[Vivienne Hastings]

#1

Hailee Burkhart

Pannę Hastings czekała naprawdę trudna noc, otóż odkąd już szatynka wróciła z kancelarii, a opiekunka zwróciła uwagę na to, że Violet zrobiła się bardziej marudna. Jednak Hastings stwierdziła, że mała najzwyczajniej w świecie źle spała, albo po prostu tęskniła za mamą, jednak ani jedzenie zbytnio im nie szło, ani mała nie chciała spać, tylko cały czas płakała i naprawdę była markotna. Jednak przy którymś razie z kolei jak jej mama ją wzięła na ręce, zauważyła że Violet jest cała rozpalona. Co więc pierwsze mogła robić? Zadzwoniła do mamy, która twierdziła że to kolka i żeby córka podała ukochanej wnuczce kropelki na kolkę oraz by masować małej brzuszek. Jednak jak minął czas działania lekarstwa według ulotki to nie zauważyła żadnych zmian, miała wrażenie że malutka jest coraz bardziej rozpalona i jest z nią coraz to gorzej. Już nie dzwoniła drugi raz do matki, skończyłoby się to kłótnią i powiedzeniem kobiecie, że nie zna się na dzieciach, dlatego też wsiadła w samochód i wybrała się z córką do szpitala. Niosąc tak korytarzem swoje płaczące maleństwo krzyknęła do najbliższej pielęgniarki.
- Pomocy! Proszę uratować moje dziecko! - zaaferowana sytuacją i naprawdę bojąca się o swoją malutką córeczkę. Nikt nie chciałby być obecnie na miejscu przerażonej matki, Vivienne zaczęła obawiać się że w nowym miejscu Violet złapała jakąś chorobę tropikalną. W końcu przeprowadziły się całkiem niedawno, mała zmieniła klimat z chłodnego na tropikalny wręcz, a skąd mogła wiedzieć jakie panują tutaj choroby, skoro przyjeżdżała tutaj zwykle na wakacje z rodzicami? Była przyjezdną, ale też dorosłym człowiekiem z w pełni wykształconym układem odpornościowym. Jednak jej córka urodziła się w Seattle i przyjechała tutaj wraz z mamą, nie miała zatem aż tak doskonałego układu odpornościowego, mimo że powinna odziedziczyć w genach odporność na niektóre tutejsze rozmowy, jej ojciec w końcu pochodził stąd. Na samo wspomnienie o tym gnojku aż się gotowało w prawniczce, ale jedyne za co mogła mu dziękować to za to, że dał jej Violet, która niestety miała jego oczy. Ale za to całą resztę odziedziczyła po mamusi, więc Vivienne nie musiała denerwować się na matkę naturę za to, że skazała ją na ciągłe oglądanie swojego ex w swoim dziecku.

[Hailee Burkhart]

020

Burkhart należy do kobiet upartych, dlatego wciąż nie zmieniła tego ile pracowała godzin. Wciąż nie powiedziała rodzicom o ciąży. Nie mogła. Dlaczego? Nie wiedziała, co może powiedzieć na temat ojca dziecka. Sytuacja z Cyrusem wciąż miała status To skomplikowane, a nie czuła się na siłach, żeby tłumaczyć to rodzicom. Pomyślała, że skoro jeszcze nic nie widać po prostu poczeka na odpowiedni moment. W pracy również nie chwaliła się ciążą. Nie chciała, żeby jej koleżanki zaczęły plotkować. Nie lubiła plotek i sama nie lubiła plotkować. Uważała, że każdy powinien interesować się własnym życiem. Nigdy nie powinno nas interesować życie innych.
Za 3 godziny miała skończyć dyżur. Nie mogła się doczekać, bo dzisiaj nie był to dla niej najlepszy dzień. Marzyła tylko o tym, żeby wrócić do domu i odpocząć. Chciała też zadzwonić do Cyrusa, porozmawiać z nim, czy zechciałby wybrać się z nią na pierwsze badania. Była zapisana na przyszły tydzień. Miała nadzieję, że ucieszy się z jej propozycji. Nie wyobrażała sobie pójść tam sama. On musiał tam być.
Szła właśnie korytarzem, gdy nagle zauważyła wystraszoną kobietę z dzieckiem na rękach. Przystanęła, przyglądając się jej uważnie. Kiedy kobieta ją dostrzegła, od razu zaczęła krzyczeć. Ruszyła w jej kierunku.
- Hej… - Podeszła do niej i dotknęła jej ramienia. Przeniosła spojrzenie na dziecko. Rozejrzała się po korytarzu i napotkała spojrzenie drugiej pielęgniarki. Znała ją.
- Saro, wezwij proszę doktora Histona. Będziemy w sali 254. - Odwróciła spoglądając na matkę z dzieckiem. - Zapraszam za mną. - Objęła kobietę ramieniem i poprowadziła do sali. - Proszę położyć mała na łóżku. Opowie Pani co się dzieje?- Zdezynfekowała dłonie i zbliżyła się do łóżka, na którym szatynka położyła córkę.

Vivienne Hastings

[Vivienne Hastings]

Hailee Burkhart

Dla Vivienne świat momentalnie stanął w miejscu. Nie wybaczyłaby sobie tego, gdyby coś się stało jej córeczce, jej malutkiej Violet. Dziewczynka potwornie płakała, była cała rozpalona, matka miała wrażenie, że maleńka traci przytomność i ją odzyskuje. Było źle, naprawdę było źle. Gdy w zasięgu jej wzroku pojawiła się blondynka w białym uniformie to od razu prosiła, krzyczała, błagała wręcz o ratunek. W tej chwili oddałaby nawet swoją duszę diabłu, byleby uratować swoje dziecko. Na szczęście nie było to konieczne.
- Proszę mi pomóc, błagam, Violet... - Vivienne aż nie mogła złapać tchu, patrzyła z nadzieją na tę kobietę i jednocześnie ze strachem na swoje maleństwo. Po chwili znalazły się w sali, oczywiście matka delikatnie położyła swoją pół roczną córeczkę na łóżku szpitalnym.
- Od rana Violet była bardziej markotna niż zwykle, jednak myślałam, że ma gorszy dzień, opiekunka również zgłaszała, że mała nie chce jeść, nie jest skora do zabawy i jak wróciłam z pracy to nic nie uległo zmianie, wręcz pogorszyło się, Violet ciągle płakała. Myślałam początkowo, że to kolka, więc podałam jej ten lek, po którym zasnęła. Jednak jak znów przebudził mnie jej płacz to zobaczyłam że jest cała rozpalona, termometr wskazuje 38 stopni, to na pewno nie kolka, co jej jest? - wypowiedziała zatem wszystko co wiedziała od początku dnia, nawet wyciągnęła z kieszeni płaszcza lekarstwo, które podała córce, dla pewności wolała wziąć je ze sobą, w razie gdyby potrzebna była jej nazwa, a ona by zapomniała z tego stresu. Podała środek kobiecie i zaczęła mówić spokojnym głosem do swojej malutkiej, by ta przestała płakać. Można było zauważyć również łzy w oczach Hastings, nie mogła ona patrzeć na cierpienie swojego dziecka i gdyby tylko mogła to wzięłaby je całe na siebie, byleby tylko nie bolało Violet. Spojrzała na kobietę w oczekiwaniu na jakieś informacje, niech coś już wreszcie zaczną robić, przecież jej córka cierpi! Jeśli w przeciągu najbliższych kilku minut nikt nie zajmie się jej dzieckiem to zrobi aferę na cały szpital i jeszcze ich wszystkich pozwie. Na pewno jest paragraf na obijanie się lekarzy w miejscu pracy.

[Hailee Burkhart]

Tylko był jeden problem. Ona za wiele nie mogła jej pomóc. Była tylko pielęgniarką. Dlatego poprosiła koleżankę, żeby zawołała lekarza. Tylko on mógł pomóc małej Violet. Burkhart mogła tylko asekurować i ewentualnie uspokoić mamę dziecka, żeby nie przeszkadzała lekarzowi w trakcie badania. Z doświadczenia wiedziała, że wiele matek chciało czuwać obok, a to nie zawsze było pomocne. W takich sytuacjach trzeba dać lekarzowi pracować.
- Zrobię co w mojej mocy. Razem zaczekamy na lekarza. - Dotknęła delikatnie jej ramienia, chcąc dać jej nieco otuchy. Rozumiała jej strach. Hailee za kilka miesięcy sama będzie matką i codziennie, powolutku oswajała się z tą myślą.
Słuchała uważnie słów kobiety i w niektórych momentach kiwała głową. Serce ją bolało widząc, jak mała zanosi się płaczem. Wzięła od niej opakowanie, to zdecydowanie pomoże lekarzowi.
- Rozbierzmy małą nim przyjdzie lekarz. - Widziała łzy w oczach kobiety. Hailee chciała ją pocieszyć, ale najzwyczajniej w świecie nie wiedziała jak. Wzięła głęboki wdech i zabrała się do pracy. Nie chciała, żeby wpadł tu lekarz i nakrzyczał na nią, że mała nie jest gotowa do badania.
- Przykro mi, ale jestem tylko pielęgniarką i nie wiem co jest małej. Musimy czekać na lekarza, który na pewno zaraz się pojawi. - Próbowała się tłumaczyć. Ona naprawdę nie wiedziała co jest małej. Nie chciała mówić, czegoś co dałoby jej tylko złudną nadzieję. Poza tym taka zła diagnoza może pogorszyć tylko sytuację.
- Mam na imię Hailee i śmiało możesz mówić do mnie po imieniu. Jak przyjdzie lekarz i zacznie badać małą, odejdziemy na bok i pozwolimy mu pracować. Wiem, że nie chcesz rozstawać się z córką, ale musimy. Dobrze? - Kiedy mała Violet leżała już w samej pieluszce, wyprostowała się i odeszła na bok.

Vivienne Hastings

[Vivienne Hastings]

Hailee Burkhart

Jeśli mam być szczera to Vivienne widząc osobę w białym kitlu zmierzającą do niej wzięła początkowo za lekarza, w tym zdenerwowaniu i stresie miało prawo się przecież pomylić, bo teraz liczyło się tylko zdrowie małej i jeżeli ktokolwiek mógł jej teraz pomóc to jej matka będzie naprawdę wdzięczna. Dopiero jak przyjrzała się lepiej plakietce na fartuchu blondynki, zdała sobie sprawę że to jest jedynie pielęgniarka. Widząc to jak szatynkę wręcz nosiło, bo jej dziecko płacze, a lekarz się nie pojawiał to wiadomo było, że Hailee będzie potrzebna by zabrać matkę na czas badania dziecka.
- Kiedy on przyjdzie? W ogóle macie tutaj dobrego pediatrę? Kobieta czy mężczyzna? - zaczęła wypytywać, zaglądając za drzwi w stronę korytarza, wyglądała na naprawdę zestresowaną i błądziła nerwowym spojrzeniem to na drzwi, to na małą, to na pielęgniarkę. Chciała by jej córka trafiła pod najlepszą opiekę, poza tym kobiety są bardziej empatyczne i rozumieją potrzeby dziecka, same są przecież matkami najczęściej. A mężczyzna będzie długo dochodził do sedna sprawy, a nie widać że Violet naprawdę cierpi? Uśmiechnęła się, o ile tak można było nazwać grymas powstały na jej twarzy, naprawdę była wdzięczna za wsparcie, ale póki co niewiele ono jej dawało, bo wciąż nie uśmierzało bólu i cierpienia, które odczuwała malutka.
- Dobrze, dobrze. - blondynka mogła zauważyć, że dłonie matki dziecka zaczęły drżeć, także ciężko było rozpiąć jej guziczki od śpioszków malutkiej, w czym musiała pomóc jej Burkhart. Ściągnięcie czegokolwiek z rozpłakanego i wiercącego się dziecka było naprawdę trudne, ale wspólnymi siłami kobiety sobie poradziły i gdy mała została w samej pieluszce, mama pogładziła ją po głowie i dała jej buziaka, mówiąc że doktor już idzie i szybko zaradzi na ten problem, że wszystko będzie dobrze.
- Nawet nie możesz jej zmierzyć temperatury czy nie wzrosła od przyjazdu do szpitala? Nie możemy zrobić jakiegoś okładu, nic jej podać na zbicie gorączki? - ta bezczynność ją przerastała, a skoro ujrzała szafkę z lekami to zaczęła pytać czy nie mogą niczego stamtąd użyć. Na pewno nic nie zrobi na własną rękę, ale z każdą chwilą bała się coraz to bardziej o córeczkę.
- Dobrze, dobrze Hailee, zrobimy co będzie trzeba, tylko niech on już tu przyjdzie i zacznie coś robić. - odparła i dwoma palcami dotknęła czoła, często robiła taki gest, gdy sądziła że ją sytuacja przerasta, tak też było i tym razem. Potem zaś odetchnęła i spojrzała jeszcze raz na blondynkę.
- Vivienne Hastings, przepraszam za moje zachowanie, ale nie mogę patrzeć jak moje maleństwo tak cierpi. Może tak reaguję bo to moje pierwsze dziecko, albo dlatego bo ona dopiero ma pół roku, ale to co teraz przeżywam jest nie do opisania. A ty masz dzieci? - tylko druga matka mogłaby ją zrozumieć, a żeby choć na chwilę odwrócić swoje skupienie na nerwach najlepiej skupić się na konwersacji. Jednak jej wzrok bardzo często uciekał w stronę drzwi tak, jakby mogła nim przyciągnąć lekarza.

[Hailee Burkhart]

Rozumiała jej zdenerwowanie. W stresujących sytuacjach nie każdy potrafił reagować w racjonalny sposób. A to, że początkowo wzięła ją za lekarza, to nic złego. Każdy mógł się pomylić. Hailee nie zawsze nosiła biały strój. W swojej szafce miała kilka zielonych i niebieskich strojów. Tutaj białe fartuchy najczęściej nosili lekarze. Hailee lubiła nosić różne kolorowe, bo takie kolory dodawały jej uroku i pacjenci lubili, kiedy odwiedzała ich w śmiesznej czapeczce albo ubrana cała na różowo. To już w ogóle był hit. Lubiła gdy pacjenci uśmiechali się widząc ją w takich strojach.
- Mamy dobrych lekarzy. To jest szpital i jest więcej niż jeden, ale za chwile przyjdzie dr. Histon. Zapewniam cię, że Twoja córka będzie w dobrych rękach. - To nie było tak, że to była jakaś mała przychodnia. To był szpital i pracowało tu wiele osób. A dr. Histona zawołała, bo wiedziała, że jest wolny. Reszta lekarzy przyjmowała umówionych pacjentów.
I tutaj Viv miała rację, bo w sumie sama nawet o tym nie pomyślała. To wyleciało jej z głowy. Chyba za bardzo była skupiona na tym, jak to wszystko szybko się potoczyło. Kiwnęła głową i musiała przyznać kobiecie rację.
- Tak, już to robię. Wybacz. - Zmarszczyła czoło czując napływające wyrzuty sumienia. Rzadko kiedy ktoś musiał zwracać jej uwagę na to, jak ma wykonywać swoją pracę. Nie wiedziała, jak ma się z tym czuć. Sięgnęła do szafki i zmierzyła małej temperaturę. Była taka sama, jak opisała kobieta. Sięgnęła po kocyk i okryła nim delikatnie małą. Pogłaskała ją po rozpalonej główce. To raczej nie mogła być żadna tropikalna choroba, o której wcześniej myślała Viv, ale ona też mogła się mylić. Nieważne.
Kiedy już miała zamiar coś powiedzieć, do sali wszedł lekarz z jeszcze jedną pielęgniarką Burkhart odetchnęła z ulgą, bo szczerze nie wiedziała, jak bardzo kobieta się wkurzy jeśli lekarz każe dłużej na siebie czekać.
Odsunęła się od łóżeczka mówiąc mu ile mała ma temperatury i jakie leki podała Vivienne.
- Już jest dobrze. Nie, nie mam jeszcze dzieci, ale rozumiem, jak się czujesz. - Odezwała się odsuwając ją od łóżeczka, ale Hastings spokojnie wciąż mogła przyglądać się, jak lekarz bada małą. Mogła jej powiedzieć o ciąży, ale nie lubiła dzielić się prywatnymi sprawami z innymi pacjentami.

Vivienne Hastings

[Vivienne Hastings]

Hailee Burkhart

To nie tak, że Vivienne nie radziła sobie w stresujących sytuacjach. Kobieta radziła sobie wręcz doskonale w sytuacji stresowej na sali sądowej, ale nie w sytuacji związanej z dzieckiem. Tutaj dopiero uczyła się swojej roli, więc nie czuła się w niej do końca pewnie, a więc bardziej przeżywała stresujące sytuacje i porażki. Nie chciała być złą matką, nie chciała by kiedyś w przyszłości córka jej wypominała fatalne dzieciństwo, tego by chyba jej perfekcjonizm by nie zniósł. Dlatego chciała dać małej wszystko, nawet gwiazdkę z nieba gdyby tylko mogła to zrobić. Strój kobiety kolorystyką ją nieco zmylił, naprawdę szatynka była prawie pewna, że ma do czynienia z lekarzem.
- Tak tak, wiem o tym, jednak w San Francisco na nocnej zmianie byli po jednym, bądź maksymalnie dwóch lekarzy na oddział. Przynajmniej tak było na ginekologii i pediatrii. - a jako że w stresujących sytuacjach odczuwamy większość emocji nieco inaczej, także Hastings przez chwilę miała wrażenie, że blondynka uważa ją za nie poważną. Nie była nigdy w tutejszym szpitalu, miała jedynie porównanie do tego, do którego uczęszczała i to i tak rzadko, bo jednak głównie na badania z powodu ciąży. Nie zwróciła jednak uwagi kobiecie, bo ta mogła jeszcze pomóc jej dziecku. Czasami Hastings wydawała się niezwykle oschłą i nieprzyjemną osobą, może i tak zabrzmiała gdy zwracała kobiecie uwagę na temat jej pracy. Normalnie by tego nie zrobiła, ale była poddenerwowana w oczekiwaniu na lekarza. Przynajmniej temperatura się nie zwiększyła, to w jakimś minimalnym stopniu ją uspokoiło. Widać było też, jak prawniczka przestępuje nerwowo z nogi na nogę do przyjścia lekarza.
- Skoro gorączka utrzymuje się na tym samym poziomie to oznacza, że leki zadziałały czy że nic się nie dzieje? - jeszcze dopytała, bo jednak w zakresie medycyny była zielona. Wtem na szczęście pojawił się lekarz, szatynka została trochę odsunięta od córki, ale wszystko dokładnie widziała. Zmierzyła wzrokiem lekarza. Nie był młodziutki, więc miał już doświadczenie, nie dałaby chyba dziecka laikowi, albo świeżo upieczonemu rezydentowi. Ten lekarz swoim wyglądem wzbudzał zaufanie, więc nieco bardziej się uspokoiła. Spojrzała zatem już nieco spokojniej na towarzyszącą jej pielęgniarkę.
- Pewnie uspokajasz tak wiele rozhisteryzowanych matek, prawda? - nie ukrywam tego, że Vivienne nazywała rzeczy po imieniu i zdawała sobie świetnie sprawę z tego, jak się zachowywała. A to było typowe dla rozhisteryzowanej mamusi. Cóż, może gdyby miała trochę większe doświadczenie w macierzyństwie to byłoby zupełnie inaczej, a tak to podchodziła do tego bardzo emocjonalnie. To pewnie przez wzgląd na to, że w jej życiu wszystko musiało być idealne, tak samo w życiu jej maleństwa.
- Co jej jest? - zapytała już lekarza, zniecierpliwiona jego milczeniem i badaniem w skupieniu małej Violet. Vivienne nie wybaczyłaby sobie tego gdyby się okazało, że sama skrzywdziła córkę, że może to być uczulenie. A może to była jakaś infekcja, którą dzieci łapią w tym wieku? Mogła sobie gdybać, ważne by nie było to nic zagrażającemu życiu i zdrowiu małej.

[Hailee Burkhart]

Rozumiała, że Viv była zmartwiona i zachowywała się normalnie. Ale musiała jakoś ją uspokoić, bo nerwu tutaj nic nie pomogą. Musiała uspokoić się dla małej, bo ona była tutaj najważniejsza.
- Jest dwóch lekarzy na dyżurze, ale mamy też innych pacjentów. Już pewnie wie, że na nich czekamy, więc jak tylko będzie wolny to do nas przyjdzie.- Zawsze było tak, że na nocnych dyżurach było dwóch lekarzy pediatrii, ale Viv musiała akurat trafić na moment, gdy obaj byli zajęci. Zdarza się, ale Hailee wiedziała, że lekarz zrobi wszystko, żeby przyjść od nich jak najszybciej.
Nie była pewna co do gorączki, ale fakt to, że nie rosła było dobrym znakiem. Możliwe, że kobieta miała rację i leki w końcu zaczęły działać.
- Możliwe, zobaczymy co powie o tym lekarz. Będziemy musieli zrobić jeszcze kilka innych badań, żeby to potwierdzić. - Vivienne musiała się przygotować na to, że prawdopodobnie spędzi tu całą noc, ale lekarz będzie chciał zatrzymać małą na kilka dni w szpitalu. Dla obserwacji.
- Czasami - Mruknęła wzruszając ramionami. Mogła przyznać jej rację, ale wątpił, że to jej w czymś pomoże. Nie chciała, żeby Viv poczuła się jeszcze gorzej. Jej zachowanie jest całkowicie normalne i nie ma czego się wstydzić. - Ale nie masz czym się przejmować. To całkowicie normalna reakcja. Ja na Twoim miejscu postąpiłabym tak samo.- To wszystko jeszcze było przed nią. Jeszcze nie do końca oswoiła się z myślą, że za kilka miesięcy będzie mamą. Po jej figurze jeszcze nic nie było widać. Za kilka dni miała mieć pierwsze badanie potwierdzające ciąże i miała dowiedzieć się w którym dokładnie jest tygodniu. Podejrzewała, że to początek 3 miesiąca, ale wolała, żeby potwierdził to lekarz.
- Jeszcze dokładnie nie wiem, ale podejrzewamy infekcję wirusową. Mała ząbkuje?
Lekarz spojrzał na Viv i czekał aż jej odpowie. Burkhart widziała, jak druga pielęgniarka przygotowuje małą na kolejne badanie. Podeszła do niej, żeby jej pomóc.
- Panno Burkhart proszę zabrać panią Hastings do recepcji i wypełnijcie proszę wszystkie potrzebne dokumenty. Potrzebuję ich do wykonania kolejnych badań. Przyprowadź później Panią do mojego gabinetu, żebym mógł szczegółowo opowiedzieć co jest małej Violet.
Kiwnęła głową i wróciła do Vivienne. - Chodź, wypełnimy dokumenty i zaraz tu wrócimy, dobrze? - Spojrzała na kobietę czekając na jej reakcję. Czuła, że nie będzie chciała wyjść, ale musiała.

Vivienne Hastings

[Vivienne Hastings]

Hailee Burkhart

Blondynka naprawdę świetnie sobie radziła z przerażoną matką, to trzeba było jej przyznać. Mimo że Hastings wciąż była poddenerwowana, emocje były już mniejsze niż gdy wpadła z dzieckiem na rękach do szpitala. Jednak to oczekiwanie na lekarza oraz na diagnozę było takie długie, że stawała się ona niecierpliwa.
- Ja to wiem, ja wszystko rozumiem, ale dla mnie Violet jest najważniejsza... poza tym po co ja to tłumaczę, na pewno wiesz co mam na myśli, nie jestem jedyną matką którą spotkałaś. - tak jak zapewne każda matka panna Hastings chciała by jej dziecko zbadano i wyleczono w pierwszej kolejności. Z drugiej strony zdawała sobie sprawę ze swojego zachowania i tego, że mogła tym samym utrudniać pracę Burkhart, dlatego naprawdę chciała ją przeprosić za swoje zachowanie. Poza sytuacjami gdzie jej dziecko jest chore zachowywała się o wiele lepiej.
- Będziecie pobierać jej krew? To konieczne? Zawsze źle znosi pobieranie krwi i szczepienia. - Violet jak każde małe dziecko bała się igieł i bólu nimi spowodowanego, więc wiadomo było że zabierała rączkę i płakała, nie dając tak łatwo wbić sobie igły w rączkę. Hastings nie chciała przysparzać jeszcze więcej traumy dziecku, a przecież było to konieczne, by wykluczyć stan zapalny organizmu i infekcje, czy inne choroby. Dla niej nie miało to znaczenia ile będzie musiała tutaj zostać, najważniejsza była Violet. Ze słów blondynki zaś wywnioskowała że ta nie ma dzieci i przeszło jej przez myśl "co ty wiesz o macierzyństwie", jednak nie powiedziała tego na głos. Na pewno Hailee miała już doświadczenie z matkami, więc pewnie widziała już wszystko. Figura blondynki nie wskazywała na ciążę, więc skąd mogła szatynka podejrzewać, że ta oto pielęgniarka wkrótce będzie poznawała to samo, co zna już i czego ciągle się uczy Vivienne. Wtem pojawił się lekarz i to na nim skupiła się prawniczka.
- Nie wiem, nie widać żadnych ząbków, nie myślałam nawet że to tak wcześnie. - zaskoczył ją, tego się nie spodziewała że mała może ząbkować i to w połączeniu z infekcją wirusową może sprawiać, że jej córka tak cierpi. Teraz już zdała sobie sprawę z tego, że czeka ją jeszcze niejedna nieprzespana noc, skoro to początek ząbkowania.. Oczywistym było też to, że chciała odmówić, gdy Hailee chciała ją zabrać z tej sali, jednak musiała działać racjonalnie, dla dobra córki.
- Dobrze, to nie potrwa pewnie długo. Za chwilę wrócę skarbie. - pożegnała się jeszcze na chwilę z małą i ruszyła wraz z pielęgniarką wypełnić te papiery.
- Dużo jest tej papierologii? - zapytała jeszcze chcąc wrócić jak najszybciej do swojego dziecka.

[Hailee Burkhart]

Jej zachowanie było całkowicie normalne. Gdyby to Hailee byłaby na jej miejscu, postąpiłaby tak samo. W sumie za kilka miesięcy sama będzie mogła doświadczyć podobnych rzeczy. Miała nadzieję, że wtedy będzie przy niej Cyrus. Jeśli Viv zdecyduje podzielić się z nią informacja, ze kobieta sama wychowuje dziecko, to będzie jej bardzo współczuć, ale też będzie starała się powiedzieć, że świetnie sobie radzi. Bo tak było. Samotne wychowywanie dziecka nie było łatwe i szczerze podziwiała kobiety, które to robią.
- Może to głupio zabrzmi, ale…- Zawahała się przez moment. - To oklepane, ale będzie dobrze, uwierz mi. - Uśmiechnęła się blado i spojrzała kobiecie w oczy. Poznały się kilka minut temu, ale miała wrażenie, że mogłyby się polubić. Burkhart nie miała zbyt wielu znajomych. Wciąż żyła praca i coraz częściej myślała nad tym, żeby nieco zwolnić. Już nie tylko ze względu na dziecko, ale ogólnie. Nie mogła wciąż żyć tylko praca. Powinna zacząć korzystać z życia.
Kiwała głowa, słuchając poleceń lekarza. Wiedziała, że pobieranie krwi to podstawa i Viv chyba również się tego domyśliła.
- Tak, ale proszę być spokojna, będzie Pani mogła być w trakcie tego badania. Pani obecność, na pewno dobrze wpłynie na córkę.
Uśmiechnął się do Hastings, a chwile później spojrzał na Hailee dając jej kolejne polecenia. Kiwała tylko głowa próbując to wszystko zapamiętać.
Otworzyła dla Vivienne drzwi i zamknęła je za nimi, gdy tylko obie opuściły gabinet. Pokazała jej kierunek, w którym ma iść. Szły korytarzem w ciszy. Gdy dotarły do recepcji pokazała jej dłonią, przy którym stanowisku ma stanąć, a ona usiadła przed komputerem i zaczęła drukować odpowiednie dokumenty.
- Nie. - Odezwała się w końcu drukując kilka kartek. - Potrzebuje Twojej zgody na kolejne badania w tym właśnie badanie, krwi. Ale potrzebuje też sprawdzić czy masz opłacone ubezpieczenie. Masz przy sobie jakiś dokument ? - Uniosła głowę patrząc na nią.

Vivienne Hastings

[Vivienne Hastings]

Hailee Burkhart

Zupełnie inaczej przeżywa się taką sytuację jak obecna, gdy możesz ją z kimś dzielić, na przykład ze swoim partnerem, czy też ojcem dziecka. Vivienne nie miała tego szczęścia, by mieć u swego boku mężczyznę, który byłby dla niej wsparciem w tej chwili. Wszystko zatem przeżywała same, całe to zamartwianie się o córkę, ten strach czy to nie ona popełniła jakiś błąd, czy nie jest złym rodzicem i czy nie zaszkodziła swojemu maleństwu. Jak dobrze że Hailee ją rozumiała i była naprawdę wobec niej wyrozumiała, to naprawdę pomagało szatynce zapanować nad sobą w tak bardzo stresującej chwili, jak teraz. Mimo wszystko uśmiechnęła się, może nieco blado, ale się uśmiechnęła do pielęgniarki.
- Masz rację, to bardzo oklepane, ale potrzebowałam to usłyszeć. - odpowiedziała z nieukrywaną wdzięcznością. Naprawdę chciałaby móc wierzyć w to, że będzie dobrze. Ale skoro gorączka nie wzrastała to już było lepiej, czyż nie? Sama Hastings nie miała zbyt wielu przyjaciół w mieście, pochodziła w końcu z San Francisco, była pracoholiczką, a po pracy chciała każdą wolną chwilę spędzić z córką, by nie stracić najważniejszych chwil z dzieciństwa Violet.
- Oczywiście że z nią zostanę. - zgodziła się z lekarzem i chociaż bardzo by chciała uniknąć tego pobrania krwi, by nie dawać więcej cierpień swojemu maleństwu, wiedziała że bez tego ciężko będzie lekarzom dojść do właściwej diagnozy. Tak więc było to konieczne, a ona mogła tylko trzymać swoje maleństwo i słuchać jak płacze przy wkłuciu przez pielęgniarkę. Ale Hailee powinna zrobić to delikatnie, nieprawdaż? Spojrzała z tym niemym pytaniem na blondynce, zapominając na chwilę, że przecież nikt nie czyta jej w myślach. Gdy już przeszły do recepcji to zaczęła przeglądać kartki, które otrzymała.
- Czy to ty będziesz pobierała krew Violet? Masz duże doświadczenie z małymi dziećmi? - musiała znać odpowiedź na to nurtujące ją pytanie, inaczej nie mogła skupić się na papierach. Wtem padło pytanie o ubezpieczenie.
- Tak, oczywiście, już podaję. - musiała chwilę poszukać go w torebce, bo choć miała względnie poukładane życie, tak w jej torebce, podobnie jak w torebkach większości kobiet, istniał chaos. Znalazła jednak papiery i pokazała je pielęgniarce.
- Czy mogę pominąć wpisy dotyczące ojca? Samotnie wychowuję Violet, a ten mężczyzna w ogóle się nią nie zainteresował, więc jest jedynie dawcą plemnika. Nie powinien wiedzieć nic na temat zdrowia mojej córki. - zapytała jeszcze, gdy rzuciły jej się w oczy rubryki dotyczące obojga rodziców i wyrażania zgody na otrzymywanie informacji na temat stanu zdrowia. Dla Hastings Violet nie miała ojca, Vivienne powinna jej wystarczyć za oboje rodziców.

[Hailee Burkhart]

Niektórzy denerwują się słysząc tak banalne stwierdzenie, a dla niektórym dodaje to otuchy i pomoże przetrwać daną sytuację. Jeśli Vivienne akurat tego potrzebowała, to tylko się cieszyć. A jeśli potrzebowała, to Hailee może jeszcze raz to powiedzieć. Burkhart nigdy nie potrafiła przejść obojętnie obok kogoś kto potrzebował pomocy. Dlatego właśnie została pielęgniarką.
Wiedziała, że brunetka nie zostawi małej samej. To z pewnością pozwoli dużo lepiej znieść zabieg małej Violet. Była pewna, że lekarz gdyby mógł odpuściłby ten zabieg, ale w tej sytuacji nie mógł postąpić inaczej. Musieli sprawdzić wszystko.
- Jeśli chcesz, to ja mogę wykonać ten zabieg. Staram się pracować na różnych oddziałach. Lubię pracę z dziećmi, ale niestety nie mogę pochwalić się dużym doświadczeniem, bo sama pracuje tu od roku. Wcześniej pracowałam w szpitalu w Bostonie na całkowicie innym oddziale. - Prawdopodobnie nie takiej odpowiedzi spodziewała się Hastings, ale lepiej być szczerym niż kłamać. Brunetka jej zaufała i nie chciała stracić tego zaufania. Wzięła od niej dokument i na chwile skupiła się na wykonywanej czynności. Sprawdzenie ubezpieczenia to była podstawa.
Skrzywiła się słysząc jej kolejne słowa. Niektórzy mężczyźni byli debilami. Można oczywiście powiedzieć o nich coś dużo gorszego. Nie rozumiała, jak można porzucić kobietę w ciąży. Przecież to nie jest zabawka. A trzeba wziąć odpowiedzialność za to co się stało.
- Bardzo mi przykro. - Odezwała się cicho, ale na tyle głośno, żeby te słowa były przeznaczone tylko dla niej. To nie była sprawa, o której musiały wiedzieć inne pielęgniarki lub pacjenci.
- Oczywiście możesz to pominąć. Najważniejsze, że Ty jesteś wpisana jako opiekun Violet. - Posłała jej pocieszający uśmiech, ale w głowie wciąż miała jej słowa. Strach złapał ją za serce, że ona również może zostać potraktowana tak samo. Nie chciała tak myśleć o Cyrusie, ale bała się. Strasznie się bała, że Cyrus nie spróbuje zaryzykować i opuści miasto.

Vivienne Hastings