[Aaron McKay]

-Jesteś pewien, że nie chcesz iść do domu? Siedzisz tu już kilka godzin. Spokojnie, wybudzi się - powiedział lekarz, po raz kolejny wchodząc do sali, w której leżał ranny policjant.
Postrzał, tyle wiedział.
Spał, co nie było niczym dziwnym, skoro niedawno przeszedł operację. Nic skomplikowanego, chociaż o wykrwawienie się było dość łatwo.
Zerknął na chłopaka, który nie chciał wyjść z pomieszczenia od momentu, w którym umieszczono tu mężczyznę. Był na tyle uparty by czuwać przy pacjencie, że Matt nie miał serca go wywalić, chociaż nadstawiał karku wpuszczając kogoś innego, niż rodzinę.
-Jest w dobrych rękach, możesz odpocząć. Może minąć trochę czasu zanim narkoza przestanie działać - powiedział, ale już wtedy wiedział, że kolejne słowa nie miały sensu. Nie ruszył się wcześniej, nie ruszy się i teraz. - Napij się chociaż kawy - poradził, bo chłopak wyglądał na zmęczonego.
Sprawdził jeszcze kartę, zmieniając ustawienia na kroplówce, do której podłączony był mężczyzna. Po wszystkim będzie potrzebował porządnej dawki środków przeciwbólowych.
Wyszedł z pomieszczenia zostawiając pacjenta i jego towarzysza, będąc pewnym, że kiedy wróci tu za kilka godzin, młodziak dalej będzie na fotelu w kącie sali.

Od momentu usłyszenia dźwięku wystrzału, Aaron pamiętał wszystko jak przez mgłę. Kojarzył ból, który go ogarnął, później zastąpiony błogim spokojem.
A później była tylko ciemność.
Aż do teraz, kiedy dostał potężną dawką światła. To właśnie ono jako pierwsze zaatakowały zmysły policjanta sprawiając, że zaczął wracać do żywych.
Chwilę później pojawiły się dźwięki. Ciche pipczenie, którego jeszcze nie potrafił zidentyfikować. Gdzie był? Czemu tu był? I która była godzina?
Uchylił powieki, chociaż przyszło mu to z trudem. Czuł się trochę jak na haju. Nie było to uczucie, którego doznawał w przeszłości, ale można było to podpiąć pod przesadzenie z narkotykami. Z tą różnicą, że ogarniał trochę więcej.
Kiedy oczy przyzwyczaiły się do światła, rozejrzał się na tyle, na ile mógł nie unosząc głowy. Jeszcze było na to za wcześnie.
Biel sufitu, zielonkawy odcień ścian. Na dodatek dziwny zapach, tak sterylny i lekko drażniący zmysły.
Szpital.
Ta nazwa pojawiła się w jego głowie chwilę po tym, jak zaczął wszystko łączyć. Czyli nie było z nim aż tak źle.
Uniósł głowę, tak dziwnie ciężką, niczym z ołowiu. Zamrugał, lekko ją obracając. Wtedy dostrzegł postać siedzącą w kącie, skuloną na fotelu.
-Hunter? - rzucił. Bo kto inny miałby tu siedzieć, jak nie jego młodszy brat? Otumaniony jeszcze nie dostrzegał różnicy w budowie gościa. - Podasz mi wodę? - poprosił, zdając sobie sprawę, jak bardzo chciało mu się pić.

Jasper Moore

[Jasper Moore]

#3 + Outfit

Ponownie wrócił do swojego domu, chcąc w końcu pogodzić się z obecną sytuacją. Dalej czuł się tam nieswojo, ale przynajmniej nie płakał już po przekroczeniu progu kuchni, gdzie znalazł swoją mamę. Czasem śnili mu się rodzice i budził się zdołowany w środku nocy. Chodził wtedy posiedzieć w ich pokoju i spał na ich łóżku. To mu trochę pomagało. Ale dalej nie wiedział co się dzieje z jego bratem. Wolał się nad tym nie zastanawiać, bo przychodziły mu do głowy coraz gorsze scenariusze, a miał jeszcze nadzieję, że jego brat wróci.
Którejś nocy obudził go hałas na dole. W pierwszej chwili myślał, że to znowu jego wyobraźnia płata mu figle i próbował zasnąć, ale dźwięk się powtórzył i był głośniejszy. Niepewnie podniósł się z łóżka i chwycił telefon, który leżał na szafce nocnej. Wolał być przygotowany, a numer Aarona McKaya miał na szybkim wybieraniu. Powoli zszedł na dół po schodach i zobaczył kogoś ubranego na czarno, przeszukującego wszystkie szafki. Czy to osoba zamieszana w zabójstwo jego rodziców? Wolał tego nie sprawdzać, więc najciszej jak mógł wrócił na górę i schował się w szafie, by zadzwonić do Aarona.
Siedział po cichu, modląc się, żeby intruz nie wszedł na górę by go znaleźć i dokończyć robotę. Wydawało mu się, że czeka wieczność na przyjazd policji, ale nagle usłyszał hałas i wystrzał z broni.
Kto strzelał?
Odważył się sprawdzić dopiero po chwili. Znalazł Aarona z czerwoną plamą na ubraniach chwilę przed tym jak stracił przytomność. Intruza nie było. Pewnie uciekł, bo obawiał się wsparcia.
Wezwał pogotowie i policję, którzy zjawili się w mgnieniu oka. Wepchnął się do karetki, by upewnić się, że go uratują.
W momencie, kiedy go operowano rozmawiał z policją. Powiedział im wszystko co wiedział. Powiedzieli mu, że nie powinien tam wracać przez najbliższy czas i obiecali, że zrobią wszystko, żeby znaleźć sprawcę. W sumie i tak nie zamierzał na razie tam wracać. Martwił się o Aarona, który został postrzelony z jego winy, więc postanowił tu zostać dopóki się nie obudzi.

Minęło sporo czasu. Lekarz kilka razy próbował go przekonać, żeby wrócił do domu i odpoczął, ale on nie zamierzał ruszać się z miejsca. Miał wyrzuty sumienia, że to z jego winy postrzelono Aarona i czuł, że jest mu to winien.
Nawet nie wiedział kiedy zasnął w niewygodnym fotelu. Ale nie spał długo. Ciągle budził się przez wspomnienie zeszłej nocy. Dźwięk wystrzału nie należał do najprzyjemniejszych i wolał nie myśleć, że pewnie ten sam dźwięk dało się słyszeć w domu kiedy ginęli jego rodzice.
Nie do końca ogarniał, kiedy usłyszał czyiś głos. Myślał, że to lekarz znowu przyszedł sprawdzić stan Aarona, ale w pokoju nie było nikogo więcej.
— Aaron? — zapytał, podnosząc się z fotela i podchodząc do łóżka. Ucieszył się widząc, że policjant obudził się i wydaje się być całkiem świadomy. — Woda… tak… już niosę. — odparł, i wyszedł z pokoju by wrócić ze szklanką wody. — Ostrożnie. — szepnął, pomagając mu się lekko podnieść by mógł napić się wody. — Jak się czujesz?

Aaron McKay

[Aaron McKay]

Z każdą kolejną sekundą coraz więcej rzeczy zaczynało docierać do świadomości Aarona. Zapach szpitala, w którym się znajdował, skutecznie pobudzał mózg do pracy po narkozie, jak również środkach przeciwbólowych, które mu dozowano.
Pojawiły się wspomnienia telefonu, który dostał od przerażonego Jaspera - chłopaka, któremu zamordowano w bestialski sposób rodziców, a którego brata nadal nie odnaleziono. McKay pracował nad tą sprawą i dał chłopakowi swoją wizytówkę w razie, gdyby ten sobie coś przypomniał. Jak dużo ten miał szczęścia, że policjant nie był jednym z tych, którzy się nie przejmowali i chciał mieć pewność, że sprawcy zostaną schwytani? Wolał nie myśleć co mogłoby się stać, gdyby Moore nie miał do kogo zadzwonić, pozostawiony na pastwę losu.
Pamiętał, jak pojechał do jego domu, trafiając na podejrzaną osobę, która najprawdopodobniej próbowała skończyć to, co zaczęła. Jakie informacje posiadał Jasper, nawet o tym nie wiedząc, że ktoś chciał dołożyć wszelkich starań, by go uciszyć?
Przypomniał sobie huk wystrzału, a następnie poczuł w okolicach barku ból, który na nowo obudził się w nim teraz, stłumiony. Paradoksalnie to właśnie tego obawiała się najbardziej jego rodzina - że któregoś dnia ucierpi podczas akcji i być może więcej do nich nie wróci. Tym razem się udało, ale czy zawsze mógł liczyć na takie szczęście?
Westchnął cicho, starając się doprowadzić własne ciało do normalności. Miał nadzieję, że chłopakowi nic się nie stało; od momentu postrzału nie miał już żadnych informacji o otoczeniu.
Dopiero w chwili, w której usłyszał głos, który zdecydowanie nie należał do jego brata, zorientował się, że tu był. Tyle dobrego, bo to znaczyło, że był cały i zdrowy.
-Jasper? Co tu robisz? Wszystko w porządku? - wychrypiał. Musiał odchrząknąć, by jego głos brzmiał chociaż odrobinę tak, jak powinien.
Uniósł się lekko na łokciach, z pomocą Jaspera i zerknął na niego, by ocenić, czy nie odniósł żadnych ran. Fizycznych nie dostrzegł, za to te mentalne malowały się na jego młodej twarzy.
-Dzięki - powiedział, łapczywie wypijając całkiem sporą ilość wody, którą dostał. - Jak rozjechany przez traktor, tak kilka razy. Ale nie martw się tym, jestem zbyt uparty, żebym wylądował na tamtym świecie - uśmiechnął się lekko.
-Długo tu jesteś? Wyglądasz na zmęczonego - lekko brwi zmarszczył. Może w ogóle nie spał. Nie dziwił mu się, ostatecznie wiele się działo w jego życiu; niekoniecznie dobrego.

Jasper Moore

[Jasper Moore]

Martwił się o mężczyznę, który leżał nieprzytomny przez tyle czasu nie dając żadnych oznak życia i gdyby nie maszyny monitorujące czy wszystko w porządku mógłby pomyśleć, że ten nie żyje. Wtedy całkiem by sobie tego nie wybaczył. Już było mu głupio informując Creeda, który musiał przekazać wiadomość Hunterowi, że jego starszy brat leży w szpitalu bo poprosił go o pomoc. Każdy z nich pomógł mu, a on tylko pogorszył sytuację. Może powinien był po prostu się poddać, skoro i tak będą próbowali go dopaść kolejny raz?
— Tak, wszystko w porządku. — przyznał, kiwając lekko głową. On teraz nie był ważny. I tak nie miał nic do powiedzenia. Był zmęczony, to prawda. Ale bardziej chodziło o zmęczenie psychiczne. Jego życie nie było już normalne. Stracił całą rodzinę, obawiał się o własne życie i nie wiedział co ma dalej robić. Jeśli cudem przeżyje będzie musiał się gdzieś przeprowadzić, może zmienić pracę, a póki co musiał uważać. Skąd miał wiedzieć czy w biały dzień go ktoś nie zabije na środku drogi? Wszystko było możliwe, a tacy ludzie byli w stanie posunąć się do wszystkiego, żeby tylko zrealizować swój cel.
Pomógł Aaronowi napić się wody. Po tylu dniach na pewno umierał z pragnienia, a na pewno był zbyt słaby, żeby poradzić sobie samemu. Dobrze, że tu był, bo nie wiadomo kiedy pielęgniarki przyszłyby sprawdzić jego stan.
— W sumie odkąd tu trafiłeś. Chciałem mieć na Ciebie oko, a w domu nie mogłem zostać. Za bardzo się bałem. — szepnął. Najpierw zginęli tam jego rodzice, a teraz przez niego postrzelono tam Aarona, bo ktoś przyszedł dokończyć robotę. Nie chciał zostać tam sam, nie mając kogo poprosić o pomoc. Poza tym czuł wyrzuty sumienia i chciał jakoś odpłacić się Aaronowi za to co dla niego zrobił. — Nie przejmuj się. Już i tak gorzej być chyba nie może. — westchnął, wzruszając ramionami. No bo co mogło się stać? Już przypominał wrak człowieka i nawet nie widział szans na poprawę tego stanu.
— Przepraszam. To moja wina, że tu jesteś. Naprawdę mi przykro. — powiedział, odwracając wzrok, nie chcąc patrzeć mu w oczy. Było mu wstyd, że przez niego prawi zginął, a przecież był dla niego nikim. Po co miałby się narażać? To jego praca, ale przyjechał sam bez wsparcia. Gdyby kogoś ze sobą zabrał może nic by się nie stało?

Aaron McKay

[Aaron McKay]

Potrzebował chwili, aby doprowadzić swój mózg do stanu użyteczności, przynajmniej minimalnej. Kojarzenie faktów, jak również procesy myśleniowe były znacznie spowolnione, co wyjątkowo go drażniło. Potrzebował odpowiedzi na wszystkie dręczące go pytania, a póki co nie pozostało mu nic innego, jak poczekać, aż wszystko mniej więcej wróci do normy.
Przymknął na chwilę oczy, oddychając spokojnie. nic go jeszcze nie bolało, z pewnością jednak była to kwestia czasu.
Uchylił powieki, koncentrując się na Jasperze, który siedział po drugiej stronie pomieszczenia, w zapewne mało wygodnym fotelu.
-Mówisz szczerze, czy nie chcesz, żebym drążył temat? - spytał, kiedy odzyskał władzę w gardle, pozbywając się przy tym nieprzyjemnej suchości. Nijak nie dziwił się, że pierwszą rzeczą, jaką człowiek robił tuż po przebudzenie, było picie. - Bo nie chcę nic mówić, ale nie wyglądasz najlepiej. Może lekarz powinien cię zbadać? Zdecydowanie powinieneś odpocząć - dodał, lustrując go, mając nadzieję, że nie robił tego nachalnie. Jedynie oceniał, chcąc mieć pewność, że nie umknie mu nic ważnego.
-Siedziałeś tu cały ten czas? Nic dziwnego, że jesteś zmęczony! - zdziwił się. Nie rozumiał, czemu zupełnie obcy człowiek poświęca mu tyle czasu. Owszem, badał sprawę zabójstwa jego rodziców, ale póki co nie miał nawet żadnych konkretnych informacji. A jednak mimo wszystko chłopak postanowił mieć pewność, że przeżyje. - Ciężko mi się nie przejmować. Przestań tak myśleć, to niewiele ci pomoże. Powinieneś zdecydowanie się wyprowadzić z tamtego domu - podsunął. Tam nie było bezpiecznie pod żadnym względem. Ba, już dwa razy doszło tam do nieprzyjemnych zdarzeń i zdaniem McKaya nie należało kusić losu po raz trzeci.
-Nie przepraszaj mnie, to… - zaczął, ale zanim dokończył w sali pojawił się lekarz, który postanowił sprawdzić, jak się ma wybudzony pacjent.
Krótka wymiana zdań, szybkie rozeznanie i już wiedział, że jego życiu nie zagrażało nic poważnego.
-Masz szczęście, że żyjesz. Niewiele brakowało, a mogłoby trafić w serce - zauważył lekarz, zapisując coś w karcie pacjenta. - Co do niego… nie mieliśmy informacji o tym, że bierzesz na nie leki - rzucił, spoglądając na niego badawczo.
Zupełnie zapomniał, że to musiało kiedyś wyjść. W duchu cieszył się, że w sali siedział jednak Jasper, a nie Hunter.
Chwilę później mężczyzna wyszedł, a Aaron jedynie westchnął.
-Wracając… nie musisz mnie przepraszać. Niczym nie zawiniłeś - uśmiechnął się do niego. Chciał, by miał pewność, że policjant za nic go nie winił.

Jasper Moore

[Jasper Moore]

— Szczerze. Żyję, a to najważniejsze. — odparł, wzruszając ramionami. Oboje żyli, chociaż Aaron najbardziej na tym ucierpiał, a nie powinien. Jego stan psychiczny nie był teraz najważniejszy. Potrzebował snu, ale podejrzewał, że jeśli już uda mu się zasnąć to obudzi się dopiero za dwa albo trzy dni. Był cholernie zmęczony, ale obawiał się koszmarów związanych z ostatnimi wydarzeniami. Wciąż co jakiś czas wydawało mu się, że słyszy dźwięk strzałów i podskakiwał w fotelu, czego na szczęście nieprzytomny Aaron nie mógł widzieć. — Nieee, to tylko zmęczenie. Nie potrzebuję lekarza. — zapewnił, bo co mu lekarz powie? To samo co Aaron. Ale to nie pomoże mu zasnąć spokojnie. Nie czuł się bezpiecznie, żeby po prostu odpłynąć.
— I tak nie miałem dokąd pójść. — przyznał, wzdychając. Mógł pójść do Creeda, ale nie mógłby spojrzeć Hunterowi w oczy po tym jak naraził jego brata na niebezpieczeństwo. Mógł pojechać do Felixa, ale nie chciał mu dłużej przeszkadzać. W domu nie mógł zostać, bo znowu kręciła się tam policja, a jeśli zabójca będzie próbował go dopaść kolejnej nocy? W szpitalu chociaż kręcili się ludzie i nie obawiał się aż tak, chociaż jakby ktoś chciał to i to by go nie powstrzymało. — Jaa… może go sprzedam? Tak myślę. Nie chcę tam wracać, a pieniądze mi się przydadzą. Może coś wynajmę małego? Nie wiem jeszcze. Muszę to lepiej przemyśleć. — odparł. To był jego dom w którym się wychował, ale teraz nie wiązał z nim żadnych przyjemnych wspomnień. Jedynie cierpiał, kiedy musiał w nim przebywać. Może rzeczywiście powinien rozejrzeć się za czymś innym, by nie kusić losu? Każdy mu o tym mówił, więc czemu tak długo to odwlekał, uparcie tam wracając?
Zaskoczyło go przyjście lekarza, ale z drugiej strony ucieszył się. Dzięki temu miał pewność, że ktoś interesuje się stanem Aarona i od razu sprawdzi czy coś nie zagraża jego życiu. Chciał nawet wyjść, dając im większą swobodę na rozmowę, ale pozwolono mu zostać. Starał się nie przysłuchiwać jakoś uważnie, ale usłyszał o problemach z sercem. Zaraz, Aaron miał chore serce i pracował w tym zawodzie? Przecież powinien uważać na siebie. I jak on miał się teraz czuć ze świadomością, że tak go narażał?
Siedział w fotelu, nerwowo tupiąc nogą, chociaż starał się nie zwracać na siebie uwagi. Przynajmniej do czasu, kiedy lekarz opuścił gabinet zostawiając ich samych.
— Ale to moja wina. Mogłem… mogłem zadzwonić na policję, a nie konkretnie do Ciebie. A teraz jesteś tu… prawie mogłeś zginąć. Nie powinieneś tak się dla mnie narażać. — powiedział. Nie pytał póki co o jego serce. To nawet nie była jego sprawa i może nie powinien nawet poruszać tego tematu. Ale żadne słowa Aarona nie zmienią faktu, że nadal czuł się źle.

Aaron McKay

[Aaron McKay]

Nie myślał zbyt często o tym, jak jego praca była niebezpieczna. Znał ryzyko w chwili, w której postanowił zaciągnąć się do Akademii, jak również wiedział czym to groziło, kiedy przeniósł się do wydziału zabójstw, biorąc na siebie znacznie więcej, niż w poprzednim departamencie. Narkotyki to jedno, ale ściganie często niebezpiecznych morderców było z całą pewnością mniej stabilne, jeśli chodziło o życie. Ryzyko jednak dla niego nie istniało, jeśli mógł pomóc takim osobom, jak Jasper - niewinnym, które niczym nie zasłużyły na taką tragedię.
Poprawił się ponownie na łóżku, które z każdą kolejną chwilą stawało się dla niego coraz mniej wygodne. Nie nawykł do leżenia i bezczynności, dlatego nic dziwnego, że było mu to nie na rękę. Najchętniej już teraz by wstał i wrócił do pracy, od której był chyba uzależniony. Pytanie tylko, jak zareagowałby lekarz prowadzący, gdyby tylko mężczyzna wysnuł taką propozycję.
-W takim razie odpocznij, Jasper. Widzisz, obudziłem się, więc już nie musisz się o mnie martwić - uśmiechnął się do niego ciepło. Wracał do zdrowia, chociaż pewnie rekonwalescencja potrwa kilka dni. W głowie pojawiło się pytanie, czy każdy w pracy już wiedział, bo ktoś ostatecznie musiał zdawać sobie sprawę, że McKay leżał w szpitalu. Samo jego niepojawienie się w pracy było sygnałem, że stało się coś niepokojącego.
-A inna rodzina? Nie możesz tam wrócić, to zbyt niebezpieczne. Sam widzisz, że ci ludzie wiedzą, gdzie mogą cię szukać. Nie masz tu nikogo bliskiego? Wspomniałeś chyba o kuzynie - lekko brwi zmarszczył. Nie było mowy, by pozwolił chłopakowi po raz kolejny wrócić do domu, który już nie był dla niego bezpiecznym miejscem. Aaron nie mógł być przy nim ciągle, dlatego spałby spokojniej wiedząc, że ten ma miejsce, w którym ktoś będzie miał na niego oko.
-Brzmi jak dobry plan, który powinieneś rozważyć. A póki co… możesz zatrzymać się u mnie na kilka dni. Przynajmniej póki wszystko nie ucichnie. Zdecydowanie będzie tam bezpieczniej, niż gdziekolwiek - wypalił, chyba do końca tego nie przemyślawszy. Słowa jednak zostały wypowiedziane, a on sam nie miał zamiaru ich cofać.
-Jestem policjantem, więc jaka to różnica, co? Poza tym w takich sytuacjach człowiek myśli inaczej. Nie zaprzątaj sobie tym głowy. Nic mi nie jest, a wiele osób u mnie w pracy pewnie będzie zadowolona, że chwilę odpocząłem - powiedział, chcąc obrócić wszystko w żart. Widział bowiem, jak bardzo chłopak przejmował się tym wszystkim.

Jasper Moore

[Jasper Moore]

— Nie wiem czy jestem w stanie, wiesz? Niby chcę i najchętniej po prostu zamknąłbym oczy i spał nawet na tej podłodze, ale wciąż… widzę wszystko… i słyszę… i to mi nie pomaga. Boję się, że mi się nie uda. — mruknął smutno. Gdyby to było prostsze… może powinien poprosić lekarza o jakieś leki na sen? Ale potrzebowałby naprawdę mocnych, żeby go porządnie powaliły. Potrzebował naprawdę długiego odpoczynku. Ostatnie dni nie spał najlepiej, więc powinien wszystko nadrobić, ale sen za nic nie chciał przyjść.
— Creed… tak, on by mnie na pewno przyjął chociaż mieszka teraz z Hunterem. Wiem, że to twój brat, mówili mi o tym. Ale nie chcę im przeszkadzać. Wydają się być szczęśliwi, a mój humor może jedynie wszystko zepsuć. — odparł. Może nie powinien tak myśleć, bo byli z Creedem rodziną i na pewno by mu pomógł. Ale wolał wiedzieć, że śpi spokojnie w ramionach swojego chłopaka, zamiast leżeć obok niego i się martwić. On sobie poradzi.
— U… Ciebie? N-nie wiem czy to dobry pomysł, wiesz? — mruknął. Czy to w ogóle było odpowiednie? Aaron zajmował się jego sprawą i nie powinien udzielać mu schronienia. Mógł znaleźć mu bezpieczne miejsce w jakimś hotelu ale na pewno nie powinien brać go do swojego domu. Chociaż to byłoby miłe, ale nie mógł się na to zgodzić.
— To nie jest odpoczynek, wiesz? A na pewno nie taki jaki powinieneś mieć. Plaża, drinki i muzyka. To jest odpoczynek, a ty… leżysz w szpitalu. — westchnął. Trochę głos mu się łamał, ale spróbował nad tym zapanować. Miał już dość łez i pewnie żadnej by z siebie nie wycisnął, a jego oczy były zbyt zmęczone nawet na to. Myślał tylko o tym, żeby je zamknąć i odpocząć. Ale czy powinien spać w szpitalnym fotelu? Na dodatek w sali gdzie był Aaron? Nie dadzą mu przecież łóżka. Prędzej wygoniliby go do domu, ale tam już nie wróci. Może powinien zadzwonić do Felixa? Niby nie chciał mu przeszkadzać, ale jeśli znowu będzie pracował cały dzień to zajmie się sobą, a Jasper po prostu spróbuje odpocząć w jego domu? Już zawalił, nie mówiąc mu od razu o tym co się stało i miał wyrzuty sumienia przez to, że poczuł się bezużyteczny jako przyjaciel. A Moore po prostu martwił się o to, że będzie się czuł nieswojo w jego towarzystwie.

Aaron McKay

[Aaron McKay]

Słuchał uważnie słów chłopaka, gdzieś w środku ciesząc się, że potrafił mówić o tym wszystkim. Niczego nie wypierał, nie zaprzeczał i nie zamykał się w sobie. To pomagało uporać się z żalem i przyzwyczaić do bólu. Bo chociaż mówiło się, że czas go uśmierza, Aaron wychodził z założenia, że co najwyżej mógł sprawić, że człowiek się z nim godził. Nigdy nie znikał całkowicie i doskonale o tym wiedział już kilka razy przeżywając coś podobnego. Kolejne bolesne doświadczenia potrafiły zahartować, ale to nie znaczyło, że nie sprawiały człowiekowi przykrości.
-W takim razie śpij. Nawet na tym fotelu. Skoro ja się obudziłem, teraz mogę mieć oko na ciebie. Powinieneś chociaż spróbować, bo długo bez snu nie będziesz w stanie pociągnąć - odpowiedział po chwili, upewniając się, że Jasper skończył mówić. Nie chciał mu przerywać, by go nie zniechęcać do wyrzucania z siebie kolejnej porcji słów. Po raz kolejny uderzyło go to, jak młodziak przeżywał stratę i po raz kolejny utwierdzał się w przekonaniu, że nie mógł mieć z tym wszystkim niczego wspólnego. Nie zniknął z grona podejrzanych, nie oficjalnie, ale o tym McKay nie chciał mu wspominać wiedząc, że intuicja go nie myli. Nie był w to zamieszany i jeśli trzeba będzie miał zamiar upierać się przy swoim.
-Jestem pewien, że gdybyś tylko z nimi porozmawiał, nie mieliby niczego przeciwko. Hunter to dobry człowiek wbrew pozorom, a wiadomo, że ty teraz nie możesz siedzieć sam - skomentował. Oby tylko jego młodszy brat nie dowiedział się zdrowotnych problemach Aarona. Czy powinien wspomnieć Jasperowi, by przy nikim nie poruszał tego tematu? Jeśli już miał się tym z kimś podzielić, wolałby zrobić to osobiście.
-Czemu nie? To tylko na chwilę, nie każę ci się wprowadzać na stałe. Ale sam widzisz, że sytuacja nie jest stabilna, więc nawet motel może okazać się mało bezpieczny - powiedział, nie widząc problemu. Powinien, jak najbardziej, ale aktualnie chciał mieć pewność, że chłopakowi nic już nie groziło. Przynajmniej w domu miałby pewność, że faktycznie jest cały i zdrowy.
Po jakimś czasie udało mu się przekonać chłopaka, by rozważył propozycję. A gdy zauważył, że podczas dalszej rozmowy Moore zasnął w fotelu, nie budził go, pozwalając chłopakowi odpocząć. Zasłużył na to, przynajmniej w krainie snów będąc szczęśliwym.

zt. x2

Jasper Moore