować, bo jak się wkurzy, to i oczy wydrapie.
przyjezdny MIDTOWN AVENUE
