[Vivienne Hastings]

#14

Ryder Willoughby

Nic nie zapowiadało nadchodzącej tragedii, to był zwyczajny, słoneczny weekend, podczas którego Vivienne miała wybrać się z córką w daleką podróż do swoich rodziców, by dziadkowie mogli zobaczyć swoją prześliczną i przeuroczą, ukochaną wnuczkę. Na pewno sporo urosła od czasu kiedy ostatni raz się widzieli. Dlatego panna Hastings zapakowała wszystkie najpotrzebniejsze rzeczy na podróż, usadowiła córeczkę w foteliku dziecięcym, zapięła, jeszcze obejrzała się na małą w lusterku i odpaliła samochód. Niestety los nie pozwolił im zajechać zbyt daleko, bo na skrzyżowaniu tuż przy wyjeździe z miasta gdy tylko kobieta wjechała na zielonym świetle w stronę granicy, wjechał w jej samochód, a konkretniej w jego lewy bok od kierowcy, z całym impetem drugie auto. Ostatnie co zapamiętała szatynka wtedy to uderzenie, wybuch poduszki powietrznej, strach o Violet, a potem nastała ciemność. Miała ogromną nadzieję że skoro córeczkę posadziła po prawej stronie to że nic jej się nie stało, a potem słyszała jakichś ludzi, chyba była gdzieś niesiona, ogółem panował szum, ostry zapach, rozgardiasz. Wymamrotała pytanie "gdzie jest moje dziecko?" i znów straciła przytomność, którą odzyskała już w szpitalu. Ponowiła pytanie, oczekując odpowiedzi, jednak wszyscy zapewniali ją że wszystko będzie dobrze, a że to jej samej muszą nastawić rękę i prawdopodobnie uszkodzone żebro, które w każdej chwili mogłoby przebić jej płuco czy wnętrzności, przemieszczając się. Jak mogła być spokojna, gdy nikt nie mówił jej konkretów na temat Violet? Musiano zatem podać jej środki uspokajające, by w ogóle można było coś zrobić przy Hastings. Gdy obudziła się w szpitalnym łóżku po operacji to dopiero powiedziano jej że jej córka jest w ciężkim stanie, operowana, bo podczas wypadku samochód Hastings został zepchnięty prosto na barierki, której to metalowa część wbiła się przez szybę do samochodu, uszkadzając ciało dziewczynki. Nie wiadomo było jakie są szanse, a najgorszym doświadczeniem dla matki jest strach o to, że twoje dziecko umrze. Nie słuchała nikogo, musiała ją zobaczyć, musiała porozmawiać z lekarzem, zatem z ręką na temblaku, w piżamie szpitalnej, pod którą miała zabandażowaną całą klatkę piersiową po operacji żebra, z kroplówką powolnym, bolesnym krokiem dotarła do właściwego korytarza, mimo iż ta droga trwała wieczność. Prawie uwiesiła się na stojaku od kroplówki od zmęczenia przebytą drogą, gdy jakiś mężczyzna w białym kitlu wyszedł z sali operacyjnej.
- Przepraszam, panie doktorze? Jestem Vivienne Hastings, czy pan operuje moją córkę? - zapytała, ledwo trzymając się stojaka, ale musiała być silna, dla córki.

[Ryder Willoughby]

Kiedy w końcu jego prywatne sprawy zostały poukładane w taki sposób, że mężczyzna był z tego zadowolony w pełni mógł skupić się na swoich sprawach zawodowych, oczywiście to nie oznacza, że wcześniej tego nie robił! Ryder jest niezwykle odpowiedzialnym człowiekiem i zawsze swoją prace wykonywał na sto procent, a czasem może i na więcej, ale widomo, że zmęczony lekarz to niebezpieczny lekarz, więc, gdy widział, że ktoś z jego personelu przegina z ilością godzin dyżuru to po prostu wywalał ich do domu, bo nie chodzi o to by być kilkanaście godzin w szpitalu, ale o to by być w pełni gotowym na to co może się wydarzyć. Chirurgowi nie może drgnąć ręka podczas zabiegu, ponieważ może to się skończyć tragicznie - kalectwo, a nawet śmierć pacjenta. Tego nie chciał nikt, bo to zawsze zostawiało ślad na lekarzu, ale w tym zawodzie trzeba brak odpowiedzialność za swoje błędy, które bardzo często są popełniane przez brak tej odpowiedzialności oraz zbyt dużą pewność siebie. W tym zawodzie należy mieć skromność, ale przede wszystkim umiejętności, które będą pomagać w ratowaniu zdrowia i życia.
Siedział w swoim gabinecie, gdy dostali telefon o poważymy wypadku na drodze, w którym poszkodowanymi była matka i córka. Dziewczynka jest w bardzo kiepskim stanie, więc została do szpitala przetransportowana helikopterem. Ryder od razu ruszył na dół, na SOR by osobiście zając się dziewczynką. Inny lekarz zajął się jej matką. Badania zostały zrobione w trybie natychmiastowym by mieć pełen obraz obrażeń dziecka. Willoughby musiał działać szybko i pewnie by uratować dziewczynkę. Mała istotka była przygotowywana do zabiegu, a on w tym czasie poszedł do Sali operacyjnej dopilnować by wszystko było gotowe. W tym właśnie momencie zaczepiła go matka dziecka.
- Tak, to ja zajmuje się pani córką. Ryder Willoughby. - przedstawił się kobiecie. - Pani nie powinno tutaj być, jest pani za słaba na takie wycieczki. - mówiąc to zapewne pomógł kobicie usiąść na krzesełku by nie zemdlała.

Vivienne Hastings

[Vivienne Hastings]

Ryder Willoughby

Owszem, w każdym zawodzie i ogółem w życiu by dobrze spełniać swoje obowiązki to przydałoby się być wypoczętym, bo tylko wtedy nasz umysł pracuje na pełnych obrotach. Dlatego ważne było by lekarz był zawsze wypoczęty i by jego głowy nie zawracały sprawy prywatne, wtedy dosyć łatwo o pomyłkę, która może się skończyć śmiercią czy kalectwem u pacjenta. Prawnik też musi być wypoczęty i w pełni sił by obronić swojego klienta, albo tak przekręcić słowa drugiej strony, by wyjść na swoje za wszelką cenę. Przecież rozprawa na sali sądowej to taka walka na ringu pomiędzy oskarżycielem, a obrońcą, czasem o sprawiedliwość, a czasem o sławę. Vivienne przykładała się do swojej pracy i tego samego oczekiwała od innych. A ten mężczyzna, lekarz prowadzący jej córkę wyglądał na osobę godną zaufania, co uspokoiło nieco szatynkę. Lekarzowi musiało dobrze z oczu patrzeć, by wzbudzić jej zaufanie, a ona chciała mieć pewność, że Violet jest w dobrych rękach. Usiadła z pomocą mężczyzny, z trudem oddychała, ale czego się nie robi dla swojego maleństwa?
- Wiem, mam zakaz wychodzenia z łóżka, ale nie potrafiłam tam leżeć z założonymi rękami, zwłaszcza że nikt nic nie potrafił mi powiedzieć o stanie Violet. Gdyby chodziło o pańskie dziecko to jestem pewna że postąpiłby pan podobnie jak ja. - a nawet identycznie, tego była wręcz pewna, więź między rodzicem, a dzieckiem jest bardzo silna, więź między matką a dzieckiem jest czasami wręcz nieporównywalna do jakichkolwiek innych relacji i szatynka sądziła że każdy rodzic na jej miejscu postąpiłby tak samo. Zmusiła się jednak do przepraszającego uśmiechu. W końcu to był lekarz i miał rację, nie powinna wybierać się na takie długie dystanse, teraz to czuła bardzo boleśnie. Wolną ręką musiała złapać się za brzuch by zaczerpnąć właściwą dawkę powietrza. Tak była zestresowana że nawet nie wiedziała jak zadać to pytanie.
- Panie doktorze, co z nią jest? Jakie ma rokowania i co pan zamierza robić? - zapytała, a jej twarz i oczy wyrażały że była gotowa na wszystko, choćby na najgorszą prawdę jaką mogłaby usłyszeć. Oby jej córka żyła i żeby mogła żyć i funkcjonować normalnie, bo inaczej sama znajdzie tego gnoja co spowodował wypadek i zabije go własnymi rękami. Wtedy już nie będzie miała niczego do stracenia, miejmy nadzieję że prawniczka nie będzie zmuszona do podjęcia aż tak radykalnego kroku jak targnięcie się na czyjeś życie, nawet jeśli na to zasłużył.

[Ryder Willoughby]

Ryder miał już naprawdę kilka dobrych lat praktyki, choć czasem słyszał, że jest za młodym lekarzem by wykonywać pewne zabiegi, ponieważ pacjenci brali go za młodszego niż w rzeczywistości. Jest to miłe, ale nie zawsze, ponieważ miał sytuacja, gdy upierdliwa kobieta po prostu nakazała mu przedłożyć dokumenty potwierdzające jego kwalifikacje. Ry nie jest człowiekiem, który obraża ludzi, jest miły i uprzejmy, jednak wtedy bardzo się zdenerwował. Nikt nie ma prawa podważać jego kompetencji, ale dla świętego spokoju oddał pod opiekę pacjentkę innemu lekarzowi. Nie lubi tego robić, wręcz nie znosi, uważa to za pewnego rodzaju zrzucanie odpowiedzialności, ale z drugiej strony nie miał czasu na to by przerzucać się z tą kobietą. Miał wiele obowiązków na swojej głowie, na których musiał się skupić, a takie sytuacje niestety nie pomagają w tym, a on nie chciał sobie na to pozwolić. Kocha w stu procentach swoją pracę i oddaje się jej całkowicie.
- W tym momencie powinna pani dbać o siebie, bo dziewczynka jest pod dobrą opieką. - nie miał zamiaru wypowiadać się na temat drugiej części jej wypowiedzi, ponieważ nie stosuje osobistych wycieczek w stosunku do rodziców pacjentów. Nikt nie wie w jaki sposób postąpiłby w danej sytuacji, nawet jak się jest rodzicem, więc chyba nie należy zakładać tego co by się wydarzyło. On jako lekarz widział wiele rzeczy i teraz wie, że nie należy niczego brać za pewnik, bo każdy z nas reaguje na daną sytuację zupełnie inaczej.
- Pani córka ma poważne obrażenia wewnętrzne i właśnie jest przygotowana do zabiegu. - odpowiedział na pierwsze pytania kobiety. - Nie jestem lekarzem, który podaje „rokowania”, ponieważ wszystko zależy od poziomu obrażeń i siły organizmu. - powiedział zgodnie z prawda, bo podawanie jakichś procentów czy czegoś takiego, dla niego jest to okłamywanie. Nigdy nie wiadomo jak to się potoczy.

Vivienne Hastings

[Vivienne Hastings]

Ryder Willoughby

Czy można posądzać, że 40letni lekarz z dajmy na to przykładowo 10letnim stażem wciąż jest zbyt młodym lekarzem by wykonywać dane zabiegi? Nie sądzę, zwykle ludzie nie mają zaufania do początkujących młodzików, lecz zdarzą się i tacy, którzy mają swoich ulubionych lekarzy tzw. "starej daty" i to do nich zwykle się zwracają ze swoimi dolegliwościami. Vivienne nie patrzyła na metrykę, no dobra, może poniekąd tak, bo dla niej liczyło się doświadczenie, ale także to jak patrzy z oczu lekarzowi, czy wydaje się osobą godną zaufania, kimś komu chciałaby powierzyć swoją córkę? Leczenie siebie zwykle przebiegało w innych warunkach i inne kryteria ku temu stosowała, ale córka była dla niej wszystkim.
- Postaram się, ale te nerwy, strach o nią... musiałam tutaj być. Chciałabym być przy niej również po zabiegu, czy jest to możliwe? - niby powinna się oszczędzać i doskonale o tym wiedziała, ale nie chciała zostawiać Violet samej, nigdy nie rozstawały się na tak długo. Czy dziewczyna się bała zanim podano jej narkozę? Czy pytała swoim dziecięcym, niewyraźnym dla nie wprawionego ucha językiem o mamę, czy wodziła wzrokiem szukając swojej opoki i oazy bezpieczeństwa? Na samą tę myśl jej matce rozdzierało się serce na pół. Dlatego szukała rozwiązania, które mogłoby połączyć i jej rekonwalescencję i jednocześnie nie odseparowywanie jej z córką. Zakryła dłonią usta usłyszawszy o dużych obrażeniach, a także o operacji. Nie chciała by jej córka kiedykolwiek miała takie cierpienia jak teraz.
- Jak bardzo poważne? Czy ta operacja może wpłynąć na jej dalsze życie, będzie musiała się w czymś ograniczać? - zapytała, bojąc się że tutaj toczy się walka o życie. A co jeśli Violet tego nie przeżyje? Nie, nie może tak myśleć, jej córka jest silna, ma to po matce. Po ojcu również, ale to nie on w tym momencie przy niej czuwał, tylko jej połamana matka, starająca się zachować zimną krew.
- Chciałam tylko wiedzieć czy jest duża szansa że Violet wyjdzie z tego cała i zdrowa? - tutaj było też ukryte pytanie "czy przeżyje", ale takiego pytania nie da się zadać na głos, nie czując guli w gardle. Aż na samą myśl robiło się jej słabo.

[Ryder Willoughby]

Ludzie są dziwni i on bardzo często się z tym spotyka. Z opowiadań kolegów słyszał jak jeden z pacjentów zmienił lekarza prowadzącego, ponieważ nie przypadła mu do gustu twarz oraz sposób wypowiadania się specjalisty. Na początku Ryder nie chciał w to uwierzyć, bo naprawdę to brzmiało niedorzecznie, bo jak można sugerować się czymś takim? Co prawda niektórzy lekarze nie mają podejścia do ludzi i po prostu są oschli, ale nie to nie oznacza, że są złymi specjalistami w swojej dziedzinie, bo tak nie jest. Wielu specjalistów po prostu nie potrafi rozmawiać z ludźmi w taki sposób jak by oczekiwali tego mający z daną osobą styczność pacjenci.
Ryder jest dobrym lekarzem, nieskromnie mówiąc, ale wie jaka ma wartość jego pomoc tym najmniejszym, bywają momenty, że pomaga również i tym starszym, ponieważ po to są lekarze.
- Naprawdę jestem w stanie to zrozumieć. - powiedział Willoughby patrząc na kobietę. - Niestety, nie będzie to możliwe przez jakiś czas. Obawiam się, że nawet pani lekarz nie wyrazi na to zgody. - odpowiedział na zadane przez kobietę pytanie. Po operacji do dziewczynki będą mogli wejść tylko lekarza oraz personel. Kobieta również nie jest w dobrym zdrowiu i musi też myśleć o sobie.
- W tym momencie nie jestem w stanie odpowiedzieć na to pytanie. Wszystko okaże się, gdy dziewczynka będzie dochodzić do siebie. - takie rzeczy są dopiero do zobaczenia dopiero, gdy pacjent dochodzi do siebie. Wtedy lekarze są w stanie określić wielkość obrażeń czy też domniemanych niepełnosprawności.
- Będę z panią szczery, jako lekarz nigdy nie odpowiadam na tego typu pytanie. Będąc realistami trzeba się liczyć ze wszystkim. - nie mógł sobie pozwolić na jakiekolwiek zapewnienia, ponieważ, gdy coś pójdzie nie tak to on dostaje po głowie.

Vivienne Hastings

[Vivienne Hastings]

Ryder Willoughby

Owszem, zdarzały się również przypadki aż tak nadwrażliwych, choć lepiej by zabrzmiało przewrażliwionych na swoim punkcie pacjentów. Tacy ludzie zwracają zwykle uwagę na ton głosu, jakim się do nich zwraca lekarz, a także jakie ma zalecenia, a gdy takowe nie podobają się im to zaraz kręcą aferę, że lekarz zły, czepia się ich, jest nieprzyjemny w stosunku do nich i takie tam. Vivienne ceniła zaś profesjonalistów, którzy byli gotowi wyjaśnić jej czasem wręcz łopatologicznie, bo na medycynie się jednak nie znała, różne sprawy, by mogła lepiej zdawać sobie sprawę z tego co się działo z jej córką, czy z nią samą. W tym wypadku ani ton głosu lekarza, ani nic nie wskazywało na to by miało zirytować niepotrzebnie prawniczkę. I chociaż serce bolało ją jak diabli na wieść, że nie będzie mogła być obok córki, tylko będzie mogła ją oglądać co najwyżej przez szybę, a może nawet i nie, tylko będzie mogła dowiedzieć się o stanie Violet dzięki lekarzom i pielęgniarkom, to nie wsiadła na mężczyznę, by się na nim wyżyć, wręcz przeciwnie, ze spokojem go wysłuchała, czując jednak ten smutek, który napływał wręcz do jej serca z każdym następnym słowem.
- Oczywiście zdaję sobie sprawę z tego, że Violet będzie tutaj pod doskonałą opieką, ale czy będę mogła przywieźć jej ulubionego misia i rzeczy, by czuła się bezpieczniej? Nie rozstawałyśmy się nigdy na tak długo. - jednocześnie szatynka postanowiła rozmawiać ze swoim lekarzem prowadzącym by dla niej zrobił wyjątek i pozwolił jej widywać się ze swoją kruszynką, która pewnie była przerażona tym miejscem, a przede wszystkim tym, że była odseparowana od swojej mamy, a także nie pojawiała się jej niania, ani nikt z bliskich jej osób. Wiadomo, że w takich sytuacjach dziecko traci poczucie bezpieczeństwa, stąd ta uporczywa walka Hastings. Może i nie do końca zdawała sobie sprawę z tego, że sama również potrzebuje spokoju do rekonwalescencji, ale jednocześnie jak ma być spokojna gdy nie widzi swojego dziecka i nie wie co czuje mała? Czy za nią płacze?
- Ile ta operacja będzie trwała? Jak bardzo skomplikowana będzie? - musiała to wiedzieć, przez jak długi czas jej dziecko będzie pod wpływem narkozy, a także jakie jest prawdopodobieństwo popełnienia błędu przez lekarzy, bądź prawdopodobieństwo zaistnienia komplikacji. Niestety mężczyzna na wiele jej pytań nie był w stanie odpowiedzieć już teraz.
- Rozumiem. - a więc miała liczyć na cud, dobry los, który się od niej nie odwróci. Tym samym wciąż wzbierała się w niej złość na osobę, która była za kierownicą drugiego auta i uciekła po wypadku samochodowym, gdyby złapała tego gościa w swoje ręce... nie ręczy za siebie, zwłaszcza jeśli okaże się że przez tego typa jej córka będzie odczuwała skutki choroby przez resztę swoich dni.

[Ryder Willoughby]

Ryder to człowiek, który może pochwalić się ogromną cierpliwością, jest też ciepłą osobą, która ma w sobie wiele współczucia i bardzo trzeba się namęczyć, żeby wyprowadzić go z równowagi, z reguły ma odczynienia z dziećmi, za które odpowiadają rodzice czy też opiekunowie prawni. Zdarzyło mu się parę razy trafić właśnie na takich opiekunów, którzy stanowczo podważali jego zalecania, a nawet autorytet, co go wkurzało, ale najgorszymi do współpracy są rodzice – lekarze, którzy oczywiście wiedzą lepiej, chociaż ich specjalizacja nie ma nic wspólnego z tym, czym zajmuje się Ryder. Chciał dla swoich pacjentów jak najlepiej i nie ukrywajmy znał się na tym. Takie nieposłuchanie kończyło się zazwyczaj tak samo – mały pacjent bardzo szybko do nich wracał i Willoughby musiał po prostu na nowo operować dziecko lub robić coś innego co wymagała ponownej ingerencji, bo po co posłuchać lekarza, prawda? A potem cierpi tylko dzieciak przez to, że rodzic „wie lepiej”.
To prawda, że terminologia lekarska jest dość skomplikowana, a można powiedzieć, iż bardzo. Ktoś, kto nie studiował medycyny nie jest w stanie zrozumieć skomplikowanych nazw. Nie jest to żaden przytyk! Nic z tych rzeczy, ale po prostu lekarze nie zdają sobie sprawy z tego, że tak robią, bo dla nich to jest zrozumiałe. Willoughby nie ma żadnego problemu z tym by wytłumaczyć zrozumiale o co tak naprawdę chodzi w danym zabiegu czy schorzeniu. Chce by ludzie mieli pewność co się dzieje.
- Jak na razie nie. Dziewczynka po zabiegu zostanie przewieziona na oddział intensywnej terapii, na który będzie miał wstęp tylko personel. - odpowiedział kobiecie. Starał się zrozumieć strach kobiety oraz obawy o dziecko, ale Ry nie mógł ryzykować pogorszeniem się jej stanu zdrowia. Każde bakterie z zewnątrz mogą być zagrożeniem dla jej życia. Przez pewien czas mała zostanie utrzymana w śpiączce by ból po tym co przeszła zelżał, ponieważ takie małe dziecko jest ruchliwe. - Nie jestem w stanie tego pani dokładnie powiedzieć. - zaczął. - Jednak może potrwać kilka godzin. - dodał. Niestety, ale trzeba być przygotowanym na wszystko.

Vivienne Hastings

[Vivienne Hastings]

Ryder Willoughby

W tym zawodzie bardzo ważne jest by nie dać się wyprowadzić z równowagi. Emocjonalność nie zawsze prowadziła do właściwych rozwiązań, często poddając się emocjom podejmowaliśmy niewłaściwe decyzje i dopiero gdy emocje opadały i przemyśleliśmy sprawę to zdawaliśmy sobie sprawę z tego, że jednak podjęte działania były błędne. Często rodzice małych pacjentów dawali się ponieść emocjom, podważali kompetencje danego lekarza, bo ten "nie chce wyleczyć ich dziecka" tylko zwleka z zabiegiem, czy "idzie na okrętkę" w leczeniu zamiast działać. Gdyby ten lekarz powiedział jej, że jej córka musi poleżeć w sali obserwacji przez kilka kolejnych dób i dopiero wtedy zadecydują o jej leczeniu, albo i nie leczeniu to pewnie szatynka dałaby się ponieść emocjom i by się wręcz wściekła. Dla niej ważne było życie jej dziecka i ratowałaby córkę za wszelką cenę. Dlaczego życie jej dziecka miałoby być mniej ważne od życia cudzego dziecka? Nawet by mogła w tamtym momencie dać pieniądze, łapówkę znaczy się, byleby ratowano jej córkę. Na pewno nie łatwo by się pogodziła ze stratą i miejmy nadzieję że nie będzie musiała tego w ogóle robić. Owszem, rodzice lekarze bywali najgorsi, bo przecież oni również studiowali medycynę, a więc się znają. Dlaczego zatem ten lekarz postępuje inaczej niż postąpiliby oni sami? Cóż, pewnie z tego powodu stworzono ten zapis, że nie powinno się leczyć czy operować członków rodziny bo nie jesteśmy w stanie patrzeć obiektywnie na stan zdrowia najbliższego, tylko ratujemy go za wszelką cenę, kompletnie nie zważając na to czy zaszkodzimy, czy pomożemy bliskiemu. Każdy zawód miał swoją terminologię, która nie była zrozumiała dla laika, ale ważne było by umieć wytłumaczyć dane zagadnienie osobie, która tych terminów zwyczajnie nie zna. Vivienne często musiała tłumaczyć klientom co oznaczają dane kruczki prawne, choć dla niej były one oczywiste z tego względu że pracowała w tym zawodzie, obracała się wśród prawników, studiowała wcześniej prawo i wyssała je wraz z mlekiem matki, również prawniczki. Dorastanie w prawniczej rodzinie naprawdę sporo jej dało. Słowa lekarza bolały, bo nawet nie mogła przekazać córce jej ulubionego misia. Bała się, że Violet pomyśli iż mama ją zostawiła, że jej już nie kocha.
- Naprawdę nie będę mogła jej zobaczyć choćby przez szybę? - zapytała jeszcze, szukając jakiegoś sposobu na kontakt z małą. Może i Violet nie będzie wiedziała, że mama jest za szybą to chociaż widok córki uspokoi Vivienne. Niezwykle rzadko to robiła, ale naprawdę jej głos brzmiał tak jakby co najmniej błagała tego lekarza. Naprawdę jej serce pękało.
- Rozumiem, czy będę mogła zatem poczekać przed salą operacyjną? - zapytała, bo wiedziała że tam będzie jej łatwiej złapać lekarza z zapytaniem "czy wszystko w porządku z Violet?" i chociaż zdawała sobie sprawę z tego, że powinna sama leżeć na swojej sali, odpoczywać, regenerować siły to wiedziała jednocześnie że ona nie potrafi tak czekać bezczynnie i to tak daleko od sali, gdzie operowana będzie jej córka.