[Leah Blackbird]

Przechodząc przez pełen parking, wyszli na rozświetloną, główną drogę dojazdową do Everglades National Park. Była późna i głucha noc, dodatkowo dość chłodna. Leah narzuciła na ramiona płaszcz, który niemalże sięgał ziemi oraz chwyciła dłoń, jaką wyciągnął do niej Blackbird. Przez ten krótki spacer po ogrodzie botanicznym zmarzła, o czym uświadomiła sobie w momencie, w którym odbierała od szatniarza swoje rzeczy. Po wejściu do parnego pomieszczenia, od razu zadrżała. Wcześniej, nie odczuwała specjalnie różnicy temperatur, o co rzecz jasna zadbał towarzyszący jej mężczyzna.
Po kilku krokach, obejrzała się na rozświetlonym pawilon. Bal trwał w najlepsze, mało kto opuścił miejsce festiwalowej zabawy, nie licząc kilka rozochoconych i prawdopodobnie połączonych w trakcie randek w ciemno par. Nie zawahała się, nie uznała nagle, że podjęła złą decyzję; wyłącznie omotała budek nieodgadnionym spojrzeniem i bez słowa komentarza, zerknęła na idącego obok Larry'ego. Przyciągnął ją bliżej do siebie, a ona schowała się w jego ramieniu, którym ją objął.
Tak, jak obiecał, w połowie drogi do najbliższego postoju taksówek, na pustej ulicy, niespodziewanie chwycił jej obie ręce i zmuszając do wyciągnięcia ich oraz ramion w ramę, pokazał podstawowe kroki w fokstrocie. Licząc do czterech, tylko trzy przesunięcia się. Lewa do tyłu na dwa, na jeden po skosie i na jeden w bok. Powtórzyli ten prosty układ kilkukrotnie, nucąc w myślach tę samą melodię, aż nie obrócił ją tak, że sukienka zawirowała i wpadła w jego objęcia, kończąc uliczny pokaz wydłużonym, wręcz hollywoodzkim pocałunkiem. Zaszumiało jej w głowie, lecz Laurence trzymał ją pewnie w swoich ramionach i ani myślał puszczać.
Wsiedli do taksówki, kierowca, który spojrzał na ich dwójkę przez przednie lusterko, uśmiechnął się, mając prawdopodobnie na końcu języka Ach! Ci zakochani. Leah oparła głowę o ramię Blackbirda, zamykając oczy. To, że głaskał ją leniwie po włosach, a samochodem kołysało, przekonało ją, aby zamknąć na chwilę oczy. Kiedy je ponownie otworzyła, dojeżdżali do Cope Coral.
Wysiedli pod motelem. W eleganckich strojach, sprawiali wrażenie przyjezdnych, którzy specjalnie pofatygowali się do Hope Valley na otwierający sezon letni charytatywny bal. Kiedy Larry zaszedł na recepcje dopełnić formalności, Leah została na zewnątrz. Zadarła głowę, przyglądając się rozgwieżdżonemu niebu. Rozpoznała kilka podstawowych konstelacji, a kiedy poczuła, jak dłonie Blackbirda objęły ją od tyłu, posłała mu uśmiech, zaglądając przez ramię.
- Mam nadzieję, że nikt tutaj nie ma zwyczaju budzić gości przed dziesiątą.
Wdrapali się na najwyższa kondygnacje, szukając numeru z klucza na drzwiach.

Laurence Blackbird

[Laurence Blackbird]

Leah Warren

Nie odstępował Leah; krok w krok idąc..., chroniąc ją przed dobrze bawiącymi się, napierającymi nań w tańcu gośćmi; nie zauważył nigdzie Warrena — albo leżał pijany pod którymś stolikiem, albo uwiesił na łabędziej szyi jakiejś średnio ogarniętej mystique. W pawilonie nie było czym oddychać; miał czoło pokryte rosą — serce przypomniało „nie przemęczaj się” z zaśpiewem w głosie Nataliji. Przymknął oczy i oparłszy o kontuar, wciągnął głęboko oddech w płuca; powietrze wpadające wejściowymi, mahoniowymi drzwiami było rześkie. Popatrzył na nią; Leah wpatrywała się w Laurence’a. Uśmiechnął się i zaprzeczając głową jednocześnie upewnił kobietę, że „wszystko w porządku”;
– Nie mogłem oddychać w pawilonie i widziałem, że też pobladłaś..., pod wrażeniem mieszanki koniaków, męskiego potu i perfum. Wystraszyłem się, że może zemdlejesz – wyszeptał, nachylając w jej stronę i wychodząc przed ogród. Trącił Leah nosem w czoło i wskazał w kierunku stojących na końcu ulicy taksówek.
– Mamy wystarczająco..., krótki odcinek – powiedział i ujmując w ramę wyprostowanych ramion, zapytał: – Znasz „Cheek to Cheek” Irvinga Berlina? – Zanucił początek; kobieta uśmiechnęła się i popłynęli w znanym rytmie when we’re out together dancing cheek to cheek. Dance with me....
Ucałował jej dłoń; spytał taksówkarza czy „jest wolny”. Wsiedli, wtulając się w siebie; widział w lusterku lustrujące, ale nie oceniające spojrzenie starszego mężczyzny, przyglądającego się zakochanym z radością. Może przypomniała się mu ukochana? Może żona? Larry nie odzywał się, wpatrując w kierowcę; po oddechu poznał, że Leah zasnęła wtulona w jego klatkę piersiową — płaską z lekko zarysowanymi, przebijającymi przez koszulę mięśniami..., zapadała się na środku w miejscu, w którym przebiegała blizna.
Zapłacił za dużo; nie pozwolił taksówkarzowi wydać reszty i uśmiechając się, pochylił nad Leah i pocałował w policzek, szeptem mówiąc:
– Kochanie..., dojechaliśmy do motelu. Wstaniesz i wysiądziesz czy wynieść cię na rękach? – Nie mógł, nie uśmiechnąć się jeszcze szczerzej i radośniej, obserwując jak obudziła się i wczepiwszy w jego ramiona, uwolniła wychodząc w półśnie z samochodu. Powietrze rozbudziło ją i kiedy doszli do recepcji, była przytomna; przyjemnie świergotała jak maleńki koliber, wchodząc co stopień, nie pozwalając cofnąć Larry’emu rąk z talii, na której opierał ostrożnie dłonie. Znaleźli wreszcie właściwe drzwi, które otworzył i wpuścił ją pierwszą, oglądając się i wpatrując w szarzejące niebo.

[Leah Blackbird]

Było cicho i spokojnie. Jakby motel od dawna pogrążył się w śnie. Słyszała wyraźnie każdy ich krok, mocniej zacisnęła palce na dłoni, która spoczywała na jej talii; ostatnie, kilka stopni, pokonała po dwa na raz, a będąc na górze, obróciła się w stronę Blackbirda, który z szerokim uśmiechem pociągnął ją dalej.
Czy tak mogło być już zawsze? Przez moment, błądziła spojrzeniem po pogrążonej w półmroku rzucanym przez zadaszenie twarzy mężczyzny, szukając odpowiedzi, czy wraz z pierwszym potknięciem, wszystko nie okaże się zbyt pięknym snem, aby było prawdziwe? Nie zamierzając poświęcać tym dywagacją więcej, niż nanosekundy, wyminęła mężczyznę, gdy ten zapraszający gestem wskazał na uchylone drzwi.
Nie zapaliła światła. Przeszła kilka kroków w głąb pokoju, rozglądając się po schludnym, czystym wnętrzu. Na stoliku leżał informator, a w nim między innymi instrukcja jak zamówić śniadanie do pokoju i co proponują na nie, z kolei na zaścielonym łóżku komplet ręczników oraz dwa puchowe szlafroki.
W końcu mogła zdjąć buty; uczucie, gdy stanęła na płasko na podłożu było niezwykle miłe. Cieszyła się nim dłuższą chwilę, zapadając się w miękki dywan, którym odbita była podłoga. Przeczesała palcami splatane włosy, uwalniając z kosmyków wiszący, długi kolczyk. Larry wciąż stał w progu, na paluszkach, po cichu, podeszła do niego i opierając czoło o jego plecy, z kolei ręce na biodrach, mruknęła.
- Cokolwiek Cię tak zaciekawiło... Musi poczekać. Wejdź do środka, zanim Cię przewieje - cofnęła się o dwa kroki, zsuwając dłonie z jego ciała. Nim się ocknął, wyrywając szponom myśli, stała już przy jednej z dwóch szafek mieszczących się po obu stronach łóżka. Pstryknęła włącznik od nocnej lampki, a ta rzuciła ostrą poświatę na pobliską ścianę. Gdyby pochylić się nad kloszem, można byłoby odegrać prawdziwy teatrzyk cieni.
Wystarczył jeden krok naprzód, aby wpadła w jego ramiona.
- Miałam Ci o tym powiedzieć jutro, czyli dzisiaj, kiedy spotkalibyśmy się w Nobu, ale... Dopięłam z Nicole wszystkie sprawy na ostatni guzik i zabukowałam lot do Maroko. To dobry czas, aby sprawdzić, czy masz wszystko, co powinieneś ze sobą tam zabrać - wsunęła swoją dłoń w jego, obserwując, jak zmienia się mimika Laurenca. Nie umawiali się na konkretny termin, jak dotąd większość rozmów o zaplanowanym wyjeździe do Marakeszu kończyło się ogólnikami oraz bliżej nieokreślonym wkrótce. Był to celowy zabieg, chciała sprawić mu radość i z pomocą przyjaciółki, dopełniła formalności, aby mogli spędzić tydzień w Maroko bazując na propozycji, którą skrupulatnie przedstawił, a także opisał.

Laurence Blackbird

[Laurence Blackbird]

Leah Warren

Wpatrywał się w niebo; pierwszy raz nie zwracając całej uwagi na Leah i skupiając się na budzącej jasności — gdzieś, gdzie nie był nigdy zachodziło słońce..., żeby za chwilę rozświetlić horyzont w Hope Valley, zmieniając ocean w złoto przelewające falami blask i błysk jak w oczach wyczekującej jego odpowiedzi kobiety... Kochanki.
Położył dłonie na jej drobnych dłoniach i przesunął w dół umięśnionego podbrzusza; musiała wyczuć pod palcami zgrubienie, którego gorąco obiecywało zaspokojenie — nie mogła ukrywać tego, czego pragnęła tak, jak pragnął Laurence i udawać kogoś, kogo..., odgrywanie oddanej i poddanej żony nie zadowalało. Długo godziła się na bycie cierpliwą, nic nie mówiącą Penelopą; jeśli Jacob pożądał ciszy bardziej niż żony..., znalazł ją właśnie w domu, jeśli... Laurence przymknął oczy; widział więcej niż miał zobaczyć..., chciał zobaczyć.
Wystarczyło słowo; odwrócił w jej stronę, słysząc, co mówiła i nie zastanawiając chwili, wziął w dłonie jej policzki tak, jak nabierałby życiodajnej wody, żeby napić się i ugasić płonące w gardle wyjaławiające pragnienie. Uśmiechnął się do niej, nie przestając całować prześlizgując językiem między uchylonymi wargami.
– Nic nie powiedziałaś – wyszeptał w jej usta przesuwając ciepłymi dłońmi wciąż w dół, aż zatrzymał się na pośladkach, na których zacisnął ręce, zatrzymując oddech zawieszony w próżni zapadających się płuc.
– Kiedy? Na kiedy zabukowałaś samolot? Muszę zadzwonić do Ahmada..., odbierze nas na lotnisku. – Widziała to..., widziała w jego oczach; włączył się w tryb: „podróż”. Ekscytacja. Spojrzał na nią i pocałował jeszcze raz..., zachłanniej; język wślizgnął się głębiej i obejmując ciaśniej jej ciało drżącymi rękoma, zatrzasnął za drzwi, kierując się w stronę łóżka w pośpiechu — nie uciekała przecież... Opadła na materac, na którym rozsypały się jasnymi kłosami włosy; Larry okrył ją sobą i ściągnąwszy marynarkę, nie odrywając warg od warg Leah, zaczął nierówną walkę z niewielkimi guziczkami kamizelki — śliski i błyszczący materiał nic nie ułatwiał, a wręcz utrudniał chudym, niecierpliwym palcom ściągniecie ubrania..., niepotrzebnego ani jej, ani Larry’emu. Uniósł się i wisząc nad nią na wyprostowanych rękach, wpatrując się w jej oczy, spytał:
– Leah..., chcesz tego?

[Leah Blackbird]

Uśmiechnęła się. To, jak zareagował Laurence, nie zawiodło jej oczekiwań. Ciężko było jej ukrywać wszystko w tajemnicy, zwłaszcza, że widywali się codziennie w Nobu i gdyby nie pomoc Parrish, zdradziłaby się o wiele wcześniej, nie potrafiąc się do końca zdecydować w mnogości wyborów. Nie oczekiwała tego od przyjaciółki, a jednak ta zadeklarowała się, że będzie mieć oko na restaurację i dopilnuje, aby nie dopuszczono się żadnych uchybień podczas ich nieobecności. Mogła zaufać Rebbece w kwestii kuchni, przygotowania do serwisu oraz jakości dań, jakie będą wydawane gościom, tym bardziej Nicole jeśli chodzi o całą organizację. Była z nimi od początku powstawania Nobu, a ich relację już od dawna nie są wyłącznie na stopie zawodowej. Zżyły się ze sobą, odnalazły wspólny język i... wciąż miały nierozwiązaną, tajemniczą sprawę, która dotyczyła ich obu; jakim cudem stanik wylądował na lampie w pokoju hotelowym podczas weekendowego wypadu do Miami? Żadna możliwość, do której dotarły próbując odtworzyć bieg wydarzeń, nie wydawała się do końca przekonująca.
- Chciałam, aby to była niespodzianka i chyba mi się udało - wyszeptała pomiędzy pocałunkami, a ciepły oddech rozbijał się o jego wargi.
- Wylatujemy dwudziestego piątego lipca nad ranem. Powrót zabukowałam na drugiego sierpnia. Trzydziestego lipca obchodzą w Maroko ważne, państwowe święto, prawda? - ciężko było się jej skupić i formułować kształtne zdania, gdy Larry skutecznie rozpraszał ją swoimi zniecierpliwionymi pragnieniami materializujących się pod postacią sugestywnej wędrówki dłoni bądź zaczepności języka.
Poddała się im, stawiając do tyłu kroki. Prawie tak, jak w tańcu, choć ten zdecydowanie bliższy był ognistemu tangu. Materac był miękki, a sprężyny stare; gdy się w nim zapadła, zaskrzypiały pod ciężarem dwóch, nie mogących się od siebie oderwać ciał.
Odsunęła jego dłonie, zauważając, jak ten zaczął szarpać za guziki. Choć wzdrygała się za każdym razem, jak rozgrzane wargi podszczypywały wrażliwą skórę szyi, którą zmuszone zostały się zainteresować po tym, jak Leah podniosła głowę, cierpliwie odpięła rząd paciorkowatych guzików i wsunęła dłonie na jego plecy, wdzierając się pod materiał koszuli na nagą skórę.
Zatrzymała spojrzenie na jego oczach, podnosząc się na łokciach, gdyż droga do jego ust stała się zdecydowanie zbyt długa.
- Tak, chcę lecieć z Tobą do Maroko i na zimę do Rosji. Chcę spędzić z Tobą dzisiejszą noc i w końcu móc obudzić się w Twoich ramionach. Co najważniejsze, chce spędzić z Tobą resztę życia, Laurence Blackbirdzie - wyrzuciła z siebie pewna każdego słowa, które prześlizgnęło się pomiędzy jej wargami. Lekko nadgryzła dolną, gdy ten wciąż wpatrywał się w nią uważnie. Nie. Nie przesłysz się, a wyobraźnia nie zapragnęła nagle, niespodziewanie płatać mu figle. Deklaracja padła od Leah i była najszczersza, czego świadkiem stał się niepozorny, motelowy pokój.

Laurence Blackbird

[Laurence Blackbird]

Leah Warren

Spoiler

Show

Dotyk..., dotyk kochanki nie pozwalał, nie pomagał Larry’emu się skupić; myślami wybiegał w przyszłość, ale... Nie myślał logicznie; chaos... Popatrzył na nią i się pochylił.
– Rozwiedź..., rozwiedź się – wydyszał, całując coraz zajadlej i śmielej, łapczywiej Leah. – I wyjdź za mnie. – Przyglądał się z przyjemnością..., sadystyczną przyjemnością jej źrenicom, w których widział tysiące emocji; mieszały się, walczyły w niej — nie zauważyła jak?..., kiedy?... Przyciągnął i..., przycisnął ją... Biodra do bioder; poczuła go... Gorącego..., wewnątrz i zorientowała się jak karygodnie pozwoliła zakraść z tyłu... Uwłaczało to jej? Uchybiało?

Ukrywanie treści: włączone

Aby zobaczyć ukrytą treść, musisz odpisać w tym temacie.

[Leah Blackbird]

Spoiler

Show

Ukrywanie treści: włączone

Aby zobaczyć ukrytą treść, musisz odpisać w tym temacie.

Odetchnęła głośno, przeczesując palcami rozwiane włosy. Leżała na płaskiej poduszce, wsłuchując się w nierówny oddech mężczyzny. Podciągnęła nogi, czując nagle potrzebę ucieczki we własne, rozchwiane myśli, ale Laurence nie pozwolił jej na to. Jego ust, które zostawiły gorący ślad na skórze, przywołały jej spojrzenie. Przekręciła więc głowę, wyciągając do mężczyzny rękę.
- Jak sobie to wyobrażasz, Larry? Rozwieść się to jedno, ale... Ale naprawdę tego chcesz ? - nie umknęła jej uwadze nagła zmiana w jego mimice. Dotknęła wierzchem dłoni policzka, pogładziła go, gdy drugi przytulił się do jej wrażliwego na kontakt brzucha. Wzdrygnęła się, czując dreszcze, ale wytrzymała i wciąż głaszcząc jego policzek, od czasu do czasu zahaczając paznokciami o kącik ust, przymknęła oczy.
- Czy to szaleństwo, że mogę sobie wyobrazić, że do tego właśnie to wszystko zmierza? - szepnęła ledwo co słyszalnie.
Kiedy otworzyła oczy, był tuż nad nią. Objęła go, oddając pocałunek, a z racji faktu, że musiał do niej przylgnąć, aby swobodnie dosięgnąć jej ust, zrzuciła Blackbirda na poduszkę obok. Przekręciła się tak, że leżąc bokiem, oparła głowę o jego wyciągnięte ku niej ramię.
- Dlaczego? Dlaczego, Larry? - musiała spytać, a on powinien znać na to odpowiedzieć, jeżeli faktycznie chciał, aby oddała mu się doszczętnie.

Laurence Blackbird

[Laurence Blackbird]

Leah Warren

Położył się..., tak, jak kazała położyć się ocierając o krocze nogą... Niebezpieczny staw w niebezpiecznym miejscu; uśmiechnął się nie wyciągając kącików w górę. Popatrzył na nią; połaskotał po policzku i rozluźnił węzeł w krawacie; nie mogła wiedzieć, że nie mógł..., nie mógł leżeć tak, jak leżeli w tym momencie — serce wyrwało w gonitwę. Kaszlnął. Ściągnął krawat i patrząc ciągle na Leah, zastanawiał się jaka odpowiedź będzie taką, jaką..., chciałaby usłyszeć z ust Larry’ego.
– Nie wiem..., nie wiem... – Odpowiedział, starając odsunąć od siebie pytania — pytania wymuszające w nim, wyspowiadanie się..., przed sumieniem przede wszystkim. Popatrzył na nią; na kosmyki jasnych włosów — nimb. Bał się rozczarowania..., jej rozczarowania... Sobą. Bawił się, wplatając w wilgotne pasma palce.
– Bo..., kocham. Kocham cię, Leah. Nie tak, jak..., jak kobiety w moim życiu..., z którymi wcześniej byłem. Byłem kochankiem. Waltem pik. Kłamałem, mówiąc to, co wiedziałem, że chcą słyszeć. Wpadałem w ramiona tych, o których wiedziałem, że nie będą nigdy moimi. O których wiedziałem, że nie chcę stać się nigdy ich... Chwila, ale nie życie. Życie, które mam jedno. – Popatrzył na nią; kolejny raz..., zaglądał w jej mieniące źrenice. – Życie..., oddaje je tobie. Dni, które mi... – przerwał; o mało nie powiedziałby tego, czego nie chciał mówić. Nie chciał mówić teraz..., za wcześnie, Laurence. Za wcześnie! – Głos..., śpiewny głos Nataliji; nie był głosem mądrości i rozsądku. Uśmiechnął się, przymykając oczy. Uniósł się, przysunął i przytulił Leah. Wpatrywał w źrenice, w których nie widział Laurence’a Blackbirda — widział twarze kochanek, którym wymykał w śnie. Nie chciał tylko opuszczać tej jednej i..., jedynej.
– Jak? Tak że..., któregoś dnia, którego..., nie będziesz związana z nim..., niczym... Niczym... Przysięgniemy..., my... Miłość i wierność. W zdrowiu... – przerwał, wpatrując w kobietę. Zmarszczył brwi i przełknął ślinę – ..., i w chorobie... Leah? – Czy dosłyszała pytanie, niewypowiedziane głośno..., wprawiające w drżenie głos Larry’ego? Czy dosłyszała? Popatrzył na nią i powtórzył:
– Leah... O nic nie spytasz? – Bał się; bardziej niż podejrzewał.

[Leah Blackbird]

Wstrzymała oddech. Jego odpowiedź była istotna, gdyż konfrontowała jej wyobrażenia z tym, jak widział to i jak patrzył na nią, na ich zażyłość i śmielej już rysującą się, wspólną przyszłość Laurence. Były momenty, kiedy Leah nie mogła się oprzeć wrażeniu, że rzeczywistość zniekształcają jej porywy serca; uśpione od dawna, które rozbudził na nowo i podsycał pieczołowicie. Była wobec niego szczera, nie mydliła oczu, nie zaklinała codzienności i nie mamiła; ufała, że może liczyć na to samo. Nawet, jeśli miało to wiązać się z rozmową, którą oboje oczyma wyobraźni widzieli w bardziej... sprzyjających okolicznościach niż w pokoju w motelu.
Zamrugała. Nie zamierzała rozliczać go z przeszłości, z tego, jakim był człowiekiem. Wydawał się chcieć odciąć od tego grubą kreską i... Wierzyła mu. Chciała wierzyć. Dostrzegła przecież nie raz w jego oczach, że była kimś innym niż te, które dotychczas zamykał w swoich ramionach. Naiwnie? Niekoniecznie. Oby nie.
Od dłuższej chwili rozpoczynającej się sporo przed tym, nim zaczął mówić, nie odrywała od niego swojego wzroku; nie stał się on nagle obcy, nie wzgardził nim ani też nie okazał rozczarowania. Wręcz przeciwnie. To, co dostrzegł w jej źrenicach zaraz po tym, jak zamknął za nimi drzwi, to ciepło i jeszcze nieopisane uczucia, wciąż się w nich tliły.,
- Dni, które co, Larry? - weszła mu niespodziewanie w słowo. Nie robiła tego często, właściwie nigdy, a jednak tym razem wiedziona instynktem zaryzykowała jeden strzał, który ku najszczerszemu zdziwieniu, okazał się być celnym.
Dobrnęła do sedna. Po omacku, na oślep, lawirując między słowami, które kryły drugie dno i celowo były urywane w niedopowiedzenia. Odsunęła się od niego, jednakże nie po to, aby nagle zdystansować się, tylko kierując się potrzebną spojrzenia na Blackbirda w całości. Tak, jak do kupy zebrała jego słowa, które wyrzucił z siebie w sposób chaotyczny, tak teraz chciała objąć go całego oczyma. Od czubka głowy po palce.
- Nie... Nie wiem - przyznała otwarcie, siadając naprzeciwko niego. Objęła nogi, które podciągnęła pod samą brodę, a tę oparła na kolanach. Materiał sukienki napiął się i odkształcił, aczkolwiek Leah powstrzymała odruch, aby niezwłocznie go wygładzić.
- Być może powinnam oczekiwać, abyś tu, teraz, powiedział mi wszystko to, co nie przechodzi Ci przez gardło, z drugiej zaś strony... Nie chce Cię do niczego zmuszać, Larry. Nie na tym to polega, czyż nie tak? To Ty powinieneś chcieć się ze mną dzielić swoim życiem, które tak pragniesz mi ofiarować - trąciła go palcem, który oderwał się od splecionych ze sobą dłoni i pragnął się wyrwać ku niemu.
- Oczywiście, że w zdrowiu i w chorobie. Jakby na to nie patrzeć, poprosiłeś mnie o rękę, a ja zamierzam Ci ją oddać oficjalnie, gdy tylko to będzie możliwe, ale... Ale nieformalnie, weź ją od razu.

Laurence Blackbird

[Laurence Blackbird]

Leah Warren

Może za to? Może za to kochał Leah najmocniej? Najbardziej? Nie pytała o to, co było..., co nie wróci..., i co nie będzie znaczyć dla niej i dla niego więcej jak krótką chwilę z przeszłości; zeschnięte, wyblakłe liście opadające na moskiewski bruk..., rok w rok... Kochał Nataliję? Nie..., do niej przywiązała Lawrentija wdzięczność; spotykali i..., kochali się, mimo że bardzo dobrze wiedział jak kobieta zarabiała na utrzymanie swoje i swojego Yegora — syn był całym światem Rosjanki. W jej niewielkim mieszkaniu w bloku „wielkiej płyty” u skrzyżowania ulicy Dońskiej i Lenińskiego prospektu, utrzymywany z prostytucji, dochodził do siebie po operacji... Przeszczep... Wiedział..., że miał serce po ojcu — w uczuciach, w chorobie.
Siostra wydzwaniała dzień w dzień; wydzierała na Nataliję, wykrzykując do telefonu: „jesteś q-rwą, starającą się ukraść i uwieść Larry’ego! Oddaj jemu jego życie!”. Rosjanka udawała, bardzo dobrze udawała, że nie robi to wszystko na niej najmniejszego wrażenia, bo „jest dziwką”, ale widział..., widział jak kobiecie było okropnie przykro. Nie zrobił z tym nic..., nic... Usłyszawszy, że może wrócić do domu, że może zacząć pracować, pojawił się u Nataliji na Dońskiej; kochali się..., ale kiedy zasnęła... Zabrał to, co miał do zabrania i wyszedł w noc, ciemną i cichą... Uciekł — złodziej jej snów.
Przebudził się w Miami i wyszedł w słońce.
Spojrzał na nią; nie mógł nie powiedzieć..., nie mógł zachować się tak, jak ten, na którym musiała zawodzić się wciąż i wciąż, że odważyła się popatrzeć na Larry’ego tak, jak powinna była wpatrywać się w męża. Przysunął się i wplątawszy dłoń w jej dłoń, przyłożył na wysokości jasnej i błyszczącej blizny. Wpatrywał się w Leah i kiedy umilkła, uniósł się i powiedział:
– Nie wiem., nie wiem czy mówienie o innych jest tym, czym... – pogładził po jej dłoni wciskającej się w jego klatkę piersiową. – Nie chciałabyś słuchać..., i ja nie chciałbym mówić o kochankach opuszczanych chwilę... – Nie mógł..., nie miałby serca naprawdę, jeśli mówiłby o tym wszystkim. Podniósł jej rękę i pocałował w wierzch; przysiadł przy niej i przytulił się, szepcząc tylko:
– Muszę powiedzieć...Musisz wiedzieć, że to serce... – wskazał wskazującym palcem na środek klatki i całując jej szyję, dodał łaskocząc oddechem wrażliwą skórę. – ..., nie jest moim sercem. Moje serce nie potrafiłoby... Nie pokochałoby tak, jak to... To nowe...

[Leah Blackbird]

Blizna. Nie wyglądała na przypadkową, przywodziła na myśl filetowaną rybę, która ktoś o sprawnej, wprawionej w zadanie ręce przeciął z wręcz chirurgiczną precyzją na pół, aby oddzielić skórę od płata mięsa. Przycisnęła ich dłonie do perlistego śladu na skórzę, przesunęła palcami ku górze, następnie w dół, po całej długości. Czuła i nie mogła się oprzeć wrażeniu, że im dłuższy był kontakt skóry do skóry, tym mocniej oraz pewniej jego serce pragnęło wyrwać się z piersi.
- Nie. Nie musisz o nich mowić. Należą do przeszłości i o ile żadna z nich nie zostawiła w Twoim życiu czegoś istotnego, naprawdę nie ma o czym mówić - przytaknęła, ufając rozsądkowi. I jemu. Przede wszystkim Blackbirdowi, w którym nie chciała widzieć swojego męża. Dlatego zachowywała czujność i najmniejszy zalążek myśli, jakie chciałyby porównywać jednego do drugiego, dusiła od razu. Był wyjątkowy, nie zasługiwał na łatkę zastępstwa.
Puściła kolana, które tak kurczowo trzymała pod brodą, jakby w obawie, że kiedy powie coś, na co nie byłaby gotowa, bądź o co w ogóle go nie podejrzewała, naiwnie schowa się przed nim i przed koniecznością zmierzenia się z prawdą. Na szczeście, to wszystko okazało się wyssanymi z palca lękami. Przynajmniej w większości. Przyciągnęła go do siebie, oparła policzek o jego głowę, gdy przytulił się do niej, będąc tuż na wyciągnięcie ręki.
Gdy tylko doszedł do niej sens jego wyszeptanych słów, podniosła gwałtownie głowę, w ostatniej chwili unikając bolesnego zderzenia się z jego szczęką, gdyż ten miał najwyraźniej zamiar dalej pieścić swoim rozgrzanym oddechem podatną na zainteresowanie jego warg łabędzią szyje. Wytężyła wzrok, wbijając się uważnym spojrzeniem w jego wystraszone tęczówki.
- Próbujesz mi powiedzieć, że walczysz z chorobą serca, że przeszedłeś przeszczep, który uratował Cię od śmierci, czy może jedno i drugie? - wpatrywała się w niego tak długo, aż nie odpowiedział szczerze. Wprost. Bez metafor i gładkich słówek, w które miał skłonność popadać; prawdopodobnie dlatego, z taką łatwością zachwycał kobiety, a te pozwalały mu pokonać każdą granicę. Czy też taka była? Czy również uległa jego magnetycznemu urokowi, do końca nie zdając sobie z tego sprawy, aż nie dopiął swego? Nie. Na pewno nie.
- W chorobie i zdrowiu. Pamiętaj, proszę - dodała, pochylając się ku niemu i muskając drżące z ulatujących emocji usta.
Wstała, rozprostowując wymemłany materiał. Zgarnęła swoje włosy, wygładziła je i zebrała z przodu jakby w zamiarze upięcia ich w luźny, koński ogon. Odwróciła się do niego plecami, zerknęła przez ramię, odszukawszy śledzący każdy jej ruch wzrok Laurenca.
- Rozepniesz, proszę? - zamek, schowany za drobnymi, ozdobnymi guziczkami, sięgał od połowy pleców aż po kość ogonową.

Laurence Blackbird

[Laurence Blackbird]

Leah Warren

Mógł łudzić się..., łudzić i żywić nadzieję, że nic istotnego go nie połączyło z kobietami, z którymi..., sypiał; w większości były matkami i mężatkami — jeśli nie przyznały się tak, jak przyznała się Safiyya, nie zdziwiłaby nikogo ciąża. Laurence stawiał ten temat jasno; odpowiadał: "usuniesz" - dwa razy... Dwa razy wykupywał się i..., wykpywał..., płacąc za zabieg w gabinetach, do których odwoził kochanki i po wszystkim pocieszał je, jednocześnie obmyślając..., ucieczkę od odpowiedzialności i..., ofiary. Safiyya — najboleśniej zderzyła się z prawdą..., przekonując, co oznaczało przeciwstawienie się Laurence’owi i jego woli. Przyznała się mężowi i przyjechała do mężczyzny..., mężczyzny zapewniającego o żarliwości i namiętności w usta wkładającego obietnice o perle, jakiej nie ma w muszli... Ghazal Hafeeza. Łkała pod drzwiami, których nie otworzył nigdy. Uciekał..., znowu uciekał. Na południe nad jezioro, w którym przeglądała się świątynia Abu Simbel; Buhen z największą twierdzą przyjęło w objęcia amancika, ale..., czy wiedział, że właśnie w tym miejscu będzie czekać na niego mąż niewiernej i pohańbionej żony? Nie uwierzyłby nigdy..., nigdy... Tamtego dnia..., bliżej śmierci nie mógł być...
Kiedykolwiek wcześniej — kiedykolwiek później.
Odchylił głowę i popatrzył na nią; pocałował Leah i przymknąwszy oczy, przełknął ślinę. Uśmiechnął się i odpowiedział:
– Tak..., tak..., kochanie. Miałem w piersiach zepsuty zegarek nie serce..., tak mówili moskiewscy lekarze. W Rosji..., w Rosji przeszczepili mi serce, a..., prostytutka, o której powiedziałem ci wtedy, kiedy... – Wpatrzył się w medalik na kobiecej szyi i dotknąwszy go, powiedział:
– Opiekowała się..., dbała o mnie. A ja? Ja..., ją skrzywdziłem najmocniej... Uciekłem w noc, w ciemność i zimność. Zostawiłem Nataliję bez słów wyjaśnienia, a potem wysłałem przekazem..., kilka tysięcy, które odesłała. Dołączyła do pieniędzy list z tym wymownym: „jestem prostytutką, ale nie jestem q-rwą”... – Wpatrzył się w źrenice kobiety. Czy to była spowiedź Blackbirda? A jeśli tak? Jaka będzie pokuta? I będzie rozgrzeszenie? – „Bądź zdrów! Żyj!” – powiedział po rosyjsku i powtórzył po angielsku; poruszył wargami i chciał wpić je w usta ukochanej..., nowej ukochanej..., ale Leah wstała. Wygładziła jasne pasma włosów i materiał sukienki. Laurence przyglądał się jej i był pewny, że chciała wyjść; nie zdziwiłby się, jeśli zdecydowała o odejściu..., tyle że nie od Warrena, a..., od niego... Po tym wszystkim, o czym usłyszała? Nie zdziwiłby się...
Uchylił, niedowierzając, co usłyszał, wargi i podniósłszy się, podszedłszy tak, jak chciała rozpiął sukienkę — pocałował łopatki i jej kark..., o który oparł się czołem.
– Leah?