Miller Quentin
imiona Quentin Bradley
nazwisko Miller
data urodzenia23.07.1999
miejsce urodzenia Hope Valley
orientacja seksualna Biseksualny
miejsce pracy Wszędzie i nigdzie
stanowisko pracy Muzyk
narracja 3 osoba/czas przeszły
wizerunek Joshua Hong
Niektórzy są stworzeni do czegoś więcej.
Podczas gdy jego rówieśnicy marzyli o podróżach kosmos i studiach medycznych, Quentin zawsze stał gdzieś pośrodku; często zmieniał swoje plany na przyszłość, co tydzień wymyślając sobie nową profesję. Jednego dnia mówił więc, że zostanie politykiem, kolejnego stwierdzając jednak, że marzy mu się praca w policji. Niczego nie był więc pewien; i to od samego początku. Chętnie przekreślał wybrane odpowiedzi na sprawdzianach, podczas szkolnych debat zmieniając zdanie średnio trzy razy. Często zapominał też o własnych odczuciach, prędko dostosowując się do tego, czego wymagało od niego środowisko. Gdy spotykał się ze swoimi przyjaciółmi z sąsiedztwa, chętnie gonił za piłką, wcielając się w rolę zawodowego piłkarza. Gdy jednak spędzał czas ze swoim starszym rodzeństwem, stawał się znacznie poważniejszy; byle siostry znów nie nazwały go głupim dzieciakiem, który nie wiedział nic o życiu. Gdy jednak poznawał nowe osoby, spędzał długie godziny na próbach ich zrozumienia; byle mógł odpowiednio się dopasować, zyskując sympatię wszystkich dookoła. Miller nie miał więc ukrytych talentów ani rozległych planów na przyszłość. A mimo to zawsze sobie radził, realizując wszystkie cele, które sobie ustalał; nieustannie marząc.
Niektórzy mają szczęście.
Dorastanie w niewielkim miasteczku, które nie mogło zaoferować mu zbyt wiele, nie dając mu też wielu możliwości, nie było szczególnie pomoce, podczas gdy Quinn próbował zrozumieć samego siebie. A czas nie zwalniał. Początek liceum, bale, egzaminy, a później dyplom, który wcisnęli w jego dłonie, życząc mu powodzenia, uświadomiły mu, że minęło więcej czasu, niż zakładał; a on dalej marzył, nie wiedząc jednak, jak powinien zbliżyć się do wszystkich tych marzeń. Bo z biegiem czasu stawały się one coraz wyraźniejsze; nie zależało mu już na pracy w policji oraz stanowisku prezydenta. Tym, co zaczęło jednak podobać mu się coraz bardziej, była popularność. Lubił to uczucie, gdy jego rówieśnicy zwracali na niego uwagę i gdy zaczął coraz częściej udzielać się w szkolnym chórze, to wtedy uświadamiając sobie, że muzyka dość niespodziewanie stała się jednym z jego hobby. Przez pewien czas spychał ją jednak na drugi plan; wpierw skupiając się na studiach dziennikarskich, później na własnych zainteresowaniach. Ale Quentin zawsze miał szczęście. Bo szansa sama spadła mu z nieba; a on nawet nie zastanawiał się, gdy rzucał studia, chwytając się okazji, którą okazało się dołączenie do zespołu, który najwyraźniej poszukiwał kogoś takiego jak on. Zdolnego, zaangażowanego i, z pewnością, zapatrzonego w sukces.
Niektórzy zawsze chcą więcej.
Quentin nie był inny. Chciał, żeby jego popularność nieustannie rosła, podobnie jak i zera na jego koncie bankowym. Chciał sławy, pieniędzy i zabawy; a więc był w stanie zrobić wiele, by dostać to wszystko. Począwszy od fałszywego romansu z jednym z członków zespołu, skończywszy na regularnym odwiedzaniu kasyn i wszelkich placówek, w których mógł stawiać pieniądze na niepewne gry, które niczego mu nie gwarantowały. Chciał więc kolejnych tras, skandali i plotek, które łagodziłby swoimi uśmiechami i wizerunkiem, który w mediach prezentował się wręcz nienagannie. Pierwsze problemy w zespole, nagłe odejścia i niepewność nie działały więc na jego korzyść, ale Miller nigdy się nie poddawał. Nadal chciał więcej, tworząc muzykę, szykując kolejne płyty i koncerty. Nadal spełniając wszystkie swoje marzenia.
Podczas gdy jego rówieśnicy marzyli o podróżach kosmos i studiach medycznych, Quentin zawsze stał gdzieś pośrodku; często zmieniał swoje plany na przyszłość, co tydzień wymyślając sobie nową profesję. Jednego dnia mówił więc, że zostanie politykiem, kolejnego stwierdzając jednak, że marzy mu się praca w policji. Niczego nie był więc pewien; i to od samego początku. Chętnie przekreślał wybrane odpowiedzi na sprawdzianach, podczas szkolnych debat zmieniając zdanie średnio trzy razy. Często zapominał też o własnych odczuciach, prędko dostosowując się do tego, czego wymagało od niego środowisko. Gdy spotykał się ze swoimi przyjaciółmi z sąsiedztwa, chętnie gonił za piłką, wcielając się w rolę zawodowego piłkarza. Gdy jednak spędzał czas ze swoim starszym rodzeństwem, stawał się znacznie poważniejszy; byle siostry znów nie nazwały go głupim dzieciakiem, który nie wiedział nic o życiu. Gdy jednak poznawał nowe osoby, spędzał długie godziny na próbach ich zrozumienia; byle mógł odpowiednio się dopasować, zyskując sympatię wszystkich dookoła. Miller nie miał więc ukrytych talentów ani rozległych planów na przyszłość. A mimo to zawsze sobie radził, realizując wszystkie cele, które sobie ustalał; nieustannie marząc.
Niektórzy mają szczęście.
Dorastanie w niewielkim miasteczku, które nie mogło zaoferować mu zbyt wiele, nie dając mu też wielu możliwości, nie było szczególnie pomoce, podczas gdy Quinn próbował zrozumieć samego siebie. A czas nie zwalniał. Początek liceum, bale, egzaminy, a później dyplom, który wcisnęli w jego dłonie, życząc mu powodzenia, uświadomiły mu, że minęło więcej czasu, niż zakładał; a on dalej marzył, nie wiedząc jednak, jak powinien zbliżyć się do wszystkich tych marzeń. Bo z biegiem czasu stawały się one coraz wyraźniejsze; nie zależało mu już na pracy w policji oraz stanowisku prezydenta. Tym, co zaczęło jednak podobać mu się coraz bardziej, była popularność. Lubił to uczucie, gdy jego rówieśnicy zwracali na niego uwagę i gdy zaczął coraz częściej udzielać się w szkolnym chórze, to wtedy uświadamiając sobie, że muzyka dość niespodziewanie stała się jednym z jego hobby. Przez pewien czas spychał ją jednak na drugi plan; wpierw skupiając się na studiach dziennikarskich, później na własnych zainteresowaniach. Ale Quentin zawsze miał szczęście. Bo szansa sama spadła mu z nieba; a on nawet nie zastanawiał się, gdy rzucał studia, chwytając się okazji, którą okazało się dołączenie do zespołu, który najwyraźniej poszukiwał kogoś takiego jak on. Zdolnego, zaangażowanego i, z pewnością, zapatrzonego w sukces.
Niektórzy zawsze chcą więcej.
Quentin nie był inny. Chciał, żeby jego popularność nieustannie rosła, podobnie jak i zera na jego koncie bankowym. Chciał sławy, pieniędzy i zabawy; a więc był w stanie zrobić wiele, by dostać to wszystko. Począwszy od fałszywego romansu z jednym z członków zespołu, skończywszy na regularnym odwiedzaniu kasyn i wszelkich placówek, w których mógł stawiać pieniądze na niepewne gry, które niczego mu nie gwarantowały. Chciał więc kolejnych tras, skandali i plotek, które łagodziłby swoimi uśmiechami i wizerunkiem, który w mediach prezentował się wręcz nienagannie. Pierwsze problemy w zespole, nagłe odejścia i niepewność nie działały więc na jego korzyść, ale Miller nigdy się nie poddawał. Nadal chciał więcej, tworząc muzykę, szykując kolejne płyty i koncerty. Nadal spełniając wszystkie swoje marzenia.
MIEJSCOWY BAYSIDE VALE
