09.03.2021

Post 09 mar 2021, 19:23

017
Musiała dowiedzieć się czy naprawdę jest w ciąży. To nie mogła być prawda… kilka dni temu przesiedziała w toalecie ponad dwie godziny wpatrując się w test ciążowy, który kupiła w aptece. Nie od dziś wiadomo, że najlepiej jest powtórzyć test i jeszcze zrobić go rano. Tak zrobiła i wynik był taki sam. Nie mogła w to uwierzyć, więc umówiła się na wizytę do lekarza. Chciała prosić o badanie krwi, tyłków takie uwierzy. To była jedna noc… jedna!
Wychodząc od lekarza nie wiedziała co myśleć. Była w ciąży… Brakowało jej słów, miała mętlik w głowie. Idąc szpitalnym korytarzem spotkała mamę, która szczerze zdziwiła się widząc ją tutaj. Próbowała na szybko wymyślić jakieś kłamstwo, ale miała pustkę w głowie…
— Byłam u lekarza, ale wybacz mamo nie mogę ci jeszcze powiedzieć o co chodzi… — Zawsze była z nią szczera, nigdy jej nie okłamała, ale dzisiaj… musiała najpierw poukładać to sobie w głowie i porozmawiać z Maxem.
– Dobrze skarbie, powiedz mi, jak będziesz gotowa. – Widziała w oczach rodzicielki, że nie do końca była zadowolona, ale nic więcej nie powiedziała. Patrzyła jak jej mama odwraca się i odchodzi do recepcji, gdzie po chwili siada przed komputerem. Z jej ust wydobyło się długie westchnienie. Morrow udała się za nią na recepcję, obeszła biurko i przytuliła ją od tyłu.
– Mamo… – Odezwała się wtulając w rodzicielkę.
– Nie musisz nic mówić. Wybacz mi, ale muszę udać się do pacjenta. – Doskonale znając swoją mamę wiedziała, że robi to specjalnie, próbuje zmienić temat, żeby nie wiedziała, jaką sprawia jej przykrość. Tri pokiwała głową i spuściła głowę. Naprawdę chciała powiedzieć jej, co powiedział lekarz, ale najzwyczajniej w świecie się bała. Musiała najpierw poukładać to sobie wszystko w głowie. Pożegnała się z mamą i już miała odchodzić, gdy kątem oka na monitorze komputera, zobaczyła dobrze znane jej nazwisko. Pochyliła się do przodu… Maximilian McCarthy, sala nr 257. Nic jej nie mówił, że źle się czuje. Nie chcąc narobić mamie kłopotów odsunęła się do tyłu i ruszyła w kierunku sali, w której niby leży Max. Gdy dotarła pod odpowiednie drzwi na kartce naprawdę widniało jego nazwisko. Czując napływającą złość nacisnęła klamkę i bez pukania wparowała na salę.
– Max, co… – Zaniemówiła widząc go leżącego na szpitalnym łóżku, a wokół niego było mnóstwo rurek i dziwnie pikająca aparatura. Rozejrzała się próbując coś z tego zrozumieć… – Co się stało? – Gdy ostatni raz się widzieli był zdrowy, na nic się nie skarżył …

Maximilian McCarthy

Post 14 mar 2021, 16:31

002.
McCarthy doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że wkrótce nie będzie mógł już chodzić do pracy, ponieważ chemia z dnia na dzień coraz bardziej go dobija, a poza tym jego odporność też spada. Jak na razie nikomu o tym nie mówił, tutaj miał na myśli swoich uczniów i współpracowników, kadrę kierowniczą oczywiście musiał poinformować o tym. Tak trzeba było. To było łatwiejsze niż przypuszczał. Gorzej było powiedzieć tym, na których mu zależało, bo wiedział, że się będą o niego martwić i pisać w głowie czarne scenariusze, tego właśnie nie chciał. Dlaczego jego życie musi być takie skomplikowane? Czy naprawdę nie może mieć odrobiny spokoju i cieszyć się tym co sprawia mu radość? A tu proszę, musiał martwić się o coś takiego. Życie jest naprawdę do dupy. On coś na ten temat wiedział.
Wczorajszego wieczora sprawdzał kartkówki i musiał je dostarczyć nauczycielowi, który w dniu dzisiejszym go zastępował. Miał dzisiaj dostać w szpitalu kolejną dawkę chemii i pewnie nie musiał ich sprawdzać i przywozić, ale nie miał ochoty na siedzenie w domu i rozmyślanie o tym wszystkim.
Od razu ze szkoły pojechał do szpitala by przygotować się do zabiegu. Przywitał się z pielęgniarka, która się nim zajmowała w sali, podłączyła wszystko co trzeba i Maximilian wygodnie się ułożył na fotelu i przymknął oczy. Westchnął na samą myśl jak będzie jutro, ale musi się leczyć. Nie spodziewał się nikogo znajomego, bo nikomu nie powiedział o swojej chorobie.
Słysząc znajomy głos otworzył szeroko oczy spoglądając na Trinity. Kurwa.
- Biorę chemię, bo mam białaczkę. - wyjaśnił ledwo słyszalnym głosem.

Trinity Morrow

Post 16 mar 2021, 18:52

Biorę chemię, bo mam białaczkę…
Jego słowa kłębiły się w głowie, a język zablokowany raz po raz się zacinał… czuła, że bladła. Wiedziała czym jest białaczka i mniej więcej, jak się leczy, ale nigdy nie spotkała osoby chorej na białaczkę.
Spędzała z Max'em bardzo dużo czasu i nie zauważyła u niego…
– Dlatego tak ostatnio drastycznie schudłeś, a ja myślałam, że to jakaś kolejna dieta do jakiejś sesji… – Poczuła się jak skończona idiotka. Odwróciła głowę próbując ukryć przed nim wszystkie emocje. Nie musiał nic mówić, już wiedziała, że ukrywał przed nią chorobę od dobrych kilku tygodni. Coś mocno ścisnęło ją w klatce [piersiowej. Torba w której spoczywały dokumenty potwierdzające ciąże zaczęła jej ciążyć, jakby chciała dać jej znać, że powinna mu powiedzieć, ale … Dlaczego ona miała być z nim szczera, skoro on nie był?
Czuła się zdradzona, skrzywdzona i oszukana. Musiała wziąć głęboki wdech, bo te uczucia były podobne do tych, które czuła przyłapując swojego ex z inną kobietą. Odwróciła się i opadła na taboret pod ścianą. Oparła łokcie o kolana i opuszczając głowę oparła ją na otwartych dłoniach.
– Domyślam się, że wiesz od dawna, ale nic nie mówiłeś bo … ? – Uniosła głowę patrząc na niego brązowymi oczami. Próbowała nie widzieć tych wszystkich rurek, ale nie potrafiła … Ten widok był okropny i bolało ją serce. Max był cudownym mężczyzną i nie zasługiwał na taki los. Wiedziała, że jeśli nie znajdzie się dawca, to… Nie! Musiała przestać o tym myśleć.
– Powiedziałbyś mi? Czy zamierzałeś mi powiedzieć? – Na końcu uniosła głos dając tym samym upust złości, jaką w tej chwili czuła.

Maximilian McCarthy

Post 20 mar 2021, 14:31

Maximlian praktycznie słyszał trybiki pracujące w głowie Trinity i żałował tego, że w taki sposób się dowiedziała. Pewnie wiele osób mu powie, że jest tchórze, bo nie potrafił powiedzieć kobiecie, którą kocha o tym, iż jest w takim stanie. Nie umiera, oczywiście. Leczenie w miarę dobrze rokuje a on jest w optymistycznych myślach, bo inaczej być nie może, prawda? Tak właśnie uważa Max.
Co do tego dlaczego jej nie powiedział, to się po prostu bał tego wszystkiego. Nie mógł wypowiedzieć tych cholernych kilku słow.
- Chciałbym, żeby to było to. - westchnął pocierając swoja przystojną twarz dłońmi, ale uważał by nie wyrwać sobie wężyka, przez który płynął lek, który ma mu pomóc. Chciał jej to wszystko jak najlepiej wytłumaczyć, ponieważ od tego zależała ich relacja. - Wiem od jakiegoś czasu i lekarze od razu wdrożyli leczenie by mi pomóc z tego wyjść. - wyjaśnił pierwszą część tego co chciał jej powiedzieć. Poprawił się na tym dość wygodnym łóżku. - Dlatego tak dziwnie zachowywałem się po tym co się stało na twoich urodzinach. Bałem się i nadal się boje Trinity. - powiedział z ogromem uczuć, które towarzyszyły mu od tak dawna, że zjadały go od środka. - Dzisiaj ci chciałem powiedzieć, dlatego napisałem do ciebie wiadomość z prośbą o spotkanie. - i tak było. Po rozmowie z siostrą zdecydował, że musi jej to powiedzieć, ponieważ nie może budować czegokolwiek na kłamstwie, bo ukrywanie prawdy właśnie czymś takim jest, ale on nie miał nic złego na myśli, nie chciał nikogo skrzywdzić.

Post 23 mar 2021, 17:46

Starała się zrozumieć dlaczego nic nie mówił i czuła się zdradzona i oszukana. Miał tyle okazji do tego, żeby jej wszystko powiedzieć … W kawiarni gdzie spędzali miło czas, gdy oboje skończyli pracę. Na jej urodzinach… Gdy byli zobaczyć jego konia. Rozumiała to, że się bał i na jego miejscu również by się bała, chyba każdy by się bał. Białaczka to nie była angina, czy przeziębienie, które można wyleczyć. To była nieuleczalna choroba …
– Mogłeś mi powiedzieć … – Odezwała się płaczliwym głosem. Nawet uniosła głowę, odgarnęła włosy z czoła i spojrzała prosto w jego oczy. Widziała w nich smutek i wszystkie skrywane emocje, ale bolało ją, że nie był z nią szczery.
– Nie rozumiem czego się bałeś … spędzamy ze sobą prawie każdą wolną chwilę, ja myślałam, że między nami jest nie tylko przyjaźń, ale i głębsze uczucie. Myślałam, że mi ufasz … – Zaczerpnęła głośno powietrza. Emocje brały górę, a awantura jest tu niepotrzebna. Musiała się uspokoić, bo jeśli zacznie podnosić głos, znajdzie ją tu pielęgniarka – albo mama i może mieć kłopoty.
– Cieszę się, że chciałeś mi powiedzieć, ale i tak czuje się zraniona. Miałeś tyle okazji mi powiedzieć, ale nic nie zrobiłeś, a teraz my zostaniemy… – Zagryzła usta. Nie była pewna, czy mówienie mu teraz o ciąży to dobry pomysł, sama jeszcze nie oswoiła się z tą myślą, nawet wciąż w to nie wierzyła mając twardy dowód w postaci zdjęcia usg, gdzie gołym okiem widać dwie małe fasolki, oznaczające ciążę mnogą. Tak, Trinity i Max będą mieli bliźniaki. Kiedyś w jej rodzinie urodziły się bliźnięta, więc to pewnie dlatego.

Maximilian McCarthy

Post 03 kwie 2021, 20:02

Maximilian doskonale wiedział, że zawalił na całej linii, ale mimo, że cały czas jest leczony to nie dociera do niego to, że jest tak poważnie chory. Chociaż może nie w ten sposób, zdaje sobie sprawę z tego, iż to co się dzieje z nim wymaga specjalnego podejścia i leczenia, ale to nie znaczy, że przeszedł z tym do porządku dziennego, ponieważ jest mu ciężką i nie może się pogodzić z tym co się dzieje w jego życiu. Musiał na nowo sobie wszystko poukładać – życie, sprawy zawodowe, a przede wszystkim zawodowe. Nie chciał jej skrzywdzić, nigdy to nie było jego zamiarem, jednak zdawał sobie sprawę z tego, że kobieta w tym momencie nie bardzo mu wierzy. Starał się poukładać w głowie co ma powiedzieć.
- Chciałem, naprawdę, ale nie mogło mi to przejść przez gardło. - westchnął i wykonał szybki ruch ręką przez co po szarpnął rurką, która była wbita w jego ramie. Skrzywił się i lekko pomasował to miejsce. Na szczęście niczego nie uszkodził. Szczęście.
- Właśnie dlatego bałem się ci powiedzieć, bo zależy mi na tobie jak cholera. Bałem się, że coś mi się stanie i zostawię cię w połowie tego co się rodzi między nami. - można nazwać go tchórze, ale to co robił a czego nie zrobił miało na celu uchronienie Trinity przed cierpieniem i zamartwianiem się. - Nie wiem co ze mną będzie, nikt tego nie wie. - kolejna gorzka pigułka dla niego. Ma mocy organizm, jednak nigdy nie wiadomo co się może wydarzyć dzisiaj czy jutro. - Po prostu się boje. - powiedział to słabym głosem. Była to jego największa obawa. Nie chciał wyjść na mięczaka, ale zajebiście się bał tego co się z nim stanie. Chciał być z Morrow, choć z drugiej strony nie chciał jej zmuszać do patrzenia na to co się z nim dzieje.

Trinity Morrow

Post 07 kwie 2021, 14:14

Z trudem słuchała tego co mówił i naprawdę starała się go zrozumieć. Było mu ciężko, bo musiał sam poradzić sobie z tą chorobą. Skarciła się w myślach, że sama wcześniej nie domyśliła się, że to coś tak poważnego… Przygotowania do sesji? Idiotka! Jak mogła tak w ogóle pomyśleć… ehh no dobra, było minęło i czas zacząć okazać mu wsparcie. Wzięła głęboki wdech bo nie zapominajmy, że teraz odpowiada za życie ich dzieci. Ściągnęła z ramienia torbę i postawiła ją na podłodze zaraz obok krzesła na którym siedziała. Wstała i ruszyła do niego wolnym krokiem…
– Max… – Tak samo, jak on miała słaby i przepełniony emocjami głos. – Już dobrze, kochanie. – Miała łzy w oczach, gdy siadała obok niego na szpitalnym łóżku. Delikatnie objęła dłońmi jego twarz, głaszcząc go kciukami po zarośniętych policzkach. – Mi na Tobie również zależy, nawet nie wiesz, jak bardzo – Uśmiechnęła się do niego przez łzy. – Nie ważne co będzie się działo, ja Ciebie nigdy nie zostawię, słyszysz? Nigdy. – Pochyliła się i złożyła na jego ustach delikatny pocałunek, następnie przeniosła wargi na jego policzek i w ten sposób przez dłuższą chwilę obcałowywała całą jego twarz. – Damy sobie radę, razem. – Powiedziała z mocną patrząc mu prosto w oczy. – Koniec z tajemnicami, od tej chwili mówimy sobie wszystko. Dobrze? – Powinna kopnąć się w tyłek za to co właśnie powiedziała, bo przecież sama miała teraz przed nim tajemnice. Wiedziała, że wiadomość o ciąży go ucieszy, ale to nie był dobry moment na powiedzenie mu tego. Próbując uciszyć swoje myśli ponownie pochyliła się nad nim i pocałowała go, ale z dużo większą mocą.
– Kocham cię Max – Tego kompletnie nie planowała, ale mówiła co czuła i chciała, żeby wiedział co czuje.

Maximilian McCarthy

Post 18 kwie 2021, 19:12

Max naprawdę nie wiedział jak to wszystko ma załatwić. Nie chciał jej zawracać głowy swoimi problemami, ponieważ wiedział, że ma sporo swoich po co jej dokładać, prawda? Właśnie w taki sposób myślał nasz kochany nauczyciel. Nigdy dla nikogo nie chciał martwić swoimi problemami. Ale to nie zmienia faktu, że również potrzebował wsparcia. Nienawidził okłamywać swoich bliskich, jednak nie miał bladego pojęcia jak jej to powiedzieć. To nie jest powiedzenie komuś, że nie ma kasy albo że coś tam się nie udało. To jest coś o wiele gorszego, ale wyszło jak zawsze i to on jest teraz tym najgorszym, bo jak każdy człowiek się po prostu boi komuś o tym powiedzieć.
Przez pierwsze kilka chwil Maximilian po prostu siedział i kiwał głową na jej słowa. Dziewczyna nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, że jej słowa zdjęły mu ogromny ciężar z serca. Bał się jej reakcji i po prostu, w tym momencie odetchnął. Wewnętrznie i zewnętrznie.
- Dziękuje ci. - powiedział i oddał jej pocałunek po czym po raz kolejny wziął głęboki oddech. - Boje się Trin, bo nie wiem jak to będzie. - w jego oczach można było zobaczyć wielki smutek i strach, ogromny strach przed tym co ma być. Wiedział teraz, że kobieta będzie przy nim i był za to wdzięczny. - Nie ukrywam już niczego przed tobą, naprawdę. - powiedział i naprawdę miał to na myśli. Nauczyciel nie lubi kłamać i nigdy tego nie robi. Bardzo źle było mu z tym, ponieważ okłamywał kobietę, którą kocha.
Po kolejnym pocałunku przytulił dziewczynę do swojej klatki piersiowej pieprząc na to czy dostanie opieprz. Potrzebował teraz jej bliskość.
- Ja ciebie też. - powiedział to bo tak czuł, a nie dlatego, że ona mu to powiedziała. Sytuacja między nimi się klaruje. Dobrze.

Trinity Morrow

Post 22 kwie 2021, 15:13

Serce ją ścisnęło, gdy przyznał się, że boi się przyszłości. Szczerze to sama zaczęła się zastanawiać co to będzie. Już postanowiła, że go nie zostawi, ale musiała poczytać lub porozmawiać z mamą co będzie dalej z Maxem, bo ona na pewno będzie umiała ją uspokoić. Pomyślała też, że Max mógłby ją dopisać do listy osób, które lekarz ma informować o każdym stanie pacjenta. Czy Max się zgodzi?
– Na pewno będzie dobrze. Żałuję, że od samego początku nie byłeś ze mną szczery, ale… To już przeszłość. Będę cię wspierać nieważne jaką podejmiesz decyzję – Uniosła kąciki ust w delikatnym uśmiechu, ale ten uśmiech szybko zgasł. Próbowała być bardzo silna, nie chciała, żeby widział, że ciężko to znosi.
Odetchnęła z ulga, gdy odopowiedział to samo. Opadła na łóżko obok niego, wciskając się do niego na tym wąskim łóżku. – Już Cię nigdy nie zostawię...nigdy. Odnalazła jego dłoń, splotła razem dłonie i połączyła ich w mocnym uścisku. Powinna powiedzieć mu o ciąży, ale pomyślała, że zrobi to w dużo lepszych okolicznościach. Może kolacja, czy coś.
Leżała obok niego zastanawiając się co będzie dalej. Nic nie poradzi na to, że w jej głowie pojawiły się same czarne scenariusze. Oczywiście nie przyjmowała do świadomości, że Mac umrze, ale życie nie raz potrafi nas zaskoczyć. Czy to pozytywnie czy negatywnie. Lepiej być przygotowanym na wszystko. Westchnęła i uniosła głowę patrząc na jego zmęczoną twarz.
– Opowiesz mi o tej chorobie, od początku? Jak się dowiedziałeś itd… – Chciała wiedzieć wszystko.

Maximilian McCarthy

Post 25 kwie 2021, 16:58

Dla Maximiliana to wszystko jest trudne i stara się robić dobrą minę do złej gry. Nie poddaje się, ponieważ nie leży to w jego naturze i on to sobie powtarza do znudzenia, aż sam ma siebie dość. Jest też typem człowieka, który chce sam sobie ze wszystkim radzić i na nikogo nie spuszczać właśnie takiej bomby jaką jest białaczka i to jedna z gorszych odmian, jeśli można tak powiedzieć. Jeśli Max nie pozwoli to niestety, ale mama Trinity nie będzie mogła jej powiedzieć co tak naprawdę jest z McCarthym. Czy on wyrazi zgodę na to by ona wiedziała o jego stanie zdrowia? Na ten moment pewnie jej na to nie odpowie.
- Dobrze. - powiedział tylko i po prostu przytulił ją bardziej do siebie, ale nie na tyle by jej zrobić krzywdę, bo może trochę schudł ostatnimi czasy, ponieważ nie ćwiczył już tak często jak przed chorobą. Nadal wygląda dobrze, tego mu nie można odjąć. Siłę również zachował. Nikt sobie nie zdaje z tego sprawy, ale bardzo się cieszy, że białaczka nie robi jak na razie w jego organizmie wielkich spustoszeń. Widać pewne symptomy, jednak nie jest źle jakby mogło się wydawać.
Dobrze było czuć jej drobne ciało przy swoim i jakoś lepiej mu się zrobiło, że jest przy nim w takim momencie. Nie da się ukryć, że nie jest w doskonałej formie. Miał zmęczone oczy oraz poszarzałą twarz, to było ze zmęczenia, ale gorzej będzie jutro albo nawet dzisiaj wieczorem.
- W sumie to na początku jak zacząłem się kiepsko czuć to myślałem, że po prostu jestem przemęczony, bo miałem sporo pracy. Kartkówki i w ogóle. - zaczął bawiąc się jej włosami. - Aż w końcu robiło mi się coraz gorzej i nawet dyrektor to zauważył i kazał mi iść na badania. Wtedy dostałem diagnozę. - odpowiedział. - Nie pamiętam, jak dotarłem do domu. - westchnął.

Trinity Morrow

Post 27 kwie 2021, 14:12

Słuchając go znów poczuła się jak idiotką sądząc, że odchudza się do sesji. Wiedziała, że modeling to jest pasja, którą pielęgnował po szkole, bo jednak nauczanie to był jego główny zawód, któremu również poświęcał wiele czasu. Kochał dzieciaki, a one jego. Widziała wiele jego sesji i był świetny w tym co robił, nie mogła temu zaprzeczyć. Teraz jednak będzie musiała zadbać, żeby więcej odpoczywał i na jakiś czas odpuścił sobie sesje. Nie chciała jednak pierwsza poruszać tego tematu, pocza aż sam zacznie o tym rozmawiać.
– Przykro mi, że byłeś sam gdy lekarz mówił ci o chorobie… – W jej oczach zebrały się łzy. Przymknęła powieki płacząc cicho. – Mam łzy w oczach za każdym razem, gdy o tym pomyślę. Przepraszam, chyba muszę oswoić się z tą myślą… – Można było przypisać to również szalejącym hormonom, bo nie raz mówi się że kobiety w ciąży sporo płaczą.
– Która to już Twoja chemia? – Spytała się temu dziwnemu płynowi w przezroczystym worku, do którego była podpięta rurka. Jej ciałem wstrząsnął dreszcz. Nigdy nie była przy kimś kto przyjmował chemię. Objęła go mocniej bojąc się że go straci.
– Czy… czy lekarza mówią, że z tego wyjdziesz? Proszę… powiedz, że tak … – Nie powinna się załamywać i poruszać tego tematu, ale chciała usłyszeć nawet najokropniejszą prawdę, nie ważne jaka ona będzie. Jeśli lekarz dawał mu 50% szans powinna to wiedzieć.
Tak samo, jak on o ciąży.
Podpowiada jej cichy głosik w głowie. Zacisnęła mocniej powieki, nie chce mówić mu o ciąży w takich chwili i w takim miejscu. Powinna to zrobić, na jakiejś kolacji, albo chociażby na plaży, gdzie oboje uwielbiają przesiadywać. Wyciagnie wtedy zdjęcie USG i o wszystkim mu opowie.

Maximilian McCarthy

Post 07 maja 2021, 19:27

Max bardzo kochał to co robi – czy modeling, czy też bycie nauczycielem. Sporo pracował na to by mieć taką budowę ciała, a przede wszystkim wymiary, które są dość ważne, ale nigdy nie dałby się wmanewrować w coś takiego jak drastycznie rzucenie wagi do jakiejś sesji, bo to nie jest zdrowe, a on wyznaje zdrowy tryb życia. Jak coś komuś nie pasuje to do widzenia, jemu na życie wystarczy, bo nie da się ukryć, że na poprzednich zdjęciach sporo zarobił i cały czas pracuje jako nauczyciel, więc ma stały dochód, pewnie do końca swojego życia nie musiałby pracować, ale Max to nie człowiek, który siedzi na tyłku i pachnie. Niestety nie w tym wypadku.
- Nie płacz, jest okey. - dodał i uśmiechnął się do niej lekko i w tym momencie mówił prawdę, nie chciał jej już okłamywać i nie powiedział tego by ją uspokoić. Naprawdę jest z nim dobrze, sam lekarz nawet mu o tym powiedział. Leczenie daje rade. - Nie mam pojęcia, nawet tego nie liczę. Każą przyjechać do jestem. - nie był to lekceważący stosunek o jego choroby, po prostu nie liczył tego ile razu tutaj jest, bo nie jest mu to do niczego potrzebne. Lepiej skupić się na rzeczach ważnych. - Na początku lekarze mi mówili o jakichś śmiesznym procentach, ale powiedziałem im prosto z mostu, że mają to sobie wsadzić w dupe i informują mnie o faktycznym stanie zdrowia. - nie chciał słyszeć jakichś dziwnych zapewnień, procentów czy innego takiego gówna, bo nie jest mu do niczego potrzebne. On musi wiedzieć konkretnie. Zapewnienia może sobie powiedzieć komuś innemu. - Jak na razie leczenie przebiega dobrze. - odpowiedział po chwili.

Trinity Morrow